Beetlejuice!

Młoda łowczyni miała dość. Dość polowania na wampiry, szkoły i wszystkich problemów jakie non stop jej doskwierały. Nie mogła jak normalna nastolatka się powygłupiać i przejmować tym, który chłopak się jej bardziej podoba. Taki los, trzeba go przyjąć na klatę, ale koniec końców Rosa jest jeszcze dzieckiem. Potrzebuje wypoczynku raz na jakiś czas, dlatego pozwoliła sobie na ten mały wypad.
Podczas całej podróży zastanawiała się nad słusznością swojej decyzji. Czy powinna tak olewać całą sprawę? Myśli szalały i kilka razy już miała zawrócić i odwołać cały wyjazd, jednak koniec końców i tak wychodziło na tak.
Gdy wysiadła z autobusu uśmiechnęła się do siebie. Lubiła takie miejsca, gdzie jest mało ludzi. Czuła się o wiele lepiej w takiej wiosce aniżeli w mieście.
-Czas wypocząć moja droga-
Westchnęła i szepnęła do siebie. Zaczęła iść w stronę pensjonatu. Nawet gdyby nie miała dobrego instynktu orientacyjnego to niemożliwością byłoby zgubienie się. Kilka domów na krzyż. Poza tym jej cel wyróżniał się wśród innych budowli.
Gdy znalazła się w środku pensjonatu. Właściciel wydawał się miły. Przywitała go charakterystycznym dla siebie nieśmiałym kiwnięciem głowy i ruszyła za nim. Nie podnosiła wzroku z ziemi. Plecak ciążył bardziej niż zwykle. Miała w nim głównie ciuchy na zmianę oraz swój tessen. Wreszcie dotarła do swojego pokoju. Ładnie podziękowała mężczyźnie i zamknęła za nim drzwi na klucz. Rzuciła plecak gdzieś w kąt, nie w głowie rozpakowanie się.
Chciała się rozebrać. Było jej zbytnio gorąco w tej bluzie z długim rękawem. Niestety nie nosiła innych z powodu blizn, wstydziła się ich i równocześnie bała się reakcji innych na widok oszpeconej skóry. Zazwyczaj nie była ona pozytywna. Odetchnęła pełną piersią dopiero wtedy, gdy stanęła na środku pokoju w samej bieliźnie.
Rozejrzała się po pomieszczeniu. Było tutaj miło i przyjemnie. W sam raz na wypoczynek, mało miejsca ale dziewczynie to wystarczało. Może i była księżniczką, ale nie tęskniła za wielkimi komnatami, bo co z taką ilością miejsca robić?
Spojrzała łakomym wzrokiem na łóżko. Tak teraz sobie pójdzie spać a potem wyjdzie pobiegać i może nawet wskoczy do wody. Wślizgnęła się pod pościel i prawie od razu usnęła. Nawet nie miała siły poczytać książkę jaką ze sobą zabrała. Jakiś romans, kto by się spodziewał, ze pod ta skorupą wredoty i jadu kryje się mięciutkie delikatne serduszko. Co prawda ukryte cholernie głęboko, ale jest.
Od kiedy przyjechała do Yokohamy nie miała czasu na porządny sen. Lekcje, treningi, niespodziewane walki i inne zdarzenia losowe. Chciała móc pospać tak długo, aż sama się obudzi. Taki właśnie miała zamiar. Kto jej zabroni? Nikt i to się jej podobało.

Ekwipunek:

Dla większości osób sen niósł ukojenie i nie lubili się z niego wybudzać. Rosa natomiast, spała bo musiała. Zazwyczaj śniły się jej koszmary o krwi i mordzie. Jednak tym razem było inaczej. Pierwszy raz od dłuższego czasu uśmiechała się przez sen. Chłonęła sny i przyjmowała je zadowolona. Miła odmiana od ciągłego strachu jaki nią władał. Nie obchodziło ją czy coś jest zgodne z prawda czy nie...chociaż nasuwa się pytanie. Czy tak wyglądałoby jej życie gdyby nie umarła jej rodzina? Czy żyłaby w takiej błogiej nieświadomości, jej problemem byłoby czy jakiś chłopak za nią przepada.
Może i wszystko teraz było do dupy, ale nie chciałabym być jak inne dziewczyny.
I z tą właśnie myślą młoda dziewczyna otworzyła oczy. Leniwie wyciągnęła się na łóżku i przetarła oczy wierzchem dłoni. Ziewnęła sobie kilka razy i ponownie ułożyła do snu, ale niestety jej mózg powiedział dość. Może i lepiej...nie chała przecież przespać całego wyjazdu. Spełzła z łóżka i złapała plecak. Jego zawartość rozrzuciła na łóżko i odszukała rzeczy do ubrania się. Będzie biegać! Obiecała to sobie i dotrzyma słowa. Na siebie nałożyła miętowe krótkie spodenki i szary top do biegania. Do plecaka włożyła ręcznik i kostium kąpielowy.
Gdy już wszystko było gotowe cicho wyszła z pokoju i wybiegła do miasta. Obrała drogę prostą by nikt przypadkiem na nią nie musiał patrzeć. Biegła dosyć szybko, tak długo by znaleźć się nad wodą. Zaczęła obiegać jezioro tak by znaleźć miejsce gdzie drzewa ją osłonią.
Jeżeli w końcu jej się udało to się przebrała i w jednej chwili zniknęła pod lustrem wody. Zamknęła oczy i oddała się błogiemu stanu nieważkości. Była sama, tylko ona i jej serce, które pomimo biegu biło miarowo.
Mogłabym tu zostać na wieki
Pomyślała. Jednak po chwili jej płuca zaczęły się domagać powietrza. Za pomocą kilku ruchów kończyn wynuzyła się z błogim uśmiechem na ustach.

Była szczęśliwa. W sumie pierwszy raz od dawna wszystko było spokojne. Wraz z miastem wszystkie problemy zostały w tyle. Bieg był tak naprawdę rozgrzewką.
Kochała być zanurzona pod wodą w tym błogim stanie nieważkości. Z dala od wszystkiego. Gdy się w końcu wynurzyła rozejrzała się po okolicy. Dalej cisza. Mimowolnie westchnęła zadowolona. Pływała przez jakiś czas. W końcu dostała się na środek jeziora i położyła się na plecach obserwując niebo. Przymknęła oczy czując jak słonńce przyjemnie praży jej bladą jak papier skórę.
Życiowa ironia chciała, by jako łowca była łudząco podobna do wampirów. Niestety jej skóra nawet nie chciała myśleć o opaleniźnie. Takie geny.
Ale wszystko co piękne musi się kiedyś skończyć i młoda Valntine postanowiła wrócić na brzeg by wtórnie wziąć się za bieganie. Z jękiem niezadowolenia wynurzyła się z wody i zaczęła szukać wzrokiem ręcznika. Przez jedną straszną chwilę miała wrażenie, ze jej zniknął, ale wtedy przypomniała sobie, ze nie wyjęła go z plecaka.
Owinęła się szczelnie materiałem i położyła się na plaży. Nie ma co się śpieszyć w końcu ma urlop od zmartwień.
-No dobra...tyle czasu tylko dla siebie...to trochę przerażające...-
Mruknęła do siebie i się uśmiechnęła. Rzeczywiście nie potrafiła siedzieć w miejscu a nudzenie się nie należało do preferowanych przez łowczynie zajęć. Już od najmłodszych lat była nadpobudliwa. Chyba łowcy ruch mają we krwi i nie można tego zmienić.

Dziewczyna przez jakiś czas się wierciła nie przywykłą do wygodnego wylegiwania się i dopiero teraz zdała sobie sprawę jak ciężko jest znaleźć optymalną pozycję na czymś innym niż łóżko, czy materac. A spanie pod kocem na podłodze to zupełnie inna bajka. Dziewczyna przymknęła oczy i westchnęła z ulgą.
Rosa bała się niewielu rzeczy, ale jedną z tych rzeczy były robaki. Dlatego gdy tylko poczuła ból to zerwała się na równe nogi z wrzaskiem. Może nawet nie tyle się bała, co ją brzydziły. Zaczęła strzepywać rękami cokolwiek to mogło być. No bo w końcu fujka.
Leży sobie człowiek spokojnie i rozmyśla a tu nagle buuum i coś ci się osadza na nodze i gryzie. Na szczęście dziewczyna nie miała alergii na żadne jady i tego typu straszydła, ale nie uśmiechała jej się perspektywa dostania obcierania sobie bąbla spodniami.
Komar to na pewno nie był, więc co? Rozejrzała się dookoła. Następnym razem wybierze jakiejś bardziej... odizolowane od dzikich stworzeń miejsce. Rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu bólu. Jeszcze dla pewności spojrzała na nogę, czy oby się to od niej odczepiło.
-No zajebiście, kurwa świetnie- burknęła pod nosem i po chwili w myślach dodała jeszcze kilka innych wiązanek, których by się nie powstydził niejeden mężczyzna.