Chatka

- Słuchaj, skacze ze szczęścia. Właściwie płaczę z radochy, że Twój uroczy kolega potraktował mnie inaczej niż wszystkie inne. Szkoda tylko, że włączył do całego tego teatrzyku swoją niewyżytą dziwkę, która najwyraźniej lubi bić dziewczęta z główki i macać rude panienki. Bo przecież są K***a takie podniecające, co nie? - warknęła przez zaciśnięte zęby, odpychając pośpiesznie rękę wampira. Zrobiła to niezgrabnie, nie fatygując się nawet, by użyć do tego gestu nieco więcej niezbędnej siły. Jakby jakakolwiek walka na ten moment, stała się dla niej zupełnie bezsensowna. Właściwie nic w tym dziwnego - piegowata dostała z bańki prosto w nos, Ryon zdołał się na niej jeszcze pożywić w dość brutalny sposób, a na koniec zaserwował jej jeszcze spotkanie z facetem, który stracił w wypadku żonę oraz dzieci. No naprawdę, ma powody do wdzięczności! Powinna go może wyściskać i wycałować? Szczególnie, że jeszcze chwilę temu pchał łapska tam, gdzie zdecydowanie nie powinien? Nie ufa mu. Brzydzi się go, ba! Ona go nienawidzi. Doprowadził jej i tak kruchą już po spotkaniu z wampirem psychikę do totalnego rozłamu. Jęknęła żałośnie, niezmiennie trwając w jednej pozycji na niewygodnym łóżku znajdującym się w chatce. Wykrzywiła się w lekkim grymasie, wycierając brudną od własnej krwi dłoń w pogiętą, krótką sukienkę.
- Nie no, co Ty. Mogę tu zamieszkać. - odparła, niespecjalnie przebierając w słowach. Co za durne pytanie! Oczywiście, że chce uciec! Czy ona wygląda na zadowoloną z faktu, że ma spędzić tu z nim jeszcze kilka godzin, dni, tygodni? Nie, so wnioski nasuwają się raczej same. Nie chce tu być, tym bardziej z psychicznym Ryon'em dręczącym ją zarówno fizycznie jak i psychicznie, o.
I tu, jakby z nieba, w chatce pojawił się ktoś jeszcze. Delorie pisnęła nieco zdezorientowana, kierując złote tęczówki najpierw na lecące drzwi, dopiero później na stojącego w progu mężczyznę. Uniosła nieco zszokowana brew, chwilowo zupełnie nie ogarniając zaistniałej sytuacji. Pogubiła się dziewczyna, biedna no.

Ale przecież to nie obecna jaźń wyrządziła jej te wszystkie krzywdy! Teraz chciał pomóc, wyprowadzić ją z tego domku i przede wszystkim zwrócić wolność! A ta tak bezczelnie pyskowała. Mężczyzna westchnął głośno, zaś przeczesując wygoloną stronę głowy. Nie podobała mu się wcale ta fryzura... w ogóle najchętniej doprowadził by owe ciało do porządku. Pierw pozbył się kolczyków! Bo może właśnie przez taki wygląd nikt nie chciał ufać. W każdym razie dziewczyna była chętna na ucieczkę, co na to nasz ojciec rodziny uśmiechnął się troskliwie. Wybaczy wszystkie jej błędy, w końcu tyle przeszła.
- Bedziesz jeszcze mi wdzięczna. Postaram się utrzymać Ryona w cieniu jak najdłużej. - miał już wstać, kiedy wstąpił, a raczej włamał się do opuszczonej chatki ktoś całkiem obcy. Ryon momentalnie wstał, odwracając się w stronę przybysza. Jaźń diametralnie uległa zmianie.
- Ty starcze... - syknął wampir, obnażając kły. I nawet jeśli Delorie chciała wstać, usiąść, cokolwiek... będzie to utrudnione bowiem wampir złapał ją szybko, przystawiając pazury do gardła. Do tych małych punktów pozostawionych po swoich długich klach.
- Zabiję ją, jeśli stąd nie wyjdziesz. - dodał bardziej złowrogo, zaciskując mocniej palce. Jeden niewłaściwy ruch, a Delorie skończy z poderżniętym gardłem. Chciał tego łowca, chciał?

- Postawię Panu ołtarzyk z wdzięczności. Charlotta jest pewnie dumna z faktu, że pozwala Pan Ryon'owi krzywdzić małolaty. - syknęła, nieco mniej sarkastycznie niż zamierzała. A może faktycznie ta część chłopaka jest zupełnie inna? Może wcale nie zamierza jej pożreć, zgwałcić i pobić w jednym? Chce jej jedynie pomóc, wyprowadzić z chałupy i przy okazji utrzymać w ryzach niebezpiecznego wampira poziomu E, który z pewnością dawałby mu wtedy nieźle popalić w ich wspólnej, zawiłej podświadomości? Nie potrafiła mu jednak zaufać. Niby jak? Po tym, co jej sprezentował? A w życiu. Piegowata stała się nieufna, zimna i arogancka po swoim pierwszym spotkaniu z wampirem twarzą w twarz, teraz kiedy przyszło jej skrzyżować swoje poplątane drogi z Ryon'em, jedynie jeszcze bardziej wycofała się mrok. Jest to dla niej traumatyczne przejście, rozdrapujące przy okazji stare rany. Po raz kolejny przyszło jej się zmierzyć z krwiopijcą, niekoniecznie przyjaźnie nastawionym do otoczenia. Lupiej wpieprzyć rudą pod nogi tyrana niż sprezentować jej potulne i pocieszne dziecko nocy, co nie?
Pisnęła, łapiąc pośpiesznie rękoma dłoń chłopaka. Ona nie chce jeszcze umierać! Poważnie! Ma dwójkę nieswoich dzieci, które musi 'odchować'! I niedoszłego męża, ciężko chorego, powinna siedzieć przy nim, a nie słuchać jakiejś cykliwej gadki szmatki świrniętych facetów. Zacisnęła mocno palce na ręce Ryon'a, wbijając mu w skórę zadbane, długie paznokcie. Nie dość, że utrudniał jej dostęp do powietrza, to jeszcze zahaczał pazurami o dwie, małe ranki, które po sobie zostawił. Co bądź, co bądź sprawiało małolacie ból. Cholerny psychopata! A ponoć pomóc jej chciał, zwyrodnialec jeden!
Zresztą, co im się tak wszystkim na gwałt zebrało? Jak nie jeden, to drugi! Ruda z przerażenia skrzyżowała mocno chude nóżki, bezradnie siłując się z wampirem, który z pewnością nie zwracał pewnie zbyt dużej uwagi na jej ruchy. Wszak albo dobrał się do walizy albo powalił w końcu piegowatą na podłogę, bo czy chciał czy nie zwyczajnie musiał uniknąć lecącej w jego kierunku buteleczki z wodą święconą. Także, zakładając, że Ryon puścił dziewuchę, ta nie bacząc na nic, ani tym bardziej na nikogo, zawaliła powolną dzidę przed siebie i tyle by po niej było, o. Chyba, że chłoptaś nie puścił jej nawet na chwilę, wtedy właściwie, nie widząc żadnego innego wyjścia, Delka zostanie z nim.

Dumna? Jego córka nie żyła! Zginęła razem z żoną w wypadku, a biedny samotny ojciec pewnego wieczora kompletnie pijany zatoczył się w ciemny zaułek w którym na jego szczęście przesiadywał Ryon! Zaatakowany, obrabowany z krwi i pary drobnych, odczytano również jego wspomnienia jakie przeobraziły się w kolejną jaźń biednego chłopaka. No i takie tam, gadki szmatki.
Dlatego biedaczysko w ciele Ryona niemal załkało, co także spowodowało że jego siła bytu na zewnątrz zmalała.
- Ona nie żyje. - zaskomlił mężczyzna, spuszczając głowę. I właśnie niebawem wparował Łowca! Ryon powrócił, łapiąc małolatę na zakładniczkę. Ostre szpony mocniej skaleczyły dwie ranki. A czarno czerwone oczyska wbijały się w postać łowcy z nieopisaną nienawiścią, jak i strachem. W dodatku ten dziwaczny mężczyzna się uśmiechał, przez co i wampir z dzikością wyszczerzył swoje usta. Przycisnął mocniej do siebie Delorie, gdy ta wbiła swoje długie paznokcie w jego skórę.
- Zabiję! Zabiję! Patrz! - ryknął, chcąc podciąć gardło rudej, gdy jego uwagę przykuła walizkę, acz lekko nabił skórę i tak. Jednakże krzyk starca oraz rzut buteleczką bardziej zadziałały. Ryon nie zdążył uskoczyć przed wodą, która po części splamiła jego twarz. Delorie oczywiście została odrzucona na bok. Wampir zatoczył się do tyłu, łapiąc za płonącą bólem twarz od wody święconej.
- Wypruję Ci flaki! Zatłukę jak psa! - wrzeszczał, upadając bowiem przewrócił się o stary stolik. Woda dostała się do oka Ryona i po prostu powaliła na łopatki bólem. Zresztą jeśli Helsing nic nie zrobi, poziom E na oślep zacznie atakować.

Dawny naukowiec miałby niezłego królika do badań, jeśli uda oczywiście się go schwytać, acz trzeba przyznać, że jest na dobrej drodze. Co to za walka zagubionego poziomu E z doświadczonym pogromcą wampirów? Ryon nie ma najmniejszych szans w starciu, może owszem zranić, ale na pewno nie pokonać. Zrwszta już oberwał, przez co puścił dziewczynę, a ta za namową starca uciekła. Lecz co z tego?! Mocno poparzona twarz dawała we znaki, a wściekłość spowodowana bólem nakręciła do ślepej, z góry przesądzonej walki. Atakował bez sensu łowcę, a ten skutecznie unikał każdego ataku. Warknął nieludzko, mając zaatakować raz jeszcze gdy poczuł kolejny ból, tym razem o wiele bardziej męczący. Wampir padł na kolana, łapiąc się krwawiącej rany. Poziom E może osłabić znacznie taka utrata krwi, w dodatku Ryon już miał dosyć. Wstał chwiejnie, chcąc udać się do wyjścia z chatki i po prostu dać nogę za pas. Ale czy mu się to uda? Helsing jest zbyt silny i możliwe, że młody poziom E może nie dać rady, w dodatku jego ruch był zbyt wolny, a krwawiąca rana, poparzenia... już w ogóle utrudnieniły jakiekolwiek, logiczne myślenie. Najwidoczniej był na straconej pozycji.

Najwyraźniej Ryon nie mógł zdawać sobie sprawy z powagi sytuacji, jaka go napotkała, że ten uczciwie wyglądający starzec tak naprawdę jest maniakalnym naukowcem, który poświęci tysiące istnień na rzecz nauki. A taki poziom E jak biedny Ryon ma być jednym z tych istnień, ale o tym niebawem.
Panna uciekła, także i wampir musiał. Ranny i zdekoncentrowany bólem, nawet nie zauważył kiedy Helsinh zastawił swoją rosłą osobą drogę. Wampir momentalnie się zatrzymał, unosząc zdziczałe i zdezorientowane spojrzenie na jego uśmiechniętą twarz, a słowa jakie wyrzucił z ust, nic a nic nie wróżyły niczego dobrego. Ryon z nieludzkim wrzaskiem, rzucił się na mężczyznę, zamierzając okaleczyć jego twarz pazurami oraz wbić się kłami w szyję. Tylko tak bliski atak pozostał, który po prostu był śmieszny. Ale co ma zrobić? Tak czy siak zostanie złapany, skoro łowca wypuszczać nie zamierzał. Przymaniej chociaż raz nie podkuli ogona. Co do pytania, Ryon nie odpowiedział, skoro i tak chory umysł został przejęty przes prymitywną naturę poziomu E. Może jak się uspokoi, dopiero zacznie... coś mówić, o ile oczywiście będzie w stanie

Ale i tak wyglądał jak staruszek! Nie ważne czy agresywnie lub mniej, dla Ryona był brodatym starcem, który najwidoczniej ma jeszcze mocną parę w łapach. Aż strach pomyśleć co by było jakby złapał tak wampira... złamanie karku, kręgosłupa itp itd murowane. Ryon co prawda już odczuwał strach, wszakże jak trafia się ktoś silniejszy, wampirek przestaje szarżować, no ale furia okazała się na tyle silna, że nie mógł jej powstrzymać, no i oczywiście dochodziło do tego jeszcze chęć przetrwania. Niech się więc nie dziwi, że ranny wampir wpada we wściekłość gdy grozi jakieś niebezpieczeństwo. W dodatku nie miał pojęcia o planach starca, jakże perfidnych planach. Czy on się nie domyśla, że ten dziki chłopak może mimo wszystko mieć rodzinę? Rodziców... rodzeństwo. Co z tego, że na niego lali wodę, pozbyli się chorego kłopotu, ale mimo wszystko ich miał.
Złapanie za nadgarstek gdy próbował zaatakować równa się z przegraną. Ryon wydał z siebie nieludzki dźwięk, przypominając bardziej skomlenie psa albo czegoś podobnego. Obrzucił starca naprawdę nieporadnym ale i także rozgorączkowanym spojrzeniem, żeby wbić pazury drugą ręką w dłoń łowcy i właśnie wtedy miał szansę zakuć go w kajdanki. Ryon się szarpnął lecz był już na tyle zmęczony, że się poddał. Opadł bezsilnie, spuszczając także wzrok.
- Puść mnie. - odezwał się cicho i głosem tak spokojnym, że mógł lekko zaniepokoić. Ryon najwidoczniej się skulił w swojej ciemnej jamie przed strasznym losem, przepuszczając Dziecko. Co na to nasz starszy medyk? Nadal będzie chciał zabić zagubionego we własnych myślach wampira?

Przytłumione, niewyraźne szepty rozmowy były pierwszym dźwiękiem, który dotarł do uszu wybudzonej dziewczyny. Roznoszący się po pomieszczeniu swąd, podrażniał wrażliwe nozdrza szesnastolatki, sprawiając że twarz wampirzycy wykrzywiła się w grymasie niezadowolenia. Jednakże to nie sam zapach był dla niej najgorszy. Potężny ból głowy rozsadzał jej czaszkę, przez co skupienie się na otoczeniu należało dla porwanej do niezwykle trudnych czynności. Amy miała wrażenie, że ktoś gwałtownie wyrwał ją z głębokiego snu, co bardzo nie przypadło jej do gustu. Do tego wszystkiego dochodził potężny pożar w gardle, którego zdołała nabawić się już w lesie. Z miłą chęcią zatopiłaby zęby w ciele Simran, kontynuując to, co zaczęła wcześniej. Otworzyła usta czując niedawno poznany zapach, czyżby niebieskowłosa wampirzyca tu była? Źródło znajomej woni znajdowało się niebywale blisko. Aromat słodkiej krwi nie należał jednak do wyżej wymienionej uczennicy, a samej pani prefekt.
Wciąż ospała Amy, poruszyła się lekko chcąc wstać z miejsca i ruszyć w kierunku Anny, ale sznur uniemożliwił jej jakiekolwiek działanie. Dopiero teraz zdała sobie sprawę w jakiej sytuacji się znalazła. Podniosła ostrożnie wciąż ciężkie powieki, by rozejrzeć się po ciemnym pomieszczeniu. Spojrzenie wygłodniałego poziomu E zatrzymało się na jedynym źródle światła. W milczeniu przyglądała się jasnemu płomieniowi świecy, próbując dociec tego, co tak naprawdę stało się podczas nieszczęsnego polowania. W głowie miała prawdziwą pustkę. Nawet sam przebieg potyczki był jedynie zamglonym wspomnieniem. Cała masa niejasności, dużo pytań i zero odpowiedzi, to wszystko, co Amy miała w tej chwili ze sobą, nie licząc podartego, gimnazjalnego mundurka i szarej, przydługawej bluzy. Mimo tego, że nie posiadała zbyt wiele, straciła wszystko. Nie tylko ulubiony grzebyczek dziewczyny zniknął z jej kieszeni, porywacze mięli też czelność zabrać i buty. Na całe szczęście jedną swoją zgubę dojrzała tuż pod ścianą, ale co stało się z tak cennym dla niej przedmiotem? Na samą myśl o tym, że ktoś obcy miał czelność go dotykać, szesnastolatka poczuła napływający gniew, który zniknął równie szybko, jak się pojawił.
Nadal senna wampirzyca przymknęła oczy i oparła się o plecy Anny. Choć moc porywacza przestawała działać, przemęczenie wciąż jej towarzyszyło, skutecznie pozbawiając dziewczynę jakichkolwiek chęci, by spróbować ucieczki. Na tę chwilę nie była w stanie nic zrobić. Mogła jedynie siedzieć i wysłuchiwać szaleńczej paplaniny chłopaków. Nie miała siły, aby stawiać jakikolwiek opór, a potworny ból głowy nie ułatwiał już i tak trudnego zadania. Śmiech? Amy w przeciwieństwie do rozbawionej paczki nie miała powodów do radości. Z miłą chęcią wyrwałaby się z tego więzienia i zajęła bandą wesołków, gdyby tylko nie była związana… Wszystko wskazywało na to, że byli dobrze przygotowani do porwania. Kryjówka, sznur, kajdanki blokujące moce… Wyglądało to dość niewiarygodnie jak na zwyczajny przypadek, jednak i takie rzeczy się zdarzały.
Porwana oddychała niezwykle spokojnie jak na sytuację w jakiej się znalazła. Nawet kroki zbliżającego się porywacza nie przyśpieszyły jej spokojnego pulsu. Sytuacja w jakiej znalazły się obie dziewczyny była piekielnie zła, to prawda, ale nie należała do beznadziejnych przypadków. Mogły się stąd wydostać, ale warunek był jeden – musiały współpracować. Na pozór idealny plan miał kilka luk, czyżby naprawdę byli nieprzygotowani? Na tę chwilę Amy nie mogła jednak nic zrobić, zmuszona była by grzecznie siedzieć i czekać na katów. W końcu do pomieszczenia wkroczył jeden z nich, który całą swoją uwagę skupił na Annie. Nie, szesnastolatka nie zaczęła kombinować jak się wydostać z tego bagna. Prawdę mówiąc bez pomocy prefekta nie była w stanie nic zdziałać, co było jej bardzo nie w smak.
- Satoshi… - wyszeptała imię jednego ze swoich gwałcicieli, gdy usłyszała głos przybyłego.
Sam fakt, że porywaczem okazał się chłopak tylko bardziej mógł zrazić białowłosą do płci przeciwnej. Już i tak wzdychająca wcześniej do szkolnych przystojniaków szesnastolatka, przestała zwracać na nich najmniejszą uwagę. Co będzie następne? Niepohamowana rządza zabijania każdego mężczyzny, który pojawi się w jej obecności? Być może, ale na tę chwilę stan psychiczny poziomu E nie uległ żadnej zmianie. Jak wcześniej nienawidziła świata, tak i teraz za nim nie przepada. Prawdziwym problemem była jednak sama współpraca. Czy wampirzyca zdoła zaufać Annie i z wzajemnością? Jeżeli przez cały czas będą patrzyć na siebie podejrzliwie, nigdy się stąd nie wydostaną. W chwili obecnej Amy zastanawiała już tylko jedna rzecz, czy prefekt również zauważył ich szansę na wolność.

Przez całą drogę była niemal dwa razy cięższa, bo bezwładne ciało gdzieś tyle waży. Jest je ciężej utrzymać bo się leje z każdej strony, ale dla wampirów to żaden problem, bynajmniej z wagą, bo Anna nie była ciężką kobietą. Nie budziła się przez dłuższy czas, ale porywacze mogli zauważyć, że wampirzyca raz do czasu drgnęła ciałem, jednak nic poza tym...
Że też jeden z nich chciał zemsty na prefekcie... Nie Anny wina, że wyleciał ze szkoły. Jak by się zachowywał jak należy, to by pewnie nie było żadnego problemu, wiec niech sobie cierpi. Anna na pewno nie będzie żałowała tego, że za jej pomocą zakończył prędzej edukacje...
W końcu nastał czas na pobudkę. Wampirzyca nie wykonywała gwałtownych ruchów, nic w tym stylo. Przechyliła jednak nieco głowę, nadal mając zamknięte oczy. próbowała wstać, ale poczuła, że ręce są zablokowane... O co? W tym momencie zaczęła lekko sunąć palcami i napotkała blokadę, którą był sznur, jak i kajdanki. Co pewnie będzie niezauważone przez oprawców, bo Amy, jak i Anna miały schowane ręce, prawda? Westchnęła obracając głowę z powrotem. Robiła to powoli, więc mogło to dać wrażenie, że ta jeszcze śpi, tylko szuka lepszej pozycji. Bolała ją dość głowa, bo już kolejna umiejętność snu została na niej użyta, to to było męczone. Bynajmniej dla wampirzycy.
Siedziała tak pewnie dłuższą chwile, kiedy poczuła dotyk?? Uchyliła jedno oko i widząc już nieco lepiej spojrzała na swój podbródek, a raczej spróbowała spojrzeć co go trzyma. Widząc dłoń, zaczęła sunąć spojrzeniem, po ręce by spojrzeć porywaczowi w twarz. Widząc twarz oprawcy, choć niezbyt dobrze, bo widziała jeszcze przez mgiełkę, spowodowaną snem westchnęła w widzialną ulgą.
-To tylko Ty... . - Odparła cicho, ale nie ze strachu, jak przez to, ze była pewna, że usłyszy. Po tych słowach szarpnęła lekko głową by wyszarpać brodę z jego dłoni. Wtedy poczuła, jak ktoś się o nią opiera, bardziej. Na początku myślała, że to ściana. Zerknęła kątem oka, ale tylko na chwile, po czym się uśmiechnęła, jak halloweenowa dynia.
Patrzyła na chłopaka z tym samym uśmiechem, czyżby z niego jednocześnie kpiła i nie wyczuwała tak na prawdę w jakiej sytuacji się znajduje? Wiedziała co się mniej więcej dzieje, ale tak kpiła z niego. Przypomniała sobie jego pytanie
-Rób sobie co chcesz szczurzy pomiocie, może będzie ci... Przyjemniej, a może będziesz miał kisiel w gaciach, kiedy Twoja ofiara nie ma się jak obronić. Akurat takie zagrania Ci pasują w innych poległbyś... Pokaż jaki jesteś męski... I ci klakierzy... - Rzekła bez żadnego oporu wiedząc że nie jest sam, bo słyszała przedtem czyjeś szepty. podczas wypowiadania słów nadal badała sznur, lekko muskając palcami i dłonie Amy.
Była lekko zaniepokojona, bo jednak nie wiedziała gdzie się znajduje, ale nie bała się chłopaka, bo go znała. A koto już raz się go pozbyła to i drugi raz da, nawet jeśli jest teraz w kiepskiej sytuacji.

NIe była żadną wywłoką, za jaką wampiry ja brały. Miała nadał mgiełkę przed oczami, czyżby to ona zrobiła ją w konia? A może i zapach wampira, którego już znała przyczynił się do takiej żałosnej pomyłki Anny? Mozę... Słysząc śmiech wampira zacisnęła mocno oczy, by w końcu pozbyć się pieprzonej mgiełki. Uchyliła oczy i widzieć lepiej, ale jednak nie do końca powtórzyła czynność. Nie chciała zaś palnąć jakiegoś bzdury. Warknęła słysząc jego słowa.
-Zamknij mordę i nurkuj śmieciu.- Skoro ten ją wyzywa od wywłok, to czemu ta nie może od śmieci. Pewnie wyglądało to jak kłótni dzieci, ale pewnie z czasem, sytuacja będzie gorsza. Zapewne dla porywanych. Po chwili poczuła, jak ją policzek piecze, przez co syknęła i uniosła kącik ust. nie uśmiechając się, a raczej chcąc jakoś poruczyć policzkiem i odreagować na pieczenie. Po chwili przestała to robić i zaczęła słuchać co nieznajomy do niej mówi. Zaśmiała się słysząc, to, Jedak cicho pod nosem, spuszczając głowę.
-Chyba sobie żartujesz... Mam się bać już. Krzyczeć "Prosze zostawcie mnie, nikomu nie powiem."? - Zapytała z kpiną i zaśmiała się głośno, ale po chwili uspokoiła się, patrząc na mężczyznę przed nią. -Jesteście żałości. Zawołacie tu nie wiem kogo i co? Pobijecie mnie, ośmieszycie, zranicie... Mam związane ręce, więc co ja mogę tylko się temu poddać nic więcej. Jak tam chcecie, ale prosić na pewno nie będę. - Odparła monotonnym głosem i spojrzała w stronę, gdzie usłyszała kolejny głos. Nic nie mówiła, co nie oznaczało, ze się bała. Nic z tych rzeczy. Nie odpowiedziała na jego słowa, kiedy mówił o kryjówce, ale patrzyła na niego uważnie bez emocji na twarzy. Widząc jak ją omija, kątem oka spojrzała co wyczynia i słuchała co mówi, ale sama też milczała. Co mogło być dziwne.
Widząc jak podchodzi wzięła głęboki oddech. Zamknęła oczy spokojnie, nawet kiedy zobaczyła świeczkę. Czując ciepło, nie zareagowała wcale, więc pewnie jej ubranie zacznie płonąć. Czyżby jej nie zależało na życiu czy coś? Nie w tym rzecz. Skierowała po chwili głowę i spojrzała na świeczkę, niezbyt zadowolona, ale nadal milczała i jeśli świeczka paliła się normalnym ogniem to zdmuchnie ją, no ale jeśli nie to zaprzestanie już na pierwszej próbie gaszenia ognia. Co do ubrani może były nieco zwęglone, ale czy na tyle by zacząć płonąć?
Spojrzała po chwili w stronę drzwi słysząc kolejny głos. Westchnęła cicho bez śmiechu, ale bez emocji na twarzy. Wysłuchała ich co miedzy sobą mówili. Słysząc co zostało przyniesione, zaśmiała się w duchu.
Dziecinada...Pomyślała z kpiną zwłaszcza gdy poczuła jak czochra jej włosy. Syknęła cicho, czując kolejne zranienie, po czym jeśli będzie mogła podkuli nogi i to na kolanach ułoży swoją brodę jednocześnie chowając nieco swoją szyje i nadal bawiąc się sznurami. Chyba, że nogi miała jakoś zablokowane, to nie miała jak ich podkulić.
Jedną zaciekawiającą rzeczą było to, ze wampirzyca nagle zamówiła. Nie pyskowała, nie odpowiadała na pytania, czyżby coś knuła, a może poddała się? Kto wie co może siedzieć w wampirzycy głowie. Ale były uczeń powinien ją popamiętać właśnie z jej dziwnego opanowania, jak i ciszy.
Oczywiście była nieco zaniepokojona faktem, że nie może się bronić, ale patrząc na jej wyraz twarzy czy też twarz, miała na to wyjebane, albo po prostu miała plan i czekała na odpowiedni moment, by go zrealizować. Niby nie mają zbytnio jak się poruszać, czy uwolnić, ale na pewno? Wystarczy kilka prostych ruchów... i oczywiście czas.

Dziewczyna siedziała niezwykle spokojnie, czując jak ból rozrywa jej skronie. Migrena nie ustępowała, a niezaspokojone wcześniej pragnienie z każdą chwilą rosło na sile. Pozbawiona energii do jakiegokolwiek działania, nie wychylała się tak jak Anna i posłusznie czekała na przypływ energii. W chwili obecnej nie mogła nic zrobić, efekt uboczny po zdolności porywacza skutecznie uniemożliwił szesnastolatce stawianie oporu, zabierając wampirzycy chęci do czegokolwiek, co nie byłoby krwią. Każdy, nawet najdrobniejszy ruch, wbijał w jej czaszkę dodatkowy pakiet gwoździ, dlatego starała się jak najmniej wiercić. Nie miała nawet sił do pyskowania, choć z miłą chęcią zrównałaby z błotem tą wesołą gromadkę.
Mieszanka różnych woni, zwłaszcza silny zapach spalenizny, uniemożliwił poziomowi E określenie liczby porywaczy. Jedynie pracujące, wampirze serca mogły zdradzić Amy ile osób przebywa w tym ponurym pomieszczeniu, choć w tym stanie było to dla niej niezwykle trudne do określenia. Wszystkie dźwięki zlewały się w jeden wielki harmider, z którego ciężko szło cokolwiek wyłapać. Podobnie czuła się, kiedy konająca osuwała się po lodowatej ścianie budynku. Na całe szczęście tym razem miała znacznie więcej energii, co utwierdziło ją w przekonaniu, że wciąż żyje. Zyskała nowe życie, którego nie zamierzała zmarnować. Była gotowa o nie walczyć, gdy tylko odzyska to, co zabrała jej zdolność nieznajomego chłopaka.
Przez panujący w pokoju bałagan dźwięków i pulsujący ból głowy, nie usłyszała zbliżającego się niebezpieczeństwa. Jeden z porywaczy postanowił zwrócić na nią swoją uwagę. Ostrożnie otworzyła oczy, wyraźnie czując czyjąś obecność w pobliżu. Jej wzrok natrafił na spojrzenie przybyłego. Była niezmiernie spokojna, kiedy przykucnął, jak gdyby to nie on ją porwał. Prawdziwy koszmar zaczął się w momencie, gdy jego szczupłe palce spoczęły na białych kosmykach włosów wampirzycy. Serce szesnastolatki przyśpieszyło, pogarszając tym samym samopoczucie Amy. Oddech skrępowanej stał się nierówny, co wskazywało na silny stres. Same zwężone źrenice zdradzały przeraźliwy lęk, wywołany dotykiem nieznajomego, który przywołał przykre i znienawidzone wspomnienia, będące ostatnimi chwilami z jej ludzkiego życia. Znów czuła na swojej skórze dłonie „przyjaciół”, wyraźnie słyszała te przeraźliwe śmiechy, towarzyszące dźwiękom drącego się materiału. Nie zamierzała drugi raz przez to przechodzić. Już miała zamiar wydać z siebie ostrzegawcze warknięcie, ale porywacz pozostawił ją i postanowił skupić się na Annie.
Wciąż przerażona Amy pozostała sama z cieniami swej przeszłości, które w chwili obecnej były jej największym koszmarem. Wszelkie próby uspokojenia tętna, nie przynosiły żadnych rezultatów. Nawet wymuszone obrazy pozbawionych życia gwałcicieli, niewiele pomogły. Przed oczami miała tylko jedną scenę, chwilę kiedy osoby, którym ufała bezgranicznie ją krzywdziły. Choć nie chciała do tego wracać, nieświadomy fobii dziewczyny chłopak, wywołał u niej przeraźliwy lęk. Ta Amy działała jednak znacznie inaczej od swojej ludzkiej poprzedniczki. Nie była osobą, która zacznie się kulić i błagać o litość, a stanie do otwartej walki. Życiowe doświadczenie pokazało wampirzycy, że płacz nic nie znaczy dla napastników, tylko bardziej ich nakręca. Jeżeli będzie prosić, zostanie skrzywdzona, jeśli jednak zacznie się bronić, szanse na pozostanie nietkniętym wzrosną. Walką nic nie straci, może jedynie zyskać, dlatego jest ona korzystniejszym wyborem w tak beznadziejnej sytuacji.
Na całe szczęście obraz cierpienia zniknął równie gwałtownie, co się pojawił. Była to sprawka tego samego osobnika, który wywołał u porwanej nieokiełznaną falę paniki. Pomimo mieszaniny różnych woni, ten charakterystyczny, słodkawy zapach wyłapała niezwykle dobrze. Krew, świeża posoka spływała z naciętej przez Eijiro rany na szyi prefekta. Świadomość po raz kolejny uleciała z wygłodniałego poziomu E, ustępując miejscu dzikiej i nieokiełznanej bestii. Razem z nimi zniknął strach, pozostawiając na miejscu gotową do kolejnego morderstwa wampirzycę. Z gardła skrępowanej wydobyły się pełne podniecenia pomruki, w końcu jedzenie było niezwykle blisko. Szarpnęła się mocno, pociągając w swoją stronę Annę. Tak być nie może, nigdy jej nie sięgnie jak będzie przy niej związana. Tym razem to ona musnęła dłonie starszej wampirzycy, tylko co jej po tym skoro nie ma dostępu do krwi! W chwili obecnej nie odpowiedziała nawet na pytanie szlachetnego, choć całym swoim zachowaniem, jak i wściekle czerwonym spojrzeniem, dała wszystkim obecnym do zrozumienia, że całkiem sporo.

Słodkawa woń krwi starszej wampirzycy uderzała w nozdrza skrępowanej Amy, potęgując pożar w gardle wygłodniałej nieśmiertelnej. Oczy porwanej żarzyły się wściekłą czerwienią, dając wszystkim do zrozumienia jak bardzo silne jest jej pragnienie. Delikatne i z pozoru niewinne usteczka szesnastolatki otworzyły się powoli, by po chwili ukazać swą zabójczą broń, jaką było ostre uzębienie. Kolejny głośny pomruk wydobywający się z jej gardła, skutecznie podkreślił zniecierpliwienie nastolatki. Gdzie było to obiecane jedzenie? Znajdowało się niezwykle blisko, to prawda, ale nic poziomowi E po nim, skoro nie może do niego podejść. Sytuacja przypominała akcję w lesie, kiedy to Reina używając swej mocy, nie pozwoliła zbliżyć się wygłodniałej bestii do siebie.
Kolejne szarpnięcie, tym razem silniejsze od poprzedniego. Zniecierpliwienie uprowadzonej rosło w siłę, zupełnie jak niepohamowane pragnienie. Już teraz chciała wgryźć się w miękką skórę Anny, aby móc dostać się do delikatnych żył, które rozprowadzały po ciele słodkawą woń, od której Amy stała się uzależniona. Dla niej krew znaczyła znacznie więcej niż dla zwykłych wampirów. W przeciwieństwie do wyżej postawionych, którzy potrafią walczyć ze swoim dzikim instynktem, dla poziomu E ciepła posoka była niczym narkotyk dla ćpuna. Skrępowana dziewczyna miała zamiar zrobić wszystko, aby tylko dostać się do swojej kochanej używki. W końcu czas obiadu się rozpoczął. Krępujące ją sznury opadły na podłogę, a sama dziewczyna była już wolna.
Stanęła prosto, opuszczając głowę. Długa, biała krzywka zasłoniła wygłodniałe spojrzenie fioletowookiej wampirzycy. Warga poziomu E po raz kolejny uniosła się do góry, ukazując rząd śnieżnobiałych zębów. Całemu zajściu towarzyszyło długie warknięcie, jednakże dziewczyna nie atakowała. Do jej ogłupionego przez rządzę móżdżku dotarł jeden przykry fakt. Tamten chłopak ją dotknął, przywołując falę naprawdę złych wspomnień. Jego ohydny dotyk sprawił, że ciało Amy lekko zadrżało. Napięła swoje mięśnie szykując się do ataku na szlachetnokrwistego, wyraźnie lekceważąc uwodzicielski zapach krwi czystokrwistej, co dla poziomu E było prawie niewykonalne! Kontrola szesnastolatki nie trwała jednak długo. Cała silna wola jaką reprezentowała chwilę temu, uleciała pozostawiając dzikiego potwora, który w głowie miał już tylko jedno pragnienie.
Celem białowłosej stał się nie kto inny jak pani prefekt. Nie myśląc zbyt wiele rzuciła się na zakutą kajdankami dziewczynę, jednakże przystanęła zdając sobie sprawę, że i jej ręce są skrępowane, co całe polowanie czyniło potwornie niewygodnym. Szarpnęła z całej siły, chcąc pozbyć się drażniącej ją bransoletki. Stal nie puściła, rozdrażniając jedynie tą drobną osóbkę. Wydała z siebie pełen wściekłości krzyk i rozpoczęła walkę z kajdankami. Pomimo wielu sił jakie wkładała w próbę wyzwolenia, prezent od porywaczy nie chciał ustąpić. Był skutecznie Amyodporny. Dziewczynie nie przyszło nawet do głowy, by przełożyć sobie ręce przez nogi. Chciała to rozerwać i koniec! Głupia istotka miała zamiar pozbyć się problemu siłą. Co najciekawsze same kajdanki wydawały jej się znacznie lepszym celem niż świeża posoka. Był to doskonały dowód na to, że silniejsza od pragnienia jest już jedynie wściekłość nastolatki. Kolejny wrzask miał dać upust negatywnym emocją, jakie kumulowały się w tym młodym ciele. Niestety w żaden sposób nie przyniosło jej to ukojenia. Wściekłość rosła z każdą nieudaną próbą oswobodzenia. Czy ta chora pamiątka zechce zsunąć się z tych drobnych łapek? Raczej nie. Najwyraźniej drażnienie poziomu E było dla niej cholernie zabawne, bo nie zamierzała ustępować i twardo stała przy swoim.

Kei, który z nich ma ksywę "James"? Bo ja już się gubię z tymi porywaczami ;(

-Pałuj się i  zamknij mordę. Gadaniem to Ty mi nic nie zrobisz. Rób co masz robić, a jak nie to spierdalaj. A raczej spierdalajcie. - Odparła monotonnym głosem, jak i znudzonym. Co oni ja chcą gadaniem zamęczyć? To to akurat może im się uda... Kto wie...  
Siedząc tak dłużej nic nie mówiąc, poczuła szarpniecie Amy, które niezbyt wiele zadziałało, bo Anna będąc w takiej pozycji zaparła się rękami, przez co tylko lekko odczuła szarpniecie. Nie skomentowała jednak tego, bo nie miała na to ochoty. Była to istna żenada ze strony porywaczy, no ale cóż...  
Słysząc ich słowa, jak i wiedząc, że ma za sobą wampirzyce, która zapewne zaatakuje, jeśli będzie miała okazje zacisnęła zęby bo nie chciała mimo wszystko poczuć ich w sobie... Ale to nie Anna miała przekichane, a cała Amy którą targało pragnienie i chęć mordu. Bo bywa i tak i co zrobisz? Nic nie zrobisz.
Kiedy zauważyła że ich ręce nie są splątane już przez sznur uśmiechnęła się lekko, po czym położyła się na ziemi na boku, tuż po tym jak Amy wstała i szybkim ruchem przełożyła ręce przez nogi, by mieć je z przodu. Wtedy szybkim też ruchem wstała i spojrzała na wampirzyce, która już leciała na nią... Warknęła czekając aby była wystarczająco blisko, po czym wykona szybki wykop w szczękę wampirzycy. Tak mocny wykop spowoduje, że Amy szczęka ulegnie uszkodzeniu, jak i kark, który może się nawet złamać, jednak to nie zabije dziewczyny. Amy może nawet stracić przytomność. Chciała ją zatrzymać i tyle. Wykop oczywiście powinę się udać, gdyż Amy była nieco zapewne pochylona, mając ręce skute z tyłu, jak i była zbyt zajęta pragnieniem. Przed uniknięciem wykopu może ją ocalić jakaś mała pomoc od porywaczy. Co będzie się działo dalej będzie zależało od Mg.

Podeszwa buta Eijiro zgrabnie wylądowała na twarzy Anne. Dziewczyna miała wątpliwy zaszczyt, aby bliżej przypatrzyć się numerowi obuwia. Zderzenie się z przedmiotem było dość odczuwalne, jednak nos wampirzycy pozostał na swoim miejscu. Przynajmniej jeszcze może się cieszyć nienagannym wyglądem. Chłopak bardzo nie lubił, kiedy ktoś będący w czarnej przestrzeni – jeśli chodzi o sytuację – bezsensownie pyskował. Wampirzycy nie zależało na życiu, czy po protu liczyła, że tamci nic nie zrobią? Nie jest bezpiecznie, uważać swoich przeciwników za kogoś niegroźnego, tym bardziej kiedy zostało się już w pierwszym starciu przez nich pokonanym. Stopa zsunęła się po twarzy ofiary i uderzyła cicho o ziemię.
- Masz za długi język, że tak nim mielisz? Może ci skrócić o połowę?
Chłopcy parsknęli urywanym śmiechem, widząc, co wyczynia level E. Czy na nich naprawdę nie można polegać? Szlachetny warknął, zniecierpliwiony. Oczekiwał czegoś więcej, a zamiast przedstawienia dostał widok Amy, która siłowała się z kajdankami. Doprawdy. Kłopotliwe. Obserwował zakładniczki, więc dokładnie widział, jak Hale próbuje unieszkodliwić swoją koleżankę. Hola, nie tak do przodu. Eijiro machnął ręką, jakby odganiał jakieś bardzo denerwującego insekta. Tym samym Anna odleciała do tyłu, uderzając o ścianę. Są też dobre wiadomości. Rana cięta na szyi zdążyła się już zagoić, nie pozostawiając blizny. Jednak krew zabrudziła ubranie i zapewne drażni swoim kuszącym zapachem zebranych w pokoju.
Uderzenie spowodowało zawroty i silne bóle głowy. Także kręgosłup daje o sobie znać i sygnalizuje, że nie wszystko jest dobrze. Spokojnie, nie został uszkodzony. Jedynie siła uderzenia, działa negatywnie – silne uczucie bólu. Teraz wampirzyca na pewno nie będzie w stanie się w pełni skoncentrować. Pole widzenia przez pięć sekund zasłoniła czarna mgła. Niestety zamiast pokazać Amy, gdzie jest jej miejsce, prefekt została sama potraktowana w niezbyt miły sposób.
Eijiro podszedł bliżej, przyglądając się Amy. Co z nią zrobić? Na pewno nikt nie uwolni jej z kajdan, ale też nie mogą pozwolić, żeby ta cały czas z nimi walczyła. To przecież nie da upragnionego efektu.
- Nie czujesz tej krwi? Chcesz jej. Ja to wiem. Nie zaprzepaść tej szansy – zimny ton szatyna jasno wskazywał, że nie zamierza on długo czekać na decyzję. Chcąc pomóc dziewczynie w dokonaniu właściwego wyboru, użył telekinezy i przybliżył ją do Anny. Obie dziewczyny znajdowały się nie więcej niż trzy metry od siebie.
- James, pomóż paniom się zabawić. Wieje nudą, a to przecież niedopuszczalne, aby goście cierpieli na brak rozrywki.
Wampir posłusznie posłuchał przyjaciela. Czerwone oczy zaiskrzyły się, a na twarzy pojawi się delikatny kpiący uśmieszek. Wokół dziewczyn pojawił się ogień, zagradzając im drogę do wyjścia i porywaczy. Zostały okrążone przez płomienie. Średnica pułapki wynosiła siedem metrów. Jeśli któraś z nich kiedykolwiek marzyła o tym, aby stać się głównym daniem, przypieczonym na ognisku, właśnie miała szansę to spełnić.
- Wolisz zaatakować czy spalić się żywcem?

Użycie mocy:
Eijiro - telekineza 1/3;
James - pirokineza 1/3.

Podsumowanie:

Dodatkowe info:

Do Anny:

Syknęła cicho czując czyjegoś buta na swojej twarzy, ale już tego nie skomentowała. Nie chciała jednak by jej piękna twarz została tknięta. Wszystko zniesie, ale z umiarem, tytanem nie była i jak każdy wampir miała granice, a była tylko wampirzycą krwi C. Czekała jak na razie, aż z jej twarzy zniknie but. Co do pierwszego starcia... Była ona zaskoczona i zresztą, jak miała uniknąć snu? Stało się i już.
-He he he... Co tam o połowę... Dawaj cały, co się będziesz rozpieszczał...- Zaśmiała się cicho pod nosem. Jednak zaś szybko się uspokoiła i spojrzała na swojego oprawcę z chłodem zbierając się z ziemi.
Próbując zatrzymać Amy, poczuła nagle szarpniecie, bo chyba tak zwiastuje się  telekineza, po czym mocne uderzenie. Jąkła cicho, a jej ciał samoczynnie wygięło się w lekki łuk, z powodu bólu kręgosłupa. Zamknęła oczy, zaciskając je mocno... Mało tego nawet lekko zadrżała z bólu, składając się na ziemi, by usiąść pod ścianą i oprzeć się bolącymi plecami o nią. Jak ona się cieszyła, że miała ręce z przodu... Pewnie gdyby miała je z tyłu, to by nie tylko kręgosłup ucierpiał.
-Zostawcie dziewczynę. Niczym nie zawiniła poza wciskaniem się nie do swoich spraw. To sprawa pomiędzy nami a nie nią... - Odparła dość poważnie patrząc na oba wampiry i zmrużyła ponownie oczy, kręcąc głowa widząc, ze ma problemy ze wzrokiem. Jednak później się potoczyło wszystko nieco szybciej. Nie wstawała i nie miała zamiaru.
Spoglądała na dziewczynę, która zapewne zaatakuje, po czym ujrzała ogień. Iluzja? Prawdziwy ogień? Już nie wiedziała zbytnio, czy ma do czynienia z czymś psychicznym, czy nie i to i to było okropne. Zadrżała lekko widząc ogień i głośno przełknęła ślinę.
-Proszę nie...- Jękła cicho patrząc ze strachem na ogień, który zabronił im drogę do ucieczki. Czy wampirom udało się złamać wampirzyce, skoro prędzej jakoś normalnie reagowała na ogień ze świeczki? Mało prawdopodobne, jednak tamten, to nic  z porównaniu z tym. Z innej beczki mogło ona też i doskonale grać, kto wie...  
-Eijiro...- Zawołała cicho swojego wroga, ale nie patrzyła na niego. - Przestań... Zrobię wszystko, ale zabierz ogień...- krzyknęła spanikowanym głosem, który niemal kipił strachem. Co do Amy, to będzie bardzie patrzyła na to co będzie robiła wampirzyca i oczywiście nie pozwoli się ugryźć...

Szykowna biżuteria otrzymana od porywaczy nie chciała ustąpić naporowi siły. Pomimo dużego trudu jaki włożyła w rozerwanie kajdan, jej wysiłek się nie opłacił. Stal nadal pobrzękiwała głośno, przy gwałtownym ruchu rąk i nic nie wskazywało na to, że w najbliższym czasie ucichnie. Gdzie podziała się ta nadludzka siła Amy? Odeszła w zapomnienie, chcąc pozbyć się hańby, jaką przyniosło pokonanie przez kawałek metalu. Mimo wszystko wampirzyca nie zrezygnowała z próby rozerwania kajdan, dalej wojowała z tym cudeńkiem należącym do łowców. Nie miała zielonego pojęcia, że ten mały prezent został wykonany specjalnie dla nieśmiertelnych jej pokroju.
Bycie nieszkodliwą najwyraźniej nie przypadło do gustu znajdującym się w pomieszczeniu osobom, bo dość szybko postanowiono przerwać zabawę i to w dość brutalny sposób. Poziom E nawet nie zauważył zbliżającego się niebezpieczeństwa w postaci buta pani prefekt. Na całe szczęście z pomocą przybyli porywacze, co raczej byłoby nieziemsko zadziwiającym zdarzeniem dla porwanej, ale jak można się domyślić, nie zwróciła na to najmniejszej uwagi. Po ciężkiej próbie przymuszania Amy do zauważenia swojej towarzyszki niedoli, w końcu się im udało. Kuszący zapach krwi sprawił, że zapomniała o krępujących ją kajdankach. Nawet wysokie, zabójcze płomienie nie zaprzątały głowy nieśmiertelnej. Liczył się jedynie ten przyjemny zapach wampirze posoki.
Tym razem intelekt dopisał szesnastolatce, która zamiast siłować się dalej z kajdanami, postanowiła przełożyć je przez nogi, by mieć lepsze pole do manewru i ułatwić sobie polowanie. Kiedy ta dość prosta i przydatna czynność została wykonana, Amy postanowiła skupić się na swoim prawdziwym celu. Trzaskające za plecami nieśmiertelnej płomienie, w tej chwili wydawały się dla niej zbawienne. Ofiara w postaci obolałej Anny, nie miała dokąd uciec. Obie były w śmiertelnym potrzasku. Na twarzy poziomu E pojawił się szaleńczy uśmieszek, zwiastujący nadejście nieuniknionego – walki na śmierć i życie. Z gardła polującej wydobył się cichy pomruk zdradzający narastające podniecenie. Pożar w gardle znów przejął władzę nad ciałem nastolatki, która nie potrafiła poskromić swoich zwierzęcych instynktów. Chęć polowania zagórowała. Szkarłatne oczy zamigotały, odbijając gorące języki ognia. Białowłosa wysunęła swoje uzębienie. Przez pewien czas obserwowała swoją przyszłą zdobycz, nie wykonując żadnego ruchu. Nie trwało to jednak wiecznie. W końcu przerwała panujący w ognistym kręgu spokój i zaatakowała. Zamiar wampirzycy był prosty, postanowiła przygwoździć Annę do ściany jak i podłoża. Nie lubiła pić z martwych osób, dlatego też nie zamierzała łamać jej karku, a wgryźć się w ukrwioną szyję. Krew na ubraniu nieśmiertelnej ją wołała. Znów była niezwykle blisko zaspokojenia swojego pragnienia. Tym razem nie zamierzała odpuszczać od tak, dostała okazję od losu, by móc zatopić w niej swoje kły. Dlaczego miałaby z tego nie skorzystać? Kolejnej szansy może już nie otrzymać, więc trzeba było wykorzystać tę tutaj.