Mieszkanie Emmy

Być może Emma upatrzyła sobie Marcusa na ojca jej dziecka, skoro spotkali się więcej niż jeden raz i tak się mogło jakoś złożyć. Czyżby los jej podpowiadał co ma uczynić i całkiem nieświadomie nie użyła zabezpieczeń? Emma mimo wszystko nie przyzna się do przyczyn, jeśli Namikaze kiedykolwiek ją o to zapyta. Obdarzy go jedynie tajemniczym uśmieszkiem.
Tak jak myślała, widząc zaskoczenie na twarzy mężczyzny, gdy tylko dowiedział się o Jacobie. Konieta mimowolnie uśmiechnęła się dosyć łagodnie. Synek mimo wszystko ukrywał swoją tożsamość. Niezły cwaniaczek.
- Nie powiedział Ci jak naprawdę się nazywa? - westchnęła cicho, kończąc oczywiście.
- Ekiguchi to jedynie jego wymyślony pseudonim, Marcusie. Nasz syn naprawdę nazywa się Jacob. Nie wiem dlaczego taką informację zataił przed Tobą. - dziwiła się zachowaniu chłopaka. Nie musiał już przecież ukrywać się przed własnym ojcem, skoro miał z nim tak dobrze. Choć może nadal chłopak nie potrafił zaufać nikomu? Wyciągnęła telefon z kieszeni spodni, aby wysłać wiadomość do synka. Przez to wszystko zapomniała chłopcu odpisać. Najwidoczniej kobieta tęskniła za swoim pierwszym dzieckiem, które zaś było poza jej zasięgiem.
- Już dobrze, Marcusie. Nie zamartwiaj się na zapas. - Niech już nie myśli o problemach. Emma go rozumie i nie może patrzeć jak mężczyzna się dołuje. Dosłownie ta bezradność którą chyba chciał przed nią ukryć, a ona i tak o niej doskonale wiedziała, nie pozwalało w żaden sposób dyskutować z tym człowiekiem, a jedynie mu pomóc. Temu też Emma przystanie na jego warunki, żeby się już tak nie zadręczał.
Oczywiście, że jej zależało! Inaczej ponownie zataiłaby przed nim fakt ciąży, urządziła ostrą burdę o Jacoba, że puścił go bez jej wiedzy i w ogóle o wszystko, co by tylko wpadło do głowy. A tak? Spokój, zrozumienie i pełne zaufanie. Emma pragnęła w końcu zaznać rodziny, Marcus w głębi siebie także pragnął żyć w spokoju wśród najbliższych z dala od wrogów. Niestety taki jest świat, nigdy nie będzie on idealny. Dlatego warto stawiać twarde kroki, a nie poddawać się i uciekać w kąt, gdzie trudny nas prędzej czy później dopadną.
- Nie ma za co. Domyślam się, jak musi być Ci ciężko. - na pocieszenie ucałowała, go jeszcze w czubek głowy. Odsunęła się nieco, gdy Marcus chciał wstać. Przygląda mu się uważnie, a gdy ujrzała portfel, pokręciła szybko głową. Przecież nie musi dawać jej pieniędzy! No ale z drugiej strony, może zrobi mu się lepiej jak przyjmie pieniądze? Temu też odebrała je od Namikaze, ściskając kurczowo banknoty jakby były więcej warte, niż normalnie.
- Bardzo Ci dziękuję. - rzekła cicho, kładąc pieniądze na stolik. Niech będzie święcie przekonany, że Emma na żadne używki już ich nie rozwali. Już nie jest tą nieodpowiedzialną kobietą co dawniej. Poprawiła swoją bluzkę, która była oczywiście szeroka aby zakryć już w stopniu minimalnym zaokrąglony brzuch.
- To kto będzie miał mnie pilnować i na pewno nie sprawię żadnego kłopotu? - zaś na jej twarzy pojawił się wesoły grymas, co by miał rozładować całą sytuację, również dała zgodę na ochronę, przez co może w końcu uspokoi chociaż trochę Marcusa?

Dla Marcusa to było dziwne, że Jacob ukrywał swoją prawdziwą tożsamość. Zapewne nosił także jego nazwisko a nie Emmy. Mimo to, przedstawił mu się z jej nazwiskiem i zmyślonym imieniem. Tylko dlaczego to zrobił?
Pokręcił głową w potwierdzeniu, że syn nic mu o tym nie mówił. Dopiero się dowiedział od niej i miło, że zechciała mu wyjaśnić sprawę. Już on sobie z nim na ten temat porozmawia. Chyba zaczął się dobrze wczuwać w rolę ojca.
- Już ja sobie z nim porozmawiam jak wróci.
Westchnął, czując się jakoś dziwnie pomijany w tych sprawach a nawet oszukiwany. Żeby własny syn mu to zrobił. Musiał być ku temu jakiś powód, więc o to go już sam zapyta.
Uśmiechnął się do niej lekko, w podziękowaniu za zrozumienie. Nie miał się zamartwiać, ale to samo z siebie wychodziło. Ma rodzinę a tego nie chciał i nie planował. Stąd te wszystkie obawy o życie swoich dzieci i dodatkowo matki jego syna. Jakby tego jeszcze było mało, za parę miesięcy będzie miał kolejne dziecko.
Zignorował kręcenie głową Emmy, bo już domyślał się, że będzie chciała protestować by nie wziąć od niego pieniędzy. Ale chciał, by o siebie dbała i się pilnowała. A ochroniarz pomoże jej nawet w zakupach. On sam z tą nogą nie mógłby jej wiele pomóc.
- Powiedz mi, kiedy pieniądze Ci się skończą.
Dodał jeszcze, kiedy mu podziękowała. A zaraz zadała pytanie o ochronę. Zatem zgodziła się na ochroniarza? To miło. Przynajmniej on będzie spokojniejszy.
- Przyślę do Ciebie Norberta Bardsleya. Będzie najlepiej wiedział jak Ci pomagać.
Uspokoił się wewnętrznie, kiedy Emma wyraziła zgodę na ochronę. Jeden człowiek jej wystarczy, co by ją pilnował i mógł jej pomagać. Znający się na życiu rodzinnym, bowiem sam był ojcem i mężem. Teraz wdowiec, nie mający nikogo.
Dodatkowo Namikaze rozejrzał się po salonie a później przeszedł się po całym mieszkaniu, jakby oceniał jego powierzchnię. Typowe małe i skromne mieszkanko. Minimalnie dla dwóch osób. To nie jest dobre lokum do mieszkania dla Emmy, która będzie miała znów dziecko na wychowaniu.
- To mieszkanie jest dla Ciebie za małe.
Stwierdził, kiedy wrócił do salonu i spojrzał na nią.
- Poszukać Ci coś większego? Czy może...
Westchnął, drapiąc się w tył głowy, nie wiedząc czy dobrze zrobi proponując jej...
- Zamieszkasz ze mną i dziećmi, kiedy kupimy albo wybudujemy dom?
Co ona na to? Miałaby nie tylko Marcusa pod ręką, ale też i syna oraz jego córkę. Ale będzie jeden minimalny warunek. Będzie chciał, aby Chizuru i Emma w jakiś sposób się polubiły, gdy się poznają bliżej. Nie chciał dramatów i nie porozumień. Ale do tego wrócą później.

Niestety chłopcy w wieku Jacoba mieli dużo myśli i ogromną wyobraźnię. Właściwie i Emma zbytnio nie wiedziała dlaczego jej pierworodny nałożył na siebie fałszywą tożsamość. Wszakże jest dzieckiem i raczej nie musiał się obawiać nikogo. A może też bawił się w szpiega? Czasami tak bywa. Dlatego Emma uśmiechnęła się na pocieszenie.
- Nie bierz tego tak do siebie. Chłopcy w jego wieku bardzo lubią wyobrażać sobie pewne sytuacje. Może Jacob bawi się w tajnego szpiega? - zaśmiała się krótko, puszczając zaczepne oko. Ale owszem, porozmawiać wypadało. Trzeba w końcu wyjaśnić, aby życie nabrało większej harmonii. A przecież o to chodzi, czyż nie?
Najwidoczniej los chciał żeby Marcus miał rodzinę i to może w końcu tą szczęśliwą. Będąc człowiekiem, raczej nie da się żyć zbyt długo w samotności, zwłaszcza gdy ma się tak trudną pracę jako łowca wampirów. Emma z całą pewnością będzie starała się pomagać oraz wspierać Marcus jak tylko będzie tego potrzebował i oczywiście chciał od niej choć tak minimalną pomoc przyjąć. Tak jak on teraz jej pomaga, tak Emma w przyszłości będzie chciała mu się odwdzięczyć. Zasługuje na to po tym wszystkim co biedak przeszedł.
Odnośnie pieniędzy skinęła głową. To miło, że się tak troszczy o matkę swojego syna oraz kolejnego w drodze. Naprawdę ceni jego pomoc. Co do samego ochroniarza, kobieta też się zgodziła. Poza tym dostrzegła w Marcusie ten spokój.
- W porządku, dziękuję. - odparła, krzyżując ręce pod biustem. Czyli nie czekają na nią następne samotne dni, teraz ma towarzyszyć się mężczyzna, mający być jej ochroniarze. Później przeszedł do oględzin mieszania, Emma aż zastanowiła się nad zachowaniem Namikaze, aż wreszcie zdradził dlaczego tak krążył. Zmiana mieszkania? Sama rozejrzała się po własnym lokum, jakby również je oceniała.
- Naprawdę nie trzeba, Marcusie. Dam sobie radę. - uśmiech pełen szczerości. Ten mężczyzna naprawdę ją zadziwiał, a głównie po propozycji zamieszkania z nim w domu. Aż się zabłyszczały zdrowo, lecz powstawała swój entuzjastyczny wyskok. Nie, nie chodzi tutaj o dom, ale o zamieszkanie z Marcusem i Jacobem. No i tą małą Chizuru, której Emma jeszcze nie zdążyła poznać.
- Naprawdę chcesz żebym z Tobą zamieszkała? - położyła dłoń na środki klatki piersiowej, wszakże zaparło jej wdech w piersiach! Nie potrafiła jakoś uwierzyć własnym uszom!

- Emma. Obcy ludzie, to ja rozumiem. Ale mnie i Chizuru, swojej przybranej siostrze, mógłby chociaż powiedzieć prawdę.
Akurat w tym momencie Marcusowi do śmiechu nie było. Jacob po prostu oszukał swojego ojca. Możliwe, że go wtedy jeszcze nie znał, ale czy to powód by go okłamywać? Czy może wstydził się swojego prawdziwego imienia i nazwiska?
- Jak już jesteśmy przy nim... Nazwisko ma Twoje czy moje?
To także ważna kwestia. Bo jeżeli chłopak nosi nazwisko matki, to Marcus byłby skłonny dać mu swoje, jak to według prawa jest podobno. Nie wiedział też, co w tym kierunku zadecydowała Emma. Skoro ostatnio podjęli się częstszych rozmów i widują się nawet częściej, jako ojciec Jacoba, wolał wiedzieć więcej.
Lepiej jak towarzyszyć Emmie będzie ktoś, kogo Marcus zna, niżeli jakiś obcy facet, nie wiadomo skąd. Miał zaufanie do swoich ludzi, a przynajmniej część z nich, zasługiwała na to miano. Bo nie można tego przecież powiedzieć o wszystkich. Nie raz również, na zdradach się przejechał.
Na słowa kobiety w sprawie mieszkania, Marcus spojrzał na nią lekko zdziwiony.
- Nie trzeba? To mi powiedz gdzie postawisz cały sprzęt dla dziecka? Wózek, łóżko, pieluchy...
Już nawet nie miał siły tego kończyć. Odwrócił wzrok opierając się zaraz plecami o ścianę. Aż go mdliło na samą myśl o tym co go może czekać za kilka miesięcy. Nie był do tego przygotowany. Westchnął i przeczesał swoje włosy, wyglądając na kogoś, jakby się czegoś obawiał. A bał się właśnie tej odpowiedzialności.
Później dostrzegł u niej zaskoczenie, albo raczej podekscytowanie? Na pewno nie spodziewała się takiej propozycji, ale robił to na wzgląd dzieci. A przynajmniej syna.
- Będąc szczerym... To Eki... Jacob chce byś z nami zamieszkała. Ja nie mam nic przeciwko, ale nie dojdzie do tego tak szybko, póki nie poznasz mojej córki i się polubicie. Nie chciałbym mieć dramatów w domu.
Miał nadzieję, że go rozumiała. W porę nawet ogarnął się z imieniem swojego syna. Przyzwyczajenie robiło swoje. Podszedł do Emmy i objął ją rękoma w pasie, przysuwając do siebie.
- Jeżeli o mnie chodzi... To gdybym nie chciał, nie proponowałbym Ci wspólnego zamieszkania.
Uśmiechnął się do niej ciepło, za chwilę pocałował ją w usta namiętnie i delikatnie z czułością.

- Rozumiem Twoje oburzenie, ale bierz pod uwagę jak wychowywał się Jacob. Nie jest zbyt ufnym chłopcem. - zmarszczyła brwi na samą myśl własnej niedojrzałej głupoty, przecież odebrała chłopcu dzieciństwo, wymuszając na nim samodzielne myślenie. Westchnęła cicho, licząc w duchy, że odnajdzie w sobie tyle siły żeby wynagrodzić chłopcu jego utracony czas. Naprawdę chce się stać dobrą matką, zwłaszcza dla Jacoba. I niech Marcus aż tak na chłopca się nie gniewa.
- Twoje. - Krótko i na temat. Będzie zły? Wolała żeby ich synek miał jakiekolwiek powiązanie ze swoim ojcem, prócz więzów krwi. Miała nadzieję, że się o to nie rozzłości.
- Ależ oczywiście, że się zmieści. Wiele rodzin ma mniejsze mieszkania i jakoś się ze sobą mieszczą. Dam radę. Poza tym ta dzielnica jest tak przyjemna i bezpieczna, że nigdzie nie będę się lepiej czuła z dzieckiem niż tutaj. - przekonała Marcusa? Naprawdę nie chciała mieszkać w innym miejscu. Tutaj było ją stać na czynsz, a przy czymś większym nie wypłaciłaby się. W dodatku dostrzegła minę Namikaze. Obawiał się czegoś? Niby czego? Że zostanie ojcem? Nie miał osiemnastu lat, żeby denerwować się jak wszystko będzie to wyglądało. Poza tym Marcus w końcu będzie miał szansę wychować dziecko od chwili jego narodzin. Wtedy przekona się jak może być to wspaniałe uczucie, trzymać w ramionach maleństwo, które stworzył wspólnie z Emmą. Na pewno skończy się szczęśliwie.
A jak miała zareagować? Mężczyzna na którym zależało kobiecie zaproponował wspólne mieszkanie. Dosłownie jak w bajce! Tyle, że i one mają swoje ukryte drugie dno. Emma nieco zmarkotniała, słysząc warunek. A co jeśli nie dogada się z córką Marcusa? No i ze względu na Jacoba. Nie zdążyła się odezwać gdyż łowca zdążył ją objąć i oczywiście dodać coś, co nieco ją skołowało. Przystawiła palce do ust mężczyzny, powstrzymując go od pocałunku. Uśmiechnęła się sztucznie, choć nie można było się połapać przy kłamstwie uśmiechu.
- Marcusie, ja nie chcę być domowym balastem. Nie mam pewności, czy naprawdę chcesz żebym zamieszkała z Wami. A co jeśli nie dogadam się z Twoją córką tuż po moim zamieszkaniu w domu? Wyrzucisz mnie albo ją? To nie są decyzje, które podejmuje się pochopnie. - uprzedziła go, tracąc całkowitą nadzieję na pocałunek z jego strony, temu też cofnęła dłoń. Już się nie uśmiechała.

Westchnął i nie komentował już sprawy z Jacobem. Wiedział że syn nie miał łatwo z matką, dlatego też nie odezwał się już nic w tej sprawie. Być może przejdzie mu, do czasu aż chłopak wróci i wtedy już na spokojnie z nim porozmawia odnośnie jego fałszowania danych przed ojcem.
Nie był zły o to, że Emma nadała nazwisko ojca Jacobowi.
- Przynajmniej jedna sprawa mniej do załatwiania.
W innym przypadku musiałby załatwiać przekazanie Jacobowi swojego nazwiska, a tak, kobieta od razu się tym zajęła. Nie pytając nawet o zgodę Marcusa. Choć ten nic o dziecku nie wiedział.
Z drugiej strony Marcus też z tego był zadowolony, co uświadczył swoim lekkim uśmiechem. Syn ma jego nazwisko. Więc wuj nie będzie musiał go opieprzać za brak dziedzica. Niespodziewanie w tym wyprzedził swojego kuzyna. Dzięki temu, ród Namikaze jakoś jeszcze przetrwa na tym świecie. A już najlepiej będzie, jeżeli Emma da mu drugiego syna.
Po chwili Emma zaczęła go przekonywać do tego, że pomieści się ze wszystkim, co potrzebowałoby małe dziecko. Skoro tak uważała, to niech jej będzie. Ale w przypadku problemów, lepiej jakby mu o tym powiedziała.
- Emma... Niezależnie od dzielnicy, miasto nie jest bezpieczne. Nie bez powodu przydzielam Ci ochronę.
Musiał ją w tym uświadomić, a nawet wymusić, by cofnęła się do dnia, gdzie została brutalnie wykorzystana przez wampira. Być może wydawało się jej, że jest tutaj bezpiecznie, ale to tylko pozory. Być może najwięcej wypadków i morderstw ma miejsce w centrum, to jednak w tej części też trzeba uważać. Zwłaszcza w parkach.
Marcus nie wychowywał nigdy dziecka a niemowląt nawet na rękach nie trzymał, w obawie że zrobi im krzywdę. Stąd te obawy, czy sobie poradzi. Dlatego unikał obowiązku nie chcąc nawet zakładać rodziny. Najwyraźniej musi ten "strach" przewyższyć i podjąć owej odpowiedzialności, od której uciekał.
Emma powstrzymała go od pocałunku, przykładając palec do jego ust. Warunek sie jej nie spodobał, a on pochopnie już decyzji nie zamierzał podejmować. Pomyślał o tym.
- Jeszcze domu nie mamy. Jak dzieci wrócą z Włoch, zrobimy spotkanie rodzinne i się poznacie. Ten czas pokaże, jak dobrze będziecie się dogadywały, aż dzieci znajdą dla nas dom. To ich drugie zadanie.
Czasu mają dużo, póki brzuch Emmy nie jest aż tak widoczny. Marcus jednak liczył na dobre stosunki między swoją córką a matką Jacoba. Jeżeli tak nie będzie, Emma nie będzie mogła z nimi zamieszkać.
Telefon zadzwonił, więc Marcus musiał puścić kobietę i odebrać połączenie. Wymienił kilka zdań z medykiem, który poinformował go o stanie Gerarda. Po skończonej rozmowie, schował telefon.
- Będę się zbierał. Przyjaciel miał wypadek, a obiecałem też że go odwiedzę.
Będzie się już zbierał. No ale za jakiś czas, znów odwiedzi Emmę.

Czyli nie pogniewał się za nazwisko Jacoba. Przynajmniej Emma miała pewność, że chłopak mający odpowiednie pochodzenie, poradzi sobie lepiej w życiu niż z matką. Choć i tak postara się dla niego jak najlepiej.
Udało jej się przekonać Marcusa do pozostania w swoim przytulnym kącie z którym tak naprawdę rozstawać się nie chciała. W końcu pierwsze małe, normalne mieszkanko niż jakaś obskórna dziura.
- No i dlatego się na nią zgodziłam. Dam sobie radę. - naprawdę Emma wierzyła we własną siłę, aczkolwiek nieco się obawiała przez owe spotkanie w parku. Jednak myśli pozostawiła wyłącznie dla siebie. I co do obawy Marcusa o dziecko... jeśli wszystko będzie dobrze, Emma z całą pewnością pomoże mu ze wszystkim. Pierwsze kroki zawsze są najgorsze.
Niestety atmosfera trochę podupadła na rozmowie o wspólnym domu. Emma nie należy do głupich kobiet, potrafi szybko ocenić sytuację i wyciągnąć z niej wnioski. Czasami trafne, czasami nie. Ale chyba w tej kwestii się nie za bardzo myliła.
- Żeby cokolwiek zaplanować chcę najpierw przejść przez casting Twojej córki.
- może i zabrzmiała uszczypliwie, lecz niech się jej nie dziwi. Nie chce być traktowana przedmiotowo. Poza tym nie chciała żyć, gdzie wszystkim rządzi małolata. Marcus nie ma swojego zdania? Westchnęła cicho, jak Namikaze się odsunął, ona natomiast udała się na kanapę. Skoro miał telefon nie przeszkadzała mu.
- W porządku, do widzenia. - rzekła, nie spojrzawszy nawet na łowcę. Zamknęła oczy, chcąc choć trochę odpocząć. Nie miała bladego pojęcia jak tak dalej wszystko będzie wyglądać. Gdzie szczęście samotnej kobiety ma zależeć od Chizuru. Szafa gra.

Nie miał po co się gniewać. Emma zrobiła co uważała za słuszne i chciała najwidoczniej, aby jej syn nosil nazwisko swojego ojca. Marcus był z tego wdzięczny, że nie odsunęła go od roli ojca i nawet nie ukrywała tego faktu przed ich synem. Przez te lata najwyraźniej zmądrzała, kiedy Jacob aż dwa razy od niej uciekł.
Pokręcił głową i już z nią nie zamierzał się sprzeczać. Skoro chce tutaj mieszkać, będzie mieszkała. Dostanie jedynie człowieka do ochrony, co by on miał pewność iż żadna więcej krzywda się jej nie stanie. A poszukiwania i tak zarządzi. Może ktoś natrafi na jakiś trop.
Dalej ich rozmowa już nie przebiegła tak spokojnie i przyjemnie, jakby tego chcieli. Problemem stała się teraz Chizuru, sądząc po słowach Emmy. Marcus westchnął i aż potarł czoło, kiedy skończył rozmawiać z Yutaką. Ton Emmy jasno wskazywał, że jest niezadowolona. Kobiety...
- Emma... Chizuru ma trudny charakter. Jej matka została zamordowana. Nie jesteśmy przecież małżeństwem, więc Chizuru powinna Cię polubić. Skup się na tym, aby Jacob był szczęśliwy i miał pełną rodzinę pod jednym dachem. Chizuru i tak ja wychowuję.
Wzięło go teraz na tłumaczenia, jakby poczuł się winny swoich wcześniejszych słów, ale nie chodziło mu o żaden casting. I Chizuru nie była tą, która się rządzi. Marcus starał się dogodzić każdemu dziecku, ale nie na wszystko się przecież zgadzał. Stał w miejscu i patrzył na siedzącą i być może sfochaną Emmę. Nie wyjdzie chyba tak szybko, póki z nią tego nie wyjaśni na dobre.

Byleby rozmowa między Marcusem, a Jacobem przebiegła bez konfliktowo, wystarczy że niebawem Emma ze starszym Namikaze może zacząć się kłócić. Oby tylko nie wyszło z tego coś gorszego. W każdym razie Emma nie była zła o obecność Chizuru, tylko o to że miałaby dyktować warunki zamieszkania. Jakby była panią całego świata, mając gdzieś co takiego czuć może Jacob wraz z Macusem. Samolubną być nie można, poza tym Emma chciała mieszkać dla nich wszystkich, a nie tylko dla Jacoba. Jakby to miało niby wyglądać? Nie spoglądała na Marcusa, kiedy ten mówił. Starał się chronić córkę, nie dziwiła się, ale niech weźmie pod uwagę co może myśleć matka ich następnego dziecka.
- Dobrze, w porządku. Dojdzie do spotkania, porozmawiamy. Teraz nie ma co planować. - naprawdę bez sensu teraz dyskutować. Najlepiej jak pozna dziewczynę i dopiero zaczną mówić, bo za plecami to bezsensu. - Daj mi zna telefonicznie, jak będzie miał wpaść ochroniarz. Nie chcę być zaskoczona. - Dodała, jeśli miał niedługo wyjść. A skoro się spieszy, niech już idzie. Emma i tak była już nieco zmęczona oraz odrobinę zawiedzionq. Wspólne zamieszkanie może okazać się tak naprawdę marzeniem rodem z bajki. Poprawiła się na kanapie, krzyżując ręce na oparciu kanapy i złożyła na nich głowę. Musiała nieco odetchnąć, wszakże ciąża już na początku dawała o sobie znać.

Gdyby Marcus wychowywał dzieci swoje od pieluch, wiedziałby jak z nimi teraz rozmawiać i jak do nich dotrzeć. Teraz to nie chciał, by jego decyzje odbierały jako atak, więc ciężko było mu trochę z tym sobie radzić. Przyznałby każdemu kogo by spotkał, że ojcostwo to trudne zadanie. Nie chciał też kłótni z Emmą, skoro aż tak się do siebie zbliżyli i jeszcze ma mu ona dać kolejnego potomka.
- Wrócimy do tego po spotkaniu rodzinnym. Umówimy się jak dzieci wrócą.
Zgodził się z Emmą i lepiej tez będzie jak sobie pójdzie. Nie tylko ona, ale i on musi przemyśleć dobrze całą sprawę ze wspólnym zamieszkaniem. Czy zawsze muszą mu się jakieś problemy plątać pod nogami?
- Dobrze. Dostaniesz wiadomość.
I tyle z ich spotkania. Stał i popatrzył jeszcze na nią, mając ochotę spróbować ponownie ją pocałować, ale zrezygnował.
- Do zobaczenia. I uważaj na siebie.
Pożegnał się machnąwszy ręką i wyszedł. Zszedł na dół, opuszczając tym samym budynek. Wsiadł do samochodu i siedział tak jeszcze przez chwilę. Az w końcu odpalił i odjechał.


[z/t]

Po wyjściu Marcusa, Emma mogła zająć się sobą. Wzięła kąpiel, posprzątała w mieszkaniu. Wychodziła na zakupy. I tak czas jej mijał na codziennych czynnościach. W końcu nadszedł dzień w którym Emma miała sama nie mieszkać.
Akurat kończyła robić sobie herbatę, gdy ktoś zapukał do jej drzwi. Podeszła szybko do nich, zaglądając przez tzw judasza. Dostrzegła w nich wysokiego mężczyznę który dla kobiety wyglądał zbyt podejrzanie. Otworzyła drzwi, ale nie odpinała ich z łańcuszka. Zatem nie mógł wejść, bo drzwi szerzej otworzyć się nie dało.
- Kim Pan jest? - spytała poważnie, patrząc na twarz obcego mężczyzny. Cała w bliznach. Tym bardziej się stała się podejrzliwa. A sam Norbert mógł zobaczyć kobietę w szerokiej białej bliuzce i spodniach jasnych dresowych. Włosy miała upięte w kok. Szeroka bluzka zasłaniała jej zaokrąglony przez ciążę brzuch.

Miło że się nie dziwił Emmie, która nieufnie podeszła do gościa. I dopóki się jej nie przedstawił, nie mogła wpuścić go do środka. Musi być przecież ostrożna, zwłaszcza po tym jak ją zgwałcono w parku.
Po możliwości obejrzenia dokumentów, Emma raz jeszcze przyjrzał się Norbertowi. Z prośby Pana Namikaze. Cóż, musi być to prawda. Przymknęła na chwile drzwi aby otworzyć zamek i wypuściła do środka mężczyznę.
- Proszę wejść. - sama się lekko uśmiechnęła, zapraszając. Norbert nie napotka żadnych luksusów, tylko skromne mieszkanko.
- Niech Pan się rozgości, a ja zaparzę... herbaty lub kawy? - spytała, chcąc jak najlepiej powitać gościa, który ma ją ochraniać przed wampirami. I wierzyła, że jest w zdolny, zważywszy na jego muskularną budowę ciała. Ale też miała dziwne wrażenie, że od mężczyzny mimo wszystko bije jakiś nieokreślony smutek. Czy on zdawał sobie z tego sprawę? Emma w końcu jest typową kobietą, a takie szybko odnajdują w ludziach smutne troski i same pragną zająć się taką osobą. Poza tym nie znała jego przerażającej przeszłości. I jeśli odpowie Emma uda się do kuchni w celu przygotowania odpowiedniego napoju dla Norberta.

Uprzejmie z jego strony, że nie poganiał kobiety. Emma pierw musiała mieć dowód, że owa osoba jest od Marcusa, a gdy tak się stało, został na spokojnie wpuszczony.
- Oczywiście. Słodzić? Jak tak to ile? - zapytała ponownie posylając mu także sympatyczny uśmiech. Może nie był bardzo nerwowy? Wiadomo, że nie należy oceniać ludzi po pozorach, choć z reguły duzi mężczyźni są z natury bardzo potulni. I naprawdę ciekawe, Emma myśli o swoim gościu, a gość ocenia mieszkanie pod względem bezpieczeństwa. Szkoda, że nie mógł o tym na głos. Z całą pewnością by się roześmiała.
- Trochę tak. Ale myślę, że odkąd zamieszka Pan ze mną, nie będę. - nie miała niczego złego na myśli. Po zaparzeniu kawy, gestem zaprosiła Norberta do saloniku, który oczywiście był także i sypialnią. Postawiła kawę na stole.
- Może Pan schować swoje rzeczy do jednej z szafek. Będzie Panu z całą pewnością wygodniej sięgać po rzeczy. - luźna propozycja. Emma usiadła na krześle tuż na przeciwko mężczyzny, jeśli ten usiadł. Niech nieco się przyzwyczai, nim kobieta zacznie z nim rozmawiać. A przyglądała mu się niemal bez przerwy.

Nie słodziła mu kawy skoro nie chciał. Emma przygotowała w razie czego jeszcze ciasteczka, aby jej gość, a właściwie tymczasowy lokator poczuł się jak u siebie w domu.
- Proszę się tym nie przejmować, rozumiem. - zaśmiała się krótko, machnąwszy ręką. Wiedziała iż musi przebadać jej mieszkanie w razie zagrożenia żeby móc wiedzieć po jakie środki sięgnąć.
Posłała cieplejszy uśmiech na podziękowanie co do kawy, obok której wylądowały dodatkowo ciasteczka.
- To ta szafka. - otworzyła jedną z szafek z której wyciągnęła parę ubrań i pochowała do innych. Powinien się zamieścić bo była dość pojemna. Zamknęła szafkę i usiadła w pobliżu Norbeta. Miała dziwne wrażenie, że mężczyzna się trochę krępował.
- Tak, też mi się tak wydaje ale Marcus sądzi, że jest za małe i radzi mi się przeprowadzić. - westchnęła, spoglądając na własne mieszkanie jeszcze raz. Luksusem ono nie jest, ale przynajmniej ma jakiś przytulny swój kąt w którym nie musi też przyjmować klientów.
- I proszę się czuć śmiało. Jeśli Pan poczuje się głodny, proszę zapoznać się z lodówką. Zażyć kąpieli - łazienka stoi otworem. - ton miała przyjazny i otwarty, wszak kobieca intuicja podpowiada, że do niektórych ludzi trzeba mówić naprawdę łagodnie, bo Norbert z całą pewnością potrzebuje dobrej osoby, zresztą Emma taką osobą jest.
- Jest pan żonaty? - spytała, żeby w razie czego przełamać milczenie i przy okazji poznać lepiej łowcę który ma jej pomagać. Ale nie miała pojęcia o jego tragedii i że właśnie o nią zapytała...

Ale nikt od Norberta nie oczekuje pomocy! I tak wystarczająco była mu wdzięczna, że zechciał zająć się obcą, ciężarną kobietą. A przecież nikt mu nie kazał! Aczkolwiek miło będzie, gdy zacznie pomagać Emmie, wszakże ciężko jest poruszać się ciężarnej. Zwłaszcza po tak dramatycznych przeżyciach jakim był gwałt.
- Najwidoczniej i w końcu czas najwyższy. Marcus nie ma pięciu lat. - uśmiechnęła się lekko na samą myśl, iż ten wyrośnięty, jednooki mężczyzna nadal zachowuje się nieodpowiedzialnie. Ale co poradzić. Nie każdy musi być ideałem, Emma także taka nie jest, choć mimo wszystko stara się naprawić swoje błędy, chociażby poprawić relacje z Jacobem, który tak naprawdę mamy nadal potrzebuje.
Podstawą było żeby zapewnić warunki dla gościa. Nie żeby musiał się wszędzie skradać albo pytać. Niech śmiało korzysta, a na podziękowanie posłała mu czarujący uśmiech.
- Oczywiście, proszę Pana. Jak będzie coś potrzeba, poproszę o to. Dobrze? - naprawdę się cieszyła, że Marcus przysłała jej tak miłego mężczyznę. I naprawdę mimo groźnego wyglądu, okazał się przyjaznym oraz spokojnym osobnikiem.
- Naprawdę smakuje? Bardzo mnie to cieszy. - puściła mu oko, przyglądając się jak ten pije. Ale cóż, na odpowiedź odnośnie żony Norberta, Emma zamilkła. Zmartwiła się... naprawdę.
- Przepraszam, nie powinnam pytać ale i tak bardzo mi przykro. - był sam? A może miał dzieci? Naprawdę zrobiło się jej żal Norberta, zwłaszcza po jego minie. Westchnęła cicho, starając się pocieszająco uśmiechnąć.
- Jesteś zmęczony? Może chcesz się położyć? - wypada zapytać, w końcu znalazł się w nowym miejscu, musiał wyppocząć porządnie, a Emma się nim zaopiekuje!

Także żyła w nadziei, że Marcus nagle się nie rozmyśli co do niej samej, a przede wszystkim do ich drugiego dziecka. Jakby nie patrzeć, mogli tworzyć już całkiem normalną rodzinę, gdyby nie fakt, że Emma z Marcusem nie wiele mają ze sobą wspólnego, nie licząc Jacoba i drugiego dziecka. Choć Emma bardzo chciałaby, żeby to Marcus okazał się mężczyzną jej życia, a nie nikt inny. Czuła owe pragnienie i chęci cała sobą... Ale jak jest z Namikaze? Tego nie wiedziała.
Na szczęście nie miał za złe zapytania. Emma co prawda nie chciała niczego złego dla Norberta, a zwłaszcza powrotu do smutnych wspomnień. Dla niej ten mężczyzna nie zasługuje na taki los.
- W porządku, ale naprawdę proszę się nie krępować i w razie czego położyć. No i pora zająć się pańskimi rzeczami. - zerknęła na szafkę, którą podarowała na jakiś czas Norbertowi. Niech się na spokojnie ugości. Natomiast sama Emma siedziała i nadal się przyglądała przybyszowi.
- Jak długo Pan zna Marcusa? - warto wiedzieć, bo przecież od takich ludzi można wiele ciekawych informacji się dowiedzieć! A Emma po prostu też chce wiedzieć na czym stoi oraz jak do Namikaze podchodzić.

Właściwie to Marcus powinien biegać za Emmą, a nie odwrotnie. Naprawdę mógł dziękować losowi, że znalazła się taka kobieta, która oczekuje czegoś więcej niż zwykłej przyjaźni. Bo ile ona może walczyć sama? Namikaze żadną księżniczką w wieży nie jest żeby aż tak mogła sama się poświęcać. Tyle w temacie.
Wysłuchała odpowiedzi Norberta. Czyli Marcus to taki niedokońca ojciec i mąż rodziny. Emma od razu to zauważyła, choć mimo jego starań, on nadal ucieka. Oby z tego wyrósł jak najszybciej, bo przecież kolejne życie za jego sprawą ma ujrzeć owy okrutny świat.
- Człowiek uczy się przez całe życie, ale mam jednak wrażenie, że Marcus i tak nadal nieświadomie ucieka. Bo jak widzisz, nie za bardzo teraz utrzymuje ze mną kontakt. - wzruszyła lekko ramionami. Na pewno jest bardzo zajęty, ale od czasu do czasu mógłby dać znać że żyje, czyż nie?
I wreszcie Norbert odważył się zająć swoimi ubraniami. Emma oczywiście przyglądała się ruchom mężczyzny, no i oczywiście dostrzegła teczkę. Widok wychodzących z niej papierów musiał sugerować, że zbieraj coś i oddać tego nie chciał.
- Ale gruba teczka. - odezwała się, licząc iż Norbert zechce pokazać jej zawartość, bo Emma toć takie ciekawskie stworzonko. Podeszła bliżej, opierając się o szafkę obok. Pokaże? Byłaby naprawdę wdzięczna, że zaspokoi jej ciekawość!