Żywioł

Kobieta była naprawdę irytująca. Nie dość, że prawdopodobnie była teraz jedyną osobą, która mogła mu udzielić jakichkolwiek ważnych informacji, to ciągle trzymała swoją jadaczkę zamkniętą albo mówiła to, co nie miała. Tak trudno jest powiedzieć coś, czego Gabriel oczekiwał? Wtedy zaoszczędziłaby sobie sporej dawki bólu. Chyba nikt nie lubi czuć w swoim ciele noża, który z każdą sekundą wbija się coraz głębiej, sprawiając, że ma się ochotę wyć. Cóż, wampir nie miał wielkiego wyboru. Musiał jakoś wydusić z nieznajomej odpowiedzi. Nie miał czasu z nią negocjować, a i tak nie posiadał przy sobie niczego, co mógłby jej zaoferować w zamian za pomoc.
- Aż tak ci nie zależy na życiu? - warknął, obnażając ostre kły. Językiem przejechał po zębach, patrząc na krew wydobywającą się z rany. Jej słodki zapach docierał do jego nozdrzy, kusząc i mamiąc, ale Gabriel w odpowiedzi jedynie zmrużył oczy, zamykając suche usta.
Tylko kropelka... Jedna...
Pochylił się nad dziewczyną, palcem nabierając parę kropel posoki.
Tylko trochę...
Gwałtownie poderwał głowę, słysząc kroki. Cholera. Jest źle. Nim zdążył ponownie zacisnąć palce na swojej prowizorycznej broni, poczuł, jak coś odrywa go od ziemi, a raczej od dziewczyny. Lot nie mógł trwać długo. Sam nie był pewny czy w ogóle ogarnął kiedy pokonał dystans dzielący go od maszyny. Nie było żadnych szans na uniknięcie bolesnego uderzenia o maszynerię. Odruchowo sięgnął prawą dłonią do tyłu głowy, cicho warcząc z bólu. Sam nie wiedział, co bardziej odczuwa. Silne, negatywne emocje targające go od chwili, gdy tylko się wybudził, czy obolałe ciało, wołające pomocy. Zagryzł lewą stronę dolnej wargi, kierując prawą rękę przed siebie, jakby chciał złapać przeciwnika. W oszołomieniu nawet nie przeanalizował, że ten ktoś wcale nie stoi przed nim. Dodatkowo cały obraz przed nim wydawał się być zalany krwią.
A nie chwila.
To tylko ta dziwna ciecz, która spływała po nim, próbując zalać mu oczy. Syknął, gdy informacja o tym, że nie może zgiąć małego palca, dotarła do jego świadomości. Przynajmniej nie złamał ręki, ani karku...
Słowa nieznajomego wydawały mu się na pewien sposób nie na miejscu. Och, biedna dziewczynka. Hallo, jego to nikt nie żałował od samego początku, czyniąc z niego jebanego królika doświadczalnego albo szczura laboratoryjnego. Cholerny brak sprawiedliwości.
Aż szkoda strzępić język na skomentowanie.
Połykał krew, która spływała po nim. Wciągnął gwałtownie powietrze, gdy spróbował się podnieść i oprzeć o jedyne naczynie, w którym pozostała jakaś ilość płynu. Zacznie pić z niego łapczywie, niczym pies, który po kilku dniach stania na słońcu, dobrał się do misji z wodą.

Zadziałał pochopnie, kiedy postanowił napić się z naczynia. Alarm w jego głowie ostrzegał, że może się to źle skończyć. W końcu krew w pojemniku mogła być czymś skażona, aby chronić przed jej wypiciem. Na szczęście tym razem wampir postanowił nie słuchać zdrowego rozsądku - przynajmniej raz wyszło mu to na dobre. Zamierzał pochłonąć tyle posoki, na ile pozwoli mu nieuwaga przybyłego typa. Z każdym kolejnym łykiem, czuł jak zmęczenie odchodzi w zapomnienie. Nadal nie było idealnie, ale wiedział, że złamanych żeber i palca nie uleczy jednym posiłkiem. Choć nie to teraz było jego problemem. Najpierw musiał wymyślić, jak się wyrwać z tej nory i uciec jak najdalej. Dopiero potem będzie mógł skupić się na bardziej błahych rzeczach. Przestał pić, gdy dziwne ciepło opanowało jego ciało. Chwilowy cień niepokoju pojawił się w jego oczach.
Jednak pułapka?
Odetchnął w myślach, nie odczuwając żadnych efektów ubocznych. Wręcz przeciwnie. Miał wrażenie, że spokój przysłonił negatywne emocje, odrzucając je w kąt. Czyżby utracona moc na nowo powróciła do swojego właściciela?
"Ty...!"
Czego?
Czarnowłosy odwrócił się odruchowo, przypominając sobie o obecności drugiego krwiopijcy. Cholera, czy tutaj każdy musiał od razu się na niego rzucać? Cóż, nie mógł pozostać bierny i dać znowu zaciągnąć się na fotel śmierci. Użyje mocy wybuchu, aby wysadzić dłoń mężczyzny, jednocześnie próbując go kopnąć w brzuch. Schyli się, chcąc złapać jakiś większy odłamek szkła i rzucić nim w twarz nieznajomemu.

Moc nie zadziałała tak dobrze, jakby sobie tego życzył. Ale przynajmniej przeciwnik nie zdołał zrobić tego, co chciał. To niemal jak wygranie losu na loterii. Jednak nawet to nie uchroni go przed innymi, jeśli szybko nie ewakuuje się z tego miejsca. Pierdolić informacje. Zachowanie życia było jednak postawione nieco wyżej w priorytetach niż chęć dowiedzenia się, co się tutaj odwala. Podejrzewał, że mimo wszystko na terenie tego budynku były przetrzymywane jeszcze jakieś obiekty doświadczalne. Cóż, to chyba nie czas na martwienie się o innych, tym bardziej że nie mógł w tej chwili potwierdzić swojej teorii bądź też jej obalić.
Miło było, ale czas się zbierać.
Czarnowłosy przelotnie spojrzał na kobietę leżącą na ziemi. Cholerna idiotka. To nie tak, że Gabriel życzył jej śmierci już przez sam fakt tego, że należała do tej bandy pseudo naukowców, ale...
... dobra, chyba jednak tak było.
Zaklął cicho pod nosem, słysząc kroki. Niedobrze. Omiótł pomieszczenie wzrokiem, ale jak na złość nie znalazł żadnego okna, przez które mógłby wyskoczyć. Nawet skok z piątego piętra byłby czymś, co z pewnością wspominałby milej niż pobyt tutaj.
Nie zwlekając wybiegnie z pomieszczenia i pogna korytarzem w przeciwnym kierunku do nieznajomych, chcąc uniknąć spotkania z nimi i choć trochę zyskać na czasie. Każda sekunda mogła być zbawienna. Ale to na nic, jeśli nie znajdzie wyjścia. Będzie jeszcze gorzej jak do tego wszystkiego spotka hordę wściekłych panów i pań w białych kitlach.

Zdecydowanie ucieczka z tego miejsca nie była głupim pomysłem. Lepiej ratować własne, wampirze życie niż przejmować się tak bardzo tym, czym zajmowała się banda szalonych ludzi w tym oto budynku. A jeśli chodziłoby o ewentualny odwet... Przecież zawsze przyjdzie na to czas, prawda?
Dziesięć sekund po tym, jak Gabriel opuścił pomieszczenie w którym tak mile go ugoszczono, pojawiło się tam wsparcie. Podniesiony ton głosu drażnił słuch, ale co ważniejsze, wychwycił najważniejsze słowa w tym momencie:
- Rozdzielcie się i go znajdźcie. Nie możemy pozwolić mu uciec. W razie oporu - zabijcie.
Nie wyglądało to zbyt sympatycznie, prawda? Zwłaszcza, że było słychać, że rozdzielili się. Jeden z nich zmierzał w tym samym kierunku co Gabriel, ale póki co, wampir miał sporą przewagę, więc jeśli nie zatrzyma się nigdzie, nie napotka problemów.
Czarnowłosy mijał różnorakie drzwi, ale jeśli chciał sprawdzić co dokładnie się tam znajdowało, miał problem. Nie, nic skomplikowanego, po prostu były zamknięte na klucz. Otworzenie ich wiązało się z użyciem większej siły - w końcu jednak jest się od czegoś wampirem! - ale czy właściwie miało się na to czas? Chyba nie.
W końcu dobiegł do czegoś bardziej sensownego...! Schody i winda. Napis na klatce schodowej, tuż przy samych schodach, na wysokości oczu Gabriela, wskazywał, że znajdował się on na drugim piętrze. Same pudło, zwane potocznie windą, znajdowało się na trzecim piętrze...
No dobra, ale co dalej? Bo wychodziło na to, że na dole ktoś jest. Z drugiej strony, jakikolwiek plan budynku zapewne zajdzie się na parterze... Więc? Co teraz?

"Rozdzielcie się i go znajdźcie. Nie możemy pozwolić mu uciec. W razie oporu - zabijcie."
Aż tak zależało im na złapaniu jednego wampira? Nie mogli go wypuścić i znaleźć sobie nowego królika doświadczalnego? Prawdopodobnie i tak już dostali to, co chcieli. Jakimś cudem udało im się odebrać jedną z mocy? Choć było to zastanawiające, to jednak większy niepokój budziło inne pytanie - po jaką cholerę zrobili coś takiego? Agr, gdyby tylko pamiętał, jak wpakował się w ten kabaret, wystanie się stąd mogłoby być łatwiejsze.
Winda? Schody?
To niemal jak światełko w tunelu.
Tylko, żeby nie okazało się, że to światełko to nadjeżdżający pociąg.
Drugie piętro to nie tak wysoko, jednak nawet gdyby chciał zaryzykować utratę pary jedynek i złamanie jakiejś kończyny, to i tak nie miał u temu okazji. Okna znajdowały się poza jego zasięgiem, prawdopodobnie kryjąc się po drugiej stronie jakichś drzwi. Ale czas ponaglał, nie pozostawiając mu wyboru. Gdyby spróbował sprawdzić słuszność swoich domysłów, wtedy ścigająca gromada mogłaby go niemile zaskoczyć. Wybranie windy też nie było zbyt dobrym pomysłem. Może i przyjechałaby zanim tamci zdążyliby się zjawić, ale nie miał stuprocentowej pewności, że ktoś nie zatrzyma windy na kolejnym piętrze i nie właduje w niego magazynku.
Schody chyba było najbezpieczniejszą opcją, choć dalej stało z nią multum niewiadomych. Zbiegnie po schodach, mając nadzieję, że na dole nie zostanie hordy wściekłych ludzi w białych kitlach. Jeśli napotka kogoś po drodze rzuci się na tego kogoś z zamiarem skręcenia karku. Nie zamierzał wdawać się w zbędne bójki, które tylko zajęłyby cenne sekundy, a nawet minuty.
Gdzieś musi być to cholerne wyjście. Jednak jaki widok czeka na pierwszym piętrze?