Pokój Ally [piętro]

Wydarzenia rozgrywające się z jej udziałem były całkowicie niezrozumiałe. Wampir, bo właśnie nim okazał się ów przybysz wypuścił z siebie wiązankę gróźb i rozpłynął się w mroku nocy. Esmeralda nie rozumiała skąd ją zna i dlaczego próbował ataku. W tej chwili najważniejsza była dla niej Ally, która płakała wystraszona całym zajściem. Gdyby nie dziecko łowczyni obdarłaby tego typa ze skóry i dogorywającego zawlokła za wszarz do Oświaty. Pewne działania nie mogły być wykorzystane, a każda próba walki mogła marna w skutkach. Wampir odszedł pozostawiając po sobie tylko niepokój i przerażenie. Kto wie czy gdzieś za drzewami nie kryją się inni…
Lekarka przytuliła do siebie córkę i wciąż ją uspokajając pobiegła w stronę swojego domu.
- Nie dam Cię skrzywdzić, kochanie. Jestem tutaj. - zdjęła małej czapkę i pocałowała ją w czoło. Dom był zamknięty, lecz od wejścia od razu przywitała je zmora. Był to dobry znak – nikt obcy nie buszował po domu ani obrzeżasz, bo w innym wypadku Daisy byłaby niespokojna. Nie raz alarmowała właścicielkę o dziwnych podejrzeniach, które na ogół stanowiły dzikie wiewiórki i inne leśne zwierzaki. Zmora była bardzo terytorialna, dlatego tak zręcznie chroniła domu.
- Widzisz? Jesteśmy już w domku. To był tylko zły sen. - Esmeralda kucnęła ściągając córce kurtkę. Miała nadzieję, że natłok wrażeń i chłód nie sprawi, że Ally zachoruje. Po rozebraniu się i odpowiednim przywitaniu zmory, lekarka przygotowała butelkę mleka i wraz z małą udała się na górę. Miała zamiar nakarmić ją i położyć do spania. Wszak już wystarczająco miały wrażeń.

Idąc na górę Esmeralda nie spodziewała się takiego obrotu sprawy. Wciąż czuła niepokój, to prawda, ale że ktoś dostał się do jej mieszkania? Daisy nie wyglądała na zdenerwowaną, dzięki czemu automatycznie uspokoiła swoją Panią. Lekarka weszła do pokoju dziecka i dopiero po zapaleniu lampki doszło do niej że coś jest nie tak. Karteczka. W łóżeczku. Jej córki.
Na samą myśl, że ktoś zostawił jej coś w mieszkaniu poczuła mocne ukłucie, które automatycznie zmroziło jej krew.
- Skurwysyny… - szepnęła, a kartka wypadła jej z dłoni. To nie był jej dobry dzień. Wszystko co miała w jednej chwili rozsypało się pozostawiając jedynie pogorzelisko. Ally piła spokojnie mleko, ale kiedy stłukło się szkło mała się rozpłakała.
- Cii… Nie płacz kochanie. - Esmeralda przytuliła małą, choć w głębi duszy sama drżała ze strachu. Bała się, że ten który czyha na jej życie mógłby skrzywdzić jej dziecko, a tego by nie wybaczyła ani sobie, ani wampirom. Pośpiesznie wystukała wiadomość dochodząc do wniosku, że nie ma czasu i trzeba działać. Spakowała rzeczy córki i wraz z dzieckiem zbiegła do salonu.

zt