Kto zostanie wybrany?

Nim zdążyła ogarnąć sprawy w szkole, to nieco jej zajęło. Chłopak w pokoju, porwanie i jeszcze kilka innych spraw skierowane do Dyrektora, który jak widać, wolał flirtować ze swoimi uczennicami. Co za żenada. No ale cóż jego sprawa. Kto się mu sprzeciwi, skoro wybrali go na dyrka, no kto? Nie wyrażała głośno swojej opinii na ten temat, bo nie byłą ona wcale pozytywna.
Nim wróciła do pokoju, to minęło w chuj czasu. Zamierzała dzisiaj zamiast patrolować wyjść gdzieś. Na jej szczęście, albo i nie, wchodząc do pokoju zauważyła kopertę. Otworzyła ją oczywiście i przeczytała. Wiadomość była nieco dziwna, zaniepokoiła się, bo źle jej się to kojarzyło. Wiadomość pod drzwiami, nie wiele informacji w niej? Do tego niedawno była porwana, czyżby znowu na nią czyhali? Chwile się zastanawiała nad tym co zrobić, ale postanowiła jednak zerknąć w miejsce wskazane na kartce. Zdjęła mundurek, po czym odświeżyła się, by opuścić teren szkoły.
Skierowała się do miejsca spotkania i trafiła na sale. Rozejrzała się i była nieźle zdziwiona. Po co ona w takim miejscu? Spojrzała na ściany i widząc łańcuchy na nich uniosła brew. Stanęła jak na razie w wejściu do sali. No może nie tak dokładnie. Nieco dalej, by nie zagradzać innym drogi. Nie wiedziała gdzie podejść, czy może zająć jakieś miejsce, a co jeśli są one przydzielone do poszczególnych osób? Na kartce nie było żadnej informacji. Jak na razie nie robiła nic więcej, co ją spotka?

Ubiór: Zazwyczaj czarna bielizna w koronkę, czarne spodnie (rurki) podkreślające kształt nóg, czarny top, czarna koszula, skórzane czarne rękawiczki wysokie czarne kozaki, na małym obcasie, Czarny długi płaszcz.
Dodatki; 2 srebrne bransoletki na lewej ręce, złoty pierścionek z brylantem na palcu lewej ręki.
Ozdoby: Tatuaż na prawym ramieniu: Triball, na prawym uchu nausznice: smok.

Ekwipunek: Klucze od domów i rezydencji do pojazdu , dokumenty, portfel, pieniądze, telefon komórkowy, papierosy z zapalniczką. tabletki krwi. 2 COLTY 1911 (schowane w kaburach na pistolety z tyłu przy pasku od spodni.) kilka magazynków, sztylet.

Nie uważała tak, jednak stanęła z boku, by nie zwrócić na siebie uwagi za wielkiej. Mimo to została zauważona. Nic dziwnego. Nie chowała się bóg wie jak. Sama jednak tez obserwowała ludzi, który wchodzili do sali. Sama jednak stała w miejscu i wyglądała nieco za zdezorientowaną. Bo części tak było. Z rozglądania wyrwało ją pytanie. Spojrzała na nieznajomego, na jego odznakę. Na temat zaproszenia, skinęła głową i sięgnęła po nie. Ups... Zaproszenie o którym mowa zostało na stole w pokoju Akademickim. Spojrzała na mężczyznę i uśmiechnęła się krzywo.
-Nie może Pan.
Zabroniła mężczyźnie, może była na tyle nieufna, by nie pokazywać go (jeśli były na nim jej dane). Nie pokaże i już. Nie, bo nie ma. Niech sobie chłop przyjmie co chce. Jedno jest pewne. Zaproszenia Anny nie zobaczy. Nie w obecnej chwili. Oczywiście tą odpowiedzią, mogła zwrócić na siebie uwagę, ale cóż. Co miała pokazać? Puste ręce? Jeśli jednak mężczyzna będzie się dopytywał o zaproszenie, powie że zostało w domu.
Na jego kolejne słowa skinęła głową na znak, ze rozumie, po czym dodała.
-Nie mam żadnej broni, przy sobie
Oczywiście skłamała. Miała do tego prawo. Powiedziała słowa spokojnie,dlatego sugerowanie jej kłamstwa było bezpodstawne. Po chwili gdy już zostanie sama, skieruje się na jakieś wolne miejsce. Wybierze te najbliżej drzwi wyjściowych.
Przyglądała się jak sala powoli się zapełnia, po czym spojrzała w stronę, gdzie było słychać głos. Wzruszyła lekko ramionami, starając się za bardzo nie uruchamiać swoich podejrzliwych myśli. Jak na razie nie miała nic lepszego do roboty, jak czekanie na rozwiniecie się akcji. Nie zagadała do nikogo, bo nie czuła takiej potrzeby. Siedziała na wybranym miejscu i czekała. Na co? Dowiemy się niebawem.

Sytuacja robiła się coraz dziwniejsza, zwłaszcza, że Anna czuła się jak czarna owieczka w stadzie. Czyli nie ogarniała nic. Po co tu jest, dlaczego dostała zaproszenie itp. Miejmy nadzieje, że niebawem się zlitują i wyjawią, dlaczego tyle osób między innymi Anna, zostali tutaj ściągnięci. Ta zagadka nie dawała spokoju umysłowi prefekta.
Kiedy wszystkie miejsca zostały zajęte, zauważyła że drzwi zostały zamknięte. Uniosła zaś brew i pokręciła głową. Spokojnie, przecież to tylko jakieś zebranie... próbowała sobie jakoś wytłumaczyć tą dziwną atmosferę, by się nie niepokoić. Cóż ona osoba którą ciężko przestraszyć w obecnej chwili zaczęła się nieco niepokoić i było to uzasadnione. Nie bała się, ale czuła się jak w grze w ciemno.
-Czym ja się martwię...
Szepnęła cicho sama do siebie, odganiają od siebie ciemne myśli. Pomógł jej tez przy tym obcy głos kobiety. Skierowała na nią swoje szare oczy i uśmiechnęła się łagodnie. Nim zdążyła otworzyć usta, kobieta zaś się odezwała. Czyli nie tylko Anna nie wie dlaczego tutaj jest. Dobre...
-Przykro mi niestety nie mam bladego pojęcia, dlaczego nas tutaj zaprosili
Skoro została zapytana, to wypada odpowiedzieć na to pytanie. Odpowiedziała zgodnie z prawdą. Rozejrzała się po sali, kiedy zaś z głośników wyrwał się głos.
Komunikat.
Wysłuchała go i jednocześnie jej oczy, podążyły do mówionego tabletu. Ujęła go w dłonie i wykonała podaną instrukcje. Podała nie pełne jednak nazwisko. "Anna Hale". Drugie nazwisko zostawało jak zwykle nie podawane. Mało kto je znał. Po wpisaniu się na listę, odłoży tablet na miejsce i usiądzie wygodnie. Mimo iż na początku czuła lekki niepokój, to w tej chwili, ów niepokój zamienił się w ciekawość. Nie można było tego wyczytać po jej zachowaniu, ale była zaintrygowana tym co przygotowali dla gości, organizatorzy.

z natury była osobą nieufną. Nie ufała niemal nikomu, a jeśli już, to to tylko pozory, by dotrzeć do celu. po wypełnieniu polecenia jakie otrzymała, zaczęła się dziać rzecz dziwna. osoby najbliżej ścian, zaczęły być senne, po czym zasypiać, jednak nim Anna zdołała zareagować, także odczuła senność. Zatkała swoje usta, nie chcąc oddychać, ale widocznie było za późno, bo kiedy tylko próbowała wstać z miejsca, to poczuła jak by grawitacja stała się o wiele potężniejsza, bo niemal zmusiła ją do ponownego zajęcia krzesła, po czym zapadła w sen.
Nie wiedziała ile spała, jednak kiedy zaczęła się przeczuwać, nic dziwnego, że przewróciła się na drugi bok. Jednak po dosłownie chwili, kiedy zdała sobie sprawę, ze nie powinna się obudzić w łóżku usiadła piorunem, otwierając gwałtownie swoje ślepia. Zaczęła błądzić nimi po pomieszczeniu, jednocześnie, próbował sięgnąć po broń
-Nie... nie.... Po prostu kurwa pięknie....-
Syknęła z chłodem zaciskając dłonie w pięść. Oczywiście wściekła się, kiedy zorientowała się, że została przeniesiona w nieznane jej miejsce. Tak jak kiedyś... Kolor pokoju niemal od razu ją raził w oczy. Nie lubiła takich kolorów. Fuj!
Uwagę jej zwrócił strój. Uniosła brew. Ona i takie ubrania. Nie żeby była chłopczycą, ale jej kolory nie były ciepłe, raczej chłodne, jak ona sama. Wstała z łóżka poprawiając swoje ubrania, dokładnie, jak by w obawie, że jej spadną, albo ze całkiem ją okradną. Sukienka może i była ohydna, ale szpileczki były niczego sobie, za kusiły by je ubrać i hasać w nich jak pojebana po całym pokoju. Choć suknia gdyby miała inny kolor, to by był cud miód i orzeszki, no ale nie można mieć wszystkiego, ne? Podeszła do butów widząc w nich coś wyjęła to i z automatu zmrużyła oczy.
-Ta jasne... Poczekam, to może pomogą mi się ubrać...
Zakpiła i zgięła kartkę w dłoni. Wzięła szpilki do rąk i obejrzała je szybkim gestem, po czym się uśmiechnęła krzywo.
-No... Szpileczki to akurat mogę założyć...
Mruknęła pod nosem i usiadła nas krześle, jednak mimo swoich słów nie zamierzała ubierać Butów. Nie pasowały one do jej stroju. Kozaki które posiadała na nogach były o wiele lepsze, bo jej! Ułożyła buty na ziemi, tuż koło sukni i bawiła się zgniecioną kulką papieru, którą miała w dłoni.
Jak na razie nie zamierzała robić noc co czego ją zmuszali, czy też prosili. Stała się nie ufna jeszcze bardziej niż była. W końcu została zaatakowana środkami nasennymi, bo tak to odbierała.  Nie szukała wyjścia z pokoju, bo zapewne i tak by nie miało to sensu, dlatego też spokojnie czekała, zakładając nogę na nogę.

Jakie plany miał wobec niej, twórca tego całego zamieszania, które bez wątpienia nie należał do nie podejrzanych. Chyba nic dziwnego, że Anna nieco się zirytowała, kiedy ktoś bez jej wiedzy uśpił ją, jak i ma do niej jakieś plany o których wampirzyca nie ma pojęcia. Może się tylko domyślać, ale cóż... Tez jest wiele...
Nie zamierzała nic robić, jak na razie. Dlaczego miała by słuchać kogoś, kto zachowuje się nie fer wobec niej. Nie ma mowy. Jej wspomnienia nie pozwalały na pozytywne myślenie w tej sytuacji. Siedząc tak zauważyła, ze ktoś wszedł do pokoju. Skierowała swoje ślepia na ów osobę.
Dziewczynka?
Serio?
NIe tego się spodziewała, ale widząc ją usiadła wygodniej na krześle spoglądając na dziecko. Widząc jej zaskoczenie, przerażanie na ustach Anny pojawił się uśmiech.
-Podejdź do mnie dziewczynko.
Poprosiła ją łagodnym tonem głosu, nie chcąc jej wystraszyć. Wstanie sama z krzesła i jeśli podejdzie do niej rudzielec, kucnie koło niej.
-Powiedz mi, jak masz na imię? Jestem Sara.
Zagadała do dziewczynki, jak by chcąc aby dziewczynka choć trochę jej zaufała, polubiła. Na jej pytania spojrzała na strój po czym powróciła wzrokiem na dziewczynkę.
-Nie wiem dlaczego mam założyć ją. Czy wiesz jaki bal się szykuje? Powiedz mi śmiało, zostanie to pomiędzy nami. To będzie nasza tajemnica.
Kusiła dziewczynę by wyjawiła prawdę na temat balu. Spoglądała na nią ciepło, bez złych przejawów.
-Albo zrobimy tak. Jak mi powiesz kim jest Pan domu i dlaczego tutaj jestem, to się grzecznie ubiorę i Pan nie będzie zły wtedy. Tylko szybciutko, bo bal niebawem się zacznie
Zaproponowała z uśmiechem i mrugnęła jej okiem. Jeśli będzie jej to dane, nawet pogłaska dziewczynkę, czułym gestem po głowie. Była to jednak gra autorska, bo chciała wyciągnąć od małolaty informacje.

Cóż Anna lubiła sobie coś planować, choć dość szybko potrafiła też zmienić swoje plany. Wiele zależało od tego, jakie one były dla ich właścicieli. Jeśli było one przelotne, to były szybko zmieniane, polepszana, a jeśli były przemyślane, jak i miały prowadzić do czegoś wielkiego, to Anna za Chny nie rezygnowała z tego. Ale i tutaj mogła tylko myśleć na szybkiego, ale wtedy pomysły zazwyczaj były tandetne, albo powoli, by stworzyć jeden konkretny. Mniejsza z tym. Spokój Anny został zakłócony przez dziewczynkę. Była wystraszona, ale czym dokładnie... Czy Pan posiadłości, tak wpływał na pokojówki i innych domowników? Nie wiadomo.
-Czego się Melanio boisz? Spokojnie przy mnie Ci nic nie grozi? Czy dzieje Ci się tutaj krzywda?
Zapytała zmartwionym głosem, ba nawet zechce przyciągnąć do siebie lekko dziewczynkę, by przytulic, jak by to miało odgonić strach. Mała istota bała się, jednak czego? Co tu jest grane?
-Bal? Z jakiej okazji ten bal? Nie zostałam informowana o niczym. Nawet mi nie mówili, ze mam się w coś ubrać.
Skłamała patrząc na nią z krzywym uśmiechem, chcąc jej pokazać, że mówi prawdę. No tak, przecież są ubrania, ale kto powiedział, ze dla niej. Jak to kto? List, ale o ni nie musiała wiedzieć dziewczynka, prawda?
-Dobrze dziękuje Melanio za udzielenie mi informacji, ale już nie bój się. Nie zrobią Ci nic, nie przy mnie.
Szepnęła jej do ucha, po czym puści ją, by wstać. Słysząc bicie jakiegoś dzwonu spojrzała w stronę drzwi. Uśmiechnęła się do dziewczynki na temat o fryzurze.
-Melanio załatwiłaby mi gumkę do włosów, jak i kilka wsuwek?
Poprosiła patrząc na dziewczynkę, po czym rozejrzała się nadal nie będąc pewną, czy ma się przebrać. Mimo to posłucha dziewczynki i zacznie się rozbierać, dopiero po tym, jak mała wyjdzie. Na chwile, ale jednak. Kiedy wróci będzie mogła zobaczyć Anne w sukni, Jaka została jej narzucona, jak i w szpilkach. Na obecną chwile plotła warkocza, luźnego co doda jej uroku.
Jej ubrania były złożone, pod łóżkiem...

Martwiło ją zachowanie dziewczynki. Była zamknięta w sobie? A może miała taki rozkaz od pracodawcy czy tez tam opiekuna by nie zwierzać się z obcymi. Nie wiedziała jednak nic Anna. To jednak tez napędzało ją w niepokój. Być nie wiadomo gdzie, jak i być wplątawszy w jakiś bal...
-Oczywiście, ze się martwię. Sama o siebie tez się martwię więc dlaczego by nie o innych. Mimo wszystko pamiętaj, ze jak coś się będzie działo, to przyjdź do mnie, pomogę ci z problemami
Odwzajemniła uśmiech dziewczynki, nie wierząc w niego jednak. Na początku była spłoszona wystraszona, dlatego miała niemal pewność, ze w tym budynku coś się dzieje nieodpowiedniego. Jednak co?
-Coś czuje, że pożałuje tego całego balu...- Niech tylko spróbują coś zrobić... Zajebie od razu
Ostatnie zdanie dodała sobie w głowie z niezwykłym chłodem, by nie wystraszyć dziewczyny. Nauczyła się, ze nie można ufać nikomu, nawet aniołkom. Sama tez teraz grała aniołka a wcale nim nie była. No ale mniejsza z tym...
Kiedy dziewczyna wróciła, Anna kończyła pleść warkocza, dlatego z uśmiechem otworzyła pudełeczko i wyjęła jedną czarną gumkę i splotła włosy. Potem wsuwkami poprawiła resztę włosów. Sam warkocz jednak został kompletnie rozbebeszony po chwili, by wyglądał na luźnego. Warkocz wyglądał mniej więcej Tak. Jednak był dłuższy, bo Anna miała piękne czarne, długie włosy. Kiedy skończyła spojrzała na dziewczynkę z uśmiechem.
-Jak wyglądam?
Zaśmiała się zawieszając broszkę na swoją sukienkę, na wysokości prawej piersi.
-Więc co teraz Melanio?

Anna mimo iż podjęła decyzje przebrania się, spełnienia prośby kogoś nieznajomego jej, to nie była pewna czy dobrze robi. Czuła niemal w powietrzy, że coś tutaj nie gra. Dziewczynka się dziwne zachowywała, a do tego Anna była nie ufną. Już doznała tutaj w jakimś stopniu krzywdy, dlatego jej nieufność była uzasadniona. Mimo to postanowiła wszystko jakoś wykorzystać. Wszelkie możliwości, by dowiedzieć się o co tutaj, tak na prawdę chodzi. Dlatego wszystko jest taką tajemnicą. Pytań przybywało, jednak odpowiedzi na nich nie było. Anna jednak nie zamierzała pokazywać iż myślę nad tym i owym. Potrafiła mieć podzielna uwagę, dlatego też podczas przygotowań, myślała o ewentualnej ucieczce w najmniej odpowiednim momencie. Kiedy przygotowania dobiegły końca a sama Anna zaczęła się zachowywać, jak by była podekscytowana już tym całym balem. Jej pytania były chyba tego potwierdzeniem.
-Mam nadzieje że nic Gospodarz nie pilnuje bo ucierpią wszyscy...
Padła dość nie ciekawa groźba. Nie oczekiwała odpowiedzi, mówiła raczej to by podkreślić, że wpadnie w furie, kiedy ktoś zechce jej coś zrobić. Uśmiechnęła się lekko i spojrzała na dziewczynkę. Wyglądała na naprawdę zadowoloną tym całym balem. Poprawiła swoje wsuwki na głowie, jak i założyła na koniec warkocza jeszcze jedną gumkę koloru czarnego, jak by w obawie, ze jedna pęknie? Kto wie.
-Chodźmy zatem.
Odparła kiedy usłyszała dzwon. Podąży za dziewczynką, bez pośpiechu wsłuchując się w dźwięk swoich kroków.
Czas na bal jak to mówia!

Oczywiście... Coś mówiło jej że nie gra i niemal czuła to w kościach, że to są kłopoty, jednak co miała robić siedzieć w pokoju i nic nie robić, a tak przebierając się wyszła z pokoju, do rzekomego pomieszczenia gdzie miał być rzekomy bal. Starała się jak najmniej oddychać, by w razie jakiegoś gazu, nawdychać się go najmniej, by mieć czas na reakcje.
Kiedy przechodzili przez korytarze zapamiętywała tyle szczegółów ile dała rady, by czasem przy ucieczce wiedząc gdzie biegnąc np po swoje rzeczy. No ale wracając... Po jakimś jednak znaleźli się w sali baletowej, czy jak tam się nazywała. Obejrzała się po kobietach, po czym kiedy usłyszała głos, ulokowała się koło stolika jakiegoś, słuchając komunikatu. Warknęła w myślach na to.
Tchórz...
Kiedy jednak zaczęła grać muzyka, do sali weszło kilkunastu mężczyzn, nie liczyła ich. Mimo to kiedy zaczęły się tańce, Anna wręcz odsunęła się pod ścianę, by nie zostać złapaną przez żadnego mężczyznę.
Zwijam się stąd...
Tego było za wiele... Bal był dziwny, dlatego kiedy będzie mieć okazje, wyjdzie z sali i skieruje się do pokoju w którym się obudziła. Nie chciała ryzykować, że coś się jej stanie, patrząc że niedawno była w tarapatach.
Kiedy odnajdzie pokój wejdzie do niego i zechce się jak najszybciej przebrać, nawet wampirzymi ruchami.
Miała dość tego balu, nawet jeśli nic się nie działo. Chciała już wrócić do domu.

Nadzieja umiera ostatnia, czy tez jest matką głupich nie? Wampirzyca miała prawo spróbować wrócić do domu, jednak czy to się jej udało. Oczywiście, ze nie, bo to by było zbyt łatwe... Czemu zawsze los rzuca wampirzycy coś pod nogi. Coś czyli kłody, za każdym razem większe... Dlaczego nie rzuca płatków kwiatów, tak jak dzieci sypią kwiaty księdzu pod stópki w Boże Ciało... No dlaczego...
Kiedy próbowała wyjść z sali, poczuła mocny uścisk na ranieniu. Mocny. ZA MOCNY! Spłoszona Anna i tak nie miała na co czekać jak wykonać odwet. Anna broniąc się zaatakowała szybkim przełożeniem atakującej ręki od wewnątrz, obejmując ramie napastnika tak, aby jego staw łokciowy, był ugięty i powodował wychylenie napastnika, ze stanu równowagi. Mężczyzna bez wątpienia, poczuje silny ból, gdyż została mu założona dźwignia na łokieć. Za to drugą ręką, tuż po założeniu dźwigni, zechce dłonią z całej siły uderzyć w punkt witalny na szyi, by pozbawić chłopaka przytomności, tym samym zwolni dźwignie i pchnie napastnika ku ziemi, odskakując. Jak widać miała za sobą nie jeden kurs samoobrony.
Po takim zachowaniu mężczyzny nic dziwnego, ze Anna spłoszona całkiem, zacznie uciekać biegiem do wyjścia sali, by wybiec na korytarz i biegnąć dalej, chcąc się schować.
Musze stąd jak najszybciej zwiać...

Wampirzyca umiała się bronic co było widać po krótkim jej przedstawieniu, jednak jej ruch nie był do końca chyba przemyślany. Mogła się domyślać, ze skoro zaatakowała jednego, jak i sama została zaatakowana, to i reszta z obecnych pewnie zechce unieszkodliwić agresora, co się niestety stało, po krótkiej chwili. To co się działo z Anną, było ignorowane przez resztę, nikt nie zechciał jej pomóc, a tylko bardziej dojebać do pieca. Pochwycona jednak zapewne z dwóch stron, szarpnie się.
-Puszczajcie mnie kurwa...
Warknęła niczym rozgniewana lwica, szarpiąc się po raz kolejny. Widziała że ci który ja trzymali, robili to w sprytny sposób, by się nie udało jej wywinąć, jednak zawsze warto spróbować, nie? Mężczyźni zaczęli jej zadawać pytania, które ino ja rozdrażniły, jak i spowodowały iż szarpnęła się ponownie.
-Puszczajcie mnie... Nie zamierzam się dalej z wami bawić...
Syknęła i spojrzała ku ziemi ignorując żałosne śmiechy. Za kogo oni się kurwa mieli? Czuli się dumni iż udało im się zatrzymać kobietę i to w dwójkę? Żałosne... Nie zamierzała o nic prosić agresorów, jednak spojrzała na ich buty. Pewnie mieli lakierki skoro do tańca, elegancja i te sprawy... Z rozmyślań wyrwał go głos z głośnika. Szarpnęła się zaś, rozglądając się za właścicielem głosu.
Niewidzialny?
Dziwne, mimo to niepokój Anny wcale nie zmalał, dlatego nic dziwnego, ze słysząc kolejne pytania, nie odpowiedziała na nie. Nie musiała i tak mieli by to pewnie w dupie. Nie ufała im chciała uciec.
-Nie będę uczestniczyła w tym popierdolonym balu...
Warknęła po tym jak usłyszała że została wybrana. Do czego, to ją oczywiście ciekawiło, ale coś jej mówiło że nie chce tego wiedzieć. Zacisnęła dłonie, szarpiąc się raz jeszcze. Zagryzając zęby uniosła prawą nogę, by z impetem nadepnąć na jedną z nóg jednego z mężczyzn, po czym zechce to zrobić z drugą nogą. Oczywiście używała wampirzej siły dlatego, szpilki obuwia, wbiją się zapewne niemal jak w masło, w buty mężczyzn. Do tego się ponownie szarpnie chcąc się uwolnić by uciec mimo to.

Nie chodzi o samo spodziewanie się, ze ucieknie, ale wolała chociaż próbować zwiać niż stać w miejscu pozwalając ze sobą robić co oprawcą się żywnie podoba. Oczywiście kiedy mogła szarpnęła się raz do czasu mocniej, niczym rozwścieczone zwierze, jednak nie udało jej się wydostać, co nie było dziwne...
-Nie gadaj do mnie... Puszczajcie mnie do jasnej cholery... Nie będę w tym uczestniczyć.
Jej próby ataku skończyły się na tym iż poczuła krew, wampirzą, przez co się zaś szarpnęła, czując jak by miała deja vu. Nie chciała tego, a kiedy dochodziły wspomnienia z ostatniego porwania, jej niepokój wzrastał, ale nie pokazywała strachu. Nie bała się.
-Nie chce... Puszczajcie mnie. Nic nie zrobiłam...
Szarpnęła się zaś, jak by nie umiała zrozumieć tego że i tak się nie wyszarpie. Nie było to dla niej pocieszające. Czy oni nie mogą zrozumieć iż Anna nie ma zamierz służyć jako lalka. Uspokoiła się widząc jak na razie mgłę, chciała się cofnąć, wampiry na pewno to poczują, ale nie mogła, bo właśnie ją trzymali.
-Nie..
Szepnęła ciszej, szarpiąc głową, jak by to miało odroczyć jej senność. Już nawet nie próbowała się przypatrzeć sylwetce z mgły i tak nie umiała dostrzec kto to. Jej opór słabł, kiedy czuła iz sen dopada ja coraz bardziej. Zaczęła przymykać oczy, starając się ich nie zamknąć, jednak już po pewnym czasie, zamykając je już ich nie otworzyła.
Zapadła w sen.
Zaczęła lekko uchylać po jakimś czasie oczy. Ile minęło, nie miała bladego pojęcia, mimo to pomieszczenie w jakim była było jak by puste. Jeszcze nieco zaspana, nie wiedziała co się dokładnie z nią dzieje. Nawet nie czuła iż wisi na krzyżu. Dopiero po kolejnych próbach wyostrzenia wzroku i innych zmysłu, zaczęła odczuwać ból nadgarstków. Spojrzała na nie zatem. Widząc kajdany szarpnęła ręką, jak i rozejrzała się teraz dokładniej dookoła. Widząc świece szarpnęła zaś rękami.
Wpadłam w niezłe bagno...
Pomyślała sama do siebie, początkowo nie wiedząc co robić teraz, ale spojrzała na kajdanki. Spróbuje się podciągnąć do jednej s uwięzionej ręki, po czym pochyli głowę chcąc, sięgnąć palcami do włosów, wyjmując wsuwkę. Jeśli uda jej się to, spróbuje otworzyć kajdan, by uwolnić dłoń, zejść z krzyża.
Jeśli się jej uda, skieruje się do kąta pomieszczenia zbierając z ziemi jedną ze świeczek, by jej potowarzyszyła w kącie.