Pomyłka

Isao zaczął bawić się w bohatera. Zawsze wyróżniał się na tle swojej rasy. Zbyt dobry, zbyt wrażliwy. Lubił ludzi i bynajmniej nie w formie śniadania, czy kolacji. Nie znosił za to dużej części przedstawicieli swojej rasy. Wampiry bez serca, krwiożercze bestie. Tak właśnie widział wielu z nich. Nic więc dziwnego, że przed laty, nawet po zniknięciu jego ukochanej Madeline, próbował zbliżyć się do dowódcy oświaty łowieckiej, by zacząć z nimi współpracować. Chciał pomagać w przywracaniu ładu w świecie. Chciał chronić ludzi. Przecież mógł tyle co łowcy, a nie potrzebował specjalnego, długiego szkolenia. Ze swoimi wampirzymi atutami mógł być nawet lepszy od nich. Miał moce, miał wyostrzone zmysły, wyczuwał krew na odległość, a także, co było cholernie ważne, mógł zaskoczyć swojego przeciwnika.
Wrócił do miasta, w którym spędził tak dużo przyjemnych chwil. I zobaczył, że wszystko tu zaczęło stawać do góry nogami. Istnienie wampirów zostało ujawnione, Samuru robił co mu się żywnie podobało. Testament dalej był na wolności... Łowcy zdawali się być bezsilni. Albo zrezygnowani. Może tak właśnie było. Dlatego postanowił wziąć sprawy w swoje ręce. Wykorzystując swe oczywiste atuty jako łowcy, zaczął sam łapać wampiry, które dopuszczały się zbrodni. Tak było też i tym razem. Swój dzisiejszy cel miał na muszce już od dłuższego czasu. Czekał jednak na odpowiedni moment. A może szukał czegoś, co mogłoby go ułaskawić? Nic takiego nie znalazł, wampir okazał się zwykłym mordercą. Tym razem Isao postanowił dopilnować, by nie zabił kolejnej dziewczyny. Zaczaił się na niego i gdy ten już dobierał się do swej kolejnej ofiary - zaatakował. Wampir był zaskoczony, ale wkrótce zaczął się bronić. Isao odniósł zwycięstwo. Wampir przemienił się w kupkę prochu, a dziewczyna została ocalona.
Wiedział, że wkrótce zjawią się w okolicy wampiry, które wyczuły zapach krwi. Krwi zabitego mordercy i krwi samego Isao. Musiał się więc spieszyć, musiał się zabezpieczyć. Poprawił płaszcz, osłaniając zranione miejsce i zaciągnął na głowę obszerny kaptur i ukucnął przy dziewczynie. Wymazał jej wspomnienia. Nie chciał, by dziewczyna pamiętała tę bestię, która chciała ją zabić, by wiedziała co się wydarzyło. Nie potrzebny był jej strach i trauma. Robił jej w ten sposób przysługę. Gdy już skończył, zaczął zastanawiać się co dalej. Nie mógł jej tutaj zostawić, musiał zabrać ją w bezpieczne miejsce. Tylko gdzie takiego miejsca szukać? Szkoła? Jej dom? Nie wiedział gdzie mieszka. Zastanawiał się, nie bardzo wiedząc co robić. Chciał odejść stąd jak najszybciej, zanim w okolicy pojawią się wampiry. I zanim on sam stanie się dla niej zagrożeniem. Dawno nic nie jadł, a teraz dodatkowo stracił krew. Sam niedługo może stać się niebezpieczny. Gdyby coś jej zrobił, nie wybaczyłby sobie tego.

Oczywiście kolejne zlecenie do klanu na jakiegoś wampira atakującego samotne, młode i powabne kobiety w parku. Zawsze była krok za swoim celem, chodź poszukiwała typa od kilku dni. Teraz już nie zamierzała odpuszczać, zdołała zorientować się w terenie w jakim wampir urządzał sobie polowania na bezbronne kobiety. Twarz nie wyrażała nic poza skupieniem, ubrana cała na czarno ze swoją kataną przy pasie. Przemierzała park, czas aby łowca stał się zwierzyną. Znała się na tropieniu i widziała jakieś ślady idące w głąb więc ruszyła się w stronę miała nadzieję miejsca gdzie zetknie się z krwiopijcą. Powoli i cicho przemierzając krzaki dostrzegła mężczyznę idealnie pasującego do opisu. Mało tego miał w ramionach kobietę, odrobina krwi się rzuciła jej w oczy. Wyprostowała się i wyszła zza drzewa zaciskając lewą dłoń na pochwie miecza.
- twoje chwile są policzone.. to ostatnia twoja ofiara.. - powiedziała zimnym głosem chcąc zwrócić na siebie jego uwagę. Pchnęła kciukiem tsubę wysuwając delikatnie miecz, łapiąc prawą ręką za rękojeść katany. Charakterystyczny dźwięk wysuwanego ostrza przeciął ciszę.
- jakieś ostatnie słowa zanim rozpłatam cię na części.. ? - niby spytała ale nadal kroczyła przed siebie w jego stronę. Była ciekawa czy rzuci w nią nieprzytomną kobietą i zacznie uciekać a może po prostu rzuci się na łowczynię. Ugięła lekko nogi w kolanach przed Isao, nie spuszczając wzroku z jego postury.

Nie spodziewał się tutaj łowców. A przecież było to tak banalne, tak oczywiste. Wampir zabija od jakiegoś czasu młode dziewczyny. Przecież to było do przewidzenia, że prędzej czy później oświata się nim zainteresuje. Wychodziło na to, że wątpił w łowców bardziej, niż sam się tego spodziewał. Być może myślał, że oświata powoli poddawała się w walce z wampirami. Wychodziło jednak na to, że wcale nie, że ciągle starała się z nimi walczyć. To był dobry znak. Ale nie dla niego. Nie w tej chwili. Był mocno zdziwiony, gdy nagle ktoś się pojawił. Wystarczyło jedno spojrzenie, by stwierdzić, że jest w tarapatach.
Gdy uzbrojona łowczyni zjawiła się w pobliżu, spojrzał na nią dość zaskoczony. Był w trakcie odstawiania dziewczyny po usuwaniu jej pamięci. Był to więc dosć słaby moment na wizytę łowcy. Wszystko to bowiem mogło dość dziwnie wyglądać w oczach kogoś, kto nie wiedział co tu się tak naprawdę działo. A wiedział to tylko on. I chyba również martwy wampir, ale on nic tu nie mógł pomóc. Isao więc skierował wzrok szarych tęczówek na dziewczynę, która pojawiła się na miejscu zdarzenia. Uniósł dłonie w poddańczym geście i uśmiechnął się lekko, choć odrobinę na siłę. Nie było mu teraz do śmiechu.
- Spokojnie, spokojnie. To pomyłka. Zobacz, że dziewczyna nie jest pogryziona, tylko spokojnie śpi. - odezwał się, siląc się na spokojny ton godny zaufania. Nie wiedział bowiem jak dziewczyna zareaguje. - Nie jestem tym, kogo szukasz. Jestem niewinny. - podjął próbę. Ze stresu zapomniał o bólu, który cały czas mu towarzyszył. Może wampiry były dużo silniejsze i wytrzymalsze od ludzi, a także było je ciężej zabić, jednak nadal odczuwały ból. Tak jak on teraz. W końcu zabity wampir nie poddał się tak łatwo i zdołał go zranić. A osłabiony wampir nie regenerował się tak szybko. Nie uciekał, nie rzucał się na łowczynię, ani nieprzytomną dziewczynę. Po prostu wraz z każdym krokiem Saiyuri, on cofał się, mając ciągle uniesione w poddańczym geście dłonie. Mial nadzieję, że łowczyni zrozumie i wysłucha go.

Odłożył ludzką kobietę na bok i zaczął sie tłumaczyć, robiąc krok w tył za każdym razem gdy ona robiła krok w przód. Szła tak że powoli dotarła do leżącej kobiety kucając przy niej. Przyjrzała się czy aby nie miała jakiś śladów walki, czy ubranie nie było poszarpane za głęboko.
- wampiry posiadają różne moce.. wymazują wspomnienia, niektórzy leczą swoje ofiary żeby nie pozostawiać śladów na ich ciele. - mówiła zimnym tonem natarczywie wlepiając swoje ślepka w wampira. Postawa z jaką sie poruszał wskazywała pokojowe nastawienie. Jednak dziewczyna nadal była przygotowana na atak w jego stronę, w końcu nie było ciała innego wampira, który posłużyłby za dowód przemawiający za wersją Isao. Śledziła krwiopijcę, nie spuszczając ani na chwilę z niego oczek.
- dlaczego miałabym ci wierzyć.. to jest teren gdzie mordowano młode kobiety, znajduję tu ciebie. Trzymasz w ramionach nieprzytomną niewiastę.. mogłeś ją wcześniej ogłuszyć i dopiero teraz się posilić jej krwią.. to dość wiarygodna wersja moim zdaniem.. - warknęła zaciskając dłoń mocniej na rękojeści katany. Zaczęła iść w jego stronę nie odpuszczając. Miał z deszka przegwizdanie z jednego powodu, nie miał ani jednego neutralnego świadka, który mógłby zeznać na jego korzyść.
- jeśli nadal masz zamiar się upierać przy swoim.. to dam ci szansę.. pomylić sie może przecież każdy.. - powiedziała uśmiechając się wrednie, sięgnęła dłonią do kabury i wyjęła z niej małą szczelnie zamkniętą fiolkę. Pokazała mu ją na odległość, w środku znajdowała się bezbarwna ciecz.
- wypij to a pozwolę ci się.. wygadać.. może to być serum prawdy nie pozwalające kłamać.. równie dobrze może to być woda święcona.. jedno jest pewne.. ciecz nie ma żadnego zapachu.. - położyła ją na ziemi i zaczęła sie cofać dając mu możliwość podejścia i zabrania fiolki.
- decyzja należy do Ciebie.. oczywiście nie musisz tego pić.. to jedyna szansa abym cię wysłuchała zanim ruszę na ciebie z zamiarem pozbawienia cię życia.. - wyjaśniła bardzo szczegółowo czekając na jego decyzję.

- Zapewniam Cię, że ja takowych nie posiadam. Choć wspomnienia jej wymazałem, po co ma pamiętać coś takiego? - mruknął cicho, chyba niepotrzebnie się tłumacząc. Robił krok w tył za każdym razem, gdy łowczyni robiła krok w jego stronę. W ten sposób zachowywał bezpieczny dystans. Gdyby chciał - uciekłby bez większego problemu. Wampiry przecież były znacznie szybsze i zwinniejsze od ludzi, prawda? W dodatku posiadały przydatne moce. On jednak był zbyt osłabiony głodem i utratą krwi. A w dodatku chciał wyjaśnić całe zajście, by przypadkiem nie znaleźć się na listach gończych łowców.
- Mówię już, że to nieporozumienie. Wyjaśnię całą sprawę, ale musisz mi dać na to szansę. Tymczasem Ty mnie zagadujesz, ale jednocześnie krążysz i szukasz szansy na atak. - wyjaśnił. Nie spuszczał z niej oka, przyglądał się jej uważnie, śledził każdy krok, by w razie potrzeby zareagować odpowiednio szybko. Łowcy byli różni. Jedni byli naprawdę dobrymi ludźmi, inni byli okropni nawet dla innych ludzi. Jedni rozumieli, że wampiry mogą być różne, inni nienawidzili ich co do jednego. Isao nie miał pojęcia do jakiej grupy należy dziewczyna przed nim. Nie chciał więc ryzykować. Nie spieszno mu było do grobu.
- Szansę? - powtórzył, przyglądając się jej z niepewnością. Łowczyni najwyraźniej do czegoś piła, ale on nie wiedział do czego. Cóż... przekonał się bardzo szybko. Wyciągnęła fiolkę, która już na pierwszy rzut oka skojarzyła mu się z serum prawdy. Ale czy na pewno nim było? Czy nie była to trucizna lub woda święcona? Przyglądał się dziewczynie, kiedy tłumacząc swoje zamiary, położyła fiolkę na ziemi i cofnęła się. Zerknął najpierw na nią, potem na Saiyuri. Zmarszczył brwi, wyraźnie powątpiewując w jej pomysł.
- Chyba żartujesz. Nie znam Cię i nie wiem na ile mógłbym Ci ufać nawet, jeżeli byś przysięgała, że to serum prawdy. Chcesz mnie wykończyć, więc możesz chcieć sobie oszczędzić roboty, licząc na moją naiwność. Ja zbyt wiele razy byłem już naiwny i dostałem przez to solidnie po dupie. Tym razem się nie dam. Są inne możliwości dogadania się. - mruknął. Zmrużył oczy, czując ciągły ból na boku, w który został zraniony. Zabity przez niego wampir posiadał dość upierdliwą moc, która dała mu nieco w kość. Rana nie goiła się tak jak powinna.
- To jak... wysłuchasz mojej wersji? - spytał, cofając się o kolejne dwa kroki. Chyba, że już wcześniej, tuż po odmowie wypicia zawartości fiolki, został zaatakowany.

Słuchała tego co miał do powiedzenia, jak na agresora miał dość łagodną postawę. Nie był pyskaty ani wredny. Ale przecież wszyscy kłamią, cywile, policja, członkowie jej klanu, tym bardziej wampiry.
- no to mamy impas.. chcesz żebym ja Tobie zaufała ale ty nie chcesz zaufać mi.. zbyt wiarygodny nie jesteś w tym momencie.. gdybyś nie wymazał pamięci tej kobiecie pewnie by potwierdziła że zaatakował ją inny wampir.. - mówiła ze spokojem, miała zlecenie na typa i mało tego mężczyzna który stał przed nią idealnie pasował do rysopisu. Było jednak coś co przemawiało na jego korzyść. Zwłaszcza że wcześniej uważnie obejrzała ciało nieprzytomnej kobiety. Obróciła kataną w dłoni i idąc w jego stronę już normalnym krokiem, wsunęła ostrze do pochwy przy pasie. Kucnęła w miejscu gdzie położyła fiolkę i wzięła ją w dłoń. Po czym wyprostowała się nadal spoglądając na Isao chłodno.
- straciłeś szansę na moje zaufanie.. - rzuciła mu fiolką w taki sposób aby bez mniejszego problemu mógł ją złapać.
- siarczan morfiny.. uśmierzy twój ból.. - warknęła odwracając się do niego plecami. Zawartość fiolki była bardzo mała, wystarczająca jednak aby pozbyć się dokuczliwego uczucia. Po czym podeszła do nieprzytomnej kobiety i bez najmniejszego trudu pozbierała ją z ziemi przewieszając sobie ją przez ramię jakby jej waga nie przekraczała kilku gram. Przeniosła kobietę na najbliższą ławkę i ułożyła ją na niej.
- ciesz się że nie trafiłeś na łowcę z temperamentem i bronią palną.. nie wiadomo czy coś by z ciebie zostało.. - powiedziała na tyle głośno aby ją usłyszał. Odwróciła się w jego stronę i przyglądała mu się uważnie.

Miał łagodną postawę, ponieważ z natury był łagodnym facetem. Dobrym, łagodnym, sympatycznym, miękkim, zbyt miękkim i naiwnym. Nie kłamał, ale Saiyuri nie musiała tego wiedzieć. Wszak dopiero go poznała. W dodatku poznała go w dość niesprzyjającej mu sytuacji, z której ciężko mu się było wytłumaczyć, jakoś wykaraskać.
- Nie powinnaś tego porównywać. Gdybym zaufał Ci, kiedy chciałabyś mojej zguby, straciłbym życie. Spotkało mnie w nim wiele złego, ale nie chcę jeszcze odchodzić z tego świata. - odezwał się tak samo spokojnie jak zwykle. Gdy dziewczyna zaczęła iść w jego kierunku, nijak nie przejął się faktem, że wyraźnie chowała ostrze. Wiedział, że łowcy mieli jeszcze sporo sztuczek w zapasie. Życie nauczyło go braku ufności. Chociaż nie zawsze o tym pamiętał. Odsunął się więc krok o kroku, zgodnie z krokami przebywanymi przez Saiyuri. Patrzył na nią przy tym uważnie. Wzdrygnął się z zaskoczenia, kiedy nagle rzuciła czymś w jego kierunku. W ostatniej chwili do jego świadomości dotarło, że to fiolka, która przed chwilą leżała na ziemi. Złapał ją w ostatniej chwili, chroniąc przed stłuczeniem.
- Co masz na myśli? - spytał, patrząc na nią nieufnym wzrokiem. Było w tym też nieme pytanie. O co jej chodziło? Zauważyła ranę i chciała mu pomóc, a może wiedziała, że był głodny? Nie rozumiał o co jej chodziło, więc obracał w palcach fiolkę, czekając na odpowiedź.
W pierwszej chwili, gdy łowczyni podnosiła nieprzytomną dziewczynę z ziemi, Isao miał odruch, który nakazywał mu pomóc jej. Zrobił jednak krok i zatrzymał się, nie chcąc podchodzić bliżej. Ostatecznie jednak westchnął głośno i podszedł do niej.
- Daj mi ją. Jestem znacznie silniejszy. - Jeżeli wszystko poszło w porządku, to zabrał od Saiyuri nieprzytomną dziewczynę. - Gdzie ją zanieść? - spytał, patrząc na nią. Zdziwił się, gdy wskazała na ławkę, ale położył ją tam.
- Ale chyba jej tu nie zostawimy, co? Może do jakiegoś domu ją zanieść albo do szpitala? Nie wiem gdzie mieszka, użyj wtyków łowców i dowiedz się czy coś. - podrapał się po głowie, nieco zagubiony. Był odsłonięty, stracił gardę i mógł zostać w każdym momencie zaatakowany. Ale czy Saiyuri z tego skorzysta, czy zaufa mu? A może wszystko przebiegło inaczej, bo już wcześniej dziewczyna jakoś zareagowała na jego zachowanie? Może nie pozwoliła mu wziąć nieprzytomnej dziewczyny? Może dźgnęła go, gdy odkładał go na ławkę? To się dopiero okaże.

(Nie zrozumiałam o co chodzi z tym uśmierzaniem bólu)