Projekt Zero

//wybacz brak polskich znakow//

Nigdy przedtem nie zdarzylo jej sie, by chciala zapasc w stan hibernacji tak glebokiej, by kompletnie odciac sie od rzeczywistosci. Tym razem wlasnie tego najbardziej pragnela, wrocic do dryfowania w nieskonczonosci, gdzie istniala tylko cisza, ciemnosc i ona. Choc byla w stanie pelnej hibernacji, cos poszlo nie tak, czula, ze zostala wyprowadzona z kamiennego snu, lecz nadal utrzymywana, najprawdopodobniej za pomoca konkretnie silnych specyfikow, w stanie spaczki farmakologicznej. Po pewnym czasie zaczela slyszec dzwieki ''z zewnatrz''…najpierw dzwieki, potem slowa, zapachy, az doszlo do tego, ze czula kazdy obcy dotyk na swojej skorze. Wyostrzone wampirze zmysly i niezwykle czule receptory w ciele nie zaniechaly swojej roli, sprawowaly sie wzorowo, rejestrujac kazdy kontakt, tyle, ze w bardzo zlym momencie.
- Zaczynam chyba tracic zmysly…tak nie moze byc…nie moge sie wybudzic…jeszcze…j-jeszcze nie teraz… – jej podswiadomosc mamrotala, majac nadzieje ze to tylko jakas okropna fatamorgana. Nie…nie nie to niemozliwe. Z tego co udalo jej sie wywnioskowac, rozpoznala nad soba dwa rozne glosy meskie, ale przez nawal sygnalow wysylanych przez jej zmysly nie mogla do konca zlozyc z wypowiedzi mezczyzn skladnych zdan. Jak w ogole sytuacja mogla sie tak cholernie zle zmienic w ciagu tych kilku lat odkad weszla w kolejny cykl hibernacji. Nie czas na analizy, czas wygrzebac sie z tego bagna…tyle ze bagno ja sparalizowalo, nie byla w stanie nic zrobic.
Nadomiar zlego nagle poczula uklocie i wiedziala, ze do jej organizmu zostala wprowadzona jakas tajemnicza substancja. Nie trwalo to dlugo, kilka sekund, a ogarnela ja fala przeszywajacego bolu, ktory czula kazda komorka. Choc przezyla juz kiedys podobne eksperymenty, bol, igly, ciecia, to pamiec o bolu stala sie mglista po dziesiatkach lat, a to co sie dzialo teraz bylo swieze, ten moment zdawal jej sie bliski smierci. Czy tak miala skonczyc?
Trwalo to moze minute, moze nawet nie, kilka sekund, ale dla niej bol zdawal sie niekonczacy. Wreszcie ustal i wygladalo na to ze na ten dzien byl to koniec…na te kilka godzin. Po ataku jej zmysly byly tak wymieszane, ze przez chwile nie byla w stanie przypomniec sobie jak ma na imie…byla nikim. Kiedy jej swiadomosc stala sie mniej przycmiona, dala rade rozpoznac, ze laboranci juz nad nia nie wisieli, a pomieszczenie stalo sie ciche. Nie czula juz na sobie zimnej aparatury, ktora byla spetana, jedynie lekka warstwe materialu ktorym zostala przykryta.
Mimo bycia w stanie polowicznej swiadomosci zaczela od poruszenia palcami u rak, potem stop, a nastepnie starala sie uniesc ciezkie od snu powieki. Spodziewala sie byc uderzona fala ostrego, laboratoryjnego swiatla, ale na szczescie pokoj byl ciemny, wiec jej wampirze oczy mialy szanse odzyskac pelnie sprawnosci nieco latwiej. Powrot do calkowitych mozliwosci motorycznych ciala w tym stanie nawet dla wampira nie byl bulka z maslem, ale wiedziala ze musi dzialac szybko jesli chce sie stad wykaraskac. Miesnie i konczyny, bolace od ataku sprzed kilku chwil nadal nie chcialy z nia wdpolpracowac, ale jakims cudem zwlekla sie z lozka i zjechala z niego na podloge, jeszcze nie na rowne nogi, ale na czworaka, mozliwie jak najostrozniej byla w stanie, by nie robic halasu. Miala na sobie szpitalne okrycie, choc z jej rozmazanych wspomnien mogla jeszcze przywolac ubranie, ktore miala gdy zasnela lata temu. Kremowa sukienke na ramiaczkach, siegajaca polowy ud, czarne zakolanowki oraz czarny plaszczyk, rowniez dlugoscia nie przakraczajacy kolan. Do tego czarne botki. Pamieta ze sciskala w rece cos malego, medalion z dosyc dlugim, grubszym lancuszkiem. Co bylo w medalionie? Nie wie…
Miala tez w, dlugich wtedy, czekoladoeych wlosach upietych w gore spinke kanzashi, pamietala ze jej ozdobne zakonczenie bylo czyms niewielkim, delikatnym, motylem? Moze. Teraz czula ze jej wlosy zostaly sciete do szyi, z bokiem lekko wygolonym.
To chyba najwyrazniejsze, co pamietala.m reszta to jakas rozmazana plama atramentu. Nie czas na teczowe wspomnienia, czas by ratowac wlasna skore.
Jeszcze nie mogla sie swobodnie poruszac i nadal miewala mroczki przed oczami, ale atutem bycia wampirzyca byla mozliwosc widzenia w ciemnosci, nawet jesli tylko polowicznie, w tej sytuacji. Najpierw postanowila zbadac pomieszczenie, poszukac czegos co mogloby jej pomoc w ucieczce. Przede wszystkim lepszego ubrania I jakiegos narzedzia ktorym moglaby sie bronic, gdyz w tym momencie czula, ze uzycie jakichkolwiek mocy mogloby jedynie zrujnowac resztki swiadomosci jakie posiadala. Jeszcze na czworaka, cichutko, przeczolgala sie do najblizszych polek I szklanych szaf stojacych przy scianie w nadziei, ze znajdzie cos ostrego, cokolwiek, skalpel, igly, inne narzedzia chirurgiczne. Przy okazji badala czy jest w poblizu cos wygladajace na schowek na ubrania, nawet szpitalny fartuch, ktory nie spadnie z niej gdy tylko wstanie, tak jak zapewne uczyni to cerata ktora byla owinieta.

Efekt obcej substancji w jej organizmie jeszcze trzymał ją w lekkim zamroczeniu, ale jej wampirze zmysły stopniowo zaczynały wracać do normy. Choć z pewnością nie wróciła w 100% do siebie, jej ciało nie odzyskało pełni równowagi, ale przynajmniej mroczki przed oczami mniej więcej zniknęły, a także mogła już stanąć na równe nogi, jeszcze ostrożnie, bez gwałtowniejszych ruchów. W tym stanie mogła przynajmniej jaśniej myśleć i przeanalizować sytuację. Wytężyła wampirzy słuch i wyszło na to, że nie tylko ten pokój ale przynajmniej najbliższe mu pomieszczenia były ciche, można domniemywać, że puste...a przynajmniej nieuczęszczane przez przytomnych ludzi. Nadal nie mogła sobie przypomnieć co tu właściwie robiła, jak skończyła w tym miejscu...i co najważniejsze, kim tak na prawdę była.
- Stop! Nie, nie czas teraz na autorefleksje...czas się stąd wydostać. Myśl...myśl! - rozejrzała się znów po pokoju i wkrótce rzuciło jej się w oczy to, co każdy wampir prędzej czy później by zauważył, wyczuł. Jednostki krwi przechowywane za szkłem. Wtedy jej mózg natychmiastowo zarejestrował pragnienie, które rozprzestrzeniało się w jej gardle, niczym pożar, języki ognia pochłaniające każdą komórkę jej ciała. W milisekundę stała przed oszkloną szafą, otworzyła ją i sięgnęła po pierwszy lepszy worek. Już miała wgryźć się weń i wyssać wszystko co do ostatniej kropli, ale jej kły zastygły milimetr od torebki, jakby jej ciało wiedziało, że coś tu może nie grać.
- Zaraz...to nie jest byle szpital...na pewno nie dla ludzkich pacjentów. Wstrzyknęli mi jakieś świństwo i kto wie jak jeszcze zakombinowali z moim organizmem. Trzymanie czystych, nieskażonych jednostek krwi w tym samym pomieszczeniu co wampir, nawet nieprzytomny, nawet zakuty w kajdanki, byłoby idiotyzmem... - z wielkim trudem odłożyła worek krwi, choć pragnienie doprowadzało ją do szału. Postanowiła się skupić na planie ucieczki. Musiało być tu coś użytecznego. Po kolejnym zeskanowaniu pomieszczenia, miała pewien pomysł.
Jeszcze lekko chwiejnym, ale już pewniejszym krokiem podeszła do wieszaka z wiszącymi nań fartuchami i wzięła jeden z nich, zarzucając na plecy i zapinając od stóp do głów, by zakryć goliznę.
- Innego wyjścia nie ma...to mi kupi trochę czasu. - myślała, starając się doprowadzić swoje poczochrane włosy do porządku. Przerzuciła przedziałek na drugą stronę, by przykryć wygoloną część. Następnie wzięła kilka fiolek z niezidentyfikowanym płynem w małym stojaczku, kilka worków krwi, strzykawki z igłami w sterylnych opakowaniach,a także rozpakowany skalpel i zacisk i ułożyła wszystko na wózku na narzędzia stojącym obok oszklonego słupka. Rozpakowała także jedną ze strzykawek i pobrała do niej jedną z tajemniczych substancji, a następnie ułożyła strzykawkę wśród innych, maskując lekko. Po przejrzeniu reszty szuflad i sprzętu, znalazła maskę chirurgiczną, gumowe rękawiczki oraz szpitalne pokrowce na obuwie, a że oczywistym było, że obuwia nie posiadała to założyła worki na stopy, by nie było widać że lata boso, choć może jej to kupić jedynie odrobinę czasu nim ktoś zauważy. Założyła na twarz maskę i schowała dłonie w rękawiczkach.
- Teraz...albo nigdy... - wzięła wdech i pchnęła wózek do drzwi. Zatrzymała się tuż przed nimi, spoglądając na swój prawy nadgarstek, który oplatała opaska typowa dla pacjentów placówki medycznej. Zerwała ją czym prędzej i włożyła do kieszeni fartucha, a następnie tworzyła drzwi, wypychając spokojnie wózek i idąc wzdłuż korytarza. Dobrze, że rzeczony wózek miał rączkę, której mogła się trzymać, gdyż jej kroki jeszcze bywały chwiejne i bez tego mogłaby paść na kolana bez odpowiedniego wsparcia. Starała się wytężyć słuch, by, jeśli usłyszy nadchodzących łowców, być gotową na odegranie roli, albo na atak. Szła ostrożnie, lecz starała się trzymać prostą postawię, wspierając ręce na poręczy wózka. Światła na korytarzu były zapalone, ale nikogo na nim póki co nie było. Jej uwagę zwrócił brak jakichkolwiek okien, tu oraz w pomieszczeniu gdzie się obudziła. Mogło to oznaczać, że znajduje się pod ziemią, ale potwierdzi to jedynie, jeśli znajdzie windę, bądź schody. Cóż, jeżeli miałaby utrzymać rolę laborantki, to winda jednakowoż byłaby lepsza, bo targanie wózka z próbkami i narzędziami po schodach to raczej średni plan. Miała nadzieję, że wkrótce natknie się na przejście na następne piętro.

Do momentu, kiedy minęła się z ochroniarzem na korytarzy wszystko szło dobrze. Właściwie, nawet gdy rosły facet przeszedł obok niej po prostu ignorując, sądziła, że sługus łowców tak szybko się nie zorientuje kim tak na prawdę jest, puści to przelotne spotkanie mimo uszu i dalej będzie kontynuował obchód. Dużo czasu nie zdołała sobie kupić, bo stary zaraz się zorientował i podniósł alarm. Cholera, mogła zatrzasnąć za sobą drzwi od sali, z której wyszła...No nic, nie warto pluć sobie za to w brodę, teraz miała inne zmartwienie na głowie.
Szczęście w nieszczęściu, dostała się do windy i obecnie jechała na poziom -1. Normalnie pojechałaby na poziom 0, skąd miała najszybszą drogę do wyjścia, ale wiedziała że facet na dole zdążył już powiadomić innego, albo innych, którzy znajdowali się na terenie placówki, więc zmylenie ich trochę, póki miejsce ogarnął chaos, było najlepszą opcją. Wcisnęła oba guziki, poziom -1 i 0, bo była duża szansa, że wszyscy skupią się na otoczeniu windy na parterze, oczekując, że tam ją dopadną. Spojrzała na worki krwi, które wiozła na wózku...jej gardło nadal paliło niemiłosiernie. Czuła, że jej ciało jest zdecydowanie słabsze, po eksperymentach i braku życiodajnego osocza przez tak długi czas. Miała na wózku worki krwi i fiolki z niezidentyfikowaną substancją, plus strzykawkę z igłą, wypełnioną jedną z substancji z fiolek. Tą schowała do kieszeni razem a w ręku ścisnęła skalpel ze stali chirurgicznej, nie spuszczając wzroku z worków krwi.
- Podejmuj decyzję teraz...już! Albo tam wyjdziesz słaba jak człowiek i rozstrzelają cię w ułamek sekundy, albo wyssiesz ostatnią kroplę z worka i przynajmniej zabijesz te gnidy zanim oni zabiją ciebie...Nawet jeśli ta krew potem wypali ci bebechy od środka... - zacisnęła zęby i w ciągu sekundy miała worek w ręce, przegryzając go i wpuszczając ciecz do swojego organizmu. Jak krew na nią wpłynie? Czuła z każdym łykiem, że mięśnie przestają boleć, że łapie równowagę, czuła przepływ energii...ale co z efektami ubocznymi? Jeżeli jakieś miały nastąpić...
Z jakiegoś powodu cały czas miała w głowie ubranie i rzeczy, które miała przy sobie gdy zapadła w hibernację. Miała nadzieję, że będzie mogła je znaleźć. Może na poziomie - 1?
Po opuszczeniu windy na poziomie -1, porzuciła w niej wózek z opróżnionymi workami i pozwoliła windzie wjechać na parter, a tymczasem sama, jak najszybciej (używając wampirzej szybkości jeśli już była w stanie) starała się znaleźć na ów poziomie coś co mogło być przechowalnią na rzeczy.
Jeżeli nie znalazła takowej, to udała się na schody i czym prędzej ruszyła na parter. Czy spotkała ochroniarza na klatce schodowej, czy dopiero gdy z niej wyszła, w każdym razie chciała działać szybko. Była szansa, że jej ciało pamiętało jak się walczy, więc zamykając go w mocnym uchwycie, użyła skalpela by podciąć mu gardło, a następnie zabrała mu broń i podążyła dalej. Jeżeli przechowalni nie znalazła na poziomie niżej to starała się jeszcze odnaleźć pokój na parterze. Była jednak ostrożna jeśli chodzi o wyjście z klatki schodowej, bo wiedziała, że nieopodal będą znajdowały się windy. Była szansa, że stoi tam już obława, więc chciała ostrożnie wyjrzeć i zbadać teren, ewentualnie dostać się do jakiegoś innego pomieszczenia, stołówki bądź pokoju z monitoringiem wspomnianym wcześniej, by znów kupić sobie trochę czasu, zależnie od jej stanu zdrowia.

Nie minęło wiele czasu po spożyciu krwi z worków, a Rei czuła diametralny przypływ energii. Po zmęczeniu, zawrotach głowy, zaburzeniach koordynacji nie było śladu. Czuła się lepiej niż kiedykolwiek...czuła się niepokonana. Tego jej było trzeba w tej sytuacji.
Po zlustrowaniu kilku pomieszczeń na poziomie -1 wreszcie natknęła się na pokój, którego szukała, przechowalnie. Zdała sobie sprawę, że by znaleźć odpowiednią szafkę, potrzebowała numeru identyfikacyjnego, który porzuciła na dole.
- Niech to szlag... - przeklęła w myślach, ale nie marnowała czasu na karcenie samej siebie za bezmyślność. W tamtej chwili, bądź co bądź, jeszcze była przytłumiona świństwem, które jej wstrzyknięto. Westchnęła i zaczęła przeszukiwać szafki, naturalnie używając wampirzej szybkości i refleksu, który w chwili obecnej zyskała. Z jakiegoś powodu, mimo całego zamieszania w jej głowie i odurzenia różnorakimi substancjami. doskonale pamiętała wszystko co miała przy sobie w czasie hibernacji. Te rzeczy były dla niej z jakiegoś powodu ważne, więc nie zamierzała ich od tak porzucić. Czy znalazła odpowiedni schowek? To się okaże.
Jej zmysły nagle coś zarejestrowały. Ciche, ale podejrzane kliknięcie dochodzące gdzieś z korytarza. Gdyby nie była w jakimś zapyziałym ośrodku eksperymentalnym, ścigana przez łowców, pewnie dźwięk by zignorowała, ale tym razem jej ciało ruszyło się natychmiastowo, bezszelestnie zmieniając lokację i ukrywając się za uchylonymi drzwiami przechowalni w ciemności. Jeżeli cokolwiek wyłoni się zza drzwi, choćby czubek broni, zaatakuje. Miała przy sobie strzykawkę wypełnioną tajemniczym płynem, więc zamierzała jej użyć albo na ochroniarzu, by namieszać mu w organizmie, albo na sobie, mając nadzieję, że to albo mega-silna trucizna na wampiry, albo coś co da jej siłę...nawet kosztem stoczenia się do kogoś pokroju poziomu E.

A więc substancja w strzykawce była środkiem usypiającym, czy czymkolwiek co spowodowało efekt utraty przytomności. Dobrze, że sama go sobie nie wstrzyknęła. Wtedy byłoby już pozamiatane. Czuła jak cienka strużka krwi spływa po jej policzku. Hmph, da łowcy punkt za to, że udało mu się ją drasnąć choć ruchy i strzały miał nieudolne.
Przepływ zadowolenia z odnalezienia właściwej szafki szybko się ostudził, gdy kroki na korytarzu dały jej znać o obecności kolejnego strażnika. Z szybkością błyskawicy zrzuciła z siebie szpitalny fartuch i ubrała własne rzeczy, broszkę i łańcuszek z wisiorkiem wkładając bezpiecznie do kieszeni. Nie minęło kilka sekund a była przy leżącym jak kłoda na podłodze łowcy, wciągając go jednym szybkim ruchem do ciemnego pomieszczenia. Z zewnątrz było widać tylko jego nogi, więc cała scena wyglądała dosyć przerażająco. Jakby jakiś potwór właśnie siorbnął go sobie na kolację. Po tonie głosu jego kolegi wiedziała, że ochroniarz jest zdenerwowany, drży, stąpa niepewnie. Każdy gwałtowny ruch i typek wystrzeli ze swojej broni w cokolwiek co rzuci się w jego stronę.
Początkowo kontemplowała wypicie krwi z nieprzytomnego łowcy, ale duża szansa, że środek usypiający w jego organizmie wpłynąłby na jej koordynację. Wolała nie ryzykować. Postanowiła użyć nieprzytomnego inaczej.
Nagle drzwi do szatni otworzyły się z dużym hukiem i dziewczyna parowała w stronę przeciwnika, trzymając, dzięki wampirzej sile, rosłego nieprzytomnego kolegę przed sobą, jak tarczę. Spora szansa, że gwałtowny ruch i obrót akcji spowodował, że łowca na korytarzu zaczął na ślepo strzelać, a to oznaczało, że podziurawił swojego kumpla.
Jeżeli udało jej się dotrzeć do przeciwnika, to porzuciła ciało łowcy, a drugiego zszokowanego mężczyznę zaatakowała wyrywając mu broń i łamiąc kark jednym silnym skręceniem.
Była czujna, nasłuchiwała czy nie pokazują się inni i w razie czego starała się ukryć w innym pokoju by nie zostać rozstrzelaną. Jeśli nie, to jak najprędzej kierowała się w stronę wyjścia.

Zacisnela zeby ze zgrzytem gdy wystrzelona przez lowce kula trafila w jej prawy bark. Niech go szlag za ten strzal. Jednak po kilku sekundach delikwent lezal juz nieruchomo na ziemi, wiec zaplacil wystarczajaco duza cene za zranienie jej. Mimo rany, bolu i tymczasowego ograniczenia motoryki prawej reki, wampirzyca nie zamierzala czekac na zaproszenie by wyjsc na zewnatrz. Ruszyla w kierunku wyjscia, trzymajac sie jednej strony korytarza, tuz przy scianie, na wypadek gdyby ktos wdarl sie nagle do srodka. Zanim wylonila sie zza frontowych drzwi, postanowila wypadac teren. Obok drzwi bylo okno, jednak nie wyjrzala przez nie od tak. Przykucajac lekko, by nie bylo widac jej glowy, zblizyla sie do kata szyby, i bardzo ostroznie wyjrzala przez nia. Na zewnatrz bylo ciemno, lecz jej wampirze oczy, jesli jeszcze nie szwankowaly, widzialy w mroku doscy wyraznie. Jezeli nie dostrzegla chwilowo nikogo na horyzoncie, udala sie ku drzwiom. Musiala jednak sie upewnic ze miala droge wolna, a przynajmniej wolna na ta chwile. Przykucajac tuz przy wejsciu od wewnatrz, uchylila drzwi na tyle, by mogla wysunac z nich swoja dlon. Nie miala pojecia czy jej moc zadziala, pamietala, ze posiadala takowa przed hibernacja, ale czy to prawdziwe wspomnienie czy nie? W kazdym razie jej moc polegala na odczytywaniu ''wspomnien'' przedmiotow martwich. Czyli, jezeli ostatnio ktos zszedl po schodach od glowbego wyjscia, powinna byc w stanie zobaczyc gdzie sie wtedy skierowal, nawet jesli wspomnienie bedzie urywkiem. Po tym jak wyrazna bedzie wizja, mozr stwierdzic czy zostala zarejestrowana niedawno, a co za tym idzie czy bohater wizji byl daleko czy blisko.

Jesli udalo jej sie zidentyfikowac mozliwy dystans straznikow od wejscia, to mimo mroczkow przed oczami wampirzyca rusza w kierunku ogrodzenia. Stara sie to zrobic jak najszybciej, jednak bark i zawroty glowy sa uniedogodnieniem. Kluczowa kwestia to to, czy juz okrazyli budynek, spotkali sie za nim mijajac jeden drugiego i zmierzajac na powrot do przodu, czy tez dopiero okrazajac osrodek po prawej i lewej.

Nie widziala jeszcze nikogo na horyzoncie, jednak jej moc ujawnila ze straznicy wyszli na patrol jakis czas temu. Jednak gdzie byli w tym momencie? Ciezko stwierdzic. Mogla zaryzykowac i poki miala sile wystrzelic jak blyskawica w kierunku bramy, przeciez lowcy nie byli tak szybcy jak wampir. Zdrowy, jeszcze w miare, rozsadek podpowiedzial jej ze przeciez lowcy nie hasali sobie po terenie kompletnie nieuzbrojeni. Z pewnoscia mieli ze soba antywampirza bron, ktora byla dla niej uciazliwa, jesli dostalaby wiecej niz jedna kulke. A wlasnie, drasniecie, ktore uprzednio otrzymala od kuli juz sie zagoilo, ale czula cos dziwnego na skorze. Tam, gdzie powinna byc strozka zaschnietej krwi, pozostalosc po ranie, byl dziwny, krystaliczny osad szkarlatnej barwy. Jakby jej krew zamiast zaschnac, stala sie krysztalem. Nie przypominala sobie jakoby tak bylo przed hibernacja…zreszta niewiele pamietala z ''poprzedniego zycia''. Jednakze, czyzby zakombinowali z jej cialem wiecej niz sie spodziewala?

Okej, czas dzialac uzywajac dostepnych srodkow. Przede wszystkim potrzebowala przynety, zeby straznikow wywabic z ciemnosci. A coz lepszego miala, niz bezwladne ciala poprzednich przeciwnikow lezace nieopodal? Blyskawicznie zgasila swiatlo na korytarzu uzywajac przelacznika przy drzwiach i na czworaka, w mgnieniu oka przyciagnela do drzwi cialo chudszego straznika, ktory byl albo martwy albo jeszcze nieprzytomny. Gdyby sie nawet obudzil to nie mialby czasu na obrone, bo w mgnieniu oka wypchnela, a raczej wrecz wyrzucila go przed frontowe wejscie. Ciemnosc pomieszczenia oraz przed wejsciem dawaly wieksza szanse ze w pierwszej chwili lowcy sie nie polapia i zaatakuja bezwladne cialo. Wybrala chudszego straznika bo grubas raczej srednio przypominalby ja, nawet w ciemnosci.

Jezeli plan zadzialal to wskorzystala z zamieszania i popedzila do bramy. Gdyby stanela pod ostrzalem w drodze do ogrodzenia, i zostala zraniona, to uzyje nowej, zmienionej mocy by skrystalizowac albo zranic przeciwnikow ostrymi krysztalami na chocby krotki moment, korzystajac z wlasnej krwi. Naturalnie robilaby to na slepo, bazujac na instynkcie, bo nowa zdolnosc jest dla niej obca.