W odmętach opustoszałej biblioteki

Na skraju miasta znajdowała się niewielka biblioteka. W głównej mierze pokrywał ją kurz, ale i również znajdowała się w niej masa starych oraz nowych książek. Gdzieniegdzie można było dostrzec pojedyncze stoliki, dostawione do nich krzesła, a nawet wielkie, drewniane konstrukcje, przypominające dawniejsze drabiny. Na jednej z nich można było dostrzec niewielką istotę, która przebierała między wielkimi, literackimi dziełami.
To wydarzenie miało miejsce trzy lata temu, gdy Laurie jako nowa hybryda w nocny wieczór chciała zaspokoić swój głód wiedzy. Ciągle brała to nową i nową książkę, przekartkowując tylko jej strony. Następnie, gdy treść nie była zadowalająca lub według niej nieodpowiednia, odtrącała przedmiot, odkładając go z powrotem na jego miejsce. Inaczej się działo w przypadku książek zawierającymi treść erotyczną. Młoda dziewczynka rzucała je prosto na ziemię, nie wierząc w ich jakąkolwiek wartość. Tym samym, stojąc na wysokiej ,,piramidzie", tworzyła niewielki chaos na ziemi.
Po zejściu z niej, spojrzała za okno. Była noc, o czym chociażby świadczyła obecność gwiazd, a nawet księżyca w fazie nowiu.
Zaczęła krążyć, rozglądać się. Kaptur miała zdjęty, przez co widok króliczych uszu, czy chociażby małego, puchatego ogonka był dostępny dla każdego, kto by przekroczył próg budynku. Pomimo takiej okazji, nikt się nie zjawił, a przynajmniej tak myślała, do czasu, gdy nie usłyszała kroków dochodzących od strony drzwi. W pierwszej chwili, pognała za następny regał do działu z książkami psychologicznymi. Następnie zaczęła wyglądać za sterty, niedbale ułożonych tomików. Jednym z nich był chociaż ,,Powerful Mind", który kiedyś wpadł w jej ręce przez przypadek, teraz jedynie, udając, że go nie widzi, skupiła się na obcej istocie.
Otaczało ją dziwne poczucie niepewności, ze względu na to, iż nagle zrobiło się cicho. Żadnych szmerów, tym bardziej hałasów, które mogłyby jej pomóc odnaleźć niezidentyfikowaną jednostkę.
- Halo? Jest tu kto? - zapytała, spoglądając raz w prawo, a następnie w lewo. Czyżby zniknął? Zaczęła się nad tym zastanawiać, cały swój ciężar kładąc na znajdującym się przed nią regale. Jednocześnie dalej obserwowała otaczający ją teren, czekając na ruch nieznanego lub kolejną falę.. ciszy.

Można byłoby się spodziewać, że ten wieczór jej jakoś upłynie. Sami rozumiecie, w otoczeniu ciszy i spokoju, no i półek z książkami oczywiście. Jednakże los chciał, by kroki postawiły jej uszy niemal na baczność, zaś każdy szmer zdawał się być przekleństwem, którego nie mogła powstrzymać. Bała się i to naprawdę, nie wiedząc z czym, ani kim ma do czynienia. Tak oto błądziła, skradając się z miejsca na miejsca, aż naturalnie skryła się za jedną z półek. Wysoka była, zawierała pełno dzieł, ułożonych jedno przy drugim, no może poza tymi, co ktoś umieścił nieco wyżej. Te walałby się, często kończąc nie przy sobie, a na sobie. Prawdopodobnie poprzedni czytelnik był na tyle leniwy, że wolał odłożyć je w zupełnie inny, bardziej przystępny dla niego sposób. Gbur!
Można byłoby się spodziewać, że dekoncentracja, wcale nie zgubi małej dziewczynki. Niestety, w jej przypadku okazało się zupełnie na odwrót. Przyglądając się z zamiłowaniem nieznanym jej powieścią, nadzwyczaj w świecie zapomniała o czającym się gdzieś nieopodal nieznajomym. Tym samym sposobem, nawet nie zauważyła, gdy dwie ręce wychyliły się za sąsiedniego regału. Ba! Nawet nie wiedziała, kiedy tajemniczy osobnik, przemieścił się na tyle blisko, by móc coś takiego zrobić. No nic, czasu cofnąć nie mogła, a następstwa, tak czy siak były nieuniknione, zwłaszcza, gdy nagle poczuła jak para rąk ściska ją za uszy. W pierwszej chwili, po prostu zdrętwiała, pod wpływem siły oponenta, stając na palcach.
- T-t-o b-b-boli! - wyjąkała, zaczynając powoli oddawać się drżeniu ciała. Ciężko było utrzymać się na koniuszkach palców, tym bardziej, gdy ktoś dotykał jej uszu. Dla obalenia mitu, podpowiem, iż sposób w jaki on trzymał jej narządy słuchu, wcale nie był dla Laurie przyjemny. Cierpiała, co sygnalizowała cichym pojękiwaniem, który miała nadzieję, że spłoszy potencjalnego przeciwnika.

Zaczęło się od machania nogami. Po oderwaniu się od ziemi, nie pozostało jej nic innego jak właśnie to, a i jeszcze piszczenie. Tak, tylko, że znacznie głośniejsze, bardziej jawne. Do tego urywany krzyk, który pojawił się wraz z zobaczeniem swojego oprawcy. Bandaże tu, bandaże tam i ten dziwny strój, plus chwila, czy to ogon? Przynajmniej jego fragment zamajaczył jej za nim, ujrzała go w pełnej okazałości. Gdy tylko znów stanęła na ziemi, zaczęła odruchowo rozmasowywać bolące od wcześniejszego ucisku uszyska. Następnie, przybrała pozycję typowo obronną, bowiem nie na co dzień, ktoś krąży wokół Ciebie i ogląda. To z jednej to z drugiej, zupełnie jakby była dziwadłem pochodzącym z cyrku. Przynajmniej tak się właśnie poczuła.
- Królikiem?
Odpowiedź pytaniem na pytanie, czasami leżała w jej naturze, zwłaszcza, gdy sama do końca nie znała odpowiedzi na dane zagadnienie. Czym była? Prawdopodobnie człowiekiem i królikiem jednocześnie, a raczej bardziej ich połączeniem, coś jak hybrydą? Możliwe, choć to wymagało znacznie głębszych rozważań. A tymczasem, za nim doszła do tego, co jest białe, a co czarne, zaczęła przyglądać się nowo przybyłemu cosiowi. Na początku spojrzała na jego szatę, w której się jej ukazał. Serio, nosił coś takiego, na co dzień? Spojrzała zatem raz jeszcze, po czym cicho westchnąwszy, przeszła do dużo ciekawszych atrybutów. Chodziło bowiem o wilcze uszy oraz ogon, który tylko prosił się o dokładane zmacanie. Również, nie zapominajmy o kłach, którymi mógł rozszarpać jakieś małe zwierzątko, no duże może też, ale nie straszmy i tak już spłoszonego królika. Ponad to, w porównaniu do niego jej uszy były oklapnięte, zaś puchaty ogon się cały naprężył.
- Nie, nie! Ja... to ukrywam, ale teraz byłam sama, w końcu tyle książek, co mogłoby się stać i nagle ty! Właściwie, to kim oraz czym jesteś? Nie wyglądasz jak... człowiek?
Zerknęła na niego, posyłając mu dość słaby uśmiech. Mimo to, nagle znowu spojrzeniem uciekła do puchatego ogonka. W końcu on był taki piękny i mogła go przecież dotknąć! Wystarczyło spięcie mięśni, sus do przodu i kic! Nawet nie zauważyła, w którym momencie naprawdę wyskoczyła w celu pochwycenia swojej zdobyczy.

Pomylił ją? Spodziewała się bardziej sensownego wyjaśnienia, a tu się spotkała, z czymś takim. Myślała, że jak człowiek mierzy sto trzydzieści centymetrów wzrostu, to inni chociaż poudają, że tak naprawdę go zauważają. Mimo to, tak się nie stało. Została na rzecz jakiegoś zwierzęcia, po prostu zignorowana jako człowiek. Tym samym doszła do wniosku, że tak naprawdę tą lepszą połową jest jej królicza strona. Trochę ją to zaniepokoiło.
- Czyli zignorowałeś inne zapachy na rzecz tego? Kto by się spodziewał, że tak po prostu można zbyć pot, który notabene należy do człeka - wzruszyła ramionami, udając niejako eksperta w tej dziedzinie. W ich pociesznym gronie nie tylko Wilk miał wyczulone zmysły, ale i również Laurie, która korzystając ze swoich atrybutów, trochę niuchnęła otoczenia. Niestety po głębszej analizie, zapach biblioteki zmieszanej z mini zoo średnio jej się spodobał.
- To znaczy? - wyrwało się z jej ust, całkowicie zapominając o tym, iż w wyniku jej wcześniejszej odpowiedzi Wilk zaklasnął w swoje obandażowane dłonie. Zupełnie tak, jakby dokonała czegoś niezwykłego.
Pomimo ogarniającej jej ciekawości, ciągle nie straciła zainteresowania ogonem. Mogłaby przysiąc, iż ten jakimś zaczarowanym sposobem wabi ją do siebie, jednocześnie ograniczając odbieranie zewnętrznych bodźców. Tym samym, zapobiegnięcie kolejnych następstw równało się z niemożliwym, zwłaszcza, gdy w powietrzu niestety nie miała jak wykonać kolejnego manewru. W konsekwencji trafiła prosto w ręce tajemniczego pana. Co spowodowało, że uniosła łepek delikatnie do góry, a następnie słabo się uśmiechnęła.
- Jak się nazywasz? - zapytała w pierwszej chwili, a następnie dodała - Bo wiesz, myślę, że warto znać, chociaż imię i nazwisko osoby, którą się przytula... Dlatego, ten... Proszę, żebyś odpowiedział - wydukała nieco speszona, o czym chociażby świadczyły jej delikatne rumieńce na polikach. Jednak chcąc je ukryć i jednocześnie zaprzestać spoglądać w oczka towarzysza, w kolejnym odruchu mocno się w niego wtuliła. Dla niej to było... po prostu żenujące...

- Czekam zatem na pokutę, oby tylko za bardzo nie bolało. Nie lubię tego uczucia - powiedziała cichszym nieco głosem, starając się przy okazji zrozumieć, co złego uczyniła. Przecież, zwróciła mu jedynie uwagę na pewien aspekt, który nawet ona była w stanie zauważyć. Wiadomo, że nie tylko on potrafił węszyć, czy pochwalić się wyostrzonymi zmysłami, króliki również to potrafiły.
- Nie ma. Nie jesteśmy w kreskówce ,,Wilk i Zając", by czuć jakiś respekt i z resztą, tu gdzieś w pobliżu muszą być jakieś domy. Czułam jagnięcinę po drodze..
Na samą myśl, omal się nie zaśliniła, zastanawiając się nad tym, co ona by zrobiła z takim kawałkiem mięska. Jednocześnie była prawie pewna, że przed wyjściem zapomniała właśnie o kolacji. Gdy wszyscy zajadali się zaserwowanym w Akademii posiłkiem, ta nadzwyczaj czmychnęła, chcąc zaspokoić swoje potrzeby w nieco inny sposób. Mimo wszystko, wciąć uważała, iż jej się przyfarciło.
- Nio, dobra - dodała, zaczynając poruszać niebo i ziemię, byleby tylko rozwikłać postawioną przez niego zagadkę. Jednakże, niefortunnie po chwili cały tok myślenia został brutalnie przerwany. Wszystko z powodu wydarzeń, które rozgrywały się w tym samym czasie. Mianowicie zobaczyła ząbki Wilka, podczas dalszego przebywania w jego objęciu. Chociaż, czy może nie było na odwrót, gdy pod wpływem nieśmiałości oraz rodzącej niepewności, niejako sama przejęła pałeczkę? Poza tym, dalej reagowała na otaczającą ja przestrzeń oraz słowa, które zostały skierowane do niej.
- Chciałam tylko ogonek, więc to sam mnie porwałeś... I.. i... Wilku nie jest straszny, emanuje ciepłem - wydukała, w tym samym czasie podnosząc na moment łepek do góry. Ku oczom wampira od razu się ukazały malinowe policzki oraz złote oczka, które świeciły niby własnym światłem. Ponad to z narastających nerwów jej rączki na jego plecach zaczynały drżeć. Nie jakoś gwałtownie, lecz delikatnie, dość miarowo.

Spodziewała się czegoś więcej. Nestety, poza zwykłymi słowami nie otrzymała nic, co mogłaby nazwać ,,karą". Krzyk nie nadszedł, ból również, a wymyślne fantazje nie spotkały się z rzeczywistością, w tym licząc gryzienie króliczych uszu. Czekała długi okres czasu na nadejście burzy lub chociażby zwiastunu w formie pioruna, lecz gdy nie otrzymywała nic, zwyczajnie napawała się otaczającą ich ciszą. Tym samym, nie próbowała popędzac Wilka do podjęcia działania, również nie zagadywała go w tym czasie lub denerwowała. Wyczyniła już wystarczająco dużo, by towarzysz mógł sobie o niej wyrobić nie za pozytywną opinię. Może i w Akademiii była niedocenionym geniuszem oraz słodkim dzieckiem, lecz czasami jej zachowanie przechodziło samą siebie, przez co pokazywała wyraźny nietakt. Natomiast za winowajcę brała rodzinę Kurenai, od której wzięła swoje nazwisko. Gromadka wampirów wpoiła jej tradycję oraz szacunek do innych, lecz przez oszustwa, których się dopuścili uległo to wyraźnemu zniekształceniu, czasami doprowadzając właśnie do tego. Zwykle jednak potrzebowała pożądnego bodźca, by wrócić na właściwe tory.
- Czy gdy kogoś polubi, wtedy daje się.. głaskać? - zapytała, po jego odpowiedzi, lecz póki co dalej nie odstępowała go na krok. Nie sądziła jednak, że mężczyzna odsunie od siebie dzieciątko i sam zajmie miejsce na niewielkiej drabince. Gdzieś, jakby nie daleko serca poczuła wyraźne ukłucie, które nasiliło się wraz z nadejściem nowych słów. Dopiero teraz, wyraźnie zrozumiała, co jest na rzeczy. Po opadnięciu hebanowych klapek, zrobiło jej się nad wyraz głupio, gdyż do starszej osoby odniosła się w taki sposób. Gdyby była bardziej zaborcza spróbowałaby się wybronić jego nietypową osobą, w końcu on jest Wilkiem, a tym samym odmieńcem, ale nie tędy droga. Króliczka jakby w przypływie pokory, opuściła swoje stojące uszka, a nawet również spięty ogonek, zwyczajnie opadł parę centymetrów w dół, co w jej odczuciu było wyrazem smutku i żałoby.
- Oczywiście, że starszych trzeba słuchać i dlatego, chciałam przeprosić za swoje zachowanie. Postąpiłam głupio, traktując Pana jako nielada kolegę lub kogoś podobnego sobie. Również przez zbyt odważne wyrażanie siebie, nie okazałam należnego respektu i szacunku, jaki się Panu należy. Co do porozrzucanych książek w moim odczuciu są one zbędne tej placówce. Planowałam je później wyrzucić, ponieważ nie zawierają cennej, życiowej mądrości. Większość z nich to niszowe pornosy, przy których przeciętna jednostka znajdzie zabawę na zaledwie pięć minut. Gdyby to czegokolwiek uczyło lub niosło za sobą pewne wartości, nawet wprowadzałoby coś fantazyjnie nowego, wtedy odstawiłabym takową książkę na półkę. Traktując ją jako nie lada dzieło - przemówiła dość oficjalnym tonem, jak na dziewczynkę, co ma zaledwie trzynaście lat, jednocześnie, czując jakiś niedosyt w swojej przemowie, kontynuowała - Jednakże, niech Pan się tym nie kłopota. Zaraz to posprzatam, a jeśli taka jest Pana wola, to nawet odłożę każdą na swoje miejsce. Jednakże za nim się to stanie, prosiłabym, o przebaczenie i ewentualne wskazanie drogi, którą powinnam kroczyć - po tych słowach w geście nie lada szacunku, zgięła się idealnie w pół, jednocześnie bardziej pochylając głowę. W tej pozycji dzielnie trwała, oczywiście do momentu, w którym by Wilk pozwolił jej wrócić do wcześniejszej pozycji.

Niespodziewane momenty, czy chociażby zaskakujące akcje często odnoszą najwięwkszy sukces. W przypadku Laurie, ten pomysł nie był oceniany pod względem jego możliwości, które mogłaby osiągnąć. Nadzwyczaj w świecie, gdy wcielała swoje słowa oraz czyny, zależało jej tylko na tym, by Wilk wybaczył jej kapryśne zachowania. Chciała zacząć na nowo, co zwykle uchodzi za niebywale trudne. Powszechnie wiadomo, że pierwsze wrażenie odgrywa ogromną rolę w budowaniu pierwszych relacji. Mimo to pokorą, czasami można było wiele ugrać. Nie był to poker, gdzie gracz podejmował ogromne ryzyko, kładąc to kolejne pieniądze. Jej walka zdawała się być o niebo poważniejsza. Zabawa w życie, zwłaszcza w okresie buntu bywa dla wielu nastolatków bardzo ciężka. Tak jak spostrzegł to Nourh typowym jest naburmuszenie się oraz odgrywanie różnego typu scen. W przypadku królika doszło do chwilowego spięcia, przez co oficjalnie mogła się stać wyjątkiem.
- W takim razie jak wyobrażasz sobie pierwszą osobę, która go dotknie? - zapytała ze słyszalną nutą ciekawości. Może i dziewczynka nie należała do fetyszystów uwielbiających być wiecznie pierwszymi, o nie. Chciała tylko poznać ewentualny archetyp, który byłby w stanie tego dokonać. Poprzez takie badawcze poznanie, mogła również wykorzystać parę swoich trików, a tym samym przybliżyć swoją osobę do celu. Nawet jeśli to oznaczało, iż finalnie nie będzie jego ,,pierwszą".
- Myślę, że Pana rozumiem, a przynajmniej mogę śmiało powiedzieć, iż staram się to wszystko pojąć. Zrozumiałam bowiem, że wiedza dostępna jest dla każdego i to w każdej formie. Również, biorąc pod uwagę gust innych ludzi powinnam się liczyć z tym, że coś co dla mnie jest uwłaczające, dla innego bedzie stanowiło fenomenalną formę rozrywki. Hmmm, nie chciałabym wyjść na ignorantkę, dlatego dziękuję za ten punkt widzenia. Zaraz wracam.. - dodała wesołym tonem, a następnie dziarskim krokiem ruszyła w stronę chaosu, który spowodowała. Zgrabnym ruchem zabrała się za sprzątanie bałaganu, co oczywiście zabrało jej niemały kawałek czasu. Mimo to, używając nóg wskakiwała to na jeden regał, a następnie drugi, pokazując, że tym razem drabina jest jej zdecydowanie niepotrzebna. Gdy robotę uważała za skończoną, a wykonała ją bardzo dokładnie, dopiero wtedy dołączyła do Wilka, mogąc wysłuchać, co ma jej jeszcze do powiedzenia.
- Zgadzam się i dlatego, przystaję na ten układ, bowiem widzę w nim same plusy - i faktycznie. Trzynastolatka widziała w tym dealu nie lada szansę dla siebie samej, a była zdania, że im więcej takich układów, tym więcej korzyści. Z kolei im więcej korzyści, tym reszta życia wydawała się prostsza do przebrnięcia, wszakże wszystkie długi trzeba kiedyś spłacać, czyż nie?

Kim ona będzie? Wielkim malarzem, zdolnym plastykiem, a może osobą o wysokiej wytrzymałości psychicznej. Z innej strony mógł to być ktoś szybki jak gepard lub osoba o specyficznym wyglądzie. Tak zastanawiała się Laurie, czekając na odpowiedź starszego Wilka. Wytypowana przez niego osoba miała się stać dla niej modelem do osiągnięcia swojego, jakże trudnego planu. Nie tracąc na wysilaniu się, lecz konkretnym wypełnianiem punktów swojego planu, miała finalnie osiągnąć sukces. Miała... Gdyby tylko odpowiedź towarzysza nie zbiła jej z tropu oraz popsuła przynajmniej większość kluczowych punktów, jak i parę ważniejszych podpunktów. Mimo to, główka wciąż pracowała, przechodząc ze stanu spoczynku, w tryb nagłej, niemal fizycznej pracy.
- Nawet jeśli ta osoba będzie wykształcona, silna, dobrze urodzona, a nawet i piękna według opinii publicznej? Czy taka osobistość nie jest godna jego dotknięcia? Kim w takim razie jest jego właściciel, skoro to On właśnie jest wystarczająco dobry, by móc się z nim obchodzić?
No i teraz przechodzimy do meritum tematu. Skoro siedzący przed nią właściciel ogona był w stanie go dzierżyć, pielęgnować i się nim zajmować. Czy sam w sobie był niezwykły, a może pod grubym futrem skrywała się typowa, przeciętna jednostka? W głowie Lau, aż huczało od możliwych scenariuszy oraz dalszych losów dwójki bohaterów. Również, gdzieś na uboczu trwała ciągła analiza jego sylwetki, a nawet dopracowywała nowy plan, który nie mógłby zostać obalony jednym pstryknięciem palca. Jednak potrzebowała do tego silnych fundamentów, które mogłaby wybudować z możliwie każdej strony.
- Dziękuję i nie ma najmniejszego problemu. Znam wiele intrygujących zagadnień, którymi mogłabym się z Panem podzielić, lecz to wkrótce. Robota czeka.
Nie miała nic więcej do dodania, a poza tym po uwinięciu się ze swoim maleńkim obowiązkiem, doznała nie lada przełomu w poszukiwaniu odpowiedzi oraz wymyślaniu to nowych rozwiązań. Wiedziała, że dobrze wykonana praca jej się opłaci, a co więcej mogła tym wiele zyskać. Praktycznie wszystkie furtki stały otworem, ale jednocześnie przy każdych stawał jeden przeciwnik, gotowy by sprawdzić maleńką dziewczynkę.
- Dobrze. W takim razie, chciałabym móc pomiziać Pana Wilka ogon. Ze względu na to, że ta czynność w Pana ustach wydaje się nie lada zaszczytem. Również, podoba mi się pomysł zrobienia czegoś jako pierwsza i jest jeszcze jeden powód, ale ten pozostawię dla siebie.
Obdarzyła go na koniec przemiłym uśmiechem oraz delikatnym zmrużeniem powiek. Następnie zamilkła, czekając na oczekiwaną odpowiedź, zawierająca bardziej szczegółowe informację odnośnie kary. Czy modliła się oto, aby była łagodna? Owszem, w końcu kto lubi odczuwać ból? Chyba nikt, prawda?

Po raz pierwszy nie dziwiła się swojemu rozmówcy. Podobną scenę przechodziła tysiące razy, gdy nagle okazywało się , że pod kaskadą śnieżnych włosów, znajdował się prawdziwy mózg. Po jej wyglądzie zdawać się mogło, iż dziewczynkę poza lizakami, czy małymi lalkami nic nie obchodzi. Mimo to, uwielbiała podziwiać swój kunszt, a tym samym i towarzyszącą jemu ekspresję. Na samo zdziwienie Wilka, chciała zaklasnąć w dłonie, lecz mimo tego, jedno mu musiała przyznać. Był pierwszą osobą, która potrafiła sprostać jej oczekiwaniom oraz podtrzymać tę rozmowę. Większość ludzi polegała na samym wstępie, gdy zamiast zdawkowych odpowiedzi zaczęła rzucać puentami o długawym rozwinięciu. Inni zatrzymywali się, gdzieś pośrodku, konkretniej to w momencie, gdy narzucony temat zaczynał ich przerastać. Niektórzy natomiast, gubiąc się kilkakrotnie po drodze, w końcu sobie odpuszczali, myśląc, że mają do czynienia z dziwadłem.
- Według innych tak. Przykro mi to mówić, ale dla wielu jednostek byłby Pan niegodzien swego ogona. Co najstraszniejsze, nie byłaby to opinia, którą przeciętny człek, by zanegował. Wiele szaraków zaaprobowałoby to i dorzuciło swoje cegiełki, wcale nie tworząc przy tym pięknego domku - odpowiedziała smutnym głosem, a następnie kontynuowała -  Z drugiej strony, Pana postawa bardzo mi się podoba i cieszę się, mogąc toczyć taką rozmowę. Jednakże, wracając do tematu, to powiedziałabym, że czasami naginam moralne zasady, ale zdecydowanie Eden nie jest tego warty. Zniewolenie kogoś lub działanie wbrew komuś dla własnych potrzeb, aby dotrzeć do Raju, wydaje się niegodziwe, lecz warto na to spojrzeć również z innej perspektywy. Jeśli o mnie chodzi to najpierw oceniłabym pobudki drugiej osoby, później szkodliwość i na samym końcu dodałabym do tego własne odczucia. Nawet jeśli ktoś próbuje mi zaszkodzić, to i tak najpierw się liczy w miarę bezstronna postawa i obiektywne spojrzenie na dany problem.
Zakończyła swoją wypowiedź pewnym skinięciem głowy, które wyrażało nie tylko dumę króliczki. Była wręcz podekscytowana, tym co się wokół niej działo. Nigdy wcześniej, nie miała tak żywej rozmowy i to na wysokim poziomie. Tym samym, to nie oznaczało, że w ogóle nie prowadziła ciekawych konwersacji. Jako dzieciak mogła się wykazać zarówno intelektem, jak i jego brakiem. Co dziwne, gdy świeciła ,,pustkami", również potrafiła się świetnie bawić, a nawet poznać kogoś niezmiernie interesującego. Jednakże warto zaznaczyć, że tego typu rozmowy kręciły ją chyba najbardziej.
-  Hmmm. Idę wypełnić swoje obowiązki? Lecę posprzątać? A może... Jeju taki bałagan narobiłam, niech Pan chwilkę poczeka, zaraz poodkładam te książki na swoje miejsce - odpowiedziała potulnym głosem, w tym samym czasie wielkimi tęczówkami, lustrując swego towarzysza. Żeby tego było mało, na sam koniec, zmrużyła słodziutko oczka i w ich stronę skierowała dwie dłonie ze znakiem ,,Pokoju".
Przyszła pora na nagrodę. Prawdopodobnie, gdyby nie porozrzucane książki, to mogłaby nie dostać szansy, spełnienia swojego dziecięcego marzenia. Jako, że wciąż pozostawała dzieckiem, czasami potrzebowała czegoś, co zapełni jej typową rozrywkę. Co z kolei oznaczało, że nie chciała uciekać się do czytania książek, czy oglądania psychologicznych seriali. Stąd wybrała taki, a nie inny pomysł za rekompensatę jej wzorcowego zachowania. Po prostu potrzebowała, choć na moment, wyzwolić swoją ,,prawdziwą" naturę.
- Jasne. Dalej utrzymuję, że nie ma z tym najmniejszego problemu.... Częstuj się - dodała z delikatnym uśmiechem, a następnie wyciągnęła dłonie w stronę mięciutkiego futerka. Pomyślcie jaką miała frajdę, gdy jej palce nareszcie się spotkały z mięciutką sierścią/włosem, a nie co najwyżej z ziemią. Również w związku ze sporą wielkością ogona, zaczęła się zastanawiać, czy się na nim nie położyć. Finalnie, postanowiła to zignorować na rzecz klęknięcia przy mistycznej części ciała i delikatnego głaskania. Jednakże po zamknięciu oczu (minuta później), podatna na wpływ własnych demonów, przytuliła się do ,,zakazanego owocu", jednocześnie ocierając o niego swój policzek.

Obojętność - tego jej brakowało w kontaktach między ludzkich. Zwykle bardzo się przejmowała, zwłaszcza, gdy była prześladowana przez innych uczniów. Jeszcze za nim poszła do Akademii przez zaledwie dwa dni chodziła do innej, gdzie uczyła się teraźniejszego slangu oraz panującej mody (tam ją atakowano). Jednakże, zakończyło się na tym, że gdy ukończyła nauki, po prostu stamtąd odeszła. Nie trzymana ani poziomem zajęć, czy chociażby pseudo-przyjaciółmi.
- Też bym tak chciała - mruknęła pod nosem, zastanawiając się jak sama mogłaby uzyskać taki efekt. Póki co szło jej to marnie, ale miała jeszcze czas by się tego nauczyć. Z resztą jedynie jej dogryzają, że jest cosplayerką, więc tragedii nie ma.
Mimo to problemy odrzuciła w dal, wszakże życie nie polegało na tym, by ciągle się zadręczać jakimiś nieistotnymi problemami. Z resztą miała również Wilka do towarzystwa. A to samo w sobie poprawiało jej humor i pozytywnie elektryzowało do szerokiego otwierania swojej paszczy. Oczywiście w celu konwersacji. No, ale nic dziwnego skoro przy nim czuła się taka wolna, w pełni mogąc wypowiadać swoje zdanie.
W tym wypadku nie mogła zrobić nic innego, poza zarumienieniem się. Lubiła, gdy ktoś jej prawił komplementy, lecz również mocno to ją krępowało. W takich sytuacjach, nie dość, że kręciła głową, tylko po to by nie spojrzeć komuś w oczy, ale i również, zacinała się próbując cokolwiek powiedzieć. Dlatego też, w odpowiedzi na słowa Uszatego jedynie skinęła główką oraz powoli zaczęła sobie wyłamywać palce. Taki tik, gdy tylko zaczynała się denerwować.
- Dokładnie tak.
Może i Lau nie odkryła prawdziwej natury Wilka, lecz też nie przywykła, by po prostu całkowicie się komuś przyporządkować. Wolała wyjść na dobrą gospodynię, niż na uległe dzieciątko, co tylko czekało, aż ktoś ją napadnie i nadzwyczaj w świecie zgwałci. Poza tym, nie chciała się otwarcie przyznawać do zaakceptowania kary oraz niecierpliwym czekaniu na jej wymierzenie. Nie żeby była masochistką, czy coś, po prostu nie mogła się doczekać pomysłu Futrzaka.
Dziwnie się poczuła, gdy nagle zamykając oczka, została rzucona na podłogę i do tego mocno przygwożdżona. Unosząc powieki, zobaczyła nad sobą swojego towarzysza, co więcej było w nim coś nienaturalnego. Jego tęczówki zmieniły kolor na czerwony, co przypominało sceny, które odgrywały się u niej w domu. Tym samym, szybszy nieco oddech, czy niespokojne spojrzenie nie były u króliczki dziwną reakcją. W końcu, nie spodziewała się, że przez swoje czyny znacznie przekroczy wyznaczoną granicę.
- Wilku? Coś się stało?
Posłała mu słaby uśmiech, oczekując wyjaśnienia, tego co się właśnie wydarzyło.

Czyżby zareagowała za gwałtownie? Mogła się tego, co prawda spodziewać. Wszakże jej kompan już od początku wydawał się być niechętny na tego typu ,,zabawy". Och, Laurie wykazałaś się niezwykłą głupotą, a już myślałam, że się wyróżniasz z tego nad wyraz przeciętnego tłumu - szeptał do jej uszka cichy głosik, który lubił pojawiać się od czasu do czasu, by małą po prostu pogrążyć w smutku. Ta, jednak pokręciła szybko główką i usiadła, nie będąc dłużej trzymana przez swojego kompana.
- Zakończona? Chce Pan powiedzieć, że to była kara?
Nie takiego obrotu się spodziewała i to po raz kolejny. Najpierw ten dziwny atak, a teraz to, gdy jej ciało oraz dusza dalej czekały na owe coś. To przecież nie tak się miało skończyć. Oczekiwała na więcej i więcej oraz możliwe, iż na karę bardziej pomysłową. Dokładniej to na taką, która zaspokoiłaby jej ciekawość, bo to o nią chodziło. To ona czuła się nienasycona, nie jej masochistyczne zapędy, lecz właśnie to - ta chora fascynacja nowością.
I jeszcze chciał ot tak się ulotnić? Zostawić ją tutaj samą, z jedynym towarzystwem w postaci setek, a może i tysięcy tomów. Posmutniała, patrząc na niego z niewypowiedzianą dotąd prośbą. Do tego jej uszy jak zaklęte opadły w dół, a w kącikach oczu pojawiły się pierwsze krople łez. Oho, zaczynało się.
- Ja... ja.... nie chcę zostać sama. Proszę, nie odchodzić, nie teraz, może nigdy, ale przynajmniej niech Pan poświęci jeszcze trochę swojego czasu.
To był smutny ton, ba, wręcz biło od niego żałością oraz wewnętrzną rozpaczą. Nie ukrywajmy, że mała polubiła towarzystwo Nourha. Mimo, iż nie znała jego imienia, pochodzenia, czy jeszcze innych ważnych informacji, to podobało jej się jego towarzystwo. Wydawał się być mądry i jednocześnie inteligentny, a poza tym sprawiał takie wrażenie, jakby ją w miarę rozumiał. No i do tego wszystkiego, dochodziła chęć bliższego poznania.
- Jeśli tego Pan chcę, to reaktywuje karę. Jestem w stanie zrozumieć, że wcześniejsza sytuacja wynikła poprzez moje prywatne zachcianki. Dlatego też, nie chcę odbierać Panu tej niejakiej przyjemności wymierzenia mi kary.. - dodała szeptem, przy tym leciutko się rumieniąc. Ponad to kropelki łez, które nagromadziły się w jej oczkach, teraz powolutku spadały na podłogę, niejako próbując zaznaczyć swoją obecność.[/color]

Czy ta cisza mogła potwierdzać jej teorię? Czuła, jakby jej chore wyobrażenia, o tym co mógł z nią zrobić, straciło na znaczeniu. Wyobraźnia podsuwała jej jedno, zaś rzeczywistość dawała jej drugie. Mimo to, odczuła dziwną ulgę. Zupełnie tak, jakby ciążący na jej piersi kamień, z hukiem uderzył o posadzkę. Poczuła się znacznie lżejsza, zwłaszcza, gdy wznowili konwersację. Czy w takim razie brak dźwięków był dla małej... dodatkowym ciężarem?
- Może tak, może nie. Czasami ludzie zamieniają się w demony, byle by się nasycić, czasami jednak pragną tylko wypełnić obezwładniającą ich pustkę. Dlatego myślę, że skoro oni dostają przydomek potworów, to czemu i małe dziewczę, nie mogłoby być jednym z nich?
W momencie wypowiadania tych słów, swoje spojrzenie nakierowała na jego oczy. Doszukiwała się w nich reakcji, czy chociażby odpowiedzi na zadane przez siebie pytanie. Również próbowała odczytać jego intencję, ukryte pod włosami myśli, a nawet charakter, który dopiero poznawała.
- Może i są, ale brak kontroli, oznacza zagrożenie, zaś zagrożenie pozbawia ofiary naturalnej swobody, ale nie martw się. Przy Tobie czuję się nad wyraz komfortowo - odpowiedziała z uśmiechem, po czym kontynuowała - Możemy sobie tak gdybać w nieskończoność, ale póki co, cieszmy się z tego, co jest tu i teraz. Jak się to powtórzy, dopiero zaczniemy się marszczyć i myśleć jak temu zaoponować - otarła ze swoich policzków łzy, po czym jakby w geście otuchy skierowała kąciki ust do góry.
- Jednakże, mimo Twojej obawy ponawiam wcześniejszą kwestię.
Znowu się zaczynało.
- Nie godzę się na to, by Pan pozwolił mi wierzyć, że to co się wydarzyło było odpowiednikiem kary. Nawet w bajkach dla dzieci pokazują zupełnie inne przykłady należytego odpłacania się dzieciom. Poprzez wyznaczanie granic, czy chociażby aktów cielesnych pokazują maluchom, gdzie ich należyte miejsce. W tym przypadku, nie odczuwam sytości. Co więcej, jeszcze bardziej pragnę Pana poznać, pomóc jeśli będzie trzeba, a według kreskówek powinna mi towarzyszyć obawa oraz niepewność o Pana kolejny ruch. Tymczasem, jestem podekscytowana doświadczeniami, które dzięki Panu mogę nabyć. Czy to nie oznacza, że skutki nie idą w tą stronę, co trzeba?
Zerknęła na niego z lekkim zdziwieniem, ponieważ to była naprawdę ważna sprawa, a Wilk postanowił, ją jakby zignorować. Niedorzeczność! Również jej ton głosu sugerował, że Laurie całkowicie pochłonęła ta sprawa. Mówiła jak przejęta, tłumacząc swoje stanowisko zdecydowanie głośniej, niż zamierzała. Jednakże, miała szczerą nadzieję, iż ów zabieg sprawi, że Nourh wyjaśni jej swój punkt widzenia. Bowiem, nie zawsze mógł być tylko biernym słuchaczem. Prawda?

Dziwna to była istota. Z początku wydawać się mogło, że próbuje się otrząsnąć, lecz chwilę później - Huk, brzęk upadających książek, a później spostrzegła, iż jej kompan usadowił się na jednej z wyższych półek. Czemu to zrobił? Nie miała pojęcia, z resztą niezbyt dobrze go znała. A wszystko dlatego, że jej towarzysz był definitywnie nazbyt skryty oraz zdecydowanie mniej otwarty, niż ona sama. Może i dawno powinna przewidzieć, taki obrót sytuacji, lecz jako mała dziewczynka, często pewnych rzeczy nie rozumiała. Dziwne? Nie bardzo, wszak ciągle była maluchem. Może i jednocześnie geniuszem, lecz nie zmieniało to istotnego faktu, jakim było ograniczenie umysłowe, częste zaćmienie, które było powodowane chęcią zabawy lub próbą doświadczenia czegoś nieznanego.
- Dla zwykłych istot? Kogo masz na myśli? I zdradź mi, zdradź mi istotę prawdziwych kreatur, może je znam! - powiedziała z szerokim uśmiechem, starając się zachęcić Wilka do nieco dłuższego wywodu na ten temat. Prawdą było, że wiedziała o wampirach od samej rodziny Kurenai, ale ze względu na pewną manipulację umysłu, nie mogła o tym rozgadywać na prawo i lewo. Tym samym potrzebowała zdać się na długość języka Wilka i liczyć, że trochę jej opowie na ten temat.
- Pragnę zauważyć, proszę Pana, że mimo komfortu nie jestem zwykłą dziewczynką, więc.. jeśli Pan lubi się bawić w ,,Wilka i Zająca", to proszę bardzo. Jestem otwarta i nawet chętna..
Zerknęła na niego spod białej grzywy, z tym swoim typowym dość uśmieszkiem i niebezpiecznym błyskiem w oku. Odkąd zdobyła królicze atuty, zauważyła, że zaczęła uwielbiać gry słowne, a nawet najprostsze droczenie się z drugą osobą. Nie dość, że z takich sytuacji wynikały śmieszne sytuacje, to w dodatku takie rozmowy prowadzą do tematów, zwykle nie poruszanych przy zwykłych okazjach. Poza tym prawdopodbnie takie zachowanie zaprocentuje w późniejszym rozwoju Lau, może nawet to dlatego stała się później taka wyszczekana?
Podczas jego skoku, instynktownie odskoczyła do przodu, uderzając przez to ciałem o znajdującą się nieopodal półkę. Dzięki Niebiosom poza niewielkim grymasem, króliczce nie spadł nawet włos z głowy. No może w kolejnej reakcji z lekka się zdziwiła, gdy jej nóżki przestały dotykać bezpiecznego gruntu. I co teraz?
- Niech będzie, ale mam Pana na oku. Jeśli cokolwiek mnie się nie spodoba, nie omieszkam nie wypowiedzieć tego na głos, czy spróbować czegoś bardziej odważnego - uśmiechnęła się do niego znacząco, a następnie w celu dodatkowego potwierdzenia jego propozycji, skinęła wyraźnie główką. W końcu, kto nie ryzykuje ten nie zyskuje, a w aktualnej sytuacji nie wiele miała do stracenia.