Mieszkanie - LOFT

Ależ ona wie na co się porwała! To raczej Mochi powinien się bać fioletowej księżniczki, zdolnej do wszystkiego. Nene to nieprzewidywalna małolata, co jej do łba strzeli, to może uczynić, a później zastanawiać się nad sensem czynu. Zwykle nie wyciąga z nich wniosków...
Nie szkodzi jeśli Fioletowy urósł... wszerz. Lelek i tak kocha go swoim całym sercem, mózgiem, wątrobą i każdym innym organem. W końcu ona jest tak zajebiście tolerancyjna, jak nikt inny. No i będzie miała się do czego tulać!
Oczywiście, dała się zaprowadzić do mieszkania kochasia. Aż nie mogła ustać spokojnie, kiedy to wampir wpychał klucz w dziurę od drzwi. Kręcił się w jednym miejscu, kręcąc biodrami, przebierając nogami, jakby właśnie zachciało się jej do toalety. Zagryzła nawet wargę, patrząc na Mochi'ego wielkimi oczyma pełne radości i zniecierpliwienia. Kiedy uchyliły się wrota do raju, Nene wparowała do środka, aktywując swoje piski.
- Mochi, Mochi, Mochi! Oprowadź mnie! - pisnęła, uwieszając się na łapce wampira jak na linie. Ach, spełnił rządanie swojej małej wampirzycy.
Krzyków radości nie było końca. Komentowała z wielkim zachwytem każdy fioletowy pokój. Jak w niebie! Prawie wszędzie fiolet! I tak, będzie spać z nim w jednym łóżku! Byłaby chora, gdyby tego nie uczyniła. Ale zaraz, zaraz... ma iść sama na górę? Spojrzała na Mochi'ego pytająco, po czym wolnym krokiem, udała się na górę. Macała subtelnie poręcz, ściany.. lecz na widok fioletowej sypialni, o mało nie upadła z wrażenia. I pora swojego prawdziwego zwierza wypuścić.
- Tu jest tak pięknie! Nene kocha to mieszkanie! - Co za zachwyt i skoro była sama, a jej myśli były przy słowach "Masz żyć jak u siebie" - gwoli ścisłości motto życiowe panienki, rozebrała się do bielizny! Fioletowa koronkowa. Idealnie podkreślały jej kobiece kształty. Skoro mężczyzni chodza w samych gaciach, to ona może w staniku i majteczkach. Wystrzeliła jak z torpedy z sypialni, biegnąc po schodach i skierowała się ku salonów. Tam rzuciła się zza kanapy na Mochi'ego. Bez trudu wspięła się na oparcie i wylądowała na cielsku wampira. Kolanami mogła wbić mu kolana w żebra, jeżeli ten leżał na plecach. Jeśli nie, to oberwał tam, gdzie wylądowała. Choć widok to on miał... Wielki biust Nene zjawisł tuż nad jego twarzą, bo ta zapragnęła wyjrzeć co stoi obok kanapy.
- Nene czuje się taka woooolna! Wolna jak gołąbek. - Tak dawno nie była szczęśliwa, tak na serio. Owinęła się w końcu wokół jego głowy, tuląc twarz do swoich cyców. Wreszcie odezwała się i chwyciła nadgarstki wampira, przykłądając je do swojej okrągłej buzi. Zabawa Gdzie jest Nene od razu rozpoczęta! Zasłaniała się, zadając jakże urocze pytanie, po czym odkrywała swoją kocią mordkę i z wielkim entuzjazmem krzyczała o swoim odnalezieniu. Małe dzieci to bawi, ale czy Mochi'ego? Musi! Nene będzie go tu tak rozpieszczać, rozciągać, łamać, maltretować i wiele, wiele, wiele innych rzeczy! A jeśli wolał oglądać telewizor, dziewczyna zasłoni ekran swoją twarzą i za każdy pomruk niezadowolenia, otrzymał cmoka w nos.

Tak, dokładnie! Nene dalej by go kochała i rozpieszczała na wszystkie możliwe sposoby. Ona nie widzi świata poza tym wampirem, serio! Nie tylko zwrócił na nią uwagę, ale zajął się, nie zostawił. Nie była w jego oczach tylko zabawką chwilową i z kaprysu. Jak to uczyniła z nią jedna osoba... A ta osoba właśnie bzykała się z własną córką. Zresztą, Nene już i to nie dbała, opiekun stał się przeszłością, do której już nie wróci. Teraz na Mochi'ego i jest najszczęśliwszą wampirzycą na świecie. O tak, full wypas słodkości i rzyganie tęczą!
No przecież, że dostałaby wkurwa. Narobiłby smaka na co nieco i po prostu poszedł spać? Cóż, bluzki możliwe ale później wybaczyłaby gadowi... najwyżej dostałby surową karę, ot co.
Och, za kogo on ją ma? Nene nie musi żyć w luksusie, naprawdę. Dla niej domem będzie nawet najgorsza, sypiąca się rudera ze szczurami i bezdomnymi w tle. Byleby mieć przy sobie tego wampira, ta dziewczyna umie docenić prawdziwe szczęście. W końcu była człowiekiem, któremu pozostała potezeba życia w towarzystwie, nawet rodzinnym.
Skoro dostał lenia, Lelek pomęczy swoją prawie półnagą, zajebistą osobą. Biedny nawet nie spodziewał się jakie ona może mieć szalone plany! Pierw zaczęła od głupiej, jakże irytującej zabawy. I oczywiście nieświadoma niebezpieczeństwa nie zauważyła, jak Mochi stracił nad sobą kontrolę. Tak szybko się wszystko działo! Leżała już na drugiej stronie kanapy, by za chwilę poczuć na sobie ciało wampira. Nie miała szans, no przecież ten jest o wiele silniejszy! Pisnęła jak mysz, kiedy zatopił w niej swoje zębiska, jakie w dodatku rosły! Położyła drobne łapki na jego ramionach, wbijając pazurki. To było takie, takie... Seksowne! Owinęła się nogami w pasie wampira, jedną dłoń wplotła w jego fioletowe włosy, głaszcząc i drapiąc pieszczotliwie. Na delikatnej buźce pojawiły się nader ludzkie rumieńce, oczywiście bladły z każdym łykiem krwi.
- Zaraz zostanę suchą nitką. Będziesz mógł mnie wszyć w jakąś poszewkę albo coś. - Szepnęła mu do ucha, powoli tracąc świadomość w tym co się dzieje. Ach... A jeśli zrobi sobie z niej worek z krwią? Trudno! Nene i tak będzie dalej go kochać.

Och, niech nie rozpędza się aż tak. Nene to młoda i strasznie głupiutka dziewczynka, nie ma jeszcze za bardzo pojęcia co takiego wyczynia i mimo bycia wampirem, jest naprawdę delikatna. Mógłby Mochi żałować gdyby coś takiemu kwiatkowi jak Nene, coś się stało. I kto wie czy teraz się to nie stanie...
Podobało się jej, owszem. Dlatego tak ponaglała wampira do dalszego ssania jej krwi, w końcu przyjemnie było słychać jak łyka, jak są bardzo blisko siebie i może mu dodać sobą siły. Nie mogła przestać go głaskać, choć jej ruch stawał się coraz słabszy, a wzrok był jakby za małą mgiełką. Słabła, wiedziała o tym, lecz nie dawała znać. Zresztą Mochi nawet mógłby do siebie nie dopuścić protestów dziewczyny, ba, mogło być nawet gorzej.
Kiedy przestał i wyciągnął te przerażające zębiska z jej szyjki, spojrzała na niego na wpół przymkniętymi oczyma, mając jeszcze lekko rozchylone blade usta. Zmusiła się do prowokacyjnego uśmiechu, po czym szturchnęła lekko nogą bok mężczyzny. Nie miała nic jak rzec, skoro została chwycona za gardło. Odruchowo złapała się drobnymi łapkami za łapę wampira, marszcząc lekko brwi. Czyżby dobierał się do jej... kobiecości? Nie miała jak za bardzo się ochronić, w końcu obejmowała jego cielsko nimi! Fioletowo włosy nie przestał jej TAM dotykać, mimo przyjemność czuła ogromny wstyd, wszak to dziewica. Ona jeszcze nie gotowa! Poczerwieniała jak burak, mimo ubytku krwi.
- Tam nie wolno! - Zawołała nerwowo, zamykając mocno powieki. Nie no, normalnie jak dama w opałach! I w ogóle ten to strasznie okropny zbok, skoro podnieciła go małolata. Lecz co to da... Pozbył się jej JEDYNEGO stanika w tym domu, a później.... Później. O rany. Gdyby był tutaj Kyubi, zapiszczałaby za nim na śmierć. Nie ma osoby, jaka zatrzymała by tego bydlaka przed napastowaniem Lelka. Chociaż z tej drugiej strony... rozkosz, o tak. Taka jaką nigdy w życiu nie przeżyła, gdyby była gotowa, sama prosiła o więcej i więcej. A tak? Totalne zaskoczenie! Zaciskała wargi, aby nie wydać z siebie żadnego jęku, nie udało się. Z jej małych ust urwał się głuchy jęk, a łapkami oparła się o jego ramiona. Odruchowo odpychała go od siebie, lecz nie ma tyle siły. I... czemu zniszczył dolną część bielizny? Tego było za wiele. Nene napuszyła się, udało wyswobodzić nogi, blokując w ten sposób dostęp do krocza. Mogła go rozzłościć, ale Ona naprawdę nie chciała, no narodzie. To dziecko! Jeśli uzyskała dostęp do jego twarzy, wymierzy mu wampirzy płaski w policzek. Tak na otrzeźwienie i zastopowanie. Uwaga! Lelek jest wkurwiona.

Nie można wątpić w słowa lekarza odnośnie bycia prze niego seryjnym mordercą. Sama Nene widziała, jak wielokrotnie zabijał, bez cienia sumienia i litości. On się urodził dla krwi, same moce o tym podpowiadały. I może dlatego rodzice Mochi'ego tak szybko się go aby zrzucić z własnych barków zabójcze skłonności syna? Jeśli tak, to byli naprawdę podli, gorsi od samego fioletowo włosego. Wracając jednak...
Cała sytuacja była naprawdę... nowa. Pierwszy raz potraktował ją tak Kyubi, o Jeny. Pamięta o tym aż do dzisiej, lecz to była kara. Za co? Ha, Nene nie pamięta. Aaa nuż widelec, może nic nie zrobiła? Przecież jest kobietą, nie musi pamiętać o swoich błędach, da? W każdym bądź razie Nene słabo się broniła przed to coraz nowymi czułościami, chyba nigdy nie była tak czerwona jak teraz. A jeśli, będą TO robić? O nie, nie! Lelek zacznie się wtedy drzeć i kto wie czy sąsiedzi się nie przybędą!
Wpatrywała się w postać wampira, nie mogąc odgadnąć co dalej się stanie. Zacisnęła usta w wąską linię, odwracając aż głowę. Nie, nie mogła już na to patrzeć. Niech się dzieje co chce, najwyższej wyłączy się na otoczenie. I tak nie ma nikogo, jeśli Mochi okaże się zwykłym zboczeńcem, który wykorzystał naiwności małolaty. No i proszę... nagle przerwał. Lelek uniósł na niego wzork, milcząc. Chyba wracał na ziemię...
Wziął ją na ręce, kierując się szybko w stronę sypialni. Czyżby ciąg dalszy w łóżku? Nene wierzgała nogami i rękoma, krzycząc protesty, lecz zanim się zorientowała, leżała już w łóżku pod kołdrą. Wielkie, pełne zaskoczenia oczy wpatrywały się w twarz wampira... malowała się na nich skrucha! Zamrugała parę razy, prostując się siadu, potym jak ten próbował ją dotknąć. Czuł się winny... Oczywiście opuścił pokój, kierując się zapewne na dół. Co za głupia sytuacja. Ledwo co się wprowadziła, a już są problemy. W dodatku dotarło do niej iż to ona mogła być przyczyną zachowania mężczyzny. W końcu kto mądry wyskakuje w samej bieliźnie na wampira, powodując... Westchnęła zła, wstając. Pogrzebała w szafach, szukając ubrania. W sukience chodzić nie zamierzała, poza tym zawsze chciała mieć na sobie cudze ubranie! Ha, i znalazła. Jakaś koszulka z krótkim rękawem, kolor fioletowy z czarnym motywem czaszki. Ubrała się w nią, naciągając jak tylko się da. W sumie nie musiała, bluzka zgrabnie zasłaniała jej pośladków. Normalnie jakby była w sukience! Po czym bez żadnych skrupułów zeszła po schodach do załamanego Mochi'ego. Dotknęła jego pleców dłonią, zwracając na siebie uwagę.
- Nie dąsaj się, olbrzymie. Nic złego się nie stało. - Rzekła słodko z przylepionym uśmiechem na twarzy. Wstąpiła ostrożnie do kuchni, rozglądając się po niej. Stanęła po jej środku, założyła nogę na nogę i przytknęła palec do warg. Nene właśnie wpadła w stan myślenia.
- Popsułeś moją jedyną bieliznę, jaką miałam w tym mieszkaniu. Będę musiała wrócić do kancelarii po ubrania. Chyba nie masz nic przeciwko, prawda? - Zagadnęła, nie patrząc na jego postać. Wszak coś innego przykuło jej uwagę, a były to winogrona. Wreszcie odwróciła się na pięcie, aby mieć na oku wampira.
- Masz ochotę? - Odezwała się nagle i ni z gruchy, pietruchy chwyciła winogron w swoje małe łapki. Ciekawe czy był świeży.

O rany, no już. Przecież ma głowę, nogi, ręce i swoje zajebiste dziewictwo. A jakby je straciła w tak brutalny sposób, no cóż. Mogłaby się rozzłościć, straciła by coś, czego nigdy by nie odzyskała. No ale, życie trwa dalej i nie mogła ciągle się na wampira złościć, poza tym to nie było z jego winy. Nene zna Mochi'ego, powinna przewidzieć taką reakcję. Ach, bywa no. Nene ma pstro w głowie, nie przemyśli swojego zachowania.
Tak, wstała z łóżka, odziana skąpo. Nie przepuszczała, że jej ubiór może zdenerwować, że jej dobre słowa także. Nie chciała aby się obwiniał, naprawdę nie powinien. W dodatku pokaleczył swoją łapkę. Chciała mu pomóc, ale zapewne odgoni ją od siebie, więc spasowała.
- Ale przecież tego nie zrobiłeś, więc się uspokój. - Stwierdziła sucho, kręcąc za chwilę głową. Spojrzała na tą krew na dłoniach wampira. On naprawdę się tym przejął.
Kupi nową? Lelek po oględzinach kuchni, obejrzała się na wampira. Oczywiście jeszcze bluzka podwinęła się na jej lewym pośladku, odsłaniając go odrobinę. Ach... i może faktycznie powinna znaleźć spodnie? Spojrzała na swój zgrabny strój, kiedy to Mochi na nią krzyknął.
- Mochi, nie przesadzaj. Mam na sobie bluzkę i to Twoją, widzisz? Jest jak sukienka! - Pisnęła wesoło, wykonując zgrabny piruet. I jaki strój zakonnicy? Lelek zaśmiała się cicho, a później wypaliła jak z pasa startowego ku wyjściu z mieszkania. Ach, zamierzała pobawić się w ganianego z Mochim i złapie przy okazji trochę ruchu! Jeśli jej nie złapie w porę, Nene ucieknie na zewnątrz! Hoho!

No dupa, już. Luzik. Nene zapomni i nadal będzie pragnąć swojego fioletowego księcia w fioletowym samochodzie, mający na boku fioletowe mieszkanie. Nene kocha ten kolor i normalnie stwierdza fakt iż, Mochi został spłodzony specjalnie dla jej skromnej osóbki. A jak jakaś siksa położy na nim swoje brudne łapska, utnie je przy samej dupie i poszczuje znajomościami. Taki cwaniak, ot co.
Nie no, powaga. Byłby wstanie uderzyć jędrny pośladek Lelka? Nie doczekanie, ona się nie da, poza tym ten gad jest zbyt leniwy. I Nene zdążyła by go obejść wielokrotnie, nim ten zdecydował ją złapać. Bez jajec, kojarzył się jej z dużym, leniwym... niedźwiedziem lub psem.
- To Ty smęcisz, Mochi. Nie bądź baba. - Bąknęła nabuzowana, nadymając policzki. Nie zachowywał się tak jak zwykle. Ach, Lelek go naprawi. Spokojnie.
O nie, nie. Nie ma żadnej kastracji. Wtedy to już w ogóle nie byłby do życia.
- Jest w sam raz! Muszę chwalić się swoimi nogami! - Fuknęła marszcząc brwi i nosek. Sranie w banie, Mochi po prostu jej nie kocha! Ach i zanim dała dupę w troki, Mochi zdążył ją złapać. Czy się wyrywała? Nic z tych rzeczy! Nene lizała mu łapkę! Dosłownie wyśliniła mu całą dłoń, ot z miłości. I musiał na pewno ją wytrzeć, hohoh.
O niee, on nie jest poważny. Wybuchnęła śmiechem kiedy wcisnął w jej łapki spodenki. Oglądała je ze wszystkich stron i zamiast zakładać tuliła je rozbawiona do piersi.
- Będę drugim Tobą. Nikt nas nie odróżni! - Stwierdziła udawaną powagą, by za chwilę zaś się roześmiać. I oczywiście założyła spodenki. Dopasowała je tak, aby nie spadały i wyglądały seksownie. Normalnie czuła się jak perska księżniczka. Szerokie spodnie, długa koszula.
- Idziemy na zakupy, milordzie. Pora ubrać Cię porządnie, a ja sama zakupię sobie jakieś ubrania. - Oświadczyła pewna swego i niemal siłą wyciągnęła wampira z mieszkania. Owszem, miał czas na przygotowanie oraz zamknięcie drzwi. Miejsce opuścili samochodem. Nie ma bata aby chodzić wszędzie na piechotę, kiedy to w garażu stoi takie fioletowe cacko.

zt x2

Ha! Nene - najpotężniejszy karabin językowy - nadchodził. Oczywiście odwiedziła wszystkie możliwe sklepy, ba, była nawet w zoologicznym i kupiła szczotkę do długich włosów... psich. Jak wiadomo, to nie był prezent dla niej, a Mochi'ego. Ta leniwa pokraka nawet porządnie się nie uczesze, więc szczotka dla najbardziej kudłatego psa ma być odpowiednia.
Po dotarciu do mieszkania, szybko sobie otworzyła drzwi i wparowała do środka, zostawiając zakupy przy wejściu do salonu. I jej miodowym oczom ukazał się naprawdę żałosny widok. Mochi dzielnie walczył z wejściem na kanapę i, jak widać udało mu się.
- Mochi, Ty głuptasie! Mówiłam o zakupieniu puchatego dywanu, przynajmniej będziesz mógł spać na miękkiej podłodze, a nie walczyć z kanapą. - Pogłaskała wampira pieszczotoliwie po głowie, zostawiając w spokoju. Wiadomo co robił podczas jej nieobecności? Może poprawił łóżko? Wyrzucił śmieci?
- Co robiłeś jak mnie nie było? - Zagadała, kierując się po torby z zakupami. Wiadomo na czyj koszt, biedne pieniądze Mochi'ego. Ale będzie się za to gniewać? Wątpię. Na Nene się gniewać po prostu nie da i chuj.

Spokojnie! Nene już nie pozwoli, żeby jej leniwiec spalił się na słońcu, zaniesie go, chociażby na plecach! Tak, dokładnie! Nene to chodzący Robocop w spódnicy! Poza tym musi mu zaufać. Dywan Mochi zostanie ocalony.
Biedny wampir. Nawet nie może poprawić się na kanapie, tak ogromnego miał lenia. Lelek westchnęła ciężko, choć na jej pyszczku nadal widniał uśmiech. Podeszła do kanapy, łapiąc za fraki wampira i z dosłownym cudem wciągnęła go na siedzisko kanapy. Jednak siła Nene wciąż pozostawała marna.
- Jeśli będziesz tak leżał całymi dniami, w końcu znikną Ci mięśnie. A wtedy będziesz taki wiotki. - Burknęła, głaszcząc wampirka po głowie. Może jednak przeniesie się do sypialni? Tam będzie bezpiecznie, z dala od okiem oraz nadchodzącego słońca.
- Oj przestań. Dywan się przyda! Widziałam taki ładny, puchaty w fioletowe prążki! I kupiłam go... jutro dostarczą. - Będzie krzyczeć? Na pewno nie, bo Nene bezczelnie się na niego rzuciła, kiedy to postawiła torby na podłodze w salonie. Wskoczyła mu na plecy, nachyliła się i przytuliła swój policzek do jego cud miód buźki.
- Jaki biedny. Nene pocieszy. - Szepnęła mu do uszka i zsunęła się z jego ciałka na podłogę. Jak strzała wypaliła i wygrzebała z torby różowy stanik w zielone kwiatki. Wróciła do swojego kanapowego wampira i jak koronę, nałożyła mu stanik na głowę.
- A teraz mój Rosynancie, wio do sypialni. - Rzuciła pełna władczości, szczypiąc dla zachęty bok Mochi'ego. Zapewne się nie ruszy, ale grunt to dobra zabawa. A co do zakupów? Nene udała głupią.
- Takie tam pierdoły oczywiście bardzo NAM potrzebne. Nie przejmuj się nimi. - Machnęła łapką, dając w ten sposób znać, żeby się tym chłopak nic, a nic nie przejmował

Ha, Nene da radę, a jeśli nie, znajdzie się na to zawsze jakiś pomysł. Nie jest głupia, ma kreatywny umysł. No ale na razie nie było takiej potrzeby, dziewczyna pierw pomęczy wampira na kanapie, który i tak w tej chwili do niczego się nie nadawał jak do marudzenia oraz leżenia.
- To, to już nigdy nie zamierzasz się ruszyć z tej kanapy? Wrośniesz w nią. - Burknęła, nadymając śmiesznie policzki. Wielka szkoda, że nie może wszystkiego dostać, co ofiarowałny normalny, przeciętnie aktywny chłopak. Jednak co zrobić, nie wymieni go na żadnego innego typa ze względu własne wygody. Jest jaki jest, ale najważniejsze, że jest sobą. Nie podaje się za kogoś kim nie jest, a nawet nie jest sztuczny jak Kutasomord.
- Nie zrobisz tego Nene. Ja tak marzyłam o takim dywanie. - Oczywiście kocia mordka, maślane oczy i mocny uścisk, że jako był człowiek mógłby mieć mocno przygniecione ramiona. I nie, nie ciągnęła tego dalej. Powinien wiedzieć, że Nene i tak zrobi swoje. Dywan będzie, koniec kropka.
Niestety długo się nie nacieszył wampirzycą, która oczywiście chętnie oddala ten jego leniwy pocałunek. Ale że i tak się na niego zmusił! Była naprawdę pełna podziwu. I nie nawet nie myślała żeby go kusić, choć dziewczynę zawsze kręcił taki potworny Mochi. Jednakże fioletowo włosy źle się po tym czuje...
- Rosynant. To koń Don Kichota. Rety, Mochi. To co chcesz robić? - Westchnęła głośno, nie przejmując się tymi ślepiami. Ha, pokaże mu swoje zakupy! Wstała z wampira, kierując się zaś ku torbom. Mnóstwo toreb z ubraniami, buty, paski, perfumy i kosmetyki. No i oczywiście wazon! Taki ładny na kwiatki. Oczywiście zaczęła je sama oglądać.

Czyli mam rozumieć, że Nene jest tylko po to, żeby jego rodzice się odwalili od niego? Gdyby tylko mała wampirzyca się o tym dowiedziała! Biedny wampir musiałby się ruszyć, żeby uciec przed jej wściekłością, a później znosić samotność oraz szukać innej ofiary, bo Nene oczywiście by się wyprowadziła. Kolejnego przegranego etapu w życiu mogłaby nie przetrwać. I owszem, nie była z nim dla jego pieniędzy.
- Skoro tam mówisz. - Burknęła, patrząc nieco ponuro na wampira. Trochę to smutne, że tak tylko leżał. Jak widać nie miała szczęścia do drugiej połówki. I wspólna kąpiel? Z czego Nene miałaby go myć, a on jak król leżałby w wannie zdany na łaskę Lelka. Ale spokojnie. Jej sadystyczne myśli mogą co nieco wskórać, zresztą zdążył się już parę razy o tym przekonać.
- Nie ma bata. Nene go dostanie, a Ty masz się cieszyć razem z nią. R o z u m i e m y się? - Ostatnie słowo wyraźnie podkreśliła, chcąc dać mu do zrozumienia, że tak czy siak dywan zostanie założony. Zresztą i tak jest zbyt leniwy, żeby cokolwiek zrobić.
- Z wielką przyjemnością! - Ha, jasne że mu będzie czytać! Zacznie od tanich romansideł, a zakończy na Zmierzchu! Hoho... W ramach tortur. A za potłuczenie wazonu? Dojdzie cała saga świecących wampirów, ha! Chce tego... Chce?!
Czemu ją zatrzymał? Nene stanęła, obejrzała się i zmrużyła oczy. Cóż tam dla niej miał? Normalnie aż ślepia jej zalśniły na widok fioletowej błyskotki. Pisnęła cicho, dając sobie założyć pierścionek na palec.
- Nie, jest przepiękny! Dziękuję! - Wiadomo, że Nene będąc uber słodką, musiała przytulić się do swojego leniwca i sprzedać mu buziaka w polika.
- Jasne, że tak! Chodzimy! - Zawołała, wstając od wampira. Wzięła go za rękę, zmuszając do niechcianego przez niego wysiłku. Jeśli nie mógł, trudno. Nene go zrzuci i jakoś zaciągnie do łazienki. I kiedy tam dotrą, zostawi wampira tuż przy wejściu do łazienki, a sama zajęła się wanną. Musiała ją pierw wypełnić ciepłą wodą z pachnącymi płynami, które niczym zakupiła.
- Będziemy się świetnie bawić! Zrobię Ci setkę warkoczyków i zaplotę w nie kolorowe kokardki! - Zaświergotała, odwracając się w stronę Mochi'ego. Czy on się cieszy tak samo, jak ona sama?

Jeżeli Nene kiedyś dowie się o jego poświęceniu, ucieknie mu i będzie cierpliwie czekać, aż ją znajdzie. Wszak nie tylko sprawdzi jak zależy mu na swojej małej księżniczce, to w dodatku pobawią się w chowanego! O ile w połowie drogi nie padłby ze zmęczenia. Toć nieprzewidywalne stworzenie.
Wiadomo. Obmacywanie Mochi'ego to naprawdę przemiłe hobby, aczkolwiek dosyć niebezpieczne. W końcu wampir ma w sobie także skłonności do obudzenia w sobie prawdziwej natury, aczkolwiek Nene się go nie boi i nie zdaje sprawy z niebezpieczeństwa. Bo w sumie niby po co? Bes ryzyka nie ma zabawy!
- Twoja matka lubi wciskać nos w Twoje życie, prawda? - Zagadnęła, patrząc miodowymi oczyma na twarz wampira. Biedny. Ciągle skazany na matkę. A ojciec? Nie pomoże synowi? Pogłaskała go po włosach, uśmiechając się wciąż od ucha do ucha.
- Ale spokojnie. Znajdę sposób i na nią! - Nowe postanowienie! Aż zacisnęła łapki w pięści, mając zaciętą minę. Nie pozwoli żeby jakaś dorosła matrona decydowała o wszystkim w życiu Mochi'ego. Poza tym Nene ma duże poparcie u swojego stwórcy. Czy Mochi wie kto zamienił jego małą przytulankę?
- I też tak błyszczy! Będę Twoją żoną! - Pisnęła uradowana, by za chwilę zostać zaciągniętą do łazienki. Nie, nie bała się. Była wesoła i śmiała się głośniej niż zwykle. Czyżby zaś szykował się atak mocy? Kto wie... Jak na razie została postawiona pod drzwiami, a przed sobą miała postać wampira.
- Chyba chciałeś się wykąpać a nie memlać moją szyję. - Wymruczała mu do ucha, wplatując swoją małą dłoń w długie włosy leniwca. Nie bała się, nic z tych rzeczy. Kiedy ujrzała ślepia pełne czerni, położyła jedną łapkę na jego policzku. Sama minka Nene stała się aż nadto tajemnicza. Lekko zacisnęła palce na włosach wampira, czekając na jego kolejny ruch. W końcu ona sama jest przy nim taka bezbronna, ach!

Matka osoba święta. Nene jedynie westchnęła, nie ciągnąc tematy. Może był mamisynkiem? W porządku, odbierze to jako coś słodkiego. Ale co mu się dziwić? Niemal bez przerwy na garnuszku rodziciela, zresztą... I tak go kochała. Żadnych jego wad ona nie widzi. Poza tym musi szanować mamę, skoro nie może powiedzieć złego słowa o niej. Zresztą, jak ta kobieta przyjmie Nene? Zapewne kiepsko, niestety wampirzyca krwi słabiej, w dodatku bardzo młoda i niewinna.
- Jesteś księciem?! - Aż ślepia jej zalśniły, wpatrując się w buźkę Mochi'ego. O rety, rety! Ma swojego księcia! Chyba musi mu założyć ten różowy, świecący diadem i dać berło o złotym kolorze. Chwyciła go za poliki, miętąsząc je jak ciasto.
- Moje kochane jest księciem! Kupisz mi konia? Będziemy trzymać go tutaj, w domu! - No i masz. Kolejna zachcianka ala'Nene. Ale czy właśnie nie jest tak bardzo urocza? Taka kocia mordka, lśniące radością oczęta... On naprawdę może jej odmówić?!
- Tak! Zabierz mnie, zabierz! Proszę, proszę, proszę, proszę, proszę! - Gdyby mogła, wcisnęłaby się w ciało wampira i czekała aż zabierze ją do swojego Angielskiego pałacu, gdzie mogłaby się poczuć jak prawdziwa księżniczka! Ale czy aby na pewno mógł? W końcu jego mama może jej nie polubić i raz na zawsze wygnać Małą Nene z jego życia.
Wspólna kąpiel przerodziła się w posiłek Mochi'ego. Wampir zachowywał się dziko, a kiedy go dotknęła, najwyraźniej nie spodobało mu się. Ale czy właśnie kiedy mu ulegnie, nie będzie jeszcze gorzej? Włożyła swoje drobne paluszki we fioletowe włosy, pozwalając na zatopienie w sobie kłów. Mógł widzieć wiele jej wspomnień. Życie u boku wiecznie zajętych rodziców, nieudane powiązanie z muzykiem i ugryzienie szlachetnego... Czarne włosy, czarne jak noc oczy i biała niczym mleko skórka. I dotyk dłoni... delikatny mimo ich twardości. Czy rozpoznawał twarz swojego... prawdziwego ojca?
- Jeśli zemdleję, zanieś mnie do salonu. Niebawem rozpocznie się mój serial. - Bąknęła, drapiąc teraz wampira po plecach. Chyba nie będzie mu się nawet chciało kąpać, kiedy posili się dziewiczą, sycącą krwią Nene.