Hanami

- Dwa miesiące temu, okolice 27 marca. Po zachodzie słońca.

I stało się. Wiśnie w tym rejonie Japonii zakwitły, a wraz z kwiatami zorganizowano Hanami. Tym razem jednakże zrezygnowano z wszelkiej technologii i władze miasta zdecydowały się sięgnąć po starojapoński styl, dzięki któremu wszyscy ludzie mijający Freę, odziani byli w barwne kimona i nierzadko nosili na twarzach różne maski. Cóż. Sama także nie mogła się powstrzymać przed kupnem jednej. Oni oraz Hannya zawsze ją przerażały, a Tengu wyglądał po prostu nieciekawie. Jako osoba silnie wierząca we wszelkiego rodzaju duchy, opiekę zwierząt nad ludźmi oraz bóstwa, okryła swoją twarz ciemnofioletową maską z białymi znaczeniami, prezentującą lisa - symbol Inari - tak, by pasowała do jej Kimona.
Mimo że porcelana skrywała wszelkie jej emocje, twarz miała rozpromienioną w zachwycie. Mnóstwo zapachów, zabaw i klasycznej muzyki, tworzonej za sprawą bębnów, fletu i Biwy. Niektórzy zaczęli nawet przedwcześnie wypuszczać papierowe lampiony ku niebu, by zapieczętować jakieś intencje. Idąc tak wzdłuż barwnie rozświetlonej, parkowej ścieżki, mogłaby opisywać wszelkie pikniki i harce nieustannie, lecz było coś, co w szczególności skupiało jej uwagę - wiśnie. Dziesiątki, o ile nie setki drzew, roztaczały nad całą okolicą swoją słodkawą woń, a Frea znowu brnęła ślepo przed siebie, z głową zadartą do góry i wszystko byłoby dobrze, gdyby los nie podstawił jej nogi i nie pchnął w stronę jakiegoś mężczyzny. Czarny kot przebiegł mi drogę? Czy nie zabiłam pająka wieczorem? Ewentualnie to złe lisy płatały jej figle. Tak czy owak - pięknie się prezentowała, leżąc teraz plackiem na ziemi, a to głównie dlatego, że leżała praktycznie na nim, na obcym człowieku. Czuła, jak zaczyna się czerwienić, a w żołądku ściska ją ze wstydu, jednakże... miała maskę. Żadne emocje nie uleciały na zewnątrz. Przynajmniej nie wizualnie. Szybko się zsunęła, by następnie pochylić ciało w pokornym szacunku.
- Ja... - zakwiliła z taką werwą, jakby miała za chwilę umrzeć - ProszęMiWybaczyć - wytrajkotała jak katarynka i podniosła się, mierząc mężczyznę niepewnym spojrzeniem. W głębi duszy już czekała na to, by ten zaczął się wydzierać na cały park, zsyłając tym samym na nią wstyd. Z pewnością zmusiłby ją do natychmiastowego odwrotu, ewakuacji, podkulenia ogona.
- Jesteś cały? - wypaliła pod wpływem skowyczących w głowie myśli. Zapomniała nawet o formie grzecznościowej. Pan? Przeszła na "Ty" jak gdyby nigdy nic, strzelając sobie już w drugie kolano - pierwsze eksplodowało pod wpływem błądzenia myślami tam, gdzie nie powinno ich być. Tak się kończy spuszczanie czegoś ze smyczy.

Lawirowała badawczym spojrzeniem po całym jego ciele, od czubka głowy aż po same stopy, uświadamiając sobie, że miała wiele szczęścia i bynajmniej nie chodziło tu o urodę mężczyzny, a o kwestię upadku. Krew się nie lała, kości nie wystawały pod dziwnym kątem, dobrze, przecież mogło się skoczyć znacznie gorzej. Odetchnęła ciężko, marszcząc brwi pod chłodnym obliczem porcelanowej, lisiej paszczy. Gdy chwile grozy mieli już za sobą, zaczęła zauważać inne elementy. Ponadprzeciętny wzrost, długie włosy, uszy, ogon? Z pewnością wyróżniał się z tłumu, nawet jeśli zwierzęce elementy przypinały sobie głównie dzieci i nastolatkowie.
- Lecieć na Ciebie? - przekręciła głowę w zupełnie inną stronę, niczym obrażone dziecko, odcinając się od jego złotych ślepi - To był wypadek. Niezależny ode mnie incydent. Ziszczenie jakiegoś omenu albo psikus złego lisa - próbowała się wytłumaczyć, zachowując przy tym chłodne oblicze górskiej skały, lecz coś w nieznajomym sprawiało, że lodowa zasłona topniała równie szybko, co i powstawała. Skrzyżowała ręce na piersi, bacznie obserwując jak mężczyzna obmacuje się w iście teatralny sposób. Byłby z niego dobry aktor. I z pewnością miałby grono fanek, zdzierających sobie gardło dla jednego skrzyżowania spojrzenia. Nie była przekonana czy w obecnej sytuacji również powinna zdjąć maskę, czy też zachować tę drobną anonimowość na trochę dłużej, choć opcja numer dwa przemawiała do niej znacznie bardziej.
- Panienka... - powiedziała sama do siebie, smakując to słowo i napawając się nim tak, jakby właśnie otrzymała komplement z wyższej półki - Nie widziałam jej, Paniczu - odrzekła cierpko. Cóż. Była zbyt zajęta zbieraniem swej roztrzaskanej we wstydzie i strachu duszy, żeby jeszcze patrzeć na latające przedmioty martwe. Czuła się jednakże winną w tej sytuacji i nie mogłaby spokojnie spać, nie oferując czegokolwiek - Jednakże... - zaczęła, wykonując dłonią powabny, tajemniczy gest - Znajdę ją dla Ciebie, ogoniasty - o ile żadne dziecko sobie jej już nie przywłaszczyło - W końcu... stracenie maski w tak brutalny i nagły sposób może być złym znakiem - mogło nawiązywać do jego przeszłości, albo symbolizować niespodziewaną śmierć w przyszłości. Lepiej dmuchać na zimne i nie ignorować wskazówek, jakie zsyłają im duchy. Być może to ona sama sprowadziła na niego taki los, zakładając na Hanami ciemne, szarpane kimono pełne oczu Yōkai. Kto wie? Rzecz jasna wiedziała, że nieznajomy poradziłby sobie sam i już teraz, bez zbędnych ceregieli, mogłaby odwrócić się na pięcie i odejść, choć okazałaby w ten sposób wyłącznie swoją arogancję i brak wychowania. Zachowując odpowiedni dystans, wyciągnęła dłoń i przekrzywiła lekko głowę, niczym zaciekawiona papuga.
- Nazywam się Frea - ot, było jej po prostu wygodniej mówić do siebie nawzajem po imieniu, niżeli zachowywać formę Panicz/Panienka, choć miało to swój niepowtarzalny urok. Panienka Frea. Wykwintnie.