Nowa Znajomość

To był piękny i pogodny dzień, było w miarę ciepło jednak lekki wiaterek powiewał. Pewna młoda dama postanowiła tego właśnie dnia wyrwać się w końcu z domu i wyjść na miasto. Nie było to proste gdyż mąż owej kobiety upierał się, aby nie chodziła nigdzie sama. Ale i tak wyszło jak chciała. Miała dość siedzenia w domu z powodu tego, że była obecnie w 6 miesiącu ciąży. Brzuch był już dobrze widoczny, ale miała prawo wyjść gdzieś sama.
Złapała taksówkę udając się dalej za miasto gdzie słyszała o pewnym sklepie z mnóstwem łakoci. Miała straszną ochotę na słodycze. Jeszcze nigdy tak bardzo nie chciała zjeść czegoś słodkiego. Wysiadła tuz przy samym sklepiku. Wysiadła z taksówki i poprawiła swoją torbę na ramieniu. Była ubrana w długie luźne spodnie w kolorze czarnym, białe bucik na płaskiej podeszwie i luźna koszulkę z lekkim dekoltem. Włosy były rozpuszczone, lekko falowane sięgające aż do pasa. Na to wszystko miała założony jasny sweterek nie zapinany. Nie mogła się pojawić tutaj na piechotę gdyż męczyła się już po paru metrach.
Weszła do sklepu i rozejrzała się uważniej. Gdy ujrzała aż tyle łakoci jej oczy zaświeciły się jak iskierki. Gdyby mogła kupiła by wszystko. Podchodziła do różnych stanowisk kupując właściwie wszystko co było słodkie prócz ostrych rzeczy do jedzenia. Przy okazji kupowania podjadała zakupione towary. Pochłaniała je natychmiast. Były takie pyszne.

Ciastka, ciastka, ciastka! Słodycze, cukierki, czekolady i inne... To właśnie sprawiło, że ten żądny łakoci kotołak pojawił się w tym miejscu. Oszczędności z skarbonki sprawiły, że mógłby pozwolić sobie na dużo tego! Nic, tylko skakać z radości.
Strój, jaki wybrał na tą wycieczkę nie był zbyt rzucający się w oczy - niebieska bluza, granatowe spodnie, czarne buty. Na głowie rudego znajdowała się czapka do złudzenia przypominająca jedną z tych zimowych z pomponami, a niesforny ogon znajdował się ukryty pod bluzką, by nie zwracać na siebie aż takiej uwagi.
Chłopak wybrał sobie już mnóstwo różnorodnych łakoci, gdy jego wzrok dostrzegł pewną kobietę. Zamrugał ślepiami, obserwując jej zachowanie, po czym niepewnie przekrzywił łebek i pozwolił sobie na łagodny uśmiech.
- To tak można? - spytał się jej. Miał na myśli to, że zjadała od razu słodkości, zamiast poczekać do zakupienia ich.
Mimo to, że wyglądał na takiego, co by był zły czy coś! Naprawdę się do niej radośnie uśmiechał.
- Pani bardzo lubi słodkości? - uniósł lekko rzeczy, które sam sobie wybrał. Może trochę głupio się pytał, ale czymś trzeba zacząć rozmowę!

Odkąd zaszła w ciąże jej apetyt znacznie wzrósł, a najbardziej ulupodobała sobie właśnie słodycze. Nie było dnia, aby nie zjadła chociaż takiego małego batonika. A gdy usłyszała o takim jednym sklepiku nie mogła po prostu tak tutaj nie przyjść. Miała przy sobie gotówkę, która powinna wystarczyć na jej łakocie.
Demetria stała i wybierała sobie to co najlepsze, oczywiście starała się tylko kosztować. Reszte zabierze do domciu pewnie. Nie mogła się oprzeć, aby nie podjadać no, ale jak tu odmówić kocbiecie w ciąży? Dodatkowo miła obsługa nie miała nic przeciwko, że zajadała i pewnie doliczą więcej do rachunku po prostu. Usłyszała za sobą czyjś głos więc odwróciła się. Ujrzała przed sobą chłopaka. Oczywiście w buzi trzymała jakąś słodką kulke, którą po chwili wcisneła sobie palcem do ust bardziej. Uśmiechnęła się gdy tylko zjadła.
- Nie mogłam się oprzeć. Najwyżej te zjedzone doliczą mi do rachunku więc chyba tak można.
Nie powinno się nic stać jeśli i on podczas wybierania tak troszeczke sobie będzie podjadać. Demetria mogła by jeść i jeść, ale nie mogła przesadzić więc musiała się pilnować. I oczywiście, że nie wyglądał na kogoś kto miał złe zamiary, a po za tym uśmiechała się tak ładnie.
- Od zawsze lubiłam, ale odkąd jestem w ciąży po prostu gdy widzę słodycze nie mogę się powstrzymać. Zachcianki ciężarnej. Proszę, mów mi Demetria. Miło mi poznać.
Jedna lubiła ogórki, druga upodobała sobie jedno z dań, a Deme chciała słodyczy. Posłała ciepły uśmiech do chłopaka przedstawiając mu się. Położyła jedną dłoń na swoim brzuszku, a w drugiej trzymała zakupione słodycze. Skoro już przypadkowo spotkali to miła rozmowa nie zaszkodzi.

Przekrzywił nieco łebek, zastanawiając się nad pewną kwestią, po czym po prostu uśmiechnął się do niej.
- Dobrze wiedzieć... Szczerze mówiąc, sam nie wiedziałem, że tak można - ale z drugiej strony, uważał, że lepiej tego nie stosować. Dlaczego? A, powód akurat był dość prosty, ponieważ mógłby stracić swój umiar i... Sporo pieniędzy.
Ale co nie zmieniało faktu, że nie spodziewał się, iż spotka kogoś, kto może tak uwielbiać słodkości! I to właśnie sprawiało, że czuł się całkiem dobrze, wręcz aż przepełniała go radość na samą myśl!
- Shiro jestem - również się jej przedstawił.
Jego uszka poruszyły się przez krótki moment pod jego czapką, jednak rudowłosy zachowywał się, jakby to było nic... Bo jego uwagę przykuła paczka ciastek czekoladowych, które momentalnie wylądowały w jego koszyku.
- Huh... Miło mi również - dodał jeszcze, uśmiechając się do niej radośnie. - Próbowałaś już tamtej orzechowej czekolady? - dodał jeszcze, pokazując palcem na miejsce, gdzie znajdował się dany produkt.

Odwzajemniła uśmiech w stronę chłopaka, był taki miły. Ona bardzo lubiła miłe towarzystwo, a ostatnio stała się naprawdę otwarta wobec innych. Co do słodyczy to niestety ona nie mogła by się oprzeć, aby nie spróbować. Tak ładnie wyglądały,a jeszcze lepiej smakowały. Oh...ona chyba wyda dzisiaj wszystko!
- Shiro? Masz bardzo ładne imię. Podoba mi się.
Usmiechnęła się ciepło w jego kierunku. Miał nietypowe imię, ale takie właśnie miały w sobie ,,ten'' urok''. Ona zawsze lubiła słodkości, ale odkąd jest w ciąży pokochała je jeszcze bardziej. Jednak najwidoczniej nie tylko ona ma małą słabość do tych pyszności. Wzięła do buzi kolejną słodka kulkę rozkoszując się jej smakiem. Jej mąż zapewne zakazał by jej jedzenia zbyt dużej ilości słodyczy. Ale to by było takie okrutne...
- Widzę, że nie tylko ja lubię słodycze. Może masz ochotę wybrać się ze mną potem do kawiarni na ciasto i herbatę?
Demetria zapytała go tak po prostu i nagle. Właściwie przed chwilą dopiero się sobie przedstawili, a ona już zapraszała młodzieńca na herbatę! Zwróciła nieco uwagę na jego czapkę, ale znów powróciła wzrokiem na jego twarz.
- Oh jeszcze nie próbowałam...ale chętnie skosztuje.
Podeszła zaraz do miejsca, które wskazał i wzięła jeden mały kawałek wciskając do buzi. Jakie to dobre... Pogłaskała się po brzuchu z uśmiechem.

Tak, naprawdę to było niezwykłe, że istniała możliwość spotkania kogoś, kto ma te same upodobania co i Shiro. Aż można się zastanawiać czy to po prostu nie jest czy wytwór wyobraźni. Mimo wszystko... Nic nie wskazywało na to, a to jedyne bardziej sprawiało, że czuł się dobrze.
- Mi się podoba twoje - odparł natomiast na jej słowa, uśmiechając się ponownie.
Zdecydowanie było tutaj milutko, a rudowłosy mógł się cieszyć każdą chwilą.
- Bardzo chętnie - zgodził się na jej propozycję co do dalszego rozwoju wydarzeń. Niezwykłe było to, że zaprosiła kogoś, kogo dopiero co poznała, ale... Shiro był bardzo ufny, co sprawiło, że nie zastanowił się nawet, by odrzucić jej propozycję.
Przeciągnął się lekko, pakując w koszyk jeszcze jedną czekoladę.
- Polecam - dodał jeszcze. - Dobra, wydaje mi się, że mi tyle wystarczy - spojrzał nieco krytycznie na koszyk z zakupami. - A co z tobą, Demetrio?
Zastanawiał się, czy kobieta będzie brała jeszcze coś, czy może też uzna, że tyle wystarczy. Oczywiście - słodyczy nigdy za wiele, ale w przypadku wampira istniało ograniczenie w postaci posiadanej gotówki.

Najwidoczniej los chciał, aby Shiro spotkał na swojej drodze właśnie tą kobietę. Która uwielbiała słodycze i dlatego nie wahała się je zjadać nawet na miejscu. Nie martwiła się nawet czy przytyje przecież to tylko parę pysznych słodkości. Ale najwidoczniej istnieją osoby, którą mają te same upodobania.
- Oh naprawdę? Shiro, mów do mnie Demi będzie krócej bo nieco długie te moje imię.
Usmiechnęła się ciepło do niego zajadając kawałki czekolady, którą wcześniej jej pokazał. Gdy zgodził się na wspólne wyjście dziewczyna była zadowolona, bo lubiła spędzać czas w towarzystwie. Nie miała zbyt wielu znajomych, jedyną bliską osoba był jej mąż. Ale czasem potrzebowała też przyjaciół.
- Myślę, że ju i mi wystarczy. Możemy udać się od razu do kawiarni. Jest niedaleko zaraz za rogiem.
Mógł zauważyć, że nie tylko i on był ufny. Demetria dopiero co go poznała, a już zaproponowała mu wspólne wyjście. Również była trochę ufna po za tym zawsze przyjmowała każdego ciepło i otwarcie. Podeszła do kasy po chwili stawiając swoje zakupy, które zostały zapakowane i doliczono jej dodatkowa kwotę za te zjedzone. Sprzedawca był miły i uprzejmy. Wzięła torbę z zapakowanymi słodyczami i była gotowa do drogi. Jeśli Shiro wszystko już załatwi będą mogli wyjść z sklepu i udać się do innego miejsca.

Zdecydowanie to spotkanie można będzie zaliczyć do tych miłych. Spotkały się ze sobą dwie bardzo ufne istotki, mające coś, co je łączy - słodycze. Nić porozumienia została bardzo szybko nawiązana i najwyraźniej żadne z nich nie miało nic przeciwko temu.
Dlatego też nie zostali tutaj długo. Również i rudowłosy zabrał swoje zakupy, po czym udał się do kasy i zapłacił za nie. Co dalej? Ładnie je zapakował do reklamówki i spojrzał na Demi.
- No to w drogę - powiedział do niej. Skoro zdecydowali się udać do tej kawiarni, to nie było po co zwlekać dalej.
Dotarcie tam nie zajęło im dużo czasu i przebiegło w całkiem miłej atmosferze.
Gdy już w końcu byli na miejscu, Shiro zaproponował nowej znajomej miejsce bardziej w głębi pomieszczenia, lecz bardziej w "ukrytym" miejscu. Nie chciał się zbytnio rzucać w oczy nieznajomym mu osobom, których na teraz i tak było niewiele.
- Wybacz z tym miejscem - bąknął jeszcze, ciut nieśmiało. - Po prostu nie za pewnie się czuję w większym gronie ludzi - prawda? Nieprawda? Kto wie, w końcu nie było łatwo to stwierdzić.
- Demi, co zamawiasz? - spytał się jej, uśmiechając się do niej również. Ciekawe czy mieli również tutaj jakieś dobre łakocie? Jeśli tak - warto je spróbować!

Nie wiedziała, że spotka tutaj kogoś tak miłego do towarzystwa, a właśnie tego najbardziej potrzebowała. Chłopak wydał się jej sympatyczny jak również chęć do słodyczy była również silna co u niej. Oboje byli ufny osobami na dodatek ta rozmowa nie zamierzała się szybko skończyć bo zaprosiła go do pobliskiej kawiarni.
Także spakowali się słodkości do toreb i mogli ruszać dalej. Demetria oczywiście poczekała na Shiro, aby wspólnie mogli wyjść i udać się do kawiarni. Nie była ona zbyt daleko więc szybko do niej dotarli. A tak szczerze mówiąc Demi w brzuszkiem nie bardzo lubiła długie spacery. Weszli do środka i wskazał miejsce w głąb sali bardziej. Nie pytała o nic, ani też nie była zdziwiona bo chyba i jej miejsce takie odpowiadało. Nie lubiła być w centrum uwagi.
- Shiro, w porządku. Powiem szczerze, że to miejsce nawet mi odpowiada. Wiesz...nie bardzo lubię być w centrum uwagi.
Usmiechnęła się do niego ciepło siadając na przeciwko chłopaka i kładąc swoje zakupy obok. Wzięła w dłoń kartę gdzie były do wyboru różne ciepłe napoje, ciasta, ciastka i desery.
- Mam ochotę na dużą porcje lodów z truskawkami, do tego polewa czekoladowa i z dodatkiem wafelka.
Ona już wybrała swoje zamówienie i poprosiła do stołu jedną z kelnerek. Kobieta podeszła i odebrała od Demetrii zamówienie. Kobieta również spojrzała na Shiro oczekując na jego zamówienie i jeśli zostanie ono podane wszystko zostanie zapisane i kelnerka odejdzie od stolika.

Uff... Tyle dobrze, że Demi rzeczywiście nie przeszkadzało wybrane przez Shiro miejsce... Bo właśnie jej słowa sprawiły, że odczuł ulgę i zadowolenie wewnątrz siebie. To sprawiło również, że posłał jej uśmiech, a jego ogonek, aktualnie ukryty, mimowolnie drgnął.
No, ale cieszył się, że przez zupełny przypadek spotkał osobę, która ma takie zainteresowania jak i on sam! Może nie zainteresowania, co... Upodobania? Chyba jest to lepsze słowo.
A właśnie! Czas na zamówienie.
- Ja poproszę kawałek tortu czekoladowego i do tego kakao - zwrócił się do kelnerki.
Trochę czekoladowe zamówienie, ale... Shiro to lubił. Wręcz uwielbiał. Więc dlatego wybrał to, a nie coś zupełnie innego.
Odprowadził kelnerkę wzrokiem, zanim żółte ślepia nie skupił ponownie na kobiecie.
- Etto... Może opowiesz mi o swoich zainteresowań? - rzekł się do niej z łagodnością w głosie. Będzie trochę trudniej znaleźć dla nich wspólne tematy... Ale jakoś dadzą radę!
Akurat z tą kobietą... Rudowłosy wampirek miał ochotę się zaprzyjaźnić. Mało kiedy miał okazję spotkać kogoś, komu nie przeszkadzały nadmierne ilości łakoci... No i oczywiście wydawała mu sie być bardzo sympatyczna!

Demetria wolała jednak właśnie ustronne miejsca z dala od gapiów. Shiro akurat wybrał dobre miejsce, mogli na spokojnie porozmawiać z dala od oczu innych osób. Dodatkowo Demetria uśmiechnęła się do niego czule, był takim uroczy chłopakiem. Naprawdę uznała, że miły z niego gość. No i w końcu zasiadali przy stoliku wybranym przez nowego znajomego.
- Shiro, mieszkasz tu w mieście? Uczysz się lub pracujesz?
czekając na swoje zamówienia mogli porozmawiać przez moment. Chciała się chociaż trochę czegoś o nim dowiedzieć. Tort czekoladowy i kakao? No zamówienia nieco się różniły, ale również lubiła ciasta. Zadała mu to pytanie jeszcze wcześniej za nim on zadał jej swoje.
- Zainteresowania?
Spojrzała na niego i zastanowiła się przez moment. Po chwili jednak zaczęła mówić.
- Interesuje się muzyką, gram na fortepianie. Interesują mnie powieści kryminalne no i fantastyczno naukowe. A jakie są twoje?
Na pewno dogadają się, wiadomo, że pierwsze początki nie należą do łatwych więc takie proste pytania są najlepszym sposobem na zapoznanie się. Patrzyła na niego z ciepłem w oczach.

- Umm... Uczę się jeszcze - odpowiedział jej kotołak na pytanie. Przekrzywił nieco łebek, zastanawiając się nad tym. - W Akademii Cross - dodał w końcu do swojej wcześniejszej wypowiedzi.
- A ty co porabiasz? Też się uczysz czy może pracujesz? - odbił pytanie w jej stronę, pragnąc tym samym dowiedzieć się o niej czegoś więcej. To raczej nic złego, prawda? Na dodatek wysłuchał jej odpowiedzi dotyczącej zainteresowań... Co też sprawiło, że uśmiechnął się lekko.
- Miło... Masz sporo zainteresowań - stwierdził rudowłosy, po czym zerknął w stronę, gdzie zniknęła kelnerka... Jakby właśnie teraz miałaby się pojawić tutaj z ich zamówieniem.
Przy okazji wychwycił pytanie, jednakże wzruszył nieco ramionami.
- Niestety, ale właściwie nie wiem, czy mam jakieś zainteresowania - bąknął w odpowiedzi, czując lekkie zmieszanie. Spuścił wzrok, nie chcąc teraz patrzeć na nią. Czy potępi go za coś takiego? Może wyśmieje? Kto wie.
Wziął głębszy wdech.
- Muzyka...? A jaka dokładniej? - próbował w ten sposób pochwycić poruszoną przez nią myśl.

A więc jej nowy znajomy uczy się w tutejszej Akademii Cross, musiał być zapewne młodszy od niej no ale to żaden problem. Po za tym wiele słyszała o tej szkole, wiele dobrego i podobno była najlepsza tutaj. Kobieta miała nadzieje, że jej dziecko również kiedyś pójdzie do tak dobrej szkoły.
- Słyszałam wiele dobrego o tej szkole Shiro. Ukończyłam już naukę jakiś czas temu, obecnie nie pracuję. Spodziewam się dziecka jak widzisz więc jestem zmuszona siedzieć w domu.
Uśmiechnęła się do niego ciepło. No tak, kobieta była raczej bezrobotna, jej mąż pracował i zarabiał dość dużo. Nie musieli się o nic martwić, ona zajmowała się po części wszystkim w domu.
Nie było nic w tym złego, że chciał ja poznać, ona również była nieco ciekawa. Co do zainteresowań faktycznie miała ich trochę, ale nie aż tak dużo. Najbardziej była zaskoczona tym, że chłopak nie miał żadnych. Dziewczyna przyjrzała mu się uważnie i uśmiechnęła ciepło.
- Możliwe, że jeszcze nie odkryłeś ich.
Coś w tym było. Właśnie wtedy do ich stolika podeszła kelnerka z oba zamówieniami. Shiro dostał swój kawałek ciasta z gorącym kakao, a kobieta dużą porcje lodów z truskawkami, do tego polewa czekoladowa i z dodatkiem wafelka. Wszystko wyglądało smakowicie. Kelnerka życzyła im smacznego i odeszła.
- Dokładniej muzyka klasyczna. Smacznego.
Wzięła do ręki łyżeczkę i nabrała trochę na nią pysznych lodów po czym wzięła do buzi i westchnęła przyjemnie. Zimne lody, tego jej było trzeba!

Pokiwał lekko głową na jej kolejne słowa, dając tym samym znak, że zrozumiał.
- Miło tam jest... - powiedział na ten temat rudowłosy wampirek. - Oh, naprawdę? Gratuluję - bąknął na temat związany z ciążą rozmówczyni. - Wiadomo, jaką ma płeć? - prawdę mówiąc, nie bardzo wiedział, jak poradzić sobie z taką tematyką. Mimo że nie była ona dla niego aż tak obca (w końcu coś uczyli w szkole, prawda?), to będąc mężczyzną... Resztę proszę sobie dopowiedzieć.
Pokiwał niepewnie głową.
- Chyba masz rację - mruknął w odpowiedzi. Sam jednak nie był tego pewny, jednakże postanowił jej zaufać i zarazem uwierzyć na słowo. No i oczywiście - obdarzył ją na dodatkiem uśmiechem.
Chwilkę później pojawiło się ich zamówienie... A to sprawiło, że jego oczy delikatnie się zaświeciły z zachwytem. Czekoladowe ciastka! Pycha!
Przekrzywił nieco łebek na jej słowa.
- Rozumiem. I również życzę smacznego - odparł jeszcze, biorąc się za jedzonko. Tort wydawał mu się być wręcz wyśmienity i bardzo dobrze poprawiał nastrój. Oblizał usta, uśmiechając się nieco, ba, nawet jego uszka się poruszyły, zdradzając tym samym jego nastrój!

Mogła tylko powiedzieć to co słyszała o tej szkole, a podobno była jedną z najlepszych. Dlatego planowała iż w przyszłości jej dziecko również stanie się uczniem tejże szkoły.
- Dziękuję. Tak, będzie dziewczynka.
Usmiechnęła się ciepło w stronę chłopaka gładząc dłonią swój brzuszek. Oczekiwała tylko aż przyjdzie na świat jej pociecha. Shiro mógł nie radzić sobie z taką tematyką, ale kobieta nie zamierzała mu opowiadać o stanie ciężarnych. Po za tym lepiej rozwinąć jakiś inny temat.
- Trzeba patrzeć optymistycznie.
Dodała po chwili upewniając go w swoich własnych przekonaniach. Nie musiał jej tak ufać w słowach jednak uważała, że każdy może odnaleźć swoje własne zainteresowania. Na przykład zauważyła jego wręcz pozytywną reakcje na przyniesione im słodkości. I to już było jego pierwsze zainteresowanie! Słodycze. Uroczy widok aż się uśmiechnęła.
- Dziękuje. Chyba bardzo uwielbiasz takie słodkości.
Zaśmiała się nawet po chwili. Wydał się jej sympatyczny i uroczy. Również powróciła do jedzenia swoich lodów. Były naprawdę przepyszne.

Optymistycznie... Pokiwał lekko głową na jej słowa, po czym pozwolił sobie na łagodny uśmiech. Nie był nadal do końca pewny, jeśli chodziło o jej słowa, mimo to postanowił nie zdradzać tego po sobie. Po co psuć humor własnymi wątpliwościami? Zwłaszcza, że było tutaj mnóstwo pyszności, które czekały, aż kotowaty je zje!
Niedługo potem dotarło do nich zamówienie, a międzyczasie też skupił się na słowach Demi.
- Tak, bardzo lubię słodycze - powiedział jeszcze rudowłosy do niej. - Czekolada... Ale to chyba nic złego? - wymamrotał jeszcze, przekrzywiając nieco łebek. Jego uszy poruszyły się pod czapką, jednakże chłopak nic z tym faktem nie zrobił. Tylko czy rozmówczyni to zauważyła właściwie?
- Zresztą... Z tego co widzę, również przepadasz za słodkościami... - rzekł natomiast. - Masz jakieś ulubione? - dodał, po czym skosztował przyniesione ciasto.
Cóż, trochę dziwne, by akurat ktoś taki jak on lubił takie rzeczy, ale... Na świecie jest naprawdę dużo dziwactw i wielu miało jeszcze bardziej nietypowe upodobania niż ten dzieciak.

No tak trochę chyba ona tylko patrzyła optymistycznie na świat bo nie każdy go widział w różowych barwach. Poznała te mroczną stronę miasta jednak wolała nigdy nie wracać do tamtego dnia. Teraz wszystko się układało samo. Wyszła za mąż i spodziewa się dziecka więc można powiedzieć, że miała dużo szczęścia.
- Oczywiście, że nie. Sama przyznam się, że w nocy zdarzało mi się nie raz szukać nawet tabliczki czekolady. Mam straszne parcie na słodycze.
Zaśmiała się zajadając swoje lody. Naprawdę w nocy wstawała po coś słodkiego, nawet nie zwracała uwagi na to czy będzie gruba czy nie. Nagle spojrzała wzrokiem na jego czapkę. Wydawało jej się, że coś się tam rusza jednak uznała, że musiało się jej przywidzieć więc jak gdyby nigdy nic dalej zajadała pysznościami.
- Trochę przez ciąże, bardziej chce mi się słodkości. Ale tak, mam kilka ulubionych. Batoniki.
Dodała z uśmiechem na twarzy. Demetria uznała, że był sympatyczny i uroczy. Naprawdę dobry z niego chłopak.

Zdecydowanie atmosfera tutaj była bardzo przyjemna. Mogli oboje porozmawiać ze sobą i spędzić trochę czasu razem, międzyczasie rozkoszując się smakiem słodyczy. Jednakże czy właściwie ta dwójka miałaby o czym rozmawiać? Ciężko powiedzieć... Naprawdę.
Wziął do ust kolejny kawałek tortu, po czym westchnął cichutko. Naprawdę mieli tutaj dobre jedzonko, a rudowłosy to oczywiście doceniał! Uśmiechnął się niemrawo.
- Może to oznacza, że i twoje dziecko będzie tak uwielbiać słodycze? - zasugerował wampir, delikatnie wzruszając ramionami. Właściwie to, co powiedział, było jedynie formą zgadywanki, nic więcej.
Westchnął cichutko.
- Zgubiłem się - bąknął w końcu. - Nie bardzo wiem, jaki temat mógłbym poruszyć, by nam się miło rozmawiało.
Może Demetria go w tym poratuje? Może coś właśnie jej przyszło lepszego na myśl?

Demetria uwielbiała mieć miłe towarzystwo, porozmawiać i pośmiać się. Ostatnio ciągle siedziała w domu więc z nudów czytała albo ciągle coś sprzątała. W końcu udało jej się wyrwać z tej rutyny no i tak wylądowała tutaj razem z Shiro. Miły chłopak szczerze mówiąc. Nie musieli rozmawiać o czymś konkretnym gdyż każdy inny temat też może być. Kobieta powoli kończyła swoje lody.
- Oby nie jadła tyle co mama to trochę no wiesz...nie zdrowe. Ale ciężko się oprzeć takim smakołykom prawda?
Zagadnęła go zajadając się. Nawet nie zauważyła kiedy jej lody skończyły się. No tak, jadła, a raczej pochłaniała te lody dość szybko. Ale było warto, na koniec zostawiła sobie wafelka słodkiego. Wzięła w dłoń i ugryzła. Na jego słowa spojrzała uważnie i zaśmiała się. Był uroczy, naprawdę.
- W porządku. Może opowiesz mi coś o sobie jeszcze? Masz rodzeństwo, jak idzie ci w szkole, jacy są twoi znajomi.
To Demetria zaczęła zadawać pytania i znalazła ich wiele. Najlepiej jakby zaczęli od początku więc chciała się czegoś o nim dowiedzieć jeszcze.

Hah! Dobra, czyli jednak jeszcze istniał temat do rozmów. Tyle dobrze, bo młodszy odczuwał już zagubienie. A tak, to przynajmniej rozmowa się jeszcze jakoś kleiła.
Pokiwał nieco głową, po czym przeciągnął się leniwie.
- Hm... Mam brata. Starszego - odparł jej. - Wydaje mi się, że idzie mi dobrze w szkole... A co do znajomych... - przekrzywił nieco głowę, zastanawiając się nad tą kwestią. - Lubię ich - dodał jeszcze, ciut radośniej niż wcześniej.
Po przeciągnięciu, wziął kolejny kawałek ciasta i wpakował sobie go do buzi. Przez krótką chwilę rozkoszował się jej smakiem, zanim postanowił, że ponownie przystąpi do rozmowy.
- Hm... To może teraz ja... Opowiesz trochę o swojej rodzinie, Demi? - zaproponował jej to, decydując się jednocześnie na próbę dowiedzenia się czegoś więcej o nowej znajomej.

Oczywiście, że istniały tematy do rozmów. Było ich mnóstwo trzeba było tylko wiedzieć o czym rozmawiać. Właściwie można było rozmawiać o wszystkim. Po za tym najwyraźniej kobieta bardzo chętnie chciała prowadzić pogawędkę z Shiro. Już tak dawno nie miała dobrego towarzystwa, ciągle tylko siedziała w domu. Miło było wyjść i poznać okolice, a nawet ich mieszkańców.
- Masz brata? To wspaniale, musicie mieć zapewne dobre kontakty. Jaki on jest? Opowiedz mi o nim.
Wystarczyło tylko, że wspomniał o bracie, a ona już znalazła w temacie jeszcze następny mały temat, który można rozwijać.
- Zapewne i oni muszą cię bardzo lubić. Jesteś sympatyczny.
Usmiechnęła się do niego szczerze i ciepło. Sama nie miała zbyt wielu znajomych, właściwie prawie wcale. Dużo czasu spędzała z mężem, ale on nie mógł zastąpić jej przyjaciół. Shiro miał wielkie szczęście, że miał znajomych. Być może nawet było ich dość wielu? No i wafelek również szybko zniknął więc kobieta zjadła swoje zamówienie do końca. No i nagle temat zszedł na dość inne tory.
- Moja rodzina...?
Spojrzała na niego uważnie i poczuła nieco lekkie podenerwowanie. Uśmiechnęła się do niego jednak ten uśmiech był bardziej smutny. Nie było jej łatwo rozmawiać o rodzinie, której praktycznie nie pamiętała i nie znała. Zaczęła bawić się dłońmi nieco, aby nie czuć się skrępowaną.
- Nie pamiętam swojej rodziny, nie znam połowy swojego życia. Nie wiem jaka moja rodzina była czy jest...ale zapewne musieli być wspaniałymi osobami.
Nie zamierzała kłamać mu w żywe oczy, ze wszystko jest dobrze. Że jej rodzina, żyje sobie gdzieś tam i ma się całkowicie dobrze. Demetria nie pamiętała nic sprzed dawnego życia.

Opowiadać o swoim bracie... Niby te słowa brzmiały prosto, jednakże tyle wystarczyło, by młodszy odczuł przez chwilkę smutek.
- Kocham go - przyznał jej się. - Jest naprawdę niesamowity... Jednakże ciężko mi cokolwiek więcej powiedzieć... Wiele lat z nim się nie widziałem - los chciał, by ta dwójka przez jakies dziesięć, jedenaście lat była rozdzielona... Więc właściwie, dopiero teraz zaczęli nadrabiać swoje relacje i wspomnienia.
Uśmiechnął się do niej nieco.
- Nie wiem... Ale to miłe z twojej strony, że tak uważasz, Demi - powiedział, odczuwając przyjemne ciepło wewnątrz siebie... Lecz te słowa sprawiły, że młodszy nieco się zmieszał. Pewnie, jakby mógł, to zacząłby się czerwienić... Ale dobra, wziął głębszy wdech, by zdołać się jako tako opanować i skupić się na rozmowie...
I chwila, zrobiło się jej teraz przykro? Zły temat poruszył? To źle! Bardzo źle! Pokręcił nieco łebkiem, wbijając wzrok w swój napój, znajdujący się przed nim.
- Przepraszam, że poruszyłem taki temat - bąknął natomiast. - Nie chciałem, by zrobiło ci się teraz smutno - i... Zapewne będzie się teraz zadręczać tym, że zepsuł nowej koleżance humor!
I co teraz, i co teraz... Kompletnie nic sensownego nie przychodziło mu na myśl! Co powinien zrobić, jak zadziałać? Aww...
- Ale z pewnością są wspaniali - wymamrotał w końcu rudowłosy, starając się chociaż trochę podnieść ją na duchu. - Zupełnie jak i ty.

Słuchała go uważnie i z zaciekawianiem tak naprawdę. Była po prostu ciekawa jak wygląda u niego życie, jaki jest jego brat no i znajomi. Oczywiście okazało się, że nie widzieli się wiele lat. Jednak Shiro miał dużo szczęścia bo spotkał go nawet po tak długiej rozłące między nimi. To musiała być silna bratnia więź.
- Macie dużo czasu do nadrobienia, musiało być ci ciężko bez niego prawda? Nikt nie chce być sam.
Usmiechnęła się do niego ciepło bo sama wiedziała co mówi. Była samotna długi czas i chociaż miał zastępczą rodzinę to jednak tęskniła za tą prawdziwą. Niby teraz ma męża, dziecko w drodze...jednak ta pustka gdzieś tam jest.
- Shiro, w porządku. To ja zaczęłam ten temat więc nie masz się czym przejmować.
Owszem to był temat gdzie robiło jej się przykro dopóki nie zaczyna on dotykać jej rodziny. Nie było jej źle gdy ktoś opowiadał o swojej. Ale gdy temat schodził do niej wtedy wolała unikać dalszego prowadzenia konwersacji.
- Pewnie masz rację. Teraz założyłam własną chociaż...to wszystko stało się tak szybko. Nagły ślub i dziecko. Ciesze się...ale z drugiej strony boję trochę.
Wyznała mu szczerze mówiąc o swoich obawach tak naprawdę.

Przekrzywił nieco łebek, a ukryty ogonek poruszył się niespokojnie. Temat, który poruszyli oboje, był niezwykle niebezpieczny... Ale zarazem i smutny. Dlaczego połączone zostały te dwa słowa? Ponieważ musieli wspominać swoją przeszłość, która niekoniecznie należała do najprzyjemniejszej.
- Tak... - bąknął cicho. - Naprawdę dużo... - smutne, ale zarazem prawdziwe. No i do tego fakt, że oboje tak jakoś mieli smutniejszy humor...
Zdecydowanie zły temat sobie wybrali.
- Oh, to miło - przynajmniej mogła stworzyć nową rodzinę. Osobiście sam Shiro nie odczuwał chęci do podobnych czynów... Ale może to kwestia tego, że nadal był dzieckiem? - Wchodzisz w coś nowego, więc to nie jest dziwne, że się boisz, Demi. Sam bym miał własne obawy.
Wziął głębszy wdech.
- Może opowiesz mi, jak poznałaś męża? O ile oczywiście chcesz - dodał szybko, nie zamierzając jej przecież zmuszać do tego! Bardziej pragnął, by skupiła swoje myśli na nieco milszym temacie. Tylko...
Czy właściwie mu się uda to sprawić?

Temat był dość ciężki, ale z jednej strony nie można zamykać się w sobie przez całe życie. Czasem rozmowa z obcą osobą pomaga w takich sytuacjach. Pomimo tego, ze było jej przykro i trochę smutno to jednak...pomagała. Nie rozmawiała o przeszłości z własnym mężem, a zaczęła rozmowę z obcym jej chłopakiem.
- Tak...boje się co będzie dalej. Ale jednak zrobiła duży krok.
Uśmiechnęła się ciepło do niego. Dorosła i zdecydowała założyć własną rodzinę. Możliwe, że była nieco młoda na ślub i zaraz dziecko, ale dlaczego nie? Teraz będzie miała okazję wykazać się jako matka i żona. A Shiro miał przed sobą jeszcze sporo czasu zapewne, był młody po za tym wiązanie się z druga osobą to duża odpowiedzialność. Zmrużyła delikatnie oczy.
- Mój mąż ocalił mi życie, poznałam go właśnie tak. Przygarnął mnie do siebie i swojej rodziny, tam razem z nim wychowywałam się. Jest starszy o de mnie, ale niewiele. Bardzo mi pomagał i wspierał mnie, to dobry facet. Ale nigdy nie sądziłam, że my...no wiesz...będziemy razem.
Gdy mu o tym mówiła nie wyglądało na to, aby była smutna. Właściwie to delikatnie się uśmiechała jakby to były jej najmilsze wspomnienia. Tamte dzieje wspomina bardzo dobrze, nie miała powodu, aby opowiadać o tym i być smutną.