Wesołe Miasteczko

Blair wreszcie mogła odespać to całotygodniowe zamieszanie. Praca, szkoła i jeszcze ta impreza pozbawiły ją sił zupełnie. Choć ostatnia z wymienionych sytuacji była w miarę przyjemna. Obudziła się dopiero o godzinie dziesiątej i przez kolejne trzydzieści minut walczyła z przyciąganiem do ciepłego, wygodnego łóżeczka. W końcu usiadła na skraju łóżka i przetarła zaspane oczy. Jej nogi z przyzwyczajenia same wsunęły się do ciepłych kapci - króliczków. Przeciągnęła się niczym kotka i uniosła swoje szacowne cztery litery. Krokiem zombie poszła do kuchni. Wyjęła z szafeczki długą szklankę i nalała do niej zimnego soku pomarańczowego. Już miała wyjść z kuchni, gdy kątem oka zauważyła leżącą na blacie białą kopertę. No niemożliwe. Czyżby alzheimer osiągnął już tak zaawansowane stadium, że nie pamięta nawet, że przyniosła do kuchni kopertę, w której zapewne są rachunki? Wróciła się więc i wzięła list do ręki. Coś się nie zgadzało. Faktura koperty była inna. Wydawała się być tłoczona w jakiś skomplikowany wzór. Spojrzała na nią. Niemożliwe! Przejechała palcami po doskonałym wzorze, którego nigdy nie mogłaby zapomnieć. Może po prostu to przypadek. Na kopercie wygrawerowane było jej imię. Złocisty brokat, którym posypane były litery przylepiał się do jej palców. Wyjęła list z koperty i szybko go przeczytała. To było hm... no cóż miłe, a nawet bardzo. Brakowało tylko jednego, podpisu. Odwróciła kopertę i zobaczyła tam tylko jedną literkę "S." Omal nie wypuściła koperty z rąk.
To nie możliwe. To musi być przypadek- wmawiała sobie.
Po kilku chwilach minął jej pierwszy szok. Przecież nikt nie wysyła listów z zaświatów. No, ale skoro już dostała ten liścik, żal byłoby nie sprawdzić kim jest ten tajemniczy S. Weszła do łazienki, wzięła szybki prysznic, umyła zęby i wysuszyła włosy. Nie malowała się. Nigdy tego nie robiła. Ubrała się w czarne spodnie, białą koszulkę na grube ramiączka, a na nią zarzuciła czarną bluzę z kapturem  z logiem ulubionego zespołu.  Swoim długim miodowym włosom pozwoliła spływać luźno po plecach. Tradycyjnie zabrała ze sobą sztylety, gumę do żucia i oczywiście ten list. Nim wyszła wsunęła na nogi czarne trampki i upewniła się, że nie zostawiła gdzieś włączonego gazu lub żelazka, co zdarzało jej się niewiarygodnie często.Do  wesołego miasteczka miała tylko kawałek, więc postanowiła iść pieszo, zwłaszcza, że pogoda była zadziwiająco przyjemna. Delikatny wietrzyk rozwiewał jej włosy i smagał skórę policzków. Uśmiechnęła się delikatnie. Po pięciu minutach marszu była na miejscu. Spojrzała na tę masę maluchów biegających w tę i z powrotem, a na jej ustach samoistnie wykwitł szeroki uśmiech.

Zajrzała do koperty zastanawiając się, czy tajemniczy "S" pomyślał też o wejściówce. Na wszelki wypadek stanęła w kolejce. Nie zarabiała kroci, toteż byłaby to dla niej nie lada inwestycja, ale była gotowa się poświecić. Na szczęście już po chwili jej zapobiegliwość okazała się zbędna. S. pamiętał o wszystkim.
Mężczyzna patrzył na nią co najmniej dziwnie.
-dziękuję, wszystko w porządku- powiedziała i podała mu bilet.
Sprawdził wejściówkę i wpuścił dziewczynę do środka. Rozejrzała się w okół siebie. I co teraz? Zastanowiła się. I wtedy zauważyła coś na jednym z niepozornych baloników znajdowała się śliczna literka "s" i strzałeczka wskazująca gabinet luster. Już miała iść tam, gdy kątem oka spostrzegła identyczną literkę na szyldzie domu Strachów. I jak tu wybrać? Blair wiedziała. Uwielbiała strach. Sądziła, że należy się bać. Do strachu należy sie przyzwyczaić. Trzeba go oswoić. Poszła w tamtym kierunku. Powitała ją tandetna tabliczka z przesadzonym i nieadekwatnym do miejsca "Strzeżcie się wy, którzy tu wychodzicie ". Przewróciła oczami i weszła do ciemnego budynku. Zabawę czas zacząć.

Cisza nie była dla niej czymś złym lubiła ją tak samo jak i ciemność. Ciemność była oczyszczeniem, spokojem, ale miała też drugie oblicze, pełne grozy. Blair nie uważała tej ciemności za coś szczególnie przerażającego. Huk zamykanych drzwi też nie był czymś, co mogło wzbudzić w niej strach. Echo unosiło dźwięk jeszcze przez chwilę. To jasno mówiło, że pomieszczenie jest na prawdę pokaźnych rozmiarów i że prawdopodobnie nikt nie zdecydował się na odrobinkę adrenaliny. Nie zdziwiło jej to specjalnie. Przychodzą tu głównie ludzie z małymi dziećmi lub zakochane pary. Nikomu przecież nie uśmiecha się okazać strach przed drugą połówką. Nie była pewna w którą stronę powinna się poruszyć, dlatego wyjęła telefon i włączyła dość słabą latarkę. Nie widziała na zbyt dużą odległość, ale najbliższe pare metrów było jak najbardziej widoczne. Zobaczyła przed sobą rozwidlenie. Trzy długie korytarze i co jeden ciemniejszy od poprzedniego. Nie lubiła środków, więc do wyboru miała lewy lub prawy tunel. Wybór nie przyszedł jej łatwo. W końcu zdecydowała się iść w lewo. Dźwięk jej kroków odbijał się od ścian. Póki co nie widziała tu niczego strasznego. Było kilka tandetnych manekinów, obrazów i dźwięków, ale żaden na tyle straszny by spowodować gęsią skórkę. W pewnym momencie usłyszała głośny kobiecy krzyk. Nie przejęła się tym zbytnio. W końcu to dom strachu, a nie wszyscy są na niego tak odporni jak Blair