Katakumby

Zdziwi się nasz Gerard, ale Testament wcale nie okazywał niechęci do jego osoby i po tym co mi zrobił! Wstał grzecznie od kwiatków, by wolnym krokiem udać się do samochód. Oczywiście trzeba też dodać, że trucizna jaką poczęstował go Raven, wciąż istniała w cielsku potwora i nadal działała na jego funkcjonowanie. Może i dlatego bestyjka była tak pokorna oraz potulna, w końcu był bardzo zmęczony i niemal spał idąc. W samochodzie łowcy, także pospał trochę, a że jechali dosyć długo, może sen nieco orzeźwi jego prosty, gadzi umysł.
Wreszcie dojechali. Naprawdę niechętnie się obudził, by wyjść na czworakach z samochodu. Najwidoczniej sen nic nie pomogł, a pogorszył stan wampirka. I tak z rękoma przy ziemi, szedł za Gerardem, nie mając pojęcia co ten chce mu uczynić. Nawet nie wiedział gdzie się znajdował, mało tego, przez całą drogę do celu, przesuwał się ku przodowi, będąc przyklejonym do ściany. I tak jakoś po dotarcie, Stwór sennym wzrokiem rozejrzał się po pomieszczeniu, a później skupił wzrok na postaci człowieka. Uśmiechnął się głupkowato do niego, po czym usiadł sobie na podłodze obok fotela.
- Nic mi tu nie pachnie.
Stwierdził smutnie na zaistniały fakt braku kuchni. Nikt tu nic nie gotował? Ziewnął głośno, by za chwilę oprzeć się o fotel i przysnąć. Na słowa łowcy odpowiedział sławnym słowem "Yhym". Więc mój drogi Gerardzie, kanibal zgodził się na twój test. Mlasnął jęzorem, po czym przetarł swoje zajebiste gadzie oczy.

Kanibal od początków istnienia został skreślony z wampirzego społeczeństwa. Jako osobnik... chory, słaby od małego szkraba, nie spełniał oczekiwań rodziny, głównie matki. No i tak wyszło, bestyjka przeżyła swoje okrutne życie, bo przecież żywot w rodzinie Kuroiaishita, to niemal jak obóz przetrwania dla takich odmieńców jak Kanibal. Choć przynajmniej nauczył jak sobie radzić w krwawym życiu wampira i był twardy fizycznie jak mało kto, lecz nie można powiedzieć tego o jego psychice. Krucha niczym lód...
Zapewne dojdziemy do tego i oczywiście trzeba na to wiele pracy, bowiem wampir to strasznie zamknięta w sobie istota i nawet swojej małżonki nie chciał dopuścić w swoje tajemnice. Żyje sobie z nimi sam, o! A jak tego dokona Gerard. Nie wiem ale zakładam, że facet znajdzie sposób.
Nie spotkali się na żarcie? Zmarszczył brwi, nie okazując na razie żadnej agresji. Gorzej, jak w najbliższym czasie nic nie dostanie do jedzenia.
I chyba się nawet na posiłek nie zapowiadało, skoro łowca przeszedł do sedna sprowadzenia potwora w to miejsce. Aż łeb przechylił, słuchając niby to z uwagą mężczyzny. Nauka samokontroli? Przywrócenia pewności siebie i inne sprawy na które bestyjka ochoty nie ma. On nic nie jadł, no ludzie!
Niechętnie wszedł na fotel, oczywiście nie siedział grzecznie. Uwalił się na fotelu, tak że nogi zostały na podłodze, a cielsko wpadło do mebla. Po prostu nie miał siły na nic, nawet na siedzenie. Co aż dziwne!
Zabijać swoich z głodu? Nie ma sprawy! Ba! Bardziej woli mięso wampirze, niż te ludzkie, serio. No i od kiedy łowca ulitował się nad mordercą i to nie byle jakim? Ach, ach... Jakie kroki chce podjąć! Dowiedzieć się coś o wampirze? Ten kątem oka spojrzał na Gerarda.
- Zupa ryżowa z wołowiną. Słodkie ciasteczka ryżowe i do tego mnóstwo sake!
Jak widać był myślami gdzie indziej, a dokładniej to w tym swoim małym świecie. Oblizał się powoli, wyciągając wygodniej na fotelu. Łapy wyrzucił za oparcie i zarechotał sam do siebie, jakby właśnie ułożył świetny plan w głowie, hah!

Kto by pomyślał, że łowca chce pomóc wampirowi, choć to w przypadku kanibala podchodzi bardziej pod tresure, niżeli pomoc. W końcu to stworzenie nie jest jak inne wampiry: nie stara się być podobnym do człowieka. Jest w pełni sobą i mu tak pasuje. Jego rozumowanie jest czysto zwierzęce, dziecinne... Więc naprawdę, bardzo ciekawe co Gerard potworkowi uczyni.
O tak, lenistwo ponad wszystko i do tego potrzeby żywieniowe. Wampir był myślami przy posiłku, w końcu jest głodny i co gorsza sama myśl o pustym żołądkowym baku, przyprawia go o złość. Może ulituje się nad nim łowca i nakarmi "podopiecznego" ? Byłoby naprawdę miło z jego strony, a olbrzym chętniej by się udzielał. No ale Gerard postanowił iść w stronę karcenia nie posłuszeństwa. Bat w łapę i uderzył w kostki wampira. Musiał powtórzyć tą czynność, gdyż ten ani drgnął. Totalne olanie sprawy, dopiero pewnie za którymś razem, potworzasty usadowił się tak, jak chciał sadystyczny łowca. Wyprostowanie? Nie, zgarbił się z powrotem, a mina wyrażała pełne niezadowolenie.
- Bądź już cicho.
Burknął pod nosem, przymykając zaś ślepia. Zmęczenie ponownie uderzyło w wampira, a ziewanie nie miało prawie końca.
Zapracować na jedzenie? Że co niby? A może Gerard upadł na głowę?! Kanibal mruczał coś cicho, krzyżując łapy. O ja pierdziele, ale on był oburzony i zły! Choć słowem nie odezwał się nic.
Dopiero jak zaczął mówić o Hachiko, jego usta przybrały wyraz głupiego uśmiechu. Takie bzdury plecie.
- Żona kocha bo zawsze mówi, że akceptuje mnie takiego jakim jestem.
Powiedział swoje i właśnie coś do niego dotarło... Hachiko może faktycznie miała go dosyć? Taki niechlujny, leniwy, tłusty i ofiara losu. Nie, to oczywiście nie było na pierwszym planie, największy dowód, że małżonka go nie pragnie, był taki, że zarobiła mu jeść mięso. Jego ukochane mięcho! Kara nad karami. Oczywiście ukrył się z tą myślą, niech łowca nie wie o domysłach wampira, choć mina mu posmutniała.
No i masz babo placek. Pytania bestyjka się nie spodziewała. Nie patrzył na mężczyznę bo nie powinien wiedzieć tej smutnej miny kanibala. I oczywiście nie lubi kiedy ktoś tak ciągnie go za język w sprawie przeżyć. Chociaż ten łowca nie jest zły, nie katował. Lecz jak mu odpowiedzieć? Nie miał na to najmniejszej ochoty, gdyż wracanie do tego choć w najmniejszym stopniu, sprawia wewnętrzny ból. A już wystarczająco nacierpiał się w życiu. No i co? Nie powiedział nic. Zbył go milczeniem, jednakże w ten sposób łowca mógł się domyślić, że coś w przeszłości kanibala się wydarzyło, coś co spowodowało, że nie nauczył się kontroli nad własnymi żądzami, nad tym jak ma z tym żyć. Spuścił łeb, mrużąc gadzie ślepia. Wciąż był zmęczony...

O tak, zmuszanie na siłę może pomóc, lecz ze złymi i niechcianymi skutkami. Bowiem mógłby przestraszyć wampira, a co za tym idzie? Niechęć? Złość? Strach? Owszem. Bylaby tutaj krwawa wojna.
Natrudzi się z wampirkiem. Zresztą już pokazywał jak cholera bardzo mu zależy na wszelkich zmianach! Normalnie aż zasypiał na siedzącą. Choć z drugiej strony, Gerard poćwiczy swoją cierpliwość, bo przy tej bestii będzie mu ona potrzeba. W dodatku on nawet nie wie, że powinien napoić potwora krwią, aby chociaż uzyskać od niego jakieś zaufanie. Kanibal w końcu to taki zwierz!
Ależ wampir się nie wyprostuje. Siedział zamulony i pełen senność, słuchając od niechcenia słów łowcy. Sranie w banie, nie zna Hach, więc się nie chce nie wypowiada, ale żeby nie było, jego słowa ruszyły nieco mózgownicą wampira. Bo aż na niego spojrzał!
- Lepiej być nie mogło.
O tak, według niego Hachiko i tak go pragnie, więc po co się dalej starać? Zresztą, on już zrobił swoje. Ślub, dzieci itp. Teraz musi odpocząć... z parę ładnych wieków.
Wszystko się zmieniło po pytaniu łowcy. Wampir nie na ochoty opowiadać o wszystkim obcemu mężczyźnie. Czy on tego nie zrozumie? Nook chyba, że jakoś przekona potworka aby rozwinął mu się język. Awr, kanibal także nie bywa za darmo. Temu też znacząco popatrzył na Gerarda, choć bez cienia uśmiechu.
- Nie pamiętam co mnie spotkało. Dasz mi coś przekąsić?
Nie ma bata, nie odpuści dopóki czegoś nie dostanie. Jeżeli łowca dalej ma zamiar go trzymać głodnego, to niech sobie da spokój. Serio! Bo zaraz mu się tutaj wkurwi i co?! Kolejny rozlew cennej krwi.

A to podły łobuz, no! Bestii aż w brzuchu burczało, dając w ten właśnie sposób, że ma straszne pustki w żołądku. No i zaraz zacznie się samotrawienie, a on tak tego nie lubi! Zły Gerard dla kanibala, bardzo zły. Czy on nigdy nie możne trafić na kogoś miłego? Powaga, pecha to on ma strasznego. Aż westchnął, splatając ręce na brzuchu. Kto wie czy olbrzym nie rzuci się na mężczyznę w celu zjedzenia, ot co... No ale znając życie, dostał by w papę na opanowanie.
Lenie górą! Są najlepsi, najsłodsi i nie muszą robić nic, jeżeli nie mają na to ochoty. Toć to czysta walka z niewolnictwem! Czy Gerard o tym nie wie?! No chyba nie, skoro tak brutalnie potępia lenistwo.
Ocho, zaczął gadać na temat. Miasto, żarcie, Japońska knajpa. Aż się dziecko ucieszyło. Pełen naćpanego uśmiechu spojrzał na łowcę i gdyby miał ogon to by nim pomerdał wesoło.
Oczywiście nie powiedział nic. Czemu? Zobaczył batona! Wampirze oczy się szerzej otworzyły, a usta lekko rozchyliły. Nawet nie miał czasu wytrzeć śliny, jaka wypłynęła mu po brodzie. Tam gdzie baton, tam bestia wodziła za nim wzrokiem. Prawie jak hipnoza!
- Mama mnie odrzuciła i musiałem radzić sobie sam.
Trochę już mu powiedział, lecz pominął jak go zajebista Gabriela traktowała. Olbrzym do tej pory ma silny uraz na psychice do jej osoby, no i tą krzywdę, jaka nigdy się nie zagoi.
- Daj mi go.
Odezwał się nagle i jeśli nadal miał przed oczyma batona, kłapnął na niego kłami. Niech go łowca nie głodzi, gadzina jest taka grzeczna.

Gadanie! Kanibal jest inny od reszty wampirów! To taki gadzi wampir i dlatego jego organizm wyróżnia się od reszty. I czuje głód normalnie, ot co. Mniejsze o to.
Kanibal i tak będzie leniem. Taka jego natura, inni są pracowici, inni zaś bardzo leniwi. Czy nikt tego nie rozumie? Zresztą, Stwór za bardzo jest głodny aby zastanawiać się co on tutaj tak właściwie robi. Wszak jak głodny, to klapy na oczy i nie myśli. I tak, bardzo biedny. Gorzej biednych od niego nie ma, awr.
O masz! Batonik wpadł w łapska potwora i ten uśmiechnięty od ucha do ucha, próbował go otworzyć. I jak na złość, nie mógł! Złościł się, mruczał, warczał aż w końcu zjadł w papierku. W całość... No i? Już nie na słodkości, wampir zaś się zamknął w sobie, ssąc sobie swoją wargę. Hah... Przed jego oczyma pojawił się następny. Cóż, powtarzamy terapię.
- Pomiatała mną i biła. Nie chciała mi nigdy pomóc z głodem.
No i w pewnej chwili wampir się zamknął. Tak, wspomnienia z lat dzieciństwa są najgorsze, a to wzbudza naprawdę złe samopoczucie potwora. Nie chciał dalej mówić, już wystarczy. Aale batona to chętnie zje!

No cóż... Gerard zgodził się na powrót i nawet pomógł wampirowi wstać z ziemi, oczywiście ten z tego skorzystał, bo przecież tak mu było samemu ciężko wstać! Później tak jakoś poszło...
Dotarli wolnym krokiem do katakumb. Bestia dyszała, jakby właśnie miała wyzionąć ducha! Ten łowca jest okropny! Jakby nie mogli wezwać taksówki... chociaż na te slamsy! Ale nie! Szli do końca!
Wampir wpadł dosłownie do tych cuchnących katakumb i skierował się od razu w stronę foteli. Padł na jednego płasko, sapiąc głośno. Normalnie zaraz odleci! Wbijał pazury w oparcie, nie zamierzając nawet siąść prosto i żeby mu łowca nie kazał! Stwór jest obecnie wściekły i głodny. Krwi nie dostał... podły gad z tego Gerarda. A może coś mu teraz da i pozwoli na długi sen... lepiej, na letarg. W końcu wampirek ostatnio chodził co raz częściej zmęczony... I to jest chyba właśnie ta pora.

Jakby upadł na Kanibala, ten z całą pewnością skorzystałby z okazji i ugryzł łowcę. W końcu taka bliskość kusi! No ale na szczęście się tak nie stało, wampir jakoś zdołał dojść na Cmentarz, a tam później do katakumb.
Uwalony na fotelu, długo nie mógł poleżeć w wygodzie. Gerard zaś zaczął bić potwora swoim batem, zmuszając aby usiadł. Czy mu się to spodobało? Skądże! Kłapnął kłami tuż przy jego dłoni, trzymającej bat. Niech sobie za dużo nie pozwala bo nawet i zwierzę może się sprzeciwić.
Trumna? Tak, to było to! Uśmiechnął się błogo, kierując swoje gadzie spojrzenie na mężczyznę. Gdzie szedł? Ach, po worek z krwią! Wampir aż odruchowo zaczął ssać dolną wargę i zacierać ręce. Odebrał od łowcy małą przekąskę, wgryzając się w nią szybko. W oka mnignieniu opróżnił folie, rzucając ją na najbliższą szafkę, następnie udał się za łowcą do biblioteki. Tam czekała sporych rozmiarów trumna. Na pewno czekała na niego!
Ściągnął swój płaszcz, rzucając go na jakieś krzesło.
- Jeden worek do za mało. Jestem duży i mi ono nie starcza.
Wypalił szybko, kładąc się w wygodnej trumnie. I oczywiście czekał na worek... Jeśli go dostanie, również wyczyści do ostatniej kropelki, a jak nie... Trudno.
- Zapadam w dłuższy sen, łowco bo uznaje, że to jest właśnie najlepsza pora. Spokój, cisza. Nikt mnie tu nie znajdzie.
Gadał do siebie? Kto wie... W sumie sen już zamknął jego powieki i oddał w ramiona Morfeusza. Kanibal zapadł w uzdrawiający letarg.

No co za drań z tego faceta! Nie dość, że kazał mu sprzątać po sobie to jeszcze, nie dostał drugiego worka z krwią. Stwór ze smutną miną i wielkim głodem poszedł spać. Gerard naprawdę nie lubił kanibala, powaga... Co on niby mu takiego zrobił? To był tylko jeden worek! Biedny, cały sen się męczył. Mruczał, wiercił się i stękał... lecz nie wybudził, sen podczas letargu jest niemal jak z kamienia.

Po paru dniach gadzie ślepie wreszcie spojrzały na świat. Tyle że w barwach tak instesynwie czerwonych jak krew. Najwidoczniej głód wygrał i wybudził potwora ze snu. Łowca powinien go więcej nakarmić, tu chodzi już o samo zdrowie olbrzyma. No chyba, że także było mu to obojętne, więc już się nic na to nie poradzi.
Kanibal podniósł się powoli z trumny, oddychająca głośno i ciężko. Pragnienie było zbyt silne aby je jakoś powstrzymać. Złapał się za palące gardło... w dodatku trzewia piekły niemiłosiernie. Trzeba mu mięsa, nie tylko krwi. Organizm zaczął już dawno się sam trawić, co można nawet było dostrzec - broda, usta... wszystko w jego krwi. Po chwili czasie wyczuł zapach łowcy i oczywiście skierował swoją całą uwagę na jego osobę... szkarłatne ślepia nie odrywały się od jego osoby, a przeciąły, chrapliwy i niezbyt głośny warkot dał znać, że wcale on przyjaźnie nastawiony nie jest. Obroża nie robiła mu żadnej krzywdy, choć pięściła wielkie cielsko potwora, jakie to wychodziło z trumny. Niczym postać z horroru, wychodził ze skrzyni. Głowę spuścił, tak że czarne włosy opadły na podłogę, wielkie łapy wampira pojawiły się już na zewnątrz trumny... Wychodził z niej ociężale, na czworakach. Ot, wstał jak widać nie w humorze i jak łowca wpadnie w jego łapy... Biada człekowi, biada.

Zamiast gadać i sięgać po broń, powinien mu rzucić worek z krwią, a najlepiej kilka! Do tego spory płat mięsa! Stwór nie potrzebował walki, on potrzebował pokarmu, cholera!
Wygramolił się wreszcie z trumny, padając na podłogę. Siedząc tak, węszył, wciąż warczał i szukał jakby po omacku czegoś pod ręką. Może złapał woń szczura? Kto go zresztą tam wie...
Jak usłyszał Gerarda, uniósł ten paskudny gadzi wzork na jego ludzką osobę. O tak, on się nadawał na szybki posiłek dla spragnionego wampira. Głód okrutnie przyciskał potwora, więc nie myślała czy może oberwać z broni. Rzucił się w kierunku łowcy, obnażając swoje wielkie zębiska, a szpony skierowały się ku ciele wybranemu celowi. Miał zaatakować Gerarda, jak jakiś niedźwiedź! Machnął swoją wielką łapą na postać mężczyzny. Jeśli nie zrobi uniku, Stwór go powoli i doda kolejny cios tym razem drugą łapą. No wiadomo... No ale nie ma co z góry decydować, bowiem łowca miał broń i skutecznie mógł powalić wściekłego wampira na łopatki. Chyba że zamiast walki, da mu faktycznie coś do zjedzenia. Przecież właśnie się o to rozchodziło i jak zostanie zaspokojony, wszystko wróci do normy. No ale Gerard myślał inaczej....

I koło się zatacza...
Gerard chyba nie wiedział, że wampir w tak potężnym szale, nie jest już w stanie samemu udać się po worek z krwią czy upolować szczura. Jego zwierzęcy umysł kierowany w stu procentach instynktem, także zamyka jego drogę do racjonalnego myślenia. Stracił poczucie rzeczywistości, wraz z otworzeniem oczu. I mało tego, kanibal wyraźnie cierpiał. No ale łowca dalej chciał ćwiczyć w nim samokontrolę... na tą chwilę jest stanowczo za późno.
Coś mówił? Wampir nie zrozumiał. Odebrał to jako bełkot i kolejny powód do ataku, bo przecież ten człowiek do niego mówi i denerwuje! Głód przyciskał z każdą chwilą mocniej potwora, jaki już nawet nie kontrolował swoich ruchów, w akcie desperacji atakował łowcę. No i oczywiście stworzenie się bało, co przy takich furiach było normalne.
Uniknął ataku... Kanibal z nieludzkim rykiem, zatrzymał się i gwałtownie odwrócił w stronę łowcy. Omal nie nadział się na lufę broń. Czy to go uspokoiło? Widok narzędzia, które może zadać mu ból? Każde zwierzę jakie zapamiętaj widok broni, z którego ucierpiało, odczuwa silną awersję. Tak samo jest w przypadku tego Olbrzyma. Nerwy nie schodziły, wręcz przeciwnie, one rosły z każdym krokiem potwora. A on się cofał... spode łba patrzył dziko na broń łowcy, obnażając swoje zębiska i warcząc niemal bez przerwy. Zgarbiona pozycja, nadała kształt bardziej kaleki niżeli gotowy do ataku. I kiedy znowu miał zaatakować Gerarda, tym razem nogi, odezwała się obroża. Najwidoczniej ładowała swoją energię, czerpiąc ją z gniewu wampira i zaatakowała z mocniejszą siłą. Stwór z rozpaczliwym oraz wyjątkowo głośnym wrzaskiem rannego zwierza, upadł na kolana, łapiąc się za kark. Było wyraźnie widać błękitne iskry, rażące cielsko potwora. Na takie typu porażenia nie był odporny. Masz babo placek... Kanibal naprawdę ma wielkiego pecha... Nie dość, że działa obroża, to jeszcze zaczął się proces samotrawienia. Wypluł potężna dawkę krwi, budząc ubranie, jak i podłogę. Poszedł w kąt, dosłownie. Nie miał już sił, ani chęci na nic. Głód pożerał teraz samego wampira, więc już ten się tak nie rzucał. Zwinął się w kłębek, nie zwracając uwagi na otoczenie. Skoro pragnienie się zmniejszało (kosztem zdrowia wampira) nie ruszał się. Nie był świadomy faktu zjadania samego siebie, jedynie odczuwał przy tym ból. I co? Gerard dalej liczy, że ten poprosi lub weźmie krew w worku samodzielnie? On nawet nie jest w stanie wstać, a nawet mówić. Zapomniał języka, który w dodatku dotkliwie pogryzł... Jeśli łowca zostawiłby teraz Olbrzyma samego, wykończył by się w okrutnych mękach.

On naprawdę nie wiedział wiele o wampirze. O jego chorobie, napadach potężnych szałów, których nawet nie jest w stanie powstrzymać jeżeli nie zaspokoi głodu. A to nie jest naprawdę dla niego zdrowe... Fakt, silna wola przydałaby się mu i umieć w razie czego kontrolować wybuch, aby wiedzieć kiedy odsunąć się od innych i uciec, pozwalając na wyjście prawdziwej naturze potwora, nie krzywdząc nikogo w koło, kogo nie chciał. Ale warunek... Musi się pożywić, ze względu na wrodzoną chorobę... Jako gadzi wampir, jedynie w przemianie mógł wytrzymać tak silne soki trawienne, ale w postaci wampira - już nie. I jak głód się wzmacnia, w jego trzewiach widnieje wyraźny brak pokarmu, organizm zaczyna trawić sam siebie. A wtedy takiemu olbrzymowi grozi śmierć, jeśli enzymy dostaną się do krwiobiegu (niszcząc żyły) i dotrą do serca oraz mózgu, to już wtedy ratunku żadnego nie będzie. Oczywiście to musi potrawać... pierw atakuje wnętrzności układu pokarmowego, później płuca, skóra, kości... i wszystko inne co napotka. Samozjadanie... nic gorszego nie może spotkać tak żarłoczną bestię, jaką jest Kanibal. Lecz jak widać, nie umie powiedzieć o tym łowczynie, jaki to z chłodem patrzy na cierpienie wampira.
I nie chodzi już tutaj o żadne usługiwanie. Ten Stwór potrzebował pomocy, jak ktoś potrącony samochodem, cały połamany nie pójdzie do szpitala... Tak właśnie jest z nim. Gdyby mógł, ruszył by swoje dupsko po krew, choćby miał przestawiać meble w poszukiwaniu jej, ale w tym stanie on się nawet nie podniesie. Nie da rady...
I tak, broń już nie będzie mu potrzebna. Gerard trafił na taki moment, iż już nic nie musi robić w swojej obronie. No chyba, że zacznie szukać wyjaśnień dla rodziny Kuroiaishita, jeśli wampir mu tutaj skona.
Mijały minuty... Każdą minuta była kolejnym gwoździem do trumny. Nawet koc nie pomoże, chociaż jakie to miłe... Zamiast zareagować inaczej, łowca okrył wampira aby nie zmarzł. Czy to była jakaś kpina z cierpienia wampira? Możliwie... W każdym bądź razie nie ruszał się. A słowa... Ten bełkot? Nie zrozumiał kompletnie nic. No i oczywiście nie chciał słuchać...
No brawo! Po tak zajebiście długim czasie przyniósł worek z krwią. Kanibal się ruszył? A skąd! Serio, na co nasz sadysta liczy to nie wiem. Ach i jakie wnętrzności? Jak teoretycznie wampirek już ich nie miał? Wszystko zostało rozpuszczone... jak wosk pod wpływem ciepła. Za to miał pełno krwi na podłodze, w końcu mnóstwo dziur powstało w ciele poszkodowanego, które nasz Ogonek tak skutecznie zakrywał kocem. Wstrętny Gerard, naprawdę... Źle zaczął te łamanie lodów, choć wiemy że EKHYM źle nie chciał. No ale co zrobić, chce hodować chorą sztukę, to teraz ma. I jeśli łowca zechce dotknąć wampira, ten go ujebie w rękę aż do kości. Chuj, że to ostatki sił. Gdyby nie złośliwość łowcy, może nie doszłoby do tego. No a tak? Ma smród krwi i enzymów.