I will be faithful

Warto wykorzystać ciepłą noc na spacer. Yokohama ma wyjątkowo piękne plaże, którymi Fabio nie może się wprost nacieszyć. Nie miał chwilowo ochoty na wypady towarzyskie, a od czasu do czasu samotne przemyślenia dobrze robią i odrywają od codzienności. W końcu wypada zająć się swoim życiem, a nie wiecznie ganiać się za cudzym. Dlatego czym prędzej nałożył na siebie zwiewną długą, zieloną koszulkę oraz spodnie dresowe. Niespecjalnie ubierał się elegancko. Swój prywatny czas poświęcał tylko sobie, nie innym, a bycie sztywniakiem pozostawił daleko za sobą i to już od dłuższego czasu. Włosy miał upięte wysoko w kucyk, ale nieznośne kosmyki i tak opadały na twarz wampira. Od czasu do czasu odgarniał je, gdy tylko wiatr nimi dmuchnął.
Szedł przed siebie, zwracając uwagę na przechodniów. Same młode pary - zakochane, wpatrzone tylko w siebie. Początkowo Fabio uśmiechał się na widok kochających się ludzi tudzież wampirów, ale po czasie stawało się to nieznośne. Jednak Fabio nie odszukał w sobie żadnej złości, tylko przygnębienie. Ale czy kiedy wszyscy opuścili plażę było lepiej? Odrobina niepokoju wdarła się do fabiowego serca, a oczy niespokojnie rozglądały się po pustej okolicy. Fabio i szum morza. Aż zerknął w nie aby utrzymać wzrok na odbiciu nocnego nieba. Już lżej na duchu się zrobiło!
- Czego się tutaj bać... - mruknął do siebie, odganiając któryś raz z kolei włosy za ucho. Szedł dalej w ciszy, wsłuchując się w szum morza. Ileż dałby aby znaleźć się teraz na kocyku, mając u boku kogoś kogo pokochał. Ale co poradzić. Wybrał samotny spacer... I tutaj nasuwa się pytanie - Czy to był dobry wybór?

Ekwipunek:
- Telefon komórkowy.
- Nóż w futerale przyczepiony do paska - pasek znajduje się tuż nad lewą kostką. Przezorny zawsze ubezpieczony.

Rozmyślenia nad własnym życiem szybko prysły wraz z widokiem leżącej postaci na piachu. Krew ledwo wyczuwalna, ale im bliżej się znajdował, drażniła zmysły. Wampir mimo wszystko zaniepokoił się stanem obecnego tutaj człowieka i czym prędzej podszedł do ciała, Jako lekarz miał już wpojone podobne zachowania gdy w okolicy znajduje się ranny i potrzebujący. Intensywny zapach krwi, oblicze ludzkiej istoty niezbyt wyraźne. Nóż tkwiący w z brzucha. Wykrwawiał się...
- Co się tutaj wydarzyło... - przykucnął przy mężczyźnie, kładąc dłoń na jego nodze. Musi wyjąć nóż i czym prędzej wziąć się podleczenie rany oraz wezwanie pogotowia. Dlatego ostrożnie złapał za rękojeść noża, trzymając oczywiście drugą dłoń przy ranie, aby w razie czego ucisnąć ją i nie dopuścić do gwałtownego wylewu następnej ilości krwi. Będąc medykiem z zawodu, nie musiał się obawiać nagłego szaleństwa na punkcie krwi. Nauczył się kontrolować własne żądzę, a każdy mocniejszy głód od razu niwelował.
- Zaraz będzie Pan bezpieczny. - i jeśli nic nie zakłóciło ratunku, Fabio wyciągnie wreszcie nóż, żeby ścisnąć następnie ranę. Nóż szybko odłoży na bok i zajmie się leczeniem z wykorzystaniem swojej mocy. Zaklepie ją aby krew już nie wylewała oraz przede wszystkim podleczy uraz wewnętrzny. Jednak stracił wiele krwi. Uda się szybka pomoc? Bardzo chciał wezwać pogotowie i pobyć jeszcze przy człowieku do momentu ich przyjazdu. Jednak nigdy nie wiadomo co Los przekręci, a Fabio ostatnio coś miewał pecha.

Zajmował się leczeniem sumiennie. Starał się utrzymać jak najdłużej człowieka przy życiu, a nawet mu je zwrócić w stu procentach. Będzie osłabiony, lecz nie do takiego stopnia aby umrzeć. W razie czego Fabio odda swojej krwi aby wzmocnić ludzkie ciało aby miało siłę chociażby wstać.
Zerknął kątem okna na twarz rannego. Jęczał? Wiadomo, że przez drażniącą ranę. Ale nie musiał już czuć takiego bólu jak wcześniej, tylko przyjemne, relaksujące ciepło. Leczenie nie tylko przynosiło zdrowie, ale także koiło ciało po przeżytym cierpieniu.
I właśnie wtedy wyczuł, że nie jest sam. Jakieś głosy? Zapach innych? Fabio rozejrzał się niespokojnie, wyszukując nadchodzące osoby. Chwilowo jeszcze nikogo nie dostrzegł? Może to tylko echo? Ale skąd echo na plaży? Zmrużył ślepka, będąc już bardziej czujnym. Oczywiście nie odrywał ręki od rannego. Zajrzał do jego rany, chcąc sprawdzić jak się ma i wtedy głosy się wzmocniły. Nie byli sami.
Oprawcy? Fabio teraz już mniej spokojny, raz jeszcze przeleciał teren wzrokiem. Serce wampira mocniej zabiło, lecz nie wytrąciło nic z oddawania swojej energii potrzebującemu.
- Niedobrze. - mruknął wampirek, a wraz ze zbliżającymi się krokami aż westchnął. Musiał przerwać leczenie, żeby sięgnąć po telefon z kieszeni. Zostanie zmuszony zadzwonić nie tylko po karetkę ale i po policję w sprawie napaści na tego mężczyznę. Ale czy to się uda? W razie czego był gotowy bronić nie tylko siebie, lecz także i rannego.

Wytrwale kucał przy rannym człowieku. Pilnował aby nie doszło do poważniejszych komplikacji i oczywiście sięgnął po telefon. Lecz zatrzymał się z wykonywaną czynnością, słysząc głosy! Zauważyli go! Dziwne żeby nie, w końcu stał przy ich ofierze. Ale co miały znaczyć ich słowa?! Fabio momentalnie odwrócił głowę w stronę rannego. Ożył? Z taką raną? Wampirek pisnął cicho, mając wstać, ale zanim tego dokonał padł pod ciężarem napastnika. W łapce nadal ściskał telefon, starając się go nie wypuścić.
- Zostaw mnie! - krzyknął, starając się przy tym utrzymać ostry ton głosu. Oparł dłonie na ramionach mężczyzny, odsuwając go od siebie. Używał do tego wampirzej siły, nieco zmniejszonej co prawda przez użycie mocy. Jednak się nie poddawał! Właściwie użył nawet mniejszej wiązki elektryczności z wolnej ręki, aby chociaż nieco sparaliżować oszusta! A tyle się biedak namęczył w leczeniu go! Chociaż skąd zapach jednej istoty znał? Wampirek nie zdoła sobie na razie przypomnieć, póki nie zobaczy twarzy nadchodzącego mściciela. I nie! Nie mógł mu pomóc, kiedy był przesłuchiwany! Jednakże może wyjaśnienie pójdzie w dalszych kwestiach. Na razie próbował odrzucić od siebie atakującego. Z jakim rezultatem?

Powiodło się porażenie napastnika ale nie powiedzie się odciągnięcie i ucieczka od reszty grupy. Zrzucił z siebie ciężar człowieka, chcąc wstać aby się oddalić. Niestety został zatrzymany gdy tylko poczuł na swoim ciele ów przedmiot. Broń. Przełknął ślinę cicho, zaciskając dłonie w piąstki. Był zbyt słaby na użycie mocy. Zbyt słaby na kolejne porażenie. A nie chciał tracić głowy czy przede wszystkim przytomności przy tych draniach. Zerknął kątem oka na znajomego typa. To on trzymał broń i celował w potylicę. Jeden strzał, Fab jest martwy.
Nie było sensu mówić. Takie typy tylko czekają aż ich złapana ofiara zacznie piszczeć, skomleć lub wyzywać. Fabio postanowił milczeć i nie odezwie się, dopóki nie uzna, że powinien. Zamknął oczy, czekając na strzał gdy tylko typ odbezpieczył broń. Nie rozległo się nic... Fabio momentalnie otworzył oczy, odwracając się i wykonując cios na przeciwnika. Chciał go powalić, a przede wszystkim odsunąć od siebie broń. Nie chciał być nadal na celowniku, przynajmniej będą wiedzieli, że BABA nie zamierza poddać się bez walki! Jeśli się powiedzie, szybko sięgnie po nóż z pod nogawki. Nie odpuści! Nie pozwoli aby Hiro cokolwiek się stało i to z jego winy. Co to, to nie! Złożył przysięgę, nie zamierzając jej łamać choć nie wiadomo co! Takie prawa mafii. Z każdą tajemnicą idzie się do grobu.

Oberwał! Broń upadła na piach, a Fabio ocalił swoją potylicę. Zbulwersował się nieco na wyzwisko i kiedy miał już wykonać hak na pobitego, rozległ się charakterystyczny świst, a później ten ból. Jęknął cicho, czując jak ból rozchodzi się od uda po całej nodze. Wyczuł nie tylko ludzką krew, ale także i swoją. Został postrzelony. Spojrzał na tego co wystrzelił, posyłając zaskoczone spojrzenie. I właśnie wtedy stracił całkowicie czujność, przez co został uderzony w twarz. Ludzka siła powaliła rannego oraz nieco osłabionego wampirka.
Opadł na piach, mając te mroczki przed oczyma. Cios był dość mocny, poza tym Fabio był osłabiony przez moc oraz postrzał z pistoletu. Jednak czy to dobrze tak leżeć, kiecy grupka kozaczków atakuje? Biedny wampirek musiał jakoś ogarnąć ból głowy, a przede wszystkim zwalczyć ból w ranie po postrzale. I w sumie co wymyślił? Na razie usiłował pozbierać się z piachu, trzymając za ranną nogę. Wiedział już z kim miał do czynienia. Jeden z opryszków gangu. Był przesłuchiwany przez podwładnych Hiro, nie przez Fabia. Ale najwidoczniej typ musiał się zemścić.
- Brak wam jaj, że atakujecie jednego? - mruknął wampir, starając się utrzymać na nogach. Jeśli oczywiście nic nie przeszkodziło. Rana w udzie krwawiła nadal, regeneracja powoli zaczęła działać. No chyba, że pociski były anty wampirze.

Przegrał walkę. Ludzie posiadali przewagę liczebną, osłabili w dodatku Fabia upozorowanym rannym człowiekiem i w dodatku go dotkliwie pobito. Wampirek stracił przytomność wraz z ciosem w skroń. Świat po prostu stał się nagle czarny.
Ocknął się czując jak ciało robi się niewiarygodnie zimne. Piekła go skóra. Wilgotny sznur? Czyżby był w czymś umoczony? Fabio podniósł z wysiłkiem powieki, zerknąwszy na pomieszczenie. czyli został porwany? Westchnął cicho, spuszczając łebek. Fioletowe włosy opadły, zasłoniwszy umęczoną twarz. A zapewne to dopiero początek. Syknął z bólu przez otrzymane ciosy. Wewnątrz organizmu coś się działo niedobrego. Zacisnął mocno wargi. Czuł się zaś taki bezsilny. Może los jakoś się odwróci i da szansę na ucieczkę? Bo jak na razie... Ten typ. Fabio przyjrzał się spode łba łysej głowie mężczyzny. Kim on był? I czego chciał?
- Czego ode mnie chcecie? - spytał dość spokojnie, lecz w głębi siebie denerwował okrutnie. Nie wiedział co go czeka! Nie wiedział jaki ból może otrzymać! A Fabio bólu nie lubi. Nie ukrywajmy, ale nasz wampirek odczuwał prawdziwy strach! Ale oczywiście starał się jakoś to ukrywać. Na razie....
- Co mi wstrzyknięto? - powie prawdę? Miło by było. Lecz czego się spodziewać po opryszkach?

Czyli chodziło o Hiro? Fabio przełknął ślinkę nerwowo, nie spuściwszy jednak oka z psychola. Czemu musieli Fabio porwać? Przecież nie zrobił nikomu nic! Nie był nawet uczestnikiem tortur! Ale jednak, jednak został złapany bo był pod władzą Hiro. Nie miał za złe. Nie obwiniał nikogo, tylko czemu po tak ciężkich przeżyciach znowu musiał dopaść go ciężki los. Lecz nie oznacza to, że da się złamać.
- Nie mam Ci nic do powiedzenia! - oznajmił stanowczo, próbując zrobić bardziej rozgniewaną minkę niżeli przerażoną. Nie chciał żeby ten czub myślał, że jego ofiara zaczynała się bać o swoją skórę, co było całkiem na miejscu. Skrzywienia natomiast nie dało się ukryć. Woda święcona zaczynała dotkliwie ranić wampirka. Aż stęknął cicho, nie starając się poruszać na krześle, aby czasem sznurki nie wżynały się głębiej.
Nieco został zaszokowany odpowiedzią. Temu czuł się tak słabo? Wampirze moce zablokowane, co oznaczało, że regeneracja także? Już nie mógł być na sto procent pewny własnych sił. Strach był co raz głębszy, a już nie mówiąc o tym jak wzrósł, bo wybuchu gniewu porywacza. Rozbił krzesło, na co Fabio drgnął odruchowo i nie spodziewał się, że zostanie też uderzony. Płaski w twarz zapiekł mocno. Pisnął niemal niesłyszalnie, nie mogąc się pozbierać do prostego siadu. Wisiał na sznurkach, czując jak nieprzyjemnie wchodzą w ciało. Czerwony policzek naprawdę dawał we znaki.
- P-pieprzony... brutal... - burknął wampirek łamiącym się głosem. Gdy w głowie nieco ustało, jakoś starał się poprawić na krześle. Ale brak na to sił! A to dopiero pewnie początek!

Smród z ust oprawcy przyprawiający o mdłości, powodował że Fabek musiał aż głowę odwrócić i wstrzymać oddech. Nie skomentował nawet głupawego pytania, lecz nawet nie było potrzeby. Cios został ponowiony tym razem w drugi policzek. Fab pisnął cicho, zamykając oczy. Nie nadawał się na taką ofiarę przesłuchania. Jak ten typ może krzywdzić tak delikatną postać wampira? Najwidoczniej mógł!
Kiedy mężczyzna odszedł kawałek, Fabio podniósł wzrok i spojrzał spode łba na jego postać. Nie spodobało się wampirkowi wiaderko ze szmatką nasączoną wodą. Szybko się domyślił co to takiego było. Kilka kropelek opadło na ubranie i na nogi, a miał krótkie spodnie. Żałował... Zacisnął wargi aby nie wypuścić z siebie żadnego pisku. Niestety nie obyło się bez tego, gdyż oprawca postanowił umyć swoją małą ofiarę. Czy tym razem dał radę? Nie! Fabio krzyknął z bólu, czując jak łzy napływają do jego oczu. Ból był tak ostry, że biedny wampir tracił aż oddech. Zbyt delikatny na taki ból, a oprawca mógł się napalić jeszcze bardziej. Próbował się poruszyć, wyrwać, a nawet i ugryźć w obronie! Nawet słowo trumna nie była tak przerażająca.
- Wybrałeś złą osobę! Nie... Nie powiem Ci nic! - zapiszczał, nie patrząc na oprawcę. Nie mógł. Ból był zbyt silny, zbyt pochłaniający i Fabio aż załkał cicho. Kiedy to się wszystko skończy?

- Mówisz nielogicznie. - burknął cicho wampirek, nie łudząc się że nadejdzie coś takiego jak ratunek. Skazany na sadyzm zwyrodniałego psychopaty, mógł tylko czekać na kolejne uderzenia. Zdawał sobie sprawę, że może mieć po wszystkim ciężki uraz psychiczny. Zresztą teraz nie było mu do śmiechu. Patrzył na swojego oprawcę z przerażeniem, a na dotyk poparzonego policzka wcale się nie zarumienił! Zapiszczał z bólu, starając się jednak w miarę ukryć jak mocnego. Zacisnął powieki, czując jak jego kruche ciałko drży. Nie spodziewał się nawet o kolejnej brutalnej czynności. Złapanie za gardło aż przyćmiło widok na otoczenie. Mimo bycia wampirem, Fabio strasznie był wrażliwy na utratę powietrza. Płuca domagały się wymiany tlenu aby wampirze ciało funkcjonowało jak należy. Uścisk wzmacniał się, zatem i z Fabiem nie było dobrze. Prócz przyduszenia, począł widzieć ciemne kropki przed oczyma. Tracił powoli przytomność. Jednak sadysta wreszcie zaprzestał, niestety nie było to końcem tortur. Zaś został okrutnie potraktowany. Cios w brzuch odebrał dech, następnie ten rzut i kopnięcie. Pęknięte żebra nie były wcale przyjemnym odczuciem. Oddychał z trudem, czując napływającą krew do ust. Fabio nie miał już nawet siły nie miał aby podnieść łebek aby sprawdzić co się dzieje. Ale miło było by wiedzieć dlaczego wyprowadzono psychola z pokoju przesłuchań.

Kiedy zakończą się te męki? Fabio już nie wiedział ile spędził czasu w tej ciemnej klitce, czując to nowe rodzaje bólu. Najbardziej cierpiały policzki. Wampirek nie mógł powstrzymać napływających łez, ale wraz z nadejściem kolejnej osoby, musiał jakoś zaprzestać. Nie mógł okazać żadnej słabości, nawet przy tym śmieciu.
Kiedy podniesiono krzesło, Fabio jęknął cicho na skutek połamanych żeber. Zmiana pozycji była nie na rękę, a z ust wampirka spłynęła strużka krwi. Musiało coś się dziać niedobrego tam w środku. Czuł to. Nie spojrzał nawet na wstrętnego typa. Już wystarczająco napatrzył się na jego paskudną gębę i do tego śmierdziało od niego tchórzem! Czemu nie rzucił się na Samuru? Albo Hiro? Bo wiedział, że nie miałby szans? Oczywiście!
Dopiero podniósł wzrok na stojącą dziewczynkę. Co ona tutaj robiła? Nie zapytał o nic, bo nie zdążył. Zimna woda nagle znalazła się na Fabiu, przez co ten krzyknął. Jaka była ta woda? Jeśli święcona, Fabio zacznie mdleć przez potężny ból, a jak zwykła, to tylko silne dreszcze i będzie dało się słyszeć łkanie. Już był tym wszystkim naprawdę zmęczony. A może być jeszcze gorzej! Oby jednak nie...

Przepraszam! Ale wybiłem się z wątku przez dłuższe Twoje nieodpisywanie. :V

Ciąg dalszy tortur? Który był gorszy? Ten co krzyczał a może ten milczący? Wampirek załkał raz jeszcze, nie mając bladego pojęcia co miałby zrobić! Nie mógł wydać swojego Wybawcy! Nie dopuści, nie piśnie słówkiem i zostanie zmuszony przyjąć najgorszą warstwę bólu. A może wydarzy się jakiś cud?
Kolejne słowa nie zwiastowały niczego dobrego. Ujrzał wielki nóż w dłoni kata i załzawione ślepka wbiły się teraz w jego twarz. Nadal się trząsł jak dotknięta galaretka, a tamta dziewczynka wcale go nie pocieszała. Pierwsze cięcie przyjął w milczeniu, kolejne niestety już nie. Przecięta skóra krwawiła mocno, głód wampirka nasilał się przez co już z trudem łykał ślinę. Krzyknął przy następnych cięciach, poruszając się mimo woli. Chciał uciekać! Wydostać się i pognać przed siebie z dala od tych chorych sadystów.
- Proszę... Przestań, już... już nie wytrzymam. - pisnął cicho, czując jak ciało zaczyna drętwieć, jak umysł staje się niezwykle lekki. Odchodził już powoli od rzeczywistości, a czarne plamki pojawiały się przed oczyma. Tracił przytomność, więc jak tak dalej pójdzie wampirek zamknie oczy i odleci w spokojny stan. Bo przecież nie wyda Hiro, nie pozwoli aby jego ukochany Pan miałby mieć przez niego kłopoty, nie może absolutnie do tego dopuścić. Lojalność oraz wierność ponad wszystko.