Trening Blair

Trening: Lekkie podszkolenie Blair w walce, samoobrona i te sprawy
Postacie: Cornelius i Blair
Nadzorujący MG: Chciałbym by była to Esme.
Opis:

Sala podobna do większości w tej oświacie. Przeznaczona do ćwiczeń początkujących. Były tutaj również odpowiedni sprzęt do tego. Sala jak sala wielka, a spory kawałek był wyłożony specjalnymi matami, które były ewentualnym zabezpieczeniem, podczas ćwiczeń przed upadkami itp. Warto sobie poćwiczyć chwyty wykopy i równe dźwignie, czy też inne sztuczek samoobronnych. Nie tylko przed wampirami, ale nawet i ludźmi. Oni także nie są niewinni i potrafią zaatakować każdego.
Pojawiając się w sali zastanawiał się kim okaże się jego podopieczna, którą miał podszkolić. Vlad nie wyraził się jasno, dlatego mógł tylko zgadywać.  Domyślał się że będzie pierwszy, więc poszedł do małego stolika. Zdjął swój płaszcza a także położył koło stolika swoją torbę i zaczął się przebierać, gdyż nie lubił chodzić w spoconych ubraniach. Jego przebieranie polegało na zdjęciu swetra, zostawiając na sobie top. Jego włosy jeszcze nie zostały spięte, więc miał rozpierdol na głowie.
Siedząc na krześle obok stołku, czekał aż uczennica się pojawi, oby nie czekał długo, bo nie był aż taki cierpliwy. W miedzy czasie zastanawiał się czy czeka go dużo pracy. Niezależnie od tego, zajmie się dziewczyną, postarają się ja nauczyć jak najwięcej. Co jednak przyniesie ta cała lekcja? Zobaczymy niebawem o ile się dziewczyna pojawi...
Jeśli dziewczyna nie pojawi się po pięciu minutach od ustalonego czasu Cornelius wstanie i nie chcąc tracić czasu, zacznie  się rozgrzewać. Rozciąganie, kilka przewrotów, jak i salt, bo czemu nie. Dobry sposób na zabicie nudę. W końcu podszedł do worka treningowego i zaczął na nim ćwiczyć wykopy, jak i uderzenia rękami,wykonywane z precyzją i bez pośpiechu. Dało się zmęczyć, ale przy rozgrzewce o to chodzi.

Choć Blair miała zwyczaj spóźniania się zawsze i wszędzie, postanowiła, że dziś będzie inaczej. Wyszła z domu trzydzieści minut przed czasem i wsiadła do samochodu. Przekręciła kluczyk w stacyjce, ale on on tyko zakrztusił się i zgasł. Spróbowała jeszcze raz i ... klapa. Spojrzała na zegarek. Jeśli się pospieszy, to może zdąży. Trzasnęła drzwiczkami i pożegnała gruchota kopniakiem w karoserię. Już po chwili pożałowała swojej głupoty. Stopa bolała ją nie miłosiernie. Przez chwilę myślała nawet, że coś sobie złamała. Na szczęście już po kilku krokach ból zaczął ustępować. Po dokładnie trzydziestu trzech minutach szybkiego marszu dotarła na miejsce. Weszła do budynku, a w tym samym momencie jej telefon zaczął wydawać z siebie dźwięk piosenki pt "Hit me like a man". Uśmiechnęła się gorzko. Jej telefon by idealnie poinformowany o tym, że za chwile jej tyłek zostanie skopany. Odblokowała go szybko, wbiegając po dwa schodki na raz. Telefon uparcie przypominał o konieczności zmiany bandaża oraz dezynfekcji rany na dłoni. Zaczęła kręcić się po budynku w poszukiwaniu szatni lub czegoś, co mogłoby ją zastąpić, ale wolała nie zagłębiać się w kręte korytarze. Weszła więc do sali. Zobaczyła tam mężczyznę, który wydawał jej się znajomy, ale choćby przystawiali jej teraz pistolet do głowy nie była w stanie powiedzieć, gdzie go widziała. Był on skupiony na treningu, a ona nie chciała mu przeszkadzać, wiedziała, że skoro jest łowcą, to już ją zauważył lub za chwilę tak się stanie. Póki co postanowiła zająć się sobą. Rzuciła swoje rzeczy w koncie sali, a z torby wyjęła pakiecik, który otrzymała w punkcie medycznym. Zdjęła bandaż, posmarowała ranę maścią i zawiązała nowy opatrunek. W ciągu tego czasu nabrała w tym już pewnej wprawy. Kolejnym , co zajęło jej uwagę było wyjęcie stroju na zmianę, a dokładniej rzecz ujmując białą o dużo za dużą koszulkę na krótki rękaw z logiem jej ulubionego zespołu i czarne getry przed kostkę. Spięła swoje włosy w zgrabnego koka tak, aby jej nie przeszkadzały i podeszła do mężczyzny.
-Ym.. Dzień dobry... Przepraszam, że przeszkadzam, ale jest tu może jakaś szatnia lub miejsce, w którym mogłabym się przebrać- zapytała nie pewna, czy nie zrobiła błędu przeszkadzając mu.

Cornelius ćwiczył sobie ze spokojem, opanowanie i bez pośpiechu. To nie dla niego trening był. Nie potrzebował go teraz, ale zawsze lepiej się rozgrzać przed treningiem tym odpowiednim. Molestując worek treningowy usłyszał uchylające się drzwi. Od razu przestał ćwiczyć. Nieco się mu fryzurka rozsypała. Ups...
Spojrzał na dziewczynę i na to co robi.
hymm o proszę...
Rzekł w swojej głowie. Nie był zawiedziony. Nie pytał się co się działo. Dziewczyna była odpowiedzialna za siebie. To co się z nią działo to jej sprawa. Miała przyjść na trening i to było ważne.
Tylko niech lepiej sama się przyzna ze ma problem. Może sobie uszkodzić coś podczas treningu. ćwiczy na własną odpowiedzialność. Cornelius jest tu tylko trenerem. Nie opiekunem.  Dobra mniejsza z jego zadaniem bo kiedy chciał coś powiedzieć usłyszał dziewczyny pytanie. Na przywitanie skinął głowom.
-Zanim pójdziesz do szatni, przedstaw się.- jego głos był obojętnym do sytuacji. Chciał wiedzieć kogo będzie trenował. Skąd miał niby ją znać? Widział już ją, ale to wszystko. Spojrzał na zegarek powieszony na końcu sali, koło drzwi.
-Masz 5 minut na przebranie się. Za każdą kolejną minute będziesz ćwiczyła o 10 minut więcej. W tamtym kierunku idzie się do toalet, jednocześnie do szatni. - Mówił wskazując jej ręką na drzwi na przeciwko drzwiom którymi dziewczyna weszła. -No nie ociągaj się.- Posłał jej lekki uśmiech. Blair niech sobie nie pomyśli, ze Cornelius będzie dawał jej luzy. Nie przybył tu z czystą przyjemnością. Był tu z rozkazu dowódcy, dlatego nie będzie czasu na fory.  
Sam pewnie kiedy dziewczyna pójdzie do szatni sądzie sobie na ławce i będzie czekał. Nie lubił czekać, dlatego niech dziewczyna lepiej zmieści się w 5 minutach.

Blair skrzywiła się na władczy ton mężczyzny. Choć nie było jej łatwo chciała rozpocząć tę znajomość jakimś miłym akcentem, no ale cóż... nie zawsze można. Przez chwilę chciała się przedstawić swoim pełnym imieniem i nazwiskiem, ale szybko zmieniła zdanie.
-Sweetie Bell - powiedziała beznamiętnie nie wyciągając nawet ręki.
O mało nie parsknęła śmiechem na wzmiankę o karze za spóźnienie. Przypomniała jej się szkoła podstawowa. Nie był to najlepszy okres w jej życiu, ale to właśnie wtedy zaczęła przykładać szczególną wagę do sportu, a w szczególności do biegania. Przewróciła oczami. Ten facet na prawdę działał jej na nerwy, choć trening jeszcze się nie zaczął. Nigdy nie przepadała za nadętymi ważniakami. Słuchała wskazówek mężczyzny dotyczących dojścia do szatni.
-Dzięki.- powiedziała i udała się w wyznaczonym kierunku.
Nie spieszyło jej się zbytnio. Wiedziała, że jemu też nie będzie uśmiechało się z nią siedzieć tak długo. Wreszcie, po upływie ponad połowy wyznaczonego czasu dotarła do szatni. Niespiesznie zdjęła buty potem spodnie, a na koniec koszulkę po czym założyła strój do ćwiczeń. Na koniec spojrzała w lustro i poprawiła włosy. Droga powrotna nie zajęła jej dużo czasu, więc spóźniła się tylko dziesięć minut.

Dziewczyna nie musiała być dla swojego trenera miła. Lecz patrząc na to, że on spędza z nią czas tutaj, by ją doszkolić to powinna okazać trochę więcej chęci, a nie oburzoną gębę. Może nie zaczęli najlepiej, ale to chyba nie jest tu najważniejsze, by świecić do siebie oczami, prawda. Corneliusowi zależał na tym by dziewczyna coś z tego wyniosła, jednak jeśli ta ma takie nastawienie do treningu to mężczyzna nie będzie jej wbijał wiedzy na chama. To ile się nauczy zależy tylko i wyłącznie od niej... Radziłbym aby odsunąć wszelkie fochy, bo nie czas na dziecinną zabawę, a na naukę...
Nie przedstawił się, kiedy dziewczyna to zrobiła, widocznie mógł zrobić to później. Co do jej zachowania na wzmiankę o karze, łowca nie zareagował jakoś szczególnie. Nie zaśmiał się, ani się nie zdenerwował. To świadczyło tylko i wyłącznie o postawie dziewczyny. Mało tego zaczepka Corneliusa tą całą karą miała na zadanie zmobilizować dziewczynę. Wyszło jak wyszło.
Odprowadził ją wzrokiem i czekał. Siedział w jednym miejscu, przez całe 15 minut. Nawet ie zerkał na zegarek. Czuł ze dziewczyna się spóźnia, mimo to jego twarz została tą samą, kamienną. Na pojawienie dziewczyny w końcu wstał z ławki i wskazał ręką by podeszła do niego. Dokładniej to aby stanęła tuż przed nim.
-Tak więc Bello, jestem William, dla Ciebie jednak Pan. Obaj wiemy dlaczego jesteśmy akurat tutaj. Postaram się byś z dzisiejszego treningu wyniosła jak najwięcej. Lecz pamiętaj jesteś tutaj dla siebie, nie dla mnie. Nie dla dowódcy. Dlatego też od razu zaznaczam, że jeśli masz mi tu się obijać a nawet mówiąc gorzej... Jeśli masz wyjebane na ten cały trening, to lepiej zakończmy go nim go zaczęliśmy. Jeśli mam Cię trenować, muszę wiedzieć że tego chcesz, bo bez chęci, to jak bym się nie starał nic się nie nauczysz. Dam Ci chwile. Przemyśl sobie to i wybierz to co uważasz za słuszne. - Cóż za monolog niestety był konieczny. Dziewczyna musiała zrozumieć kilka faktów i musiała o nich usłyszeć. Może nie były one miłe dla ucha, ale miały tez swoje zadanie.
Po tych słowach skieruje się nieco od ławek na środek sali i będzie zwyczajnie stał. Nie będzie spoglądał na dziewczynę, by nie wywoływać na niej presji. Jeśli Blair się zdecyduje na trening i podejdzie do trenera ten się lekko uśmiechnie do niej.
-Mądry wybór. Zanim zaczniemy od konkretów, chciałbym wiedzieć, jakie masz doświadczenie. Trenowałaś już kiedyś? Samoobrona, jakiś sztuka walki?- Zapytał bowiem to było ważne. Musiał wiedzieć, czy ma zacząć od podstaw czy też nie. Zaczął się jej przyglądać ustalając już to nad czym ma się skupić. W miedzy czasie czekał na odpowiedz.

Fakt, że ten facet przekręcił jej "imię" było dla Blair dość zabawne. Wiedziała, że gość nie był byt wytrwały w tym co mówi i prawdę mówiąc tym razem było jej to na rękę. W końcu jej twarz rozjaśniła się odrobinkę i chmurne, niemalże granatowe tęczówki rozjaśniły się.
-Sweety, Panie Williamie. Mam na imię Swettie nie Bella. - uśmiech, choć nieco sztuczny niezwykle rozjaśniał jej twarz.
Mężczyzna zdołał wygłosić monolog godny Szekspira słuchając którego o mało nie ziewnęła. Jedno zdanie szczególnie ją zainteresowało "Lecz pamiętaj jesteś tutaj dla siebie, nie dla mnie. Nie dla dowódcy." Przypominała sobie jak często jej własny ojciec powtarzał podobne zdanie. Dopiero teraz doceniła odrobinę łowcę. Prawdę mówiąc gdyby nie te jego, jakby to powiedziała jej mama "hipisowskie" włosy, przypominałby troche jej ojca. Ta sama zacięta, niby niczego nie wyrażająca mina, ta sama postawa, która wyrażała gotowość do ataku w każdej chwili, jednak brakowało mu czegoś. Czegoś bardzo ważnego, a mianowicie tego ciepła i pasji jaką miał jej ojciec (a przynajmniej ona nie mogła odnaleźć tego w trenerze). Nie musiała się długo zastanawiać nad tym, czy chce, w końcu gdyby nie chciała, nie byłoby jej tutaj, nawet nie chodziłaby za Rosą by ubłagać ją o treningi. Podeszła do mężczyzny. Uśmiechnął się delikatnie, a ona po raz pierwszy zobaczyła w nim kimś więcej niż jakiegoś zmanierowanego, zarozumiałego łowcę. Odwzajemniła delikatny uśmiech.
-Jedyne co trenowałam, to bieganie. Fakt faktem, że biłam się niejednokrotnie, ale nigdy nie trenowałam żadnych sztuk walki. - odpowiedziała zwięźle i na temat, jak to miała w zwyczaju.

Pomylił się. Hymm No bywa i tak, jednak Cornelius słysząc, jak dziewczyna go poprawia to uśmiechnął się i pokręcił głową. Nie był zły, że zwróciła mu uwagę. Nawet nie był zakłopotany. Rozbawiło go to, dlatego nie mógł tego nie skomentować.
-Nie, nie, nie... Nie masz na imię Swettie, Dla mnie jesteś Bella. Zresztą nie dyskutuj.- Głos był żartobliwy nawet w ostatnim zdaniu dlatego odebranie tego, jako karcenie było by błędem. Nie mogło tutaj też zabraknąć łagodnego uśmiechu. Nie flirtował z dziewczyną broń boże. Chciał jakoś rozluźnić sytuacje. Nie musiał czekać długo. To dobrze. Wysłuchał odpowiedzi na jego pytanie i zmierzył ją wzrokiem. Nie robił to by obrazić...
-Dobrze... Patrząc na to, że jesteś niska wiem że powalenie przeciętnego rywala wyda się dla ciebie trudnym zadaniem. Jesteś drobna  dlatego skupimy się na twojej zwinności. Zanim zabierzemy sie za odpowiednią część treningu, musisz się rozgrzać. Nie daje Ci tu określonego czasu, bo mamy go wiele. Zacznijmy zatem od Tego w czym jesteś najlepsza. Od biegu. -Stwierdził. Nie patrząc na to, ze już był po rozgrzewce, zaczął biec dookoła sali. Pięć okrążeń. Kiedy skończył, zaczął wykonywać ćwiczenia rozciągające, rozgrzewające mięśnie. Patrzył co chwile na dziewczynę mówiąc jej ćwiczenia, jak i pytał, jakie mięśnie się rozgrzewają przy tych ćwiczeniach. Wiedza z wychowania fizycznego.
-Dobrze skoro jesteśmy rozgrzani chętnie sprawdzę Twoje umiejętności, podczas walki. Zaatakuj mnie. Odrzuć obawy, że mi coś zrobisz. Pomyśl, że jestem twoim wrogiem, który zaatakuje w odpowiedniej chwili.- podał jej kolejne zadanie. W ni chciał sprawdzić, jakiej taktyki dziewczyna używa, by ewentualnie podszkolić ją z tego co umie, by jej ataki były mocniejsze. Dziewczyna nie musi się obawiać, może zaatakować, jakkolwiek chce. Ma w końcu przed sobą doświadczonego łowce.

Atmosfera zrobiła się z lekka przyjemniejsza, więc Blair rozluźniła się odrobinkę.
-Może mi pan, panie Williamie nawet mówić Marysiu, jeśli mnie czegoś nauczysz- powiedziała żartobliwym tonem, choć było to najszczerszą prawdą. Nie obchodziło jej jak ją będzie nazywał.
Zmarszczyła brwi na wzmiankę o jej wzroście. Nie lubiła, gdy ktoś przypominał jej o byciu skrzatem. Całe szczęście, że następnym zdaniem mężczyzna uratował się przed wydrapaniem oczu. Wzmianka o bieganiu sprawiła, że Blair jakby dostała skrzydeł. Nie czekając na nic ruszyła przed siebie. Jej stopy uderzały równomiernie o parkiet. Pięć okrążeń nie było dla niej zbyt wielkim wyzwaniem. Pracowała nad oddechem i równomiernym tempem. Po zakończeniu rozgrzewki uśmiechnęła się do trenera, jednak kolejne jego polecenie zbiło ją z tropu.
-S... słucham? - zapytała niepewna, czy na pewno dobrze usłyszała.
W końcu wymierzyła pierwszy cios. Nie celowała w twarz. To było zbyt przewidywalne i raczej mało skuteczne. Spróbowała trafić w brzuch.

-Dobra Sweety... Koniec żartów. Mieliśmy tu trenować, a nie nabijać się z mojej pomyłki.- Głos spokojny, jednak nie miał na celu nikogo obrazić, zrazić. Raczej było to przypominające o tym, co tak na prawdę tutaj robią. Nie przyszli tutaj dyskutować jak dziewczyna ma na imię, a nauczyć coś tą dziewczynę.
Nie obchodziło go czy dziewczynie się to podoba, że jest mała, czy też nie. Musiała się pogodzić z tym faktem. Niby bycie małym nie ma zalet, jednak właśnie ci mali mają lepiej jeśli chodzi o walkę. Może nie mają zbyt wiele pola do manewru, lecz w porównaniu do wyższych ludzi... Ich ciałem można o wiele łatwiej sterować. Im wyższe, masywniejsze tym wbrew pozorom jest trudniej. Główną role odgrywają tutaj treningi. Lecz wracając...
-To co słyszałaś Sweety.- Odparł i pokręcił głową czekając na jej atak. Sam stanął w lekkim rozkroku, przypatrując się jej. Widząc jak celuje w brzuch, westchnął w swoim duchu i wykonał unik, robiąc pół obrotu w lewo, by dziewczyny dłoń, przeszła teraz tuż przed łowcą. Spokojnym ruchem złapie jej dłoń i spojrzy na nią.
-Nie atakuj tak miejsc tak mocno umięśnionych. Brzuch jest jedną z najmocniejszych partii mięśniowych. Celowanie w nie, nie da ci tak mocnego efektu. Uderzenie w go może sprawić ból, jednak na pewno nie powali, na  pewno nie wampira... Tak samo tłuczenie go po barkach. Trzeba znaleść słabszy punkt. W mężczyzn słabymi miejscami jest kocze, jednak patrząc np na, często ciężko się do niego dostać. U kobiet, to również krocze, lecz wiele kobiet jest także wrażliwe kiedy zaatakuje się jej piersi. Oczywiście głowa też jest czułym miejscem, jednak większość pilnuje by po niej nie dostać. Wystarczy jedno mocniejsze uderzenie, by zostać ogłuszonym... Jednak wracając no najważniejszego... Ja na twoim miejscu, nie celował bym w brzuch, a w nogi. Walcząc z pijawkami najlepiej mieć założone buty z blaszką z przodu. Pamiętaj, że one mogą się zregenerować, wiec skoro masz wysokiego rywala najlepiej, celować w jego piszczel, lub w kolana. To na pewno zaboli rywala, a nawet przez to, może stracić równowagę. - Odparł już dawno puszczając jej rękę. Przy opowiadaniu jej, kucnął koło niej, pokazując jej miejsca o których mówił. Oczywiście pokazywanie jej, gdzie jest krocze i piersi, akurat sobie podarował. Jeszcze by go oskarżyli o molestowanie nieletnich.
-Przy opisanym ataku, drugim ciosem może być go oblanie wodą święconą. Niby nic ale warto nosić przy sobie. Ja nosze. Natomiast jeśli nie masz wody możesz wykorzystać to że rywal przy otrzymanym ataku na pewno się nieco pochyli przez ból. Jeśli uda ci się złapać go wtedy za głowę, możesz atakować kolanem. - Wzruszył ramionami. Przekazał jej przed chwilą jedną z prostych metod. Dopracować ją można na wiele innych sposobów.
-Teraz inne pytanie do Ciebie. Skoro tu jesteś miałaś styczność z wampirem. Opowiedz mi o tym. Chciałbym dowiedzieć się co o nich wiesz. Słabości, chciałbym byś powiedziała wszystko.- Chciał sprawdzić jej wiedzę na temat wampirów, bo to tak samo ważne jak same umiejętności.

Westchnęła patrząc na mężczyznę, który był był od niej co najmniej dwukrotnie większy. Nie miała najmniejszych szans by choć w najmniejszym stopniu sprawić mu ból, za to on miał mnóstwo możliwości by skopać jej tyłek. Jej niski wzrost i drobniutka sylwetka prezentowały się na prawdę marnie w porównaniu do dość pokaźniej postury Pana Williama. Słuchała uważnie wskazówek, których jej udzielał, wymierzając w tym czasie bezcelowe ciosy, które nawet nie miały szans by go dosięgnąć. Jej wysiłek i tak był syzyfową pracą. Zmarszczyła brwi. Mężczyzna z pewnością przygotowany był na to, że dziewczyna wykorzysta teraz jedną z jego rad. Nie mylił się. Uśmiechnęła się do niego i uderzyła piętą w jego śródstopie po czym spróbowała wymierzyć kopniaka w kolano i w tym samym czasie spróbować wbić paznokcie między żebra łowcy. Nie była pewna, czy to może jej coś dać, ale z autopsji wiedziała, że to potrafi zaboleć zwłaszcza, gdy ktoś, tak jak nasza droga Sweety ma dość długie pazurki.
-Czy o coś takiego chodzi? - zapytała.

Tak... Gdyby chciał mógłby młodą dzieciaczyn zniszczyć. Jednak nie chodziło tu o to. Miał dziewczyny czegoś spróbować nauczyć. Choć wiedział, że będzie nieco ciężej. Wolał mieć kogoś kto nie był aż taki drobny. Obawiał się, że mogło by coś się jej stać. Szybko jednak obawy wyrzucił w kosz. Skoro przybyła tu, to pewnie wiedziała na co się pisze.
Po krótkiej teorii czas przyszło na praktykę. Widząc uśmiech dziewczyny, coś zaczął podejrzewać. Joz po chili poczuł, jak dziewczyna, nadepnęła mu na nogę. Ten gest mogła zauważyć, ze nie zrobił na nim wrażenia. Dlaczego? Miał na przodzie buta, blaszkę, którą pewnie dziewczyna odczuła. Mimo to nie uśmiechnął się kpiąco czy co. Był zadowolony, że postanowiła coś zrobić sama od siebie. Co do jej kopniaka, udało mu się w małym stopniu go uniknąć, bo ugiął lekko kolano, by po chwili odchylić je nieco w bok, przez co noga dziewczyny, pewnie tylko otrze o jego kolano. Musiał pilnować kolan, bo był to wbrew pozorom czuły instrument. Uszkodzenie go równało się z brakiem możliwości ucieczki.
Ale paznokcie się nie spodziewał... Dlatego też czując je na swoich żebrach, albo w nich syknął cicho. Nie był to atak, który by go powstrzymał, ale na pewno go odczuł. Instynktownie, lecz powoli sięgnął po jej ręka z prawej strony i ją skosi lekko, by jej pazurki nie miały kontaktu z jego ciałem.
-Jak na początek to w sam raz. Co masz mocniejsze nogi, czy ręce? Do tego pominęłaś moje pytanie. - Odparł czekając, lecz w między czasie, wykona mały atak w kierunku dziewczyny. Bardzo mały bo zachowa się niczym sędzia, chciał pięścią uderzyć w głowę dziewczyny, jak sędzia swoim młoteczkiem. Ale uwaga, nie było to mocno, bo nie chciał dziewczyny zrównać z ziemią.

Blair zastanowiła się chwilę nad odpowiedzią. Jej spotkanie z wampirem? Odtworzyła w pamięci owe wydarzenie. Stało się to stosunkowo niedawno. Był to zupełny przypadek. Owszem wiedziała wcześniej o istnieniu tych istot, ale zobaczenie ich w akcji było czymś zupełnie innym. Prawdę mówiąc wampiry pojawiły się w jej życiu w dniu, w którym straciła wszystko co miała.
- Moja wiedza na temat wampirów jest czysto teoretyczna, a na dodatek tylko powierzchowna. Tylko raz miałam styczność z wampirem i powiedzmy sobie szczerze lekko spanikowałam. Zaczęłam piszczeć, co chyba niezbyt spodobało się krwiopijcy. Wyglądał, jakby miała mu pęknąć głowa. Chyba niezbyt lubią piski. Ostatecznie to Rosa, moja przyjaciółka pozbawiła biedaka głowy - mówiła wciąż atakując trenera.
Kątem oka spostrzegła poruszenie ze strony mężczyzny. Nie cierpiała gdy ktoś w jakikolwiek sposób chciał dotknąć okolic jej głowy. Przykucnęła odrobinę i uderzyła pięścią w piszczel pana Wiliama. Obróciła się sprawnie tak, że stała teraz za łowcą i kopnęła go w zgięcie kolana. Był to cios, który mógł zaboleć, jeśli był prawidłowo wykonany, a dziewczyna nie była pewna czy jej się to udało.
-Zdecydowanie silniejsze są moje nogi- wyszczerzyła zęby

Czyli miał do czynienia z kompletnym nielotem. Aż westchnął ciężko na tą myśl. Na początku będzie trza było zacząć od podstaw, a to bywało dość męczące, no ale co zrobić. Nic... Taka praca. Oczywiście nie musiał brać się, za szkolenie dziewczyny, jednak stawił się. wysłuchał w milczeniu odpowiedzi dziewczyny. Słysząc imię Rose, do jego głowy napłynęła mu tylko jedna myśl, jednak nie była ona pozytywna na temat dziewczyny. Cóż... Miał swoje przekonanie, które zostało potwierdzone, przez pewien czyn dziewczyny. Lecz pomińmy tą kwestie, bo nie jest ona tutaj najważniejsza.
-W skrócie. Gówno wiesz.- Odparł skracając całą wypowiedz dziewczyny, do jednego zdania. Może ją to urazi, no ale po co miał owijać w bawełnę, skoro znana jest prawda. -No ale.... Interesuje mnie Twoja wiedza nawet jeśli jest teoretyczna. Co wiesz o wampirach?- Sprawdzał ją. Nie miał zamiaru sam narzucać faktów, które może dziewczyna już znała. Miał prawo pytać o to. Nie tylko jako trener, ale jako doświadczony łowca.
Jego mały atak nie powiódł się, a po chwili poczuł małe uderzenie. Cofnął nogę, przenosząc ciężar na drugą. Poczuł kolejny atak w tą samą nogę. Ugięła się w odruchu niekontrolowanym. Nieco zabolało, jednak nie wyglądało to, jak by coś mu się stało. W zamian, kiedy dziewczyna była wpatrzona w jego nogę, bo chyba patrzyła gdzie kopie, mogła poczuć rękę na swojej szyi. Uchwyt był mocny, lecz nie na tyle, by ta miała problemy z oddychaniem. Wykona potem lekkie szarpnięcie do siebie, by przyciągnąć dziewczynę do siebie, jednak w ten sposób, by przy manewrze, obrócić ją przyciągając jej plecy do swojego torsu.
-Dobrze... Gdybyś jednak wiedziała, że masz za sobą, wampira, który zamierza się oszpecić Twoją szyje, swoimi zębami, jaki następnie wykonałabyś atak.- Zadawał pytania pomocnicze trzymając ją nadal za szyje. Nawet się nad nią nieco pochylił, tak by mogła poczuć jego oddech na swojej szyi. Mogła być to jedno z najbardziej pożytecznych ćwiczeń dzisiejszego dnia. Typowa sytuacja ataku wampira, na człowieka.

Ujęcie sprawy w ten sposób nie było dla Blair powodem do złości. Lubiła zwięzłe i trafne odpowiedzi. Fakt faktem, że sama nie potrafiła uproszczać swoich wypowiedzi aż tak bardzo, w końcu była kobietą a jak powszechnie wiadomo przedstawicielki płci pięknej nie są skłonne do zamykania tego, co mają do powiedzenia w kilku słowach.
-Tak więc moja wiedza ogranicza się do tego.- zaczęła - Wampiry nie przepadają za światłem słonecznym. Raczej nie wieszają sobie w domach krzyży i innych "świętych symboli" w wodzie święconej się raczej nie mogą zanurzyć. Po za tym myślę, że pozostałe słabości są tak jak u ludzi cechą indywidualną.
Udało jej się to, co zamierzała, ale zaraz potem pożałowała rozproszenia swojej uwagi. Czuła silną rękę zaciskającą się na gardle. Nie było to zbyt przyjemne uczucie. Czuła oddech łowcy w miejscu gdzie jej szyja łączyła się z barkiem. Szarpnęła się, ale wiedziała, że to na niewiele jej się zda. Zastanawiała się przez chwilę co powinna zrobić, ale ręka na gardle nie ułatwiała jej myślenia. Wykręciła swoją rękę boleśnie i uderzyła łowcę łokciem w gardło (a przynajmniej właśnie tam celowała). Nie była pewna czy cokolwiek jej to da, ale spróbować zawsze można.

Po co owijać w bawełnę jak wszystko było jasne. Wolał mówić coś krótko zwięźle i na temat niż rozpowiadać się niczym, jakiś polonista. Zresztą czy słowem można kogoś zabić? Nie. Dlatego weźmy się za coś, co przyda się dziewczynie o wiele bardziej.
-Raczej... Są i wampiry katolicy. Ale wszelkie święte rzeczy nie zrobią nic wampirowi. Tylko woda. - Poprawił ją naprostowując jej wiedzę Wiedziała to co zapewne podawały większość książek, czy też filmów, dla nastolatków.
Nastąpiło małe zmienienie się pozycjami. łowca stał za dziewczyną pochylony i gdyby był wampirem, miał by idealny dostęp do szyi dziewczyny, którą mógł nawet za pomocą swoich zębów, z łatwością rozszarpać. Czując jak się szarpnęła podmuchał jej zimnym powietrzem w szyje, jak by chcąc pogonić jej mózg.
Był wyższy, dlatego uderzenie go w szyje, było czymś niemal nie możliwym. W porównaniu do dziewczyny był bykiem, dlatego widząc jak atakuje go łokciem, położył na nim dłoń i opuścił jej rękę na dół.
-Zły ruch. Jesteś niższa, dlatego spróbuj się atakować moje doły. A mianowicie, będąc niższa, masz lepszy dostęp co moich nóg. Jednak ty podczas ataku, będziesz musiała za wszelką cenę wykonać krok do tyłu, prawą nogą, tak byś ominęła moje i postawiła ostatecznie pomiędzy moimi nogami. Kiedy uda Ci się to zrobić, zobaczysz, ze sama się nieco zmusisz do pochylenia, jak i do przemieszczenia się swojego ciała, na mój prawy bok. Teraz wystarczy, ze wykonasz jeden bezwzględny cios w moje krocze. Tutaj doskonale nada się twój łokieć.- Rzekł z krzywym uśmiechem, bo nie widziało mu się aby dostać w walce jaja. Czy wy wiecie, jak to kurwa boli?!
-Rozumiesz?- Odparł puścił ją, by czasem, ta nie odważyła się go jebnąć w krocze. - W sumie i tak musimy spróbować. Zaatakuj mnie jak chcesz.- Odparł z niewinnym uśmiechem. i stanie na przeciwko w pozycji wyjściowej.
-Trza się w końcu pobawić, nie?- odparł i poprawił swoje włosy. - Daj z siebie wszystko w innym wypadku, dostaniesz baty Marysiu. - Dociął jej lekko i stanął tak, że jego prawa stopa, opierała się tylko na palcach

Blair liczyła, że łowca rozwinie temat słabości, ale widocznie uznał, że powiedział wystarczająco. No cóż... nie miała zamiaru się kłócić (tym razem). Dziś nie chciała marnować czasu na niepotrzebne sprzeczki. Musiała szczerze przyznać, że myślała iż będzie o wiele gorzej. Sądziła, że trafi na jakiegoś zarozumiałego bufona i choć mężczyzna zrobił właśnie takie pierwsze wrażenie okazał się być kimś na prawdę w porządku (przynajmniej póki co). Blair lubiła być panią sytuacji, ale nie bardzo było to możliwe w sytuacji, gdy rosły mężczyzna trzyma ją, maleńką szczuplutką blondyneczkę i chucha jej na szyje. Wbrew pozorom nie było to tak przyjemnie jak mogłoby się niektórym wydawać. Dla Blair była to osobista porażka. Wszystko co było poza jej kontrolą było dla niej porażką. Słuchała uważnie rad, by w przyszłości wiedzieć, jak powinna sobie poradzić. Gdy wreszcie została uwolniona, uśmiechnęła się lekko do trenera. Na jego słowa zareagowała jak dziecko na wieść, że dziś są święta. Wzmianka o tym, że może zebrać baty tylko jeszcze bardziej zdeterminowała Sweetie. Uśmiechnęła się tak, jak tylko ona potrafi i przyjrzała się dokładnie przeciwnikowi.
-Się robi, panie Williamie- prychnęła.
Zastanowiła się sekundę, jak powinna zaatakować. Prawdę mówiąc Blair nie lubiła atakować jako pierwsza, ale jak mus to mus. Albo ona zrobi krzywdę (zabawne, prawda?) jemu albo on zrobi krzywdę jej (to już trochę mniej śmieszy). Wiedziała, że teraz mężczyzna spodziewa się ciosu w dolne partie ciała, dlatego zdecydowała się na coś, co kompletnie jej nie pomoże, ale może uśpi uwagę. Uderzyła łokciem w żebra, co i tak pewnie o wiele bardziej zabolało ją niż łowcę. Kolejnym jej posunięciem była próba kopnięcia przeciwnika w kość piszczelową. Jeśli uda jej się to, zamierzy się i uderzy piętą w jego kolano a następnie łokciem w miejsce, gdzie może zaboleć najbardziej.

Cornelius umiał się dostosować do sytuacji. Lecz nie pozwalał sobie wejść na głowę. Wiedział, że jeśli zacznie się wychwalać co to on nie umie, to Blair zniechęci się i zacznie irytować, co będzie całkiem normalną reakcją. Zamierzał być bezstronny, jak i obojętny co do dziewczyny. Wiedział jednak jedno. Jeśli dziewczyna posunie się za daleko (chodzi o zachowanie) to może się szykować na to, że Cornelius zniszczy ją na tym treningu.  Potrafił być demoniczny dla innych, a wielu wampirów zdążyło to już poznać. Mniejsza z tym, jak skończyli po małej, albo i większej konfrontacji z łowcą. Nie oszukujmy się też jeśli chodzi o Blair, a o Corneliusa. Ten nie wątpił w je umiejętności, jednak wiedział że ta jako kadet, nie ma takiego doświadczenia jak on. Nie ma tego samego refleksu, jak i sama się przyznała nie opanowała tak bardzo żadnej sztuki walk, samoobrony. Gdyby mieli ze sobą walczyć, to z dziewczyny była by miazga, gdyby nie fakt że ta jest człowiekiem i to dzieckiem na dodatek.
Blair mogła atakować, a Cornelius jak na razie stał. Zastanowił go dlaczego ta jednak wybrała jego żebra za atak, co oczywiście nie dojdzie do skutku, bo łowca miał osłonięte żebra rękami. Nie wyprowadził jednak kontrataku. Jednak widząc co potem robi westchnął i pozwolił na to. Kiedy dostał w kość piszczelową cofnął nogę i opadł na kolano, celowo. Osłonił tym samym swoje krocze... Kiedy ta chciała go kopnąć, złapał ją za nogę i wstał... To pewnie było dla Breir szokiem, gdyż jeśli jest mało rozciągnięta, to poczuje ból w okolicach ud, bo Corn wstając podniósł i jej nogę, tak, że Dziewczyna musiała się nieco powyginać.
-Mam Cię teraz doskonale odsłoniętą. Jeśli zależało by mi na Twoim bólu wykonałbym wykop w Twój brzuch, albo w krocze, lecz jeśli zależało by mi abyś szybko straciła, przytomność, to mimom celem była by Twoja głowa. -Odparł i puścił jej nogę. -musisz brać pod uwagę to jak atakujesz. Jeśli atakujesz kogoś kto może szybko przechwycić Twój atak, musisz spróbować przewidzieć jego kontratak. Zdziwiło mnie, ze zaatakowałaś moje osłonięte żebra. - nieco się rozgadał, no ale musiał to powiedzieć niestety. Skoro miał trenować dziewczynę, to lepiej by mówił jej o błędach, by móc je poprawiać.
-Skoro masz mocne nogi, skupiłbym się na Twoich wykopach. A wiec próbuj wykonać, jak najmocniejsze wykopy w moje żebra, w biodra. Nie mają one za zadanie, mnie powalić, bo będę się bronił, ale chce sprawdzić Czy poprawnie je wykonujesz.- Odparł i stanął przed nią i Złączył zwoje dłonie rozciągając palce, przez co zaczęły ładnie strzelać.
-Przyjrzyj się temu, jak też ja się bronie, bo możesz to kiedyś wykorzystać.- Dodał czekając spokojnie.

Dziewczyna liczyła się z tym, że atak na żebra mężczyzny nie będzie udany. Jej małym prywatnym sukcesem był fakt. że udało jej się cokolwiek, choć mocno przyćmił ten sukces fakt, iż łowca pozwolił jej na to. Zmarszczyła brwi. Wolała, by się postarał. Musiała się przyzwyczaić do tego, że ktoś ją uderzy. Ważne było by oswoiła się z faktem, że to będzie nieprzyjemne. Nie mogło jej to zaskoczyć. Bo co zrobi jeśli nie będzie przygotowana? Stanie i będzie się użalać nad swoim bólem. Fakt, że ruch mężczyzny był da niej nieprzyjemny jednakże nie był to prawdziwy ból.
-Powinieneś pokazać mi na czym polega ból, bym nie skupiała się na nim, a potrafiła go zablokować. To jest cenna umiejętność, bo na nic przyda mi się to, czego mnie uczysz, jeżeli przy ciosie nie będę w stanie się podnieść.
Nie chciała być przemądrzała, ale w razie spotkania z wampirem wolała być żywa.
Wykopy... hm no powiedzmy, że wiedziała cokolwiek o technice. Wyrzuciła nogę w powietrze, starając się uderzyć piętą w biodro. W tym samym czasie uważnie obserwowała technikę obronną Pana Williama. Kolejnym jej posunięciem był wykop lewą nogą, mający na celu trafienie w krocze mężczyzny. Nie sądziła, że może jej się to udać, w końcu faceci mają obsesję na punkcie ochrony właśnie tego miejsca.

Po co miał się na razie bronić, skoro chciał poznać dziewczyny ataki i ich siłe? Co by mu to dało, jak by wykonał unik... Jedno wielkie gówno... Na początku chciał poznać je umiejętności, nawet jeśli miałby pozwalać się atakować. Słysząc słowa dziewczyny, ta mogła zobaczyć na twarzy Trenera zdziwienie, albo zaskoczenie, wywołane... Jej głupotą. Ułożył usta w cienką linie marszcząc przy okazji, lekko czoło. Mogło to oznaczać tylko jedno. WTF?
-No cóż... Sweetie. Niebawem Ci to wytłumaczę.- Odparł tylko tyle, bo stwierdził, ze skoro dziewczyna uważa tak, popełniając wielki błąd, to wolał się to zaprezentować, przy najbliższej okazji, jak bardzo się myli.
Oczekując na atak dziewczyny, rozluźnił się co można myło zobaczyć po jego rękach. pierwszy atak, dotarł do celu. No prawie, bo nie z takim impetem, jak by dziewczyna chciała. A to dlaczego? Dziewczyna wykonując wykop, w biodra łowcy, poczuje jak ten złapie za jej kostkę ta ręką, która znajduje się po tej samej stronie co dziewczyny noga. Czy jeśli wykonała wykop lewa nogą to Cornelius złapie lewą ręką. Lecz to nie wszystko, wykona mały wypad w bok, by przedłużyć drogę Nogi dziewczyny, do ciała Corneliusa. No i co mu to da? łowca łapiąc ją za nogę, jednocześnie się odsuwając, przejął nieco siły, którą noga była "napędzona", po czym jednym odepchnięciem, odsunął dziewczyny nogę od siebie. Drugi wykop, wątpię by zdołała wykopać, skoro została złapana za nogę.
Niezależnie od refleksu dziewczyny, który albo szybko się poprawi, albo nie, ta zauważy, że mężczyzna kucnął, i z półobrotu, ją skosił. Blair jednak nie będzie miała tak mocnego upadku, bo pod nią są specjalne maty. W końcu są na sali treningowej, nie? Po wykonanym ataku wstanie i spojrzy na dziewczynę.
-Trzeba sprawdzić Twoją teorie na temat bólu, więc się przygotuj...- Odparł z chłodem, nie raczej z ostrzeżeniem, tego co niebawem się stanie. A co się stanie... Cornelius wykona wykop, jednak jak zaatakował mocne, a jednocześnie słabe punkty dziewczyny. Zaatakuje jej kolana, które jeśli dziewczyna nie zaatakuje, nie obroni się dostaną dość mocnego kopa, przez co się uderzą o siebie, sprawiając ból, jak i mogą spastwić, że dziewczyna wyląduje na ziemi. Dalej nie ma co pisać, poczekajmy co zrobi Blair.

Wiedziała, że łowca chce poznać jej umiejętności i dlatego nie próbuje się bronić. Strasznie ją to denerwowało zwłaszcza, że jej umiejętności oscylowały na granicy zerowych i marnych. Jej krótka przemowa spowodowała, że mężczyzna zacisnął usta. Jego oczy wyglądały jakby miał ochotę ją wyśmiać i tylko siłą woli się przed tym powstrzymywał, jednakże ona wierzyła w słuszność swojej wypowiedzi. Nie była osobą, której można było łatwo narzucić swoje rację, wręcz przeciwnie. Była uparta i trwała w swoich przekonaniach niezależnie od tego, czy były słuszne, czy nie. Sapnęła tylko gdy jej tyłek zderzył się z materacem. Nie było to twarde lądowanie, ale też nie całkowicie bezbolesne. Już po chwili uniosła z maty swoje zacne cztery litery. Kolejny wykop nie miał sensu, dlatego Blair nawet nie spróbowała. Słowa pana Williama tylko utwierdziły dziewczynę w przekonaniu, że miała rację. Mimo tego, że musiała poznać ból, postanowiła się bronić. Powiedzmy sobie szczerze, przecież w każdej innej sytuacji też starałaby się bronić i próbowałaby uniknąć ciosu. Odczytanie intencji łowcy nie było znów takie trudne. Nie starał się ich ukryć. Blair aby uniknąć ciosu padła na tyłek i noga łowcy przeleciała tuż nad jej lekko ugiętymi kolanami. Już po chwili dziewczyna z powrotem stanęła na nogach i posłała trenerowi uroczy uśmieszek.
-Unikam ciosów lepiej niż je zadaję, panie Williamie - puściła do niego oczko.

Może nic nie umiała i się do tego śmiało przyznawała, to i tak Cornelius musiał to sprawdzić. Miał wiele kadetów przed sobą, który mówili jedno, a ich czyny mówiły co innego, dlatego musiał się upewnić. Nawet tutaj dziewczyna wykazywała się dwuznacznością. Niby nic nie umie to ciekawe skąd to stwierdzenie, ze lepiej nauczyć się byś odpornym na ból, niż ataków? No skąd skoro nie ma doświadczenia, albo ma lecz nikłe. Nic z niczego się nie bierze, dlatego widząc, że dziewczyna jest do niczego, nie oszukujmy się, to domyślił się, że musiała to gdzieś usłyszeć i powtarza. Każdy jest inny i każdy uważał inaczej. Cornelius obstawiał na umiejętność walki, a Blair umiejętność podatności na ból. Jednak prawda była taka, że obie te umiejętności muszą być w małym stopniu zachowane, by w trakcie konfrontacji z wrogiem, móc jakoś wybrnąć. Co z tego, że jest się podatniejszym na ból, jak ma się brak umiejętności w walce. I tak dostanie się w dupę i tak, a nawet można paść na Amen. Na odwrót są nieco większe szanse.
Patrząc na to co się dzieje z dziewczyną i jak ta reaguje na jego"ataki" Które były zapowiedziane, pokręcił głową.
-Nie wdaje mi się, patrząc, że na to, ze masz słaby refleks, albo jego brak. Przy dobrym skupieniu, wybrnęłabyś bez szwanku. Dobra koniec tej przepychanki. Nie nauczę Cię tutaj za wiele. Trzeba iść na żywioł. Tutaj zachowujesz się pewnie bo wiesz, ze nie stanowię dla Ciebie zagrożenia, dlatego chętnie zobaczę Ciebie, podczas konfrontacji z prawdziwym zagrożeniem. Na dziś to koniec treningu, jednak zanim pójdziesz do domu wykonaj 20 brzuszków, do tego...- Odparł i spojrzał na sprzęty do ćwiczeń- Skorzystasz z suwnicy na nogi. Kolejnym ćwiczeniem będzie odwodzenie nóg na maszynie. Wszystko powtórzyć trzy razy- Wydał jej polecenie, mając nadzieje, ze ta zna się na sprzęcie sprzęt kulturystycznym. Na dziś nie zamierzał jej już wpajać do głowy teorii, niech trochę poćwiczy, a jutro zapraszamy ponownie, na ćwiczenia w terenie.

-Możliwe, że mój refleks nie należy do najlepszych - przyznała przypominając sobie kilka dość zabawnych (no może nie zawsze dla niej samej) sytuacji, w których nie wykazała się zbyt dobrym refleksem.
Słuchała uważnie tego, co trener miał jej do powiedzenia na koniec. Czuła się zmęczona, a tu jeszcze wymyślił coś na pożegnanie, by nie było zbyt cukierkowo. Miała już kurwiki w oczach i ogromną ochotę zamordować tego mężczyznę. W końcu się ogarnęła. Emocje opadły. Wsunęła nogi pod drabinki i rozpoczęła pierwszą serię. Pierwsza poszła sprawnie tak samo jak druga. Trzecia seria sprawiła jej lekkie problemy, a czwarta... lepiej nie mówić.
Od dziś zaczynam codziennie robić brzuszki - pomyślała widząc swą żałosną formę.
Cały jej początkowy zapał zniknął zupełnie, jednakże nie chciała tego po sobie pokazywać. Z udawanym zapałem przystąpiła do kolejnego ćwiczenia, które o dziwo nie było dla niej jakoś szczególnie trudne.

-No cóż, przy odrobinie więcej czasu, może i na tym się skupimy.- Odparł na temat refleksu. Uważał, że tez jest to pożyteczna umiejętność, jednak nie najważniejsza. Można było go mieć wyrobionego do perfekcji, jednak nasz mózg nie jest nieomylny, dlatego lepiej się skupić na czymś co można łatwiej przechwycić, by się obronić.
Jego twarz była opanowana i spokojna, kiedy wydawał polecenia dziewczynie, jednak widząc jej reakcje na samo słuchanie poleceń, za kare na końcu obdarzył ją sztucznym, lecz szerokim uśmiechem, mówiący coś typu "Nie masz za co dziękować".
Spoglądał na nią tak ćwiczy, jednak aby jej nie dekoncentrować jego wzrok był na niej co chwile zawieszany. Widząc, jak robi wszystkie trzy serie brzuszków na ras, aż westchnął niezadowolony.
-Tak myślałem, że to zrobisz. Otóż Marysiu, jeśli zaczynasz ćwiczenia zając zamiar ćwiczyć na kilku sprzętach, to wykonujesz serie Jednego ćwiczenia i idziesz do następnego i tak dalej. W tym przypadku masz trzy ćwiczenia, dlatego kończąc na trzecim, powinnaś wrócić do brzuszków i tak trzy razy. No ale jak chcesz. W końcu to ty tutaj decydujesz jak mocne będziesz miała zakwasy.- Odparł do niej bezuczuciowość, zaś tym poważnym tonem i zaczął patrzeć jak ćwiczy przy sprzętach. Niby nic groźnego, jednak na siłowni nie ma z nimi żartów. Chwila nieuwagi, może się dla nas skończyć dość nieciekawie. Dlatego miał dziewczynę na oku, zwłaszcza kiedy podeszła do suwnicy na nogi.

Sorki!
Widząc szeroki uśmiech mężczyzny, ledwie opanowała chęć przyłożenia mu. Powstrzymała się głównie dlatego,że wiedziała, że jej atak ma marne szanse powodzenia, a poza tym on nie zawaha się jej oddać. Nie wiadomo jakim cudem, ale nie miał ochoty na siniaki i inne bolesne rany. Pokora nie była jej mocną stroną, jednak udało jej się jakoś opanować. Zacisnęła dłonie w pięści i wbiła paznokcie w poduszeczki dłoni. Jej szczęka zacisnęła się i tylko cudem udawało jej się nie zgrzytać zębami. Blair spojrzała niepewnie na nieznanej jej wcześniej urządzenie. Wyglądało ono raczej dość topornie. Zastanawiała się jak to coś działa. Nie miała zbytnio ochoty na przyznawanie się do braku wiedzy na ten temat, a zwłaszcza nie chciała przyznawać się do tego temu zarozumiałemu i zadufanemu w sobie łowcy. Z drugiej strony, jeśli się nie przyzna, może zrobić sobie krzywdę. Zastanawiała się co gorsze nadszarpnięta duma, czy połamane nogi. Sapnęła ciężko i rzuciła łowcy spojrzenie spode łba.
-Jak się tego używa?- zapytała cicho, ale pan William z pewnością mógł to usłyszeć.