Biały Kruk

Był zainteresowany tą informacją, a nawet bardzo. Dae wszak miał już swojego liska, ale brakowało mu kogoś z kim mógłby się mały pobawić. Wystawa psów to idealne miejsce, by kogoś znaleźć. Wampir nie był biedny. Dorobił się potężnego majątku więc stać go było na co nieco. Nie miał co robić z pieniędzmi, bo był sam, a trochę się tego nazbierało więc postanowił nie szczędzić tym razem. Raz kozie śmierć... Czy jak to się tam mówi. Słysząc jednak o Sungurze jego ciekawość sięgnęła zenitu. Nigdy nie widział tego stworzonka na oczy, a słyszał, że jest urokliwe.
Na wystawę stawił się w swoim rodowym stroju, jednak jego jedynym dodatkiem były kolczyki i nic więcej. Nie widział przesadnej potrzeby ozdabiania się. Postanowił też jakoś wyglądać, jak i się prezentować, a dobrze znał wagę takich pokazów, więc i Kio (jego mały lisek) był przygotowany odpowiednio. Futerko wyczesane, wykąpany, z pięknym naszyjnikiem na szyi. Bądź co bądź to jego jedyna rodzina, a o nią się dba. Tak przynajmniej uważał.
Miał przy sobie katanę przypiętą do pasa, dokumenty, portfel, telefon, jakieś cukierki, smakołyki dla liska... Miał przy sobie małą torbę wiec miał to tam wszystko upchnięte. Póki co planował grzecznie poprosić o odsprzedanie mu Sungura, a jak nie... To niestety właściciel spotka się z jego upiornymi kotkami tudzież załatwi sprawę własnymi rękami... Nienawidził wypychaczy zwierząt, jak i osób kolekcjonujących dla zabawy żywe stworzenia. Z chęcią by gnoja zajebał, ale cóż... Póki co... Woli po dobroci.

Miejsce robiło na chłopaku ogromne wrażenie. Dae nie mógł się nadziwić, jak to tylko na jakąś wystawę psów potrafią tak szastać pieniędzmi. Było to dla niego nie małym zdziwieniem. Ruszył jednak przed siebie chcąc jak najszybciej odnaleźć swoją „ofiarę”, ale tak jak podejrzewał było tu mnóstwo ludzi. Niezbyt mu się to podobało. Daeva nie przepadał za tłumami i na pewno nie w aż takiej ilości. Było to dla niego nie tyle co męczące, ale też nużące. Wszystko jednak po to, by zobaczyć to rzadkie zwierzę i je zdobyć bez względu na to czy aktualnemu właścicielowi się to podoba czy nie. Przyglądał się za to tym wszystkim wymalowanym i wyszykowanym ludziom. Niejednokrotnie na jego twarzy pojawił się grymas świadczący o zniesmaczeniu. Wampir preferował stonowane stroje i praktyczny brak dodatków. Może i wyglądał na młodego chłopaka jednakże jego wiek przejawiał się w wiedzy i słowach.
Skierował się do bramy, by następnie udać się do budynku gdzie mieściła się wystawa. Widząc jednak, że nie jest taki incognito aż w duchu jęknął. Nim się obejrzał, a już jakieś dziewczyny skutecznie się do niego dorwały zagradzając dalszą drogę. Było to nieco kłopotliwe. Wysłuchał je jednak obmyślając plan jakby tu je spławić. Przez jakąś chwilę się tylko do nich uśmiechał aż wpadł na pewien pomysł.
- Tak moje drogie Panie… To jest lis i wabi się Kio. – odparł do nich nader życzliwym tonem obdarzając je uśmiechem.
- Mam do was prośbę… Widzicie przyjechałem z bardzo daleka i niestety nie orientuję się tutaj w terenie. Poszukuję wystawy z Sungurem i jego Pana, i byłbym naprawdę wdzięczny gdybyście wskazały mi drogę. Jeśli jednak nie wiecie gdzie ta wystawa jest, ta która ją odnajdzie pierwsza i mnie zaprowadzi dostanie ode mnie całusa i będzie mogła pogłaskać, jak i zrobić sobie zdjęcie z Kio… Jesteście zainteresowane? – spytał je uśmiechając się do nich czarująco. Był pewien, ze tak młode i obeznane w plotkach i wyłudzaniu informacji dziewczyny młodego wieku odnajdą w mgnieniu oka wystawę i przynajmniej zaoszczędzi sobie kłopotu z jej szukaniem.

Daeva z uśmiechem na twarzy przyglądał się reakcjom dziewczyn. Miał nadzieję, ze będzie mógł liczyć na ich pomoc. Nie chciał nadaremno szukać w tym tłumie gdzie znajduje się jego cel, ale... To może nawet być pomocne. Sungur z powodu swojej rzadkości na pewno przyciągnął tłumy do siebie większe niż inne psiaki tutaj. Rozejrzał się czy jakaś z dziewczyn nie raczyła czasem wrócić, ale po chwili ruszył przed siebie. Kio wszedł wyżej przednimi łapkami rozglądając się z poziomu jego głowy za celem swojego Pana. Był najwyżej i mógł przewyższyć niektóre osoby, a co za tym idzie widział więcej niż Dae. Nie przemieszczał się jednak szybko, a dzięki swojej charakterystyczności był pewien, ze dziewczyny jakoś go znajdą. Wszak nie ma nikogo podobnego do niego tutaj. Począł na własną rękę szukać wystawy z Sungurem chcąc jak najszybciej uratować zwierze z łap tego potwora. Nie ręczy za siebie, jak ten będzie stawiał opór, ale oczywiście nie zrobi tego przy wszystkich. Z kamienną twarzą i aktorstwem przekona go do rozmowy na osobności. Przynajmniej na to liczył. Miał tylko nadzieję, że ów kolekcjoner futrzaków nie ma za ochrony wampiry, chociaż i one nie będą stanowić problemu w pozbyciu się. Rozglądał się bacznie za większym tłumem mogącym świadczyć o jakiejś niezwykłości danego stoiska. Wszak niezwykły zwierz na pewno był okupowany przez ludzi czy wampiry. Każdy chciał zobaczyć tą anomalię środowiska.

Deava ruszył w tłum. Cóż innego mu pozostało... Czekać na zbawienie? Miał on chociaż plan. Po pierwsze wbrew sobie zaczął podążać tam gdzie było największe skupisko ludzi. W końcu niezwykłe zwierze powinno przykuwać uwagę gapiów. Ponadto skorzystał ze swojego małego lisiego przyjaciela jako dodatkowej pary uszu i oczu, a w szczególności oczu. Wprawdzie ludzi było nazbyt wiele by coś konkretnego Kio mógł wypatrzeć, lecz okazało się, iż kierunek obrany był prawidłowo. Już po kilkunastu minutach poszukiwać jedna z nastoletnich dziewcząt omyłkowo wpadła na Deava. Początkowo zaczęła gorączkowo przepraszać za nieuwagę i dopiero po krótkiej chwili zdała sobie sprawe na kogo wpadła.
- Panie oficerze! Znalazłam! To stanowisko numer 158, niemal na samym środku sali. Tam znajduje się Sunugur. Jaki on słodki nie uwierzy Pan! - zaczęła szczebiotać tempem tak szybkim, iż sam Eminem by się nie powstydził. Była uśmiechnięta i radosna. Wyglądała na dumną zwyciężczynię bo i owszem wygrała mały konkurs jaki zorganizował im zwierzolubny wampir. Teraz trzeba było jedynie ją spławić bądź znaleźć sposób na dalsze wykorzystanie, wedle preferencji Daeva. Namiar już miał, kierunek znał. Nadszedł czas by dostać się do upragnionego celu, lecz z pewnością nie będzie to jeszcze koniec zadania jakie sam sobie wyznaczył.

Przedzierał się przez tłumy starając nie zwrócić uwagę na ilość ludzi. Zawsze unikał zatłoczonych miejsca, ale chęć ratowania zwierzaka z łap oprawcy jest silniejsza. Biedne stworzenie po prostu nie może skończyć jako wypchane trofeum i do tego nie dopuści. Widząc skupisko tłumów spokojnie szedł nie dając po sobie znać, że mu zależy. Czując jak ktoś na niego wpada warknął cicho przytrzymując biednego Kio, który o mało nie stracił równowagi. Widząc jedna znajomą dziewczynę uśmiechnął się lekko, wręcz niezauważalnie i wysłuchał jej uważnie. Wzrokiem odszukał numery stoisk, by wiedzieć gdzie dokładnie zmierzać.
- Dobrze się spisałaś młoda damo. - pochwalił ją uśmiechając się delikatnie. - Proszę byś mi potowarzyszyła do ów stoiska... Dotrzymasz mi chwilę towarzystwa? - spytał nader uprzejmym tonem, ale jedynie musiał wiedzieć czy nie będzie mu potrzebna później. Zna zdolności młodych dziewczyn do odwracania uwagi tłumów więc póki co zatrzyma ją przy sobie. Kio zszedł na bark Dae i przyglądał się dziewczynie z zaciekawieniem. Wampir złapał dziewczynę pod ramie i ruszył w kierunku celu. W tym czasie też zastanawiał się, jak wyciągnąć właściciela na prywatną rozmowę i by zabrał ze sobą zwierzę. Musiał mieć jasno ułożony plan, a tych już miał całkiem sporo. Przezorny zawsze ubezpieczony, jak to się mówi.

Rozglądał się uważnie na boki z zaciekawieniem. Nigdy wcześniej sam nie był na takiej wystawie. Nie korciło go po prostu, ale skoro już tu jest... Była po prostu okazja, by zaciągnąć trochę informacji wszak Daeva uwielbiał pochłaniać wiedzę, aczkolwiek z medycyny byłaby ona lepsza. Uparcie szedł z dziewczyną ignorując jej zachowanie. Ważne, że on wiedział po co tu jest i jakie ma według niej plany. Podobało mu się to, że nie musiał zbytnio patrzeć na numerację. Dziewczyna spisywała się na medal.
Gdy dotarli do wyznaczonego stanowiska wampir obejrzał je uważnie, ale jego uwagę przykuł sungur. Od zawsze pasjonował się zwierzętami, ale to było po prostu urocze. Nawet Kio, jego lisek, wpatrywał się w pso-królika. Widząc reakcję swojego podopiecznego uśmiechnął się. Skoro lisek się zainteresował musiał jakoś zdobyć sungura. Póki co jednak poprawił mundur i zerknął na dziewczynę. Położył palec na jej ustach i schylił się nieco do jej twarzy, by go słyszała.
- Posłuchaj mnie uważnie. Musze porozmawiać z tym Panem. W takim celu tu przyszedłem. Byłbym wdzięczny jakbyś pomogła mi się jakoś przedostać przez ten tłum, a zaproponuje ci spotkanie jutro. Gdzieś w jakiejś kawiarni w mieście. Co ty na to? -spytał ją z przyjaznym i szczerym uśmiechem. Nawet lisek patrzył na dziewczynę swoimi wielkimi oczami. - Dodatkowo jeśli bardzo zależy ci akurat dzisiaj na tym zdjęciu proponuję byśmy spotkali się po tej wystawie w parku nieopodal. - dodał po chwili zniżając się niżej aż praktycznie ustami muskał jej ucho.
- Mogę liczyć na twoją pomoc... ? Jak ci na imię? - odparł jej do ucha i po chwili odsunął się nieco wpatrując w jej oczy. Po dostaniu się do agentów chciał się przedstawić swoim pełnym imieniem i rodowym nazwiskiem. Jego rodzina była znana z handlu dziełami sztuki i nie tylko podejrzewał więc, że mógł o niej usłyszeć ktoś tak bogaty.

Póki co Daeva kombinował co by tu wymyślić. Skoro dziewczyna zgodziła się pomóc uśmiechnął się do niej pogodnie wyrażając swoje zadowolenie. Teraz jednak rozejrzał się uważnie po gęstym tłumie i zmrużył oczy przyglądając się zwierzęciu jak i grupce biznesmenów.
Słysząc sentencję z głośników warknął cicho pod nosem. Nie lubił jak czas mu ucieka i to dość szybko. Byli tu w większości ludzie, duży tłum, gorąco... Jedyne co przyszło mu do głowy to wywołanie zamieszania. Nie aż nazbyt dużego by wywołać panikę, ale zająć czymś ludzi. Wpadł na pewien pomysł.
- Kamiko... Mam nadzieję, że jesteś dobra aktorką. - odparł do niej, na ucho, na tyle cicho by usłyszała, ale reszta ludzi już nie. Nie chciał, by ktoś się dowiedział.
- Możesz udawać, że zemdlałaś? Dzięki temu tłum się rozstąpi, ludzie zajmą się tobą, a jest dość gorąco by coś podobnego było prawdopodobne. Dzięki temu dostane się do swojego celu i będę miał dług... - odparł z uśmiechem kontynuując swoją wypowiedź szepcząc jej do ucha specjalnie niczym kochanek do swojej oblubienicy.
Teraz tylko czekał na reakcję dziewczyny. Specjalnie nieco się odsunął, by nie brali ich za znajomych i dyskretnie obejrzał. Wiedział, że jedyne co ludzie teraz widzą to Sungur i wzajemna wymiana opinii na jego temat. Był cierpliwy, ale czas uciekał.