Rozdanie nagród dla...

Kobieta widząc pierwszy raz zaproszenie na oczy myślała, że jest ono pomyłką, tak więc czytała je parę razy. Niestety nie mogła stwierdzić żadnych błędów w podanych jej danych osobowych, albo nawet adresie. Tak więc panience Vivienne ostatnie dni minęły na przygotowaniach do gali nagród. Oczywiście, jak to kobiety mają w zwyczaju musiała sobie ona znaleźć nową kreację. Tym razem trafiło na długą do kolan, rozkloszowaną sukienkę z czarnej satyny, która nie krępowała ruchów i nie przeszkadzała w walce.
Przecież Vivienne była ochroniarzem i nie wierzyła, że zapraszano ją bez powodu.
Tak więc zamiast eleganckich szpileczek, których nienawidziła założyła czarne, skórzane buty do kolan. Rzecz jasna były one również bardzo funkcyjne, ponieważ znajdowały się w nich dwa 20 cm noże do rzucania z doczepionymi rzemieniami o dł. 1 metra. Wyżej, zamiast podwiązki, znalazł się pistolet, z zapasowym magazynkiem w specjalnej kaburze.
Białogłowa związała włosy w kok dwiema srebrnymi szpilkami. Na wszystko założyła długi, podbijany sztucznym futrem płaszcz i wyszła spokojnie z zaproszeniem w kieszeni. W drugiej kieszeni płaszcza miała jeszcze papierosy i zapalniczkę. Odpaliła po drodze papierosa dalej zastanawiając się nad sensem przybycia na rozdanie nagród. Niestety ciekawość wygrała i nogi niosły tą delikatną z pozoru kobietę w stronę teatru.
Rozglądała się uważnie i ostrożnie, jak zawsze z przyzwyczajenia. Przy wejściu spokojnie ukazała zaproszenie by zostać przepuszczoną. Nie uśmiechała się głupio, ani nie rozglądała. Przez pracę u szlachciców widziała ładniejsze pomieszczenia.

Vivienne mogła śmiało zauważyć, gdy tylko pojawiła się wewnątrz tego oto pomieszczenia, że nie była sama. Ludzie przybywali i przybywali... Ale wydawało się być i tak ich za mało. Trochę miejsc pozostawało pustych, jakby osoby zaproszone tutaj, odmówiły pojawienia się albo... Może istniało inne wyjaśnienie, bardziej złożone? Mogli mieć po prostu ważniejsze sprawy na głowie lub też uznać, że dane wydarzenie nie jest warte ich uwagi.
W końcu jednak odpowiedni czas nadchodził. Gdy przybyli wygodnie rozsiadli się w fotelach, światła pogasły, sprawiając, że zapadła natychmiastowa ciemność. Zjawisko chwilowe, bo zaraz po tym na scenie zaświeciły się ponownie. Miejsce już nie było puste, na scenie stał ktoś. Po większym skupieni dało się zauważyć, że to mężczyzna mający około trzydziestki. Jego długie, czarne włosy były spięte w luźny kucyk opadający mu do ramion. Ci, którzy mieli bardzo dobry wzrok i siedzieli z bliska, mogli zauważyć, że ma błękitne oczy. Sama twarz zdradzała już nieco zmarszczek, jak również zmęczenie. Ubrany był w czarny garnitur. Po prostu elegancko.
- Witam Panie i Panowie - odezwał się. Jego głos nie zdradzał nic, co ukazywał wygląd, aż wydawało się, że należy do kogoś zupełnie innego. Młody, energiczny, zawierający całą radość... - Cieszę się, że Państwo przyjęli zaproszenie na te rozdanie nagród... Jesteśmy niezmiernie wdzięczni, że zgodziliście się nas zaszczycić swoją obecnością.
Tutaj nastąpiła chwila ciszy, którą dość szybko wypełniły oklaski, większość nieco wymuszonych. Wydawało się jednak, że ten mężczyzna nie zauważył tego, po prostu lekko kłaniając się przed publicznością. Koło panny Black siedziała nieco starsza kobieta, która niepewnie ją pociągnęła za rekę, chcąc, by skupiła na niej chwilową uwagę.
- Przepraszam, panienko, ale właściwie co to za uroczystość? -  wyszeptała ku niej pytanie. Chciała coś jeszcze dodać, jednakże urwała, widząc, że mężczyzna zaczął kaszleć.
- Nazywam się Samuel Vienna - kontynuował dalej, swoimi oczami obserwując publiczność.. - Zanim jednak przejdziemy do dalszej części programu, mam do państwa prośbę. Przy waszych fotelach znajduje się niewielki, czarny pilot posiadający dwa przyciski; zielony i czerwony. Prosiłbym, byście wybrali. Zielony na tak, czerwony na nie... A do wyboru macie... Czy chcecie uczestniczyć w dalszej części tej uroczystości?