Opuszczony kościół

Cornelius mimo iż był padnięty, to chciał jeszcze pomóc. Wiedział, a raczej czuł, że cośssie z niego energie, co nie było przyjemne. Jednak wiedział, że skoro i tak jeszcze jest przytomny, a rannych nie brakuje, to zawsze para rąk się przyda. Oczywiście stan łowcy, nie pozwalał już na szał, to mimo to nadal mógł coś zrobić. Widział jak osoby w kręgu, czyli Esme i Kag padają, jednak nie zamierzał podchodzić, choć martwił się o łowczynie. Wiedział że jeśli jest z nimi bardzo źle, to on tam akurat jest balastem. W takim wstanie nie potrafił pewnie przeprowadzić porządnie resuscytacji... Niestety taka jest brutalna prawda, dlatego też działanie zostawił innym, który będą mieli więcej możliwości niż sam Padnięty Cornelius, który ledwie łaził.  Poświęcała wiele. Swoje życie by wampirzyca dwie istoty. Wielkie poświęcenie, lecz nie tylko ona poświęcała się, lecz najmocniej odbiło się to na niej. Komplikacja działań zgromadzonych działały dla Esme pozytywnie, jak i negatywnie.   Nikt nie mógł być do końca pewny, czy rytuał się uda.
Teraz nie było ważne, czy rytuał się powiódł czy nie, w każdym razie nie dla Corneliusa, który patrząc na swój stan szukał osoby, której mógł by jeszcze pomóc. Zerkał też chwile na Cherry i obrócił materiał na jej czole, gładząc ją po policzku. Nie był to żaden czuły gest, a raczej sprawdzający czy poczynania Corneliusa pomagają. Po chwili jednak spojrzał na Esme i Kag. Wiedząc, że Cherry nieco prędzej też w nim była i miała temperaturę, to spojrzał na butelkę z wodą. Obserwując jeszcze chwile Cherry zdecydował, że resztę wody można przeznaczyć dla kogoś innego, kto w tej chwili może ją bardziej potrzebować. W związku z tym złapał za buteleczkę, którą prędzej zakręcił i pchnął nią w środek okręgu. Nie rzucał, nie toczył nią, tylko pchnął, by mieć pewność, że przedmiot dotrze celniej do celu. Oczywiście była możliwość, że użył do tego za mało siły dlatego też rzekł.
-Tutaj macie wodę, może się przydać przy wysokiej temperaturze- Odparł dość głośno by większość usłyszała. Tylko tyle mógł zrobić i ta niemoc napawała go gniewem! Zacisnął dłoń i spojrzał na swoją ranę na ręce, po czym olał ją kompletnie... Zerknął jeszcze raz na Cherry i widząc, że i tu nic już nie może zrobić, spojrzał na dziewczynę, z której widocznie uciekało życie. Tą dziewczyną była- Rose.
Westchnął cicho i próbował wstać, za pierwszym razem kiedy tylko stanął na nogi, to te mu zadrżały, a zmieniając poziom głowy, na wyższy, ta zaczęła mocniej poleć, przez co łowca sobie zaś klęknął. Jęknął cicho i pokręcił głową.
-Padam...- Westchnął sam do siebie, ale myśl o tym, że dziewczyna może tu zaraz umrze, zwaliła stan łowcy na inny, mniej ważny plan. Sięgnął po ostrze by zabrać je ze sobą, bo mogło się jeszcze przydać. Nie podnosił się, już i nawet nie próbował, bo pewnie by nie dał rady iść i utrzymać się na nogach, dlatego też zaczął iść w stronę dziewczyny  na czworakach! Starał się iść szybko, jednak przy jego stanie, to tak na prawdę poruszał się wolno. Do tego, jego włosy się rozsypały, tracąc gdzieś swoją gumkę. Na nieszczęście łowcy, jego włosy opadły na ziemie, a ten przygniótł je ręką chcąc iść dalej. Jednak zamiast iść dalej to, kiedy lekko szarpnął głową, sam siebie skosił, lądując mordą na ziemi. Musiało to wyglądać tragicznie. Jeśli ktoś chciał zobaczyć, jak zachowuje się osoba po alkoholu, to Cornelius był mniej więcej tego przykładem. Mimo iż był trzeźwy! Jego potknięcie, zapewne wzbudzi u wielu rozbawienie, jednak ten nie stał bezczynnie i starał się pomóc, mimo iż sam potrzebował odpoczynku.
Upadają, syknął cicho bo zajebał dość mocno o ziemie, po czymi podniósł się nieco, po czym poprawił włosy idąc dalej. Nie poddając się.  Jego włosy nadal zamiatały ziemie, brudząc się, ale już łowca nie potykał się o nie. Przez upadek jego ból głowy się nasilił, więc kiedy tylko zatrzyma się koło Rose, to zacznie chwile masować swoją głowę, jak by to miało pomóc.
Docierając do Rose spojrzy na jej ranę i tym razem zamiast swoje, zniszczy jej ubranie i obwiąże dziewczyny nadgarstek, nieco mocniej niż u Cherry. Tak samo założył kolejny kawałek na kość ramieniowej. Oczywiście tutaj używał swojego ostrza, nie używał siły, bo nie dał by rady, już nie...  Był osłabiony, więc powinno się też może skontrolować jego działania, bo mając już nieco zamglony umysł, można było zrobić coś za mocno i nie odpowiednio. Kiedy to zrobi zwyczajnie się położy obok dziewczyny, na brzuchu, zmęczony i senny, ale nie zasypiał, po prostu odpoczywał. Był nieco bladszy przez zmęczenie, jak i przez ubytek krwi, a swoją zranioną rękę podkulił pod siebie, leżąc sobie dalej.

Chaos został chociaż po części uporządkowany w czym niewątpliwą zasługę miał Vlad. Wielu osobom byłoby żal Corneliusa, lecz Białowłosy zwracał nań uwagę jedynie marginalną. Gdyby miał skupiać się na współczuciu nie nadawał by się do swojej roli. Pamiętać jednak będzie o jego poświęceniu bowiem tylko ślepiec by go nie zauważył. Ten łowca nawet gdy nogi odmawiały mu posłuszeństwa nie ustawał w swych trudach żeby wspomóc pozostałych i wykonać polecenia. Gdy Vladislau przez chwilę skupił się na obserwacji ich swoistego pola mentalnej walki Naven poddał pod rozwagę pomysł. W mniemaniu Vlada zły pomysł.
- Tak, znam. Nie można przerywać rytuału póki się nie zakończy. Dopóki Esme nas nie wezwie bądź bariera nie padnie robimy co do nas należy. Skup się na runie i przede wszystkim na niej. - odrzekł do Navena idąc powoli w jego kierunku. Jednocześnie pokręcił głową patrząc w oczy Śrubie co oznaczało tyle co pozostań na swoim miejscu do odwołania. Vladislau wiedział, że jest za słaby by teraz nagle podejść bezpośrednio do runy. Jednakże stanął kolejne dwa metry za Ivanowem by swą siłą i doświadczeniem w obsłudze tego typu magii wesprzeć tę dwójkę. Wszak Naven nie wyglądał najlepiej.
W końcu wszystko ustało. Bariera nagle opadła i ich oczom ukazali się nieprzytomni Kagetsu oraz Esmeralda. Gdy tylko Vlad poczuł, iż magia się rozproszyła odetchnął z ulgą i natychmiast nabrał powietrza by wydać polecenia. Nie można było dopuścić by na koniec wszystko się posypało.
- Serafiel, Runiarz i ja idziemy do Esmeraldy oraz Kagetsu! Śruba niech pomoże Williamowi! Midori, przypilnuj Leyasu i jeśli zauważysz zmianę na gorsze poinformuj nas. Ty Naven... Odpocznij i wezwij naszych. Powiedz, że mamy czwórkę wymagającą transportu medycznego koniecznego. Numer jest opisany jako Ptak. - wypowiadając ostatnie słowa Vlad dał Navenowi komórkę po czym niemalże biegiem podszedł do dwójki nie oddychających i nie przytomnych. Śruba słysząc polecenie klepnął jedynie żołnierza, z którym dotąd pracował w prawe ramię.
- Dobrze poszło Drug. - rzekł i ruszył gdzie mu kazano. Nie bardzo wiedział jak ma pomóc Cornowi toteż spojrzał na niego uśmiechniętymi oczyma.
- Nu tagda. Nadał byś się do rosyjskiego klimata. - rzekł po czym pochylił się nad dwójką i upewnił się czy na pewno krew nie przenika przez prowizoryczne obandażowania i czy nie ma zasinień. Nie jest wprawdzie medykiem, ale idiotą też nie. Jeśli zobaczy coś niepokojącego zawiadomi brata. Gdy Vlad znalazł się przy nieszczęsnej dwójce powieka mu drgnęła, a w oczach pojawił się cień przestrachu. Esmeralda po prostu nie mogła tu teraz w ten sposób zginąć. Nie tu. Nie teraz. Nie tak. Vlad musiał myśleć naprawdę szybko. W tym czasie zbliżył się także i Runiarz. Najprawdopodobniej i Serafiel.
- Ja i Runiarz będziemy ich resuscytować. Nie oddychają. - rzekł do obojga. Wszak sam był pierwszy na miejscu i miał czas na ogólne przepatrzenie. Ułożyli Esmeraldę i Kagetsu w prawidłowych pozycjach i rozpoczęli resuscytację. Zarówno Vlad jak i jego rosyjski kompan wiedzieli dokładnie jak to się robi i byli bardzo uważni. Chociaż ruchy Białowłosego gdy nie dotykał Czerwonowłosej były zauważalnie nerwowe w momencie gdy dotykał jej ciała był na tyle delikatny, iż nie widząc tego nie sposób byłoby go o to podejrzewać. Gdy wykonali trzy serie resuscytacyjne Runiarz wykonał dokładniejsze oględziny zarówno Esmeraldy jak i Kagetsu. Stan ich był porównywalny, lecz zdecydowanie temperatura ciała kobiety była odczuwalnie wyższa, a ciało dotkliwiej poranione przez zaczernione runy, które pewnie przyciągały negatywną energię wysyłaną przez ich runiczne odpowiedniki z kręgu.
- Serafiel, lecz Esmeraldę. Jest w najgorszym stanie i ja nie będę w stan jej pomóc bez specjalistycznego sprzętu. Naszym konwertytą będę mógł chociaż pobieżnie zająć się już teraz. - rzekł Runiarz patrząc księdzu prosto w oczy. Jego spojrzenie było spokojne. Sprawa dobiegała końca. teraz musieli jedynie, oraz aż, zachować wszystkich uczestników przy życiu. Czerwonowłosa zostanie prawdopodobnie poddana działaniu magii co powinno w najgorszym przypadku chociaż ustabilizować jej stan. Kagetsu natomiast otrzymał zastrzyk z niedużą dawką adrenaliny dla pobudzenia działania serca i pozostałych organów, które teraz musiały uczyć się jak być ludzkimi oraz został w pierwszej kolejności opatrzony dzięki zgromadzonym przez Esmeraldę specyfikom. Niespecjalnie było z czego wykonywać jakiekolwiek okłady na zbicie temperatury, z drugiej strony kamienne wnętrze coraz szybciej się ochładzało toteż nie będą one zaraz potrzebne. Runiarz po całej tej operacji krążył od człowieka do człowieka opatrując dokładnie przede wszystkim ręce. Smutny wzrok Vlada spotkał się ze wzrokiem Awgustina. Ten uśmiechnął się. Jednooki Pop nie miał maski. Resuscytacja byłaby w niej dalece nieefektywna. Dał swój płaszcz Blair czując, iż robi się coraz chłodniej. Dziewczyna po zniszczeniu jej bielutkiego płaszcza niespecjalnie miała w co się przyodziać.
Sam Vladislau natomiast cały czas klęczał przy Esmeraldzie. Zdjął z siebie płaszcz i nakrył jej wyniszczone przez magię i oblepione krwią ciało. Musiała wytracać temperaturę, lecz nie mogła się także skrajnie wyziębić. Szok termiczny dla ciała był równie nie wskazany co wysoka temperatura. Gdy nadejdzie i nadjedzie zarazem pomoc Vlad owinie Esmeraldę szczelnie kocem i zaniesie ją osobiście do wozu medycznego łowców nie pozwalając jej nikomu dotknąć. Nie musiał już wydawać poleceń. Wszystko się skończyło. Nie musiał już niczego pilnować. Mógł się zająć nią i tylko nią. W końcu mógł dopilnować by była bezpieczna. Mogli się lepiej przygotować. Nigdy mu o niczym nie mówiła. Nawet o tym. Bladź.

Tak. To z pewnością sen. Bo dlaczegóż to miałoby spotkać właśnie Ją? Była zwykłym robakiem w całym tym świecie. Nic nie warta. Pchła. To nadawało się do książki, ale nie do prawdziwego życia. Pewnie była po prostu szalona. Szaleńcy mają takie sny. Z pewnością miała obsesję na punkcie wampirów. Chciała je powybijać. Wszystkie bez wyjątku, by nie mogły swoimi siłami niszczyć gatunku ludzkiego. Naturalnego dla świata, w przeciwieństwie do niewyjaśnionych wampirów.
Z pewnością to był sen. Najpierw wzięła się w krypcie starego kościoła zdobionego świecami jak do okultystycznych obrzędów, potem wszyscy nacięli ręce, a zdradliwa magia zaczęła wysysać krew i siły witalne wszystkich dookoła. Uratowała jakiegoś podrostka w jej wieku, aby stanąć w jego miejscu i nastawić się na ból obrzędu. Dwa wampiry miały zmienić się w ludzi. Niedorzeczność. A w międzyczasie jej nie-przyjaciółka okazała się księżniczką tragicznie zabitego (w większości) rodu. Nie należy zapomnieć, że jej nauczyciel biologii stał się przywódcą ruchu antywampirzego i kierował całkowitą przemianą wampira w człowieka, gdy jej pielęgniarka szkolna czyniła honor przewodniczki rytuału. Tylko czekać, aż obudzi się w swoim łóżku, bynajmniej nie zachlapana cała w krwi kilkunastu osób. Tak... a jutro sprawdzian...
Głupi sen. Głupi. Zamiast przelecieć na kolejną scenę, zaczęła słyszeć głos należący do nauczyciela biologii. Szalone. Jej umysł zaszalał tej nocy. Czy Rose dosypała jej coś do wody, gdy poszła odłożyć spodnie na suszarkę? Mimo to... ten rozkaz wydawał się tak ważny, taki prawdziwy. Tak realny, że zaczęła otwierać oczy, z trudem. Świat mazał się, wirował. Trzymaj się. To ważne. To ważne. Ktoś może umrzeć Dalej. Mówiła do siebie, próbując się pobudzić. Obraz zaczął się stabilizować, ale mrużyła oczy, jak gdyby docierało do nich zbyt wiele światła. Zobaczyła matowe w tym świetle oczy i twarz swojego nauczyciela. Blisko. Zbyt blisko. Iskra paniki zapłonęła w jej sercu i już otworzyła oczy szerzej, wybudzając się z marazmu, by zacisnąć powieki, gdy tylko dostrzegła ruch dłoni. Spodziewała się. Zawsze się spodziewała, gdy ktoś był tak blisko niej. Solidny liść wyrwał ją z reszty otępienia. Otworzyła oczy już przytomnie. Przez krótką chwilę mężczyzna mógł zobaczyć w nich przerażenie, ale ono szybko znikło pod maską beznamiętności.
Zrozumiała, że jeżeli rozkaz był prawdziwy, nic jej teraz nie grozi. A jeśli to był omam, to paniką nic nie zdziała. I mogłaby pobudzić potencjalnego agresora do działania, gdyby dostrzegł efekty swojej pracy. Wewnętrzne wyciszenie było najważniejsze w każdej sytuacji.
Została potrząśnięta i wtedy też skinęła nauczycielowi, że zrozumiała polecenie. Miała zamiar poczekać, aż się odsunie, by móc wstać. Czuła ból, który przekonywał ją, że to nie był sen, a sytuacja się nie zmieniła. Spróbowała wstać. Za pierwszym razem bezskutecznie, od razu spadła na plecy. Rozeznawszy się w pozostałej rwanej sile swojego ciała, nie nadwyrężając się, podniosła do siadu, a potem powoli wstała, zdecydowanie, planując każdy ruch.
Zaczęła rozglądać się za ową Midori i dostrzegła ją. W tej chwili nie czuła nic oprócz wewnętrznego zacięcia i poczucia potężnego obowiązku. Dlatego powoli, chwiejnie zaczęła człapać się we wskazane miejsce. Nie miała siły przeanalizować rozkazu. Uznała, że gdyby podeszła do własnej runy, znowu wylądowałaby na ziemi, ale tym razem z gorszym skutkiem. Miała po drodze chwilę, by rozejrzeć się po okolicy. Źle to wyglądało. Bardzo źle. Wiele osób odpadło, ale w przeciwieństwie do niej - definitywnie. Chciało się jej spać, ale nie miała wątpliwości, że to nie jest sen. Była pewna, że jeżeli zawiedzie, stanie się coś gorszego niż jedna osoba do ratowania. Było ich tu zbyt wiele, a wszyscy wyglądali na przemęczonych.
Ledwo stanęła na miejscu, a zobaczyła jak krąg przerzedza się i wyłaniają się dwie postacie. Skupiła wzrok i zobaczyła niewielkie zmiany na ciele wampira (już nie? To możliwe, prawda?) i bardzo widocznie w ciele kobiety. Wkrótce... wszystko ustało. Bariera padła, poczuła jeszcze jedno mocne rwanie i koniec. Środek komnaty wypełnił półmrok. Przywódca od razu wydał rozkazy. Większość wydawała się bardziej żwawa niż ona, dlatego cofnęła się kilka kroków, próbując odzyskać jasność umysłu. Kim się nie zajęli? Myślała kilka sekund, nim wpadła na to, rozglądając się dookoła. Rose! Od razu pomknęła w jej stronę najszybszym krokiem jakim mogła. Zauważyła bowiem niebezpiecznie połyskującą posokę rozlewającą się po ziemi.
Jeszcze jeden łowca poruszał się w jej stronę, ale był wyraźnie wyczerpany. Miała nadzieję, że dojdzie tam szybciej. Miała bardzo chwiejny krok, ale ta chwiejność sprawiła, że poleciała kilka kroków do przodu tak, jakby miała upaść. Cóż, jeżeli uda się jej utrzymać na nogach, a strała się odzyskać równowagę, wyprzedzi słabszego łowcę. Jeżeli spóźni się, spróbuje mu pomóc pytając „czy mogę coś dla was zrobić” mając na myśli Rosę i Corneliusa. Obawiała się, że gdy adrenalina opadnie, znowu straci przytomność. Wciąż czuła zawroty głowy.
Gdyby zaś doszła pierwsza do Rose, spróbuje klęknąć przy niej nie rozwalając sobie kolan o kamień i złapać jej rękę, po czym przycisnąć do ściany trochę powyżej jej oczu i naciskając wnętrzem jednej dłoni na ranę łowczyni, a drugiej na pierwszą rękę. Nie miała siły i pewnie długo nie utrzymałaby swoich dłoni, dodatkowo ściskając dłoń Rose ponad jej głową. Zupełnie nie obchodziło Kotori, że cała uwalona jest we krwi, jak gdyby wskoczyła do sadzawki. Tylko, że bez wody, a wypełniona szkarłatnym płynem. Gdy tylko Cornelius by się dowlekł, powiedziałaby „Weź moją chustę, żeby obwiązać jej dłoń. Pomogę”. Jej głos z pewnością byłby słaby i cichy, ale powinien starczyć. Chciała tylko wytrzymać, aż wszystkim uda się opuścić salę, albo chociaż przestanie wszystkim grozić niebezpieczeństwo padnięcia bez opieki w podziemnej sali. Z tego, co słyszała, mają tu dotrzeć posiłki. Dobrze by było, by utrzymała się tak długo... By móc obserwować Rose, gdy wszyscy inni będą zajęci. Chociaż tyle...

//Wracam w wtorek wieczorem/środę, jakby co. Esme, pamiętaj o mojej prośbie xD Dziękuję. xd

Aua... - pomyślała Midori. Jedno słowo, które mogłoby wyrazić ból, który odczuwała teraz. Już wcześniej miała zapowiedź tego, co może się stać. Wiedziała o tym. Trudno było nie zauważyć tego pragnienia, jak również i siły. Żarłoczna runa, niczym wiecznie nienasycony smok, pragnęła więcej i więcej... Czy ciemnowłosa zdoła jej dotrzymać pożywienia?
Nie było mowy o kontrolowaniu jakiegokolwiek przepływu. Owszem, skupiała się, lecz to nie była jej magia, więc czy mogła wiele zdziałać? Łowczyni musiała postawić na własną upartość, jak również i mieć nadzieję, że wytrzyma, nie niszcząc też wcześniejszych starań łowcy.
Kolory. Gdzie są te piękne kolory z początku? Wszędzie ta paskudna czerń. Na dodatek, siła, z którą zaczęła runa wytrzymałości z niej wydzierać energię była duża. Ból przeszył jej rękę, a to odczucie nie potrafiła przyrównać do czegokolwiek, co poznała do tej pory. Musiała wziąć głębszy wdech, po czym zacisnąć mocno usta, by nie krzyknąć niespodziewanie. Do tego doszło takie zawirowanie w wewnątrz ciała, że uniosła prawą dłoń i przytknęła do ust, by przez przypadek nie zwrócić zawartości i tak pustego żołądka. Cieszyła się przynajmniej tym, że nic nie jadła przed przyjściem...
Przyciąganie ręki było strasznie mocne. Miała wrażenie, jakby grawitacja się zwiększyła, chcąc ją ściągnąć. A potem jeszcze przyszło jej na myśl porównanie do czarnej dziury, pochłaniającej wszystko. Mimo wszystko... Udało jej się zachować tutaj, a nie paść jak kłoda. Dobrze... Przynajmniej tyle. Dawało się powoli przyzwyczajać do runy, jednakże ból w ręce nie znikał, a energię i krew traciła w dużym tempie. Dlaczego? Nie wiedziała. Może dlatego, że to runa wytrzymałości? A może fakt, że jedna z run się zniszczyła zupełnie?
Zmęczenie nadeszło, a na dodatek przed jej oczami pojawiły się czarne mroczki. Midori, wytrzymaj - pomyślała. - Musisz. Potem sobie zemdlejesz. Teraz wytrzymaj dla dobra wszystkich.
Nagle... Koniec. Skończyło się ciągnięcie runy, zabieranie jej energii... Wytrzymała. Dała radę. Aż opadała na kolana, biorąc głębsze wdechy, by nie zemdleć.
- Udało się... - wymamrotała sama do siebie. Nie zemdlała. Jest dobrze. Chociaż tyle. Gorąco... Czy teraz mogłaby się położyć i złapać oddech? Ale... Tkwiła najkrócej przy runie. Tak jej się wydawało. Nie powinna tyle stracić energii. Dla niej było nieco niezrozumiałe to.
Szkoda płaszcza, ale cóż... Oderwała z łatwością kawałek materiału z lewego rękawa i owinęła sobie swoją dłoń, by zatamować krwawienie. Jednakże i teraz nie mogła posiedzieć, i nic nie porobić. Rozkazy.
- H-hai... - wymamrotała w odpowiedzi, zmuszając się, by powstać na nogi. Po czym powoli, lecz lekko chwiejąc się, podeszła do Leyasu, gdzie przy nim padła na kolana, biorąc głębszy wdech. Co miała zrobić? A tak, pilnować stanu zdrowia. Więc sprawdziła oddech i puls mężczyzny, po czym wlepiła w niego złote oczy, chcąc uważnie obserwować zmiany. Coś czuła, że sama zaraz padnie ze zmęczenia, ale... Wytrzymaj kilka minut. Kilka i potem koniec... - powtarzała sobie w myślach.

Dobrze jest. Runa świeciła, a raczej paliła się czystą czerwienią, bez żadnej skazy. Serafiel miał przynajmniej tyle spokoju z tym, a cisza była wręcz cudowna. Dziwne słowa, które wcześniej słyszał, nie docierały do niego, a nawet nie wiedząc co znaczą... Chwila, może po tym wszystkim się kogoś po prostu spytać? Właściwie... Czemu nie? Może ktoś będzie wiedział...? Oczywiście, o ile wszyscy przeżyją i takie tam.
Został sam. I znów ściąganie... Ale słabe. Dało się znieść. Nie było to tak złe jak wcześniej. No i też odmówiono jego pomocy. Wkurzył się? Nie. Trudno się mówi i żyje, się dalej. Widocznie jego obecność była bardziej potrzebna przy runie, niż przy pomocy rannemu. Kula? Skąd mógł wiedzieć? Mimo wszystko skinął lekko głową i odwrócił swój wzrok ku kręgowi. No i wcześniej ujrzał dowódcę, który zmierzał ku miejscu, gdzie runę szlag trafił. Ze swojej pozycji nie specjalnie mógł zobaczyć, co się tam stało, więc pozostawało mu jedynie zgadywanie.
Na dodatek wyrwy w murze. Musiał być spokojny i skupiony, ale i to było niepokojące. Mur słabnął. Coś próbowało się przez niego przebić do środka. A on... Mógł jedynie patrzeć na to i więcej nie zrobić.
Na dodatek energia została pobierana w większej ilości. Odczuwał to w gwałtowny sposób, do tego powracał ból głowy i tajemne szepty. Czyżby powtórka z wcześniejszego? Musiał wytrzymać. Zaczął się w myślach modlić, by nie przejęły nad nim kontrolę negatywne emocje. Również energia... Wziął głębszy wdech, by nie utracić nagle przytomności. Owszem, był zmęczony, a miał przeczucie, że po tym wszystkim będzie cierpiał na anemię. No... Czyli pozostało mu samotne utrzymanie runy. Czas próby.
Powiódł się? Chyba. Nie był pewien, lecz odczuwanie braku pobierania energii było cudne. Wtedy dotarło do niego, że mur upadł. Koniec? Wygrali? Przegrali? Trudno było rudowłosemu do czegokolwiek dotrzeć. Mimo wszystko kusiło go bardzo, by teraz położyć się na podłodze i zasnąć. Może?
Najwyraźniej nie. Musiał się dowlec jakoś do środka kręgu, gdzie leżała dwójka nieprzytomnych osób. Powoli, na dwóch nogach, stawiając krok, za krokiem, dotarł do środka. Tam usiadł sobie, biorąc głębsze wdechy, by nie paść tutaj nagle. Niefajnie. Zmęczony był.
Leczyć rudowłosą... Tak, tyle jeszcze zdoła zrobić. Poświęcić ostatnią energię, by rzucić odpowiednie zaklęcie i chociaż tyle zrobić. Wyciągnął przed siebie dłoń. Jeśli nie zemdleje... Ani nic... Wymamrotała odpowiednie zaklęcie, skupiając przy tym swoją energię. Jeśli się uda... Esmeraldę otoczyłaby pomarańczowa, lecząca aura i zaczęłaby działać. Mogłaby też lekki efekt uboczny odczuć w postaci braku jakichkolwiek emocji. Pozytywnych czy negatywnych.

Choć w świątyni było gorąco niczym w otchłani piekielnej, po plecach Blair splywalyl lodowate stróżki. Nie była pewna, czy to zasługa strachu, czy też pierwszych objawów grypy. Postanowiła wyciszyć emocje i skupić się na wydawanych przez mężczyznę poleceniach. Przez kilka minut nawet jej.się to udawało, ale potem popełniła tragiczny błąd. Spojrzała w stronę kręgu i zobaczyła, że Wszystko się sypie. Mur energii zachowywał się tak jak runa równowagi tuż przed wybuchem. Blair chciała jak.najszybciej pobiec by pomóc ewentualnym poszkodowanym, ale nie zdążyła mrugnąć, a ta przerażająca wizja zniknęła. Pierwszą jej myślą było zrzucenie tej mary na kark utraty krwi, ale przeczucie mówiło coś innego. Musiała powiadomić dowódcę. Sprawdziła oddech mężczyzny któremu pomagała. Oddychał. Ciężko ale jednak. Z jego ust wpłynęła cała treść żołądkowa. Blair skrzywiła się lekko. Miała zadanie do wykonania. Uważając na ranę włożyła palce miedzy palce dłoni mężczyzny i przycisnęła ją do policzka, unosząc w tym samym czasie jego kolano do góry i przekręciła go za biodro na bok. Nie była pewna, czy pozycja boczna jest wskazana przy postrzale, ale w końcu nie chciała by się udusił. Ruszyła biegiem w.stronę dowódcy. Każdy krok kosztował ją sporo energii ale nie była już w tak złym stanie jak wcześniej. Jej siły zdążyły się zregenerować. Wreszcie dopadła do białowłosego. Złapała go za ramię.
-Ja... Ja widziałam.. To dziwne. Może to z powodu utraty krwi,ale działo się tu tyle dziwnych rzeczy, że czuję się zmuszona o tym pana poinformować -mówiła bezskładnie na jednym wdechu - to było jak przebłysk wizji. Mur energii wybuchnął tak jak runa równowagi, a magia dopiero wtedy zaspokoiła swoje potrzeby -Cała trzęsła się przypominając sobie ten obraz, ale najmocniej martwiła się o Rosę. Kątem oka dostrzegła przyjaciółkę, a przy niej dwóch mężczyzn. bała się o nią, ale wiedziała, że jest w dobrych rękach. Czekała na reakcje dowódcy gotowa wypełnić jego rozkazy.
/Nie ogarniam co tu się dzieje xd wiec wpieprzę się w wcześniejsze czynności /

Wytrzymam to, wytrzymam to do jasnej cholery. Mówi do siebie, chociaż ledwo trzymał się na nogach, w sumie nie trzymał bo pod wpływem zmęczenia upadł na jedno kolano jednak dalej miał wystawioną rękę przed siebie, widział jak obraz rozmazuje mu sie przed oczami, był trochę zawiedziony, że nie dostał pozwolenia na ten bardzo ryzykowny plan w sumie i dobrze bo pewnie by zginał. Zaczął ciężej oddychać, już nic nie wiedział co się wokół niego dzieje, nawet nie wiedział, że szef się do niego zbliża, jednak pełen nadziei wierzył, że zaraz się to skończy i wszyscy szczęśliwie wrócą, przeżyją mając już upadać na ziemię, we mgle zobaczył jak bariera upada a Esme która była mistrzem ceremonii jakby się nie ruszała.
-Skończyło się.
Złapał oddech, poczuł jak Śruba poklepał go po ramieniu, Nav tylko kiwnął głową.
-Dobra robota
Jednak jego odpoczynek nie trwał długo, jak przestała z niego uciekać energia usiadł, miał odpoczywać. Czuł jak ta cała sytuacja sprawia, że trząsł się, dostał nawet lekkich drgawek ale to wszystko był wynik osłabienia. Łapał powietrze, powoli zaczął widzieć, mgła się rozrzedzała sprzed jego oczu i mógł ocenić całą sytuację. Spojrzał na szefa wręczającego mu telefon.
-Zrozumiałem.
Wziął telefon, nie miał nawet siły aby kliknąć w telefon a co dopiero wybrać numer. Desperacko, starał się naciskać, był padnięty, teraz czuł powoli jak wszystko z niego wychodzi. Całe zmęczenie, cały ból ostatkami sił wybrał ten cholerny numer. Wziął telefon do ucha.
-Halo? Tu Naven, potrzebujemy wsparcia medycznego, 4 osoby ciężko ranno, przyda sie sprzęt do reanimacji. Jesteśmy w opuszczonym kościele, nie rozłączam się, namierzcie nas po numerze telefonu.
Usłyszał tylko krótki komunikat, że wyruszają, ledwo widząc na oczy spojrzał na Vlada.
-Zadanie wykonane.
Położył telefon na ziemi, złapał się za ramiona i powoli oddychał, głęboko, nie zamykał oczu bo bał się, że jak zamknie to odpłynie, czuł zimno zbierał siły. Chwilę tak posiedzi i mu przejdzie, wszystko będzie dobrze. Tarł dłońmi o ramiona tylko po to aby być w pełni przytomnym, patrząc w podłogę powiedział jeszcze.
-Jeśli potrzebujecie mojej pomocy to mówicie.
Oddychał głęboko, nie chciał stracić przytomności, starał się, był twardy ale czy to pomoże?

To po co po nią dzwonili i zmuszali do zjawienia się w pracy podczas wolnego? Bałagan w papierach i źle wystawione L4 od lekarki było istną przyczyną do wywołania gównoburzy począwszy od księgowej, przez naczelną, a skończywszy na jakiejś szarej pracownicy, której oberwało się za nic. Ludzie... serio? Pomimo tego, że Nadia była dość zajęta w tej chwili to samo wyjście z domu nie wprawiło ją w stan złości. Tak jak powiedziała, dzieciaka odwiozła do opiekunki, która sprawiała wrażenie bardzo miłej i kompetentnej. Oj gdyby tylko spróbowała zrobić krzywdę dziecku Nad to skończyłaby jak każda świnia w rzeźni z podciętym gardłem. Jeszcze nie ma co planować bo przecież zadowolony klient to stały klient, a to przekłada się na zarobki więc starsza, miła pani będzie się starała, na pewno.
Po załatwieniu pierwszej sprawy i tej drugiej wypadało wrócić po dzieciaka i do domu, do Aristova ale... no właśnie. Jako tak nie miała ochoty. Chciała się przejść, pomyśleć, odetchnąć bez obowiązków. Może przejedzie się do domu w lesie i sprawdzi co w nim słychać? Świetny plan. Tyle, że tym razem wybierzemy inną drogę, a co! Jak sobie wymyśliła tak też zrobiła. Nowa trasa była ciekawsza. Przy drodze znajdowało się kilka nowości, jakaś wioska, następna i jakaś stara budowla. Hmmm kościół? Nadia zatrzymała się w odległości kilku metrów od wejścia, zgasiła silnik i wysiadła. W ogóle nie zwróciła uwagi na gromadzące się nad nią ciemne chmury. Pochłonięta ciekawością i znaleziskiem lekko pchnęła drzwi, uchyliły się. Niepewnie weszła do środka rozglądając się dookoła. Zimno, pusto, nieco ciemno ale... ciekawie! Jej chód stawał się coraz pewniejszy a stawiane kroki coraz szybsze. Przechodząc do przodu słyszała coraz głośniej i wyraźniej wiatr. W mgnieniu oka na zewnątrz rozpęta się istna wichura, zamieć, która niosła ze sobą masy śniegu. Obracając się na pięcie zrozumiała, że utknęła. Nawet jeśli teraz przebiegnie do auta to albo przygniecie ją obalone drzewo albo utknie w zaspie.
Spokojnie, bez paniki. Wiatr i burza przecież ustanie a ona wróci do domu. Tylko musi zadzwonić i powiedzieć, że się spóźni. No ok... gdyby tylko miała zasięg! Nigdy nie przypuszczała, że dane jej będzie stać się więźniem technologii i natury. Tylko tego jej brakowało. Z bezsilności usiadła w drugim rzędzie ławek podpierając głowę na ręce.
Wspaniale.

A Nadia nie była sama. Ktoś zza gołych i bez życia drzew obserwował ją. Dokładnie, w skupieniu i w bez ruchu. Czerwone ślepia pozbawione źrenic niemalże przeszywały ją na wskroś, a chęć rzucenia się do gardła oraz wyszarpania tętnicy rosła z każdą sekundą. Lecz nie, Hycel Rady MUSIAŁ umieć się powstrzymać, inaczej papa Hiro byłby skłonny ukarać swojego podwładnego gdyby jeśli jeszcze raz wykonałby akt przemocy wobec innych, zwłaszcza na członkach rady. A może już nawet i byłych? Zachowanie Nadii nie należy do tych, które pochwala Rada, ale mimo wszystko nakaz to nakaz. Zero wyrywania trzewi, tylko obicie mordy, zakneblowanie oraz zaciągnięcie przed oblicze Przewodniczącego.
Zacisnął swe szpony na gałązkach drzewa, nie przestając obserwować. Czekał właściwie na odpowiedni ruch. I kiedy on nastąpił, mianowicie kobieta znikła w starym kościele, dopiero wykonał kolejne kroki. Czarna postać prześlizgnęła się przez wybity witraż, formując się między zniszczonymi konfesjonałami. Stąd też doskonale widział spoczywającą postać na ławce.
Wciąż czekał.

---->”w ławce” xDDD

Unieruchomiona w domu od dłuższego czasu po części straciła czujność. Wyjście z auta na oddalonym od osad ludzkich pustkowiu wydawało się lekkomyślne ale z drugiej strony nie popadajmy w paranoje. Wszystko tak naprawdę kręciło się wokół Ravena i tego co z nim uczyniła. Fakt, zrobiła mały błąd ale to było naprawdę dawno temu i kompletnie zapomniała o tym. Już prawie rok jak zatopiła swoje ostre kiełki w szyi nieszczęśnika przez pomyłkę. Z jej prywatnych odczuć wynikało, że byłemu łowcy wcale nie było z nią źle, nie skarżył się więc chyba nie ma problemu. Chyba…
Poza tym jej prywatny były łowca nie kontaktował się ze współpracownikami w celu powiadomienia o całym zajściu więc skąd Rada wiedziała? Czyżby Rada wiedziała wszystko? Być może…  
Kolejny podmuchu mroźnego wiatru i dziwne uczucie mrowiące włosy na karku. Pocierając dłoń o dłoń kobieta wyprostowała plecy przyglądając się dokładnie wszystkiemu co ją otacza. Niepokój, mętlik w głowie i poczucie braku bezpieczeństwa. Oj, nie jest dobrze. Chęć przeczekania zamieci to chyba fatalny pomysł, z którego miała ochotę jak najszybciej zrezygnować. Podrywając się łagodnie z miejsca, na którym siedziała przeszła kilka metrów w stronę dużych, drewnianych drzwi. Stop. Obróciła się w stronę nieznajomej postaci, której wcale nie powinno tu być. (Podobnie jak jej…)
Kim jesteś?
O ile w Radzie zasiadała dość długo, to tego jegomościa widziała pierwszy raz na oczy. To pewnie dlatego, że nigdy nie napsociła więc i jego wizyta była zbędna. Czyżby coś się zmieniło?! A wystarczyło napisać jej wiadomość. Z chęcią odwiedziłaby starego Hiro, który bardziej przypominał dobrego wujka niż złego Pana od pasa. Po co ta agresja :c

Odkąd Hiro prowadzi Radę wampirów, każda ściana, ścieżka, przechodzień miał uszy oraz oczy. Poza tym Nadia nie raz atakowała ludzi, zapominała często o świadkach i to, że każda sprawa może wyjść na jaw czy to będzie prędzej czy później.
Nadia właśnie wpadła w pewne, choć wielkie kłopoty ale największym był Hycel, który to przyczaił się na nią w upadłym kościele.
Ciężko było trzymać się w święconym miejscu, atoli warto wspomnieć że to miejsce już dawno przestało być święte. Jest tak samo splugawione jak dusza Hycla.
- Wysłannikiem.
Odpowiedział wampirzycy, gdy ta odezwała się pierwsza. Wampir opuścił swoje schronienie i skierował się niezbyt blisko. Czerwone ślepia przeszywały na wylot postać szlachetnej nie zdającej sobie sprawy z niczego.
- Uważasz się za niewinną?
Zagadkowe słowa, lecz prawdziwe. Wampirzyca nie wierzyła w swoje winy i to, że złamała wielokrotnie Kodeks wampirzy, zdradzając również Hiro poprzez nieuszanowanie własnego miejsca w szeregu członkostwa rady. Niech się tłumaczy i lepiej uważa, Ab należy do doskonałych wojowników i raczej dotknąć się nie da, a moce kobiecy zna.

Zaczynamy mówić zagadkowymi skrótami? hmmm... no dobra. Tyle, że Nadia nie podejrzewała w najmniejszym stopniu z kim właśnie przyszło jej się spotkać. Niepokój i napięcie w każdym, nawet najdrobniejszym mięśniu świadczyło, że jest gotowa do ucieczki. Nie ma co, instynkt przetrwania to ona miała bardzo dobrze rozwinięty. Babskie przeczucia w zasadzie sprawdzały się zawsze i teraz nie były one dobre. Szkoda, że nie posiada mocy przenoszenia się z miejsca na miejsce. Gdyby tylko takowy dar posiadała już dawno siedziałby w domu pod kocem ze swoim „obecnym inaczej” łowcą.  A tak? Ciemno, zimno, do domu daleko, oj źle.
Czyim?
Zapytała robiąc krok w tył. Jakoś tak instynktownie. Coś w środku kazało trzymać się jej od tego gościa z daleka. Dopiero po kolejnym, krótkim pytaniu, które padło z ust nieznajomego Nadia zagryzła część dolnej wargi domyślając się o co może w tym wszystkim chodzić.
Zależy o czym mówimy. Ponoszę konsekwencje swoich czynów.
Asekuracyjne wybielenie jeszcze nikomu nie zaszkodziło chociaż ten tutaj nie wydawał się skory do rozmów na dany temat. Przedstawiał raczej obraz konkretnego chłopa, który wie swoje.
Niektóre nawet do dziś.
Dodała nieco ciszej spoglądając kątem oka na drzwi kościoła. Chciała uciec? Nie wiadomo co jej chodziło po głowie.

Zbyt mocno wyczuwał niepokój od wampirzycy. Osoba całkowicie niewinna nie czułaby się tak, właściwie próbowała by coś wskórać, a ta pragnęła uciec. Czyli na sumieniu coś ma!
I o to chodziło.
Abaddon prychnął, unosząc kącik ust. Kobieta nie zdawała sobie sprawy z kim ma do czynienia? I była w Radzie wampirów?
- Skoro nie wiesz, raczej nie mogę ci ujawnić.
Wzruszył ramionami. Nie interesowała si losem Rady ani jej podwładnymi, to raczej nie będzie tego jej uświadamiał. Może dowie się niebawem?
- Czyżby? Nawet atakowanie ludzi? Przemieniasz ich w wampiry, a doskonale wiesz, że jest to łamanie Kodeksu.
Dodał po jej słowach. mrużąc ślepia. Ruszył zaś z miejsca, okrążając ją niczym rekin. Nadal będzie zgrywała niewiniątko czy grzecznie się przyzna?
- Wypadałoby byś grzecznie poszła ze mną. Nie chcę używać siły.
Syknie, obnażając zębiska. Dostrzegł iż ta przygląda się wyjściu. Zamierzała uciekać? Doprawdy? Hycel nie zamierzał jej wypuszczać dopóki ta nie stanie przed obliczem Przewodniczącego. Ostatnia szansa.

Na sumieniu to ona miała syna, który czekał na nią w żłobku i faceta, który z braku lepszych rozrywek zapewne przytulał strunówę wypełnioną białą zawartością. Tak jak małe dzieciaki uczy się żeby nie brały cukierków od nieznajomych, tak duże dziewczynki nie powinny chodzić z obcymi panami w nieznane miejsca to też Nadia miała ogromne opory żeby zgodzić się na cokolwiek ze strony mężczyzny. W końcu jednak nie miała wyjścia. Pozostało jej dobrowolne przyzwolenie na nieplanowaną wycieczkę albo próba sporu, który nie wiadomo jak się skończy.
Nie będę się Tobie tłumaczyć.
Ukróciła wszelkie gadki z typem zdając sobie sprawę z czyjego ramienia działa. Na psa łowców to on nie wyglądał więc sprawa była dość oczywista. Cóż, dopóki siedziała cicho w domu, przewodniczący nie miał możliwości zweryfikowania plotek, które pojawiły się "na mieście". Łowcy nie znikają w końcu z dnia na dzień, a jednak jednemu to się udało. Miejmy to już za sobą.
Nie mam zamiaru się z Tobą szarpać więc chodźmy.
Zgodziła się w końcu nie bardzo wiedząc w jaki sposób mieliby się przemieścić i gdzie. W razie czego pod kościołem stał samochód Nad chociaż typ wyglądał na posiadacza kilku sztuczek, które pomagają mu w ściganiu niepokornych przedstawicieli gatunku.
Jeśli kobieta miałaby komukolwiek się spowiadać ze swoich grzeszków to na pewno tą osobą nie byłby zwykły hycel działający jako najemnik. Hiro chciał z nią porozmawiać? Dobrze, niech będzie i tak. W sumie prędzej czy później i tak do tego musiało dojść. Niechęć do ów rozmowy wynikała z obaw dotyczących nie jej osoby, a młodego i Ravena. Nie mając wiedzy o tym czy przewodniczący wie o jej dziecku, kompletnie nie miała pojęcia czego się spodziewać.
Chodźmy w takim razie.
Zrobiła dosłownie trzy kroki w kierunku drzwi zatrzymując się i spoglądając na hycla. W końcu nie chciała żeby uznał jej ruch jako ucieczkę. Była raczej spokojna i zdeterminowana. Miała do kogo wracać i nie przywykła do długiej rozłąki więc oczekiwała konkretów.

~mam problem z kolorem czcionki, sorry...

I zajebiście. Abaddon uniknął zbędnej walki, chociaż nie ma co ukrywać ale chętnie skorzystałby ze szlachetnej krwi. Tylko co potem? Hiro z całą pewnością by się wściekł jeśli Hycel dotknąłby w niewłaściwy sposób zapewne już dawną członkinię Rady.
- No mi nie, ale Przewodniczącemu owszem.
Odparł, unosząc kącik ust. Pyszna siebie damula nie wiedziała tak naprawdę co może ją czekać. Hiro wbrew pozorom bywa wyjątkowo brutalny w swych karach.
Skoro nie zamierzała walczyć czy bronić się. Dobrze dla niej. Hycel dłonią wskazał wyjście, by ta ruszyła pierwsza. Nie wykonywał zbędnych ruchów, poza tym niech szlachetna i tak ma się na baczności. Wszak jak spróbuje sztuczki, skończy w kopule.
Gdy opuścili w końcu kościół, toć wampir nie znosi symboli religijnych, skierowali się w stronę Południowych rejonów. Do zamku.

zt x2