Rise up~!

Ludzie zawsze wymyślali historyjki, zapewne tylko dlatego by ich życie nie było kompletnie nudne, monotonne, a gdy koniec końców, wywołają wilka z lasu, to zaczyna się krzyk, płacz i prośba. Nie od dzisiaj tak ich umysł działał. Ludzie lubili się bać, by karmić swój mózg przypływem dopaminy, wraz z latami, pomysłów przybywało, co czyniło iż niejednokrotnie niektóre bajki, zaczynały żyć.  Tak było z Lasem w Aokigakarze, choć był legendą, to każdego roku ofiar przybywało z tego lasu. Czy faktycznie Ci ludzie udawali się tam w celu samobójstwa? Wiele dowodów to potwierdza, jednakże co jeśli ktoś specjalnie morduje w celu upozorowania samobójstwa? Z każdym kolejnym trupem las zyskuje kolejne 5 minut dla siebie. Trevor podchodził do tego z odpowiednim dystansem, bowiem niezbyt chciało mu się wierzyć iż będąc tak zdesperowanym do samobójstwa idzie się właśnie w to wyjątkowe miejsce. Równie dobrze można zabić w domu. Chodziły doniesienia o demonach, ileż też na świecie jest pogłosek o opętaniach.  Wampiry jednak same w sobie posiadały umiejętności, które pozwalały im na nazywanie siebie demonami, poniekąd też rasa wampirów wywodzi się z demonów. Tak czy inaczej pojawił się na skraju lasu, pewny swojej podróży, nie do końca pewny tego czego może tu doświadczyć. Nie zostało więc też nic innego jak sprawdzić to Japońskie cuda na kiju, tym samym powoli schodząc w po wale ziemnym.

Trev ma na sobie naramienniki, które maja specjalne haczyki na nic innego jak na dodatkową blaszkę która pędzi za głową wampira, tym samym chroniąc go przed uderzeniami w jego czułe punkty na barkach, szyi. Ponadto reszta stroju wygląda tak
Ekwipunek jego składa się:
- Buteleczka wody święconej
- Crissaegrim

Robiło się coraz ciemniej, a samopoczucie Trevora ulegało polepszeniu. Im ciemniej, tym przyjemniej. No wszystko w granicach rozsądku, bo jednak wolałby by czasem wzrok nie oszukiwał go przez ciemność, zwłaszcza w takim miejscu. Czy obawiał się miejsca? Nie, jednak bez wątpienia był w stanie gotowości. W końcu nie wiadomo co drzemie w sobie las. Kroczył przez niego spokojnie, nie wyczuwając jednak nikogo. Dobrze źle? Cholera wie. Ptactwo dawało znaki o swoim istnieniu. Maszerował dalej, oddalając się od głównej drogi. Przeczesując teren natknął się na obóz. Był jednak on zniszczony, co nie dziwiło go to. Bardziej zastanowiły go ptaki. Ucichły, czyżby cisza przed burzą? Niepokojącą cisze przerywał jedynie szum liści, który zagłuszał inne dźwięki.
Zapach. Zapach który dotarł do jego nozdrzy należał do człowieka. Co do tego nie miał wątpliwości. Szybko odnalazł kierunek z którego dobiega, jednak nim się tam skierował spojrzał jeszcze raz po obozie. Szukał czegoś co mogło by przyciągnąć jego uwagę, większość było tu śmieciami, które Trevor jedynie tracił nogą dalej. Zapewne nie wiele tu znajdzie, ba nic, dlatego tez gdy rozejrzy się nieco po obozie, zechce się skierować w kierunku zapachu krwi, nim wiatr kompletnie zetrze zapach.

Wszystko to było śmieci, czego miał się zresztą spodziewać? Z monotonnym spojrzeniem zerkał po pozostałościach z obozu, tracąc jednocześnie czas na przeglądanie śmieci.  Eh. W łapy wpadł mu plecak, Lina, latarka i jakiś papierek. Niech będzie, ostatecznie mógł wziąć ten balast, nawet  jeżeli mógł mu się nie przydać. Skierował się za zapachem. Czas przeznaczony na przeszukanie obozu dał się we znaki. Szybko zapach się urywał zostawiając wampira w lekkim zakłopotaniu.W dodatku zaczął padać deszcz. Zerknął w niebo, po czym pokręcił łbem wyrażając swoją dezaprobatę. Urwany zapach, jak i odgłosy pogodowa zagłuszające dookoła. Uczucie niepokoju pojawiło się, gdy wszystkie odgłosy wywołane przez deszcz łączyły się ze sobą, a zapach krwi był już historią. Brak żadnych wskazówek nie ułatwiał sprawy, mimo to skierował się dalej w kierunku gdzie odczuwał jeszcze do niedawna woń krwi. Dodatkowo zaczął częściej się rozglądać, wiedząc że licho nigdy nie śpi, zwłaszcza w takich miejscach.
Stanął jednak jak wryty gdy do jego uszu dobiegł dziwny odgłos. Dzwoneczki? Pochylił nieco łeb, mrożąc oczy, jakby to miało mu pomóc w wyostrzeniu słuchu. Do tego doszło jeszcze szloch? Jednak czemu dobiegał z przeciwnego kierunku? Spojrzał w kierunku gdzie usłyszał dzwoneczki, po czym obrócił łeb w kierunku kolejnego odgłosu. Nie wiele widział przez ścianę deszczówki, co przyprawiało nawet o lekki dreszcz, wzdłuż kręgosłupa. Gdzie jednak iść, co najpierw sprawdzić? Nie odczuwał wiatru, przez co dzwoneczki przykuły bardziej jego uwagę, poza tym jeżeli jeszcze do niedawna widział jak z lasu wychodzi grupa wolontariuszy, to czy i oni nie powinni usłyszeć tego łkania? Teraz nie było to istotne. Szybko zdecydował co najpierw powinien sprawdzić, po czym udał się w prawo rozglądając się po terenie, poniekąd chcąc się dowiedzieć co jest grane...

Ciemność, deszcz... Kto tu jest? Cholera wie. Nie widział nikogo, nie widział nic. Za to słyszał. Odgłosy które przyprawiały o niepokój, ale i o dreszcze wzdłuż kręgosłupa. Jakiś zapach krwi, który został zatarty. Szum deszczu, niepokojący zgrany z dzwoneczkami, do tego jakieś łkanie. Poszedł w kierunku dzwoneczków, przypuszczając że to nimi ktoś musi się bawić, jednak podczas drogi zdał sobie sprawy, że nie uwzględnił jednego szczegółu.
A jeżeli to deszcz?
Impet kilkuset kropli byłby wstanie wprowadzić dzwoneczki w ruch, w zależności na czym wisiały, więc droga ta mogła się okazać błędna. Skoro jednak już szedł w kierunku dźwięku dzwoneczków, to straciłby ino czas gdyby chciał zawrócić.  Gdy jednak szedł w ich kierunku, te nagle zaprzestały wydawać dźwięk. Zmrużył ślepia, przecierając swoją twarz z nadmiaru wody, jakby to miało coś pomóc. Padało dalej, a jednak dzwoneczki zaprzestały hałasu...
Dostrzeżenie czegoś pomiędzy drzewami zrobiło na nim wrażenie. Coś co podobne do człowieka, było niedaleko. Co prawda Trevor potrafił zachować zimną krew, jednak wkraczając do lasu miał tą świadomość iż leżeli ktoś tu faktycznie jest, to może go wziąć za wroga. Kroczył powoli dalej, słysząc jak dzwoneczki się wzmagają. Ich odgłos był coraz wyraźniejszy, z każdym kolejnym metrem w ich kierunku, aż dotarł do ich źródła.
Ciało. Jedno z wielu.
Wyróżniało się jednak brakiem stopy. Sprawka cienia? czy może jakiegoś zwierzęcia panującego w tym lesie? Na dziwny dźwięk, złapał za rękojeść swojego ostrza, który sprawnym ruchem wyjął. Im dłużej tu przebywał, tym miał większa pewność iż w tym lesie dzieje się coś znacznie poważniejszego niż dobrowolne odbieranie życia. Mógł się zawsze przesłyszeć, albo faktycznie już sama aura panująca w tym lesie powodowała u niego takie porywcze odruchy. Nie czuł strachu, lecz niepokój, który powodował u niego stan gotowości.
Zbliżył się do ciała mężczyzny, nie ścinał jednak wisielca. Był on bezpieczniejszy gdy wisiał. Przynajmniej nic go nie zje. Chyba. Zaczął kroczyć dalej, powoli w kierunku gdzie widział czyiś kształt. Szedł powoli, jak i też czasem patrzył za siebie, by coś czasem na plecy mu nie wskoczyło.

Kroczył więc z mieczem nadal badając las. Niedaleko jednak odszedł, a znów usłyszał dzwonki za nim. Kiedy się jednak obrócił, dźwięk momentalnie ucichł. Wyostrzone zmysły podpowiadały mu, że jednak coś się tam dzieje. Spoglądał jeszcze chwilę w tamtą stronę i na jego oczach lina trzymająca trupa się po prostu zerwała, a w raz z nią poleciał dzwonek wydając z siebie stłumiony dźwięk. Ciało bezwładnie wylądowało na ziemi i potem przez długi czas jak wampir obserwował okolicę nic się nie działo. Trevor mógł wyczuwać niepokój, jakby za każdym razem kiedy się obracał, coś pojawiało się za nim, pozostając niezauważonym.
Deszcz kompletnie nie pomagał w tym wszystkim, zmysły szalały, wszystko go ostrzegało, ażeby stąd po prostu uciekł, ale był jednak zbyt uparty, zbyt pewny siebie...
W końcu niepokój zyskał coś materialnego z czym mógł łatwiej się uporać. Nie oznaczało to, że niepokój po prostu znikł.
Po którymś z kolei obrocie przez ramię zauważył wilka powoli kroczącego w jego stronę. Miał czarną sierść i żółte ślepia pozbawione źrenic. Wilk warknął przeciągle, ale jak na razie pozostawał w odległości co najmniej trzydziestu metrów od wampira. Oczy wampira wyłapały ruch po lewej stronie, spojrzał w tamtą stronę i zobaczył kolejne dwa wilki, które kroczyły jakby po okręgu. Mijały drzewa bez problemu chociaż kierowały łby w stronę wampira.
Znów ruch tylko od strony tego pierwszego wilka. Tym razem kudłaty wilk o brązowym namaszczeniu. Chwilę później kolejny warkot i tym razem zza jego pleców. Kolejne kilka sztuk... i kolejne. Niektóre stały tak schowane w cieniu drzew, że nawet widzenie w ciemności nie pomagało odgadnąć ich całej sylwetki. Dziesięć sztuk razem, bardzo dobrze współpracujących ze sobą- ewidentnie zamykały wampira w kręgu, żeby nie miał możliwości ucieczki. Co ciekawe wszystkie miały bardzo rozwinięte kły- mógł to zauważyć kiedy wszystkie zaczynały powoli zbliżać się w stronę wampira na około 20 metrów od niego.