Budynek stoczni

Stara, już od wielu lat nieużywane i zardzewiałe szyny, stare dźwigi, wyglądające, jakby za jednym podmuchem wiatru miały runąć jak obumarłe drzewa, spróchniałe deski i pocięte blachy, walające się niemalże wszędzie i parę wraków poniszczonych przez czas, starych łodzi. To właśnie krajobraz widoczny zza wysokiego, metalowego ogrodzenia. okolicy jest wiele takich stoczni, ta jest po prostu kolejną z tych dziesiątek w okolicy.
Główny z budynków stoczni nie jest nawet wykonany z betonu. Zwykła, drewniana konstrukcja wspierana metalowymi belkami. Miejscami farba odchodzi ze ścian.
Gdy jednak wejdzie się do środka.. och, nie. Tu też brak zaskoczenia. Choć dach nadal się trzyma i przez to budynek nie porósł pleśnią i mchem, to jednak budynek wygląda jak każda inna, opuszczona stocznia. Ten jednak ma właściciela, który o niego dba. jak? Cóż, niełatwo się tego dowiedzieć, wypadałoby raczej zapytać gospodarza tego miejsca.

Początkowo dziewczynka miała iść do domu, bo dawno jej tam nie było ale co będzie się pałętać po pustym domu? Nie było nikogo sensownego tam, ani nikogo z kim można porozmawiać. Jej tatuś gdzieś pojechał i zostawił ją z służba, która i tak ma ja gdzieś bo nie ma ich pracodawcy w pobliżu. Nie wiedzą, że z Amelci to mały kabelek i jak tylko wróci jej kochany tatuś nie ośmieli się o tym mu nie wspomnieć. Jednak nie teraz o tym czas myśleć, bo przecież trafiła w jakieś dziwne miejsce. I nie wie jeszcze, że nie powinna sama się tutaj szwendać, bo przecież może jej się coś stać i co wtedy? Jednak jak na razie nic takiego się nie stało więc jeszcze nie można się martwić.
- No to chyba znowu zabłądziłam. Ech tatuś mnie zabije
Pomyślała podnosząc królika do góry, by po chwili ruszyć przed siebie. Nie spodziewała się nawet, że po chwili ujrzała kogoś w tym miejscu. Jakąś kobietę, lecz nie ma co się jeszcze cieszyć. Przecież nie raz słychać było o psychopatycznych kobietach. Miała jedynie nadzieję, że nie należy ona do takich. Nie chciała kusić jednak losu, więc szybko schowała się za budynek.

Am przestraszyła się tym co powiedziała dziewczyna. Przecież ona nie chciała się do niej zbliżać, a nawet nie chciała z nią się spotkać. Nic jednak nie wskazywało na to, że nie obejdzie się bez rozmowy. Przełknęła ślinę, po czym chwyciła mocniej królika i wychyliła głowę z ukrycia.
- Prze...przepraszam, ja nie chciałam. Proszę nie robić mi krzywdy. Nie chciałam się skradać
Kucnęła z przerażenia i zamknęła oczy. Miała nadzieję, że jednak osoba, która jest przed nią nie będzie zła, lub po prostu odpuści jej to co zrobiła i zechce może jej nawet pomóc. A jeśli nie to postara się nie dać żywcem. Nagle coś sobie przypomniała. Przecież jest wampirem i ma zdolności i jeśli będzie trzeba to ich będzie mogła na niej użyć. Podniosła się i spojrzała na nią nadal lekko przerażona. Ponownie przełknęła ślinę i podeszła bliżej. Po czym ożywiła swojego królika, lecz tak by ta tego nie widziała. Powolnym krokiem kierowała się ku niej, tak jakby chciała być bliżej dziewczyny.
- Mam nadzieję, że nie zrobiłam nic złego i nie jest pani na mnie o to zła? Nie chciałam nic złego zrobić.
Już miała rzucić swojego królika na nią lecz coś ją zaintrygowało. Tak, ten zapach. A więc to tak! Skoro była niżej niż ona, nie powinna jej zaatakować.
- Nie możesz mnie zaatakować, nawet jeśli byś chciała. Nie zaatakujesz przecież wampira poziomu B.
Zmieniło się jej zachowanie. O tak była znowu pewna siebie, lecz nadal pomimo młodego wieku nie potrafiła wyglądać groźnie i pewnie siebie.

Niestety dziewczyna miała rację, jak nie jedna pewnie starsza osoba. Nie powinno jej tutaj wcale być, a już najbardziej nie w tej chwili. Jednak co ona mogła na to poradzić, skoro przecież zabłądziła, a nie przybyła tutaj specjalnie. Jednak nie będzie się tłumaczyła z swojego braku orientacji w tym mieście. No nic wracając do całego zajścia, po mimo iż dziewczyna zapowiedziała, że nie ma zamiaru robić jej krzywdy ta nie odwołała swojego pluszaka, który nadal był niby martwy.
- Nie jestem tutaj specjalnie. Ja.. ja tylko zabłądziłam i nie wiem gdzie jestem i tyle.
Spuściła głowę na dół i podeszła do dziewczyny, że była na tyle blisko, że mogła wyciągnąć rękę i chwycić ją za ubrania. Jednak nie wykonała takiego ruchu. Popatrzyła na broń w tej samej chwili gdy ta ją opuściła. Wiedziała co to jest, bo widziała nie raz w telewizji to lub po prostu u ochrony jej ojca. Wiedziała co niesie ona ze sobą i jak łatwo tym można zabić. Podniosła wzrok na dziewczynę i uśmiechnęła się ponownie do niej.
- Jest pani z policji? Wampirzyca pracująca w policji? To chyba coś nowego, a może się mylę?
Chwyciła ją za bluzkę i przytuliła. No cóż, takie już miała rozumowanie. No bo skoro policja to na pewno jej pomoże i nic jej nie zrobi. Nie będzie już myślała o tym, że może być z tego drugiego rodzaju policji i może pracować dla tych ciemnych typów.

Ciastko? Czekoladkę? No pewnie, przecież to cukier. A ona do takich rzeczy to zawsze, lecz chyba nie powinna? No przecież nie ma pieniędzy ani nie zna i co zrobi jak dojdzie do tego, że będzie musiała zapłacić za siebie? No tak, ale skoro ona ją zaprosiła to chyba przecież nie będzie kazać jej płacić. Na pewno będzie wszystko dobrze. Z uśmiechem przytaknęła na znak, że się zgadza i chętnie z nią się przejdzie do kawiarni.
- Pewnie, jeśli nie będzie to problemem dla pani to chętnie się z panią przejdę na ciastko.
No i tyle z tym, że przestała już jej ufać. No i to może czasami ją zgubić, lecz nie zdawało się iż będzie to teraz. Ponownie "uśmierciła" swojego pluszaka, aby nie marnować i się nie męczyć zbytnio bez powodu.
- Miło mi poznać panią. Nazywam się Amelia, a pani? Dlaczego pracuje pani w policji? Czy to nie jest niebezpieczne? Ma pani męża?
I zaczęło się, tona pytań jakby byli przyjaciółmi i znali się bardzo długo. Zdawało się, że już będą szli do kawiarni, lecz nagle zadzwonił telefon. Am odebrała i po chwili z zmieszaną miną spojrzała na dziewczynę.
- Niestety muszę iść, bo.. a nie ważne. Mam nadzieję, że kiedyś jeszcze się spotkamy
Powiedziała i szybko pobiegła w stronę, z której przybyła.

z.t