Kici, kici...

Aż grzechem było nie wyjść na spacer o majowej porze! Wampirek uwielbiał wiosenne słoneczko! Chociaż jako nocna istota musiał zadbać o zdrowie swojej wrażliwej skóry. Delikatny balsam chroniący przed promieniami UV. Luźny, biały sweterek oraz spodnie i przede wszystkim kapelusz słomkowy na długie, rozpuszczone włosy. Żyć nie umierać! Więc musiał udać się do dużego parku, umieszczonego poza miastem. Idealny na spacery nawet w samotności. Fabio uwielbiał korzystać z życia i delektować się naturalnym pięknem świata. Ale nie wiedział jednak, że w zielonym parku ktoś także zawitał i wcale się nie cieszył ze słońca oraz obecności wampirka. Ciemnowłosy wampir. Dawniej człowiek czyli posiadał jedną moc, ale władać zbytnio dobrze nią jeszcze nie umiał. Dlatego stał tak niepewnie, przyglądając się potencjalnej, słabej ofierze. I co najgorsze... Fabio mimo pozorów słabego, był taki. Słaby, bezbronny wampirek o braku skłonności do sadyzmu czy zemsty. Kochał życie i nie lubił odbierać go innym. I może dlatego został też lekarzem?
Szedł przed siebie uradowany, więc nie zauważył kiedy nieznajomy w czerni zagrodził mu drogę i złapał mocno za ramię. Nie było nikogo w pobliżu kto mógłby pomóc, a wampirek bić się także nie chciał.
- Puszczaj! - zapiszczał, czując jak silna dłoń obcego wampira niemal miażdży mu delikatny bark. W dodatku obcy mężczyzna mówił coś o nim jak o kobiecie... Czyżby także dał się nabrać? Ale w sumie co się dziwić! Fabio przecież wygląda jak kobieta, jest delikatny jak kobieta i niemal lekko oraz zwiewnie się tak przyodziewa! Ale transem to on nie jest. Nie mylić pod żadnym pozorem, co to, to nie! Po prostu ma swój styl, o! A że ten pan nie odróżnił, to już tylko wyłącznie jego problem.

Nie wyczuł nawet leniwego wampira gdyż jego drobna osóbka została napastowana obcym osobnikiem. Mężczyzna nie omieszkał zacisnąć swoje łapsko mocniej i pociągnąć w swoją stronę na co Fabio zapiszczał raz jeszcze. Bolało zbyt aby się skupić na czymkolwiek. Ale kiedy na tle pojawił się ktoś inny, obcy wampir obejrzał się na niego i tylko coś pomruczał z niezadowoleniem. Fabio co prawda nie odzywał się ani nic, tylko zamilkł patrząc to na napastnika, to na przybyłego. Oby tylko ten silniejszy nie okazał się również niebezpieczny! Już dość miał przygód z podobnymi sytuacjami!
Ale nim cokolwiek wampirek rzekł, przykuł uwagę poruszającej się lekko kicie! Zmrużył oczy, zapominając zupełnie o nieznajomym na kilka chwil. A czemu na kilka? Bo przecież wzmocnił uścisk.
- Nie interesują mnie żadne bachory, zmykaj. - odwarknął obcy, ciągnąc za sobą wampirka. Nie był w ogóle zadowolony z całej sytuacji, więc mógł spojrzeć swoim szklistym wzrokiem na postać ogoniastego.
- Przegoń go! - zaś zabrzmiał jak osoba odmiennej płci! Zamknął zatem szybko swoją jadaczkę, zatykając buźkę obiema łapkami. Właściwie czemu nie mógł użyć mocy? Bo miał je zablokowane! Więc co zrobić? No co? Tylko Nourh mógł go ocalić przed żądnym krwi nieposłusznym wampirem. Ten raz jeszcze pociągnął swoją ofiarę, zupełnie nie przejmując się następnym wampirem. Zero szacunku w tych czasach!
I cała wiosenna atmosfera poszła z dymem oraz strachem.

Wampir wcale nie przejął się nieznajomym, póki ten nie rzucił czymś wyjątkowo dziwnym i zagadkowym. Bez ubrań? Nawet wampirek się zdziwił, słysząc te słowa! I faktycznie chwilę później nieznajomy napastnik stał zupełnie nagi! Gdzie podziały się jego ubrania?! Znikły? Fabio momentalnie poczerwieniał odwracając łebek, a nie mówiąc już o napastniku!
- Jak... Jak to się stało?! - niemal zawył i szybko zasłonił się, tym samym puszczając ramię Fioletowego. Wampirek szybko odsunie się, starając znaleźć obok wybawcy. Agresor warknie coś pod nosem i uda się biegiem w swoją stronę, wciąż walcząc o skrawek prywatności poprzez zasłanianie przyrodzenia oraz pośladków. Śmieszna sytuacja, lecz Fabio zamiast się śmiać, oddychał nerwowo., Wiadomi jakby wszystko się zakończyło gdyby nie bezinteresowna interwencja? I oczywiście wcześniej nie rozkazywał, tylko prosił! Fabio bał się napaści od strony nieznajomych osób, bo przecież nigdy nie wiadomo co chodzi takim po głowie.
Wampirek wreszcie weźmie głęboki oddech, przetrze ślepka i uśmiechnie się szeroko!
- Dziękuję bardzo za pomoc. Gdyby nie Ty, to nie wiem co mogłoby się stać. Takie typy są w końcu nieprzewidywalne. - ale czy Nourh go w ogóle słuchał? W każdym razie wampirek musi wymyślić jak może się odwdzięczyć.
- Mogę mojemu wybawcy postawić kawę? - zechce? A może coś innego? Fabio nie może pozostać dłużny swojemu bohaterowi. Należała mu się nagroda ogromna! Ale co jeśli nie zechce przyjąć jej od... chłopaka? Zresztą... Fabio nadal nie zdradził swojej płci, o! Więc może jednak co z tego będzie?

Fakt. Płci Fabio nie da się tak łatwo określić nawet przez feromony. Jedna z mocy wampirka nieco skomplikowała odszyfrowanie jego prawdziwej płci, więc i specjalny nos wampira mógł mieć trudności.
- To w takim razie na herbatę! Ja stawiam! - klasnął w łapki wampirek i miał już wyruszyć, kiedy dotarło do niego, że wampir nie dokończył zdania i przede wszystkim podszedł bliżej niuchając! Fabio momentalnie poczerwieniał, mając tą zaskoczoną minkę! Aż sam musiał chwycić swoje ubranko i poniuchać. Co jeśli śmierdział?! Nie! Jak zwykle nosił przyjemny zapach! Zmarszczył zatem śmiesznie brwi, przechylając łebek na bok. W sumie niebawem dowie się o co chodzi, że aż pacnie się w czoło i uśmiechnie się. Biedny nieznajomy wampir. Nie wiedział z kim ma do czynienia!
- Jestem chłopakiem! - przyznał się bez bicia. Naprawdę było żal tego otoż Wilka! Na pewno musiał się poczuć zakłopotanie, tak jak sam wampirek o fioletowych włosach i nerwowo kręcącego loka z kosmyka długich włosów.
- Tak, wiem. Ale nic nie poradzę, że mimo omijania kłopotów, one same na mnie wpadają. - roześmiał się cicho, chociaż z dozą smutku. Ciężko jest mieć tak trudny Los, kiedy samemu się jest słabym cieleśnie chociaż duchowo... było o niebo lepiej.
- Tak w ogóle jestem Fabio Nessuno! I czekam na odpowiedź o herbacie. - zgodzi się na pójście z chłopakiem na zwyczajną herbatkę w ramach podziękowania za możliwe ocalenie życia? Byłoby naprawdę miło, a jeśli nie, to wampirek wzruszy ramionami i podziękuje raz jeszcze słownie.

Czy nie było mu łatwo? Zastanowił się trochę, drapiąc po łebku. Właściwie nie zastanawiał się nigdy nad tym. W sumie czasami było zabawnie kiedy brali go za kobietę, lecz nie zawsze płeć męska była przychylna do takich pułapek.
- Bywa łatwi i trudno. Zależy od sytuacji. - uśmiechnie się jakby nic wielkiego się nie działo. Fabio mimo trudów, zawsze starał się uśmiechać i udawać, że nic się nie dzieje. Założył łapki za plecy, splatając ze sobą dłonie.
Wolał nie bawić się biednym wampirem i w zabawę Zgadnij moją płeć. Mógł się poczuć niekomfortowo.
- Niby mam... Umiem razić prądem! Ale dzisiaj noo... mam zablokowane ze względu zdrowotnych. - tak Fabio, opowiadaj o tym. Zdrowie ponad wszystko przecież! Co oznacza, że aktualnie był bezbronny.
- To idziemy! Znam taką przytulną kawiarnię! - zaproponował, wskazując łapką na mały budynek z zielonym zadaszeniem. Poszedł żwawo w kierunku kawiarni, czekając na nowego poznanego Nourh'a. I tak, usłyszał ten czysty akcent. Nie tutejszy? Może to i lepiej? W końcu wampirek także pochodził z Włoch.
Poczekał aż Wilk dołączy i będą mogli ruszyć spokojnie do lokalu. Parę minutek zajmie.
- Skąd jesteś? - spytał niepewnie, zerknąwszy na wyższego wampira. Drobne łapki wsunął do kieszeni spodni. Czy obawiać się osobnika? Na pewno nie był jakimś zboczeńcem skoro drugiego odgonił. Poza tym miał do czynienia z mężczyzną, a nie fioletowowłosą dziewczyną.

Fabio raczej należy do osób, które starają się wyeliminować przykre sytuacje ze swojego życia i cieszyć się nim dalej. Nie raz miewał ciężkie przypadki kiedy po prostu odczuwał brak motywacji do dalszego jestestwa i ciągnęło go do zakończenia żywota. Na szczęście odnalezienie w sobie radości pomagało i działało niczym terapia. Chociaż nie zawsze może tak być... Jak to sam określił - zależy od sytuacji, w dodatku nie tylko dla Nourh'a było to dziwne.
- A, tak, tak. Szybko dojdę do siebie i znowu będę mógł razić napastników prądem. Jestem jak chodzący paralizator. - zrobił dumną minkę, krzyżując ręce na klatce piersiowej. Oczywiście udawał takiego chojraka! W końcu w fioletowym osobniku bardzo łatwo przywołać panikę.
- Dobra! Napijemy się pysznej herbaty! - oświadczył niemalże uroczyście, kierując się w stronę kawiarni.
- Och, czyli jesteś jak... Jak... Jak się on nazywał? - zamyślił się, wyszukując w swojej pamięci dobrego nazewnictwa pochodzącej z przeuroczej bajki dla dzieci - Włóczykij! Tylko nie masz zielonego ubrania i tego zjawiskowego kapelusika. - ileż powagi włożył w słowa! Jakby co najmniej przed chwilą odkrył Amerykę!
- Takie osoby są ciekawe! Zwiedzasz świat, oglądasz jak się zmienia! To niesamowite. - zawsze interesował się innymi. Uwielbiał słuchać opowieści, samemu nie chcąc jednak za bardzo się wyróżnić.
Do kawiarni zleciało i mieli przed sobą maleńką kawiarenkę z wystawionymi kilkoma stolikami na zewnątrz. Sama kawiarnia była w kolorach beżu i karmelu.
- Co chcesz wybrać? Tylko herbatę? A może herbata z mlekiem? Jest też kawa wielu smakowe! O i ja sobie ją wezmę! - głośne myślenie wampirka czasami mogło wydawać się... dziwne. Zamówił sobie kawę waniliową, po czym spojrzał na swojego nowego znajomego oczekując jego wyboru. Fabio stawia swojemu wybawcy! Jeśli zdecyduje się co wybrać, Fioletowy to zamówi i wskaże następnie wolne miejsce przy oknie. Dwa miękkie fotele oraz okrągły stolik.

Podrapał się po łebku, rozmyślając nad słowami swojego nowego znajomego. Oczywiście, że ma rację jeśli chodzi o kwestię wykorzystania mocy. Nie zawsze może używać jej jeśli osoba wyglądająca groźnie zaczyna do niego podchodzić. Nie zawsze może chodzić o atak.
- Ależ masz rację! Nie mogę użyć mocy na kimś, kto nie da mi do tego konkretnego powodu. Chociaż przeważnie natrafiam na takie osoby, co chcą wyrządzić mi krzywdę. - westchnął cicho, jakby był umęczony swoim wiecznym, pechowym fatum. Wampirek spojrzał ponownie na uszatego i uśmiechnął się promiennie. Jakieś śmieszne przezwisko! Paralizator. Brzmi tak groźnie, niebezpiecznie i rażąco!
- Nie odczuwam wcale Twojej niegrzeczności. A samo słowo Paralizator jest chyba zbyt długie i mocno łamiące język. Jeśli Cię nie zaboli, to możesz tak mi mówić. Ale w razie czego pomogę! jestem lekarzem chirurgiem! - czy da się uwierzyć na słowo że fioletowa ofiara losu leczy oraz operuje ludzi? Fabio nie odrywał swoich wielki, fioletowych oczek od postaci Wilka. Miał bardzo ładne uszy! I ogonek! Taki puszysty!
- Tak, wilcze uszka! Musisz mieć jakieś powiązania z wilkami, co nie? - bardziej gdybał do siebie. I nieco się zdziwił słysząc o wiekowych ubraniach. No proszę, to stary Wilk! Fabio musi lepiej go poznać.
Kawiarnia okazała si bardzo trafionym pomysłem. Nourh zajął swoje miejsce, chcąc zamówić to, co wampirek. Fabio oczywiście wykonał zadanie, by za chwilę powrócić do ich stolika.
- Zamówiłem herbatę i ciastko z czekoladowym kremem. Ty nawet nie wiesz, jak bardzo przepadam za słodyczami. Na szczęście mam szybki metabolizm i nic po mnie nie widać! - Fabio czasami za bardzo dużo mówił. Mimo bycia osóbką wstydliwą, jak się go nakręci to nawet nie wie kiedy ma przestać! Ciekawe czy Nourh też chciał ciastko.
Kelnerka wreszcie przyniosła zamówienia, a Fabio jak to zwykle miewa, ucieszył się samym widokiem słodkości. Kobiecie podziękował za podanie, jak również życzył smacznego Wilkowi.
- Mój Drogi Wilku. Masz naprawdę ładne uszka i ogon! Pochodzą one z mocy? Czy to tak już w Tobie jest? - zapytał zaciekawiony, wskazując paluszkiem na puchaty ogon. Tak bardzo postać wilka go zainspirowała! Może da się pogłaskać?

Ciężko było mówić o powodach napaści, bo z reguły były one na tle seksualnym. Nigdy nie zdarzyło mu się by zaatakował go wampir dla krwi. Zawsze był obiektem pożądania co nie było przyjemne. Aż dziwne nawet, że to mężczyzna był napadany, a nie kobieta! Nie żeby komuś coś życzył... Absolutnie. Dlatego gdy Nourh mówił o wszystkim, Fabio uśmiechnął się słabo nic nie mówiąc. Mogło to dać do zrozumienia wampirowi iż Fabio nie ma łatwo, jeśli musi stosować tak radykalne środki ostrożności. Ale jak mus to mus.
- Zmieniło się wiele. - westchnął cicho, ale już później poprawił się mu humor, zwłaszcza po tym jak dotarli do kawiarni i wampirek mógł napić się dobrej herbaty.
Jednak na pochwałę odnośnie zawodu, nieco się zarumienił. Nie żeby sobie coś pomyślał. Fabio z natury jest skromny i nieśmiały, więc komplementy wzbudzały w nim zmieszanie.
- A przestań! Są lepsi ode mnie... - uśmiechnie się niepewnie, dotknąwszy opuszkiem paluszka brzegu kubeczka z herbatą. Lepiej niech mówi o sobie Wilk! W końcu jest z pochodzenia tym wspaniałym drapieżnikiem!
- Może miałeś wiesz... rodziców wilkołaków? Nie zastanawiałeś się nad tym? - spytał ostrożnie, nie chcąc czasem urazić biednego Nourh'a. Fabio nigdy nikogo krzywdzić nie chciał. Broń Boże! Prędzej siebie dałby posiatkować niż kogoś miałby zranić Na metabolizm zaśmiał się krótko i upił łyk herbatki. Rozmowa naprawdę byłą ciekawa!
- Mogę dotknąć jednego Twojego uszka? - pozwoli? Fabio nic nie zrobi, ma delikatne łapki i poza tym lubi miękkie rzeczy. Ale jeśli nie zechce, nie obrazi się i nie zniechęci. Zrozumie Noruh'a nawet... Poza tym fabio to facet... nieco inny co prawda, ale mimo wszystko. Dumy wampira razić nie chciał.

Wampirek westchnął bo sam zauważył, że zaczyna powoli milknąć. Zaś wpadł w swoje przemyślenia i zatracił się zupełnie! Otrząsnął się jednak szybko, marszcząc śmiesznie nosek oraz brwi.
- To skąd te wszystkie cechy? A! Chyba wiem... Jesteś dziełem szalonego naukowca? - może Hiro maczał swoje palce w genach Nourh'a tylko ten biedak o tym nie wie? Fabio co prawda nie wiedział nic o Wilku, mógł jedynie sam snuć swoje hipotezy. Bądź co bądź, zaintrygował swoją osobą bardzo!
Ale czemuż musiał przyczepić się do jego pytania? Fabio momentalnie poczerwieniał na buźce, bo przecież Nourh za dużo chciał wiedzieć! Ale... Ale to przecież wampirek naciska na jego wilczą osóbkę, nie odwrotnie...
- B-bo... Nieważne! Pij herbatę bo Ci wystygnie i będzie niedobra! - nie, nie podrywał go. Fabio po prostu lubi wszystko co miękkie, puchate i do głaskania. Nie jego wina, że ma słabość do zwierzaków.
Sam szybko sięgnął po swoją herbatkę, upijając z niej kilka łyków. Sięgnął też po swoje ciasteczko jakie skubnął łyżeczką.
- Ale i tak muszę przyznać, że chociaż mało Cię znam, wydajesz się intrygującą osobą. Jesteś może wiekowym wampirem? Od takich czuje się... siłę. - lepiej zmienić temat, bo gdzie jeszcze Wilk źle coś zrozumie i Fabio może zaś zostać ofiarą przykrości. A już w swoim życiu wiele się ich nasłuchał czy nacierpiał. Zaś sięgnął po swoje ciastko, biorąc mały kawałeczek. Niepewnie spojrzał na nieznajomego, jakby z twarzy chciał odczytać jego intencje albo chociażby uniknąć widoku zniesmaczenia.

Czyli nie był żadnym wynikiem eksperymentu? Fabio aż otworzył usta lekko i to ze zdumienia! Wilk się urodził wilkiem! Podsumowanie dnia! Zamrugał parę razy, także przechylając główkę na bok. To było takie niesamowite! Chociaż... była jeszcze jedna hipoteza, którą musiał naruszyć. Poza tym wampir nie wierzył, że wampir może stać się ożywioną hybrydą. Zaskakujące... Ale przecież każdy ma swoje poglądy oraz wierzenia, a wampirek je szanował całym serduszkiem.
- To może... może miałeś rodziców jako wilki? - był zbyt wścibski? Owszem, może aż za bardzo, jednak zbyt ciekawy był ten o to tutaj osobnik. W sumie Fabio sam siebie przyłapał na ten niewłaściwej wścibskości, dlatego jeszcze bardziej się zakłopotał, a pod nosem wyburczał ciche przepraszam nadymając pierw poliki. Tylko jak zaprzestać tutaj wypytywać skoro Wampir wydawał się ponownie przyciągającą uwagę postać. Sam się prosił o zdawanie pytań, ot co!
- Nie utożsamiasz się no wiesz... - przerwał bo sam jakoś nie chciał mówić głośno słowa na W. Pochylił się w stronę Wilka, robiąc ze swojej łapki zasłonę od otoczenia - Wampirami? Zatem kim jesteś? I naprawdę nie potrzebujesz krwi? - ileż pytań się nasuwało na wampirze usteczka. Wpatrywał się w niego jak w obrazek i wreszcie sam też wziął kilka łyków swojej ciepłej herbatki.

Mógł mieć smutną przeszłość, a wampirek w niegrzeczny sposób ciągnął go za nos! Ale te uszki, ogonek... Musi być wilczym wampirem. Na pewno!
- Przepraszam jeśli pytam o zbyt wiele... Ale niecodziennie spotykam... nieumarłych o takich cechach. A jeśli już, to są eksperymenty genetyczne. - bąknął wampirek, skubiąc rąbek swojego ubranka. Zerkał nieśmiało na wilczka, nie bardzo wiedząc jak teraz rozmawiać. Wydawał się dość bystry, wieczny, a Fioletowy takie pstro ma w głowie.
I czemu uważa, że Fabio też ma problem z głodem? Zmarszczył brwi, nie mogąc się z nim zgodzić.
- Proszę nie mieszać mnie do jednego wora. Mój głód jest akurat mało wymagający, także nie mam aż takiego mocnego popędu na krew. I powinieneś mnie zrozumieć skoro masz podobnie. - ależ się zirytował! Ale na krótko, bowiem za chwilę się uśmiechnął by skubnąć kilka łyczków herbatki. Może weźmie jeszcze słodkie ciasteczko?
- A lubisz ciasteczka? - wypada jednak zapytać. Odmówi. Trudno. Wampirek sam sobie kupi i chętnie zje. Słodyczami nigdy nie gardzi i gardzić nie będzie, o! Poza tym czy Wilk miałby jakiś problem gdyby zjadł coś normalnego? To także kolejne ciekawe pytanie!