Nightmare

Pytania łowczyni pozostawione zostały bez odpowiedzi. Wampir miał teraz inny kłopot na głowie. Miała mu pomóc, a mimo to okazała swoją słabość. Balans na granicy życia i śmierci był nierozłącznym elementem łowieckiej profesji, ale czy musiała umierać tak szybko? Podobno przed śmiercią całe życie stawało przed oczami. Dlaczego tego nie poczuła? Obrazy przesuwane jak w niemym filmie nie dosięgły jej oczu, a jedynym odczuciem był chłód błądzący gdzieś po ciele. Butelka. Gdzie ta cholerna butelka z wodą?! Mężczyzna usłużnie podał zimny plastik, podtrzymując wcześniej głowę by mogła się napić.
Boże daj mi siłę.
Walczyła z ołowianą dłonią chłonąc łapczywie krople, których początkowo nie miała nawet siły połknąć. Skurcz. Lekarka skrzywiła się, a z ust wydobył się cichy jęk. Kiedy ostatni raz czuła taki ból? Nie pamiętała. Woda rozlała się na ubranie kalecząc dodatkowym uczuciem chłodu... i ta posoka. Zapach wdzierał się do nozdrzy, choć nie była pewna czy to jej własna czy... może wampirza. Niebiesko-szare spojrzenie gasło, ustępując miejsca samej szarości i pustce. Nie chciała już patrzeć na swoje włosy, bowiem doskonale wiedziała jaki mają kolor. Przyśpieszone tętno sugerowało mocny ubytek w posoce. Zawsze tak było. Piętno? Tak... tak to nazywała.
-Nie... ja....- wybełkotała, zdając sobie sprawę że zapomina podstawowych słów. Co chciała powiedzieć? Tego również nie była świadoma. Nikła, ale nie widziała zielonej polany i grupy przodków wychodzących jej naprzeciw.
Potrzebujesz tej krwi... dalej...no dalej
Odchyliła głowę, czując znajomy pulsujący ból. Znów się zaczęło? Lekarka spojrzała na mężczyznę, starając się mieć wciąż otwarte oczy. Czy ktoś sypnął w nie piaskiem? Dlaczego powieki były takie ciężkie? Szok pulsujący w jej żyłach mieszał się z ołowiem zastępującym najpewniej posokę. Koszmar się ziścił. Koszmar bezradności... Siła wolnej kobiety prysła pozostawiając za sobą tylko marne ludzkie truchło. Tak, musiała umierać. Dlaczego nie skorzystała z rady rodziców... Dlaczego nie znalazła mężczyzny, nie założyła rodziny i.... Przymknęła oczy myśląc że w ten sposób zatrzyma uciekające życie. Kim była? Do czego doszła? Marny lekarz na ciągłym wsparciu finansowym rodziców, gdyż wszystko co miała pochłaniała dalsza nauka i leczenie.
„Pij tą pieprzoną krew”
Otworzyła oczy mrużąc je, jak gdyby przyłapano ją na wstydliwym czynie. Dopiero po krótkim wyprostowaniu głowy zobaczyła napis. Chory sukinsyn... a może tylko zszargana wyobraźnia?
Nie miała siły bronić się przed swoim towarzyszem. Początkowo chwyciła go za dłoń próbując zabrać ją ze swego nosa, lecz na próżno. Zakrztusi się jeśli nie połknie... była tego świadoma i właśnie dlatego w końcu się poddała. Metaliczny smak rozchodził się po podniebieniu i wtedy poczuła niesamowite pragnienie. Krew. Musiała ją pić... bo krew to życie. Piła łapczywie, nie zważając już na nic innego.

Piła chłonąc łapczywie każdą kroplę, jak gdyby od wypitej ilości zależała jej dalsza egzystencja. Można było rzec że wpadła w swoistego rodzaju trans, nie przejmując się już niczym i prawie nie myśląc. Zniknęły troski i strach, a w zamian za nie pojawiła się szalona chęć nieposkromionego pragnienia. Nie była wampirem, a jednak przez chwilę straciła nad sobą panowanie. Czy był to efekt uboczny umiejętności związanych z magią krwi? Możliwe. Zapach i smak posoki przyniósł ukojenie, na co nie pomogła wcześniejsza woda, ani dobre chęci. Wampir nie musiał dzielić się swoja krwią, ale mimo wszystko to zrobił. Każdy łapczywy łyk wydzierał z niego cząstkę żywotności odbierając siły witalne i zbliżając do uczucia głodu. Dopiero po chwili oczy kobiety otworzyły się, a ona sama przestała pić. Nie mogła robić tego nadal. I tak nadużyła dobrej woli mężczyzny. Czy będzie miała szansę się odwdzięczyć? Liczyła na to. Jego krew naprawdę poprawiła samopoczucie kobiety. Wszystko byłoby dobrze gdyby nie kolejne dziwne uczucie..uderzenie...a potem ta przeraźliwa ciemność. Właśnie dlatego nigdy nie chciała samotnie zasypiać. Koszmary senne zatruwały jej myśli od kiedy ukończyła szósty rok życia. Gdzie tym razem się znalazła? Esme otworzyła oczy początkowo lekko je mrużąc. Szpital? Rozpozna ten zapach wszędzie, w końcu ile lat krzątała się po podobnych salach. Od łóżka do łóżka... ad pacjenta do pacjenta. Przez chwilę trwała w bezruchu starając sobie przypomnieć wszystkie szczegóły. Czy znów straciła przytomność, a wszystko to było urojeniem jej wyobraźni...koszmarem? Nie odczuwała bólu, ale te bandaże i kaniula zaniepokoiły lekarkę. Kiedy uniosła się by obejrzeć pomieszczenie dostrzegła znajomego chłopaka. Spał, a widząc stan w jakim się znajduje, Esmeralda postanowiła go nie budzić. Jeszcze nie teraz. Odruchowo przesunęła wzrok po całym pomieszczeniu, a następnie skierowała go na swoje ciało. Bandaże i kaniula. Powiodła wzrokiem za rurką łączącą z woreczkiem, starając się ustalić nazwę leku którą jej podano. Pewnie coś na znieczulenie, choć kto ich tam wiedział. Esmeralda wyjęła sobie wenflon i jeśli miała siłę spróbowała wstać z łóżka i odnaleźć swój ekwipunek.

Kroplówka zawierała środki, których Esme nigdy nie podawała swoim pacjentom. Zwykłe mieszanki przecibóli i czegoś co podobno miało przeciwdziałać zakażeniom kojarzyło jej się z prawdziwą zapchaj-dziurą dla kogoś kto tak naprawdę nie wie jak pomóc. Nie cierpisz, ale jesteś świadom swojego kiepskiego stanu. Esme nie musiała zastanawiać się nad decyzją, dlatego jednym precyzyjnym ruchem wyciągnęła z żył kaniulę. Nawet ona czuła zapach swojej krwi – słodką mieszankę, którą teraz tak bardzo zachwiały te wszystkie medykamenty. Nienawidziła szpitali. Nie znosiła ich, ale tylko w sytuacji gdy ona sama musiała być ich pacjentem. Jej gość obudził się chwilę po niecnym czynie wyjęcia wenflonu, co nie było szczególnym zaskoczeniem. Wampir wyczuł krew. Czyżby nadal pozostawał na głodzie? Widząc jego przerażone spojrzenie, miała ochotę rzucić w niego stojakiem. Słowa uwięzły w gardle, kiedy do pomieszczenia wszedł znany lekarzyna, pan Sakura we własnej osobie. Właśnie w tej chwili przypomniała sobie czasy studiów i tą jego wiecznie pewną siebie gębę. Chciał być lepszy, dlatego prześcigali się między sobą dążąc do medycznej precyzji i doskonałości. Lekarz przepędził wampira, a Esmeralda nie zaprotestowała. Wampir był zmęczony i głodny. Z pewnością zasługiwał na chwilę wytchnienia, którą tak brutalnie przerwała rozchlapując krople swej posoki.
- Nie wierzę... to ty skończyłeś studia?- rzuciła złośliwie starając się wbić wzrok w jeden punkt, a najlepiej z dala od jego spojrzenia. Dopiero później zdała sobie sprawę że jej zachowanie nie odbiega od standardowych pacjentów dręczonych terapią szokową. Te słowa... jedno po drugim docierały do niej jak niewidzialne żyletki. Źrenice kobiety powiększyły się, kiedy szanowny doktorek raczył ją spojrzeniem i mało uprzejmym komentarzem. Cieszył się z jej krzywdy? Gdyby tylko mogła wstać kopnęłaby go w potylicę by zmazać tą bezczelność z twarzy. Nie. To nie mogło być prawdą. On kłamał... To wszystko było tylko złym snem... omamem mającym wyprowadzić ją z równowagi. Esme uszczypnęła się w rękę i przymknęła oczy mając nadzieję że nic nie jest prawdziwe – Prędzej uwierzyłabym że to ty skopałeś sprawę. Lekarz z ciebie taki jak ze mnie maratończyk – po tym nie powiedziała już ani słowa. Patrzyła nadal w to samo miejsce. Emocje podobnie jak myśli kumulowały się by za chwilę wybuchnąć, nawet pomimo wielkich starań zachowania spokoju.

Pozostanie sam na sam z lekarzem nie było jej na rękę. Od dawna żadna ze ścian nie wydawała się być tak interesująca, a nieruchoma plama doczekała się wzroku zainteresowania. W rzeczywistości Esmeralda nie chciała mieć styczności z lekarzem. Porażka. Przegrana... tak to on był teraz górą. Nie ważne co mówił, nie ważne jaką posługiwał się mimiką, bo dla niej był zwykłym kłamcą. Parszywym szczurem, albo wężem zakradającym się do swej ofiary i toczącej w nią jad.
-Chcę zobaczyć swoją dokumentację medyczną... i zadzwonić do bliskich. Znam prawa pacjenta i nie możesz mi ich odmówić – odzyskała głos, mając wrażenie, że ten zdecydowany ton nie należy do niej. Chciała wykrzyczeć z siebie całą złość, ale zamiast tego z jej drżących ust nie popłynęły wszelkie skrywane w myślach decybele. Lekarz przysiadł na łóżku, a łowczyni nie miała sił by poruszyć nogą i go zrzucić. Oczami wyobraźni widziała jak serwuje mu soczystego kopniaka na rozpęd, by przypomnieć o zasadach zachowania.
-Nie uczono Cię by nie siadać na łóżkach pacjentów? - złajała go kij wie czy przez samą niechęć, czy sytuację w jakiej się znalazła. Każdy powód był dobry... KAŻDY szczegół, dzięki któremu tykająca wewnątrz niej bomba mogła wybuchnąć. Dopiero po tym zwróciła na niego swoje spojrzenie. Był wampirem. Co do tego nie było żadnych wątpliwości.
Od kiedy w zwykłych szpitalach dopuszcza się wampira do operacji na człowieku...
Esmeralda nie odpowiedziała na jego słowa, ale kiedy się odwrócił wyciągnęła dłoń pokazując mu środkowy palec. Przez chwilę rozważała by rzucić w niego jakimś przedmiotem, ale wizja zaserwowania usypiaczy nie leżała teraz w szczycie marzeń. Znów została sama. Wzrok łowczyni pobłądził po szpitalnej sali, gdy w końcu napotkał na kartkę.
-Bądź dobrą karteczką... no dalej... podmuch wiatru.. proszę.... albo chociaż... Argh... dobra cholera jasna... Dasz radę Esme – lekarka upewniła się że buc jest już za drzwiami i próbowała unieść się na łóżku. Mogła ruszać rękami, a jakże! Jeszcze raz spojrzała na seksowne nogi zastanawiając się czy kiedykolwiek poczują na sobie szpilki.

:):

Mógł puścić w eter wszystkie kąśliwe uwagi, lecz nie zmienił tym jej stosunku do swojej osoby. Możliwe że przez poczucie niesprawiedliwości ślepego losu Esmeralda nie myślała do końca racjonalnie. A może właśnie wyszły wszystkie skrywane lęki i niechęci do osób taki jak ten pewny siebie doktorek. Odczuła ulgę kiedy drzwi się zamknęły ukrywając jego średnio przyjemne jestestwo.
-Krzyżyk na drogę – odpowiedziała jej już tylko cisza, co chwila zakłócana skapującą kroplówką, której koniec bezradnie leżał na łóżku. Dobrze że się uwolniła. Kto wie czy specjalnie nie podmieniono etykiet, racząc ją jakimś narkotykiem czy innym dziadostwem. Esme odłożyła kaniulę, żeby nie zrobić sobie krzywdy podczas swojego mało efektywnego zejścia. Trzy...Dwa...Jeden... Bach... Ból sprawił że odechciało jej się dalszych eskapad. Zderzenie z zimną posadzką rozzłościło łowczynię, która gdyby tylko miała możliwość najchętniej stanęłaby na równe nogi. Niestety. Lekarz za psi grosz uważał że nie ma już szansy, a ona sama jest skazana na wózek. Co za parszywy los... wizja życia, które na dłuższą metę byłoby gorsze niż śmierć.
To nie jest prawda... Nie wierz mu... Nie pozwól żeby te myśli.... a zresztą...pieprz się – po raz kolejny zaczęła analizować sytuację, racząc lekarza określeniami których nie powstydziłby się nawet szewc. Miała już w dłoniach kartkę, ale jej treść zaskoczyła kobietę. Spodziewała się wszystkiego! Części swojej dokumentacji, zaleceń. Myślała nawet o rachunku za zakupy znajomego lekarza.... właściwie...wszystko byłoby lepsze niż słowa, które automatycznie przypomniały minione wydarzenia.
-To chyba jakiś żart – jęknęła widząc krew na podłodze, która najprawdopodobniej pochodziła z jej rany. Już sama myśl o tak niecodziennym szyciu na plecach wydawała się być mało prawdopodobna, kiedy drzwi się otworzyły, Esmeralda odrzuciła za siebie kartkę jakby właśnie złapano ją na gorącym uczynku jakiegoś mało chlubnego postępku.
-To ty... - Einstein odkrył swoją teorię, kiedy puzzle powoli zaczynały układać się w pewną całość. Jednym spojrzeniem upewniła się co do tego gdzie leżą jej rzeczy i odpychając się dłońmi zmierzała w kierunku krzesła – Nie zbliżał się do mnie – nie zwracała uwagę na plamę krwi, która rozciągała się z każdym jej ruchem. Musiała się dostać do swojej broni. Musiała się bronić...musiała.
-Ani kroku dalej popaprańcu.

Jeśli Esmeraldzie uda się dostać do rzeczy natychmiastowo wyszuka antywampirzą broń (bądź zwykłą, jeśli ta będzie bardziej pod ręką) i wymierzy ją w chłopaka celując początkowo w nogi. Wstrzeli jeśli ten pomimo ostrzeżenia zbliży się na odległość ok metra i krótszą.

Wampir początkowo mógł sprawiać wrażenie całkiem miłego, jednak Esmeralda mu nie ufała. Już od początku była pewna, że ta współpraca nie może być do końca uczciwa. Pozwolił się zakuć w kajdanki, a jednak... nie miał ich teraz na sobie. Zbliżał się okazując brak zainteresowania czy strachu bronią. Kpił z niej, a to było w oczach łowczyni niedopuszczalne. Gdyby mogła wstać z pewnością pokazałaby temu żałosnemu gnojkowi jak kończy się prowokacja czerwonowłosej wrednej baby. To spojrzenie, ten uśmiech... zmazałaby mu je z twarzy, usuwając przy okazji uzębienie.  Kiełek po kiełku, kawałek po kawałku. Nie żartowała mówiąc by się nie zbliżał. Co myślał kiedy zignorował wszystkie słowa bezpieczeństwa? Esme nie zamierzała zawierać bliższych znajomości, ani tym bardziej stać się zabawką czy posiłkiem jakiegoś zniewieściałego kretyna. A ta siostra? Łowczyni zmierzyła ją wzrokiem dochodząc do wniosku, że w sylwetce dziewczynki jest coś dziwnego. Pistolet wystrzelił racząc niedowiarka trudnymi do wyjęcia strzałkami.
Masz za swoje kretynie. Chcesz jeszcze? To chodź. Podejdź bliżej.
Kobieta obserwowała ruchy swoich przeciwników, aż obraz który do tej pory widziała zaczął się rozmywać. Nie było już chłopaka i jego siostry. Zniknęła wizja bezradności, a brak czucia został zastąpiony przez ból i możliwość poruszania. W końcu! Esme zamrugała widząc obok siebie twarz pielęgniarki oraz nieco rozmazaną sylwetkę lekarza. Czy to szpital? Kolejna wizja? A może rzeczywistość? Ból szyi jasno sugerował, że nadal tkwi wyimaginowanym świcie, choć czy mogła być to prawda.
-Tobie zrobię krzywdę jak za chwilę mnie nie zostawisz w spokoju – wycedziła przez zęby i automatycznie próbowała się wyrwać – Zostawcie mnie cholera bo nie ręczę za siebie! - jak w ukropie cofnęła rękę przed strzykawką i korzystając z „działających” nóg wymierzyła kopniaka w najbliższego oponenta. Pięścią starała się uderzyć w dłoń trzymającą strzykawkę, żeby przypadkiem nikomu nie przyszło do głowy by wykorzystać jej zawartość. Nie znosiła uspokajaczy, tym bardziej jak nie do końca było wiadome dlaczego znalazła się w szpitalu. Będzie się bronić. O tak!

Nie było innej możliwości jak tylko odrzucić oferowaną pomoc. Rozmyty obraz wydarzeń zmieniał się jak w kalejdoskopie, przez co ciężko było rozróżnić fikcję od rzeczywistości. Esmeralda nie była pewna planów personelu medycznego. W wizjach takich jak ta nawet dziecko mogło okazać się pragnącym jej śmierci psychopatą. A wampir? Wcześniej oferował pomoc, by następnie próbować ataku. Niedoczekanie. Może to właśnie przewrażliwienie na punkcie medycyny zadecydowało o takim obrocie sprawy. Niezależnie jakie były intencje, lekarka nie wyraziła zgody na aplikowanie sobie jakichkolwiek specyfików. Taka już była. Impulsywna i stanowcza. Dalsze wydarzenia już całkiem zaburzyły podwaliny teorii realności. Przenikające się iluzoryczne obrazy targały umysłem kobiety, która za wszelką cenę chciała się uwolnić.
-Pieprz się. Wypad z mojej głowy – nikt nie ma prawa dyktować warunków jej zachowania. Była wszak wolną kobietą. Kiedy nastąpił powrót do rzeczywistości, Esme otworzyła oczy mając nadzieję, że owa rzeczywistość nie jest kolejnym omamem. Szaro-niebieskie spojrzenie napotkało szkarłat wampirzych oczu, czując że za chwilę nastąpi prawdziwy armagedon. Znajdowała się bowiem w swoim pokoju...ba... we własnym łóżku, w dodatku poddana wątpliwie przyjemnej konsumpcji. O nie mój drogi. Tak to my rozmawiać nie będziemy. Odruchowo złapała się za miejsce z którego odskoczył, mierząc go niezadowolonym spojrzeniem. A zatem to on odpowiadał za te nieszczęsne koszmary. Jak wszedł do mieszkania? Jak to możliwe że był w stanie się z niej napić tak by od razu się nie przebudziła?
-Nie powiedziałabym że taki dobry – miała ochotę go zamordować za te wszystkie wydarzenia, które do tej pory nie pozwoliły na wybudzenie. Jego uśmiech doprowadzał ją do szału. Naruszył granicę. Niewidoczną barierę prywatności, będącą niemal jej priorytetem. Już w tym momencie wiedziała, że nie skończy się to zbyt dobrze. Nie pozwoli mu opuścić domu. A przynajmniej nie żywym.
-Wiesz co się robi z niegrzecznymi chłopcami?- patrzyła na niego na początku nie zdradzając nic za wyjątkiem charakterystycznej dla jej osoby złośliwości. Pytania typu „co tu się dzieje” mijały się z celem, gdyż sprawa była jasna. Koleś wtargnął do jej domu i bez pytania wypił jej krew, a takich zagrywek niestety się nie daruje.

Esmeralda skorzysta z krwawych cierni wiedząc, iż ten rodzaj magii nie wymaga od niej poświęcenia jej własnej posoki. Będzie jej zależało na skrępowaniu i tym samym unieruchomieniu przeciwnika. Kiedy tak się stanie, Esme wyskoczy z łóżka i chwyci za najbliższą broń, by najprościej mówiąc rozwalić tego bydlaka.
Celem będzie głowa i serce. Odda więc 2 strzały, a jeśli spudłuje wykorzysta cały magazynek, zostawiając jeden pocisk na wszelki wypadek. Ma przewagę, gdyż kto jak nie ona zna lepiej swój pokój i rozmieszczenie poszczególnych obronnych „rekwizytów”.

Jeśli nie uda się użyć magii, Esme po prostu walnie wampira nogą w ryj próbując go ogłuszyć. Ma w końcu już trochę doświadczenia w tego typu czynnościach.

Info o krwi:

Lekki sen nie okazał się tym razem zbawienny. Esmeralda nie usłyszała wtargnięcia do swojego domu. Do końca nie była świadoma obecności mężczyzny, która z wielką wprawą zatopił kły w jej szyi. Wampir mógł posiadać moc, ale czy starannie dobrał swoją ofiarę? Kobieta nie należała do osób łatwowiernych i szybko godzących się z losem. Wampir uderzył w większość jej czułych punktów, lecz po części niezgadzające się elementy układanki podpowiadały, że coś jest nie tak. Krew z kolei sama w sobie była pewnym ewenementem. Jej zapach mamił i kusił, niemal namacalnie ukazując różnice w morfologii. Krew była jednak naszpikowana czymś co nie miało dobrego działania na wampira.
-Masz ładną buzię, szkoda tylko...że zaraz wybiję Ci wszystkie zęby – Esmeralda nie miała pewności że sama krew będzie w stanie osłabić wampira. Była nieprzytomna, a nieznajomość mężczyzny wymagała, by przyjąć odpowiednie środki obrony dopóki nie jest jeszcze za późno. Magia nie kosztowała, a życie i owszem. Mężczyzna rzucił się na nią, gdy z głośnym łoskotem upadł na ziemię zaraz po dostaniu w ryj. Krztusił się, ale uśmiech nie schodził z jego twarzy. To było...irytujące. W jednej chwili przypomniała sobie wszystkie omamy które jej podesłał i postanowiła zakończyć co zaczęła. Nim jednak zdążyła dojść mężczyzna bezpowrotnie zamienił się w kupkę popiołu.
- Osz... cholera – wizja sprzątania wampirzych resztek nigdy nie należała do najprzyjemniejszych czynności. Czując jak kręci się jej w głowie, usiadła na łóżku rozglądając się przytomnym wzrokiem po pokoju. Czy na pewno się uwolniła? Esme uszczypnęła się w rękę powtarzając w duchu że wszystko będzie w porządku.