[Parter] Jadalnia

Hidoe nie był jedyny, który nic nie wiedział o swoich biologicznych rodzicach. Demetria również nic o nich nie wiedziała. Właściwie nawet nie wiedziała czy ich ma czy nie gdyż utraciła pamięć, straciła większą połowę swojego życia. Rozumiała chłopaka doskonale. Słysząc o Manie od razu wyczuła, że nie jest zadowolony z takiego obrotu spraw. Możliwe, że powinna była im pomagać, ale przecież nie zmusił by jej do siedzenia ciągłego w posiadłości.
- Jest jeszcze młoda kochanie. Nie możesz ją do niczego zmusić, może gdy będzie starsza zrozumie pewne rzeczy.
Usmiechnęła się pod nosem chcąc go pocieszyć. No i pozostała jeszcze kwestia zmarłego brata Hideo. Musiał za nim bardzo tęsknić, ale życie toczy się dalej. Teraz musiał zadbać o własną rodzinę.
Demetria przestała się kołysać wraz ze swym ukochanym gdyż odczuła większy ból pod brzuchem i nieco mocniejszy skurcz. Jęknęła cicho. Jednak było to chwilowe zaledwie parę sekund i po chwili już było dobrze.
- Muszę się napić.
Odwróciła głowę przepraszającym wzrokiem i uwolniła się z jego objęć trzymając jedną dłoń na brzuchu. Na szczęście były to małe ataki, a nie chciała go martwić. Podeszłą do stołu i wzięła w dłoń szklankę do której wcześniej nalała soku. Napiła się sporym łykiem soku pomarańczowego. Nie czuła się najlepiej i było jej trochę duszno.

Łowca spojrzał się na nią delikatnie nie myśląc już o niczym, bo jedynie sprawia jego o dreszcze czy nostalgie, a nie chce tego pokazywać przy żonie. Przybrał poważny wyraz twarzy słysząc wypowiedz ukochanej o jego młodszej siostrze:
- Właściwie prawda, ale nie lubię tego. Gdy proszę o nią o coś to nic nie dociera do niej - rzekł krótko zawiedziony postawą siostry. Hideo naprawdę musi sam wszystko robić nawet za siostrę? to jest upokarzające ale musi w końcu ją dorwać i powiedzieć co o tym myśli bo nie będzie tolerować takiego zachowania przemyślał przez chwilę całą sytuację i wie już co robić. Uśmiechnął się czule w jej kierunku pilnując, żeby nie zrobiła sobie krzywdy w takim stanie. Kątem oka spojrzał na Demetrie przejmując jej stanem i powiedział:
- Wszystko w porządku kochanie? - spytał oczekując odpowiedzi do niej. Usłyszał jęknięcie ciche jednakże to było słyszalne przed chwilą i usłyszał słowa:
- Dobrze kochanie - zapytał spokojnym głosem patrząc na nią. Oczywiście wiadome że musi uwolnić się z jego objęć ale nie spuszczał wzroku od ukochanej "pilnując" całej sytuacji jaka była teraz w tym momencie.
- Powinnaś usiąść i odpocząć Demetrie - rzekł krótko widząc ją jak pije sok pomarańczowy.

Hideo był czułym facetem, ale gdy chodziło o ważne sprawy jego charakter nagle ulegał zmianie. Bywało, że widziała ten jego zimny wzrok i poważny wyraz twarzy. Lecz nigdy w kierunku bliskich. Tym razem widziała, że nie był zadowolony z postawy siostry Demetria za wiele o niej nie wiedziała tak naprawdę, ale po części rozumiała ukochanego. Chciał, aby siostra była tutaj przy nim jak również przy jego żonie, która niedługo urodzi mu dziecko. Ta dzisiejsza młodzież zupełnie inaczej żyje w sowim własnym świecie.
Demetria nie czuła się za dobrze no i jeszcze te bóle pod brzuchem, ale nie były tak silne na całe szczęście. Potrzebowała się napić czegoś zimnego gdyż odczuła jak jej duszno. Nawet zrobiło się jej cieplej.
- Nie przejmuj się to tylko chwilowe...zaraz mi przejdzie...
Powiedziała do niego lekko zmęczonym głosem i uśmiechnęła się delikatnie w jego kierunku. Gdy wypiła do końca cały sok odstawiła pustą szklankę na stół. Przeczesała dłonią swoje włosy wzdychając. Czuła straszny ciężar przez swój brzuszek i strasznie chciała już urodzić.
- Pójdę na górę pewnie masz dużo pracy...
Stwierdziła po chwili widząc jak jego służki przyszły nagle mówiąc mu, że trzeba napisać kolejny raport. Demetria uśmiechnęła się tylko i wyminęła męża idąc po schodach na górę. Naprawdę czuła się fatalnie. Bolało ją i skurcze.

z.t

Hideo w danym momencie obserwował cały czas ukochaną jednakże nie powinien pokazywać swego chłodnego wzroku i zarazem poważnego wyrazu twarzy. Nie chciał żeby ukochana widziała przepracowanie swojego męża. Niestety musiał pracować, żeby utrzymać rodzinę, w dodatku jeszcze siostra mu nie pomaga. Wszystko rzuciło się na jego szyję, ale to nie wina Demetrie, ponieważ musi dbać o dziecko, które posiada w łonie. Ze spokojem odetchnął mając nadzieję, że bóle ciążowe jej przejdą chociaż trochę. Gdy zauważył, że jej jest duszno zareagował strasznie z czułym i martwiącym głosem:
- Mam nadzieję, bo martwię się o Ciebie - odparł krótko z przejęciem się stanem sytuacji u żony. Nie wiedział tak naprawdę jak zachowywać ale moment przecież nie był w pierwszej sytuacji tak naprawdę ale tam to już co innego było dlatego wracając do setna. Zamyślony trochę Hideo czy nie lepiej ukochanej zawieść do szpitala usłyszał jej głos:
- Dobrze kochanie - odparł krótko. Łowca źle się czuł z tym, że zostawił tak ukochaną, która sama wchodziła na schody. Hideo zauważył służki, które zaczynały gadać o kolejnych raportach stwierdził jednym słowem:
- Później, najważniejsza jest żona do cholery - wkurzył się zmierzając chłodnym wzrokiem w służki, które zakłóciły mu spokój w takiej ważnej chwili. Hideo zamierzał iść do swojej Demetrie bo nie może jej zostawić samej tym bardziej martwił się o nią strasznie. Gdy spotkał Aarona zamienił słówko, żeby zajął miejsce w gabinecie i pisał raporty. Przyjaciel był jedynym łowca, który miał prawo pisać za Hideo raporty. Minął swego podwładnego i ruszył w stronę schodów kierując się do pierwszego piętra.

z.t