Posmakuj tęczy

Piękna polanka w środku lasu, zimowa aura.
Właśnie skończył zajęcia na uczelni, toteż nie tryskał aż taką energią jak z rana, nie mniej na tyle, by wywoływać w wymijanych ludziach zdziwienie. Wszystko przez niegasnący, szczery uśmiech, który niósł ze sobą aż do lasu. Ciepło ubrany nie czuł mrozu, jedynie lekkie wypieki na twarzy zdradzały, że temperatura sięgała parę kresek poniżej zera. Szedł tak przed siebie niestrudzony, aż znalazł się tam, gdzie chciał.
Samotne drzewo na środku polany.
O tej porze roku jak wszystkie liściaste drzewa i ten stary okaz pozbył się swoich kolorowych na jesieni liści. Gołe czarne gałęzie obsadzone lodem i śniegiem zdawały się lekko uginać pod ich ciężarem - do tego stopnia, że żaden ptaszek nie zamierzał zasiadać i jeszcze bardziej nadwyrężać krzepy dzieła Matki Natury. Dzień w dzień, kiedy tylko pozwalały na to czynniki zewnętrzne typu szkoła, spanie, zmęczenie, z wielką chęcią Zielonowłosy odwiedzał swego przyjaciela i pomagał mu przetrwać każdy kolejny zimowy dzień. W jaki sposób? Tam, gdzie sięgał ręką, zrzucał z gałęzi nadmiar śniegu (lecz nie cały, aby nie zgarniać pierzynki do snu na noc), a później siedział pod nim, lub tak jak teraz - rozłożył ręce na boki i wtulił się w długowieczną roślinę o twardej powłoce, pod którą też musiały kryć się uczucia. Nyuu wierzył w to, stąd jego odwiedziny i tym razem. W takich chwilach tulenia mrużył oczy i nadstawiał uszy na odgłosy natury. Naturalne baterie do ładowania niewyczerpalnego źródła uśmiechu młodzika nie większego od gimnazjalisty zostały niemal naładowane, ale i tak tkwił w bezruchu przy samotnym przyjacielu i co jakiś czas poklepywał dłonią o jego twardą skorupę z korka i martwej tkanki ochronnej. Długie włosy lekko kołysały się na wietrze, lecz ogólnie nie drgnął ani na moment. Już z dobre kilka minut przyklejony do drzewa, z przymkniętymi oczyma, zdawał się zasnąć w takiej pozie - i nie skarżył się nic a nic!
Dzień zapowiadał się taki jak wczoraj, przedwczoraj. Nie wszystko jednak jest schematyczne, nie wszystko da się przewidzieć czy zaplanować. Ale kto powiedział, że to źle?

Nieskrępowany tulił drzewo jak swego przyjaciela - bo nim był - i podnosił na duchu, zupełnie nie wiedząc, iż był obiektem chwilowego zainteresowania Nieśmiertelnego. Dowiedział się o tym, gdy nie dało się zataić małej wpadki, jaka wynikła na pewno nie z planowanych działań, a z przypadku. Nawet najlepszym podwinie się noga, oby tylko w takich błahych sprawach jak ta przy polance. Tak czy inaczej coś świsnęło Nyuu przy uchu, aż otworzył oczy i zobaczył coś intrygującego w zaspie śnieżnej. Przeprosił samotne drzewo i postanowił zbadać z bliska znalezisko. Kucnął, by wyłowić ze śniegu niepasującą do otoczenia rzecz. Huh, jak to się nazywało... geto? Skąd to się wzięło? Podszedł i zabrał do ręki znalezisko przyglądając się jemu z zaciekawieniem, lecz rozglądając się za winowajcą z ledwością dostrzegł nienaturalne kontury w lekko kopiastym śniegu. Schował buta do kieszeni kurtki i pobiegł jak najszybciej mógł do kogoś, kogo widział pierwszy raz na oczy, a który najwyraźniej zrobił sobie kuku, gdyż nie może wstać z ziemi. Brr, aż zimno przebiegło go w postaci dreszczy od dołu do góry i z powrotem dostrzegając, że przybysz miał na sobie dość letnie ubranie. Ciekawe dlaczego wybrał się w takim stroju do lasu... przecież jego kimono ledwie wynurzało się spod śniegu. Całe białe jak włosy nieznajomego, ale, ale! Dość oględzin, trzeba pomóc!
Dało się słyszeć odrobinę zadyszki i poczuć zacienienie na twarzy z powodu Zielonowłosego, który przesłonił mu widok na zimowe słońce, które z trudem przebijało się przez mgłę.
-Nic Panu nie jest? -zagadnął, gdy tylko zjawił się spod samotnego drzewa, nad nieznajomego wykąpanego po uszy we śniegu- Oh, Pan jest mokry!
Odkrycie roku normalnie! Pospiesznie zdjął z siebie długi szalik i wytarł nim delikatnie przemoczone oblicze kogoś, kto zamiast ludzkich uszu miał takie przypominające wilcze. O dziwo nie przestraszył się, tylko dalej zajmował się pieczołowicie ofiarą śliskiej gałęzi, na której musiał wcześniej siedzieć. Chyba, że spadł z nieba... hm... nieważne, trzeba podać pomocną dłoń i sprawdzić, czy niczego sobie nie uszkodził, albo potłukł. Oh, oby nic w głowę!
Oh, sam zapomniałby głowy, przecież ma coś, co prawdopodobnie było własnością ów jegomościa. Potwierdzenie znalazł w drugiej sztuce, która tkwiła w stopie mężczyzny. Tak, chodzi o geto.
-To chyba należy do Pana -wyciągnął z kieszeni ku siedzącemu towarzyszowi jego buta, który był zapowiedzią upadku z drzewa; na twarzy człowieka wciąż malował się szczery uśmiech- Mogę pomóc Panu wstać?
Wyciągnął dłoń ku niespodziewanemu gościowi i utkwił łagodne spojrzenie spod zielonej, rozwichrzonej grzywki w kogoś, kto lubi przebierać się we zwierzątka. Sam kiedyś pożyczył się kostiumów z teatru i najbardziej przypadł mu do gustu ubiór przypominający czarnego wilka lub kojota. Jednakże nawet najpiękniejsze ubranie nie oddawało prawdziwego piękna istotom, które zrodziły się z żywymi atrybutami upodabniając je do zwierząt. Wzrok Niższego ewidentnie tkwił w innym miejscu - we spojrzeniu Wilka. Miał przecudne złote tęczówki, których nie skrywał przed Tym- Który-Uważał-Nyuu-Przez-Chwilę-Za-Dendrofila. Mieniły się żywym złotem, albo jak łuski złotej rybki. Mimo lekkiego zdumienia nie malał entuzjazm wobec Białowłosego i nadal trzymał w powietrzu zawieszoną dłoń. Inna sprawa, że raczej ktoś, kto mierzy tylko metr sześćdziesiąt pięć centymetrów nie podniesie kogoś, kto mierzy ponad dwa metry wzrostu... Ale liczą się chęci, prawda?

O dziwo krzepa w nodze Wampira była większa niż przypuszczał, że przeleciało geto niemal połowę długości polanki, prawie że uderzając Niziołka. Na szczęście prawie robi różnicę, więc obyło się bez płaczu, ale i tak nie pokazałby łez publicznie. No, chyba, że miałby pewność, iż nikt nie podgląda. Nienawidzi pokazywać po sobie smutku, kiedy jego życiową misją jest rozsyłanie uśmiechu na lewo i prawo, niesieniem dobroci i wszelkiej radzie. Zatem subtelnie zajął się mokrym, gładkim obliczem nieznanego Pana, a pod koniec tej czynności - zawiązał u jego szyi szalik, żeby chociaż odrobinę było mu cieplej. Chciał mu także pomóc inaczej, to jest być pomocny w podniesieniu go z podłoża sądząc, że jest cały potłuczony.
Nic bardziej mylnego.
-Huh? Jak to?
Zdziwił się, że mimo, iż nieznajomy spadł z wysoka, zdecydował się samodzielnie wstać na nogi. Zupełnie jak Ignis. Ale te kły, które pokazał... niesamowite! Oniemiał na moment z wrażenia. Nieznajomy zrobił na nim piorunujące wrażenie. Zadbał o każdy detal, aby jak najbardziej upodobnić się do zapewne ukochanego zwierzęcia. Czego nie robi się w imię pasji?
Tylko... co on zrobił? Pstryknął chłopaczka w nos? Zrobił lekkiego zeza i nagle zaczął się cicho śmiać. Nie wiedzieć czemu było mu do śmiechu z byle pstryczka, aż mu łezki w kącikach oczu stanęły i lśniły niczym śnieg na mrozie. Przetarł nadgarstkiem zielonkawe patrzałki, a już niedoszła ofiara wstała z ziemi i odezwała się w kierunku Skrzata. Ciekawy Pan, musiał przyznać, skoro po zapachu zdołał wywnioskować coś, co powinno być oczywiste dla każdego. Nie mniej nie wyśmiał go, jedynie uśmiechnął się życzliwie i uprzejmie poinformował:
-Tak, jestem człowiekiem. Za to Pan przypomina mi Śnieżnego Wilka w ludzkiej skórce.
Uśmiechnął się szerzej, z lekkimi rumieńcami (nie tylko od mrozu) na policzkach, że ośmielił się tak określić nieznajomego. Może nie chciał być porównywany do dzikiego zwierzęcia, tylko lubił dodatki związane z naturą? Oczywiście, iż nie wiedział, że miał do czynienia z nadzwyczajnym Szlachetnym, wszak samo pojęcie wampir inaczej funkcjonuje w główce Zielonowłosego. Warto tutaj wspomnieć, że kolor włosów Elfa był naturalny - kiedyś śmiali się, że to przez to, iż mama Nyuu była weganką. Tak czy inaczej, nie mógł nadziwić się niespotykanej urodzie i wyglądowi Wampira, który już bez większych problemów stał przed nim w całej swojej krasie. Ale czy aby na pewno wszystko było z nim w porządku? Musiał mieć pewność!
-Nic Pana nie boli? -przyglądał się baczniej swojemu nowemu towarzyszowi- Ksawery twierdzi, że spadł Pan z wysoka.
Kim był Ksawery? Rzecz jasna drzewem, które mały wariat odwiedzał. A czy umiał się porozumiewać z przyrodą? Niezupełnie, po prostu wmówił sobie, że potrafi zrozumieć w pełni (albo przynajmniej w części) otoczenie, zwłaszcza to naturalne. Mniejsza o to, obszedł dookoła mężczyznę przyglądając się każdemu skrawkowi ciała, ale jako, że możliwe obrażenia kryły się pod tradycyjnym japońskim strojem, mógł stwierdzić tylko jedno. O przeziębienie się będąc przemoczonym do suchej nitki nie będzie wcale trudno. Co tu począć?
-Ojejku, Pan jest cały mokry... O, może udamy się do leśniczówki? Pan Leśniczy to taka miła osoba, która pożyczyła mi klucze do chatki. Zapalimy w kominku, zagotuję wodę na herbatki, i na pewno rozgrzejemy się raz-dwa. Zgodzi się Pan pójść ze mną? Nie mogę patrzeć, jak Pan marznie.
Powiedział dokładnie to, o czym myślał. Miałby potworne wyrzuty sumienia, że nie pomógłby komuś w potrzebie, a miał środki ku udzielenia wsparcia. Poza tym już nabawił się z Ksawerym na tyle, że dzisiaj już wystarczyło. Inna sprawa, iż drzewko nie było zbyt rozmowne, a ten oto jegomość w kimonie, z wilczymi uszami o ogonkiem (ah, wyglądał tak słodko i ledwie powstrzymywał się od drapania za uchem!) zdawał się chętny towarzystwa Niższego. Albo nie zdołał uciec w porę, chociaż na to w przypadku Wilka nie było trudne. I tak młodzieniec nie trzymał nikogo na siłę przy sobie, zwłaszcza że przyzwyczaił się od stronienia innych osób od jego persony. Mimo wszystko Długowłosy nie stronił od nikogo, nawet od nieznajomych, którzy mogliby mu zrobić więcej krzywd niż był w stanie sobie wyobrazić.
O, przypomniał sobie o ważnym fakcie, który przeoczył. Aj, aj, aj, musiał poprawić się!
-Ah, przepraszam że nie przedstawiłem się od razu, proszę Pana. Nazywam się Nyuu, i jestem uczniem.
Jaka duma tryskała w tym ostatnim słowie, jakby pochwalił się nie lada wyczynem! Promieniowanie entuzjazmu osiągnęło ponad przeciętną jak na chłopaka skalę. Czy na tyle, by zarazić nim kolegę, którego Czas nie może okiełznać?

O nie, szalikomania nie dopadła Zielonowłosego. Po prostu dał go koledze w kimonie, aby nie zmarzł. Niby niepotrzebnie - jak się później okaże - jednak z punktu widzenia przewrażliwionego na możliwą krzywdę drugiej osoby Elfa nie mógł nie podarować mu coś na odsłoniętą szyję. Oh, jakby dostrzegł bandaże, to zmartwiłby się jeszcze bardziej. Skupił się jednak za bardzo na nienaturalnych zwierzęcych dodatkach. Prezentował się cudnie w całej swojej krasie, aż naprawdę miał ochotę przytulić Śnieżnego Wilka i potarmosić za uchem. I o dziwo, nazewnictwo spodobało się Białowłosemu, tak przynajmniej zrozumiał jego słowa. Do tego stopnia, że sam uśmiechnął się w stronę Nyuu! Mały świr aż na chwilę zamarł z przejęcia - ewidentnie poprawił humor poturbowanemu mężczyźnie! Serce radowało się i ćwierkało wewnątrz chłopaczka, który przechylił odrobinę głowę na bok, gdy zdradził tajnego agenta Ksawerego. Pan Wilk wykonał swój popis aktorki, który jeszcze bardziej rozśmieszył i tak wesolutkiego Skrzata, aż zaklaskał dłońmi taki mini aplauz.
Ale nie będzie to konieczne, On wszystko usłyszał.
Odpowiedział z łezkami ze śmiechu na groźby wobec jego wielowiekowego przyjaciela na polance. Uszaty był naprawdę przezabawny i cudny! I jeszcze zechciał iść z Nyuu do leśniczówki przy okazji wspominając, że nie groźny mu mróz z powodu bycia morsem. Wilczy mors. Znaczy się, wiedział o co chodziło Białowłosemu, jednak w tej zbitce słów brzmiało to jeszcze bardziej komicznie. Uf, nie był przygotowany na takie rozbawienie w dniu dzisiejszym, a Nourh, bo tak przedstawił się nieznajomy, nie oszczędzał Niższego w tej kwestii. I bardzo dobrze!
-Hihihi, zabawne! -przysłonił lekko usta dwoma palcami tłumiąc śmiech, od którego zaczynał go boleć brzuch; rzadko miał okazję do aż takiej radości, jak teraz przy Panu Wilku- To musisz mieć ogromnego pecha, bo dochodzi kolejne "yuu" do zapamiętania, panie Nourh. Swoją drogą... niespotykane imię, i bardzo ładne.
Posłał szeroki uśmiech i chyba byli gotowi na drogę do leśniczówki. Nim jednak ruszyli w odpowiednim kierunku, przeprosił na moment Białowłosego, aby pożegnać się z Ksawerym. Podbiegł do niego w podskokach i ostatni raz na dzisiaj przytulił życząc mu takiej samej wytrwałości jak do tej pory, oraz zapewnił go, że jutro postara się odwiedzić go znów. Pogłaskał go po korze i wrócił lekko rumiany od zziajania, by zaprowadzić Ogoniastego w omawiane miejsce. Szedł pierwszy, dziarsko, chociaż co chwila odwracał się, by mieć pewność, iż jegomość nie zgubił się przy okazji. Dodawał mu otuchy wnikliwym spojrzeniem pełnym radości, że Wilk zgodził się na wyprawę i na dotrzymanie towarzystwa.
Brodzili po śniegu po mało uczęszczanych dróżkach, aż natrafili na drewnianą chatkę.

Wygląd chatki - tak mniej więcej:

Nyuu poprawił sobie torbę na ramieniu i gdy byli już przy wejściu - grzebał w torbie w poszukiwaniu klucza. A-ha! Znalazł! Tak oto otworzyli drzwi, weszli do środka, gdzie było odrobinę chłodno jak na mieszkanie całoroczne. Nie było brudno, a to dzięki uczniowi, który w zamian za dostane klucze miał dbać o porządek. Zatem kurzu nigdzie nie było widać, drewno naniesione (a zawsze się z tym najdłużej mordował - nie miał biedny krzepy w przeciwieństwie do Wampira) czekało na rozpalenie, zapasy w szafkach od drobnych przekąsek czy przypraw łącznie z liśćmi herbaty także kusiły do skorzystania. Zatem Nourh mógł się rozgościć, a Zielonowłosy wpadł w trans bycia miłym gospodarzem, więc rozpoczął od rozpalenia w kominku. Uśmiech nie znikał z buźki w wypiekach, nawet jak nie mógł od razu zmusić ognia do pojawienia się na kłodach w palenisku. Kiedy wreszcie się udało (nie wiedział jakim cudem), powędrował w stronę kuchni i tam przyrządzał herbaty. Właściwie to tylko wrzucił po garści przesuszonych liści i rozpalił mniejszy płomień pod mały piecyk zwany kozą. Postawił na blasze ceramiczny czajnik z odpowiednią ilością wody, nałożył trochę zbyt kiczowaty gwizdek na dzióbku imbryka i oczekiwał na upragniony świst. W międzyczasie wygrzebał z torby swój nietypowy prowiant, ponieważ składał się z sześciu własnoręcznie upieczonych babeczek i wyłożył na talerz, żeby wrócić do salonu i położyć przed nosem kompana posiłek wraz z herbatą, gdyż wreszcie doczekał się zagotowania (ale nie zawrzenia - podobno najlepiej zalać herbatę bez wrzątku) wody. Jeszcze na moment wrócił do aneksu kuchennego, żeby wziąć herbatę także dla siebie, w białym kubku w zielone kropeczki. Wreszcie młodzieniec mógł skupić się tylko na rozmowie z Wilkiem. Oh, jak tylko utkwił patrzałki w jego złote ślepia, od razu zrobiło mu się wesolutko. Biło od nich coś niesamowitego.
-Jeśli mógłbym zapytać... -zaczął nieśmiało przebierając szczupłymi palcami po porcelanowym kubku- ...co Pana sprowadziło do tej części lasu? Pierwszy raz miałem okazję Pana spotkać.
Niby znał imię swego towarzysza, lecz z grzeczności wolał mówić do kogoś starszego (miał takie wrażenie, że wiekiem przerastał Zielonowłosego, ale nie wiedział czy to prawda i o ile) per Pan, aby nie urazić egzotycznego przybysza. Nie tyle egzotycznego, co unikatowego, prawdopodobnie jedynego na świecie. I miał szczęście pić z nim herbatkę, chociaż Nyuu był tylko uczniem. I jedną z wielu osób, którego imię kończyło się na "yuu".
-Może dodać drewna do kominka? Czy tak jest dobrze?

Oh, nie pozwoli gościowi siedzieć bezpośrednio na podłodze, nawet jak jest doszczętnie przemoczony! Tym bardziej powinien dbać o zdrowie, bo nawet morsy chorują. Chyba. Nie mniej nim pozwolił Śnieżnemu Wilkowi na spoczynek, rozłożył przed kominkiem długi ręcznik. Na tyle długi, by mógł być siedziskiem także dla Elfa. Jakoś strasznie polubił obecność Uszatego, i nie wyobrażał sobie, by Ogoniasty siedział osamotniony na ziemi, a Nyuu rozłożył się na skromnej sofie. Co to to nie!
Zabawne, jak rekwizyt kompana w postaci puszystego ogona majdał się na boki, zupełnie jak żywy! A może to jakaś wyższa technologia? Bo podobnie jak wcześniej dumał Złotooki nad kolorytem włosów człowieka, tak i niskiego ludzika zadziwiały zwierzęce dodatki. Takie dokładne i energiczne, jak żywe!
-Fizyka rzeczywiście jest brutalna. Nie dość, że pana Nourh'a poturbowała, to jeszcze przez nią mam trochę jedynek w dzienniku...
Podrapał się w tyle głowy odrobinę skrępowany, że jako uczeń nie za bardzo radzi sobie z tym przedmiotem. Za to o dziwo na biologii i chemii - zna się bardzo dobrze. A plastykę i muzykę po prostu lubi, nawet jak nie jest orłem.
Mniejsza.
Bo właśnie utkwił wzrok na koledze, który wyręczył go z dodawania paliwa do kominka, w dodatku... w dość nietypowy sposób. Przekręcił odrobinę głowę bardzo zaskoczony, chociaż uśmiech nie uciekał z buźki. Jednak zaraz całą uwagę skupił na słowach towarzysza, który zdecydował oficjalnie, aby Nyuu przestał zwracać się do niego per Pan. W zamian, za możliwość niecelowego, nie mniej zdarzającego się doklejać dokuczliwe przezwiska Zielonookiemu. Skinął energicznie główką - wiele osób go przezywało, a mimo wszystko nie gniewał się czy złościł. Wręcz przeciwnie, jak na złość rozdawał jeszcze więcej uśmiechu. Taki, jak ten na ustach kolegi, chociaż nie miał tak imponujących kłów. A co do włosów...
-Nigdy nie używam suszarki do włosów - zaczął w ten sposób Skrzat siadając również po turecku przed kominkiem, ale w ten sposób, że całym przodem siebie okręcił się w kierunku pana Nourh'a - Ona strasznie skrusza i niszczy końcówki. Używam także tylko ziołowych szamponów, własnej mieszanki. Ksawerego już poznałeś, ale najstarsza kuzynka jego koleżanki - Dorotka - pozwala mi użyczać żywicy ze swojej niegojącej się rany. Biedactwo... co przychodzę do niej i smaruję jej ranę woskiem z cytryną, to na następny dzień jakiś łobuz wydłubuje z jej rany lekarstwo. A że jest bardzo dobra i ma poczciwe serce, nie chce zdradzić kto to taki.
Odrobinę zamyślił się, chyba właśnie nad stanem zdrowia znajomej Ksawerego. Przypomniał sobie z tego wszystkiego o Dorotce i odciął się od świata zewnętrznego. Przez chwilę nawet nie odzywał się, i po raz pierwszy od ich wizyty odrobinę zelżał mu uśmiech. Naprawdę martwił się o drzewo jak o żywą osobę. Nie mniej zaraz oprzytomniał, że nie jest sam, i odrobinkę zarumienił się na policzkach, a na ustach pojawiła się wąska podkówka.
-Ale, ale... znam też pewien sekret. Zdradzę Ci go pod jednym warunkiem. No dobra, pod dwoma warunkami. Po pierwsze: będę mógł pogłaskać Cię po ogonie lub po uszku - po którymkolwiek zechcesz. Po drugie: powiesz mi, dlaczego ogień nie sparzył Ci rączek. Co Ty na to, Nourh?
Ciekaw był, czy Śnieżny zdecyduje się na pieszczoty swoich wilczych atrybutów w zamian za coś, co albo pomoże mu w pielęgnacji włosów, albo... dowie się, że już znał ten patent. Zaryzykuje? A jeśli zaryzykuje, to może i wtajemniczy odrobinę Nyuu, któremu rzeczywiście nie umknął fakt wkładania kolejnych klocków drewna bez ani odrobiny bólu, i przede wszystkim bez poparzeń. Albo i coś więcej.

Nu, czasem miał przebłyski geniuszu, chociaż w jego przypadku to bardziej... szczęście? Instynkt? Trudno zgadnąć, coś na pograniczu. Jak mógłby podejmować gościa na zimnej podłodze? I to nie byle jakiego. Czuł to całym sobą. Każde jego przemyślane słowo niosło w sobie nutę tajemnicy. Każdy jego ukradkowy czy szczery uśmiech sprawiał, że Nyuu był weselszy. Czy Śnieżne Wilki takie są?
>Masz na pewno lepsze rzeczy do roboty niż udzielanie korepetycji. A właściwie... czym dokładnie się zajmujesz?
Na pewno nie samodzielnym myciem włosów, co było ciekawe. Chodził często do fryzjera? Właściwie jak ktoś jest bogaty, to może pozwolić sobie na wianuszek obsługi dbający o czystość i piękno włosów. Tak mniej więcej zinterpretował słowa Białego. Miał wiele zabiegów na włosach, chociaż u tradycyjnych goligłów i tak jak chłopak preferował naturalne schnięcie włosów. To stąd przez pierwsze dni w szkole spóźniał się na pierwsze zajęcia. Później nauczył się wstawać wcześniej, aby nie zasypiać. Czego nie robi się dla włosów?
Natomiast odrobinę speszył się, kiedy Ogoniasty zapytał o jego możliwości z porozumiewaniem się z naturą. Często wspominając komukolwiek o tym zaraz był wyśmiewany, albo przezywano go Dziwolągiem. Jednym palcem zaczął sobie kręcić loczka z kosmyka włosów, trochę się denerwował. Mimo wszystko starał się utrzymać chociaż malutką podkówkę z ust.
>Etto... tak. Znaczy się... nie rozmawiam z nimi jak z ludźmi, ale rozumiem, co czują. Radość. Ból. Samotność. Chorobę. Wrażliwość. Dumę. Mają różne charaktery, jak ludzie. Tylko z tą różnicą, że nie pamiętają, albo nie chcą pamiętać złego.
Powiedział cicho z lekkim rumieńcem, który powiększył się jeszcze bardziej, kiedy przyszło co do warunków, które nie mogły zostać spełnione. Dlaczego? O rety... dobrze, że nie przyszło mu do głowy wcześniej przytulić ogon kolegi. A miał naprawdę wielką ochotę. Aż do teraz.
>G-Gomenasai! Nie wiedziałem, że to aż tak ważna część ciała! N-nie chciałem Cię urazić!
Zaczął się tłumaczyć z coraz większymi rumieńcami na twarzy i zakłopotaniem, które przerwało drugi powód, dla którego nie mógł zdradzić sztuczki z ogniem i swoimi smukłymi dłońmi. Szczere do bólu wyznanie odrobinę zmieszało Zielonowłosego, chociaż bardziej żywiołowo zareagował na wieść o niezwykłym ogonie Wilka.
>Oh... no nic.
Skinął główką zgadzając się ze słowami przedmówcy, chociaż nie rozumiał go za bardzo. O jaką nieświadomość mu chodziło? Nyuu był roztrzepany, czy nie do końca miał wszystko w głowie poukładane, ale... Nie, nie będzie nad tym gdybać, może jak będzie sam. Teraz nie wypadało. Poza tym zdołał coś więcej wyczytać między wierszami, jak to zinterpretował? Podzielił się na głos:
>Hm, skoro oznajmiłeś, że może kiedyś będziesz mógł mi powiedzieć, to w takim razie... naprawdę chciałbyś się jeszcze raz spotkać? To bardzo miłe, Wilku.
Zawsze starał się wycisnąć ile się dało nawet z najgorszej obelgi. Oczywiście bez przesady. Powoli dochodził do wniosku, iż mógł Nourh inaczej go spławić, a tak jego słowa były prawdziwe. Po prostu muszą się lepiej poznać, żeby zdradzać sobie różne szczegóły z życiorysu. Ale Nyuu nie byłby sobą, gdyby zachował dla siebie pewien sekret. Nawet bez nagrody za jej ujawnienie.
>Jajko -wyszeptał ni z gruszki, ni z pietruszki Skrzat w stronę towarzysza w kimonie- Wystarczy, abyś raz w tygodniu, przed myciem szamponem, wtarł dokładnie żółtka jaj we włosy. Powinna powstać taka lekka pianka od cebulek włosów po końcówki. Białka musisz przedtem rozdzielić, inaczej nie spieni się. Spłukujesz dokładnie letnią wodą, żeby żółtko nie ścięło się na głowie. Powiesz mi następnym razem, czy zadziałało, dobrze?
Zmrużył oczy i uśmiechnął się beztrosko. Nie był najlepszym w dochowywaniu własnych tajemnic, ale to tylko dlatego, by pomóc Nourh'owi. Chociaż z daleka jego włosy wydawały się jeszcze bardziej puszyste i miękkie niż te należące do Nyuu. Dotknąć ich nie dotykał, nie mniej sprawiały bardzo dobre wrażenie.
Sięgnął łapkami po kubek z herbatą i upił kilka łyków. Rozgadał się jak rzadko kiedy, lecz w dobrym towarzystwie miło wymienić więcej niż jedno zdanie. Zwłaszcza w takim, w którym dało się wyczuć w powietrzu magię, albo inne coś, co rozświetlało jego wesołą duszę. I to nie była sprawka kominka przed sobą.
>Nourh? -zapytał nagle przekręcając odrobinę głowę na bok- Czy mógłbym nazwać drzewo Twoim imieniem? To, z którego spadłeś. I tak muszę go odwiedzić, na pewno ucieszyłoby się z tak ładnego miana.

-Czujny obserwator... -powtórzył cichutko, jednocześnie próbując rozgryźć zawiłe myśli towarzysza- ...czyli pracowałeś tak długo, że już wiesz czego chcesz, i obecnie jesteś na bezrobociu, aby złapać nadarzającą się okazję?
Nie był detektywem, ani bystrzakiem, może dlatego zaraz został pstryknięty w nos za opamiętanie się? Mimo wszystko zachichotał przecierając lekko różowy nosek. Czymkolwiek zajmował się Nourh niech robi to, co lubi i sprawia mu satysfakcję. Nie będzie dociekać szczegółów, przynajmniej nie tego typu.
-Um... gorzej dla Ciebie, bo musiałbyś się skupiać na tym, czy ja się skupiam na tym, na czym chcesz, bym się skupiał. Nie miałbyś z tego wielkiej frajdy.
Dalsze tematy wprawiały Malca w pewne zakłopotanie, wyraźne, bo palec kręcący loka nie odrywał się, wręcz zaczynał wplatać kolejne szczupłe palce. Chyba nie mógł przezwyciężyć niepewności, bo zaczął od czegoś innego.
-Ludzie są o wiele bardziej skomplikowani od roślin. Lubią bawić się w podwójne dna, dwulicowość, blefy, ironie, sarkazmy i inne gry, przez co trudniej dostrzec to, czego im najbardziej potrzeba. Też ich nie rozumiem.
Najwyraźniej Wilk nie był osamotniony co do braku porozumienia się z istotami jemu podobnymi. Co do samych drzew i roślin, wolał nie mówić nic więcej, chociaż to nie było zbyt grzeczne. Poniekąd bał się opowiadać o detalach relacji, bo miał odrobinę mylne wrażenie, że Nourh nabija się z niego. Oto dowód, że nie jest w stanie porozumieć się na tych samych zasadach z ludźmi, jak robi to z florą. A potem tylko bardziej się kłopotał niżeli była potrzeba. Naprawdę starał się nie podpadać Ogoniastemu, przez co jego uśmiech bladł w kontraście z przejętym spojrzeniem czy lekkim rumieńcem zawstydzenia.
Oh, i kolejny niewypał. W sumie dobrze, że Nourh nie sprzedał tak cennego ogona za wiedzę, którą posiadał wcześniej, ale... cóż, cicho westchnął. Naprawdę myślał, że niewiele osób wie o metodzie z jajkiem! I jak miał zaimponować koledze? Nyuu nie miał prześlicznego ogona, mądrości, sprytu, ani talentu do śpiewania. Co prawda jego misją, jaką sam sobie obrał, było rozweselanie innych, ale i to w tym przypadku nie miało większego sensu. Wilk tryskał wigorem i bez jego pomocy. Na tyle, że zaoferował, że może pokazać, jak bardzo dba o swoje włosy. Aby zapewne jego słowa nie były puste.
-Naprawdę? Mogę dotknąć?
Jeśli nie dostał pozwolenia, trzymał rączki przy sobie. Natomiast jeśli padła zgoda, w jakiejkolwiek formie, ostrożnie podszedł bliżej i wyciągnął rękę w stronę twarzy i włosów spływających przy skroni. Dotyk Skrzata wtedy przypominał bardziej powiew świeżej bryzy niż rzeczywisty gest. Był taki delikatny, aby nie wyrządzić krzywdy pięknym włosom, które na pewno wytrzymałyby nawet solidne tarmoszenie. Przesuwał opuszkami tak wrażliwie, jakby każdy włos Wilka był nicią pająka, i nie chciał jej naruszyć. Zdumiewająco cudna fryzura. Niewątpliwie Nyuu spotkał osobę, która również potrafiła dbać o swoje włosy. Nie to jednak liczyło się będąc z Uszatym. Bardzo go polubił, chociaż nie znał go za dobrze. Trzeba wiele starań, by dołączyć do tego samego stada wilków.  
-Ale tylko przy tym drzewie poznałem Cię.
Uśmiechnął się subtelnie puszczając powoli z uwięzi szczupłych palców białe jak mleko kosmyki włosów Wilka. Na moment też spoglądał w złote oczy towarzysza z ogonem, jakby szukając odpowiedzi na nurtujące go pytania. Nie mniej... zaraz spuścił wzrok odrobinę speszony, po czym wstał z ręcznika i udał się w milczeniu do aneksu kuchennego w celu zagotowania większej ilości wody. Nie mógł zapomnieć o gospodarskich obowiązkach, a herbaty się kończyły. A może uciekł od Nourh'a jako pretekst, by nie pokazywać mu zbyt wiele rumieńców ze wstydu? Bo co właściwie powiedział przed chwilą? Elfik musiał uważać z wylewnym w dobro serduszkiem. Potem boli go, gdy za bardzo przywiązuje się do osób, które później już nie pojawiają się w jego życiu. Niestety znał wiele takich istot, niekoniecznie takie silne osobowości jak Białowłosy. I niestety nie mógł znaleźć sposobu, by unikać zbył łatwych przywiązań do obcych. Uśmiech nie znikał mu z ust nawet w milczeniu. Nad czym się tak zastanawiał? Sam nie wiedział. Zbyt wiele myśli kłębiło się w małej, zielonej łepetynce. O, zagotowała się woda. Przy okazji młodzik ochłonął i mógł przynieść napoje do ładnie palącego się kominka. Dodatkowo zebrał w sobie odwagę, by wreszcie rzec coś więcej o jego przyjacielach. Nawet jakby został wyśmiany.
-Jak dotykam kory drzewa, wyczuwam ciepło. Takie, jak od ognia. Z tym ciepłem niesie się więcej wiadomości, między innymi zdrowie, troski. Z kolei jak przytulam drzewo, oddaję swoje... ciepło... uhm... przepraszam Wilku, nie umiem tego lepiej opisać -przyznał się szczerze, po czym zaraz oprzytomniał, że oni tutaj gadu-gadu, a czas ucieka- Nie uważasz, że mogą się o Ciebie martwić, że jeszcze nie wracasz do domu?

Rzeczywiście, odpowiedź Wilka nie rozwiała wątpliwości, a rozmnożyła je. Nie tylko w kwestii swego codziennego życia, wachlarzu zdolności i umiejętności. Wyjawiał czasami sprzeczne ze sobą cechy - na przykład to, że jest leniwy, lecz wciąż podąża w cieleniu wędrowca, a to wymaga aktywności. Wiele potrafił i wiele wiedział, nie mniej nie zagrzewał nigdzie miejsca na stałe. Dużo zaś cech objawiał podczas rozmowy, jak ciekawość poprzez wtykanie wilczego noska w przestrzeń osobistą. Nyuu nie był typem osoby, która lubiła opowiadać o sobie, co prędzej skupiała się na rozmówcy i jego problemach. Więc mimo najszczerszych chęci odebrało mu odwagi i nie odpowiedział z początku o komunikacji z roślinnością. Porównywanie ich do ludzi przykutych do wózków inwalidzkich... odważne i niecodzienne.
>Z-zadajesz trudne pytania, Nourh. Nie wiem, co odpowiedzieć.
Rzekł cichutko. Cóż... coraz bardziej krępował się przy majestatycznym Białowłosym. Ale nie mógł odmówić przyjemności i dotknąć włosów towarzysza. Miał naprawdę miękkie i boskie włosy. Lekkie, gęste, czyściutkie, niepołamane i niewysuszone. Zatem ostrożność była wskazana. Co prawda, Wilk nieco go wpierw postraszył, i w ogóle wydawał się przez moment zimniejszy niż lód, na szczęście to tylko był kolejny popis aktorski Ogoniastego. Najpierw przy polanie, a teraz przed kominkiem. Teraz jednak wydawał się być w zupełnie anielskiej formie, bo przestraszył Nyuu, który cicho zachichotał, gdy okazała się ta scenka nieprawdą. Hm...
...a co, jeśli cały czas udaje miłego, a ów lodowate oblicze jest jego prawdziwym?
Młodzieniec o zielonych włosach nikogo nie chciał widzieć przez pryzmat zła, więc nie zadręczał się dłużej ów pytaniem, które przemknęło mu przez głowę.
>Uhm, rozumiem... -podrapał się palcem po policzku zastanawiając się czy rzeczywiście wszystko przyjął do wiadomości jak należy- Jeśli chcesz, możesz przenocować tutaj. Może nie ma tu luksusów, ale będziesz mógł odpocząć. Wręcz nalegam, żebyś został jeszcze do ranka.
Uśmiechnął się serdecznie i upił łyk herbaty. Usiadł też bliżej kominka, bo zrobiło mu się zimno. Chyba za długo tulił się do Ksawerego. A jeszcze powinien odwiedzić kilkoro przyjaciół, bo nie tylko Ksawery ma problem z nadmiarem śniegu na gałęziach. Nie może się pochorować, chociaż lekkie rumieńce, które z początku były wywołane zawstydzeniem, nie chciały zniknąć. Nawet spojrzenie zrobiło się bardziej szkliste, nie mniej nadal starał się promieniować radością. Wyciągnął szczupłe dłonie przed siebie i ogrzewał bardzo blisko płomieni ognia w kominku. Powoli zmierzchało. Pogoda na zewnątrz nie zdradzała opadów śniegu, lecz dość siarczysty mróz. Nie było sensu wracać do Akademika, wróci tam z rana.
Utkwił zaraz błękitno-zielone tęczówki na kompana i zapytał się ze szczerzej ciekawości:
>Znasz kogoś, kto tęskni za Włóczykijem?
Czy będąc takim wędrowcem zawiązuje przyjaźnie? Podróżuje czasami do tych samych miejsc i odwiedza starych znajomych? Nyuu nadstawił uszu, jednocześnie objął się rękoma za ramiona i pocierał je troszkę, by wytworzyć ciepło. A przecież siedział z Ogoniastym tuż przed kominkiem!

Hai, futerko nieźle zabsorbowało uwagę Malca, który o wiele bardziej zainteresowany był osobą Ogoniastego niż swoimi dziwactwami jak rozmowa z roślinami i ich zrozumienie. Co prawda nie wypada przemilczać pytań, nie mniej speszył się dość mocno. Na szczęście Nourh dał do zrozumienia, że nie gniewa się na Zielonowłosego i machnął ręką na dalsze szczegółowe pytania.
Dlatego cieszył się, kiedy rozmówca zszedł na temat włosów, a ściślej futerka, jak to sam określił.
-Jest wypielęgnowane: zdrowe, gładziutkie, gęste. Pachną rześką rosą, w dotyku miłe jak piórko... Aż miło dotykać, pod warunkiem, że jeszcze tego chcesz.
Cofnął nieznacznie rączkę, ponieważ tak sam z siebie, to mógłby w nieskończoność pieścić białe włosie i nie mieć dość. Tego jeszcze nie mówił towarzyszowi, lecz także uwielbiał bawić się ze zwierzątkami. One z kolei nie były dla niego zrozumiałe jak rośliny, nie mniej dzięki pogodnej aurze nigdy nie miał problemu z pogłaskaniem dzikiej zwierzyny. Raz nawet pomógł malutkiemu niedźwiadkowi znaleźć jego mamę i nie został rozszarpany.
Hm, nawet jak gość miał wiele atrybutów zwierzęcych, to nie stosował na nim swoich sztuczek. Przecież był dla niego przede wszystkim człowiekiem, a nie wilkiem. Nie znał prawdy, więc tak sobie zhierarchizował jego przynależność gatunkową. Zwłaszcza, że zadawał mnóstwo pytań, na które należałoby dać odpowiedź.
-Nourh... Mam wrażenie, że potrzebujesz solidnego wypoczynku, zwłaszcza po upadku z drzewa. Miałbym spokojniejsze sumienie, gdybyś został i zregenerował siły. Poza tym na zewnątrz już ciemno, i nie wypada wypraszać gościa o takiej porze.
Powiedział wszystko zgodnie ze stanem faktycznym, niczego nie koloryzował. Tak się po prostu zachowywał i taką kulturę posiadał. Niekoniecznie szło to w parze ze zdrowym rozsądkiem, nie mniej... czuł powinność.
Zielonowłosy nie zostawał długo dłużny z pytaniami, i sam zadawał dość dziwne. Niekiedy nie na miejscu, chociaż póki co Ogoniasty nie zatajał zbyt wiele. No, może za dużo powiedziane - mówił tyle, ile chciał, przy tym starając się nie skrzywdzić Nyuu.
-Pamięć a tęsknota to nie to samo. Pamięć cechuje się neutralnością, raczej wierną kalką wspomnień. Tęsknota natomiast nie jest czymś złym - jest wyznacznikiem, że komuś na Tobie zależy, albo że Tobie na kimś zależy. Skoro do tej pory nie wiesz, czy ktoś odczuwa Twój brak, to już wiedz, że jedna osoba będzie tęsknić.
Uśmiechnął się pogodnie i dokończył już drugą herbatę, chociaż nie rozgrzała go tak, jak powinna. Rumieńce pod oczyma były wyraźne, wzrok również przeszklił się mocno. A może to za sprawką ostatnio wypowiedzianych słów? Może za bardzo się otworzył przed Wilkiem, który zapewne następnego dnia weźmie swoje manatki (czyli w zasadzie samego siebie) i pójdzie dalej w świat? Westchnął cicho i zakrył usta dłońmi, by stłumić kaszel. Wstał sprzed kominka i zbliżył się do kanapy, by ją otworzyć i wyciągnąć na wierzch prześcieradło z pościelą. Szykował spanie dla gościa, chociaż sam nie miał innego posłania dla siebie. Nyuu taki był - ważniejsi byli dla niego inni niż on sam. Trochę ślimaczył się, lecz po jego sylwetce dało się zauważyć, że ledwo trzyma się krainy trzeźwych. W końcu przygotował posłanie dla Nourh'a nie licząc się z jego odmową (jakby protestował), a sam wziął koc i usiadł na fotelu podkurczając nóżki. Jeszcze nie idzie spać, chociaż musiał się okryć. Elfik mimo wszystko starał się uśmiechać, nawet nie zmuszając się specjalnie. Bowiem cieszył się, że miał towarzystwo. Tajemnicze, wilcze, mądre i wygadane, ale urocze i ciepłe - w jego mniemaniu.
-Prze-przepraszam, Wilku... Dokończymy jutro rozmowę, dobrze? Powinieneś wyspać się przed kolejną podróżą...
Powieki robiły się coraz cięższe, aż zakleiły się same po pięciu wdechach i wydechach od wypowiedzianych słów. Skrzat zapadł w nieoczekiwany sen, który miał dopiero nadejść, jak Białowłosy zaśnie. No cóż, nie wszystko przewidział. Właściwie - działał z odruchu serca, nie z pomyślunkiem. Kto zaprasza obcą osobę pod dach, na nocleg, i zostawia mu możliwość nawet okradzenia dobytku z leśniczówki? Albo coś jeszcze gorszego?

(Nie chcę zmian, i także przepraszam za zwłokę.)

Mógłby tak słuchać godzinami mądrego wykładu Nourha. Nawet jeśli nie wszystko rozumiał doskonale, to i tak warto było zapamiętać wypowiadane słowa i wziąć do serduszka. Niestety czas miał to do siebie, że prędko usypia śmiertelne istoty, które w zwyczajnych warunkach potrzebują snu. Zwłaszcza te osłabione przeziębieniem, jak u Skrzata. Uczucie senności pogłębiło się wraz z pogłaskaniem Malca po główce, a które to było naprawdę przyjemne i wspomagające przy uśnięciu. Dawno nikt go nie rozpieszczał w ten sposób, więc opatulony pościelą i rumieńcami zapadł głęboko w senne marzenia nie dając się łatwo wybudzić.
Zupełnie nie czuł większego niepokoju, gdy nad Wampirem zaczął panować głód. Wystarczył moment nieuwagi, aby być tak blisko smakowitego pokarmu, z którego jeszcze żaden Krwiopijca nie uszczknął ani jednej kropli. Jego bliskość także nie przerażała, młodzieniec spał w najlepsze, ale do momentu, gdy spłynęła krew Wampira na podłogę. Nyuu od razu dopadło coś we śnie złego, bo zmarszczył brwi, a gdy Białowłosy był już poza leśniczówką...
-Nourh...
...dało się usłyszeć szept przez zaspane usteczka Zielonowłosego. Jedno słowo, a nacechowane było głęboką nutą tęsknoty. Prawdopodobnie Skrzat nie był w pełni świadomy, że został sam, lecz przeczucie było silniejsze. Mimo wszystko spał wczepiając mocniej palce w kołdrę i zaciskając ją. Ale skoro został sam, musiał znosić samotność, której nie potrafił nosić godnie jak Wędrowiec.
***
Rano obudził się średnio wypoczęty, ale przynajmniej gorączka ustąpiła. Wiedział jednak, że nie powinien bagatelizować zdrowia, dlatego ubrał się czym prędzej i zabierał się do wyjścia z leśniczówki. Sprawdził tylko czy wszystko było w porządku, czy ogień w kominku dogasł, chociaż zdziwił się sporą ilością popiołu w palenisku. Czy to jego wilczy towarzysz zadbał o ciepło w nocy i dokładał drewna? Oh, właśnie! Gdzie jest jego gość?!
-Nourh? Jesteś tu?
Przetarł zaspane oczy i rozglądał się dookoła. Nie ma go. A co gorsza - dostrzegł krople zasuszonej krwi na podłodze. Nie, nie widział jej wcześniej... Oj, żeby nic mu nie było! Pojawiła się bladość na twarzyczce i lekkie przerażenie w oczach. Momentalnie także chwycił się rączką za bolące serce. A więc przywiązał się po raz kolejny do osoby, której nie spotka? Nie, Wilk jeszcze go odwiedzi, a jak nie - Nyuu poszuka go, chociażby po to, by wiedzieć, czy nie zrobił sobie krzywdy. Czuł wielki niedosyt z możliwości rozmawiania z taką barwną i przemiłą osobą, która na dodatek tak długo zdołała wytrzymać z Zielonowłosym i mówić bardzo mądre rzeczy. Nie mógł tak tego zostawić. Pustka objęła mocno Elfa i nie chciała opuścić. Zwłaszcza, jak zauważył odwieszony, ładnie poukładany szalik. Jak poukładany, to znaczy, że Uszaty myślał racjonalnie. Czyli mógł odetchnąć... chyba. Ale szal...
-Zostawił...
Podszedł do materiału i przejechał palcami po nim. Nie wziął? Dlaczego? Nie było mu zimno? Ah, no tak, jak potrafił wkładać ręce do ognia... pewnie znosił także zimno. Zresztą wspominał coś o ludziach-morsach. Ale nie wziął sobie pamiątki po Długowłosym. Czy to po rozmowie o wspomnieniach i emocjach? Oh... może... może wolał mieć inną pamiątkę po Nyuu niż szal? Może Śnieżnobiały zapamięta ten dzień, tak jak ludzki chłopak? Na twarzy Zielonowłosego pojawił się uśmiech. Szczery, łamiący przygnębiający smutek po przebudzeniu.
-Dobry Wilk.
Obwiązał się szalem dookoła szyi i wyruszył w drogę do domu. Po drodze zahaczył o tą samą polankę, i po porządkach przy Ksawerym podszedł do jeszcze jednego kolegi. Oczywiście nie jako-takiego żywego, tylko tego z ułamaną gałęzią, któremu pomógł okryć ranę specyfikiem z torby i przy którym jeszcze został na moment. Stanął na przeciwko i zadzierając głowę ku górze powiedział cicho, lecz pewnie:
-Od dzisiaj nazywasz się Nourh. Nosisz to imię po niezwykłej osobie, która zdołała dać mi coś więcej niż towarzystwo, a którą wczoraj niechcący z siebie zrzuciłeś. Tak więc uważaj następnym razem na Białego Wilka, bo jest moim nowym przyjacielem. Tak jak Ty.
Pogłaskał korę drzewa, które dostało nowe miano, i które sprawiło, że Nyuu zdołał poznać niesamowitego jegomościa. Może specjalnie wiekowa roślinność to zrobiła? Żeby młodzieniec nie był sam wczorajszego dnia i zyskał cenne wskazówki życiowe? Tak, nauczył się wiele, lecz tak jak i Ogoniasty miał olbrzymi pokład ciekawości, trudnej do zaspokojenia.
Musiał wracać do szkoły. Przybyło nowego śniegu, marzły aż nogi od brodzenia w zaspach, ale szedł z nową dawką energii. Wierzył, po prostu wierzył, że jeszcze nadejdzie czas, kiedy ich ścieżki znów się skrzyżują. I że obaj raz jeszcze posmakują tęczy.