Stary Opuszczony Dom

- Jasne, że damy. - uśmiechnął się półgębkiem. - Wiesz, fajnie by było widzieć ich już z nami. - powiedział z dużą dozą pozytywnej energii w głosie, kierując wzrok na wampiry. I zobaczą. On w to wierzył, tak uważał. W ogóle nie było innej opcji.

BAM!

Eksplozja sąsiedniej runy odrzuciła dwójkę, a sam młody poczuł ból. W ramieniu oraz w zgniatanych.. ech.

- Gha... Kobieto co ty... - kaszlnął, kiedy dziewczyna na niego upadła. No tego się nie spodziewał, ała. Jego klejnoty rodzinne...
- Ehm, weź wstań może... - wydukał do Kotori. Podniósł się do pozycji siedzącej, patrząc na swoje lewe ramię. Usłyszał jej pytania, które wypowiadała szybko i niepewnie. Śmieszna sytuacja.

- E tam, po prostu trochę mnie zgniotłaś. - zaśmiał się w odpowiedzi na ten potok słów, odgarniając potargane włosy, które w czasie upadku poleciały mu na czoło. Ponownie naciągnął na nie zwiany wcześniej kaptur.
- Gorzej z tym. - wskazał na swoje lewe ramię, w które wbite były szklane igły z wypaczonej runy. Potem zobaczył je także w ramieniu kadetki. - A, no właśnie... Niefajnie. Ale mamy tego nie dotykać. Jak ma siedzieć, to niech siedzi. - skrzywił się, jednak potem wysilił się na kolejny uśmiech, mimo piekącego bólu w ręce. Jeszcze tego brakuje, aby teraz ich runa dostała jakieś negatyw...

Ej, zaraz, gdzie jest ich runa?

Kiedy Zorah zobaczył, co dzieje się z pustym znakiem wiary, z którego ich wywiało, z szeroko otwartymi oczami rzucił się ku niemu z powrotem, starając zebrać w sobie uczucie typu "A bo ja nie podołam? Jasne, że się uda." Stanął pewnie, jak poprzednio, dając magii posilić się krwią z naciętego nadgarstka. Wierzchem drugiej dłoni otarł krew z naciętego policzka.

- Wracamy. - rzucił do Kotori. Nie mieli czasu na zastanawianie się. Stanął na runie tak, jak poprzednio. A ból dodawał mu szalonej desperacji. Nieraz już to czuł. Komu jak komu, ale im się dzisiaj uda. Będzie wykonywał polecenia dowódcy i na pewno się nie podda.

To się porobiło. Wystarczyło parę osób, aby całe wydarzenie jeszcze bardziej skomplikować. W jednej chwili runa eksplodowała, podwalając niektórych łowców. Łowca nie spodziewał się, że negatywnymi emocjami można aż tak zaszkodzić. W tej chwili Leyasu dziękował, że został odesłany pod ścianę. Przynajmniej nikt nie zginął. Jeszcze. Nauczył się nie chwalić dnia przed zachodem słońca. Wampiry nie zostały przywrócone do normalnego stanu. Dobra, trzeba by coś zrobić, zamiast się tak patrzeć. Kątem oka zerknął na Ivana. Ten to chyba nie miał łatwo, ale byli inni, który bardziej potrzebowali pomocy. Czarnowłosy z zaskoczeniem zorientował się, że ktoś do niego mówi. Spojrzenie stalowych tęczówek spoczęło na Esme. Widząc jej stan, najchętniej zabrałby z kręgu. Krzywił się, gdy kazała mu wziąć przemienioną dziewczynę. Nie potrafił dobrać odpowiednich słów, aby dodać jej otuchy. Pora i tak nie była najlepsza na rozmowy, dlatego bez słowa ruszył w kierunku Anais. Dziewczyna też nie była okazem zdrowia, co nawet nie było dziwne. Liczył się, że w starania rudej nie poszły na marne. Wziął ją na ręce, czujnie patrząc na innych oraz runy. Zawsze mogło istnieć ryzyko nastąpienia drugiego wybuchu.
- Witaj wśród żywych - mruknął do przemienionej bez cienia entuzjazmu. Niby najgorsze miała już za sobą, a jednak wyjście stąd w jednym kawału nie było takie pewne. Postanowił podejść do Melody, która i tak już była zajęta wyjmowaniem igieł. Położył ją przy ścianie. Szkoda, że nie miał czegoś, co mógłby jej podłożyć pod głowę.

Nie wiedziała, co się właściwie działo i jakim sposobem. Z całych sił starała się to wszystko jakoś znieść, bo innego wyboru i tak nie miała. Nie mogła się ruszyć, nie mogła nic powiedzieć, właściwie, to nic nie mogła po prostu zrobić. Słyszała hałasy, niewyraźne słowa, których nie rozumiała całkowicie skupiona na sobie i swoim cierpieniu. A przynajmniej aż do pewnego momentu. Wszystko działo się tak szybko, że An zupełnie się zatraciła. Nastąpiły jakieś wybuchy, potem krzyki, ona sama chyba nawet na moment straciła przytomność, ale nie mogła tego stwierdzić w stu procentach.
Było jej niedobrze, kręciło się w głowie, a wszystko wokół łączyło się w jedną niezgrabną całość. Niczego nie rozumiała, a od nadmiaru bodźców zaczęła boleć ją głowa, ale nic ponad to. Gdy otworzyła oczy wszystko wokół wirowało. Czuła jakąś wilgoć. Krew? Chyba tak, coś tam pamiętała, ale ten zapach był inny niż ten wyryty w jej pamięci. Coś się zmieniło i to bardzo, tylko dziewczyna nie była w stanie stwierdzić co i to ją irytowało. Po chwili poczuła, że ktoś ją podnosi. Nieco błędnym wzrokiem trafiła na twarz Leyasu, łowcy, który najwyraźniej wynosił ją... z czego? kręgu? Miejsca wybuchu? Miała mętlik w głowie. Przymknęła oczy, a gdy je otworzyła ponownie, leżała na ziemi. Chyba znów straciła na chwilę przytomność.
Odwróciła głowę na bok i jęknęła. Nie była pewna czy nie była ranna, ale wydawało jej się, że nie... tylko dlaczego czuła się tak fatalnie? Jakby ktoś jej przewrócił flaki do góry nogami. To zdecydowanie nie było przyjemne uczucie. Gdzie był Hayate? Gdzie Grig? Tak mieli na imię? Chyba... a może coś jej się mieszało? Miała naprawdę spory mętlik w głowie.

Słowa, które wypowiedział Zorah naprawdę podniosły ją na duchu.”Fajnie by było widzieć ich już z nami” to słowa wyrażające perspektywę, której jeszcze nie zbadała, a której z miejsca mogła przytaknąć. Przecież to było to, do czego dążyła. Wtedy nastąpił wybuch. I uśmiech faceta w tej sytuacji sprawił, że również udało się jej nieco rozluźnić, gdy dopadała do swojej runy.
Runa ssała wyjątkowo mocno. Ale nadal dobrowolnie, jeżeli chodzi o  Kotori. Jedna wampirzyca, dziewczyna miała nadzieję, że ex wampirzyca, została wyniesiona z kręgu. Rytuał musiał się więc kończyć. To oznaczało, że mordęga nie potrwa już długo. To znaczyło, że kadetka nie musi na chama wstrzymywać się, by dostarczać czerwonej energii Esmeraldzie. Potrzebowała jej. Gdy będzie po wszystkim... dowiedzą się.
Dziewczyna skupiła się na runie, próbując zarazem obejrzeć rany swoje i swojego partnera. Chociaż pobieżnie, by wiedzieć, na czym stoją. Pomoc zostawała udzielana rannym. Nic, tylko zachować spokój i doprowadzić rytuał do końca.
Runy zgasły, pobór energii się skończył. Esmeralda upadła, magia dyrektora akademii Cross nie przedostała się. Ale ta próba oznaczała jego człowieczeństwo. Wszystko będzie dobrze. O ile Esmeraldzie zostanie udzielona pomoc. Kiedy całe to ssanie ustało, Kotori zachwiała się, przyzwyczajona do jednostajnego,mocnego ściągania do przodu. Teraz czuła, jakby powietrze stało się zbyt rzadkie, a ona jakby mogła się rozpłynąć. Nadal było gorąco, pojęła dopiero, że jest solidnie spocona i ma zupełnie suche usta. W tym stanie nie udzieli pomocy pewnie nikomu. Ale mogła pomóc Zorah.
Gdyby nie odmówił pomocy, weźmie go pod całe ramię i spróbuje wyprowadzić z pomieszczenia. Gdyby nie odmówił, zabrałaby go ze sobą do Oświaty, do skrzydła szpitalnego. Byli w na tyle dobrym stanie, że  nie wymagali natychmiastowej pomocy. W na tyle dobrym stanie, że nie powinni nawet chcieć zajmować ręce jakichś medyków, którzy zajmowali się nieprzytomnymi. Zorah był najbliżej i przez ten upadek poczuła się zobligowana do zadbania o niego. W każdym bądź razie był pokiereszowany (sobą nijak się nie przejmowała, chyba i złamaną nogą by się nie przejęła za bardzo), więc wypadałoby to obejrzeć. Pewnie też był odwodniony. Trzymanie się razem mogło zapewnić większe bezpieczeństwo. Gdyby Zorah nie miał nic przeciwko, poszłaby u jego boku w kierunku tej nieszczęsnej Oświaty, nie oddalając się od grupy, by upilnować, żeby każdy z nich otrzymał jakąś pomoc.

Nie było szans na wycofanie się. Nie teraz, nie kiedy byli tak blisko. Mimo nieprzyjemności nie mogli przestać, bowiem mogło to by przynieść krytyczne skutki. Esmeralda była wytrzymała, walczyła  za wszelką cenę by nie paść ze zmęczenia, które było widoczne. Chciała wykonać zadanie, pomóc wampirom stać się ludźmi. Po to tutaj przybyli. Nawet jeśli początkowo wychodziło na to, że się rytuał nie powiedzie, przez zachowanie innych. Reszta łowców jednak stawała na głowie, by wszystko jakoś uspokoić. Kadeci mimo iż byli początkujący, doskonale wykonali powierzone im zadania.
Będąc w pozycji na kucach modlił się sam do siebie, ze spokojem, pozwalając by uciekały z niego wszelkie siły potrzebne do Rytuału. Był niemal oazą spokoju, myśli mu pomagały, choć sporadycznie wtargnął się do nich niepokój, czując kolejny przypływ słabości. Nie mógł się poddać, miał runę do utrzymania, dlatego musiał zacisnąć dłonie, nie pozwalając się uśpić. Zaciskał sporadycznie mocniej oczy, czekając aż to się wszystko skończy. Dobrze że kucał, bo pewnie ciężej było by mu ustać. Temperatura rosła z każda minutą, a nawet samemu Corneliusowi było gorąco, patrząc na jego ubiór, jednak nie skupiał się na tym. Miał swoje zadanie o wiele ważniejsze.
Nagle runa zgasła, jak i pozostałe. Nastąpił koniec rytuały. Na szczęście ich wszystkich zgromadzonych, wszystko powiodło się. Nikt nie umarł, a w pomieszczeniu nie było już żadnego wampira.
Misja zakończona sukcesem.
Uśmiechnął się pod nosem biorąc kilka głębszych oddechów, po czym powoli wstał, nieco mrużąc oczy na osłabienie. Był męczony, jak i senny, co można było nawet zauważyć, ale Cornelius nie skupiał się na tym, a na innych. Czuł się dobrze w porównaniu do licznych rannych. Rozejrzał się po pomieszczeniu i jeśli będzie mógł to upuści runę, powoli zbliżając się do najbardziej poszkodowanych. Przyjrzał się im i ewentualnie pomoże dowódcy ludziom, przygotować uśpionych do opuszczenia miejsca, do oświaty.
Wysłucha ewentualnych słów Vlada, jak i przyjrzy się centrum uważnie obserwując Esme i odwampirzonym. Jeśli zajdzie taka potrzeba i w ich przypadku pomoże ich ewakuować. Nie czuł potrzeby wizyty w szpitalu, ale chciał odpocząć, dlatego jeśli będzie mógł to opuści miejsce, by zaszyć się w swoim gniazdku.


z/t

Udało się odwampirzyć dziewczynę, ale Kaien nadal pozostawał w kręgu. Marcus coś przeczuwał, że cały ten rytuał był nie tyle co trudny ale zrypany. Jeden wybuch i kilku rannych. W dodatku do tego procesu dopuszczono nieodpowiednie osoby. Jak kadeci i chętnych mordu osoby. Chyba że taki zamiar był tego całego procesu? Oby Marcus nie musiał ponownie w takim czymś brać udziału. I na pewno nie będzie chciał tutaj widzieć swojej córki. Przecież do cholery ona też mogła zginąć.
Poczuł silny nacisk przy swojej runie, więc napinał ciało i nie dawał się wciągnąć, lecz za to starał się utrzymywać w dobrej pozycji swoją runę, a z Prim to było wręcz idealnie. Mimo odczuwania nacisku, udało się zablokować magię Crossa.
Rytuał dobiegł końca. Runy zgasły. Marcus mógł odczuć ulgę, ale też i porządne zmęczenie. Oparł się rękoma o kolana, lekko pochylając do przodu, jakby przebiegł kilometrowy maraton. Zerknął na swoją obolałą rękę, w której do tej pory tkwiły igły, lecz po nich śladu już nie było. Pierwsze co zrobił, co sprawdził stan córki, a następnie podszedł do Kaiena. Jako że był osłabiony, pomógł mu wstać i zabrał go do pojazdu, przewożąc go prosto do Oświaty. Zakładając z góry, że takie było podobno polecenie obecnego dowódcy. Jeżeli Chizuru chciała zabrać się z nimi, nie było to problemem.


[z/t + Kaien i Chizru (jeżeli wyraża zgodę)]
[Uznaję, że Hayate został zabrany przez innych łowców]

Wszystko działo się tak szybko, że Serafiel po prostu się pogubił. Niespodziewana drzemka sprawiła, że został wykluczy z części rytuału, przez to mógł jedynie się zastanawiać, co, gdzie, jak, kiedy i tak dalej... Chyba, że ktoś byłby tak miły i mu to wszystko wyjaśnił. No, ale raczej teraz nie było czasu, więc pozostawało mu jedynie stanąć na nogi i próbować się ogarnąć w jakikolwiek sposób. W jego przypadku to było raczej wycofanie się, by nie przeszkadzać już za bardzo pozostałym. Jednakże, jeśli byłaby potrzebna pomoc, to ruszyłby się, starając się nawet nie marudzić.
Co my tutaj dalej... Cóż, rudowłosy widział całą tą sytuację i musiał przyznać, że było blisko. Jeszcze trochę i pewnie wszyscy stracili by swoje życia. Ah. Może jednak nie? Nie, raczej zbyt różowo to by tam nie było.
Mimo wszystko, skoro się skończyło, to on nie zamierzał zostawać tutaj dłużej. Jeśli rzeczywiście nikt nie chciał od niego pomocy, to po prostu poszedł sobie. I tyle, koniec fascynujących przeżyć Serafiela.

z/t

Ostatnie sekundy rozwlekały się w wieczność, lecz w końcu magia ustała. Nie było w pomieszczeniu już żadnego wampira i Esmeralda mogła zatrzymać rytuał. Runy zgasły. Przyciąganie zniknęło. Pozostała jedynie temperatura, która bardzo powoli także opadała. Pozostali też ranni oraz wyczerpani. Czy wzięcie kadetów na rytuał było nieodpowiednie? Raczej nie. Wszak w dużej mierze to oni uratowali sytuację. Jedynym błędem był Ivan. Te, który tak ochoczo oddał negatywną energię, a potem dokończył dzieła atakując bez większego powodu Leyasu przy samej runie. Coś było z tym człowiekiem nie w porządku. Ivan zwany Stalową Ręką zostanie zabrany na przesłuchanie wobec zaistniałej sytuacji.
- Medycy! Karetki! Szturmowcy! Wszyscy są potrzebni. Już! Cztery nosze, woda, krew, bandaże. To wszystko będzie potrzebne. - Pierwsze co zrobił Vad to chwycił za komórkę by od razu przedzwonić bezpośrednio do skrytych w okolicy wozów. Chciał by jego ludzi zostali jak najszybciej stąd zabrani. Musieli uzyskać jak najszybciej pomoc medyczną. Vladislau ogarnął wzrokiem całe pomieszczenie i na chwilę jego wzrok spoczął na Esmeraldzie. Przez chwilę chciał do niej podejść. Przytulić. Chronić. Jakby przypominała mu kogoś bliskiego. Niemal wykonał krok w jej stronę wyłączając przy tym komórkę by ją schować. Zdał sobie jednak sprawę, że jej nie pomoże, a to uczucie jest tylko echem jego dawnej ukochanej tak do niej podobnej. Vlad stracił dużo krwi, jak wszyscy. Był osłabiony, jak wszyscy. Jako jedyny jednak miał zdolność wampiryzmu i psa w budynku. Gdy medycy wkroczyli do pomieszczenia, a nie zajęło im to nawet dwóch minut od informacji od dowódcy Vladislau zabrał jednemu z nich lodówkę z krwią i wyciągnął pierwszy lepszy worek, który nie był przeznaczony dla Esmeraldy. Jej krew była zbyt rzadka by jej użyć do uleczenia siebie.
- Stalowa Ręka nie ma prawa opuścić pomieszczenia. Członkowie rytuału odsuńcie się od niego! - szturmowcy skierowali pistolety maszynowe w kierunku podejrzanego politycznie osobnika. Vlad natomiast rozgniótł plastikową torebkę, lecz osocze nie rozbryzło się wokół. Miast tego zamieniło się w czerwoną mgiełkę o metalicznym zapachu, która wnikła w ciało Vlada odżywiając je. Widział Stalową rękę w akcji. Nie mógł pozostawić niczego przypadkowi.
- Do czasu wyjaśnienia dzisiejszych zdarzeń jesteś zatrzymany pod zarzutem sabotażu. Nie pogarszaj swojej sytuacji i obróć się bym mógł założyć Ci kajdanki. -  rzekł spokojnie do łowcy, który rady i oparcia w dowódcy szukał dużo za późno podczas odwampirzania. Szedł w kierunku Stalowej ręki, lecz tak by nie zasłaniać szturmowcom linii strzału, a przynajmniej nie wszystkim. Po drodze bezceremonialnie zabrał kajdanki służące zwykle na wampiry jednemu z nich. Pytanie tylko czy Ivan pójdzie po dobroci.
Tymczasem kilkunastu medyków znalazło się w tym samym pomieszczeniu, lecz przemieszczali się ostrożnie by nie trafić pod przyjacielski ostrzał. Melody bandażowała pobieżnie Hayate i Midori gdy czarne igły zniknęły by nie wykrwawili się z ran. Zdecydowanie miała za mało medykamentów na dłuższą metę, lecz na szczęście przyniesiono nosze. Melody opuści pomieszczenie pomagając wynosić wyczerpanego Kaiena naszemu Marcusowi. Medycy zajęli się oczywiście najbardziej poszkodowaną osobą jaką była Esmeralda. Jej uczniowie przygotowani byli na podobne efekty przez nią samą choć nie podejrzewali, że będzie aż tak źle.

Leżała przez chwilę walcząc z zawrotami i bólem głowy. Wszystkie dźwięki wokół były jakby przytłumione, nie zwracała na nie uwagi. Czuła się jakby była na kacu. Nie, nie na kacu - jakby była bardzo mocno wstawiona albo naćpana. Nie potrafiła zebrać myśli w logiczną całość. Chwile jej zajęło, nim zaczęła mniej więcej ogarniać co się wokół niej dzieje, a przynajmniej na tyle ogarniać, że zdawała sobie sprawę z tego, że nie działo się zbyt dobrze. Podniosła się do siadu, trzymając za głowę. Miała ochotę zwymiotować. Wszystko się w niej burzyło, kotłowało i buntowało. Całe jej wnętrzności odmawiały posłuszeństwa. Wyostrzyła wzrok i poszukała wzrokiem... kogo właściwie szukała? Jak mu było na imię? Hayate? Chyba tak. Ale nie widziała go nigdzie. Zbyt wielu ludzi się kotłowało wokół, a ją od patrzenia tylko jeszcze mocniej rozbolała głowa.
Wstała powoli i niepewnie czując się na miękkich jak wata nogach. Oparła się o ścianę, niemal zginając się wpół. Czuła się fatalnie, do tego najwyraźniej wszyscy byli zainteresowani czym innym. Czuła jak pot leje się jej po czole. Było tu potwornie gorąco. Nie mogła tu zostać. Postoi jeszcze trochę, a straci przytomność. Musiała wyjść na świeże powietrze i to jak najszybciej. Nie pamiętała kiedy ostatnim razem tak łapczywie potrzebowała tlenu. Zaczęła się przedzierać między biegającymi we wszystkie strony ludźmi. Nikt nie zwracał na nią uwagi, a ona szukała wyjścia, panicznie chcąc zaczerpnąć powietrza.

Koniec... W końcu koniec, a temperatura zaczęła opadać pozwalając łowcy się mniej więcej ogarnąć. Jednak szkody jakie wywołało ciepło nie zniknęły. Nadal czuł, jak jego proteza ręki, nieco uległa stopieniu "tuląc się" do materiału odzieży Ivana. Zdawał sobie z tego sprawę, jednak nie chciał pokazać iż jest niepełnosprawnym. łowca niepełno sprawny... Jak to brzmi...
Jego negatywne emocje nie zostały zapomniane, dlatego tuż po zakończeniu rytuału Vlad i jego ludzie wkroczyli konkretniej do akcji. Przyglądał się temu dłuższą chwile, po czym zamierzał odpuścić teren, jednak nim zdołał cokolwiek zrobić w tym kierunku, usłyszał słowa dowódcy. Uśmiechnął się pod nosem, podle, po czym spojrzał na Vlada, a następnie na osoby, które zaczęły kierować w jego kierunku broń. Został wzięty za zagrożenie, nic dziwnego. Łowca obejrzał się dookoła siebie, patrząc jak członkowie rytuały odstępują od niego.
-Vladislau... Myślę, że te kajdanki nie będą potrzebne. Popełnić błąd może każdy, nie traktuj mnie zatem jak przestępcy, bo w porównaniu do Ciebie nim nie jestem... Pójdę sam, dobrowolnie, będąc na oku nie jednej osoby, więc schowaj ten złom.
Zwrócił się spokojnie, lecz z chłodem do brata, zastanawiając się czy mógł poznać go po głosie. Zapewne nie patrząc na to, że nie widzieli, ani nie słyszeli o sobie HOHOHO czasu. Bynajmniej Vlad nie słyszał o bracie, który rzekomo zginął w wypadku. Stał w miejscu patrząc jak dowódca podchodzi do jego osoby, jednak ten nie zrobił nic w kierunku wykonania polecenia, a sięgnął rękami do swojej twarzy, by po chwili zdjąć maskę. Tego piękna twarzyczka, również była nie uszkodzona no i oczywiście obca dla Vlada. Ręce miał na widoku jak i w sumie nie miał nic by się bronić, ino swoje ręce, wiec czy był zagrożeniem? Mimo to czekał spokojnie ino wolną ręką dotykając swojej protezy, niestety przez ubranie, sprawdzając jak mocno zostały sklejone.
Skoro Ivan postanowił samemu iść, bez niczyjej pomocy, to czy Vlad nadal będzie się upierał nad kajdankami, zamiast zająć się czymś o wiele bardziej istotniejszym? Niezależnie jednak od tego Ivan dla świętego spokoju poprawiając nieco rękawy, wyciągnie ręce przed siebie, pozwalając je skuć.

W pewnym momencie runy przestały świecić i poczuł, jak coś mokrego wylewa się z jego poranionego ramienia. Spojrzał na nie. Czarne? No, najważniejsze, że wypłynęło, a teraz sączyła się tylko czysta, czerwona krew. Tak, jak z jego naciętego nadgarstka. Łowczyni w środku upadła, a wampiry... chyba wróciły do człowieczeństwa! Wowowo, sukces!

Spojrzał na swoją towarzyszkę, gdy nagle się zachwiała. Podparł ją szybko jedną ręką.
- Spoko, chyba koniec, udało się. - powiedział ucieszony, z błyskiem w oku. Wyprostował się, a na pytanie o pomoc uśmiechnął się tylko swoim klasycznym, krzywym grymasem i klepnął Kotori lekko w zdrowe ramię.

- Aż tak źle ze mną nie jest, mam pewnie jak wszyscy lekką anemię. Chodźmy do tego medyka, oni nas obejrzą i opatrzą. Mamy farta, to czarne coś wypłynęło samo. - skinął głową w kierunku ramienia dziewczyny.

- Może jakoś pomożemy? - podszedł do Vladislaua z tym pytaniem, może zabiorą kogoś rannego. Jeśli tak, Zorah weźmie kogoś na ramię, pewnie lekko się przy tym zachwieje.

Wtedy coś pojawiło się tuż przed nim. Wyglądało jak wielki kłąb płomieni, ale też... Zaraz, źrebak? Gorącym łebkiem pacnął go w biodro, jakby zapraszając do zabawy. Młody położył rękę na jego główce i szybkim ruchem go poklepał, aby się nie oparzyć. Bądź co bądź zwierzak był naprawdę ciepły.

- Hehehe, chyba mnie polubił. - spojrzał z uśmiechem na Kotori, tarmosząc ogierka za uchem. I wyszli razem, w stronę gabinetu medycznego.

ZT Zorah i jeśli Koto chce (bo już napisała swój post), to i ona.

No i udało się. Oby dwa wampiry stały się na powrót człowiekiem. Prim spojrzała na Esme, która była w ciężkim stanie. Sama blondyna przeżyła ten pokręcony rytuał z lekkimi zadrapaniami na nodze, ręce i poparzeniami na dłoniach. Które wcześniej czy później przejdą. Ważne, że ból odszedł. Niemniej rudą trzeba ratować, bo straciła pewnie sporo energii. Podeszła do koleżanki, aby kucnąć przy niej i unieść na swoje kolana.
- Musimy cię stąd zabrać - zakomunikowała widząc, że jej brat nie ruszył się z miejsca. Jako dowódca pierwszy powinien podbiec do rannej. Wszyscy by zrozumieli, że chce zobaczyć jak z przewodniczącą całego zajścia wygląda sytuacja. Inni, którzy też mocno oberwali zostali przeniesieni odpowiednio na nosze. W końcu i do Esme podbiegli ludzie, którzy znali się na opatrywaniu. Pomogła im przenieść medyczkę do samochodów, którymi udadzą się do oświaty i wróciła do środka, aby zobaczyć całą akcje między Vladem i ich bratem. Jak ściągnął maskę w ogóle go nie poznała, ale... czuła że coś ich łączy. To było tak nagle i tak nie zrozumiała, że wciągnęła powietrze głęboko do płuc. Nigdy, ale to nigdy, nie miała takiego uczucia. Zawsze miała pamieć do twarzy, więc dlaczego tej twarzy w ogóle nie poznawała? Może to przez głos Ivana. Dawno go nie słyszała, ale gdzieś tam w podświadomości został zapamiętany i ta pamięć objawia się tak, anie inaczej.
- Zawsze możemy cię po prostu sparaliżować - prychnęła w stronę blondyna, gdy odzyskała swoją broń i mogła spokojnie użyć swojej magii. Owszem, nie musiał zostawać zaraz skuty, ale czemu dziwił się dowódcy, że chce dopilnować wszystkiego co się w około dzieje? Po tylu rannych osobach chciał mieć pewność, że nikomu nic się już nie stanie. Czy to specjalnie, czy to przez przypadek. Zaczęła wychodzić z innymi, co by nie przeciągać pobytu tutaj i skierowała się w stronę zabranego motoru, aby odjechać.


zt

Blair starała się pomóc jak tylko mogła. Gdyby to bylo możliwe, rozdwoiłaby się, jednak była jedynie drobną kadetką. Zdążyła odsunąć pod ścianę rudowłosego, a znów cos wybuchło. Wybuchy i inne efekty specjalne nigdy jakos nie robiły na niej wrażenia, jednak to.... To było coś. Starała się nie skupiać na efektach tego wszystkiego. Skupiła się za to na swoim zadaniu. Resztkami sił i silnej woli dobudziła rudowłosego.

-Mam nadzieję, że miałeś jakieś przyjemne sny - uśmiechnęła się, jednak wyglądała przy tym zapewne upiornie.

Nie dlatego, że wyglądała źle z uśmiechem czy coś, a raczej dlatego, że jej twarzyczka cała była umazana krwią. Tak wyglądając bez problemu dostałaby rolę w filmie grozy. Nie zdążyła nawet usłyszeć odpowiedzi, bo wróciła i zajęła swoje miejsce u boku mistrza.

-Wszystko gra? - zapytała z troską.

Nagle wszystko zawirowało jej przed oczami, a ziemia jakby osunęła się spod nóg. Zachwiała się i po chwili osunęła na ziemię w żadnym wypadku nie przypominając tych osuwających się z gracją panienek z telenowel. Ona po prostu gruchnęła o ziemie niczym kłoda. Przyjemna ciemność ukoiła jej zszargane nerwy i uspokoiła wyostrzone zmysły. Zapadła w smaczny sen. Może nie tyle sen, co po prostu wspomnienia. Wróciło do niej wspomnienie pięknych fiołkowych oczu, które należały do kogoś kogo juz dawno wyparła z pamięci.


Chyba mnie wynieśli, wiec [z/t]

Nie było tak źle. Wszyscy przeżyli, a wampiry zostały przemienione. Wręcz można to uznać za zakończenie z prawdziwym happy endem! Odetchnął, wiedząc jak runy gasną. Kątem oka spojrzał na Ivana, który przez swoje nastawienie w dużej mierze był odpowiedzialny za wybuch runy. Uniósł kąciki ust, kiedy dowódca wydał rozkaz pojmania go. Z pewnością jakaś kara należy się temu typowi. Popełnić błąd może każdy? Czy on serio nazywał błędem utrudnienie odwamipierzenia, czego efektem mogłoby być poważne zranienie innych łowców lub nawet ich śmierć? Pogratulować myślenia. Jednak Leyasu szybko stracił zainteresowanie blondynem, odnajdując wzrokiem Esmeraldę. Nie wyglądała najlepiej, ale nią zajęli się już medycy, więc nie zamierzał tam podchodzić. Pewnie tylko przeszkadzałby, nie potrafiąc pomóc, skoro na medycynie się nie znał.
Westchnął uświadamiając sobie, że i tak wszystko się jeszcze nie skończyło. Czekała go jeszcze wizyta w sali medycznej, znajdującej się w Oświacie. Nawet jeśli nie czuł się aż tak źle, by potrzebował pomocy lekarza, to zamierzał się dostosować do zaleceń. Jakby się tak zastanowić, to on jako nieliczny nie ucierpiał za bardzo. Co prawda czuł się zmęczony i najchętniej położyłby się do łóżka, ale poza osłabieniem jakoś szczególnie nie odczuwał skutków tego wydarzenia. Głupi ma zawsze szczęście, hue. Zanim wyszedł z Opuszczonego Domu, wziął jeszcze swoją broń i wsadził ją do kabury. Swoich zabawek nie zostawi pod opieką innych osób. Wyszedł, zmierzając w stronę Oświaty.

z.t

Medycy zajęli się rannymi oraz nieprzytomnymi. Jeden z lekarzy pomógł Marcusowi wyprowadzić Kaiena. Sam Vladislau natomiast nadal zmierzał w kierunku Ivana. Na skroni Białowłosego uwydatniły się żyły z irytacji. W takim stanie dawno nikt go nie widział. Nic dziwnego. Wszak lwia część łowców mało nie oddała życia przy prostej operacji przez rzekomy błąd.
- Ty to nazywasz zwykłym błędem? Zasady były jasno nakreślone. Poza tym za same insynuacje należy Ci się przesłuchanie.  - rzekł sucho, a w chłodnym spojrzeniu można było dostrzec niepokojące ogniki.
- Odwróć się, inaczej otworzą ogień. - rozkazał wprost, a na jego słowa szturmowcy odbezpieczyli broń. Vlad nie bał się ani śmierci ani pocisków. W najgorszym przypadku uleczyłby się krwią Stalowej Ręki gdyby zaszła taka konieczność. Ten jednak miał świadomość swojej pozycji i pozwolił się skuć tak jak należy.
- Zapewnić Esmeraldzie Green krew specjalną. Ma być pod opieką 24 godziny na dobę. Wszystkich pozostałych zabrać na obserwację. - wydał ostatnie polecenie wychodząc wraz z Ivanem i dwójką szturmowców. Zaraz za nimi wybiegł Kres, a za nim Akumu. Czarnoskóry najpierw zdać musiał wszelką broń prawowitym posiadaczom i dlatego nie opuścił budynku wraz z dowódcą. Medycy natomiast zabrali wszystkich nieprzytomnych wraz z Anais.
- Anais, tak? Potrzebujesz odpoczynku i opieki medycznej. Chodź z nami. - powiedział do niej jeden z zamaskowanych lekarzy. Głos miał ciepły choć pełen niepokoju. Nie dziwne to gdyż całe pomieszczenie wyglądało jak miejsce bitwy.

< z / t Vlad + Ivan + NPC + Anais + nieprzytomni >

Po wiadomości jaką otrzymała nie miała wątpliwości, że z Godem jest coś nie tak. Czyżby chorował? Nie miała pewność...chociaż jego głos zdradzał takie oznaki. Tym razem jednak ich spotkanie ma przebiec w znacznie spokojniejszy sposób. Z dala od miasta i ciekawskich oczu. Mieli być w sami w opuszczonym domu, o którym jej napisał. Już od dłuższego czasu była wampirem i uczyła się powoli panować nad własnymi pragnieniami. Wcześniej udało jej się dobrze posilić więc tym razem nikogo nie zaatakuje. Nie do końca opanowała głód, ale dzisiaj wiedziała, że będzie dobrze.
Biegła dość szybko przez las wypatrując wzrokiem miejsca gdzie mieli się spotkać. Starała się nie zwracać niczyjej uwagi.
Udało jej się w końcu wypatrzeć opuszczony dom. Na dworze było już zimno, ale jako wampir nie musiała martwić się o to. Polubiła nawet chłód. Ostrożnie zbliżyła się do domu po czym pchnęła frontowe drzwi, które prawie odpadły. No pięknie. Rozejrzała się uważnie i stwierdziła, że chyba ten dom przeżył jakąś bitwę. Od środka był już całkowicie zniszczony dobrze, ze niektóre elementy domu jeszcze się trzymały. Była jeszcze sama więc pozostało jej chyba czekać. Wzięła krzesło i usiadła na nim czekając w jednym z pokoi. Miała mieszane uczucia, ale cieszyła się, ze go zobaczy. Kiedy była człowiekiem dbał o nią. Opiekował się nią za nim zniknął. Czasem tęskniła za tym wszystkim. Jednak bycie wampirem dało jej o wiele więcej. Westchnęła.

Był chory a mimo to zamiast grzać się w łóżeczku, to jeszcze sam zaproponował spotkanie na odludziu. Nie lubił gapiów, ani też nie zamierzał kobiety zapraszać do siebie, do czasu aż jej się bliżej nie przyjrzy. Po ostatniej akcji jego kredyt zaufania do kobiety ewidentnie zmalał. Nie skreślił jej jednak, bo gdyby to zrobił, to zignorowałby jej wiadomość. Chyba że taki był plan? Nieistotne. Kobieta dotarła pierwsza na miejsce z oczywistych powodów, była wampirem w końcu. A on nie dość, ze człowiekiem, to na dodatek chorym.
Ehh...
Pojawił się niedaleko domu, odziany po sama szyje. No ale jak się czuł neizbyt dobrze, to czy jest się czemu dziwić? Drzwi były już otwarte, dlatego tez nie zajmował sobie głowy otwieraniem ich. Wkroczył do domu i niemal od razu dało się słyszeć jego ciężkie kroki, które pewnie zaczęły iść przed siebie. Uważał jednak aby nie zostać zaskoczonym. Był to nawyk związany z wampirami poziomu E. Dotarł w końcu jednak do pomieszczenia gdzie była kobieta. Wyglądała dobrze i cierpliwie czekała. Wszedł głębiej do pomieszczenia patrząc na nią.
-Witaj.
Mruknął spokojnie, po czym podszedł, an tyle, by zgarnąć kolejne krzesło na którym sam usiadł.
-Ileż to się nie widzieliśmy?
Padło pierwsze spokojne pytanie, a wampirzyca sama mogła zobaczyć iż człowiek wyglądał nie dość że na schorowanego, to jeszcze spuchnięta dolna warga. Jeśli dobrze obserwowała świat to nie miała wątpliwości iż Godric musiał jeszcze do niedawna oberwać od kogoś.

Zdawała sobie sprawę z tego, że Godric może patrzeć na nią zupełnie inaczej. Próbowała wziąć jego krew bez pytania. Nie panowała zbytnio nad sobą i była wygłodniała. Jednak tym razem nasyciła się odpowiednio i uczyła spokoju oraz aby nie robić głupich rzeczy. Nigdy nie chciała nikogo skrzywdzić, wybierała osoby takie, które krzywdziły innych.Nigdy nikogo tez nie zabiła.
Usłyszała bardzo dobrze jego kroki. Wyczuła dobrze jej znajomy zapach po za tym osobnik nawet nie starał się ukrywać tego, ze jest. To dobrze. Miała pewność, że to on. Kiedy tylko przekroczyła próg i stanął przed nią mogła mu się dobrze przyjrzeć. Zmienił się. Znacznie. Nie był już tym samym chłopakiem, którego poznała w akademii. Wyglądał jakby wydoroślał. Zresztą ona również nieco się zmieniła... Gdy usiadł bliżej przyjrzała mu się czerwonymi ślepiami i palcem wskazała na własne usta.
- Biłeś się?
Pierwszy pytanie jako padło. Nie pamiętała, aby wydawał się kiedyś w bójki gdy byli jeszcze ze sobą. Jednak na jej twarzy pojawiło się zmartwienie. Widziała, że nie Godric nie czuje się najlepiej. Głos w telefonie i jego widok sprawiały, że prawdopodobnie był chory.
- Wszystko dobrze? Nie wyglądasz na zdrowego... Powinieneś leżeć i odpoczywać. Na dworze jest zimno.
Zapewne gdyby dotknęła jego czoła dłonią poczuła by od razu gdyby miał temperaturę. W końcu teraz miała lodowaty dotyk skóry. Już nie była ciepła jak żywy człowiek.
- Długo. Zmieniłeś się...nieco wydoroślałeś. Dobrze cię widzieć.
Nawet delikatnie się uśmiechnęła. Przeczesała dłonią śnieżnobiałe włosy do tyłu. Oparła się bardziej o krzesło Spoglądając oczyma nieco w bok, ale uważnie słuchając.

Był stosunkowo wyrozumiały dla kobiety jednakże nie zapomniał tego co próbowała zrobić. Musiała byś świadoma konsekwencji swoich czynu w postaci utraty zaufania. Mimo to Godric bez wahania odważył się na ponownie spotkanie. Nie bał się kobiety , co jedynie pokazywało iż jest doskonały świadom istnienia, jak i wie jak z nimi walczyć. Nie był łowcą jednak, choć pochodził z łowieckiej rodziny. No ale mniejsza z tym. Przybył i nie ukrywał się, od razu znajdując kobietę. był to domek mały, więc nie było to trudne. Pojawił się w pokoju, po czym zgarnął krzesło by usiąść. Na słowa kobiety, zerknął an jej usta, po czym w dół, jakby nad czymś myśląc.
-Nie.
Nie był się, bądź kłamał a spuchnięta warga na to wskazywała. Tak czy inaczej nie kłamał, bowiem starcia z Fergalem nie można było nazwać biciem się. Prędzej czy później odda temu sukinsynowi. Jego głos był już lepszej barwy, jednak gardło człowieka nadal zalegało chrypą. Przedtem miał taki głos, bo był świeżo po przebudzeniu.
-Nie wyglądam, bo tez nim nie jestem.
Chrząknął by wydać z siebie czystszy głos, po czym westchnął na drugą część wypowiedzi. Nie po to ty przybył by ta mu matkowała. Wiedział że powinien odpoczywać, ale gdy leżał czuł się jeszcze gorzej. Na twarzy człowieka pojawi się niezadowolenie, które szybko zniknie, razem z chwilowym nasileniem bólu głowy.
- życie z wampirem zmienia.
Nie wziął pod uwagi jak może kobieta odebrać te słowa, jednak nim zada pytania niech się lepiej zastanowi. Wyglądał może i na babiarza, no ale w jego domu mieszkał mężczyzna, nie kobieta. Nie dość ze mężczyzna, to jeszcze Niemiec i to wybuchowy. Choć w sumie życie z Fergalem? Trochę za mocne określenie, patrząc iż oboje raczej starali sobie z drogi złazić.
-Opowiadaj co tam u Ciebie.
Odparł natomiast, po czym pochyli się nieco by następnie położyć swoją ciepłą dłoń, na jej dłoni, która zapewne była na udach wampirzycy.

Niestety była już świadoma tego, że popełniła błąd wobec Godrica atakując go. Nie chciała...po prostu nie panowała nad tym. Ale było już za ]ózno by mogła coś zmienić. Jednak i ona czuła się zraniona. Kiedy zniknął pękło jej serce, ale podniosła się. I wtedy kiedy nie zawahała się zaatakować jej w obronie własnej też niw było przyjemne. Chyba oboje popełnili błąd. Ona naprawdę żałowała za to co mogła mu zrobić.
- Dlaczego nie mówisz mi całej prawdy? Widzę jak wygląda twoja warga. Ktoś cię uderzył...
Spojrzała na niego wzrokiem mówiącym nie ufasz mi. Wiem to. Ale martwie sie. Nie mogła noc więcej zrobić chociaż doskonale wiedziała, że nie podoba mu się to, że się wtrąca. Tak naprawdę nie miała prawa mówić mu co ma robić. Gdy potwierdziły się jej przypuszczenia spojrzała na niego uważnie.
- Obiecaj, że jak wrócisz do domu położysz się i wyleczysz.
Wiedziała, że zrobi jak będzie chciał jednak spróbowała tylko chcą wiedzieć jak postąpi. Kolejne zdanie zbiło ją z tropu i uniosła brew niewiedząc o co chodzi. Wampir? Mieszka z kimś? Chciała zadać mu pytanie na ten temat ale uprzedził ją. Gdy zadał jej pytanie zastanawiała się co mu powiedzieć. Wahała się lecz gdy poczuła jak kładzie dłoń na jej dłoni, która znajduje się na jej udzie uniosła wzrok patrzac mu w oczy. On miał tak bardzo ciepłą dłoń, a ona lodowatą. Mógł poczuć jak zaciska ona jego dłoń swoją delikatnie. Czule. Czuła się dziwnie, ale tęskniła za tym dotykiem.
- U mnie bywało różnie. Wzloty i upadki...widziałam brutalniejszą stronę życia. Staram się żyć normalnie. Nie mam nikogo...mój pan...chyba mnie się już wolał pozbyć.
Zresztą i tak praktycznie nie mieliśmy kontaktu. Zostałam sama. Ale chyba nie jest tak ze. Przepraszm cię za to co chciałam zrobić. Nie chciałam.
Było jej przykro i była z nim szczera. Tak bardzo chciała by żeby było inaczej.

Godric nie uważał iż popełnił jakiś błąd. W momencie gdy milczał może nie robił służenie, jednak nie chciał narażać kobiety, wiedząc jeszcze że była człowiekiem. Gdy się dowiedział prawdy nie skreślił jej, a przyjął to, wiedząc że nawet jeśli jest wampirem to tym którą poznał w szkole. Wiele jednak zmieniło w nim atak na jego osobę. Musiał się bronić, bowiem jeśli wtedy straciła by panowanie nad sobą, czy nie skończyło by się o wiele gorzej?
-Gratuluje dedukcji Katherino, niemniej jednak nie okłamałem Cię. Nie biłem się.
Odparł do niej po czym pokręcił głową. Nie okłamał jej, nie był się choć oberwał, ale sam nie odrzucił tego kamienia, przez co bójka zakończyła się równie szybko co zaczęła. Nie widział jednak powodu do tłumaczenia się. Nie było tutaj o czym mówić.
-Wstałem dopiero z łóżka.
Odparł do niej, wyraźnie wskazując kobiecie na to iż leżał, odpoczywał. Jednak nie mógł za długo, po prostu nie mógł, sen nie dawał mu ukojenia a jedynie denerwował bo ileż można spać nie? Zdradził kobiecie iż mieszka z nim wampir. Wiedział że to słowo wzbudziło wiele kontrowersji, jednak zapewne większość byłą zbędnych, jeśli krążyły wokół wampirzycy.
- Nie przepraszaj. żyjesz nowym życiem i Twoje przeprosiny nie są wiele warte, nie od wampira który walczy z pragnieniem. Nie jestem jednak zły, lecz na przyszłość panuj nad sobą, to wszystko czego oczekuje i oczekiwać będę.
Odparł do niej spokojnie i choć mógł ją na początku urazić odnośnie znaczenia jej przeprosin, to jednak kolejnymi podkreślił iż jeśli straci panowanie nad sobą, to się okaże iż jej przeprosiny nie są wiele warte.
-Chodź, przywitaj się ze mną.
Odparł do niej z lekkim uśmiechem, bo owszem z obecnej dwójki, tylko mężczyzna się przywitał. Nie miał jednak jej za złe, bowiem po chwili zechce ją nieco pociągnąć za dłoń, by zmusić ją do wstania, samemu to robiąc, po czym przygarnie ją do siebie przytulając lekko, a zarazem władczo.

Musiał się bronic nawet jeśli nawet miała to być ona sama. Wtedy przyćmiła ją żądza głodu i potrzebowała świeżej krwi. Słyszała o tabletkach oczywiście dla wampirów, ale nie brała nich. Stara się pic krew zwierzęca niż ludzi chociaż smakuje niezbyt dobrze. Gdyby wtedy jej nie poraził być może skrzywdziła by go? Nie chciała tego wiedzieć. Nie teraz. Miał żal do niej.
- Po prostu zmartwiłam się...
Odpowiedziała. Nie wiedziała, że to przez jego nowego kolegę w końcu nie miała nawet pojęcia co dzieje się w życiu Godrica. Była nawet zaskoczona tym, że z kimś mieszka.
- Teraz trochę lepiej nad tym panuje i pilnuje się. Z początku nie mogłam się odnaleźć w nowym ciele, ale już wiele rozumiem. Bedę bardziej się pilnować.
Z początku zaskoczył ją lecz czego mogła oczekiwać? Że powie Cat nic się niestała wybaczam ci. To tak nie działa. Jeśli ma jej znów zaufać musi pokazać mu, ze chce i potrafi panować sama nad sobą. Wyrwał ją z zamyśleń gdy powiedział, aby przywitała się z nim spojrzała na niego zaskoczona. Pociągnął ją, a ona pozwoliła mu wstając i nic nie mówiąc. Przypomniały jej się dawne czasy. Kiedy poczuła jak ją do siebie przytula byłą całkowicie zaskoczona. Niespodziewała się, że zechce to zrobić. Wtuliła się w niego mocno kładąc mu dłonie na plecach.
- Tęskniłam za tobą...
Miała wrażenie, że zaraz się rozpłacze. Już dawno nie czuła takiego ciepła.

-Wiem, martwisz się jednak Kwiatuszku, nie tylko ty miewasz swoje sekrety.
Odparł do niej poważniejszym tonem głosu. Czyżby planował jej o czymś powiedzieć, skoro już się przyznał że coś ukrywa? Nie musiał w sumie mówić, bowiem kobieta wiedziała z jaką precyzją chłopak umiał poradzić sobie z nowo narodzonym wampirem, nawet planował go oddać do oświaty. To w zupełności powinno wystarczyć do uświadomienia kobiety iż ma do czynienia z kadetem.
-Umiem sobie poradzić. Pogoda jest okropna, więc prędzej czy później zachorowałbym na coś, a ta warga... To wymiana zdań z współlokatorem, który zdecydowanie za mocno dupę unosi.
Odparł jej tak w skrócie, co się dokładnie działo z nim. Nie musiała go w pełni zrozumieć, jednak no każdy miewał problemy, niezależnie od rasy. Godric miał problemy z wampirem, przez co często zastanawiał się czemu go jeszcze nie wypierdolił z domu...
-Cieszy mnie to.
Odparł do kobiety słysząc o jej próbach pilnowania siebie. Póki co większych zapewnień nie potrzebował. Wszystko wyjdzie w praniu odnośnie tego. Nie był zły na kobietę, wiedząc jak działa instynkt wampirzy, tuż po przebudzeniu. Może też dzięki uczuciom jakie do niej żywił, nie skreślił jej, a zwyczajnie dał jej szanse uznając iż każdy ma te słabsze dni. Potwierdzeniem tego wszystkiego był przytulas do którego zmusił kobietę.
- Wiem, potrzebowałaś jednak tego czasu, by opanować swoje zmysły. W innym wypadku zaatakowałabyś mnie ponownie
Odparł będąc niemal pewny swych słów, po czym pogładził ją po głowie spokojnie, przeczesując jej słowy. Odsunie się po chwili nieco, spoglądając na jej twarz, by następnie na czole złożyć jej czuły pocałunek.
- Dobrze, że nieco sobie wyjaśniliśmy... Teraz tylko trza na nowo odbudować to co zostało zniszczone.