Toxic

Minęło dużo czasu, od kiedy ujawniono informację o chorobie. Dziwny wirus rozprzestrzeniał się siejąc niepewność i poczucie bezsilności pośród zwykłych lekarzy i ich pacjentów. Problem dotyczył wszystkich, lecz dziwnym trafem omijał popleczników Samuru. Zarówno personel szpitalny, jak szarzy mieli swoistego rodzaju monopol na zdrowie, a jak powszechnie wiadomo, zbiegi okoliczności tego typu śmierdziały na kilometr. Esmeralda już wcześniej pomyślała o zdobyciu lekarstwa. Posłani do szpitala łowcy spotkali się z trudnościami, które zmusiły ich do przerwania pracy poszukiwawczej. A szkoda. Nie znaczyło to jednak, że lekarka mogła obyć się bez próbek. Lekarstwo samo się nie zrobi, a również i czasu nie było tak wiele. Wyleczenie Ravena przyniosło obiecujące pomiary, ale wirus mutował i ktoś najwyraźniej śmiał się w twarz zarówno ludziom jak i łowcom. Gdyby mogła złapać tego frajera... roztrzaskałaby mu jaja o deskę rozdzielczą swego zielonego (ciut oczojebnego) auta, z którego właśnie wysiadła. Samodzielna wizyta na oddziale mogła być dobrym rozwiązaniem, ale zbyt duże ryzyko doprowadziło do konieczności wzięcia podnóżka...tzn...partnera. Esmeralda rozejrzała się po okolicy i głośno wzdychając podeszła do jednej z ławek. Znów się spóźniał... Powinien zainwestować w zegarek i co najmniej przeprosić za nałogowe spóźnialstwo. A czy to zrobi? Szczerze wątpiła.
- Szlag by to... pindrzy się zamiast pracować... co za gość.. Cholera, mogłam iść sama... - mruczała coś pod nosem, zastanawiając się czy i kiedy partner raczy się pojawić.

Esmeralda miała na sobie niebieską koronkową bieliznę, materiałowe czarne spodnie( w prawej kieszeni znajdują się kluczyki do samochodu wraz z lewą dokumentacją, w lewej -telefon komórkowy),czerwoną koszulę w czarną kratkę (3 górne guziki są rozpięte i ukazują biały podkoszulek - pod nim znajduje się medalion)  oraz czarne buty na płaskim obcasie. W kieszeni koszuli znajduje się identyfikator szpitalny potwierdzający, że Esmeralda jest lekarzem. Wokół bioder przewieszona jest ciemna medyczna torba.

Dodatkowo pod koszulą posiada kaburę z bronią antywampirzą oraz zwykłym pistoletem(z tłumikiem) wypełnionym pociskami dum dum (8 szt. w magazynku) + 2 zapasowe magazynki na kaburze.

zawartość torby:

Znajdował się akurat w mieszkaniu, kiedy usłyszał cichy sygnał komórki, zwiastujący nadejście wiadomości. Polecenie było jednoznaczne – udać się do szpitala i zdobyć krew. Teoretycznie nie trudne do wykonania. Dopił kawę, w ogóle się nie śpiesząc. Parę minut spóźnienia nie będzie miało przecież wpływu na przebieg powierzonej misji. Ubrał się w granatową koszulę, czarne spodnie, tego samego koloru buty oraz bieliznę. Do prawego uda ma przymocowanego glocka – magazynek mieści dziesięć naboi. W kieszeni spodni schował legitymację policyjną. Dodatkowo zabrał ciemny, mały plecak, do którego wsadził dwa magazynki po dziesięć naboi, butelkę z wodą 250 ml oraz tabletki krwi. Więcej nie zabierał, skoro miała miała mu towarzyszyć dekoracja ogrodowa. Tak, liczył, że to właśnie Esme weźmie większość rzeczy. Taki wygodny.
Wiedział, że w mieście pojawił się wirus, trudny do wyleczenia. Nie miał konkretnych informacji, kto został zarażony oraz jaki jest stan poszkodowanych osób. Dopóki to cholerstwo nie dopadnie jego samego, nie będzie zawracał sobie głowy z znalezieniem o tym jakiś danych. W pracy miał wystarczające urwanie głowy.
Na miejsce dotarł taksówką. Nie kupił jeszcze samochodu. Nawet nie zanosiło się, aby w najbliższej przyszłości miał zamiar to zrobić. Ba, nawet nie wiedział, gdzie w mieście znajduje się jakikolwiek salon z autami. Przecież nie będzie szukał w internecie. W ogóle uważał internetowe zakupu za coś mało pożytecznego. Lepiej sprawdzić przed zakupem produkt, niż potem mieć do siebie pretensje, że zamówiło się jakiś szajs. Zapłacił taksówkarzowi i wysiadł. Szybko odnalazł wzrokiem Esmeraldę i do niej podszedł.
- To co idziemy?
Chyba nie liczy na słowa skruchy tylko dlatego, że parę minut musiała zaczekać? Kąciki ust, uniosły się nieznacznie w kpiącym uśmiechu.
- Udajemy, że idziemy do kogoś w odwiedziny, czy od razu żądamy krwi?
Chyba powinny dogadać się do tego, jak mają działać?

Minuty mijały, a jaśnie Pana jak nie było, tak nie ma. Co za brak odpowiedzialności i bezczelność... jaki żal, że właśnie z takim leniem przyszło jej pracować.
Ja pierdolę, wróciłabym już dziesięć razy z krwią, gdybym nie musiała czekać na tego pieprzonego lenia.
Esmeralda stukała palcami w drewnianą ławkę, zastanawiając się, czy szanowny gość raczy się pojawić. Wiedział o zadaniu, ale wszystko wskazywało na to, iż miał inne... możliwe, że ciekawsze rzeczy. Może w tej chwili brał prysznic, wpieprzał pączka, a może właśnie porwało go stado kosmitów, będących jednocześnie koszykarzami. Uśmiechnęła się na samą myśl, jednak uśmiech szybko zszedł z jej twarzy. Nie miała czasu na takie lenistwo, a każda minuta oddalała ją od wynalezienia szczepionki. Jeśli bowiem nie popełniła żadnego błędu, prawdopodobnie to w krwi znajdzie odpowiedź na swoje pytania. Ciche westchnięcie i próba uspojenia oddechu.
Dlaczego on się tak spóźnia.... Zabiję go...
Chwyciła do tylnej kieszeni spodni, wyciągając telefon oprawiony w etui kształtem przypominające żabę. Telefon nie kłamał – koleś spóźniał się już dobre kilkanaście minut . Esmeralda przewróciła oczami, zastanawiając się, czy chociaż raczy się przygotować. Może spóźniał ze względu na owe właśnie przygotowania. Tak, na pewno o to chodziło. Mimo, że pod szpitalem panował duży ruch, kobieta od razu wypatrzyła taksówkę, z której po  chwili wysiadł wspomniany już wcześniej boski żigolo.
-Również dobrze Cię widzieć. Zaczęłam się już nawet martwić, że porwali Cię kosmici. Doprawdy, byłaby to ogromna strata – nawet teraz zgodnie ze swoim zwyczajem nie oszczędzała ironii i uszczypliwości. Doskonale wiedziała, że Leyasu nie przejmie się słowami, lecz taka już właśnie była. Co zrobić.
-Może nikt nie udzielił Ci dokładnych informacji, ale ta krew będzie dla mnie raczej bezużyteczna jeśli wejdziemy na oddział, zaatakujemy personel i siłą zabierzemy próbki. Wątpię by po dobroci chcieli nadstawić żyły – pytanie mężczyzny utwierdziło ją w przekonaniu, że nie ma ABSOLUTNIE żadnego planu, a więc przyszedł z niczym. Poczuła wzbierającą się powoli złość, dlatego wstała z ławki, by przypadkiem jej nie roznieść.
- Spróbuję zdobyć jakieś informacje o tutejszych pacjentach. Jeśli masz możliwość dowiedzenia się czegoś, to nie krępuj się. Chyba, że u was w drogówce ograniczacie się tylko do wystawiania mandatów niedzielnym kierowcom – minęła go, prawie zaczepiając ramieniem i odeszła, rozsyłając wiadomości do znajomych lekarzy. Zależało jej głównie na poznaniu pacjentów zakaźnego, gdyż pielęgniarka nie wpuści ich na ładne oczy. Chociaż.... Esmeralda rzuciła okiem w kierunku Leyasu, zastanawiając się czy nie będzie tak uprzejmy, by zająć swą osobą pielęgniarkę. Niech chociaż do tego się przyda.

- Otrzyj łzy. Na twoje szczęście nikt mnie nie porwał – rzucił w stronę Esmeraldy.
Oczywiście, że strata byłaby niewyobrażalnie ogromna. Gdyby zabrakło Leyasu'a, wtedy Esme nie miałby na kogo narzekać i zanudziłaby się strasznie, a przecież nikt tego nie chce, khym.
- Dziwne, że jesteś lekarką, a nie potrafisz załatwić takiej rzeczy sama – parsknął. - Postój sobie w ogrodzie, a ja załatwię, to co ty nie dasz rady.
Wykrzywił kąciki ust w lekkim uśmiechu. Bynajmniej nie zaliczał się on, do tych uprzejmych. Bardziej wyglądał jak ktoś, kto przyłapał dziecko na podkradaniu cukierków przed porą obiadową. W sumie współpracownica aż tak nie odstawała od dziecka. Wzrostem wpasowała się idealnie. Wystarczy przyodziać ją w piżamę w kaczory Donaldy i będzie wyglądała jak mała dziewczynka
- Nie wiem, jak teraz jest w drogówce, ale ostatnio widziałem twoje zdjęcie na tablicy z przekroczoną prędkością. Będzie tyle punktów karnych, że prawo jazdy stracisz i do tego taki mandat, że z wypłaty nie starczy ci nawet na waciki – odpowiedział.
Oczywiście, że nie mówił tego poważnie. Sarkastyczny ton usłyszałby nawet głuchy.
Podszedł parę kroków do Esmeraldy, wyjmując telefon. Rzucił okiem na wyświetlacz, po czym schował komórkę do kieszeni.
- O nie, jesteśmy już spóźnieni przez twoje zagadywanie – powiedział z udawanym w głosie zatroskaniem.
Wiedział, że do zamknięcia szpitala pozostawało jeszcze kilka godzin. Do tego czasu powinni załatwić powierzoną misję i wrócić do Oświaty z krwią.
- Wiem. Powiem, że dziecko się źle czuje. - Posłał znaczące spojrzenie łowczyni. - Kiedy oni będą się tobą zajmować, ja zdobędę krew. Świetny plan.
Zdawał sobie sprawę, że prędzej Esme zakopie się żywcem, niż pójdzie na taki układ. A może...? Nie no, kto by się nabrał, że dorosła kobieta jest dzieckiem? Co prawda, patrząc z tyłu na Esmeraldę, można się pomylić, ahaha.
Ewentualnie porwą kilku ludzi, zakneblują i pobiorą całą życiodajną krew. Trupy podrzucą na tereny slamsów, gdzie pewnie roiło się od wampirów.

Post niedługi, bo zmęczenie bierze jednak górę nade mną.

Pan żartowniś. Świetnie. Po prostu świetnie. Esmeralda czekała, aż łaskawy pan raczy skończyć swą wątpliwie przyjemną tyradę ironii. Pewne zachowania nie przystroiły gliniarzom, a ten gość powoli działał jej na nerwy. Co z tego że się spóźnił, skoro nie widział w tym absolutnie żadnego problemu? Ba. Jego złośliwy uśmieszek, miała ochotę zeskrobać mu z twarzy, jak nieaktualną reklamę z billboardu. Oczami wyobraźni widziała już jak pewny siebie goguś zbiera własne uzębienie i z rykiem małego dziecka skarży się na bolące dziąsełko. Tak chamie, taki los jest pisany dla takich parszywców.
-Co ty masz z tym pieprzonym ogrodem?! - nie wytrzymała, mając niesamowitą chęć rzucenia w niego tym, co akurat miała pod ręką. Opamiętała się jednak w ostatniej chwili, gdyż biedny telefon nie zawinił na tyle, by stać się stłuczoną resztą pod nogami tego gnojka – Zawód nie ma tu nic do rzeczy. Jeśli już musisz wiedzieć, to Ci lekarze najprawdopodobniej pracują dla burmistrza. Moje znajomości nie będą tu miały znaczenia, gdyż ludzie wolą chronić swoje tyłki, niż zdradzić tego sukinkota- poniekąd była to prawda. Kto normalny udzieli informacji, mając nad sobą pana władcę światów? Prawdopodobnie to Samuru trzymał łapska na szczepiące, a oznaczało to tyle, że nie odda jej po dobroci. Krzywdzenie zwykłych cywili nie wchodziło naturalnie w grę. Esme nie należała do grona WIELKICH i legendarnych inkwizytorów, którzy nie zważając na nic, po prostu dążą do wyznaczonych celów.
-Wsadź sobie w buty te mandaty. Ja przynajmniej nie wożę się taksówkami i przychodzę na czas w umówione miejsca – prawie się zapowietrzyła, kiedy sarkazm mężczyzny zaczął zataczać koła wokół drażliwego tematu – mandatów za przekroczenie prędkości. Bardziej z czystego przypadku powiodła wzrokiem na zaparkowany nieopodal samochód. Zadbany i wściekle zielony. Musiał być jej.
-Jeśli nie potrafisz odróżnić kobiety od dziecka, to współczuję. Już wiem skąd te Twoje mięśnie obu rąk. Nie musiałeś się ze mną dzielić tym elementem prywatnego życia. Serio – uniosła do góry prawy kącik ust, a w oczach pojawiły się iskierki rozbawienia. Kobieta odwróciła się na pięcie i skierowała swe kroki do auta – Widzę że jesteś tak zajebiście przygotowany, że nie masz ze sobą praktycznie niczego. Zaraz wracam – wyjęła kluczyki i wyłączyła alarm w samochodzie. Drzwi stanęły otworem, dzięki czemu łowczyni zniknęła prawie do połowy, by znaleźć zapomnianą zgubę. Kiedy w jej dłoniach błyszczały już zabezpieczone fiolki na krew, kobieta zamknęła z powrotem auto i wróciła do pożal się boże policjanta.
- Proponuję wcielić się w rolę... chociażby rodzeństwa. Jedno z nas rzeczywiście może udawać chorego, ale wolałabym, żeby nikt nie ruszał mojej krwi do badania. Jeśli Twoim zdaniem lepsza będzie opcja z odwiedzeniem pacjenta, to proszę bardzo. Jak dla mnie to możesz nawet spróbować uwieść pielęgniarkę. Sądzę, że po maratonie telenoweli będzie skłonna polecieć nawet na kogoś takiego jak ty – chciała usłyszeć jego zdanie, wszak jeśli podejmie decyzje, a coś nie wyjdzie... przynajmniej będzie jakiś winny. A co.

Ledwo powstrzymał się przed parsknięciem śmiechem, słysząc słowa kobiety. Och, czyżby ją to uraziło? Przyglądał jej się z wymalowanym rozbawieniem na twarzy.
- Nic, po prostu tam bardziej pasujesz – odpowiedział. Nie przejmował się tym, że grabi sobie u Esmeraldy. Co może zrobić? Podskoczyć? Ha, to musiałaby się namęczyć, aby z nim zrównać. - No już nie tłumacz się tak. Rozumiem, że beze mnie nie dasz rady.
Nawet gdyby nie chciał żartować z współpracownicy, to nie potrafił ugryźć się w porę w język, aby nie wypowiedzieć na głos swoich myśli. Najwyżej dostanie kiedyś przez to w łeb, ale nadal będzie robił to co teraz. Jak dziecko, które nie uczy się na błędach. Przeniósł spojrzenie szarych oczów na samochód Esme, który wyróżniał się spośród innych gruchotów. Ona przynajmniej nie jeździ taksówkami... Korzystanie z taksówek i pozbycie się obecnego pojazdu, to przecież niewielka cena, aby nie być obiektem wyśmiania na japońskich drogach.
- Beze mnie taksówkarze poumieraliby z głodu. Nie mogę kupić sobie auta i jednocześnie doprowadzić, aby tyle osób straciło pracę – odparł z wyższością w głosie. Wskazał na samochód Esmeraldy. - Lepiej jeździć taksówkami niż tym czymś. Rety, właściciel tego chyba honoru nie ma.
Leyasu nigdy nie pokazałby się w takim wściekło zielonym samochodzie. Wolałby już całe życie posługiwać się rowerami albo nawet chodzić pieszo. Pięć kilometrów? Dziesięć? Pięćdziesiąt? Sto? Co z tego, lepsze już jest przemieszczanie się za pomocą wagonu do węgla.
- Mogę zdjąć koszulę, abyś miała lepszy widok na moje mięśnie, skoro tak je podziwiasz. Szkoda, że znasz tylko jeden sposób, na wyrobienie mięśni. Pewnie z autopsji, co?  – parsknął.
Nie przejmował się docinkami rudej i nie brał i na poważnie. Sam jej przecież co chwilę docinał, co też nie zawierało w sobie ani krzty powagi. Widząc, tak ta idzie do samochodu, powiódł za nią wzrokiem. Chwila, czy ona właśnie szła do tego samochodu, z którego się wcześniej wyśmiewał? No tak, mógł się tego spodziewać. Kto inny byłby na tyle nie rozsądny, aby kupować coś takiego? Nie powinna nawet tego brać, gdyby wciskali jej to za darmo albo nawet dopłacili
- Wystarczy, że ty na mnie lecisz i na moje mięśnie – prychnął. - Rodzeństwo? Widziałaś siebie w lustrze? Chyba nikt w to nie uwierzy. Wyglądamy całkiem inaczej. - Już nawet nie chodziło o skórę. Wystarczyło porównać ich kolor skóry, aby się zorientować, że na ich pokrewieństwo są nikłe szanse. - Spełnię twoje życzenie i przez ten czas będziesz moją dziewczyną – mruknął rozbawiony.
Bez uprzedzenia chwycił za nadgarstek Esme i pociągnął ją za sobą, idąc w stronę szpitala. Recepcja powinna być chyba widoczna? Jeśli nie mieli problemów z jej odnalezieniem, podszedł do recepcjonistki.
- Dzień dobry. Chcielibyśmy się dowiedzieć, gdzie leżą pacjencji, bo pierwszy raz tutaj jesteśmy.

Stali obok siebie niecałe pięć minut, a już kilkanaście razy miała niesamowitą ochotę mu przyładować. Grom go wie, czy rzeczywiście był cynikiem z natury, czy ta ironia wymalowana na twarzy, była jedynie obronnym odruchem. Chwilami bardziej przypominał dziecko, niż mężczyznę, któremu bliżej niż dalej do trzydziestki (gdyż tak jego wiek oceniła Esmeralda). W dalszym ciągu nie do końca wiedziała o co mu chodziło. Obelga czy komplement.... cóż, Esmeralda patrzyła na swojego rozmówcę, czując jak zadrgał mięsień na jej twarzy.
Boże trzymaj mnie, bo go zaraz zapierdolę i pójdę przez to siedzieć jak za człowieka.
Posyłane w myślach gromy były widoczne w krytycznym spojrzeniu kobiety. Niebiesko-szare oczy wyglądały teraz, jakby w ich wnętrzu szalała prawdziwa wichura. Miał talent do denerwowania. Oj tak.
-Tak sobie tłumacz. Pewnie nie masz nawet prawa jazdy, bo za dziesiątym niezdanym razem porzuciłeś nadzieję na zaszczytne miano kierowcy – powoli zamykała postawę, kiedy jej obie dłonie skrzyżowały się na piersiach. Poczuła pulsowanie, kiedy szanowny spóźnialski raczył nieprzychylnie wyrazić się o jej samochodzie. Zazdrościł czy co? Przecież to najlepszy i NAJŁADNIEJSZY samochód ulic Yokohamy. Ten przebieg, lśniąca tapicerka, zadbany i wychuchany środek samodzielnej lokomocji. Tylko buc nie doceni tego widocznego piękna, ale czego można było się spodziewać po gliniarzu?
-Jasne. Zdejmuj – zakpiła i lekko uniosła brew słysząc dalszą część wypowiedzi. Grał w tą samą grę? Świetnie
-Z autopsji? Widać, że Twoja znajomość anatomii płci przeciwnej bardzo kuleje. Nie pogrążaj się już i zamknij gębę z łaski swojej – znając życie ten cyniczny koleś był już po rozwodzie i aktualnie żywił się fast foodami, a potem katował na siłowni by zgubić piwny brzuch. Może praca w policji wymagała dobrego wysportowania, ale jeśli rzeczywiście tak było, dlaczego większość policjantów wyglądała jak grube flejtuchy?
-O tak, pewnie. Marzę o choćby jednym dotknięciu od momentu kiedy je zobaczyłam – ironiczny ton nie opuszczał jej ani na chwilę. Ta pewność siebie mężczyzny, włączyła w jej zachowaniu diablika, który powoli burzył wszelkie komitywy dobra. A trzymanie języka za zębami? Niestety przychodziło to coraz ciężej.
- Nie widziałeś mojego brata bliźniaka – kto powiedział, że mają mieć podobne rysy twarzy, oczy, włosy, czy kolor cery. Dociekliwym można zawsze wyjaśnić, że są rodzeństwem przyrodnim. A co. Czy kogoś właściwie powinno obchodzić prawe, lewe... nieważne jakie łoże rodziców? - Chyba sobie żartujesz. Kto by Cię chciał.... bo na pewno nie ja – rzuciła, chcąc podświadomie powstrzymać jakiekolwiek zainteresowanie jego osobą. Kiedy chwycił ją za nadgarstek, z początku stawiała opór, ale szybko poddała się woli partnera. Zdecydowani faceci zyskiwali w oczach kobiety więcej niż maminsynki i trzęsidupy.
Esmeralda i Leyasu bardzo szybko dotarli do wejścia szpitala, a zaraz za nim skierowali się do recepcji. Widząc siedzącego tam mężczyznę, przeklęła w duchu mając nadzieję, że będzie to jednak pielęgniarka. Leyasu miałby wówczas życiową szansę na popisanie się przed napaloną panienką w białym fartuszku. Z drugiej strony.... może wolał panów? Lekarka spojrzała na towarzysza, a na jej twarz wstąpił wredny uśmieszek, który zrzedł wraz z chwilą, gdy Ley skierował swe słowa do pielęgniarza.
- Dzień dobry, proszę mi powiedzieć w której sali leży Pan Antonio Takado – wysiliła się na jeden z najpiękniejszych uśmiechów, który o dziwo wyglądał całkiem naturalnie -Jest krewnym mojego narzeczonego. Chcielibyśmy go odwiedzić. To chyba pora odwiedzin, prawda? - odruchowo spojrzała na ścianę w poszukiwaniu zegarka. Doskonale znała godziny szpitalnych odwiedzin, a tak się składało, że trafili na odpowiednią  do tego porę.

Nie przejmował się zdenerwowaniem współpracownicy. Bawiła go, więc postanowił trochę wykorzystać fakt, że są sami. Przecież nie będzie ciągle chodził z miną, która niejednego doprowadzałaby do stanu depresji. Nie dokuczał kobiecie, chcąc podkopać pod nią dołki.
I tak dołek nie byłby głęboki.
Brakowało mu rozrywki, a znalazł ją w niej! Idealna do kąśliwych uwag, którymi nie zawahał się poczęstować rudą. I ona nie pozostawała dłużna. Uśmiechnął się szyderczo, słysząc uwagę o prawo jazdy. Teatralnie westchnął, ścierając z czoła niewidzialny pot.
- Zrobić prawo jazdy to pestka, a co? Chcesz zobaczyć? - parsknął. - Pewnie lepiej wyszedłem na zdjęciu niż ty, ha.
Nigdy nie uzna samochodu Esmeraldy za znośny, a tym bardziej ładny. Jak można z czymś takim pokazywać się na ulicy i jeszcze nie spalić się ze wstydu? Aż dziwne, że nikt nie zainteresował się pojazdem, aby przetransportować go na złom, gdzie miejsce takich bezwartościowych antyków.
- Specjalnie na twoje błagania zdejmę po skończonym zadaniu - odpowiedział.
Mruknął do niej prawym okiem, nie przestając się szyderczo uśmiechać.
- Niekoniecznie chodziło mi o płeć przeciwną - mruknął rozbawiony.
Fast foody? Czymś takim nie truł się od ponad pół roku! Co prawda nie był zagorzałym fanem zdrowego jedzenia, ale nie jadał po drugorzędnych knajpach, gdzie świeżość produktów jest bardziej ruchoma niż święto skończenia świata.
"Chyba sobie żartujesz. Kto by Cię chciał.... bo na pewno nie ja."
No jaka niedobra. A on był dla niej cały czas taki miły.
- Maślane oczy, które robisz na mój widok, mówią coś innego - i to zdanie było przesiąknięte ironią. Nie mógł sobie jej odpuścić przy oświatowym krasnalu. Słowa aż same pchały się na język, żeby je wypowiedzieć! Jak mógłby tego nie zrobić? Przecież nie jest dobrze dusić wszystkiego w sobie!
Westchnął, widząc za ladą rejestracji jakiegoś faceta. Nieznajomy nie wyglądał na podręcznikowy okaz przyjaznego personelu, o którym uczą się małe dzieci w szkołach. Na słowa recepcjonisty miał ochotę przywalić mu z buta w jego okropną twarz. Może wtedy zacząłby się bardziej wysilać, kiedy ktoś przychodzi.
- Jak pan słyszał, szukamy Antonia Takado. Obiecałem, że wezmę mu kilka rzeczy i wezmę te co ma teraz.
Po wcześniejszej kpienie oraz sarkazmie nie było nawet najmniejszego śladu.
Dobrze by było, gdybym wiedział na co ten cały Antonio choruje.

Mimika twarzy była nienaganna. Delikatny uśmiech, z rodem gwiazdy filmowej oraz ciepłe spojrzenie. W duchu Leyasu miał ochotę temu gościowi pokazać jak się walczy z grawitacją. Chyba dawno tego nie przerabiał, skoro postanowił być taki drobiazgowy. Policjantowi zachowanie mężczyzny wydawało się wręcz nienaturalne. W końcu recepcjoniści nie mieli w zwyczaju pytać o to, co się przynosi. Byli od tego, aby wskazać drogę na oddział, a nie wdawać się w niepotrzebne dyskusje.
- Normalne – odparł. - Piżama i środki czystości takie jak mydło.
Chyba zna pan ten wynalazek...?
Westchnął cicho, słysząc o śmierci pacjenta. Cholera, nawet tego Esmeralda nie mogła dobrze załatwić? Musiała wziąć na alibi trupa? Rewelacja! No nic, denerwowanie się na łowczynię nie da wiele. Musi wymyślić przekonującą mowę. Ta jasne. Szybciej ten nieboszczyk wyjdzie o własnych nogach z kostnicy.
- Jak to zmarł? Nawet nie zostałem o tym poinformowany wcześniej – powiedział z udawanym żalem. - A jeszcze dzień temu jego znajoma prosiła mnie o to, aby właśnie przynieść mu kilka drobiazgów.
Co za piękne przedstawienie.
Nie mógł wytrzymać dzień więcej? Brak wyczucia czasu.
Zmarłych się szanuje.
Chuj, pierdolę to. Teraz zadanie może się posypać.
Jego uwagę przykuł nieznajomy głos. Spojrzał w stronę przybyłego doktorka. Znajomy rudej? No proszę, jednak mogli gorzej trafić. Jakieś inne dobijające rewelacje?
„Z tego co pamiętałem miałaś lepszy gust...ale widać przez twój charakterek wszyscy uciekli i bierzesz co popadnie.”
- Rety – powiedział, po raz kolejny przybrał na maskę, tym razem było nią zdziwienie. - Co się panu stało z twarzą? Kiedy operacja? - Chwila przerwy, będąca namysłem. - Przepraszam, nie chciałem pana obrazić. Przykro, że pan musi się z takim problem borykać.
Odpuścił sobie przybieranie współczującego tonu w ostatnim zdaniu. Zamiast tego między literami schowały się nuty kpiny.
„Narzeczony.” „Kochanie.”
Jaki awans. Od zwykłego znajomego-zaraz-ci-przypierdolę, zmienił się w miłość życia czerwonowłosej. Objął dziewczynę w pasie, przysuwając się do niej. Mogli grać jednak rodzeństwo. Przecież Esme nie ma pierścionka!