Nightmare

Słońce znajdowało się już na nieboskłonie, a jego ciepłe promienie wdzierały się przez otwarte okno. Zasłony były zaciągnięte tylko do połowy. Wystarczająco by zakryć spojrzenia wścibskich sąsiadów, niewystarczająco by ochronić się przed nadejściem naturalnego budzika w postaci poranka. Esmeralda poruszyła się niespokojnie na swoim łóżku i wyciągnęła rękę, którą nieporadnie objęła jedną z poduszek. Nie musiała otwierać oczu by zdać sobie sprawę, że ponownie została sama. Druga połowa łóżka była zimna i choć wspomnienie minionej nocy nie wskazywało że obudzi się samotnie, niestety była do tego przyzwyczajona. Jeszcze przez chwilę leżała, zastanawiając się jak wiele jest przed nią obowiązków. Świadomość że nie zrobiła zakupów na dzisiejsze śniadanie podsuwała poczucie głodu, które rosło i rosło, jakby było wrednym, pnącym się w górę kiełkiem jakiejś fasoli. Niebieskie oczy zlustrowały otoczenie. Te same ściany i rośliny. Nawet zapach różowych lilii stojących w wazonie na stoliku. W ciągu trzech kolejnych sekund poderwała się z łóżka, poprawiając zsuwające się ramiączko nocnej koszuli.
-Wstajemy Esmeraldo, nic się samo nie zrobi – powiedziała sama do siebie, gdy automatycznie w jej głowie pojawiło się setki kontrargumentów mówiących za tym by pozostać w łóżku. Niestety. Esme nie należała do osób potrafiących siedzieć bezczynnie, poza tym nie na co dzień dostawało się zlecenia z oświaty, a tego typu zadań zaniedbać po prostu nie wypada.
- Ach więc tak wyglądasz – trzymane w dłoni zdjęcie obejrzała możliwie z każdej strony, starając się zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Uśmiechnęła się na widok listu, zastanawiając się kto w dzisiejszych czasach stosuje jeszcze tak staromodne w jej mniemaniu metody. Ale cóż. Kilkakrotnie przetarła oczy obracając w dłoniach tym razem list. O co chodziło? Karta była nagrzana od promieni słońca, ale sam tekst wydawał się być nieczytelnym. Esmeralda zapaliła lampkę i przystawiając w odpowiedniej odległości papier, starała się wychwycić sens tych dziwnych hieroglifów.

Podgrzanie kartki przyniosło spodziewany efekt i już po chwili oczom Esmeraldy ukazała się dość niepokojąca treść. Łowczyni odłożyła kartkę i raz jeszcze przyjrzała się zdjęciu. To dziwne że oświata przydziela takie  zadania, a te słowa nakreślone na kartce... Krótka zaduma wykluczyła normalność całej sytuacji. Kolejna kabała. Kolejne z pozoru proste zadanie, które znając jej pechowe szczęście przyniesie szereg niespodziewanych zdarzeń. Specjalnie nie zdziwiły jej teraz kroki w mieszkaniu. Nie spodziewała się nocnego kochanka, doskonale znając już jego przyzwyczajenia i zamiłowanie do szybkich i samotnych rannych podróży. Kroki dochodzące z dołu brzmiały nieznajomo, dlatego nie mając złudzeń Esme była pewna, że w mieszkaniu po raz kolejny znalazł się ktoś obcy. Pierwszy stopień. Wchodził po schodach... Za mało czasu żeby założyć na siebie pełen zestaw odzieży, ale wystarczająco ażeby przygotować powitanie nieproszonym gościom. A raczej gościowi, gdyż sądząc po dźwięku był to osobnik sztuk jeden, a w dodatku mężczyzna. Esme otworzyła szufladę komody przy której stała i szybkim ruchem wyciągnęła naładowany pistolet* będący na tą chwilę opuszczony. Nie zaczęła od ślepej strzelaniny, ponieważ brak pewności co do istoty i jej zamiarów w dalszym ciągu pozostawała nieznana. Kiedy ujrzała chłopaka ze zdjęcia, na twarzy łowczyni malowało się prawdziwe zaskoczenie. Miała go szukać... jego i tej...dziewczyny, a tymczasem to on sam zaszczycił ją swoją obecnością. Szybko przypomniała sobie słowa z kartki podgrzanej dzięki lampce, dochodząc do wniosku że cała ta sytuacja nie musi być dokładnie taką, jaką ją postrzega. - O czym ty mówisz? Kogo zabić?... Jak się tu dostałeś? – mierzyła go wzrokiem starając się wyłapać wszelką gestykulację i tym samym względnie ocenić ryzyko. Dzieliło ich jakieś sześć metrów, lecz mimo to nieznajomość ewentualnych mocy wampira w dalszym ciągu działała na jej niekorzyść. Plama krwi nie robiła na niej większego wrażenia. Widok posoki był tak standardowy w jej zawodzie, że grzechem byłoby się przejąć.

::

Co robić kiedy potencjalny przedmiot służący do obrony nagle rozpadnie się na części pierwsze? Na pewno nie panikować. Esmeralda nie schyliła się po broń. Nie uniosła się w dzikim krzyku czy ucieczce. Obserwowała wampira, próbując również wychwycić sens słów które młodzian chciał jej przekazać. Było to szczególnie ciężkie ze względu na jego stan, który  przy okazji został zlustrowany. Zaczęło robić się dziwnie.
-Nie szkodzi. Nikogo nie trzeba wysyłać. Poradzę sobie– rzekła bez zawahania. To tylko przedmiot. Fizyczny, niewiele warty element do którego absolutnie się nie przywiązała. Świadomość krzątania się po sypialni obcych ludzi bądź co gorsza wampirów przynosił uczucie deja vu. Nigdy więcej – Wysłucham Cię, lecz sam rozumiesz...zastałeś mnie chwilę po przebudzeniu. Zaczekaj na mnie w kuchni, a ubiorę się i będziemy mogli w spokoju kontynuować naszą rozmowę. Poczęstuję Cię również krwią, bo widzę że trochę jej straciłeś. To co... widzimy się na dole? - nie przejęła się bronią, lecz według jej obserwacji wampir posiadał bezpośrednią moc w swoim spojrzeniu. Od tego momentu unikała kontaktu wzrokowego, skupiając się głównie na gestykulacji i spojrzeniu nie obejmującego na dłużej oczu. Tak dla profilaktyki. Jeśli jego celem była rozmowa, bądź próba uzyskania pomocy, z pewnością nie będzie robił problemów i poczeka na dole. Uszanuje tym samym prywatność kobiety.

:

Z wdzięcznością przyjęła wiadomość że wampir zdecydował się skorzystać z propozycji poczekania na dole. Trzeba było mu przyznać że mimo dziwnej i niecodziennej sytuacji, nadal zachował resztki jakiegoś rozsądku. W końcu drzwi się zamknęły, a oddalające się kroki naznaczały zręcznie pozycję nieproszonego gościa. Esmeralda podeszła do drzwi i przekręciła w nich klucz ażeby mieć pewność że choć przez chwilę nie wejdzie jeśli jakimś cudem zdecyduje się wrócić. Wszystko wskazywało że usłuchał słów lekarki i czekał w kuchni. Dokładnie tam gdzie zaproponowała. Esme zdjęła z siebie koszulę nocną i szybkim krokiem zbliżyła do szafy z ubraniami. Zdecydowała się na czarną bieliznę. Poniekąd dlatego że była mniej wyzywająca, a z drugiej strony leżała w zasięgu jej dłoni. Takim samym sposobem selekcji chwyciła za czarne materiałowe spodnie, oraz zieloną bluzkę z koronką. Amulet nierozłącznie spoczywał na jej szyi. Pozostawała kwestia dobrania odpowiednich obronnych środków, a zważywszy na fakt dziwnej mocy wampira mogło to stanowić pewien problem. Lekarka usiadła na łóżku zauważając leżącą na półce nocnej złotą obrączkę. Szybko zgarnęła ją do szuflady, jakby widok ten był mało atrakcyjny dla jej niebieskich oczu. W końcu wstała i nie chcąc tracić więcej czasu ponownie znalazła się przy szafie. Na jej zielonej bluzce momentalnie znalazła się kabura zaopatrzona w dwa pistolety. Dla niepoznaki i ukrycia potencjalnej obrony założyła na siebie dość luźny biały lekarski fartuch, w którego kieszeni spoczywały kajdanki (prawa kieszeń) oraz skalpel (lewa kieszeń).
Ty też mi się przysasz... - stwierdziła w myślach i dzierżąc w dłoniach apteczkę pierwszej pomocy zbiegła po schodach na dół. Nie była zadowolona z obecności kolejnego obcego w jej domu, ale mimo to zdecydowała się zaproponować pomoc. Wszak gość w dom, Bóg w dom.
- Już jestem. Dziękuję że zgodził się Pan poczekać w kuchni – minęła wampira i weszła zza „ladę” kuchenną, która miała zapewnić jej odgrodzenie od gościa – Przyniosłam ze sobą apteczkę na wypadek gdyby była potrzebna pomoc. Jestem lekarzem. Jeśli Pan nie będzie wykazywał w stosunku do mnie agresji, ja również pozostanę spokojna. Proszę jednak pamiętać że jest Pan w moim domu, a zasady posiadłości nakazują trzymanie nerwów w ryzach – odstawiła apteczkę i wciąż mając na oku swojego gościa sięgnęła po szklankę którą napełniła wodą, do której wrzuciła dwie tabletki krwi  -W tym domu nie pije się ludzkiej krwi, mam nadzieję że Pan rozumie – podsunęła szklankę mając nadzieję że potraktuje to jako swego rodzaju gościnność – Proszę mi teraz wszystko wytłumaczyć. Dlaczego Pan do mnie przyszedł, jak mnie znalazł, oraz o co chodzi z  Siostrą. Tylko dokładnie i po kolei – obok szklanki napełnionej syntetyczną krwią stał dzban z wodą oraz dodatkowa porcja tabletek. Wampir mógł się częstować jeśli tylko miał taką ochotę.

:

Wampir rzeczywiście był wygłodzony, o czym świadczył chociażby fakt z jaką łapczywością rzucił się na sztuczną krew. W takich chwilach Esmeralda była wdzięczna swojej przezorności i niemal idealnemu wyposażeniu swojej apteczki. Spojrzała na mężczyznę gdy ten zajął się bandażem. Co za marnotrawstwo...widać że nie miał wiele wspólnego z medycyną, albo po prostu bardzo się śpieszył. Krótkie spojrzenie na ranę wystarczyło by nabrać pewności że coś w niej zostało.
-Czy coś nadal tkwi w ranie? Przyłożenie bandaża na nic tu nie pomoże. Ciało obce trzeba wyciągnąć – stwierdziła i usiadła na jednym z blatów znajdującym się dokładnie naprzeciw nieproszonego gościa. Podczas opowieści kilkakrotnie spojrzała na ranę jak również i zdjęcie które leżało na stole. Historia ciekawa. O tak. Ile jednak było w niej prawdy?
-Ma Pan pewność i dowody na to że Mia została zabita? - celowo nie wspomniała o łowcach. W tym domu była zwykłym domownikiem. Kobietą parającą się na co dzień medycyną i tyle właściwie powinno mu wystarczyć – Po pierwsze jacy „wy”? Po drugie, jak wspomniałam w tym domu nie pije się ludzkiej krwi, więc to co zaoferowałam jest jedynym i równie pożywnym rozwiązaniem. Po trzecie skąd mam mieć pewność że te słowa są tylko zwykłym kłamstwem mającym uśpić moją czujność? - czuła szwindel, lecz brak dowodów nie pozwalał na podjęcie dodatkowych działań. W końcu jednak zdecydowała się na pewną współpracę... lecz tylko na jej warunkach.
-Jest Pan wampirem więc istnieje między nami pewna przewaga w sile i możliwościach. Pomogę Panu. Wyjmę ciało obce z rany, gdyż to ono utrudnia pełną regenerację i powrót do formy. Pomogę odnaleźć oprawcę siostry. Podobno jest Pan ugodowy i nie chce mi zrobić krzywdy. Możemy spisać umowę. Ja nie skrzywdzę Pana, a Pan.. w ramach potwierdzenia chęci naszej współpracy nałoży kajdanki, które uniemożliwią skrzywdzenie mojej osoby. Poda Pan szczegóły dotyczące siostry wskazując ostatnie miejsca jej pobytu, jak również samo miejsce koczowania wampirów kategorii E. Jeśli ta uczciwa umowa jest do zaakceptowania, to natychmiast udam się po kartkę, długopis oraz bransolety,których używamy w szpitalu na wypadek niesfornych wampirzych pacjentów. To jak będzie?

::

Broń niewidocznie tkwiła umiejscowiona pod płaszczem. Skąd zatem wiedział że ją zabrała? W oczach Esmeraldy pojawiło się lekkie zawahanie. A co jeśli lokator na gapę widział przez ubrania? Pokaz jego mocy z rozłożeniem broni na czynniki pierwsze, a teraz to. Zaczynało robić się ciekawie.
-Trzeba udać się w to miejsce i sprawdzić czy siostra nadal tam jest. Jak mam się do Pana zwracać? - było to dziwne że ktoś jeszcze podjął się tropienia „wampira”. Jeśli w swoim zleceniu miałaby konkurencję, z pewnością taka informacja nie byłaby wielką tajemnicą. Łowcy działali w grupach, lecz były momenty kiedy każdy z nich otrzymywał indywidualne zadania. Tak było i tym razem. Kim był ten który zaatakował wampira i jego siostrę. Czyżby renegat? A może samozwańczy łowca mściciel?
-Ciężko w pełni zaufać komuś kto nagle znikąd pojawia się w moim domu. Mam nadzieję że rozumie Pan te środki ostrożności. Nie mniej daję słowo że niesprowokowana nie będę się bronić atakiem – pytanie na temat siostry zignorowała. Nie miała najmniejszego obowiązku spowiadać się dla wampira, tym bardziej że jak widać na załączonym obrazku i tak miał dość obszerną wiedzę. Po kajdanki nie musiała isć specjalnie daleko, gdyż tak się składało że jedną parę miała w kieszeni. Kiedy wampir wyraził zgodę na skucie, Esmeralda kiwnęła głową w geście zrozumienia.
-Zaraz wracam. Pójdę po kartkę, coś do pisania oraz bransolety – szybkim ruchem zeskoczyła z blatu i obchodząc wampira z drugiej strony udała się do salonu skąd zabrała wszystkie niezbędne przedmioty. Kajdanki niemal natychmiast znalazły się na przegubach wampira, co nie przeszkadzało w tym by mógł swobodnie chwycić za długopis.
-Czy zwrócił Pan uwagę na strój tego łowcy? Jego maskę? Dobrze jeśli udamy się w to miejsce, niemniej wcześniej muszę kogoś powiadomić o nowych poszlakach. Proszę też o informację dotyczącą tych wampirów. Jeśli rzeczywiście stanowią realne zagrożenie należałoby się nimi zająć – wyciągnęła telefon i wystukała kilka słów, które po chwili zostały wysłane do adresata.

::

Wampir wykazał się wyrozumiałością. Rzeczywiście troszczył się o siostrę, dzięki czemu gotów był na ryzyko z jakim wiąże się zakucie w łowieckie kajdanki. Esmeralda nie musiała dotrzymać wstępnej umowy. Mogła zawiadomić Oświatę i bez mrugnięcia okiem wziąć udział w przesłuchaniu chłopaka. Ta opcja została przez nią jednak odrzucona. Honorowa postawa nie pozwalała na tego typu praktyki, dlatego łowczyni już po chwili pochylała się po drugiej stronie stołu z kartką. Starannie zapisała wszystkie szczegóły które zdołał zapamiętać wampir, po czym zmierzyła go niebiesko-szarym spojrzeniem.
-Ufam że nie chcesz mnie oszukać. Powiem teraz co się wydarzy. Najpierw przekażesz mi informacje dotyczące wampirów gdyż taka była umowa, a potem pójdę na górę i zabiorę rzeczy byśmy mogli wyruszyć – miała zamiar jak najszybciej udać się na miejsce, gdzie po raz ostatni widział swoją siostrę. W głowie pojawił się mały plan, lecz do jego pełnego powodzenia potrzebna była pomoc nieznajomego mężczyzny -Wiesz już że jestem lekarzem. Zabiorę apteczkę żeby pomóc Twojej siostrze jeśli będę tylko miała taką możliwość. Nie zdziw się że wezmę również broń. Nie ufam na tyle innym żeby mieć pewność że nie zostaniemy zaatakowani – jeśli dziewczynka żyła, na pewno wymagała fachowej pomocy. Również i w tej sprawie chłopak mógł wykazać się szczerością, dlatego brała pod uwagę że siostra włamywacza rzeczywiście mogła być człowiekiem. Oświata rzadko się myliła, lecz każdą nawet najmniejszą poszlakę należało sprawdzić.

Jeżeli chłopak będzie się wykręcał bądź stawiał opory przed dalszą współpracą i wydaniem wampirów, łowczyni poczeka. Ma czas.

Jeżeli chłopak bez problemów, cwaniactwa i kombinowania wykona ruchy, Esmeralda będzie kontynuowała swoje działania.
Uprzedzając go o dalszych ruchach ruszy na górę i przygotuje się do wyprawy. Kiedy wszystko będzie już przygotowane, ponownie znajdzie się w kuchni i zgarniając potrzebne rzeczy z apteczki, zaprosi chłopaka do wyjścia.
-Dobrze, idziemy. Zaprowadź mnie w to miejsce – powiedziała do chłopaka przepuszczając go w drzwiach. Była gospodarzem, toteż musiała wszystko zamknąć, by tym razem nikt nie mógł się włamać do środka – Jeśli dojdzie do sytuacji trudnej, lepiej żebyś udawał moją ofiarę. Nikt nie może wiedzieć że współpracujemy. Rozumiesz? - mordercą mógł być samozwańczy łowca, bądź ktoś z mniej znanych kręgów. Duet w postaci doświadczonej łowczyni i wampira nigdy nie był przyjmowany w sposób przyjemny i pozytywny, co jakoś szczególnie jej nie dziwiło.

:

Starość nie radość. Esmeralda rzeczywiście zapomniała o opatrzeniu wampira, lecz po jego skromnej sugestii szybko naprawiła swój błąd. Uprzedziła, że zapiecze i w pierwszej kolejności zabrała się za odkażenie rany. Wyglądała paskudnie, toteż nie tracąc czasu chwyciła za cążki i przystąpiła do działania. W ruchach kobiety można było dostrzec precyzję i zdecydowanie. Kiedy rana została oczyszczona z ciał obcych nic nie stało już na przeszkodzie ażeby wampir mógł rozpocząć proces regeneracji. Zawahała się czy aby nie użyć szwów i nie załatwić całej sprawy, lecz ciało mężczyzny rozwiało wszelkie możliwe wątpliwości.
-Wybacz że nie zrobiłam tego od razu – dopuściła się zaniedbania, ale co zrobić. Nic poza naprawieniem błędu i przeproszeniem nie mogła już uczynić – Mam nadzieję że to prawdziwy trop. Przekażę instrukcje w odpowiednie dłonie, a my możemy ruszać by pomóc Twojej siostrze – lustrujący wzrok mężczyzny przyniósł lekką satysfakcję. Strój nadal leżał idealnie dlatego pozostawało związać tylko włosy, których niesforne kosmyki mogły przeszkodzić w ewentualnej akcji.
Szła za mężczyzną starając się zapamiętać drogę jaką ją prowadził. Szedł niemal bezszelestnie, lecz pod tym względem i ona mogła poszczycić się pewną wprawą. Medyk powinien być szybki i precyzyjny, a jego ruchy nie mogły zwracać na siebie zbyt wielkiej uwagi. Jak wiele razy to powtarzano. W końcu dotarli do miejsca przypominającego opuszczoną fabrykę.
Nic dobrego z tego nie będzie
Dziwna aura tego miejsca była wręcz przytłaczająca. Esmeralda wciągnęła powietrze, czując że wyprawa na obrzeża nie była zbyt dobrym pomysłem. Spojrzała na ślady krwi, a następnie na chłopaka. Zrozumiała go. Widząc że stara sie niwelować wszelkie dzwięki kiwnęła tylko głową na znak, że rozumie. Kiedy wzrok poprowadziła kolejna plama posoki, Esme ponownie spojrzała na wampira widząc w jego spojrzeniu coś na kształt szoku. Popiół? Czyżby chłopak się pomylił w stosunku do własnej siostry? A może... może ktoś chciał żeby tak właśnie myślano.
- To tam leżała? - powiedziała niemal pół szeptem i zaczęła rozglądać się po pomieszczeniu. Ten ból głowy nie dawał jej spokoju... Coś było nie tak – Ten łowca... działał sam? Coś mi się tu nie podoba.... - złożyła ręce w geście zamkniętej postawy, by w rzeczywistości trzymać je na pistoletach. Wsłuchiwała się w beznadziejną ciszę, a jej wzrok skupiał się na dyskretnej obserwacji otoczenia. Była przygotowana.

Spoiler:

Ciężko powiedzieć czy wampir miał coś wspólnego z tą całą sytuacją. Kupka popiołu okazała się tylko wabikiem... oszustwem mającym choć przez chwilę spróbować uśpić czujność przybyłych. Mężczyzna pobiegł w kierunku popiołu, a kiedy się odwrócił było już za późno. Jego wzrok, to przerażenie które widziała w jego oczach... Tak, to wszystko wystarczyło by mieć pewność, że właśnie znalazła się w jakiejś kabale. Dziwne że niczego nie usłyszała, nim zorientowała się że ktoś jest za nią, niestety było już zdecydowanie za późno.
Ciemność...
Strzał z broni...
Ryk...
Wszystko działo się tak szybko, że nie było żadnej możliwości obrony. Czy więc możliwe że ponownie ją przechytrzono, a cuchnący oddech śmierci odnalazł ją tym razem na dobre? Obudziła się, lecz miejsce w jakim się znalazła nie przypominało biblijnego piekła. Nie było gorących kotłów, diabłów czy pojękiwań potępionych dusz. Była za to ciemność. Straszna i nieobliczana, gdyż pod jej osłoną mogło kryć się setki niebezpieczeństw i strachów. Esmeralda otworzyła oczy i mrugnąwszy kilka razy w końcu dała za wygraną. Ani widu ani słychu... tylko ten ból głowy w końcu ustąpił. Była uwięziona. Próba poruszenia się uświadomiła o fakcie, iż właśnie znajduje się w jakimś małym przyciasnym pudełku. Trumna? Pierwsze skojarzenie łowczyni, która zaczęła się niepokoić powstałą sytuacją.
Oddychaj... spokojnie...
W sytuacji takiej jak ta największą przegraną mogła być utrata rozsądku. Do tego pudło w jakim się znajdowała nagle zaczęło przepuszczać dziwną substancję. Znajomy zapach... ileż to razy kroiła w prosektorium trupy. Ciała staruchów, młodych ludzi czy dzieci. Na oślep wyciągnęła przed siebie dłonie próbując zatkać dziurę. Nie mogła zostać tu dłużej, toteż należało jak najszybciej się uwolnić. Pomimo dziwnej sytuacji postanowiła zachować zimną krew. To nie mogło dziać się naprawdę. Jej umysł. To on mógł stać się ofiarą ataku. Jeśli dopuści do siebie histerię – przegra, a wtedy umrze również i ciało. Dziwna teoria, jednak w tej chwili najbardziej prawdopodobna w jej mniemaniu. Stąd te dziwne samopoczucie i bóle głowy.

Esmeralda stara się opanować swój oddech i nie wykonywać żadnych ruchów, które mogłyby ograniczyć ilość powietrza w „pudełku” (nie będzie krzyczeć). Ponieważ i tak nic nie widzi, zamknie oczy by nie wystawiać wzroku na zagrożenie ze strony dziwnej substancji. To samo zrobi z ustami, a ograniczy się do wyćwiczonego oddechu przez nos. Sytuacja nie jest korzystna, ale myślenie o kabale nie sprzyja wygranej. Łowczyni postara się pomyśleć o czymś przyjemnym, gdyż jak ją uczono tylko najmocniejsze emocje są w stanie zaburzyć oddziaływanie na ludzki umysł (przywoła wspomnienie rodziców, zabaw z bratem w rycerzy, pierwsze chwile w laboratorium i jeśli wystarczy czasu również dzień odebrania dyplomu z uniwersytetu medycznego). Ciesząc się że założyła odpowiednie odzienie wykona kilka uderzeń w naruszoną konstrukcję, by ta całkowicie ustąpiła. Kiedy będzie taka możliwość postara się wyjść na powierzchnie.

Uspokoić się. Tylko spokój mógł przynieść nadzieję na wyjście cało z tej sytuacji. Czy jej życie już zawsze miało być przepełnione krwią i wizjami? Pudło ustąpiło, a dziwna ciecz wlała się do środka jak oczekiwała łowczyni. Nie było innej rady. Tkwienie w tej pułapce mąciło zmysły i podsycając strach mogło doprowadzić jedynie do klęski. Nie. Nie teraz... nie tutaj. Łowcy nigdy nie umierali we własnych łóżkach, ale śmierć od nieznanego przeciwnika była gorsza od wizji przegranej. Czyżby znów dała się podejść? Ta myśl pulsowała w jej głowie, jak ból który odczuwał jej ludzki organizm. Wyłoniła się z mazi jak najszybciej starając się stanąć na równe nogi. Prosektorium? Pojawiły się wspomnienia godzin spędzonym w tym miejscu ostatniego zbezczeszczenia. Ile to już lat? Praktyka czyni mistrza, ale jak szybko można przyzwyczaić się do widoku śmierci? Zimne ludzkie ciała przykryte jedynie białym całunem. Bezbronne. Martwe. Dlaczego znów znalazła się w miejscu swoich koszmarów? Łowczyni rozejrzała się po pomieszczeniu z niejakim przerażeniem odkrywając że znalazła się w miejscu z którego nie ma fizycznej ucieczki. Brak drzwi i okien. Brak nadziei... A może jednak tak się nie skończy? Esmeralda złapała się za głowę, wplątując palce w gęste włosy. Miała ochotę wykrzyczeć z siebie cały żal, ale nie zrobiła tego. Jej palce szybko przesunęły się, dotykając skóry i sprawdzając czy aby wszystko jest w porządku. Szyja dawała o sobie znać, czy mogło być to oznaką że została ugryziona? Jej krew od zawsze interesowała wampiry, ale nigdy... przenigdy nie chciała pełnić roli krwiodawcy wampirów.
Muszę się stąd uwolnić... Muszę... Chcę się stąd uwolnić. Nie dostaniesz mnie sukinsynu. Nie poddam się bez walki. Słyszysz moje myśli? Pierdolę Cię, słyszysz? Nie boję się Ciebie. Przyjdź tu i walcz ze mną.
Stawiała wolne ostrożne kroki. Choć miejsce było znajome nie mogła powierzyć tu swego bezpieczeństwa. Szuflady. Tak, to w nich zwykle przechowuje się trupy. Esmeralda nie otworzyła żadnej z nich. Nie z braku ciekawości czy chęci. Ciała zmarłych, nawet te trzymane w lodówkach mają intensywny zapach. Bała się że atak na świadomość mógłby zaburzyć ciąg pewnych procesów, a w lodówkach zamiast nieznajomych osób zastanie swoich bliskich. Mógł to zrobić. Na środku stał stół, a na nim okryte całunem zwłoki. I ten napis na ścianie. Czy to ona? Czy to jej ciało? Niemal skradając się podeszła do stołu, obchodząc go dwa razy nim przystanęła. Stojąc na wyciągnięcie ręki zdarła prześcieradło i momentalnie odsunęła się do tyłu, jakby w obawie że zostanie poddana atakom. A broń? Była zalana, lecz zawsze pozostawały jeszcze sztylety trzymane w butach. W obecnej sytuacji żadna broń nie mogła jej jednak pomóc.

Wizja szaleństwa była bliższa niż kiedykolwiek. Umysł wystawiony na próbę siły utrzymywały jedynie nici siły którą splatała przez lata. Ile razy słyszała że jest wyprana z emocji... nie potrafi okazywać uczuć, bądź z jej postawy bije tylko obojętność. Sny które towarzyszyły jej od dziecka odbierały wszelką radość ucząc życia w samotności. Zamknięciu się na pracę i odrzucaniu bodźców istotnych dla normalnych ludzi. Nie był to typowy brak empatii, lecz raczej chłodne podejście do sprawy. Miejsce w którym stawiała kroki odsłaniało wszystkie skrywane lęki. Jak się wydostać z pułapki własnego umysłu? A może wszystko już było prawdą? Esmeralda objęła się dłońmi wsłuchując w dantejskie sceny mające miejsce w prosektorium. Trupiarnia. Tak powszechnie je nazywano. Czy słusznie? Zapach śmierci był wyczuwalny nawet dla istoty o kiepskich zmysłach. Cierpienie i strach. Wyraźnie słyszała je w głosie dziecka. Znowu... Kolejne. Niczym zdarta płyta wspomnienie tego miejsca wypełniało niemal każdą przestrzeń. Wampiry... to dziwne syczenie. Chłód zmroził żyły sprawiając, że pulsowanie stało się jeszcze bardziej dokuczliwe. W końcu pojawiła się kolejna wizja... Co tym razem? Źrenice się rozszerzyły lustrując obraz który pojawił się przed oczami. Czy to.... Czy...
Nie!
Dosyć!
Już dość!!!
Odsunęła się widząc zamazane strzępki wydarzeń, jakby nie chciała by niewidzialna kurtyna oddzielająca te dwa światy pękła. Po co mu ta krew? Dlaczego? Testy? Co testował...i dlaczego. Żadne z tych zdarzeń nie miało miejsca, dlaczego więc odwołał się właśnie do tych wizji? Ból wywołujący cierpienie i ta... zemsta. Jak bardzo odzwierciedlił ukrywany charakter. Kiedy ujrzała twarz dziecka skrzywiła się, jakby miała przed oczami demona.
Nie!
To nie ona!
Nie ona!
Łgarstwo zaczęło zataczań nieme ślady, próbując wkraść się do głowy by ją złamać. Ten głos... dźwięki syczenia... Dopiero po chwili doszło do niej że styka się plecami ze ścianą a on wciąż mówił i.... mówił. Przez chwilę stała tak nie wykonując żadnego ruchu. Pulsowanie nabierało siły, gdy w końcu kobiece dłonie zacisnęły się w małe pięści. Ponownie opanowało ją to złe uczucie. Pragnienie zemsty chowanej zwykle przed światem.
Oddech... jeden i drugi... kolejny. Oddech za oddechem aż do jego wyrównania. Niebiesko-szare oczy przymknęły się na chwilę, by okazać iż nie ma w nich strachu. Żelazna kurtyna obojętności ponownie zagościła na jej twarzy. Jeden krok i drugi. Krok kolejny. Esmeralda zbliżyła się do trupa zatrzymując się zaledwie na wyciągnięcie ręki.
- Nie boję boję się Ciebie. Znam to miejsce. Nie pokonasz mnie tutaj.- zdecydowanym ruchem nogi odbezpieczyła stół i go kopnęła przed siebie.

Kroki robiły się ciężkie, kiedy zbliżała się do metalowego stołu. Ołów wypełniający żyły migrował wraz z krwią, tocząc walkę w organizmie. Nie było innej rady. Być może zachowała się nierozsądnie, lecz dalsze słuchanie trupiego wywodu było gorsze od zasad szanowania zmarłych. Jedno kopnięcie... i cała wizja obecnego świata została poddana wątpliwościom. Czerń. Znowu odpływała... nie rozumiejąc początkowo słów, które dziką układanką pulsowały w jej głowie. Wytężenie słuchu... skupienie. Dopiero po chwili doszło do niej że ktoś woła jej imię. Czy nie to samo czują ludzie których się ratuje? Esme otworzyła oczy, automatycznie dosięgając dłonią do szyi.
-Co...co się stało – wciąż czuła dreszcze i chłód powierzchni na której leżała. Momentalnie spojrzała na wampira chcąc poznać odpowiedź na wszystkie nurtujące je pytania. Widział napastnika. Musiał. Wciąż miała w pamięci przestraszone oczy wędrującego tuż za jej ramieniem spojrzenia. Wampir chciał się podzielić krwią, ale Esmeralda odsunęła jego rękę – Nie... ja.... mam wodę. Chcę się napić mojej wody- poszukała wzrokiem torby (i jeśli ją znalazła oparła się na łokciu) i drżącymi rękami odkręciła korek, by za chwilę zacząć pić. Była wdzięczna za chęć pomocy, jednak nie ufała mu na tyle by skorzystać z propozycji. Nie znała też jakości tej wampirzej posoki, więc ryzyko nie wchodziło tutaj w grę. Być może zachowała się lekkomyślnie, ale... taka właśnie była. Ostrożna i podejrzliwa.
- Chcę wiedzieć... - przesunęła dłonią wzdłuż szyi krzywiąc się. Czy została zaatakowana?