Prawym sierpowym w mordę!

Francja - kraj lejącego się wina i najlepszego sera. Paryż - ikona w świecie mody. Elegancja Francja, brzmi bardzo dostojnie i rozpustnie, jednak nie wszystko było tak kolorowo; i tutaj zaglądala bieda i śmierć, a to ostatnie nader chętnie, bo gdzież indziej szukać większej pokusy, która wodzi za nos same wampiry, a ludzie potrafili padać jak muchy? Rzadko kto był zdziwiony kolejnym trupem przez alkohol lub narkotyki, w sumie, niektórzy nawet byli znieczuleni na jakieś napady. Nawet cudowny Paryż miał dzielnice, po których nie oprowadzano grupki turystyczne, bo po co rujnować iluzję i narażać się na mniejsze zyski finsansowe lub - nie daj bogom - jakieś kradzieże? W jednej z takich dzielnic najczęściej bywała piętnastoletnia Beatrice, która zawsze była pazerna na łatwy i szybki zarobek. A takowe najwygodniej robiło się w miejscach, gdzie oko Boga nie sięga.
Szybki krok jednej z kobiet zdradzał, że była na misji. Blond główka zajmowała się jedynie drobnymi przysługami, była szarym pachołkiem na liście pachołków, tam gdzieś z tyłu, gdzie w sumie częściej dawali jej zlecenia tylko dlatego, żeby popatrzeć się na jej uroczą buźkę. Ale nie narzekała. Właśnie miała małą paczkę do przekazania, której zawartości nie znała, ale nigdy nie pytała, bo w sumie po co? Czasem warto było nie wiedzieć. Zapowiadało się na proste zadanie; miała przekazać jednemu gościowi paczuszkę, który stał w miejscu umówionym, jakiś reprezentant marnej i podrzędnej grupy, zgarnąć podpis i odebrać kasę, czyli jak zwykle. Sama reprezentowała jakiegoś wolnego strzelca, więc nawet obstawy nie miała, bo gorąco zapewniano ją, że to tylko prozaiczna czynność. Ale taki chuj, że gdy po dłuższej obserwacji osiłka, w końcu ruszyła do niego pewnym krokiem i miała dać paczuszkę, ten nie chciał zapłacić. Za co oberwał pięścią w nos. A ona w wargę. Zatem odwzajemniła uderzenie w wargę i jeszcze walnęła w szczękę. I wyskoczyli inni z ukrycia, zza budynku, którzy postanowili uratować kolegę przed ośmieszeniem, jakim było pobicie przez kobietę. Dobrze, że była to naprawdę podrzędna ekipa, bo mieli więcej tłuszczu niż mięśni. To i im dała w mordę, przy okazji samej kilka razy dostając, bo Beatrice to silna i waleczna kobieta była! Przez co, krwawiła jedynie z wargi i policzka. Ale jeden z nich wyciągnął broń i już tak zabawnie nie było. Blondyna od razu zrobiła krok w tył, bo to nie ona miała broń, tak? Kto ma broń, ten ma władzę i te sprawy, tym bardziej, gdy ten zgarnął paczuszkę i podchodził do niej z miną pełnej satysfakcji i być może pożądania, którego w sumie Beatrice nie widziała, bo ona raczej nie przejmowała się tego typu rzeczami. Zatem, koleś zaczął podchodzić, a ona odchodzić, niemal jak dwa magnesy o tych samych biegunach. On wyzywał ją od łatwych, głupich kurew, ona milczała. Ten chciał ją postraszyć i najpewniej pokazać, że to on tutaj rządzi, a ta myślała nad tym, jak dorwać się do tego kolesia, żeby wziąć kasę. Szef byłby bardzo niezadowolony, gdyby jej nie dostał i mogła oberwać za to w mordę, tym razem o wiele mocniej niż od tych tutaj, zresztą, kto wie co jeszcze!
I wtem dostrzegła metalowy kij, po którego poczęła się cofać. Co prawda, mężczyzna wyzywał ją i jej rodzinę na trzy pokolenia, ale totalnym debilem nie był, bo gdy zobaczył, co Beatrice kombinuje, strzelił jej obok głowy - aż podskoczyła, serio! - a potem rzucił się na nią, rycząc jak wściekły zwierz i powalił, aż Beatrice poczuła jego krew na swojej twarzy. Dlaczego młoda Pierre przeżywała to dość spokojnie? Odkąd straciła rodzinę, przestało jej zależeć na czymkolwiek. Czuła ukłucie niepokoju, szum adrenaliny w swoich żyłach, jednak nie była na tyle zmotywowana, żeby na tyle desperacko pragnąć życia, aby odczuwać paraliżujący strach. Zatem, dlaczego jeszcze w ogóle żyła? Bo rodzina, która ją adoptowała, mogłaby bardzo przeżyć kolejną stratę, a ona nie chciała być taka samolubna. Dlatego chwyciła rękę, która trzymała broń, starając się ją wykręcić, albo chociaż dorwać te śmiercionośne narzędzie w rękach niezbyt inteligentnego osiłka. Dzielnica była opuszczona, typowa do szemranych interesów, dlatego nie łudziła się, żeby cokolwiek jej to dało, ale zaczęła krzyczeć o pomoc. W końcu, teraz nie ona była w posiadaniu tego małego zawiniątka, prawda?

Beatrice na początku nie wiedziała, co się dzieje, bowiem była za bardzo zajęta spasioną, wściekłą świnią; na twarzy czuła krew swoją, jego i kapki śliny, gdy ten niewybrednie ją wyzywał. W końcu udało jej się odsunąć lufę broni od swojej skroni, a potem kopnąć napastnika w krocze - ten przyjął te z jękiem bólu i odsunięciem się od agresywnej nastolatki. Gdy w końcu zyskała większe pole widzenia, czekała na nią niespodzianka; towarzyszy podrzędnej grupki padli, chociaż nawet nie słyszała odgłosów walki. Szybko spostrzegła dodatkową postać i aż sięgnęła do broni, mimo że nie umiała strzelać. Mimo to, mężczyzna nie wydawał się być wrogo nastawiony - blondyna nie straciła czujności - a co ważniejsze, było w nim coś dziwnego. I ruszającego się. W okolicach nóg. Zmarszczyła brwi, przyglądając się temu dziwnemu zjawisku, czy to może jakieś futro od kurtki, albo jakiś najnowszy trend mody, ale przecież nie poruszałby się tak lekko... żywo... prawda? Przez dłuższą chwilę milczała, jedynie wstając na równe nogi. Próbowała się skupić na twarzy, chociaż kaptur i skąpe światło z latarnii nie pozwalały na dostrzeżenie szczegółów.
- Dziękuję - chyba, pomyślała, bo w sumie mógł chcieć przejąć tę małą paczuszkę o zawartości niewiadomej. A gdy słowo się rzekło, to w języku francuskim.
Była zmęczona, obolała, a mężczyzna naprzeciw wydawał się być niewzruszony i spokojny, jakby powalenie do nieprzytomności osiłków wcale go nie zmęczyło. Zdecydowanie, niebezpieczny typ. Czuła to nawet teraz, chociaż to ona trzymała broń, wycelowaną w jego kierunku. Bardzo miłe podziękowanie, Beatrice! Ale przecież nie chciała strzelić, ale nie zamierzała też mieć powtórki z rozrywki - chciała jedynie wziąć paczkę, pieniądze i odejść w spokoju. Dlatego też nie zapytała, jakim cudem udało mu się powalić ich wszystkich tak szybko i cicho i co rusza mu się tam na dole, bo czasem warto nie wiedzieć. Tym bardziej, gdyby był to jakiś cholerny wampir.
- Jeśli podejdziesz bliżej, strzelę. Jeśli zrobisz niewłaściwy ruch, strzelę. Jeśli dotkniesz czegokolwiek stąd, strzelę. Chcę jedynie zabrać to, co należy do mnie i rozejdziemy się w spokoju, zgoda? - powiedziała dziwnie beznamiętnie jak na tak młody głos, co było niemal abstrakcyjne w sytuacji takiej jak ta, gdy celowała do nieznajomego z broni, musiała słuchać jęków gościa, którego pobiła, którego koledzy padli, zamiast po prostu imprezować z rówieśniczkami lub siedzieć na internecie w domu, cokolwiek, co robiły przeciętne piętnastolatki.

Każdy w miarę normalny człowiek czułby się zaniepokojony i jednocześnie sfrustrowany, gdyby osoba, do której się celowało, miała to wszystko w dupie. Bo miała! Wzięłaby go za jakiegoś psychopatę, przecież nierzadko spotyka się podobnych ludzi w takiej branży, ale jednak coś dyndało mu tam na dole, co było kolejną anomalią. Nie przypominała sobie, żeby wampiry miały ogony, a miała okazję zobaczyć takiego z bliska, całego w krwi jej ojca. Dlatego, czuła się jeszcze bardziej zaniepokojona, chociaż równie dobrze mogłaby to być zwykła zdolność krwiopijcy. I nie strzeliła w jego kierunku. Nie do końca wierzyła w to, że nawet dla wampira to było takie proste, bo po pierwsze ból jest rzeczywisty i przestanie być odczuwalny po dopiero po regeneracji, a po drugie, krwiopijca pewnie musiałby potem się najeść, jeśli Beatrice postanowiłaby zrobić siateczkę z jego ciała - a przynajmniej tak myślała, bo przecież nie wiedziała, że ten miał tego typu moce.
Uważnie wysłuchała kolejnych słów tajemniczego osobnika, darując sobie to standardowe, głupie pytanie, bo nijak mógłby jej udowodnić, że faktycznie nic nie zrobiłby jej, co było dość podejrzane. Nie chce pieniędzy? Szkoda, więcej dla Beatrice. Ale pewnie nie chce też krwi, a przynajmniej tak myślała kobieta, bo wokół było kilka chętnych (bo nieprzytomnych) krwawiących ofiar. Chociaż to były głównie zadrapania. Jednak, postanowiła zobaczyć, czy białowłosy jest w stanie z nią współpracować.
- Ściągnij kaptur - powiedziała spokojnie, bo w sumie ledwo co widziała jego twarz, a byłoby dobrze zobaczyć. Poza tym, to taki mały kredyt zaufania, który nic jej nie da, jeśli mężczyzna postanowi ją zabić.
Potem, czy mężczyzna spełnił jej życzenie, czy nie, postanowiła powoli podejść bliżej niego, a tym samym bliżej paczuszki, którą chętnie zgarnęłaby do wewnętrznej części swojej kurtki. Następnie, jeśli to  jej się udało, przeszukałaby towarzyszy i spenetrowała ich portfele, zabierając dowodziki i pieniądze.

Beatrice aż ciśnienie lekko podskoczyło, gdy ten tak bezceremonialnie nadepnął na paczuszkę. Nawet nie wiedziała, co w niej jest! A jeśli ta noga uszkodzi niewiadomą zawartość w środku, przysięgała sobie, że nauczy się strzelać, znajdzie tego dziwaka i strzeli mu prosto w głowę. O ile sama przeżyje. Mogłaby to być mina, skoro ten tak bezczelnie na niej stoi. Chociaż to wątpliwy scenariusz.
Zgryzła na chwilę wargę, wpatrując się w tego bezczelnego typa. A potem przewróciła oczami, schowała broń do wewnętrznej kieszeni kurtki (oby nie odpaliła!). Mężczyzna chyba nawet nie był świadomy, jak bardzo Beatrice ryzykuje, żeby ich nie obrobić, bez pieniędzy, bez dowodów, żeby zleceniodawca mógł zrobić co chciał ze zdrajcami. Jeśli okaże się bezużyteczna, słowne groźby będą najlepszym, co mogłoby ją spotkać, bo świat, w który świadomie weszła blondyna, był okrutny dla wszystkich jednakowo.
- Jak ma brzmieć niby nasza zgoda? - prychnęła pod nosem, bo ta ich ugoda polegała na tym, że tylko ten mężczyzna ustalał zasady, a ich ofiara najchętniej, żeby siedziała cicho i się dostosowała. - Nie pójdę w jakieś bardzo podejrzane miejsce z podejrzanym mężczyzną, którego motywy są jeszcze bardziej podejrzane - stwierdziła dość oschle, a jednak zdradzając obawy, które były dość normalne w tej sytuacji. Poza tym, była upartą bestią, zapewne tak samo jak i wybawca, więc mogłaby sprzeczać się z nim do samego świtu!

W paczce była zwykła płyta - zapewne z niezwykłą zawartością - otulona w opakowanie i dodatkowy styropian, o czym Beatrice nie mogła wiedzieć. Wiedziała za to, że ten osobnik jest upierdliwy i nieco drażniący. Czemu tylko nieco? Nastolatka była dość spokojną osobą, na tyle, ile można było w tej sytuacji. Gdy tylko wyczuła, że może podejść po paczuszkę, zrobiła to. Chociaż, w tej sytuacji było to za proste, żeby ten oddał ją ot tak, gdy przecież przez cały czas się droczył. A jednak, chciała wykorzystać sytuację, żeby potem nie pluć sobie w brodę, że przez swoją podejrzliwą naturę nie wzięła tego, co było na wyciągnięcie ręki. Zatem, pokonała dzielącą ich odległość, nie bez napiętych mięśni, które były gotowe do samoobrony. I, co prawda, dostała paczuszkę. Ale została pozbawiona broni z takim refleksem i szybkością, że było to zdumiewające.
W pierwszym odruchu, miała zamiar złamać mu nos. Ale, wracając do sytuacji z samego początku, to nie ona miała broń. Zatem, pozostało jej schować paczuszkę do kieszeni, z której straciła broń i zapiąć kurtkę, żeby drań tak łatwo do niej się nie dorwał. Miała mocno zaciśnięte szczęki, serio, niemal skrzypiała zębami. W sumie, miała swoją paczuszkę, więc równie dobrze mogła pójść w swoją stronę. Ale to mężczyzna miał broń. I to on powalił przeciwników w mgnieniu oka, więc nie wierzyła, że ten nie dogoniłby jej. I prawdopodobnie był wampirem, więc bez szans.
I spojrzała na niego, ledwo co kryjąc zirytowanie. Przynajmniej wykazała się czymś więcej, niż beznamiętnością.
- To gdzie idziemy? - zapytała przez zaciśnięte zęby. Ale, powiedzmy sobie szczerze, gdy wyniucha okazję, zwieje gdzie pieprz rośnie.

Beatrice spojrzała uważniej na jego dłonie, które zaczęły rozbrajać broń. I nagle naboje, jak za sprawą magicznej sztuczki, zniknęły. Już zupełnie minka jej zrzedła, bo zdecydowanie nie ma do czynienia z nikim zwyczajnym. I jeszcze, ten podrzucił gdzieś broń, która zniknęła równie ochoczo, jak naboje. Jasna cholera, pomyślała blondyna, która zdała sobie sprawę, że prędzej pozbyłaby się trójki tych średniej inteligencji osiłków, niż jednego mężczyzny z naprzeciwka.
Randka?, pomyślała nieco zaskoczona. W życiu nie odebrałaby tego jako randki. Raczej, jako przymusowe spotkanie. Pomijając sam fakt, że raczej nie chadzała na podobne rzeczy, z braku ochoty i czasu. Ale miejsce publiczne było bezpiecznym miejscem, dlatego już nic nie powiedziała, a ruszyła we wskazanym kierunku. Jedna herbatka i po wszystkim. Ten, jakkolwiek był bezczelny i kłopotliwy, jednak uratował ją z rąk tamtej bandy. Poza tym, dobrze wiedziała, że uliczka prowadziła na główną ulicę. Przecież nie poszłaby w nieznany teren, tym bardziej bez obstawy. Westchnęła ciężko na wieść, że ten może ja wyśledzić, następnie pokazując mu środkowy palec. Bardzo dojrzale, Beatrice! Ale zrobiła to z pełną satysfakcją na buźce. I ponownie, jeśli było jej to dane, ruszyła grzecznie w swoim kierunku.

Beatrice, w pierwszym momencie, poczuła się obmacana. Na co była ta noga między jej!
W drugim momencie, poczuła się nieco... spanikowana. Jegomość to silny potwór był. Prawie na pewno wampir, skoro sprawił, że... JASNA CHOLERA, nie miała czucia w palcu!! W ogóle nie mogła się ruszyć! Przez chwilę, ale zmroziło ją na tyle, że nieco pobladła. A mogła zginąć bezboleśnie z rąk tych idiotów, nie musiałaby się użerać z prawie-na-pewno wampirem. Chociaż pierwszy raz widziała takiego z ogonem, ale stwierdziła, że to była po prostu zdolność. I jeszcze ten szept, oddech przy jej uchu... Okropność. Teraz brzmiał bardziej mroczno, niż seksownie, a sytuacja była cholernie abstrakcyjna.
Beatrice zaczęła zastanawiać się, kiedy jej życiowy pech minie. Gdy mogła się poruszać, a palec nadal był dziwnie bezwładny, na próbę wbiła w niego paznokieć.
Nic nie poczuła.
- Mam iść na randkę z osobą, która robi mi takie rzeczy? - zapytała wpierw opryskliwie, a miała takie prawo! Zaraz jednak zacisnęła wargi w wąską linijkę. - Możemy już iść? - poprawiła się, niemal dodając słowo proszę. Chciała mieć to wszystko jak najszybciej za sobą. A na sam koniec, poprosić o naprawienie jej palca. A może wampir sam na to wpadnie, za dobre sprawowanie?