Uważaj za kim chodzisz.

Jej miodowe włosy unosiły się na wietrze i na prawdę musiał się skupić by jej nie zgubić. Ciągle zdawała się znikać, na szczęście było to tylko złudzenie optyczne. Kobieta przeszła dosłownie parę minut temu, ale w powietrzu wciąż można było wyczuć jej delikatne perfumy. Poruszał się niemal bezszelestnie, nie chciał aby go zauważyła. Wyglądała na łowczynię, a on musiał własnie kogoś takiego znaleźć. Bał się i chciał się znaleźć jak najszybciej pod opieką Oświaty. Chciał jak najszybciej pozbyć się ciężaru i porozmawiać z dowódcą. Spostrzegł, że kobieta przyśpieszyła kroku. Czyżby go zauważyła? Nie. To nie możliwe. Może było jej zimno. Ten strój z pewnością nie zapewniał jej wystarczająco ciepła. Wmawiał sobie, że to powód dla którego zaczęła mu umykać. Musiał przyśpieszyć kroku bo inaczej by ją zgubił. Wydawała się zaniepokojona jakby coś ją dręczyło, wykonywała nerwowe ruchy tak jak by się domyśliła. Nagle skręciła do wąskiej uliczki, bał się że ją zgubi. Przyśpieszył z obawy że jego cel zniknie mu z oczu, i straci możliwość dostania się do Oświaty. Gdy był już za rogiem przystał na chwilę aby złapać oddech i rozejrzeć się za nią, nie mógł dostrzec jej miodowych włosów, ale czuć było jej zapach. Zobaczył ją jak wchodziła do wąskiej uliczki, bez zastanowienia ruszył za nią szybkim krokiem w obawie że ją zgubi. Gdy doszedł do rogu uliczki zawahał się, nie wiedział co go tam czeka.

Po całym dniu pracy była dość zmęczona. Wracała właśnie do samochodu, gdy poczuła coś dziwnego. Wydawało jej się, że ktoś ją obserwuje. Odwróciła się i kątem oka spostrzegła ruch, który mało wprawione oko wzięłoby za grę cieni, ale ona wiedziała. Przyspieszyła kroku. Nie mogła teraz iść w stronę domu. Była zmęczona i nie miała siły by pokonać wampira, człowieka z resztą też nie. Jedyną jej szansą mógłby być element zaskoczenia. Rozejrzała się w poszukiwaniu jakiejś mało uczęszczanej i najlepiej dość ciemnej uliczki. Do najlepszego miejsca miała około trzystu metrów. Nie mogła zdradzić po sobie, że wie iż ktoś za nią podąża. Szła równym, miarowym tempem. Zacisnęła dłoń na rękojeści swojego sztyletu, który leżał spokojnie na dnie pojemnej kieszeni jej bluzy. Skręciła za róg i przygotowała się do ataku. Słyszała ciche kroki zbliżające się do niej. Nim śledzącemu ją mężczyźnie udało się skręcić przyparła go do ściany dociskając sztylet do jego gardła.
-Kim jesteś? Dlaczego mnie śledzisz? Czego ode mnie chcesz? - warknęła.- Spróbuj tylko się poruszyć, a dorobię ci drugi uśmiech.
Wyszczerzyła zęby. Czekając na odpowiedź nie odsunęła ostrego przedmiotu ani troche od gardła nieznajomego.

W pierwszej chwili nie wiedział co się dokładnie stało, w ułamku sekundy został przyparty do ściany z nożem na gardle. Próbował zrozumieć co właściwie zaszło. Bał się ale nie chciał tego okazywać, wiedział że może nie wyjść z tego cało. Gdy już dotarło do niego co się stało spojrzał miodowowłosej kobiecie w oczy, i ze stoickim spokojem odpowiedział.
-Taka piękna, a taka okrutna. - uśmiechną się głupio - Czy mogła byś mnie puścić i zabrać ten nóż ? -odpowiada na jej groźby z nadzieją że go posłucha -
Miał nadzieje że spokojnie ze sobą porozmawiają, ale gdy patrzył na jej oczy nabierał wątpliwości. Miały w sobie coś takiego co kazało mu się jej bać. Była w nich dziwna niepokorność i determinacja.
-Masz piękne oczy Kobieto - Powiedział miłym i spokojnym głosem -
Czekał na jej reakcje, zarumienił się i pomyślał że powiedział coś głupiego. Miał nadzieje, że chociaż trochę się złagodnieje.

Blair nie odpuściła ani trochę. Mierzyła nieznajomego uważnym spojrzeniem. Nie było tu mowy o ucinaniu sobie spokojnej pogawędki. Nieznajomy nie odpowiedział na żadne z jej pytań, co tylko wzbudziło w niej jeszcze większe podejrzenia. Wydawał się lawirować między jej pytaniami, a czułe słówka zamiast polepszyć jego sytuację mogły ją tylko pogorszyć. W mózgu Blair zaczął wyć alarm. Czuła, że nieznajomy chce tylko uśpić jej uwagę.
-Powtórzę po raz ostatni- wysyczała- Kim jesteś i czego chcesz? Radzę ci odpowiedzieć.
Przycisnęła sztylet jeszcze mocniej tak, że każdy najmniejszy ruch skutkował rozcięciem gardła. Nacięła delikatnie skórę, by wiedział, że nie ma żartów. W takiej pozycji nawet oddychanie mogło być dla niego niebezpieczne.
-Nie mydl mi tu oczu jakimiś przecenianymi tekstami, jeśli myślisz że cię to uratuje, to jesteś w błędzie.- uświadomiła go.- Nie radzę ci próbować żadnych sztuczek, bo może to się dla ciebie źle skończyć.

Opuściła go nadzieja, że będzie z nim chciała porozmawiać na spokojnie. Myślał, że polepszy swoją sytuację ale tylko ją pogorszył. Rozważał kolejne opcje rozwiązania tej sytuacji ale nic mu nie przychodziło do głowy oprócz udzielenia odpowiedzi na pytania nieznajomej.
-Czy mogła byś zabrać ten nóż z mojego gardła, chciałbym odpowiedzieć ale za bardzo nie mam jak. -powiedział błagalnym tonem - Proszę ?
Była zdeterminowana, na jej twarzy nie było widać ani cienia litości. Miał wrażenie, że każdy jego najmniejszy oddech sprawia iż jego rana pogłębia się. Szczypało niemiłosiernie zastanawiał się czy dziewczyna przypadkiem nie ostrzyła go na taką właśnie okazję. Myślał nad tym czy by jej nie zaatakować. W końcu był wyższy i zdecydowanie silniejszy. Jednakże to on miał sztylet na gardle.
-Porozmawiam z tobą, jeśli zabierzesz sztylet - Uśmiechnął się -
Pomyślał, że jeśli zabierze sztylet to wtedy będzie mógł ją zaatakować i przypiąć do ściany tak jak ona jego. Miał nadzieję, że trafi na kogoś bardziej przyjaznego, trafił najgorzej jak tylko mógł.

Wiedziała, że niewiele się dowie trzymając sztylet przy gardle mężczyzny. Postanowiła trochę odpuścić. Odjęła nóż od jego szyi, "przypadkiem" pogłębiła zadaną wcześniej ranę. Rubinowa stróżka spływała po jego szyi i dziewczyna była pewna, że gdyby był tu jakiś wampir chłopak nie uszedłby z życiem. Żeby nie było zbyt cukierkowo nie zabrała sztyletu, tylko przesunęła ostrze w kierunku brzucha nieznajomego, tak aby w razie potrzeby móc zadać skuteczny cios.
-Mam dość już powtarzania się. - warknęła
Nieznajomy mógł próbować bajerować ją spojrzeniem, jednak na niewiele mu się to zda. Blair nie wiedziała kim on jest, a miała jedną żelazną regułę: "Nigdy nie ufaj nieznajomym". Trzeba przyznać, że była na prawdę ciekawa, dlaczego za nią podążał. Nie był wampirem, więc nie miała zostać zjedzona. Nie znali się wcześniej, więc nie zaczepił jej na pogawędkę. Jedyna możliwość jaka przychodziła jej do łepka, to fakt iż mógłby być wtyką, kimś podstawionym tylko po to by wydobyć z niej informacje. Na samą myśl o takiej możliwości miała ochotę zadać mężczyźnie powolną i bolesną śmierć. Zmrużyła oczy w oczekiwaniu na odpowiedzi, które miały napłynąć. Więcej szans mu nie da, więc niech lepiej dobrze wykorzysta tę, którą ma.

Gdy dziewczyna odpuściła gwałtownie złapał za jej dłoń w której trzymała sztylet, obrócił w jej stronę i przycisnął ja do ściany. Przyłożył go tak aby jej nie zranić, ale chciał żeby czuła, że tam jest. Ulżyło mu gdy sytuacja obróciła się na jego korzyść, w końcu mógł odetchnąć wiedząc że to on kontroluje sytuację. Otarł swoją szyje z rubinowej cieczy po czym spojrzał jej w oczy i wyszczerzył kły. Rana szczypała jak diabli ale nie chciał dać tego po sobie poznać. Obserwował jej reakcję był ciekawy jak na to zareaguje, wydawało mu się, że dziewczyna lubi mieć wszytko pod kontrolą z resztą, tak jak on.
-Uspokoisz się w końcu i dasz mi wytłumaczyć dlaczego podążałem za Tobą czy dalej będziemy kontynuować farsę? - powiedział ze stoickim spokojem -
Był ciekaw czy dziewczyna w końcu zrozumie, że może mu zaufać i że nie chce jej nic złego zrobić.

Wiedziała, wiedziała, że zrobiła błąd opuszczając gardę. Gdy tylko poczuła dłoń mężczyzny na swojej. Był od niej silniejszy, więc wyrwanie jej noża musiało być dla niego dziecinną igraszką. Skarciła się w myślach za tę głupotę i zaczęła działać. Jeśli pozwoli mu kontrolować trochę sytuacje, dojdzie do wniosku, że jest bezpieczny. Typowe dla wszystkich mężczyzn... Nie spodziewają się, że ktoś, kto jest pod ich wadzą może próbować się oswobodzić. Niemalże przewróciła oczami na wzmiankę o uspokojeniu się, zamiast tego posłała mężczyźnie perlisty uśmiech i kopnęła go w kolano tak, aby ten klęknął przed nią na kolana, po czym odebrała swój sztylet i przystawiła jego czubek z powrotem do gardła mężczyzny.
-Miło się rozmawiało, ale widzę, że nie masz mi już nic do powiedzenia - sapnęła zirytowana.- Ja tu grzecznie z panem rozmawiam, a pan co?
Zastanawiała się przez chwile jaki sposób śmierci byłby dla niego odpowiedni. Postanowiła jednak dać mu tę ostatnią szansę.
-Czy chciałbyś coś powiedzieć zanim dość boleśnie pozbawię cię migdałków?

Uświadomił sobie, że takie postępowanie mu nic nie da. Zaimponowała mu swoją determinacją i chęcią kontroli sytuacji. Powoli podniósł dłoń w stronę sztyletu po czym delikatnie go złapał i odsunął od swojego gardła, na tyle daleko aby móc wstać a na tyle blisko żeby dać kobiecie poczucie, że panuje nad sytuacją . Podniósł się ociężale, otrzepał kolana i jeszcze raz przetarł ranę którą pozostawiła mu nieznajoma na szyi.
-Być może nie mam nic do powiedzenia, ale gdybym nic nie powiedział to zżarła by panią ciekawość. -Powiedział niskim tonem i ze stoickim spokojem. - Przecież to Pani zadał mi pytanie a nie na odwrót. -
Miał nadzieję, że ta sytuacja szybko się zakończy, ponieważ zaczynała już go nużyć. Spojrzał dziewczynie w oczy, bardzo mu się spodobały. Z jednej strony nie chciał aby to spotkanie dobiegło końca jednak z drugiej chciał je jak najszybciej zakończyć. Polubił nieznajomą mimo tego, że nic o niej nie wie.

Blair wcale nie podzielała ciepłych uczuć mężczyzny. Wciąż mu nie ufała i wciąż sądziła, że jest tu po to by wydobyć z niej informacje lub porwać i doprowadzić do swoich wampirzych kumpli.
-No właśnie!- krzyknęła- zadałam pytanie, a osoba wychowana wie, że powinna wtedy udzielić odpowiedzi.
To, że mężczyzna wstał, spowodowało u niej nawrót kompleksu niziołka. Jej drobna postura prezentowała się nijak w stosunku do postawnej budowy mężczyzny. Mierzyła spojrzeniem nieznajomego na wypadek, gdyby spróbował znów jakichś sztuczek. Zimne ostrze drugiego z jej sztyletów muskało skórę jej łydki.
-Wiesz, że wystarczy tylko jeden mój ruch, a pańskie wnętrzności znajdą się na tym oto chodniku?- wskazała na podłoże.
Jej wzrok powędrował do oczu nieznajomego. Posłała mu spojrzenie, które mogło go jedynie utwierdzić w przekonaniu, że Blair nie żartuje.

Spojrzał na nią z zaciekawieniem, pierwszy raz w życiu spotkał tak upartą osobę. Stał nieruchomo żeby kobieta mogła się poczuć bezpiecznie, chciał dać jej do zrozumienia że nie ma złych zamiarów w stosunku do niej. Uśmiechnął się szyderczo i uniósł jedną brew do góry.
-Pani mi tu o dobrym wychowaniu mówi? To nie Pani została zaskoczona, przyparta do ściany i to nie Pani miała przyłożony nóż do gardła. - Odpowiedział z uśmieszkiem tak jakby pierwszy raz wyszło mu coś w życiu  -
Bacznie ją obserwował bo nie chciał skończyć w kostnicy z rozciętym brzuchem, spiął mięśnie aby być gotowym do działania. Spróbował ostatni raz być miły, miał już dosyć tych przepychanek wiedział co zrobi gdy jednak urodziwa kobieta nie posłucha jego ostatniej prośby i nie odłoży ostrza.

Westchnęła ciężko. Nie miała już siły na te dziecinne przekomarzanki. Marzyła już tylko o tym, by zanurzyć się w ciepłej wodzie. Tęskniła już za swoją małą ciasną klitką.
-Niech mi pan tu nie mydli oczu. Gdyby mnie pan nie śledził nic by się panu nie stało.
W końcu doszła do wniosku, że mężczyzna jest nieszkodliwym kretynem. Dziwiła się jak mogli wysłać kogoś takiego. Ceniła swoich przeciwników znacznie wyżej. No cóż pozostało jej tylko schowanie sztyletu. Włożyła swoje maleństwo do kieszeni bluzy. Bez broni wyglądała tak niepozornie i przeciętnie, że sama myśl iż mogłaby wyrządzić komuś krzywdę wydawała się co najmniej zabawna. Skrzyżowała ręce na piersi i niczym matka niesfornego dziecka czekała na odpowiedzi.
-Czy czuje się pan już na tyle bezpiecznie, że może mi pan wyjawić te sekretne odpowiedzi na moje pytanie?- zapytała głosem, który aż ociekał ironią. By patrzeć nieznajomemu w oczy musiała zadzierać głowę, ale w żadnym wypadku nie dawała mu wrażenia, że ma nad nią jakąkolwiek przewagę. Wręcz przeciwnie. Jej postawa przejawiała pewność siebie i determinację oraz nieustępliwość, a ta mieszanka nie wróżyła mężczyźnie niczego dobrego. Wystarczył jeden niewłaściwy ruch ze strony mężczyzny, a jego piękne psie oczęta będą patrzyły na nią od drugiej strony.

Rozbawiło go zachowanie dziewczyny, jak mała dziewczynka która musi dostać to czego chcę. Wydawało mu się że uważa go za szpiega, albo kogoś kto chce jej zrobić coś złego. Uśmiechnął się na samą myśl, że ta tak niewinnie wyglądająca osoba potrafi być aż tak groźna. Pomimo tego, że sytuacja trochę uległa rozluźnieniu dalej gotowy był by się bronić, był gotowy do działania.
-Być może, trochę źle zaczęliśmy naszą znajomość, nazywam się Brooklyn. - powiedział to tak jakby nie wierzył, że to zrobił - Hmm... - chwilę się zastanowił - Czego chcę od Ciebie? Dowiesz się pójdziemy w bezpieczne miejsce. - Uśmiechnął się, pomyślał, że to ją zdenerwuje i dlatego tak postąpił -
Był zmęczony całą to sytuacją, chciał jak najszybciej zakończyć tą sprawę. Zastanawiał się dlaczego ukradł ten przedmiot wampirą, teraz powoli zaczynał tego żałować, ale miał nadzieje, że nieznajoma pomoże mu, innego wyjścia nie miał.

Miała ochotę zaśmiać się. Przykrywka nieznajomego była tak wyszukana, że aż nie. Blair miała już dość tej dziecinnej igraszki. Jej ciśnienie podniosło się do granic możliwości. Westchnęła ciężko. Miała dwa wyjścia, albo będą się nadal nawzajem męczyć, albo wreszcie sie czegoś dowie.
-No dobra Brooklyn. - zaczęła - umiesz prowadzić?
Zapytala o to tylko dlatego, ze wolała by nie zaatakował jej w trakcie jazdy.
-idz przodem - wyjła sztylet na wszelki wypadek i ścisnęła mocno uchwyt. - moje auto stoi za rogiem po lewo. - poinstruowała.
W myślach już układała najbardziej krętą drogę do swojego mieszkania. Kiedy dotarli do samochodu rzuciła Brooklynowi kluczyki.
-jedź na prosto na nastepnym skrzyżowaniu w lewo.
Była na prawdę ciekawa czy uda mu się odpalic jej gruchota. Jej samej udawało sie to po kilkunasto minutowych męczarniach. Patrzyła uważnie na dłonie i ruchy. Nie pozwoli sobie spuścić go z oczu. Taki błąd mógłby ją wiele kosztowac.

Ulżyło mu w końcu na myśl, że ta cała sytuacja może się skończyć. Śmieszył go jej brak zaufania. Spojrzał na nią i powoli ruszył w stronę auta.
-Może czas zaufać mi choć trochę i schowasz ten nóż, ta cała sytuacja jest mecząca dla mnie jak i pewnie i dla Ciebie. - Powiedział znużony - Więc proszę, cię odłóż ten sztylet.
Był ciekawy czym spowodowany jej brak zaufania. Wsiadł do auta wsadził kluczyki do stacyjki i przekręcił, ale gruchot tylko zadyszał i zgasł. Ulżyło mu gdy auto zapaliło po kilku minutach.
-Długo mam na Ciebie czekać? - Powiedział ciepłym głosem -
Denerwowało go to, że ona trzymała cały czas sztylet, nie rozumiał dlaczego mu tak nie ufa przecież nie miał złych zamiarów. Ruszył i jechał zgodnie z jej wskazówkami. Co chwilę zerkając na nią, nie czuł się przy niej pewnie, cały czas miał wrażenie, że zaraz go zaatakuje.

Blair omal nie zaśmiała się na słowa nieznajomego. Schować nóż? Ani jej się sni.
-Proszę cię, kiedy odjęłam ci nóż od gardła wykorzystałeś to, by przyprzeć mnie do ściany, uważasz, że dam się zaskoczyć po raz drugi?
Dziewczyna nie była głupia. To, że udało mu się raz ją zaskoczyć, nie znaczy że uda się znów. Tu nawet nie chodziło o zaufanie, a o zwykłą przezorność. Gdy raz cię okradną, nie zostawiasz przecież otwartych drzwi ufając złodziejowi, że się nie włamie. Fakt, faktem była cholernie zmęczona. Uczelnia, praca i jeszcze na dodatek to. Uśmiechnęła się do gościa o tandetnej przykrywce.
- Nie zauważyłam, byś gdzieś się spieszył- prychnęła i posadziła swój zacny tyłek na siedzeniu pasażera.
Nie miała ochoty na miłą pogawędkę. Chciała konkretnych informacji.
-Skręć w lewo - pokierowała, gdy byli prawie na miejscu.- Zatrzymaj się!
Prawdę mówiąc, mogli podjechać zdecydowanie bliżej, ale i w tej kwestii Blair postawiła na bezpieczeństwo. Otworzyła drzwi od strony pasażera i wysiadła. Rzuciła nożem tak, że okręcił się w powietrzu i wrócił z powrotem do jej dłoni. Otworzyła drzwi gościa, który nocą lubi łazić za uzbrojonymi kobietami i pokazała głową by wysiadł. Odsunęła się pare metrów i wsunęła sztylet do kieszeni jeansów, nie spuszczając wzroku z Brooklyna. Zdjęła z siebie bluzę. Na jej skórze niemal od razu pojawiła się gęsia skórka. Nic dziwnego, w końcu było już dość późno, a jedynym co osłaniało górną część jej ciała była biała bokserka. Zagryzła wargę i rzuciła bluzę nieznajomemu.
-Zawiąż w okół oczu- poleciła.