Zimowa Dolina

Garruch nigdy nie przepadał za podążaniem ubitymi szlakami. W ogóle co on robił w takim górzystym terenie?! A właśnie, że coś robił. Nie tak dawno widział w górach kocie ślady i to bardzo blisko Ruin Zamku do którego ostatnio coraz częściej zaglądał... Nie dawniej niż wczoraj zauważył też w oddali przemykającą sylwetkę, bardzo usilnie starającą się unikać ciekawskich osób.
Dzisiejszego dnia inkwizytor postanowił sprawdzić swoje 'obawy'. Niestety, albo stety znalazł ślady świadczące o tym, iż podąża dobrą drogą. Sprawdzał każdy ślad, odchody, jakieś typowe miejsca do schowania się...
I tak właśnie znalazł się głęboko w dolinie. Otaczały go teraz góry...
Co do jego ubrania(Tak jak opisane w profilu)- Jak zwykle miał na sobie swoje staromodne ubranie z twardej, garbowanej skóry, w kolorze czerwieni. Było mu też strasznie zimno w nogi i odczuwał chłód przez okute stalą buty. Ręce miały podobny problem, ponieważ stal bardzo łapała chłód. Niemniej nieustannie nimi poruszał i jakoś sobie radził.
Przy pasie miał to samo co zwykle(jak w profilu). Nie szykował się jakoś specjalnie na jakieś tam 'bestie'. Battle Cross wisiał przy jego pasie wraz z czterema ostrzami ze srebra. Były tylko 2 ustępstwa od tej 'normalności'. Garruch zakupił surowe mięso, wręcz jeszcze ociekające krwią(teraz już wręcz zamarzło na tym i stalowy łańcuch, dla ewentualnego pochwycenia 'problemu', który odkrył.
Nie lubił zabijać zwierząt. Zgodnie z tym co mówiła Biblia- zwierzęta nie posiadały duszy, a więc ich zachowanie było uzasadnione. Instynkt kazał takim drapieżnikom po prostu starać się przeżyć.
Zauważył go.
Kot leżał sobie na kamieniu i się wygrzewał, a on szedł tutaj dobre dwie godziny... Żałosne.
Niemniej uszanował 'prywatność' zwierzęcia i nie wpakował się mu pod łapy.
Zaczął powolnym ruchem okrążać miejsce w którym kot leżał, a kiedy tylko upewnił się, że zwierze widzi go, rzucił na połowę odległości kawał mięsa. Zje to zje. Nie to nie. To tylko taki 'ukłon' w stronę zwierzęcia, że Garruch nie ma złych zamiarów. Przynajmniej na tą chwilę.
Oczywiście inkwizytor zawsze był gotowy do obrony... No, może nie licząc tego, iż nie wyciągnął broni. Na razie postanowił spróbować swoich sił "po dobroci".

No proszę... Poszło znacznie łatwiej, niżby się mógł tego spodziewać, a przynajmniej na początku.
Kot podszedł do mięsa (co za różnica jakiego?) i zaczął zajadać. Było to raptem dziesięć metrów od starego inkwizytora, który w tym czasie klęknął na jedną nogę- Z tego co wiedział, zwierzęta nie czuły niebezpieczeństwa, kiedy potencjalny przeciwnik jest najwyżej ich wzrostu. No i o to w tym wszystkim chodziło- aby czuł się niezagrożony z jego strony.
Sielanka trwała krótko, ponieważ sierściuch połknął mięso w strasznie szybkim czasie.
-Takiś głodny? Będziesz musiał tu poczekać, skoro chcesz więcej...
Łowca mówił cicho, aby kot się zaraz na niego nie rzucił. Powoli podniósł się z klęczek, odsuwając ręce na boki w geście "nic więcej nie mam", albo też " nic nie trzymam w rękach". Warto też wspomnieć o tym, że w czasie podnoszenia się, powoli zaczął się również wycofywać.
Opcje były dwie. Jeśli kot zostanie to będzie musiał mu przyjeść więcej mięsa. Powrót do miasta byłby zapewne z trzy razy dłuższy, niż próba upolowania czegoś.
Niegdyś polowania były jedną z rozrywek łowców za dnia, a więc i Garruch się na tym znał. Nie było nawet problemu z tym, aby upolować zwierze. Jeśli Gabriel znajdzie się wystarczająco blisko zwierzyny, po prostu wykorzysta swoją szybkość wampirzą, aby go zabić. Jeśli i to nie wystarczy... Wtedy coś wymyślimy.
Miał przy sobie swoje noże, oraz battle crossa. Niemniej raczej nie przyda mu się w tej chwili łańcuch z ostrymi wypustkami. Nie przy uciekającej zwierzynie...
-Zresztą nieważne... Jak stąd pójdziesz, i tak Cie znajdę...-Lekko się uśmiechnął obserwując kota swoimi czerwonymi ślepiami. Zdał sobie właśnie sprawę z tego, iż gada sam do siebie. To już zasługiwało na miano 'niepoczytalności'...
Jeśli koteczek nie spróbował się rzucić na niego, inkwizytor po prostu jeszcze kilka metrów się wycofał i ruszył w stronę bardziej zalesionych terenów, aby znaleźć ślady przyszłej ofiary. Czego szukał? Niczego konkretnego. Nawet jeden zając to jakiś posiłek... A zbierze ich kilka sztuk, to na pewno kot się nażre... No przynajmniej tak założył Garruch.

Biedny zwierz raczej rączek sobie nie pobrudzi, bo ich przecież nie ma ( ^ ^ ).
Czasami, żeby się komuś przypodobać trzeba właśnie obdarowywać go 'prezentami'. Takie właśnie prezenty mogą później zaowocować... Co wybrał? Niedźwiedzia oczywiście! Zwierze to było tak samo wielkie wielkie jak Garruch, a nawet i większe, jednak Gabriel miał broń, większą szybkość i porównywalną siłę.
Jak to zrobił pewnie zapytają. Ano stanął wysoko nad(drzewo czy skały, whatever) niedźwiedziem i zwrócił jego uwagę na siebie. Kiedy zwierzę zaczęło drzeć na niego japę, ostrze wbiło się w gardziel zwierzęcia, a dokładniej w krtań. Śmierć na pewno nie należała do najmilszych, ale ta ofiara była dla wyższego dobra. Przynajmniej tak to obie tłumaczył inkwizytor.
Ah, oczywiście warto wspomnieć, że to telekineza posłużyła za 'nawigację' dla ostrza, które zabiło niedźwiedzia.
Garruch powoli zszedł ze skał i upewnił się, że grube zwierze nie żyje(wyczyścił tez i zabrał swoje ostrze). Prawdziwy okaz samca. Pewnie kotu niezbyt się spodoba zapach innego drapieżnika, ale mięso to mięso! Wystarczy spojrzeć na Garrucha. Też był drapieżnikiem, który zabijał innych drapieżników.
Linę, którą wziął, teraz posłużyła za holownik dla wielkiego cielska zwierzęcia. Trochę czasu minęło, ale w końcu przyciągnął niedźwiedzia, odwiązał sznur i... Postawił nogę na truchle.
-Podoba się? A może zeszczasz się pod siebie ze strachu przed nieżywym niedźwiedziem?
Przecież kot i tak go nie zrozumie, a więc co mu szkodzi trochę się podrażnić z próżnią przed nim. Przecież nikt mu nie odpowie!
-Smacznego. Jeśli się tym nie najesz, to będziesz musiał się zapoznać z pewnym wielkim wampirem imieniem Testament...
W końcu zrobił dwa kroki w tył i czekał. Tylko dwa kroki. Zobaczymy jak na taką bliskość zareaguje zwierzę. Spróbuje zjeść?

Garrcuh jedynie uniósł ręce w ponownym geście "nic ci nie zrobię"/"nie mam nic w rękach", ale się nie odsunął. Kot musiał teraz sam się pomęczyć w przeciąganiu tego wielkiego cielska.
-Podejrzliwość to cena jaką się płaci za przeżycie...-Rzekł sam do siebie, choć kierował te słowa do kota, który powoli oddalał się ze 'zdobyczą'.
-Jakbyś poszedł za mną to być może miałbyś jeszcze ciepłe jedzenie, a teraz jedz zimne...
Było to coraz dziwniejsze. Niemniej jeśli chciał coś zrobić to chyba nie było lepszego sposobu jak 'utuczyć' zwierze, które zapewne zje ile tylko będzie w stanie, a potem coś kombinować. Najedzone zwierze zawsze jest mniej chętne do walki, kiedy jest najedzone. Sama ciężkość na brzuchu nie jest zbyt przyjemnym uczuciem. Każdy kto zjadł za dużo miał właśnie takie uczucie.
Ej, bądźmy szczerzy. Garruch nie przepadał za kotami, ale wizja posiadania kota takich rozmiarów była kusząca.
-Jedz, jedz. Niedługo przejdziemy do mniej przyjemnej części...
Garruch pozwolił sobie nawet usiąść na śniegu w ramach odpoczynku. Jedzenie takiej zdobyczy na pewno trochę zajmie, a więc będzie mógł odpocząć.

A więc nadeszła ta mniej przyjemna chwila. Garruch nie zamierzał odpuścić kotu. Nawet takie głupie zwierzę mogło się domyśleć, że nikt nie dokarmia zwierząt z czystej dobroci serca. No... Na pewno nie robi tego Garruch.
Inkwizytor ruszył powolnym krokiem w stronę kota, który zaczął się cofać.
Oczywiście głowy niedźwiedzia nie ruszył przede wszystkim dlatego, iż nadal był człowiekiem cywilizowanym. Nie jadł surowego mięsa kiedy nie musiał. Niemniej głowę pociągnął do siebie przeczesał zakrwawione uszy czekając, aż zwierzę się naje.
Teraz już koniec przymilania. Koty były niezależne, ale dało się je oswoić i podporządkować swoim planom. Ten tutaj albo przyjmie prostą zasadę, że świat należy do ludzi, albo zginie przekonany o swojej wolności.
-Nie uciekniesz przed ludźmi. Prędzej czy później zostaniesz schwytany i zabity. Lepiej dla Ciebie będzie, jeśli przerwę Twoją niezależność w ten czy inny sposób.
Gdzieś głęboko w myślach wyobraził sobie dywan ze skóry tego kota w Ruinach Zamku... Dobrze będzie i tak i tak. Zobaczymy jednak co przyniesie los.
Garruch nie wyciągał broni. Postanowił tego nie robić, dopóki kot nie zaatakuje pierwszy. Kiedy tak się stanie, Gabriel spróbuje z pewnością uciec. Miał sporą przewagę, ponieważ rękawice płytowe przetrzymają każde ukąszenie, oczywiście nie licząc regularnego gryzienia, ale tak przeważnie atakowały psy, a nie koty. Koty atakowały przede wszystkim pazurami...

Spokojnie. Czas się jeszcze znajdzie, a Gabirel akurat tego czasu miał wiele.
Kot się przyzwyczaił nieco do jego obecności? Tym lepiej, bo nie zaatakuje. Poza tym fakt. Koty to indywidualiści, których da się okiełznać nie tylko przemocą. To zwierzęta, a kot który tak zachowuje się przy obcym (jeśli chodzi o dokarmianie) na pewno nie będzie agresywny. Zresztą właśnie to udowodnił!
Garruch podążał za kotem bez większego problemu, ponieważ zwierzę nie uciekało, a szło sobie spokojnie.
Kot w końcu utraci czujność uznając człowieka za niezbyt groźnego... I wtedy go właśnie złapie, w końcu wciąż miał ze sobą swój łańcuch, którym ciągnął tu niedźwiedzia. Chwila nieuwagi kota i wyląduje na ziemi związany.
Niemniej Gabriel wolał po dobroci. Z góry zakładał, że niewola dla tego zwierzęcia oznaczałaby wrogość, a nie chęć 'współpracy'.
Cholerne koty...

Hah! Ależ to nie problem! Garruch użył swojej telekinezy, aby pomóc sobie w ściągnięciu z ramienia łańcucha oraz w samym zaplątywaniu go w łapy zwierzęcia. Jak to zadziałało to się dopiero okaże, niemniej jakikolwiek wyskok zwierzęcia z pewnością zaskoczy Gabriela, ale czy stojąc przy zadzie kota, tak na prawdę się na nim leży? A może po prostu wyskok wyślizgnie mu z łap 'zdobycz'? Niemniej łowca nie zamierzał odpuścić i w ułamek sekundy teleportuje się za zwierze i tym razem już na sam grzbiet, a wtedy spróbuje zacisnąć łańcuch dookoła przednich łap, aby zwierze nie mogło się z niego wydostać...
Nie czarujmy się. Zwykły człowiek nie da rady z takim bydlęciem, ale Garruch to nie zwykły człowiek i był tak silny i szybki jak niejeden wampir.

Dopóki kot nie położył się na plecach, Garruch miał duże szanse, aby go złapać.
Siłował się, próbował złapać zwierzę za szyję, choćby poddusić. Sznur się plątał tak samo o kota jak i o inkwizytora, niemniej ani jedna, ani druga strona nie odpuszczała.
Prawa ręka trzymała kota mocno za ogon i ciągnęła ku sobie, lewa za to próbowała chwycić jak najwyżej za zad. Kiedy uda mu się dociągnąć zwierzę bliżej siebie, wtedy skoczy na nie i całym ciężarem położy się na niego. Niemniej głównym zamysłem było wsunięcie ręki pod gardziel zwierzęcia. Jeśli tam się dostanie, będzie miał dużą przewagę. Kto w żaden sposób nie sięgnie go kłami, ani przednimi łapami.

W końcu Garruchowi udało się dorwać szyję dużego kota. Zwierzę zawyło, kręcąc łbem na prawo i lewo, chcąc się pozbyć natrętnego mężczyzny. Gość miał sporo siły, to i jego podduszenie dało się we znaki chowańcowi. Czarne mroczki przed oczami, utrudniły mu widok i nie pozostało nic innego, jak spróbować kopnąć przeciwnika tylnymi łapami. Śnieg na ziemi spowodował tylko, że zwierzę w ten sposób się przewróciło, być może ciągnąć napastnika ze sobą. Wtedy też mężczyzna miał szanse przygnieść zwierzę, a tym samym sprawić że lew stracił całkiem przytomność.