Walcz by przetrwać!

Louisa już jakiś czas temu zarezerwowała sobie bilety na tę podróż statkiem. Mogła wybrać inny środek transportu, ale postanowiła przepłynąć się statkiem, z racji że jeszcze nigdy tego nie robiła. Albo nie miała czasu, albo wiecznie była czymś zajęta, a teraz po prostu chciała sobie zrobić takie małe wakacje. Pozwiedzać, spędzić jakoś czas wśród nowych i nieznanych miejsc, można pozna kogoś ciekawego. Zasługiwała na to, po tym wszystkim, co ostatnio przeżyła. Nawet zarezerwowała sobie mały domek w gorących źródłach, na jednej z wielu, japońskich wsi, żeby po prostu odpocząć od tego miasta, z którego właśnie uciekała.
Kiedy statek przypłynął do portu, Louisa wzięła swoją podróżną torbę i wsiadła na pokład, nie zważając na obecność wampirów, ludzi czy nawet łowców. Nawet jeśli niektórych znała z zebrań, z miasta, nie pozdrowiła ich, nie przywitała. Nie chciała rzucać się w oczy. Przecież teraz była wampirem, gdyby się dowiedzieli, skończyłoby się pewnie gorzej niż tylko wyrzuceniem z Oświaty. Ale teraz nie chciała o tym myśleć. W torbie podróżnej miała jakieś ubrania, książki, rysownik i kilka sztuk ołówków, do tego kobiece przybory, choć i tak nie na wiele się przydadzą, bowiem teraz jako wampir, nie musiała aż tak o siebie dbać. Nawet nie miała na to ochoty. Oprócz tego miała ze sobą swoją broń antywampirzą z trzeba zapasowymi magazynkami, do tego zwykły Desert Eangel jedynie z jednym magazynkiem. Swojego aparatu fotograficznego nie ciągnęła. Nie miała jakoś ochoty na robienie zdjęć martwej naturze, a gdzie dopiero ludziom. Miała także ze sobą tabletki krwi... przebywając w takim wielkim skupisku ludzi wolała się porządnie zabezpieczyć, nim strzeli jej coś do łba i rzuci się na jakiegoś słabego człowieka.
Wsiadła więc na pokład, od razu zajmując jakieś miejsce, które zapewni jej przez całą drogę cień. Nie znosiła słońca jako wampirzyca...

Kiedy wybił godzina odpływu, bardzo punktualnie, jak na Japonię przystało, rozległ się gwizd informujący o wypłynięciu z przystani. Louisa spoglądała na ludzi, wstrzymując oddech. Wolała nie kusić losu. Jedynie udawała, że oddycha, unosząc nieznacznie klatkę piersiową w górę i w dół. Wreszcie wypłynęli. Louisa dawno nie płynęła statkiem, więc gdy wreszcie nadarzyła się okazja, a i ona się uspokoiła nieznacznie, zaczęła rozglądać się dookoła, w poszukiwaniu pięknych widoków. Jednak nie miała ku temu okazji, bowiem niebo zaszły wielkie, ciężkie, czarne chmury i rozszalało się istne piekło na niebie. Zapewne gdyby była człowiekiem, chłodny wiatr od razy sprawiłby, że zaczęłaby się trząść jak galaretka. I nagle coś wstrząsnęło statkiem. Louisa zmarszczyła nos, słysząc komunikat o schowaniu się pod pokład. Popatrzyła na przerażonych ludzi, którzy zaczęli w panice uciekać do kryjówki, jaką stanowiły kajuty. Sama wstała ze swojego miejsce, bo przecież bez sensu było siedzieć i moknąć, szczególnie, że fale wzmogły się, uderzając z większą siłą w bok statku.
Kiedy szła długim korytarzem, jakieś dzieci biegły obok i popchnęły wampirzycę na drzwi, które prowadziły do mostka, gdzie właśnie przebywał kapitan, sterujący i reszta ludzi. Wlazła akurat w takim momencie, kiedy to powiadomiono kapitana, że statek został uszkodzony. Louisa spojrzała na kapitana, potem na sternika i pozostałych zebranych w tym miejscu, zastanawiając się jakim "cudem" na głębokiej wodzie, gdzie do tej pory nie było chociażby żadnego lodowca, statek został nagle uszkodzony.
- Trzeba uspokoić ludzi...
Odezwała się wreszcie wampirzyca, sama nie wiedząc czemu wtrąca się w prace i zamieszanie, jakie tutaj panowało. Mogła chociaż uspokoić ludzi, którzy byli mniej spokojni, niż wampiry na pokładzie. One nie musiały się obawiać, przecież nie zamarzną w lodowatej wodzie, gdyby doszło do zatonięcia.

Louisa nie zwracała uwagi na jego ubiór. Była zbyt przejęta faktem, że ludzie poniekąd panikowali. Jedynie wampiry zachowywały spokój, zapewne niczym się nie martwiąc. Mieli swoje moce, więc mogli się nimi wesprzeć, aby uratować swoją egzystencję. Louisa mimo bycia wampirem, nie miała żadnych nadprzyrodzonych mocy. Miała jedynie swoje umiejętności łowieckie, wyćwiczone po wielu treningach. Umiała strzelać z broni, czasem celnie, czasem niecelnie, w zależności od przeciwnika, z jakim miała do czynienia.
Dziewczyna nie wykonała polecenia. Stała jak sparaliżowana, usiłując stłumić w sobie chęć zamordowania tych wszystkich ludzi na pokładzie, pod pokładem jak na mostku kapitana. Mieszały się tutaj różne zapachy, czuła zapach krwi, co pobudzało ją. Zamknęła oczy, wstrzymała oddech i złamała się framugi drzwi tak mocno, że aż pozostawiła po sobie wgłębienia po palcach. Przysłuchiwała się rozmowie kapitana z innym umundurowanym o uszkodzeniach.
- To niemożliwe. Nie ma tutaj gór lodowych. Jesteśmy na środku morza, mielizny odpadają...
Stwierdziła na głos, sięgając do kieszeni po jakieś tabletki krwi. Musiała je łyknąć, inaczej zmieni się w maszynę do zabijania. Ku swojej zgrozie stwierdziła, że takowych nie ma przy sobie. Zdała sobie sprawę, że nie będzie jej tak łatwo jak z początku myślała. Tabletki zostały w torbie, a ta leżała na pokładzie.
Statek przechylił się niebezpiecznie, jednak ona zdołała się złapać i utrzymać równowagę. Rozległ się krzyk. Spojrzała przed okno, dostrzegając wampirzycę. Nie miała problemów z dostrzeżeniem jej, a już tym bardziej z zauważeniem, iż to wampir. Blada skóra, brak rumieńców, i te charakterystyczne, lodowate źrenice. Obnażyła kły, chcąc pokazać, że ona także jest wampirem i nie pozwoli, aby ci ludzie poszli na dno.
] - To pułapka, nie ląd.
Stwierdziła. Nie wiedziała czy miała pewność, domyślała się jedynie, że wyspa to pułapka, zwykła iluzja, stworzona przez tę oto wampirzycę. Jeśli nie dopłyną do lądu, to pewnie wykończy ich tutaj na wodzie. Już po chwili statek zaczął pękać, czemu towarzyszyły wstrząsy. Louisa wybiegła z mostka i skierowała się w stronę swojej torby. Wygrzebała z niej swoją broń antywampirzą, z pociskami antywampirzymi i schowała ją do kabury na udzie, którą zaraz zawiązała. Wzięła także zapasowe magazynki i drugą broń, nie na wampiry. Statkiem cały czas trzęsło, więc może uda jej się wygrzebać jeszcze tabletki krwi, nim statek całkiem zatonie.

Jak widać marynarze ani kapitan nie zamierzali słuchać słów szczura lądowego. No tak, cóż Louisa mogłaby wiedzieć o takich sprawach. NIe była kapitanem i nie miała nigdy żadnej styczności z takimi rzeczami. Jednak nie bardzo jej się podobała ewaukacja ludzi na tę wyspę. Ale cóż miała poradzić? Nie mieli nawet jak wezwać pomocy, ponieważ cała łączność zapewne została przerwana. Inaczej kapitan już dawno wezwał jakieś jednostki do ewakuacji ludzi. Choć przy takich warunkach pogodowych mogliby jedynie czekać na poprawę, a dopiero potem wypatrywać pomocy.
Wampirzyca ponownie zerknęła w stronę wyspy i zmarszczyła brwi. Nie było wyjścia. Albo ta wyspa albo śmierć tych wszystkich ludzi wraz z dziećmi.
Kiedy udała się po swoje rzeczy, nie zdążyła wziąć ze sobą tabletek krwi, ponieważ statek niebezpiecznie się zakołysał, a wampirzyca zjechała na drugi koniec statku. Przeklęła pod nosem i wbiła swoje pazury w podłogę, aby przyhamować trochę swój lot po pokładzie i nie uderzyć się z siłą rozpędu o jakiś metal, balustradę czy inne, niebezpieczne rzeczy. Nie czekając na dalszy, niespodziewany rozwój akcji, wampirzyca sprawdziła czy broń dobrze trzyma się gabury, sprawdziła także zapasowe magazynki i wskoczyła do wody. Zamierzała sama dopłynąć do wyspy, nie czekając na pozostałych. Wolała trzymać się od ludzi z daleka, skoro utraciła tabletki z krwią, a także resztę swoich ubrań. Oddychać nie musiała, więc nie przerażała ją myśl, że w czasie płynięcia wpław w stronę wyspy, woda nie raz ją zakryła. Płynęła ile sił w płucach, by dopłynąć bezpiecznie do brzegu. Ale czy jej się uda? Spojrzała kątem oka na statek, który powoli zmierzał na dno.

Louisa zatem nie miała problemów z płynięciem w stronę wyspy. Co jakiś czas sprawdzała czy broń nadal jest na swoim miejscu, w razie czego ją poprawiała. Nie chciała jej stracić, bo zapewne przyda jej się na nieznanej wyspie, której wcześniej nie było na horyzoncie. Albo to była wina nagłej zmiany kursu? Wampirzyca nie wiedziała i nie bardzo miała teraz czas na takie myśli.
Kiedy woda ją zakryła siła morza sprawiła, że Louisa otarła się nieraz o ostre skały, co spowodowało kilka zadrapań, dorabiając się także kilku siniaków. Musiała jednak płynąć dalej. Nie oglądała się już za siebie, widok statku ją przerażał. Cieszyła się, że odważyła się na takie posunięcie i wyskoczyła do wody, nim skończyła jak reszta załogi.
Wreszcie dotarła do brzegu. W tej chwili mogła dziękować szatanowi albo bogu za to, że jest wampirem i nie odczuwała większego zmęczenia. Rany także nie przeszkadzały jej w poruszani się, a szybsza regeneracja tkanek, powinna zająć się tym małym problemem. Od razu wbiegła między drzewa, żeby uchronić się przed deszczem, jednak nie przed burzą. Tutaj była narażona na przygniecenie jakimś drzewem. Ale wyjścia większego nie miała. Komórka zalana, więc na pewno nie nadawała się już do użytku. Zresztą pewności nie miała czy na tym zadupiu jest coś takiego jak zasięg.
Przedzierała isę gąszcz dżungli, aż wreszcie dotarła do rozwidlenia dróg. Nie chciała się zagłębiać w głąb wyspy, której nie znała. Ominęła więc tę ścieżkę na wprost, a wybrała tę w lewo. Najwyżej ją obejdzie dookoła. Wędrowała nią dalej, trzymając nerwowo dłoń na broni, żeby mogła ją wyjąć miarę szybko w razie jakiegoś zagrożenia. Starała się przedzierać w miarę szybko między drzewami i krzakami, poszukując jakiegoś miejsca, które uchroni ją przed silnie zacinającym deszczem. Wreszcie dostrzegła małe, zielone, rozłożyste krzaczki o dużych liściach, które tworzyły coś na kształt dachu. Pod nimi zaś było trochę suchej trawy i piachu, więc postanowiła się tam wczołgać i przeczekać burzę z ulewą. Nim to jednak zrobiła, złamała kilka gałązek i dopiero wówczas schowała się pod wielkie liście. Gałązki zaraz wbiła w ziemię, przed sobą, tworząc z nich coś na kształt „drzwi”, aby odstraszyć czy zmylić dzikie zwierzęta. Jakoś nie chciała zostać przez nie zaatakowana, a na dobrą sprawę nie wiedziała, co na tej wyspie „żyje”.