Japońskie cuda na kiju

Był już stary i gdyby uważał się za zwyczajnego szarego cywila, to pewnie nie czekało by go już nic innego jak swój czas spędzać przed telewizorem, czy przy albumie ze zdjęciami. Mimo wieku, był jednak łowca, niejednokrotnie wykazującym się skutecznością. Miewał różne akcje i różnie one się kończyły, raz pozytywnie, a innym razem eh... Lepiej nie wspominać. Z każdą jednak porażką próbował się doskonalić jeszcze bardziej, ucząc tym samym na błędach. Miał swoje ograniczenia o czym wiedział. Popijał krew wampirzą by utrzymać swoją młodość, jak i też z tego czerpał jakąś siłę. To jednak było za mało. Był silnym łowcą i mimo świadomości że już więcej z siebie nie wyciśnie, to jednak trenował i szukał źródła do dodatkowej siły, bezskutecznie. Co więc robić? Zrezygnować z dalszych poszukiwań? Nie, to zdecydowanie nie było by podobne do niego. Źródła do których zaglądał, nie oferowały mu tego czego szukał, a tylko coś o czym już miał pojęcie i co już potrafił osiągnąć. Eh... Pewnego razu ktoś jednak do niego podszedł i zaczął przemawiać. Spojrzał na niego uważnie
-Obiecasz... Zapewnić mogę, że ich wrogiem nie jestem. Wasze słowa są jednak niczym niepokryte, dlatego też obiecując równie dobrze moge rzucić słowo na wiatr.
Mało kiedy składał obietnice. No cóż... Był chociaż szczery. gdyby miałby obiecywać tak za każdym razem, nie mógłby się nazywać człowiekiem honoru. Był łowcą z krwi i kości, polował na wampiry i to ich był przeciwnikiem. Do ludzi nic nie miał, lecz zdarzało się że i oni byli zagrożeni. Propozycja jednak mężczyzny zaciekawiła Corneliusa. Obserwowany też szybko rozejrzy się dookoła, by powrócić spojrzeniem na starca.
-Mimo wszystko kontynuujcie.
Odparł do mężczyzny obserwując go spokojnym spojrzeniem, choć jak zwykle niezbyt przyjaznym. Nie miał w sumie nic do stracenia, a jeśli mężczyzna mówił prawdę to mógł wiele zyskać, dlaczego więc nie wypytać o konkrety, skoro już była okazja.

Choć ktoś mógł pomyśleć, że poszukiwania Corneliusa były desperackie, to jednak Łowca twardo stąpał po ziemi. Znał ograniczenia swojego ciała, jednak z każdym kolejnym rokiem wiedział, a raczej miał przeczucia iż z tego ciała da rade wykrzesać więcej. Technologia sunęła się do przodu, a magia stawała się być oraz bardziej zróżnicowana. No ale mniejsza z tym. Przybył i już po chwili słyszał propozycje, którą mógł zignorować, jednak po co? Nie miał nic do stracenia.
Przyglądał się zaistniałej sytuacji, dość chłodnym spojrzeniem. Cóż dzieciak był porywczy i gdyby nie to że miał do czynienia z wieloma już kadetami, to pewnie nieco by się zdziwił. A tak, olał to równie szybko co się tym zainteresował. Jego spojrzenie spoczęło an starcu, który zaoferował mu spacer. Niechaj będzie. Skierował się z nim na ogród, rozglądając się po nim orientacyjnie.
- Trudno, nie ja będę go rozliczał z jego zachowania.
Stwierdził choć nie do końca jasno, to nie rozwijał swojej myśli podążając spokojnym krokiem koło starca. Kolejnych słów nie skomentował. Nie było co komentować, zwłaszcza jeśli ten dobrze prawił. Nie miał na to wpływu, a tym bardziej nie zamierzał ingerować w czystość ras narodowych. Nie to było jego powołaniem.  Czekał na konkrety i przystanął przy ławce, lecz nie siadał. Nie widział konieczności.
-Przejdźmy do konkretów zatem.
Rozmowa wstępna była często ważna, jednak nie dla kogoś kto wolał od razu przejść do sedna sprawy. Taki już był, niestety bądź stety. Mógł czuć się tutaj niechciany i owszem czuł, jednak cóż miał uczynić skoro chciał się szkolić? Wyjechać do Anglii gdzie był jego dom? No bez jaj kurwa. Wielokrotnie doświadczył niechęci Japończyków do cudzoziemców, która była w sumie uzasadniona. Wiele robiła kultura kraju, jak i wiadomości jakie się słyszy o świecie i niektórych państwach. Działa to jednak we dwie strony.  
Mężczyzna przeszedł do historii, która niekoniecznie interesowała łowce, w końcu nie przybył tu by słuchać o braciach, mimo to pozwolił mu mówić, obserwując go tym samym. To co mówił było mu znajome, skąd? Gdyby nieco pozmieniać, to może by mógł odnieść wrażenie, że starzec opowiada jego historie. Nie był rozmowny, a jedynie wymownie skinął głową, gdy ten dopytywał się podczas swojego monologu. Pozwolił mu skończyć i na prośbę o sprawdzeniu chłopaków, nie umknie starcowi iż Cornelius zmrużył ślepia, zastanawiając się nad decyzją, bądź też myślał o czymś innym.
-Jaką mam pewność iż Twój sekret jest tego wart?
Rzecz jasna że nie do końca ufał starcowi, nie miał pewności co do jego prawdomówności, jednak mimo wszystko wieść o chłopcach i ich tajemniczych siniakach i wypadach na miasto, przekonała łowce na tyle by chcieć to sprawdzić. Bez wątpienia były zamieszane w to wampiry, tym samym i był to nie tylko problem starca, ale i Corneliusa. Sprawdzić to też mógł.
-Niechaj jednak będzie- Zgodził się ostatecznie zbadać całą sytuacje. -Czy powinienem coś więcej wiedzieć jeszcze o tych dzieciakach?
Zanim by przystąpił do zadania musiał się dopytać czy mężczyzna znał więcej szczegółów, an wszelki wypadek. No i skoro teraz byli na sali, to kiedy zamierzali się udać na miasto? Okaże się w praniu.