Mamo, spójrz! To króliczy księżyc!

Dzień, jak co dzień. Nic nowego, wstawanie zajmowanie się dzieckiem potem wyjście do roboty, powrót do domu o nie wiadomo której. Tak bardzo go radował jednak fakt iż jego oczko w głowie już jest większe, umie zająć się sobą, zwłaszcza jeśli chodzi o te najważniejsze czynności, jak umyć, zrobić kanapki, czy też zwyczajnie pójść do szkoły i z niej wrócić. Poświęcał jej tyle czasu ile mógł, ale czasem bywało różnie, mimo to potrafił pieprznąć wszystkim, by tylko pomóc jej z jej kłopotem.
Wyszedł z domu, jak prawie za każdym razem idąc do parku, bowiem tam też potrafiły się dziać różne rzeczy, gdzie nie obejdzie się bez interwencji łowcy. Było już późno, no ale skąd kobietka miała o tym wiedzieć, skoro nie widziała, nawet pewnie nie wiedziała która godzina, no chyba że ktoś jej powiedział, ale tak to nie miała informacji na ten temat...
Ten wieczór był wyjątkowo cichy i spokojny, co cieszyło Corneliusa, jak i martwiło. Wampirów nie brakowało, zatem jeśli nie było ich tu, to musiały szarżować gdzie indziej. Poza tym nie wiedziały kiedy łowca mógł się pojawić, bowiem nie przychodził tu codziennie, to by go spaliło. Był ubrany w sumie bez zmian. Koszula, spodnie luźne, na to płaszcz i pełno kieszeni w których różne akcesoria można było chować. Bez wątpienia był uzbrojony.
Idąc parkiem, musiał nadepnąć na coś, na co zazwyczaj kompletnie nie zwraca uwagi, lecz na głos skierowany chyba do niego, to już musiał. Głos należący do kobiety, bez wątpienia młodej i niemal miał pewność że to człowiek
-Ktoś kto zadaje mnie takie pytanie sam powinien się przedstawić. Mów zatem...
Mały króliczek nie mógł się niczego innego spodziewać, niż chłodnego odzewu od nieznajomego. Gdyby była wampirem na pewno wyczuła by jego chłodną aurę. Czy młoda mgła słyszeć coś? Oczywiście, zwłąszcza roki, które co ruszy były głośniejsze, co mogło oznaczać, że mężczyzna się do niej zbliża.

No tak, starta zmysłu nie była przyjemnym faktem. Wszystkie zmysły spełniały jakąś ważną role, jednak kiedy jeden przestał działać, pozostałe przechodzą przez pewne zmiany, które mają na celi je wyostrzać, do czasu aż stracony zmysł nie powróci. jeśli nie wróci na pewno, zmiany są na stałe. Jednak aby to nastąpiło potrzeba czasu, a mały króliczek który świeżo stracił wzrok, nie będzie umiał określić, jak daleko znajduje się zagrożenie, w końcu w lesie czy też pustym parku grasowało echo, co niestety nie współgrało ze słuchem i jego prawidłowym określaniem odległości źródła dźwięku.
Cornelius ją znalazł i obserwował, jednocześnie zbliżał się do niej. Ta kupiła czas, tak? Niekoniecznie... Wystawiając patyk, stojąc, dała czas Corneliusowi by podszedł. Nie atakował, bo po co miał by to robić?Nie czuł zagrożenia od kobiety. Była ślepa, jak i była dzieckiem. Dostała odpowiedz na swoje pytanie odnośnie bycia. Niestety została nią zmuszona do przedstawienia się, co też zrobiła, po czym zaczęła machać kijem. Cornelius uniósł dłoń. Widział ruchy szybkiej jak na dziewczynkę, jednak na tym się skończyło. Króliczek mógł wykonać dwa machnięcia, lecz za trzecim, mogła poczuć jak w coś uderzyła, w coś co zatrzymało, jak i uwięziło kij. Był to precyzyjny chwyt. Zatem kolejce odskakiwanie było nie możliwe, no chyba ze puściła patyk. Była nadal ziemskim dzieckiem, bowiem nawet wampiry nimi były, w końcu na ziemi się rodziły nie? tak samo jak hybrydy. No chyba że przybyła z kosmosy, to już inna sprawa...
-Dziewczynko co ty wyprawiasz?
Padło pytanie, w sumie nic dziwnego. Sama zaczęła rozmowie, a potem macha kijem jak jakaś histeryczka. To że miał taki a nie inny głos, to nie jego wina... królik po chwili poczuje szarpnięcie patyka, co potwierdzi ino iż nieznajomy trzymał drugi koniec. Nie miała tyle siły co on, więc wyszarpany kij po chwili zostanie odrzucony w bok, tak że króliczek został pozbawiony swojej improwizacyjnej broni.
-Laurie... Zastanów się... Kto pierwszy zaczął dyskusje... Tą osobą nie byłem ja, więc się ogarnij.
Skarcił ją bez wątpienia i jeśli chciał uciekać, to mogła. Była dzieckiem, nie musiał się nią interesować, a że został zagadany, to niemal chamstwem było by to olać... Poza tym nie widział potrzeby by się przedstawiać. Zwykłe przypadkowe spotkanie, nie wnoszące nic do jego życia.
-Wracaj do domu.
Dodał po krótkiej chwili. Nie wiedział jaki rodzic tak pilnuje swoje dziecię, że te biega wieczorami w parku, same... A co mógł zrobić więcej Cornelius. Nie przedstawił się, zachowanie dziewczyny ino go nieco zniesmaczało, więc pewnie odejdzie, dając jej spokój wracając tym samym do swojego życia.

Ostrożność to nie wszystko. Co z tego że była ostrożna, jak bez wzroku była kompletnie prawie że bezbronna? nic jej to nie dawało, a taki sobie Cornelius gdyby był wampirem, do tego szarpanym przez głód, na pewno wykorzystałby tą sytuacje, by zapchać swoją żądze, by mieć spokój. Dziewczyna nie wiedziała gdzie jest. Możliwe że czuła że jest na leśnym terenie jednak to za mało by móc wrócić z takimi danymi do domu. Bez pomocy to tu się nie obejdzie.
Spotkała Corneliusa, choć ten nie zainteresował się dzieckiem w żaden sposób, bo nawet nie zdążył. Królik pierwszy go usłyszał i zaczął odstawiać swój cyrk. No cóż... Skoro nie miała wzroku, nie widziała potencjalnego zagrożenia, to można jej wybaczyć ten teatrzyk. patyk został mu w rękach, bowiem ta puściła go. nie zastanawiając się wiec dłużej, zamiast go odrzucić trzymał nadal przy sobie, wyglądając z nim jak przysłowiowy dziadek z laską, którym po części był. W końcu już dawno ma 50 za sobą...
Mogła odskakiwać, jednak Cornelius tylko się temu przypatrywał raczej z politowaniem, niż ze zdziwieniem, jednak nie mu oceniać, są i tacy ludzie... Ah nie... To nie o to chodzi... Królik niebawem jednak zdradził skąd wynika takie a nie inne zachowanie. Wyjaśniało by to te dzikie, spłoszone ruchy. Tak czy siak łowca uniósł brew słysząc to i bez większych zapędów ruszył w kierunku dziecka. Czyżby po to był jej patyk? Mogła słyszeć jak podchodzi, jednak jeśli oczekiwała ataku, to taki nie doszedł do skutku. Mężczyzna stanął przed nią i ręką nakreślił coś przed jej oczami, sprawdzając jak jej oczy zachowują się na ten bodziec. Zapewne nijak, skoro była niewidoma. Nim zdołał zareagować, ja osunęła się na kolana a Cornelius może wykonał nieco brutalny gest, ale złapie ją za królicze uszy i dźwignie do góry, by zaś mogła ustać na nogi.
-Nie rób scen, tylko stój spokojnie...
Odparł do niej karcąco, czyżby była tak słaba, że nie umiała się utrzymać na nogach... A może przez brak kija, bowiem nie miała o co się podpierać... jednakże teatrzyki odpierdala niezłe.
-Kto zatem sprawuje opiekę nad tobą Laurie?
Padło proste pytanie. Nie miała rodziców... No cóż nie wnikał co jest tego powodem, nie na teraz takie tematy. Skupmy się na czymś bardziej konkretnym. Chciała wrócić do Akademika... O luju, to dość spory kawał drogi, dla jednak nie był na tyle bezduszny by ją zostawić.
-Trzymaj...
Odparł do niej, wręczając jej jej broń w postaci kija. Nawet pomógł jej go odnaleźć, łapiąc za jej wystawioną łapkę i nakierował ją na początek kija. Mógł się domyślać do czego jest jej przydatny, jednakże jeśli zaś zacznie nim machać, to straci go nieodwracalnie...
-Jestem William.
Przedstawił się jej, choć fałszywie, to jednak ważne że wie jak może się zwracać do mężczyzny, który po zdradzeniu umienia, nie był już taki nieznajomym.

Po to jest wzrok by patrzyć, ktoś kto go straci nagle, niestety poza stratą wzroku traci o wiele więcej. Koncentracja, pewność, juz nie mówiąc o narastającym strachu przy każdym nieznanym odgłosie. Każdy nieznajomy już nie był neutralny, a wrogiem, dopiero rozmowa byłą czymś co zmieniała sposób myślenia.
Cornelius nie był zaskoczony jej ślepotą, ani posiadaniem uszów, co mimo wszystko było intrygującym szczegółem, jednak już wiele widział i hybryda królika z człowiekiem, nie była mu obca. Pomógł dziewczynie wrócić do pionowo przymykając jedno oko, słysząc jej krzyk, który nieco go zirytował. Po co tak się uniosła, czy tak ją bolało? Czy to ważne? Cornelius miał to w poważaniu, mogła nie upadać na kolana.
-Wiem, że są prawdziwe, lecz lepiej stul pysk, chyba nie chcesz zwrócić na siebie zbyt wielką uwagę? Poza tym nie rób scen, bowiem zaczynasz mnie irytować swoim zachowaniem... Radziłbym Ci też opanować się ze swoim prostackim słownictwem gówniaro.
Był drapieżnikiem, niósł śmierć innym i doskonale o tym wiedział. Choć standardowym celem były wampiry, to nie brakowało wspomnień, gdzie zaatakował człowieka, który go irytował do tego stopnia, ze tracił panowanie nad sobą. Na szczęście królika, faktem było iż Corneliusa ciężko wytrącić z równowagi. Może i był brutalnym osobnikiem, jednak również dobrze mógłby zrobić krzywdę królikowi, tylko dlatego że ta go zaczęła obrażać. Może to zachowanie wynikało iż królikiem się nikt nie opiekował, jak ta sama o tym powiedziała? Możliwe, nie Corneliusowi oceniać, jednak niech się hamuje.
-Kaien Cross. Hym... Aby nie było, ze jestem Chujem... Zaprowadzę się tam.
Odparł do niej teatralnie przerzucając oczami, bowiem tak czy siak, był chujem. Poza tym laska była w parku, gdzie wampiry raczej nie pojawiają się tutaj z chęcią pomocy, więc tak czy siak, musi zabrać ją stąd.
-Z tych kreatur? Nie... Nie jestem, bowiem jestem od nich o wiele gorszy...
Słowa nie rzucane na wiatr, bowiem doskonale wiedział co mówi. Choć był człowiekiem, wcale się za niego nie uważał. Nie był też wampirem. Człowiek stary, gorszy od niejednego łowcy, jak i wampira. Czy coś skrywa, czy używa przenośni, Królik się o tym nie dowie.
Póki co zanim wróci do swojego świata, musiał odprowadzić dziewczynę która próbowała znaleźć ścieżkę, co mogło być trudne patrząc na to, ze w parku było ich hoho. Cmoknie zniesmaczony i podejdzie do niej, kładąc łapy na jej ramionach, by nakierować ją na ścieżkę.
-Daj łapę, bo się zgubisz? Wiesz gdzie jesteśmy w ogóle?
Odparł do niej i wystawi po chwili przed nią ramie, by mogła za nie złapać. Co do pytania, to był ciekawy czy wie gdzie mrok ją przyprowadził.