Rzeczka

Shiro momentalnie się zatrzymał i zaczął przecierać oczy. Gwałtowny rozbłysk światła oślepił na moment rudowłosego i sprawił, że zamiast ponownie próbował nieskutecznie - lub też nie - atakować, zatrzymał się w miejscu. Przez to wszystko został również zdemaskowany przez nieznajomego. Nim się spostrzegł, jego kaptur został ściągnięty, a kocie cechy ukazane.
W końcu jednak przestał przecierać ślepia i spojrzał na ciemnowłosego. Jego oczy zmieniły barwę na czerwoną, potem na żółtą, potem znów na czerwono. Również przez kilka sekund było widać, że źrenice zwężały się tak, że ślepia Shira przypominały te kocie. Jedno mrugnięcie powiekami, by wszystko powróciło do normy... No prawie.
Mimo wszystko jego spojrzenie zdradzało wyraźnie, że chce krwi.
Na nieszczęście nieznajomego, pragnął najwyraźniej jej...
Poruszył uszkami, ale nie przystąpił jeszcze do ataku. Z jego zachowania dawało się wywnioskować, że niespodziewany rozbłysk rozproszył go.
Dlatego tez w tym krótkim momencie wampir miał spokój od atakującego kotołaka.

Ketun nie był osobą, która zatrzymywała się na ulicy by obejrzeć coś co mogło się wydawać interesujące. Miał stanowczo lepsze rzeczy do roboty. Jednak tym razem chłopak stojący przed nim był w stanie sprawić by się zatrzymał, a co lepsze... nawet zaprzestał walki, chociażby na chwilę. Złotooki przyglądał się uważnie zmianą zachodzącym w tęczówkach napastnika, czyżby fakt, że w jakiejś części był on zwierzęciem wpływał na jego zachowanie podczas głodu? To i wiele innych pytań mogłoby paść w tej sytuacji, ale nie było na nie czasu. Ketunnahka sięgnął do kieszeni by wyciągnąć jedną z tabletek krwi, Kot na pewno dobrowolnie nie przyjmie tego marnego substytutu prawdziwej krwi, ale nie zaszkodzi spróbować. Chłopak wbił paznokieć w jeden z palców trzymających tabletkę, po chwili po tabletce spłynęła samotna strużka krwi. Zapach z tej odległości musiał być naprawdę silny, prawda?
Zamknął tabletkę w pięści wyciągając ją w stronę Kota. Cóż za dobroduszna oferta... czy jego usta drgnęły lekko w uśmiechu?

Krew. Słodka, czerwona, krew. Aż momentalnie spojrzenie Shiro skupiło się na osobniku, a całe jego ciało zdradzało zaciekawienie, wymieszane z chęcią spróbowania tego. Prawdziwa krew. Potrzebował jej. Pragnął. Chciał. Aż zapiekło go w gardle. Nie myślał nadal. Nie... Rzucić się? Tak? Nie?
Ten objaw choroby zdecydowanie był męczący.
Zmrużył oczy, a z jego ust wydobyło się ciche warknięcie. Było widać, że przybrał pozycję gotową do ataku, ale... Jego uwaga była skupiona właśnie na tej cieczy. Nie na samym osobniku.
Znalazł się przy nim, ale nie zaatakował go. Patrzy na rękę, by potem próbować ją... Ugryźć. Serio. Po prostu był głodny, a tam coś tak miło pachniało!
I mimo wszystko, proces myślenia nadal u niego nie działał, lecz wychodziło na to, że wcześniejszy szał jakby złagodniał - może dzięki temu, że został rozproszony?

Jakby wiedział, że spotka taką jednostkę na dzisiejszym spacerze, pewno by sobie nie uwierzył dopóki by nie zobaczył. To całkiem fascynujące jak głód mógł zawładnąć wampirem, a może to za sprawą jego zwierzęcych aspektów? Z drugiej strony gdyby ktoś mu powiedział o wampirze z kocimi uszami... Ten świat jest pełen niespodzianek.
Obserwował uważnie reakcje kota na krew, jego usta wykrzywiły się w wzór uśmiechu, gdy zaobserwował reakcję na krew.
- Nie chcesz? - ponaglił, a w jego głosie odczuwalna była nuta drwiny, potrząsnął lekko dłonią sprawiając, że kolejna kropla wsiąkała w ziemię. Ani drgnął w momencie gdy Kot znalazł się przy nim, musiał jedynie odczekać na odpowiedni moment, aż ten będzie chciał go ugryźć...
Wolną ręką złapał go za szczękę i przytrzymał w bezpiecznej odległości, równocześnie starając się wepchnąć zakrwawioną tabletkę w jego usta. Krew na niej powinna przynajmniej na chwilę go zainteresować, a kto wie? Może nawet go za bardzo nie rozjuszy?
Odskoczył zaraz po tej akcji w tył, nie ważne czy jego akcja się powiodła czy nie. Wolał z większej odległości doglądać swojego królika doświadczalnego... znaczy kota.
Nie zamierzał na tym zaprzestać, powoli na tafli rzeczki zaczęła zbierać się woda, nie chciał marnować dodatkowej siły by stworzyć ciecz do walki, szczególnie, że zasób miał niemalże pod ręką.

No i kotowaty dał się zupełnie zaskoczyć... Cóż, kto by się spodziewał, że nieznajomy mógłby mieć aż takie niecne plany? Na pewno nie on! Cóż, z tego wszystkiego powstał tutaj niemały mętlik.
Końcowy efekt był taki, że Shiro siedział na ziemi i wyglądał na dość oszołomionego. Najprawdopodobniej jedna tabletka krwi to za mało, by zaspokoić jego głód, ale jednak wystarczyła, by siedział i by jego uwaga została całkowicie przez nią pochłonięta. Lecz... Nieduża ilość krwi jedynie pobudzała jego apetyt, a jedna tabletka krwi... Zdecydowanie mało. Przynajmniej zdołał ją połknąć.
Na dodatek nieznajomy był bardzo brutalny w swoich działaniu!
- M-meow? - wydobył z siebie jedynie tyle, spoglądając ponownie na Keta. Poruszył uszkami, machnął ogonkiem, ale nie ruszył się jednak z miejsca. Po prostu patrzył na niego.
Najwyraźniej rudowłosy zaczynał odzyskiwać zdolność przetwarzania informacji.
Przekrzywił nieco głowę, ale...! Nie można tracić czujności, ponieważ w jego oczach zdecydowanie było widać, że nadal był głodny.

Wygłodniałe wampiry stanowią wielki problem dla ludzi. Ludzie stawali się posiłkami, a wampiry najedzone mogły sobie dychać do woli. Belet był właśnie po to, by wampiry jedzące swoje ofiary miały nałożone kagańce i wiedziały ile sobie mogą wziąć. Albo jeszcze inaczej - wziąć jeśli ich Pan pozwoli.
Przemierzał nieopodal rzeczki, gdy usłyszał miauk? Jakiś zgubiony kotek? Niemiec nie miał nic do zwierząt, właściwie lubił je i chętnie miałby jakiegoś kudłacza w domu, gdyby nie to, że trzymał w nim z reguły nocne stwory. Więc nie chciał aby Azorek lub Puszek miał stać się potencjalną ofiarą dla wygłodniałej bestii. Nigdy nie wiadomo kiedy zerwie się z łańcucha. Niemniej jednak zamiast kotka dostrzegł dwie istoty. Blade, kocie uszy. No, chociaż u jednego zdołał zauważyć ten nietypowy dodatek do urody. Zwierzęce cechy...  Moc? A może eksperymenty? Wydobył z kieszeni prochowca paczkę fajek mentolowych aby zapalić. Trzeba się machnąć nim podejdzie do bestii z czego ta jedna chyba była głodna.
- Hej wam.
Zawołał naturalnie przyjaznym tonem. Machnął nawet na przywitaniem, kierując się do owej dwójki. Wampiry teraz mogły ujrzeć oblicze Beleta. Faceta wyglądającego na kogoś kto miał już ponad trzydzieści lat. Szrama na twarzy pozszywana srebrnymi szwami. Czarny prochowiec i te wojskowe, gestapowskie buty.
- Szukam przystanku autobusowego, a zamiast niego spotykam... ślady krwi?
Chyba jeden z nich krwawił. Łowca uśmiechnął się, zagryzając filtr papierosa, a łapska po prostu wcisnął do kieszeni. Ciekawe do jakiego stopnia oba osobniki martwej społeczność zareagują na wścibskiego człowieka. Wspomnę też, że gdy Łowca mówi, słychać wyraźny niemiecki akcent.

Wszystko zaczynało się powoli układać, a wszelakie plany zostały zaktualizowane. Kot wylądował na ziemi zajmując się chwilowo otrzymaną tabletką krwi. Musiał mu wybaczyć tą nagłą przemoc, jednak w obecnej sytuacji był to jeden z najlepszych i o dziwo najbezpieczniejszych sposobów.
NAWET ZADZIAŁAŁO!
Oczywiście, że zadziałało, przecież to był jego pomysł, jak mogło nie zadziałać? Śmieszne.
Kotowaty wydawał się wyciszać swoje zwierzęce instynkty, przestał być zatem aż tak agresywny. Ketunnahka przykucnął i sięgnął do kieszeni po kolejną tabletkę, by rzucić ją kotu.
- Widzę, że zacząłeś kontaktować... - powiedział cicho, jednak wystarczająco głośno by Kotowaty go usłyszał. Zadrżał lekko i podniósł się powoli. Ktoś się zbliżał... człowiek. Ketun stłumił chęć westchnięcia, gdy tylko owy intruz znalazł się na tyle blisko by dojrzeć jego posturę.
Nie zareagował na powitanie, raczej nie przepadał za tłumami. Jedna osoba w jego otoczeniu była wystarczająca, a teraz kolejna.
Dodatkowo dostrzegł ślady krwi? Brew wampira uniosła się niemal niezauważalnie. Przez późną porę i zachmurzenie byli raczej otoczeni przez narastający półmrok, dodatkowo Ketun nie krwawił jakoś obficie, a rany po paznokciach już zaczynała się zasklepić. Kilka kropel, którym udało się umknąć z dłoni chłopaka może i zabarwiły jakieś źdźbła trawy, ale czy człowiek mógł widzieć tak dobrze i zwrócić na to uwagę zaraz po przybyciu?
- Wróć na ścieżkę przy rzeczce i idź nią cały czas przed siebie w końcu wyjdziesz z parku. Tam zapewne łatwiej będzie ci znaleźć przystanek. - Powiedział spokojnym głosem, nie znał jeszcze za dobrze tego terenu, aczkolwiek tą trasą tutaj przyszedł więc wiedział jak wrócić. To była jedna z tych nielicznych dłuższych wypowiedzi chłopaka, niech ktoś to zapiszę, zapewne nie będzie to częste. Sprawę aż tak rzucającej się w oczy krwi przemilczał. Co miał tutaj powiedzieć? ... No właśnie! Swoją drogą postać człowieka nieco go niepokoiła, nie każdy podejdzie do dwójki nieznajomych w takim miejscu, szczególnie gdy słońce było w trakcie swojej podróży po drugiej stronie globu.
- Wstawaj Kocie, koniec spaceru. - nie odrywał spojrzenia od nieznajomego człowieka. Co zrobi dalej? Pójdzie w swoją stronę, czy raczej postanowi drążyć temat dalej? Im szybciej się rozejdą tym lepiej... jeszcze chwila i chłopakiem ponownie wstrząśnie nieprzyjemny dreszcz, a to będzie jeden z ostatnich sygnałów, że trzeba przytulić się do latarni.

Jeśli chłopak zdecydował się mu dać kolejną tabletkę krwi, to wtedy Shiro szybko by ją dorwał i wpakował sobie do ust; kiepski zamiennik prawdziwej krwi, ale... Jeśli nie było czegoś, co się chciało...
Ale co właściwie dalej?
Cóż... Rudowłosy nie zareagował na słowa wampira, ponieważ jego uwaga została przykuta przez... Przybyłego. Mężczyzna. Człowiek. Świeża krew...?
Przekrzywił nieco głowę, zastanawiając się nad tym. Już docierało do niego to, co się działo w okolicy, a to sprawiło właśnie, że nie rzucił się na nieznajomego. Za to patrzył na niego ze swojej pozycji, zastanawiając się jednocześnie, czemu wcześniej nie zauważył, że się zbliża. Skinął również głową na znak przywitania się.
Uniósł dłoń i przetarł prawe oko, starając się wybudzić. Jestem głodny. Głodny. GŁODNY!!! Rany. Co mi odwala? - nie rozumiał tej dziwnej zachcianki. Również i swojego wcześniejszego zachowania, w którym zdecydowanie brakowało samokontroli. - Dziwnie się czuję. Może za mało pożywam?
- Etto... - Tak właściwie to on wygląda ciut strasznie. Co to za strój? Przypomina ten z książek o historii... O... Niemcach? Chyba. Jakiś fan? - Chyba... Przy północnym wyjściu z parku jest jakiś przystanek - bąknął w końcu. Szczerze mówiąc, samemu Shiro było ciut ciężko zrozumieć nieznajomego człowieka ze względu na akcent. I tak. Nie mówiło mu to nic, że to może być właśnie niemiecki.
Jego żółte oczy skupiły się na... W sumie to, na drugim z nieznajomych. Mimo wszystko, nawet nie wiedział, kim była jego prawie ofiara.
- Huh...? - wyraźnie nie załapał tego. Jednakże wstał na obie nogi, po czym w tym właśnie momencie dotarło do niego, że nie miał na głowie kaptura. Lekko się zmieszał, po czym sięgnął po kaptur, który nasunął na głowę. Coś jeszcze się miało szykować?

Rudy wampir wyglądał na wyraźnie zdezorientowanego. Może sama obecność Bereta tak wpłynęła? Łowca uśmiechnął się do kocura który jak widać zapomniał o zakryciu kocich uszu.
- Te japońskie gadżety. Nigdy nie jestem w stanie pojąć dlaczego młodzież nosi takie śmieszki. Ale korzystajcie dzieciaki, póki czas was nie dogonił.
Krótki śmiech od strony niemieckiego typa. Wtrącił oczywiście nim dostał odpowiedź o przystanku. Coś za miłe te wampiry. Może już knują jak upolować bezbronnego człowieka? Beret wbił zgniłe spojrzenie w postać drugiego.
Zbyt spokojnie.
- Pomogliście odnaleźć właściwą ścieżkę, staruszkowi. Nadal uważam, że wiele starszych osób niesłusznie ocenia młodych jako całkiem zepsutych.
Odparł, pocierając palcami małą, drapiąca bródkę. Krew spokoju nie dawała, właściwie to nawet ją wyczuwał. Picie krwi od szmat czasu, daje ciekawe umiejętności. Metaliczna won drażni nie tylko wampirze zmysły, lecz także zepsutych przez nią ludzi.
- Jeśli któreś z was jest ranne, powinno udać się do lekarza.
Zatroskany głos łowcy nie zdradzał żadnych oznak chorym zainteresowaniem, zwłaszcza ten z kocimi cechami. Istne piekielne pragnienie dopadnięcia do obu i pokazania im lekcji anatomii wampirów, a gwoli ścisłości to, do czego wampirzy organizm jest zdolny.
- Ostatnio kręciło się tutaj wiele zbirów, no i ten rozpraszający zapach. Nie czujecie go?
Trochę nietypowo mówił, co poradzić. Krew znanej łowczyni Green docierała do wszelkich zakątków. Nie czuli tego?

Pomimo ogólnego zrozumienia Koto-wampir stanął na nogi i nie wykazywał agresywnie-dzikiej postawy sprzed chwili, więc można powiedzieć, że wszystko toczyło się zgodnie z jakoś ogólnie ustalonym planem. Ketun jednak nie mógł opuścić gardy ze względu na obecność nieznajomego człowieka. Pomimo jakże psiego zmysłu do krwi, Niemiec uznał uszy Kota za jeden z wielu japońskich gadżetów. Pewnie nie miał okazji się im przyjrzeć wcześniej, albo jego umysł w taki sposób wytłumaczył sobie niecodzienne zjawisko.
Wytrzymał wzrok nieznajomego, nigdy nie miał oporów przed pojedynkiem spojrzeń, chociaż faktycznie, wolał całkowicie unikać innych istot bardziej lub mniej żywych, ale gdy przychodziło co do czego, nie miał w zwyczaju cofać się lub odwracać wzroku.
- Nie wrzucajmy wszystkich do jednego worka, nie ma co osądzać po okładce - odrzekł powoli, coś mu się zdawało, że zbyt szybko nie pozbędzie się niechcianego gościa. Mimowolnie poświęcił krótkie spojrzenie rudowłosemu. Widocznie druga część zdania odnosiła się do niego.
- Jeśli zajdzie taka potrzeba, nie omieszkam udać się do niego - szybko urwał wypowiedź o ranie, wyglądało na to, że nie zejdą z tematu. Pozwolił sobie przekrzywić lekko głowę w bok unosząc jedną brew.
- Potrafię o siebie zadbać, nie musicie się martwić. - to ciekawe, ten człowiek potrafił się zgubić w parku, a pomimo to, wiedział dość dużo o tym miejscu. Więc albo miał fatalną orientację w terenie, albo kłamał. Podejrzenia Ketuna odnośnie tej osoby mogą mieć solidne fundamenty.
- Rozpraszający zapach? O co dokładnie ci chodzi? Poza standardowym odorem miasta, jest tu całkiem normalnie... - Krew szybko wsiąka w ziemię, a ona potrafi się w niej trochę utrzymać. Fakt, że ta osoba była tego świadoma, sprawił, że Ketun poczuł dreszcz na plecach. To sprawiło, odczuł wręcz namacalną chęć wycofania się w stronę najbliższej latarni. Zerknął szybko na Kota, by zająć czymś myśli - A ty coś czujesz?
O ciemności.
Ty suko.
Tik tak, właśnie kończy ci się czas...

Nie bardzo wiedział, jak mężczyzna zareagował na jego uszy... No dobra, przynajmniej do momentu, w którym to mógł usłyszeć jego słowa. Co zrobił? Cóż... Niepewnie skinął głową, jednocześnie przypominając sobie, że nie on jeden zareagował w ten sposób na taki widok. No, ale też plusem było to, że nie zechciał sprawdzić, co do za "zabawka".
A... I oczywiście, dlaczego nagle miałby mieć jakieś niecne plany? Ale cóż... Może i lepiej, że tamten nie widział zachowania rudowłosego z przed chwili... Wtedy kto wie, co by się stało... A tak? Po prostu stał, nieco zagubiony, zdezorientowany...
I nadal głodny.
Nie odzywał się przez ten czas, patrząc po prostu raz na jednego, raz na drugiego... No i by móc też międzyczasie spróbować rozszyfrować słowa starszego mężczyzny. Serio! Nie wiedział jak Ket, ale samemu rudowłosemu nadal było trudniej zrozumieć, o czym on mówił. Nieznany - aktualnie - akcent powodował, że z pozoru normalne wypowiedzi, w uszach Shiro zabarwiały się na nieznane barwy. Inaczej? Po prostu nie rozumiał niekiedy sensu wypowiedzi. Aż w którymś momencie jego ogonek drgnął nieco.
Kiedy dopiero zareagował?
Gdy usłyszał pytanie, przekrzywił nieco łebek, po czym na jego twarzy odmalowało się lekkie zdezorientowanie.
- A co powinienem? - spytał się natomiast go. Prawdę mówiąc, wyczuwał wiele zapachów. Chociażby tej dwójki. - Nie wiem o co chodzi - powiedział z rozbrajającą szczerością w głosie. Rudowłosy nie przeczuwał niczego złego, nie zachowywał się jakoś ostrożniej - no, nie licząc faktu, by nie ujawniać własnej rasy. A to, że łowca już wiedział to od dawna, to inna kwestia. W końcu żółtooki nie wiedział, że tamten wiedział.
- Przepraszam za takie zachowanie - bąknął jeszcze. - Ale przez ten akcent ciężko mi zrozumieć, o czym Pan mówi - dodał, delikatnie kręcąc głową. Nie wiem... Chyba gadanie nie sprawi, że odechce mi się jeść. Ale nie mogę atakować. Nie. Niewolno.

Jedno było pewne: Rudy jest rozkojarzony przez głód. Beret nie raz obserwował wampiry, więc szybko może wywnioskować po ich najdrobniejszych szczegółach w zachowaniu co im dolega. Poskramiacze wampirów mieli od groma plusów, wszak to oni traktowali nocnych wyjadaczy jako pupile domowe a nie istoty o wyższym mniemaniu nad resztą.
Zresztą obydwa wampiry nie wyglądały na zbyt dobrze nastawione, zwłaszcza ten ciemniejszy. Nie ma co się im dziwić. Jakiś obcy facet zagaduje, zachowując się przy tym co najmniej dziwnie. Ale czy świat nie składa się w większości z dziwaków?
- Słuszna uwaga.
Zgodził się na słowa Ketuna. Może nie wyglądali na nocnych morderców i przede wszystkim było im daleko do stereotypowych, złych wampirów atoli trzymał ich na uwadze. Teraz są takie czasy, że najmocniejsza bestia będzie przechadzała się w sweterku w renifery, stanowiąc z pozoru mizerną ofiarę losu niż krwiożerczego potwora.
- Bardzo dziwne. Czuję zapach metalicznej juchy, a wy nie. Ponoć nawet człowiek z uszkodzonym zmysłem węchu, może wyczuć krew.
Zmyślał? A kto go tam wie. Beret zmarszczył brwi, lecz uśmiechał się nadal. Zaś jego uwagę przyciągnął koci wampir. Typek niedługo wybuchnie z pragnienia. Tak, niemiecki łowca na to czekał.
Głośno się roześmiał na wzmiankę o braku zrozumienia. Aż tak źle mówił? A może rudy wampir już przestał dobrze kojarzyć słowa?
- Aż tak źle? Wydaję mi się, że staram mówić wyraźnie. No cóż, wybacz jeśli tracę odpowiednią wymowę przez mój akcent.
Wzruszył ramionami. Łowca nie udawał dobrego wujka, taki bywa. Poza tym Ketun ciągle go obserwował, więc też wyciągał wnioski. Co raz bardziej podejrzliwa ta bestia.
- Chyba zabieram wam czas, dzieciaki. Noc młoda, a wy stoicie ze staruchem i słuchacie jego wypocin.
Przeczesał dłonią ciemne włosy, rzucając też długie spojrzenie ciemniejszemu. Cwane z nich dzieciaki. Przebiegłe oraz bystre, ale w tych czasach także i łowcy posunęli się na przód. Kilka słów wypowiedzianych pod nosem i pod nogami Ketuna pojawił się błyszczący jaskrawą poświatą krąg. Umieszczone w nim znaki poruszały się na przemian: raz zgodnie ze wskazówkami zegara, raz w przeciwnym. Wampir może odczuwać jak jego wola walki opada, a siły uchodzą wraz z mocniejszym jarzeniem się okręgu. Beret cały czas szeptał, lecz drugiego krwiopijce nie pozostawił bez opieki. Gdy zechce się rzucić, łowca wydobędzie z paska pod płaszczem kuszę i postara się wycelować bełtem wprost w klatkę piersiową młodzika - toć łatwiejszy cel. Ruchy szybkie, przemyślane. Byleby te zwierzęta powalić, zmuszając do posłuszeństwa.
Zresztą, Ketun raczej nie miał wyjścia.

Użycie magii: Poskramiacz 1/2

Miła przyjemna noc, powoli spadająca temperatura zbliżała się do tej idealnej, którą ciemnowłosy preferował nad życie... śmierć... no po prostu ta jedyna temperatura była przez niego akceptowana. Dodatkowo uspokajający szum wody. Co mogło popsuć ten jakże idealny moment?
Obecność faceta, który w żadnym stopniu nie przypominał poczciwych starszych, którzy zgubili się w jakże wielkim parku. Ten "staruszek" jak też sam siebie opisywał bardziej sprawiał wrażenie wyrwanego z książki od historii, albo lepiej... z tych śmiesznych gier, w których to masakrowało
się hordy monstrów stworzonych przez szaloną nazistowską machinę wojenną - jak i tych którzy je tworzyli. Śmieszne, bo w obecnej czuł się wciągnięty w taką grę... dodatkowo mając przy boku tykającą bombę głodu.
Trzeba dodać, że fakt iż wyczuwał krew dość wyraźnie była dość... niepokojąca. Obecnie Ket nie krwawił tak obficie, by w powietrzu unosiła się wyczuwalna dla człowieka woń, może ostatnio w tym miejscu doszło do krwawego starcia, jednak niemożliwym było dla ludzkiego nosa by wyczuć to od tak...
Chłopak zacisnął pięść w kieszeni płaszcza i przeszył obcego spojrzeniem. To już nawet przestało być zabawne. Ten człowiek był niebezpieczny. Szczególnie, że nie bał się dwóch obcych o tej porze.
Bez słowa wysłuchał wymiany zdań między pozostałą dwójką, jednak nie marnował czasu by śledzić wzrokiem aktualnego mówcę, jego celem był Beret i już nic tego nie zmieni... no chyba, że Kot dopadłby mu się do szyi, ale takiego scenariusza nie szło przewidzieć...
W momencie gdy usta nieznajomego drgnęły by wyszeptać jakieś słowa, Ketun przeklął w myślach, wywołał rozbłysk światła, tuż przed mężczyzną by go oślepić i instynktownie odskoczył w tył... w stronę mroku. Skupił się na rzeczce niedaleko, dzięki niej w powietrzu była wyczuwalna wilgoć, którą zamierzał wykorzystać.
Ciemnowłosy zerwał się do biegu, korzystając z mroku chciał jak najszybciej okrążyć mężczyznę i znaleźć się w dogodnej mu pozycji. Chciał stanąć równolegle do rzeki, tak by między nimi mieć swój cel. Wyciągnął rękę w kierunku łowcy tworząc przy dłoni kulę wody, z której wystrzeli strumień pod ciśnieniem, o ile będzie miał czyste pole do strzału... w końcu nie wiadomo jak zachowa się Kot.

- Proszę się nie przejmować tym, że nie umiem zrozumieć pana słów. Zazwyczaj mam problem, gdy ktoś ma akcent - odpowiedział rudowłosy. Ile prawdy było w jego słowach? Cóż, ciężko stwierdzić, ale zdecydowanie nie można był powiedzieć, iż kłamał. Z drugiej strony... To chyba wszystko zależy od tego, jak właściwie to zinterpretuje.
Przekrzywił łebek. Rzeczywiście, ten pan nie wyglądał na kogoś milutkiego, ale z drugiej strony, rudowłosy nie chciał oceniać po wyglądzie. Przecież tak nie wolno. Zwłaszcza, że wygląd nie musiał wcale wskazywać na jakiś straszny charakter.
- Do... Dobranoc - również pożegnał się, gdy dotarło do niego, co tamten powiedział.
I co właściwie dalej? Chyba to, że chciał się zabrać stamtąd i... Iść coś zjeść. Tak. Jedzonko to zdecydowanie było coś wartego uwagi. Zwłaszcza, że co jakiś czas przypominał sobie o tym podczas samej rozmowy.
I pewnie dlatego nie spodziewał się samego ataku.
Nie rozumiał, co mężczyzna robił, ale i kotowatemu nie umknęło to, że nagle rozbłysło się światło, jak i na ziemi pojawił się dziwaczny krąg, a do wyczulonych uszów dobiegło mamrotanie ciemnowłosego człowieka. Chyba. Raczej mógł to zobaczyć i usłyszeć? Chociaż nagłe pojawienie się światła mogło być ciut dezorientujące.
W końcu jednak dość szybko się ogarnął i rozejrzał. Swoje żółte ślepia skupił na łowcy, z jego ust wyrwało się warknięcie - nie myślał teraz o krwi, dzięki tabletce, ale i tak spostrzegł go jako zagrożenie. Więc zdecydował się użyć na nim mocy usypiania.
Również podbiegł do wampira, z zamiarem chwycenia go za ramiona i odsunięcia od dziwnego kręgu. Jeżeli jednak łowca nagle zdecyduje się zbliżyć lub zaatakować rudowłosego - ten, wykorzystałby szafirowy ogień by trzymać go z dala od siebie.
Bo kto powiedział, że owa hybryda chciała się bić?

Informacje:

No trochę nie poszło po myśli starego wyjadacza. Wampir który miał paść ofiarą magii, okazał się niebywale spostrzegawczy i chuchającym na zimno nieumarłym wypierdkiem. Beret nie odczuwał żadnego wzgardzenia ani podwyższenia ciśnienia, doskonale wiedział że stwór nocy będzie się bronił i musiał być gotowy nawet na nieudane łowy.
Ale bez ryzyka nie ma zabawy! Od lat powtarzał sobie owe słowa i trzymać się ich zamierzał do końca swoich marnych dni.
Nagły błysk oślepił łowcę, na co ten zaklął w swoim ojczystym języku. Cholerne wampiry i ich moce, no ale właśnie gdyby nie one nie byłoby sensu je poskramiać.
Pierwszy ruch? Szybkie potrząśnięcie ręką, by sięgnąć do małego ustrojstwa z czterema guzikami. Wciśnięcie jednego spowodowało, że ktoś w pobliżu wiedział o działaniu. Szybko wrzuci na miejsce pilot, by nie stracić. Walić te dwa wampiry, pomocnika tracić nie mógł.
Drugi ruch? Chwilowe zdezorientowanie od Ketuna przez co magia przestała działać. Nic nie szkodzi, może nawet i lepiej że krąg został przerwany bo... Zawsze można spróbować drugi raz! Tylko że:
- Beret kolejny raz zacznie szeptać i wyciągając dłoń ku niemu. Zaś rzucenie magii? Mogło się tak wydawać osobie obserwującej, natomiast chodziło o to by zmylić wampira. Jeśli nocny skupiłby się na ponownym uniku, Beret wtedy wydobędzie kuszę. Wtedy wymierzy w wampira celując w jego najczulsze punkty. Postara się też go w jakimkolwiek ataku wyprzedzić.

Co do kotołaka...
Dostanie on Raka - za pozwoleniem MG.

Wampir zawsze krążył w pobliżu swojego pana, wiedząc że musi być na straży. Poza tym kto mądry skakałby na dwa wampiry wyższej krwi? Beret wiedząc, że poza bronią ma wampira, nie wychylałby się tak śmiało. Dlatego Sługus był szybciej.
Kot nie będzie miał łatwego dostępu do ataku, gdyż w pewnym momencie mógł poczuć jak jego nogi są oplatane przez tajemną siłę lecz gdy spojrzy ku dołowi, ujrzy cienie tworzące się na kształt cierni. By nie było naciągania, Cancer skorzystał z mocy, będąc zaledwie kilka metrów od trójki. Poruszał się w miarę bezszelestnie, mimo dość pokaźnych rozmiarów. Ale jeśli Shiro odwróci się, ujrzy ogromnego typa odzianego na czarno z jednym, białym wyróżniającym punktem a mianowicie białą maską.

- użycie mocy: Maska cierniowa

Dla Beletha:

Dla Cancera:

Padło to już tutaj kilka razy, ale zapewne nie będzie przesadą, by rzucić to jeszcze raz.
To miał być spokojny wieczór.
Intuicja wampira nie zawiodła, niezrozumiały bełkot człowieka przesiąknięty był mocą, mocą wystarczającą by pożegnał się ze swoim jakże pasjonującym nie-życiem. Dziwne, że krąg jeszcze przez chwilę pozostał i chciał wyszarpać z niego siły, skoro wydarzyło się tak wiele.
Niemiec był niebezpieczniejszy niż mogło się wydawać. Udało mu się go oślepić i wskoczyć w mrok. To było tylko chwilowe rozwiązanie, musiał działać szybko.
Sięgnął do kieszeni i wyciągnął jedną z tabletek, szybko wsunął ją w usta, by stłumić żądzę krwi. Dziwne, bo nie był głodny, ale nie mógł pozwolić, by to mu przeszkadzało w skupieniu się na przeciwniku.
Przywołał jaśniejącą kulę światła kawałek od siebie, by przypadkiem nie podświetlić swojej pozycji, kula po prostu delikatnym łukiem zbliżała się szybko w stronę Bereta, kto wie czym to może się skończyć? On sam klepnął Kota w ramie, poruszył ustami z cichym "biegnij" i sam poderwał się do biegu jakby zmotywowany swoimi myślami, byle tylko zbliżyć się do lamp i rzeczki. Cały czas miał oko na Niemca i zbliżającą się do niego kulę światła.

Pojawienie się kolejnej postaci nie zwiastował niczego dobrego, jednak to nie było teraz jego zmartwienie, jeśli nie zbliży się do odpowiedniego miejsca, będzie miał większe problemy niż jakiś randomowy wampir z kieszeni.

Jeśli uda mu się dostać w pobliże rzeczki, bardzo chętnie zsunie się lekko po skarpie by się nieco zamoczyć..

Bip bop:

Pierdzielone wampirze moce. Użycie usypiania w środku walki powinno być karalne przez Boga, jak i Szatana. Przez to cholerne nagłe uczucie senność nie mógł prawidłowo wykonać ataku. Naprawdę skoro ten kot odczuwał głód powinien się poddać dobrowolnie a nie jeszcze kombinować.
Opadł na kolana odczuwając odrętwienie. Chciałby coś powiedzieć Rakowi lecz senność niestety zabroniła cokolwiek zrobić.

Co z Rakiem? Wampir biegł ile sił w nogach, tylko cała ta sytuacja nie wyglądała tak jak chcieli tego napastnicy. Ketun oddalał się do światła, Shiro zdołał uciec mocy tym samym uwalniając starego z uśpienia. Zawsze to jakiś plus. Tylko czy Rak odpuścił? Musiał. Usłyszał dźwięk przedstawiający swoje imię, co mogło oznaczać że Beret powoli wracał do zdrowia. Zatrzymał się, lecz do łowcy nie odwracał.

Beret podnosił się powoli mając w pogotowiu kusze. Nie celował jednak już w wampiry.
- Wycofujemy się.
Rozkazał, usilnie starając się stanąć o własnej sile. Nie było sensu dalej walczyć ale za Shiro będzie puszczona nagonka wszak nadal ta bestia była głodna. Liczył w duchu iż ten dziwak zaspokoi pragnienie w sposób pokojowy.
Więc za pozwoleniem. Beret wraz z Rakiem odejdą z miejsca potyczki.

*proszę o ZT dlatego że w najbliższym czasie nie będę miał w ogole czasu na żaden odpis.

Był głodny, jak i był zarazem przerażony. To drugie uczucie zaś powodowało w nim odruchowe używanie mocy, byle by przetrwać. Niespodziewana sytuacja rzeczywiście mogla napędzić strachu... I to nie mało. Mimo wszystko miał do czynienia z kimś o tajemniczej umiejętności, która pozwoliła mu na powalenie wampira.
Na dodatek widok towarzysza człowieka nie sprawił, że nagle poczuł się lepiej. Ba. Po prostu się bał. Dlatego też, im dalej się od niego znalazł, tym lepiej też dla psychiki Shira. A co do uśpienia... Po prostu chciał sprawić, by tamten pan nie używał swojej dziwnej mocy! I tyle.
Zdecydowanie to nie była zbyt przyjemna sytuacja.
Celem rudowłosego było dobiegnięcie do samego wampira, z którego nie tak dawno chciał zrobić posiłek. Co dalej? Cóż. Nie chciał się  wdawać w tą walkę. Ba. Nie chciał tu być. Uciekać. Jak najdalej. Od tych dziwnych osób. Pić. Pić. Pić...
Zdecydowanie ciężko nakierować na coś swoje myśli. Wahania pomiędzy głodem a strachem i instynktem wywoływały mętlik. Uciekać. Uciekać. Zdecydowanie. Potem znaleźć coś do picia. Oni nie nadają się do picia. Są straszni.
Jednak... Nastał cud. Cud w rodzaju takiego, ze tamci najwyraźniej chcieli się wycofać. Jeśli to zadziałało, to kotołak upadłby na kolana i zacząłby brać do płuc głębsze wdechy. Niby krótka sytuacja, ale...
To naprawdę było straszne.
Zerknął w stronę czarnowłosego, na moment skupiając swoje myśli na tym, by zastanowić się, co zrobi on... I co właściwie dalej. Może rzeczywiście samemu uciekać?
No i skończyło się na tym, że zwiał.

z/t
Pytałem MG o zgodę jakby co.

To nie wyglądało najlepiej, zupełnie nie był przygotowany do jakiejkolwiek konfrontacji. Musiał się dostać do najbliższej latarni, zanim strach uderzy w niego ze zdwojoną siłą. Tam również będzie miał źródło wody niemalże pod ręką. O dziwo udało mu się dobiec do upragnionego światła, wtedy też na szybko odwrócił się w stronę przeciwnika. Oczekiwał ciosu, pościgu, czy też ogólnie rozumianej agresji. Jego zmysły były wyostrzone. Jednak to co zauważył... a raczej to czego nie widział, wywołało co najmniej zdziwienie. Jeszcze przed chwilą, ten dziwny koleś chciał jego głowy, a teraz jakby wszystko się zatrzymało...
Odwrót.
Wykorzystując tę chwilę, Ketun zerwał się do ucieczki, co innego pozostało? Innej szansy mógł nie dostać.
[zt]

Akashi nie należał do osób, które nie potrafiły sobie znaleźć zajęcia. Zgodnie z powiedzeniem "ludzie inteligentni nigdy się nie nudzą". Zakładając też, że praca i zajęcie to dwie różne rzeczy. Jeżeli bohaterowi chciało się spędzić czas w jakiś sensowny sposób, to znał kilka miejsc, gdzie raczej na pewno będzie miał co robić. Znał też kilka innych miejsc, gdzie łatwo wpaść w tarapaty, a wychodzenie z nich też można było traktować jako specyficzny sposób na nudę. Czasem jednak rudowłosy podchodził do sprawy w nieco inny sposób. Zamiast aktywnie szukać jakiegoś ciekawego zajęcia, pozwalał zajęciu poszukać jego. Wiązało się to z chwilowym (albo nieco dłuższym) oddawaniu się mniej intrygującym aktywnościom, jednak była to dość niewygórowana cena w stosunku do nieskończonych możliwości, które czekały tuż za rogiem.
By być jak najbardziej na widoku dla dobrodusznego/wrednego Losu (niepotrzebne skreślić), Akashi postanowił skierować się w stronę parku. Te okolice raczej cieszyły się dość sporą sławą wśród mieszkańców Yokohamy, którym zbrzydło ciągłe spędzanie czasu w betonowym lesie. Albo znudziło im się oglądanie w kółko tych samych reklam w telewizji. To przecież idealna odskocznia od bardziej miejskich rozrywek, które choć nie były niczym złym, to mogły wydawać się sztampowe jak "Kevin sam w domu" w święta. Spędzanie czasu na łonie natury, w poczekaniu na interesujący i wciągający rozwój wydarzeń, miało też swoje dodatkowe plusy. Człowiek mógł zapomnieć o troskach codziennego życia, odetchnąć pełną piersią i oczyścić swój skołatany umysł od wszelakich myśli. Przynajmniej w teorii.
Akashi szedł wolnym krokiem w kierunku jednej z wolnych ławek. Miał przewieszony płaszcz przez prawe ramię, lewą dłoń trzymał schowaną w kieszeni, a na twarzy miał nietęgą minę. Choć chciał zapomnieć o tych wszystkich problemach, z którymi borykał się każdego dnia, tak - o ironio - sama ta chęć wystarczyła, by sobie o nich wszystkich przypomniał. Na raz. Nie kolidowało to specjalnie z jego misternym planem, ażeby zajęcie samo go znalazło. Ale czyniło czas oczekiwania mniej komfortowym.
Bohater usiadł ciężko na ławce, westchnął głośno i położył sobie płaszcz na kolanach. Pomasował się prawą dłonią po czole, jakby chcąc zetrzeć z głowy te wszystkie złe myśli. Wtedy zaczął powątpiewać w skuteczność swojego genialnego pomysłu i zaczął rozważać zmianę strategii. Bezczynne siedzenie i bezsensowne gapienie się na płynącą w rzece wodę tylko wzmagało negatywne nastawienie mężczyzny, który preferował dawać na siebie wpływać swoim problemom, gdy spędzał czas w samotności, z dala od publiki. Ułożył dłonie na płaszczu, oparł się wygodniej i z pokerową miną przechylił głowę do tyłu, ustawiając twarz prostopadle do nieboskłonu. Postanowił jeszcze trochę zaczekać, nim sam się ruszy, by zawrócić cztery litery jakiejś nieznajomej osobistości.

Cóż, to chyba nie był pierwszy raz, kiedy musiał zmienić swoje plany przez nawalenie osoby trzeciej. Początkowa złość i frustracja przerodziły się w kolejne rozczarowanie, które minęło, gdy uświadomił sobie, że nie pierwszy i nie ostatni raz został wystawiony do wiatru. Prawie do tego przywykł. Chodzenie między uliczkami i obserwowanie śpieszących się ludzi nie było zbyt fascynującym oraz porywającym zajęciem. Niby miał pełno opcji, z których mógł skorzystać, ale im dłużej nad nimi myślał, tym bardziej dochodził do wniosku, że żadna z nich nie rozwieje znudzenia na dłużej niż kilkanaście minut. Nie chciał wracać do siebie i znowu przesiedzieć parę godzin wśród czterech ścian, bezczynnie patrząc się na puste płótno, na którym od kilku dni nie zakreślił nawet jednej kreski. Chyba powinien poszukać jakiejś inspiracji. Czegoś, co ponownie rozbudziłoby w nim chęć malowania. Już wcześniej szukał natchnienia w książkach i muzyce, ale nie potrafił znaleźć niczego na tyle interesującego, aby zatrzymać się przy tym na dłuższą chwilę.
Słońce chyliło się już ku zachodowi, kiedy Gabriel postanowił zrobić coś bardziej ambitnego i poszukać inspiracji w parku. Pomysł doskonały, tym bardziej że o tej porze nie powinno być już prawie żadnych ludzi z małymi, hałaśliwymi, wrzeszczącymi potworkami zwanymi dziećmi. Naciągnął kaptur na głowę, dbając o to, aby żaden zdradziecki promień słońca nie dosięgnął jego ciała. Poprawił pasek torby na ramieniu, rozglądając się wokół siebie w poszukiwaniu wolnej ławki. Nie było to specjalnie trudne. Park wydawał się prawie opustoszały. Jedynie cichy szelest liści, poruszanych przez lekki wiatr, burzył ciszę. Zmarszczył nos, gdy wyczuł znajomą woń. No proszę, nie spodziewał się ujrzeć kogoś znajomego i to na dodatek pewnego ludzkiego chłopaka. Przekrzywił głowę, wpatrując się w niego.
To jednak piękny dzień na denerwowanie innych. A skoro już napotkał idealnego kandydata, to aż szkoda przejść obok niego obojętnie. Wsunął ręce do kieszeni, zmierzając w stronę Akashi'ego. Żwir cicho chrzęścił pod butami wampira, zdradzając jego obecność.
- Można się przysiąść? - zapytał, zatrzymując się przy ławce. Nie czekając na pozwolenie czy też jego brak, usiadł obok chłopaka. Odchylił się do tyłu, splatając palce za głową.

Akashi miał ciężki orzech do zgryzienia. By trzymać się ustalonych samemu sobie zasad, musiał ignorować wszelakich przechodniów, którzy kręcili się w jego zasięgu. Jakby usilnie nie chciał samemu do żadnego nie zagadywać, to pewnie już dawno byłby w trakcie mniej lub bardziej przyjemnej konwersacji, być może z jakąś urodziwą panną. A tak to musiał się męczyć. Nawet jego wyraz twarzy, z minuty na minutę, dawał coraz bardziej znać o tym, jak bohaterowi trudno było wytrzymać w tej bezczynności. Może jednak lepiej było spróbować dać odszukać się zajęciu w mieście?
Po kilkunastu myślach o chrzanieniu tego szalonego pomysłu, kilkunastu pomysłach na dzisiejszą kolację i kilku myślach samobójczych, męki Akashiego zostały przerwane. Aż kapelusz mu się z głowy zaczął zsuwać, na co zareagował gwałtownym ruchem ręki dla przytrzymania nakrycia głowy na swoim miejscu. Słowa przybysza brzmiały dla bohatera równie wspaniale, jakby jakaś dziewczyna zadeklarowała mu "zrobiłam Ci kanapkę". Nic więc dziwnego, że młody Odokuro chwilę potem wyprostował się, poprawił kapelusz i zmierzył wzrokiem swego wybawcę. A tak przynajmniej mogło się wydawać, bo w rzeczywistości zbyt dokładnie to się nie przyjrzał.
- A nawet trzeba! - odpowiedział rozentuzjazmowany, odsuwając swoje cztery litery nieco w bok, by zrobić ciut więcej miejsca dla przybysza.
I nagle czas, który dłużył się w nieskończoność, gdy Akashi oczekiwał na zbawienie, zdawał się skondensować w jeden, nic nieznaczący moment. Całe to cierpienie uleciało prawie jak powietrze z przekłutego baloniku - równie szybko, ale z mniejszym hukiem. Bohater odnosił jednak wrażenie, że gdzieś już słyszał głos swego rozmówcy. Może u jakiegoś aktora w telewizji?
- Też Cię tutaj sprowadza brak lepszych rzeczy do roboty, czy szukasz chwili wytchnienia od swojej dziewczyny?
Czym prędzej rozpoczął rozmowę. Nie było mowy, żeby nie skorzystał z okazji, która mu się trafiła. Nie po to tyle czekał, żeby tylko pozwolić mężczyźnie usiąść obok i mieć go potem w głębokim poważaniu. Szkoda tylko, że nie zwrócił jakiejś szczególnej uwagi na to, z kim miał przyjemność. Bo ten szczegół mógłby znacząco wpłynąć na podejście Akashiego do swojego rozmówcy.

Brew wampira odruchowo uniosła się, ujawniając zdziwienie wymalowane na twarzy Gabriela, kiedy Akashi ochoczo zgodził się na jego towarzystwo. Kto by pomyślał, że chłopak tak szybko puści w niepamięć pewne wydarzenia. Może nuda doprowadziła go do takiej desperacji, że byłby gotowy spędzić miły wieczór w obecności chmary os, aby tylko zaznać trochę zabawy? Obrócił głowę w kierunku znajomego, przypatrując się mu wnikliwie.
- Raczej to pierwsze - odpowiedział. Zasłonił usta dłonią, ziewając cicho. Siedzenie na ławce i przeskakiwanie wzrokiem z Akashi'ego na rzeczkę nie było tak ekscytujące, jakby mogło się wydawać. Zdecydowanie musiał wymyślić inny plan na spędzenie tej nocy. Obecne zajęcie groziło mimowolnym zaśnięciem, a mimo wszystko spędzenie nocy na ławce w parku nie było szczytem marzeń czarnowłosego. Preferował sypianie we własnym łóżku w miękkiej pościeli, w której mógł się zakopać i spędzić długie godziny.
- Widzę, że też się nudzisz, Akashi - mruknął, prostując się. - Co powiesz na mały wypad na piwo czy dwa? - zaproponował, choć ton jego głosu dawał do zrozumienia, że nie oczekiwał na decyzję współtowarzysza, podejmując ją za niego. Przysunął się bliżej i bez żadnego ostrzeżenia sięgnął po kapelusz chłopaka, zabierając go. Zakręcił nim, po czym położył na ławce za sobą na tyle daleko, aby Odokuro nie mógł sięgnąć po swoją własność. Ale niech się za bardzo nie martwi. Prędzej czy później odzyska swój skarb. Prawdopodobnie. Gabrielowi fedora nie była do niczego potrzebna. Nawet nie wyobrażał sobie, aby coś takie nosić. Taki kapelusz kojarzył mu się z starszymi panami w filmach amerykańskich.
- Wyglądasz w tym trochę staro, bez tego ci lepiej - odparł, unosząc kąciki ust w kpiącym uśmiechu. Chciał się trochę podroczyć ze znajomym. Tak dawno się nie widzieli! Aż szkoda przegapić taką okazję i pozwolić Akashi'emu na spokojny odpoczynek. Może gdyby sam nie odczuwał zabijającego znudzenia, to ominąłby młodego nawet nie zwracając na niego uwagi.
Z.t - uznajmy, że komórka zadzwoniła i musiał iść, tak. ~