Kiedy łamiesz zasady, łam je mocno i na dobre.

Po zmroku każde miejsce wyglądało tak samo, zmieniały się tylko zapachy.
Wampirzyca  miała dosyć rozświetlonego centrum miasta, neony drażniły jej oczy swoimi krzykliwymi kolorami, efekt spotęgowany był prochami, które wzięła kilka godzin temu, a dopiero teraz zaczęły działać. Była lekko otumaniona, jednak na pierwszy rzut oka było to niewidoczne, bez wahania stawiała kolejne kroki, tym razem kierując się na przedmieścia. Gdy wychodziła z ciemnej uliczki stanęło przed nią sześć postaci skrytych w mroku; z pewnością mogła wyczuć, że to wampiry, pewnie niższej krwi. Jednak jej zmysły były nieco przytępione, dlatego reakcja na atak również była opóźniona. Przed tym jak jednemu przetrąciła kark, jednemu rozerwała szyję, inny zdążył dźgnąć ją nożem w brzuch, na całą długość. To właśnie ten jako pierwszy skończył marnie, drugi podszedł zbyt blisko, a reszta uciekła. Czarnowłosa zaklęła pod nosem, próbując nie wydać z siebie głośniejszego dźwięku, mogłaby zwabić inne mendy skuszone zapachem jej krwi, który powędrował z wiatrem nie wiadomo jak daleko. Znalazła się w złym miejscu i o złej porze, w złym stanie fizycznym zapewne też; głód zmusił ją do wyjścia, nawet po zażyciu kolejnego nielegalnego świństwa. Teraz musiała znaleźć ofiarę, która dobrowolnie czy nie, podzieli się z nią krwią, ponieważ rana sama się nie zagoi, była zbyt głęboka. Gdyby nie przytłumienie zmysłów, bez problemu poradziłaby sobie z każdym napastnikiem, ale najwyraźniej dzisiaj nie był jej najszczęśliwszy dzień. Dlatego wychodząc z uliczki, od razu weszła do parku, który o tej porze spowity był w mroku, nie licząc kilku miejsc gdzie lampy jeszcze ostatkiem sił oświetlały przestrzeń pod nimi. Veina trzymając kurczowo dłoń na brzuchu, starała się wyprostowana przejść zacienionymi alejkami w poszukiwaniu człowieka. Z daleka zobaczyła chłopaka, który najwyraźniej wracała z randewu, ponieważ kompletnie nie zwracał uwagi na otoczenie. I dobrze.
Wampirzyca przystanęła obok wielkiego drzewa, opierając się plecami o pień. Rana krwawiła i dokuczała, choć z pewnością nie była czymś czego wytrzymała wampirzyca miałaby nie znieść; jeśli zaraz wypije odpowiednią ilość świeżej krwi, wszystko powinno wrócić do normy w krótkim czasie; może wtedy i substancje, które miała we krwi przestaną działać, a ona wróci do pełnej świadomości.

Centrum w nocy miało jedną wielką wadę. Było oświetlone. Rzeczą jasną było iż miało to pełno zalet, ale dla Corna, równie dobrze światło mogło by zgasnąć. Nie przepadał za nadmiarem światła. Był człowiekiem, jednak jego wzrok był lepszym. Omijał tłumy, zwłaszcza wieczorami, dlatego spotkanie go w parkach, czy za miastem było standardem. Tego wieczora również był w parku, jego strój był nieco splamiony krwią, a on sam z mordy wyglądał jakby miał jakiś problem, do każdego kto na niego spojrzy. W parku dopadł jeden z ciemniejszych zaułków, jak trafnie zgadł, jedna z latarni w tym miejscu była pozbawiona żarówki. Nie próbując się kryć szedł dalej, wzdłuż ścieżki. Już z dala było go słychać, zwłaszcza jego chód, który wydawał swój metaliczny odgłos, czego sprawką były okute buty. Poza tym stąpał twardo po ziemi. Poruszył barkami idąc dalej, rozglądając się leniwie po otoczeniu, nie dostrzegając nic ciekawego, a no tak jakiś chłopak się pałętał po parku. Spojrzał na niego, nie zwracając większej uwagi dzieciakowi.
Podszedł do jakieś ławki, wyjmując mały przedmiot z płaszcza. Posadził zad na drewnie, które wydało charakterystyczny skrzyp. Odkręcając korek piersiówki, już po chwili przystawił sobie ją do ust w celu napicia się i gdyby nie zapach krwi, który wydobył się z przedmiotu, być może zwęszyłby wampirzyce która czyhała gdzieś niedaleko. Zapowiadała się leniwa noc, chyba że pójdzie do Slumsów, tam się nie dało nudzić. Umilając więc sobie przemyślenia krwią wymieszaną z alkoholem, zerkał po parku, który skrywał wiele cieni, zważywszy na porę. Nie obawiał się jednak licha, które nigdy nie śpi.

Plan wydawał się idealny, a przynajmniej lepszego w tej chwili nie wymyśli, zwłaszcza gdy jej mózg był zajęty ogarnianiem rzeczywistości i przystosowaniem się do warunków w jakich miał funkcjonować. Czarnowłosa wciąż kurczowo trzymała się za brzuch, gdyż rana krwawiła i nie zapowiadało się, by niedługo przestała; cienka bluzka była mokra od posoki o całkiem przyjemnym zapachu, czarnowłosa mogła jedynie próbować zakryć delikatnie zranione miejsce połami skórzanej kurtki. Ten chłopak był jej jedyną nadzieją, że za kilka dłuższych chwil wróci do zdrowia. Kobieta starając się iść wyprostowana, weszła do tej samej alejki, w której z przeciwnej strony nadchodził śmiertelnik, będzie musiała mu zepsuć ten wieczór. Gdzieś z oddali usłyszała ciężkie kroki stawiane przez mężczyznę, ale nie zwracała na niego uwagi, bo umysł był zaprzątnięty tylko dwiema myślami: szybkim ruchem obezwładniającym młodzieńca, który zaraz miała wykonać oraz analizą co takiego tym razem zażyła czarnowłosa i kiedy do cholery przestanie działać.
Veina mijając chłopaka, po prostu rzuciła się na niego i przy pomocy wampirzej szybkości przygwoździła go do drzewa; tak szybki ruch zdradzał jedynie dźwięk butów szorujących po żwirze. W tej chwili tylko czas był zwolennikiem czarnowłosej, więc nie czekając na nic, wgryzła się boleśnie w szyję śmiertelnika, a jej usta zalała gorąca świeża krew, za której sprawą i oczy przybrały kolor szkarłatu. Po długich trzech łykach, kobieta odsunęła się od śmiertelnika, który po prostu zsunął się plecami po pniu drzewa i upadł na ziemię. Wampirzyca postanowiła zrobić dokładnie to samo i usiadła pod drzewem z drugiej strony, by odpocząć. Nie mogła tylko przewidzieć, że chłopak zemdlał z wrażenia, ale adrenalina spowodowała, że po kilku minutach ocknął się i z bolącą, wciąż delikatnie krwawiącą szyją, wstał i z krzykiem zaczął biec w kierunku, w którym zmierzał, zanim Veina się na niego rzuciła. Czarnowłosa tylko zdziwiona wyjrzała zza drzewa, przewróciła oczami i dalej niewzruszona siedziała oczekując nabrania sił po tym drobnym posiłku. Podniosła bluzkę, by spojrzeć na ranę, materiał boleśnie odkleił się od miejscami zakrzepłej krwi i odsłonił małą na wielkość ranę, która za to nadrabiała głębokością. Zaczynała czuć w niej nieprzyjemne mrowienie i inne specyficzne uczucie świadczące o tym, iż tkanki miały ambitny zamiar regeneracji; na szczęście nie był to poważny uszczerbek, więc za chwilę kobieta poczuje się o wiele lepiej. Gdy substancje psychotropowe przestaną działać, będzie idealnie; jednak póki to nastąpi, wywołają perlisty śmiech u czarnowłosej. Mógł oznaczać wszystko: ironię z powodu stanu w jakim się znalazła, zrozumienie głupoty jaką zrobiła wychodząc z domu w stanie pół nieświadomości, za kobietą nie trafisz.

Będąc w parku, nie dało się nie usłyszeć krzyku chłopaka, który rozszedł się poniekąd echem. Zaprzestając spożywania krwi, zerknął w kierunku, gdzie skierował się chłopak. To stamtąd dochodził krzyk, jednak kim by był gdyby zignorował go o takiej porze. Chowając zatem piersiówkę do kieszeni, wstał. Skierował się powoli w kierunku, którym samy przybył. Coś mu umknęło? Możliwe, nie sposób jest upilnować każdego miejsca i każdą osobę. Nie potrzebował dużo czasu, by namierzyć wzrokiem uciekającego dzieciaka, którego bez wątpienia coś wystraszyło. Sam czasem odczuwał niepokój, gdy przechodził przez podobne miejsca, ważne aby jednak umieć sobie z nim radzić, a młodzieniec nie oszukujmy się, nie wyglądał na kogoś ze stalowymi nerwami. Cały w skowronkach, przez co mogło go wystraszyć wszystko, lecz łowca w chwili zbliżania się coraz bliżej całego miejsca zdarzenia, zaczął wyczuwać zapach krwi, który jednak wskazywał na to iż chłopak wcale tak bezpodstawnie nie darł mordy. Jeżeli jednak miał siły krzyczeć, jak i spierdalać to znak, że nic większego mu się nie stało.
Ujrzana kobieta była oparta o drzewo od strony której nadszedł Cornelius, nawet jeżeli nie od frontu, to dostrzeżenie jej było nieuniknione. Siedziała pod drzewem, czym niby się zmęczyła? Jedzeniem? Ilustrując ją spojrzeniem, nie wydawał się być wzruszony tym co widzi, a widział dobrze.
- Tak spieprzyć robotę...
Zaczął zbliżając się do kobiety, która mogła zorientować się iż ciężkie kroki, należało własnie to mężczyzny który przybył tu zaalarmowany krzykiem. Zatrzyma się w odległości, do trzech metrów, patrząc na wampirzyce z góry. Chłop z pokaźną posturą, jak i z ryjem który nie zachęcał do rozmów. Blady, wyglądający gorzej niż nie jeden morderca, którym zresztą był. W żadnym stopniu nie przypominał Japończyka, czy też zwyczajnego turysty.
- To z Ciebie tak śmierdzi.
Plamy krwi skupiające się na brzuchu, w dodatku łapy kobiety, które wymownie błądziły w okolicach brzucha. Jej szkarłatne spojrzenie zdradzało ją od razu, a Cornelius mimo świadomości o jej ataku, nie był zły. Nie zabiła, a skoro była ranna, naturalnym, było iż instynkt łowiecki wołał o pomoc. Picie krwi nie było niczym złym, skoro sam to robił, ale wampirzyca mogła by zadbać o swoją ofiarę, bowiem ta uciekła. Cholera wie co rozpowie. Mogła mieć wywalone na to, niemniej to nie tłumaczyło jej tak dziecinnego zachowania. Jej odurzenie owszem.
- Ciężka noc, co? Wstawaj, zaraz się jeszcze zlecą psy.
Odparł do niej nie kryjąc swojego chłodu, ale i zadowolenia wywołanym widokiem stanu wampirzycy. Aby nie wyszedł z niego dziad bez serca, którym nie był, wyciągnie do kobiety dłoń w wiadomym celu. Był jednak gotowy na ewentualną probe ataku jego osoby.

Gdyby miała siłę to z pewnością wstałaby i dogoniła chłopaka, by pozbyć się jedynego bezpośredniego świadka jej zbrodni. Zrobiłaby to tylko dlatego, że swoim krzykiem tylko ją zirytował, a nie z powodu stania się ewentualnym problemem, po tym wieczorze zapewne w jego głowie zrodzi się wiele pytań, które będą krążyć wokół postaci zdecydowanej do zaatakowania w, praktycznie, miejscu publicznym. Akurat czarnowłosa najmniej przejmowała się, iż taki atak może jedynie potwierdzić od dawna krążące plotki i istnieniu wampirów; rutyną stało się ukrywanie, dlatego może przestała tak bardzo uważać na swoje bezpieczeństwo i kompletnie nie przejmowała się ofiarami, które po atakach mogły coś pamiętać, zwłaszcza jak ten chłopak, który miał szczęście, że trafił na wampirzycę o obecnie wątpliwej kondycji fizycznej.
Jednak jako, iż nie mogła dogonić chłopaka i wyrwać mu języka - dosłownie - jedyne co zrobiła to przewróciła oczami zażenowana jego zachowaniem, żeby drzeć tak ryja przez jedno małe ugryzienie? Oparła głowę o pień drzewa, by w spokoju dojść do siebie. Rana zaczynała się goić, więc w przeciągu godziny powinna się zabliźnić, ślad i zwiększona wrażliwość tego miejsca pozostanie, ale z tym już czarnowłosa sobie poradzi.
Dopiero ciężkie kroki, które usłyszała z bliskiej odległości ją zirytowały, miała dosyć wrażeń jak na tę noc, więc z pewnością nie ucieszy się gdy mężczyzna do niej podejdzie. A niestety to zrobił. Jej zmysły przestały tak szaleć, więc w mniejszym stopniu była w stanie się skupić. Jedną dłoń odłożyła na trawę, by w przypadku ataku nieznajomego była w stanie bronić się przez chwilę póki nie zwieje, bo w takim stanie nie chciała walczyć, a zamiarów białowłosego nie mogła być pewna. Już po samych zapachu była w stanie stwierdzić, że mężczyzna nie jest wampirem, choć wygląd na to nie wskazywał.
- Dla kogoś, kto pije krew wampirów powinnam być niczym opium. - dodała z ironią w głosie, odnośnie jego wcześniejszych słów, a łatwo było to stwierdzić po woni, która unosiła się wokół niego, ledwo wyczuwalna. Jednak zdawała sobie sprawę, że krew zgromadzona na ubraniu wciąż była łatwo wyczuwalna, zwłaszcza, że nie było jej mało.
Chęć pomocy to za dużo powiedziane.. ale wsparcie z jego strony było co najmniej podejrzane, dlatego kobieta zanim podała mu dłoń, przechyliła głowę i podejrzliwie spojrzała w jego oczy. Ze względu na swoją sytuację nie mogła narzekać, więc ostatecznie wsparła się dłonią o jego dłoń i wstała powoli.
- Bywały lepsze. - odparła i kiwnęła delikatnie głową, na lepsze podziękowanie nie licz. Wciąż miała powiększone źrenice, co oznaczało, że prochy nie przestały działać, więc ostatnią rzeczą jaką miała w głowie było wylewne dziękowanie śmiertelnemu mężczyźnie, którego intencji nie znała.
- Nie musisz mnie odprowadzać do domu. - powiedziała z przekąsem, ale nie odwróciła się od razu. Popatrzyła na białowłosego i po namyśle, krótko zapytała:
- Łowca? - ale chyba właściwie nie musiała czekać na odpowiedź. Zaklęła pod nosem, coś w dziwnym języku, co po prostu miało oznaczać, że ona zawsze musi mieć takie szczęście.

Podchodząc już widział co zaszło, już nie raz uczestniczył, bądź słyszał o tym standardowym schemacie działania. Ofiara uciekła, zostawiając za sobą swój smród, który doprowadziłby do niego nawet ślepego. Póki co chodził na późniejszy plan. Stając przed wampirzycą, zaczął jej się przyglądać. Na pierwsze słowa wampirzycy nie odpowiedział. Nie wymagały one komentarza, mimo iż na bladej mordzie dało się dostrzec uśmiech, który odsłonił krzywe zęby. Nie zamierzał wyrzekać się czegoś co było tak oczywiste. Chwile później już wyciągnął ramie do wampirzycy, która wydawała się zastanawiać nad intencjami Łowcy. Nic dziwnego. Osoba z takim wyglądem, wyciągająca pomocną dłoń musi być podejrzana. Złapany za rękę, ujął kobiety dłoń pewniej, po czym nie miał problemu z podźwignięciem jej do pionu. Jakie wielkie będzie jej zdziwienie, gdy przez chwile nieuwagi Łowca założył jej bransoletkę na dłoń.
Moment przyciągnięcia jej ramienia bliżej siebie i wkroczenia drugiej ręki, był krótki, ale czy oko wampirzycy to wychwyci?
Kajdanki blokujące moce. Był to przedmiot tak stary, a mimo to stosowany aż do dziś. Wampirzyca była pod jakimś wpływem, czy to alkohol, czy to prochy, niezależnie do tego wiedział że posiłek z niej będzie kiepski. Nie wiadomo co za szajs płynie w jej żyłach. Umilić sobie mogą wieczór jednak rozmową.
- Nie zamierzam.
Niezależnie od udanego założenia oczka od kajdanek, wydawał się być dziwnie spokojny, chłodny. Nie triumfalny, nie kpiący, wręcz wyprany ze wszelkich emocji. Założył, nie założył, zależy to od stanu wampirzycy, który jednak najlepszy nie był, no i od niej samej. Gdy jednak założy jej kajdanki, to puścił jej dłoń, pozwalając jej zobaczyć błyskotkę. Nie obawiał się ataku ze strony wampirzycy, a raczej tego że może mu nieoczekiwanie spierdolić, np poprzez teleport. Nauczył się że różne wampiry, różnie reagują na wieść iż łowca jest obok.
- To gdzie tak się urządziłaś? Zresztą jak mam do ciebie mówić?
Czy był łowcą, nie zareagował na to pytanie. Było to oczywiste. odpowiedział jej pytaniem, obserwując jej zachowanie, które mogło być różne w zależności od tego jak się potoczyła sytuacja. Rozejrzy też się po otoczeniu w celu sprawdzenia czy czasem nie ma żadnych gapiów.
- Chodź. 
Rzuci, po czym jednak zechce się ruszyć, by oddalić się z tego miejsca, nie sam jednak.

Tak, z pewnością ten nikły uśmiech na jego bladej twarzy sprawi, że czarnowłosa poczuje się bezpiecznie w jego towarzystwie, krótka przyjacielska pogawędka i rozejdą się w pokoju do domów. Nie było sensu zbyt długo myśleć na temat jego intencji, które w tym momencie były jasne, może dopiero później ją zaskoczy. Zawsze musiała mieć takie szczęście, by w chwili najbardziej niesprzyjającej jeszcze spotkać Łowcę. Nieznajomy z pewnością nie wyglądał na początkującego, młodego łowcę, który nieudolność nadrabiał zapałem. Teraz zapewne w jej kwestii leżało, by nie dać mu więcej powodów do zajęcia się wampirzycą w sposób profesjonalny. Póki co odnosiła wrażenie, że nie ma ochoty zaprzątać sobie głowy odurzoną wampirzycą, nie skrzywdziła zbytnio tego płaczliwego chłopaczka, a przecież Cornelius nie miał dostępu do jej kartoteki, jeśli takowa znajdowała się w Oświacie; nie jedno miała na sumieniu, ale zawsze starała się być ostrożna, by nie pozostawić po sobie czegokolwiek co by bezpośrednio wskazywało na jej winę.
Wampirzyca po krótkiej chwili zawahania, jednak podała mu rękę, by pomógł jej wstać. Była doświadczoną kobietą, wygląd nie wskazywał na jej wiek, który mógł wiele powiedzieć o wydarzeniach, które przeżyła. Dlatego od razu zauważyła kajdanki, które Cornelius zdążył zapiąć jej na przegubie lewej ręki. Młodszy krwiopijca wpadłby w popłoch lub co gorsze, zaatakował, próbował uciekać; czarnowłosej żadna z tych możliwości nie przyszła do głowy. Westchnęła głośno i uniosła nieco głowę, by spróbować spojrzeć śmiertelnikowi w oczy, unosząc jedną brew. Nie była bardzo zaskoczona, ale uważała to za zupełnie zbędny element. Choć z jego perspektywy było to zapewne konieczne.
- Wytłumaczę to sobie tak, iż stanowię duże zagrożenie. - odpowiedziała sarkastycznie, przewracając oczami. Nie mogła dziwić się przyzwyczajeniom starego łowcy. Uniosła rękę go góry, by jeszcze raz zerknąć na swój skuty nadgarstek, nie było to wygodne w noszeniu, przynajmniej dla niej. Bo choć twarz mężczyzny wydawała się być martwa, bez wyrazu, wiedziała, że każdy z nich coś czuje, to było oczywiste, więc co Ty teraz czujesz?
- Uważaj, bo zaraz uznam, że Cię to interesuje. - dodała. Może dobre wychowanie nakazywało zapytać kobietę dlaczego krwawi, ponieważ zainteresowanie się samą raną to już zbyt wiele dla łowcy w stosunku do wampira. - Jest za dużo wampirów najniższych krwi, bydło wypełnia ciemne ulice i napada na wszystko co się rusza, a ja nie mam dzisiaj najlepszego dnia.
Jeszcze nieco otumaniona, ale umysł działał poprawnie, a czego jak czego, ale inteligencji i urody nie można było jej odmówić; dlatego nie trudno było się domyśleć profesji, którą para się jasnowłosy. Jeśli oczekiwał, że Veina zacznie panikować, a może i uciekać, będzie bardzo rozczarowany.
- Mario Magdaleno, tyle wystarczy. - odparła w ten sposób, ponieważ póki co mężczyzna nie pozna jej prawdziwego imienia, może nigdy.
Nie było najlepszym pomysłem iść z łowcą w nieznanym jej kierunku, Vi zazwyczaj unikała potencjalnego zagrożenia, ale teraz chyba było za późno na taką decyzję; musiał jej zdjąć ten szajs z ręki, inaczej będzie to pewnie kosztowne i wymusi uruchomienie zapomnianych kontaktów. Zachowywała spokój, bo i miała taki charakter i nie sądziła, by cokolwiek innego tu pomogło.
- Szykuje się długi spacer, od razu mnie ogłusz i przerzuć przez ramię.

- To nie kwestia zagrożenia.
Nie obawiał się kobiety, mało kiedy czuł lęk, lecz mimo to nie ignorował kobiety i jej możliwości, nawet jeżeli ta teraz wyglądała niezbyt ciekawie. Obręcz kajdanek która swobodnie zwisała z nadgarstku kobiety przyciągała uwagę, jednak kto o tej porze zwrócił by na takie coś uwagę.
- Gdybyś mnie nie interesowała, zignorowałbym cię.
Odparł z ironia zerkając na nią znacznie. Mógł zwrócić na nią uwagę z wielu powodów, nie tylko dlatego że jest wampirem. Nie musiał się jednak z tego tłumaczyć i tego też nie robił. Kobieta tez nie musiała mu nic mówić, to była jej sprawa.
- Niechaj i tak będzie.
Imię było czymś co było z każdym na lata. Sam cenił swoje dane, więc używał przykrywki, była ona przydatna w wielu sprawach. Skoro sam więc krył imię, to inni też to mogli robić. Wolny wybór. Zaczęli się powoli kierować aby najdalej z miejsca w które mogły przybyć służby porządkowe, po co sobie kusić los? Maszerując spokojnie jego wyraz twarzy nie zmieniał się, a mając wampirzycę na oku kierował się w kierunku dzielnicy mieszkalnej. Na sugestie kobiety zatrzymał się, by odwrócić się do niej w pełni. Zerkając na jej lico i na stan na jego bladej twarzy pojawił się grymas wrednego uśmiechu.
- przerzucenie Cię przez ramie i pozbawienie świadomości będzie dla Ciebie nagrodą, niżeli karą.
Nie każdy wampir musiał zginąć, ale każdy powinien zostać ukarany. Cornelius coraz częściej przejawiał wobec wampirów swoje dobre serce, co było dziwne. Wynikało to jednak z tego, że im dłużej spożywał ich krew, tym bardziej rozumiał ich zachowania. Veina nie wyglądała mu na kogoś kto atakowałby dla przyjemność, w każdym razie nie teraz gdy ją prawie przyłapał. Została zraniona, gdyby nie próbowała uzupełnić braku, prędzej czy później zaatakowała by jak zwierze. Ruszył dalej, i park na nieszczęście kobiety ciągnął się długo, bądź łowca specjalnie wybrał tą trasę. Koniec końców zechce ją pchnąć na jedną z ławek, tak by prędzej usiadła, niżeli zaryła twarzą, czy przeleciała przez drewno.
-No więc gdzie się tak urządziłaś?
Zapytał już chłodniej, a przez gardziel wydobył się już bardziej gardłowy głos, zwiastujący kłopoty, choć niekoniecznie. Być może zastanawiał się nad konkretniejszą kare za nieuwagę.

Nie ignorowanie jej to z pewnością mądre posunięcie, bo przecież była krwiożerczym potworem ze słabością do butów na obcasie. Nie zmieniło to jednak faktu, że czarnowłosa znajdowała się w naprawdę kiepskiej sytuacji i z tej dwójki, to ona mogła mieć, lub już miała, zdrowo przejebane. Wiele rzeczy można było powiedzieć o jasnowłosym mężczyźnie, ale nie to, iż wyglądał jak siostra miłosierdzia, na które wampirzyca pewnie nie mogła liczyć, nie było do tego podstaw.
- Jestem pewna, że Twój brak zainteresowania wyszedłby mi na dobrze. - powiedziała uśmiechając się krzywo, bo mogła tylko domyślać się co roiło się w głowie łowcy. Nie wiedziała dokąd idą, jednak nie miała zamiaru wychodzić nigdzie poza ten park; ludzi było tutaj niewielu, ale zawsze jacyś pałętali się mimo później godziny. W takiej sytuacji mogła mieć jedynie nadzieję, że skrzywdzi ją, ale może nie porzuci na środku parku, by ostentacyjnie pochwalić się dziełem.
- Zależy co zrobisz ze mną, po tym jak stracę przytomność... - dodała pod nosem. Nikt tak jak ona nie potrafił pakować się w kłopoty; a wydawało się, że będzie to przyjemny wieczór - trochę procentów, najlepszej jakości śnieg, ale jak widać, wredny los miał inne plany.
- A jak Ciebie mam nazywać? Muszę wiedzieć kogo przeklinać w myślach. - bo wychwalać chyba nie będzie, coś tak czuła. Veina wciąż trzymała się ranę, która jednak dzięki krwi płaczliwego chłopaczka, wyglądała znacznie lepiej i nie doskwierała kobiecie. Jednak potrzymanie się za bok i poudawanie z pewnością jej nie zaszkodzi.
- Samotna kobieta chodząca po zmroku wiele ryzykuje. Na przykład może zostać dźgnięta nożem ku uciesze pomiotów najniższej krwi. - odpowiedziała, chyba wystarczająco.
Veina obserwowała otoczenie, myśląc jak wyjść z tej niekorzystnej sytuacji. Gdy została pchnięta na ławkę, klapnęła na nią tyłkiem, wystarczyło jej uszkodzeń ciała jak na jeden wieczór.
- Możesz przejść do meritum? - zapytała wprost. Nie liczyła na jakąkolwiek pomoc ze strony mężczyzny, więc była przygotowana nawet na najgorsze. Jednak przeciąganie tej chwili było denerwujące i nie miało sensu; oczywiście mogła mu zaproponować wykupienie się w zamian za wysłanie pięknej paczki z wampirzą krwią, bo jasnowłosy nie wyglądał na takiego co odmówi, ale czy w obecnej sytuacji to cokolwiek by dało. Mógł być pewien, że Veina zacznie się bronić i nie ułatwi mu tego, co chciał zrobić.