Kto zostanie wybrany?

Wampirzyca już nie tak spokojna, aby móc coś zrobi musiała by nieco poznać wroga by mieć czym go zaskoczyć w starciu ostatecznym. Lecz skąd nabyć informacje? Ten kto dobrze pilnuje by Anka nie zwiała ukrywa się, za ścianą mgły. Wampirzyca za wiele nie wie, bo albo śpi, albo jest sama. Wiedziała ino tyle, że to miejsce jest jakieś pojebane, a organizator wcale nie lepszy... Została wybrana? Ale do czego? Wielka niewiadoma.
Uff... Jak dobrze było na wszelki wypadek wykorzystać cały zapas wsuwek na fryzurę... Dziwi jednej z nich udało jej się zejść z krzyża, którego pogładziła dłonią, jak by w geście przepraszającym. Dopiero po tym geście zawinęła jedną ze świeczek, kierując się do kąta. Oczywiście skoro miała okazje, jak i nic lepszego do roboty obejrzała świeczkę. Widząc inicjał niemal zdębiała. Albo autor co go naskrobał miał ja na myśli, albo właściciela listu. Tam też była litera A.
To wszystko jest coraz dziwne...
No ale cóż... Z zamyślenia wyrwały ją kroki. Spojrzała w stronę drzwi, jak i kątem wyłapała, ze coś jest na ścianie. Zerknęła na nią mrużąc swoje ślepia. Podeszła do ściany cicho, chcąc przeczytać napis.
-To już kurwa wiem... Ale do czego...
Syknęła wściekła pod nosem. Kroki słyszane zapewne z korytarza były coraz głośniejsze. Zacisnęła warki w cienką linie, by po chwili jak najciszej pojawić się koło drzwi, z tej strony by kiedy wrota zostaną otwarte, by znalazła się za nimi. Zrobiła to tylko po to, by kiedy tylko mając okazje zaatakować tego co przybył rzucając świeczką w jego głowę z całej siły, używając i tej wampirzej. Nie chciała czekać, nie mogła. Chciała stąd uciec! Jeśli jednak świeczka nie wiele da, zechce się rzucić na napastnika, chcąc powalić na ziemie.

No... Przykro mi... Ale gdyby to wszystko było takie proste, to nikt nie męczyłby się z porywaniem oto tej wampirzycy. A tak, to musiała poznosić to wszystko i ewentualnie pomodlić się o to, by to się wszystko dobrze zakończyło. I by ten koniec nie dotyczył jej śmierci. Brrr...
Ah... Co do tajemnego napisu na ścianie... Nie. Jednak był zbyt niewidoczny na takie światło, jakie ona teraz posiadała, by móc dobrze rozczytać to wszystko. Więc mówiło się trudno. Chyba, że ładnie spyta się tego osobnika, który właśnie najwyraźniej tutaj przychodził... Kroki były coraz to bardziej donośne, więc wszystko wskazywało na to, że dany osobnik zawita do tego pomieszczenia.
W końcu... W końcu starania Anny mogły zostać docenione, ponieważ drzwi powoli się otworzyły. Tajemnicza osoba, która tutaj przyby ła, wyłoniła swoją sylwetkę i...
- Aua!!! - rozległ się nagle głos, w chwili, gdy wampirzyca rzuciła się na osobnika. Sama świeczka rozwaliła się na drzwiach i... Cóż, już z niej nie będzie pożytku. No i też, sam głos dla dziewczyny powinien być znajomy.
- Auć, auć, auć... - dziwne. Głos powinien wydawać się znajomy samej kobiecie, albowiem... Jeśli podejdą do jakiegoś źródła światła, ciemnowłosa mogła ujrzeć... Tak, pewną znajomą, rudowłosą służkę...
- Proszę, proszę przestać - jęknęła tamta. Nie straciła przytomności podczas ataku, ale to już pewnie była jedynie tego kwestia. - Proszę...

Tak... Tu jest racja. Gdyby wszystko było takie proste, to by było zapewne i nudne, dla Anna i tak chciała za wszelką cenę wrócić do domu, bowiem tam czuła się bezpiecznie. Zamknąć się w swoim gabinecie i mieć na resztę świata zwyczajnie wyjebane. To dane jej za szybko nie będzie, bowiem utknęła w tym pierdolniku...  Trza szybko jednak znaleść plan, jak stad się wydostać. Im dłużnej tu przebywała tym jej niepokój rósł, jak i stawała się agresywniejsza, nie spokojna.
Nim jednak się zorientowała kto wszedł do pokoju, było już za późno, bowiem Anna wpadła, a raczej rzuciła się na dziewczynkę, niczym zwierze na swoją ofiarę, które miało zaraz zostać poćwiartowane. Warcząc również wściekle jak zwierze, po chwili zechce zejść z dziewczynki której akurat nie chciała nic zrobić, ale nie ufała jej. Nawet jej słodkiej buzi... Wszystko tutaj było podejrzane, nawet ta gówniara. Do tego była ruda, a jak wiadomo rudym się nie ufa... Patrząc na nią płonącymi oczami z gniewu, spojrzy w stronę korytarza, który był widoczny przy otwartych drzwiach.
-Po coś tu przyszła... Zaś zaciągniesz mnie na jakiś bal...
Warknęła do dziewczynki chyba niezbyt panując nad gniewem, gdyż jeśli dziewczyna nadal leżała to Anna przydepnie ją prawą nogą na szyje dziewczynki. Jak na razie nie mocno, jednak jeśli zacznie się szarpać, lub coś niepokojącego robić, to niech się nie zdziwi, jak poczuje szpilkę wbijającą się w jej krtań.
-Gadaj... Mam dość tego miejsca!
Syknęła do niej. Choć młoda nic jej nie zrobiła, to Anna była nie ufna, nie ma co się dziwić, kiedy trzymają ja tutaj bez jej zgodny. Wyjdzie stąd, choćby po trupach...

Anna za gwałtownie reagowała, jednak nie ma co sie dziwić. Była w nieznanym miejscu i próbowali ją w coś wrobić, dlatego nic dziwnego ze potencjalna osoba, może okazać się progiem, dlatego też Anna tak reagowała.
Biedna dziewczynka również stała się wrogiem. Ale krzyk jej chyba nieco sprawił iż myśli wampirzycy, nieco ochłonęły. Do tego stopnia że zdjęła z niej nogę, czuja w pierwszej chwili poczucie winy. Westchnęła ciężko i przeczesała swoje włosy, zmęczona.
-Przepraszam.
Szepnęła szczerze czując wyżyty sumienia, jednak to był impuls, którego nie potrafiła kontrolować, dlatego też wyszło, jak wyszło. Czy mała dziewczynka zdoła przebaczyć agresywnej kobiecie, która jeszcze chwile temu próbowała ją zabić? Pokręcił głową niezadowolona i aby dziewczynka czasem się nie rozpłakała, kucnęła obok niej i zechce przygarnąć do siebie, by lekko przytulić.
-Przepraszam, nie chciałam Cię zaatakować, to był impuls.
Wytłumaczyła się nieco i jeśli dziewczynka będzie spokojna, to pomoże jej wstać, poprawiając jej ubranka.
-Ale teraz już lepiej idź, bo będziesz miała kłopoty
Poprosiła spokojnie. Słyszała kroki które zamarły na chwile, dlatego nic dziwnego że po chwili podejdzie do świeczek i zacznie je gasić, by przez spowodowaną ciemność uciec stad przez Cienistą bramę. Skoro miała okazje, to czemu z niej nie skorzystać, nie? Ale czy zdąży przed przybyciem właściciela kroków?

Zachowanie kobiety sprawiło, że dziewczynka była przestraszona nadal, nawet gdy zdjęła z niej swoją nogę i zaczęła przepraszać. Cóż, takie proste gesty nie sprawią, że nagle poczułaby się lepiej i wampirzyca powinna zdawać sobie z tego sprawę. Ale jeśli się uda, to przekona ją rzeczywiście, że nie miała złych zamiarów! O!
Próbowała wstać z ziemi, by potem jakoś ogarnąć te emocje, które napłynęły w chwili, gdy Anna ją zaatakowała. Wzięła głębszy wdech, jakby to miało jej pomóc. W końcu, skorzystała z jej pomocy, by móc stanąć na dwóch nogach. W jej oczach były widoczne łzy, ale ona mogła śmiało zauważyć, że starała się powstrzymać od płakania.
- H-hai - wymamrotała młoda, po czym pociągnęła nieco noskiem. Uniosła lewą dłoń i potarła miejsce, gdzie chwilkę temu znajdował się but kobiety. - Dobzie...
Przełknęła ślinę. Nie odeszła stąd, za to wpatrywała się w nią uważnie.
- Etto... Ja chciałam ci pomóc! - wymamrotała. Patrzyła prosząco na ciemnowłosą, czekając na jej reakcję w tym kierunku. W jej oczach było widać zapał, więc... Być może wiedziała coś, co by się przydało właśnie w ucieczce.
Kroki były coraz to donośniejsze. Ta... Nadchodził ten, którego wyczekiwano. Chyba. Może. Na pewno. Nie wiem. Bądź co bądź, w którymś momencie kroki ucichły, a sekundę potem mogła wampirzyca poczuć, jak ktoś ją łapie za prawy nadgarstek.
- Oh, witaj, moja droga - wampirzyca poczuła ciepły oddech przy prawym uchu. - Czekałem na ciebie... Na tą, która została wybrana... Już tak dawno temu... Na moją żonę.

Nie dziwiła się iż młoda była przestraszona i wiedziała o tym że słówka jej nie uspokoją, ale przeprosiła bo poczuła się z tym złe, ale i czuła się zagrożona dlatego była agresywna. NIE chciała zrobić nic dziewczynce, jednak to był instynkt, to on kazał zaatakować, nim się opamiętała, dziewczynka leżała już na ziemi z płaczem.
Spojrzała na dziewczynkę widząc że nie wiele brakowało by rozpłakała się na amen, wznosząc alarm. Uśmiechnęła się do niej łagodząco, przepraszająco i nawet pogładzi jej głowę lekko. Nie widziała skąd dziewczynka miała taki zapał do pomocy jej. Dlaczego chciała pomóc, skoro była jedną z nich? Była może młoda i naiwna nie domyślając się jakiej pomocy zechce Anna. Wampirzyca nie zamierzała korzystać z jej pomocy. Nie chciała jej narażać. Wolała i próbowała poradzić sobie jakoś samej.
-Wiem, ze chciałaś, ale jeszcze coś Ci się stanie. Nie chce tego, więc proszę idź już.
Poprosiła ją łagodnym głosem chcąc się jej pozbyć z pomieszczenia słysząc że ktoś nadchodzi. Podczas konfrontacji z wrogiem, może zatracić się całkiem i wtedy możne faktycznie zrobić krzywdę dziewczynce.
Kroki było coraz donośniejsze, coraz głośniejsze co upewniało Anne iż właściciel tych kroków jest coraz bliżej, nawet jeśli nie szedłby właśnie tutaj. Jednak szła, ale tego Anna nie wiedziała, nie miała stuprocentowej pewności. Jednak w chwili kiedy Anna zamierzała uciec, po zgaszeniu wszystkich świeczek, została złapana za rękę na co drgnęła i zechce wyszarpać rękę. Do tego słowa jakie wypowiedział przyprawiły Anne o niepokój, dlatego z szybkim ruchem obróci się przodem do wampira, chcąc nie tylko zobaczyć wampira, ale przyłożyć ręce do jego klatki piersiowej, by odepchnąć go z całej siły na ścianę za nim.
-Wybij sobie to z głowy!
Syknęła patrząc wściekle na niego, by w jednej chwili chcąc pojawić się koło świeczki, by złapać za nią, a następnie cisnąć w wampira.

Młoda starała się uspokoić. Ale rzeczywiście, to naprawdę trudne zajęcie, skoro tak właściwie, prawie by zginęła! Tak, tak, Anna ją przepraszała, ale mimo wszystko... Nie da się od tak wyzbyć tego uczucia. Chociaż oczywiście, starania nie były daremne, bo udawało się jej ogarnąć. Ale no...
- Ale... Ale... - zaczęła się jąkać. Było widać, że rzeczywiście jej chciała pomóc, chociaż nie zdradziła powodów. A może po prostu dlatego, że wampirzyca nie zapytała? Kto wie, jak to wszystko teraz będzie wyglądać, w końcu, tak wiele jeszcze było niewiadomych!
Za to młodsza pociągnęła ponownie noskiem i niepewnie kiwnęła głową.
- D-dobrze - po tych słowach odwróciła się tyłem do dziewczyny i odeszła z tego miejsca, pozostawiając Annę samą.
A co do niej samej... Jej kłopoty się jeszcze nie skończyły. Pojawienie się tajemniczego jegomościa sprawiło, że musiała uważać na siebie. Uznała go za zagrożenie, jak również tak jego potraktowała.
Sam mężczyzna jęknął cicho, gdy zetknął się z ścianą. Cóż, uroki wampirzej siły.
- Aua.... - mruknął, starając się pozbierać. - Kochanie, nie musisz być aż tak brutalna - dodał jeszcze. - Tak... Tak tęskniłem za tobą, a ty mnie tak traktujesz?
Uniknął ciosu świeczką, po czym zaczął się do niej zbliżać. Widać było, że nie zamierzał odpuścić.

Wiedziała, że słowa, to może być za mało, ale na chwile obecną mogła tylko ją przepraszać. Nie wiedziała dlaczego dziewczynka, tak bardzo chciała pomóc, ale mimo to nie chciała jej pytać, bowiem nie było na to czasu. Słyszała kroki, coraz głośniejsze, dlatego nie było czasu na gadanie, a na myślenie nad ucieczką, która i tak nie wypaliła.
-Proszę idź Melanie, nim coś się złego stanie...
Szepnęła prosząco do dziewczynki, chcąc ją w ten sposób ewakuować z pomieszczenia. Była pewnie niewinną dziewczynka, która wykonywała rozkazy położonych osób nad nią. No ale wracając...
Anna wyszarpała się i odepchnęła agresora od siebie, na ścianę przed nią. Usłyszała jęknięcie, lecz nie zrobiło to na niej ważenia. Do tego te jego słowa... Kochanie? Żałosne...
-Nie nazywaj mnie tak!
Syknęła bo była wręcz uczulona na takie słówka. Nienawidziła ich i miała wstręt. jedyna osoba którą kochała, tak bardzo był Marcem lecz był człowiekiem. Zastrzelony, jak jakaś zwierzyna. Nikt więcej, a ten tu był wampirem, do tego więził Anne, czy on sobie jaj robi? On ją powiesił na tym krzyżu?! On to zlecił? Jeśli tak, no to ładnie okazuje sympatie innym...
-Nie zbliżaj się i gadaj co to za cyrk?
Odparła stanowczo, chcąc sięgnąć po świeczkę, kolejną, patrząc na mężczyznę z chłodem. Na każdy jego krok w jego stronę, Anna zareaguje swoim, lecz w tył, aż pewnie jej plecy zetkną się ze ścianą.
Spojrzy w stronę, gdzie były drzwi, by "pilnując" ścianę, skierować się do nich pomału, będąc nadal przodem do nieznajomego.
Tak zamierzała się ewakuować, a jeśli kolejna ucieczka pójdzie w las to dla Anny zabawa się skończy i zacznie konkretniej atakować. Spoglądając jednak na wampira, próbuje przyjrzeć się jego twarzy. To nie możliwe by to był Marcel. Widziała jego zwłoki, wiedziała gdzie został pochowany, więc takiego szajsu na pewno nie przyjmie.

- Ależ dlaczego? - wyszeptał w odpowiedzi mężczyzna. - Nie podoba ci się?
Mężczyzna wyglądał na takiego, który nie rozumiał, co też mogła mieć na myśli wampirzyca. Jakby kompletnie nie rozumiał tego, że jej mogło coś się nie podobać. No jak tak można, hm?
- Huh? Co jest? - w jego głosie było słyszalne zaniepokojenie. Udawał? Czy też może nie? - Co się dzieje?
Twarz tego osobnika była nadal niewidoczna dla kobiety, ale on sam najwyraźniej nie miał zamiaru jej posłuchać, przez co powoli do niej podchodził.
- Spokojnie... Uspokój się - wyszeptał w jej stronę. - Nie chcę ci zrobić krzywdy...
Jeśli Anna będzie próbować wyjść przez drzwi, on doskoczy do niej i chwyci ją za ramię, by uniemożliwić jej ucieczkę.
- Proszę, tylko mi nie mów, że zapomniałaś o mnie... Zapomniałaś? - przełknął ślinę, czekając na jej odpowiedź. Nie wyjaśnił jej nadal tego, co się tutaj wszystko działo, jakby jego uwaga była skupiona tylko na tej ciągle jednej kwestii... Na wampirzycy. Teraz oczekiwał na jej odpowiedź, jakby w niej znalazłby odpowiedzi na swoje pytania.

-Co ma mi się podobać?! Te całe zamieszanie? WIESZANIE NA KRZYŻU KURWA! Aż takie masz fetysze? Odsuń się, bo ci coś zaraz zrobię...
Ostrzegła go z chłodem, nie chcąc być dotykaną, ani nawet nie chciała z nim rozmawiać. To co robił ten mężczyzna było wbrew jej osobie. To on ją tu ściągnął, uwięził a przede wszystkim upokorzył, wieszając ja na świętym drzewie. No i czy takie zachowanie miało się podobać Annie... Oczywiście, że nie! Dlatego chciała uciec! Nie rozpoznawała zapachu, ani głosu mężczyzny a ten zachowywał się, jak by ją znał, jak by ją dobrze znał... To było podejrzane...
-Nie chcesz mi zrobić krzywdy, to po co to wszystko. Po co usypianie mnie, zabieranie moich rzeczy, wieszanie na krzyżu? Dla zabawy, z miłości, z tęsknoty? No powiedz po co?
Poirytowana wampirzyca nie miała zamiaru się uspokoić, po prostu nie mogła. Czuła się zagrożona. Nie znała rozmówcy, który zachowywał się w jej mniemaniu dziwnie. Próbowała jakoś wyminąć mężczyznę, no ale ten nie pozwolił jej na to. Złapał ją.
Czując uchwyt na ramieniu szarpnęła się, chcąc mu założyć dźwignie na ręce, tak samo jak w sali baletowej. Podczas zakładania jednak dźwigni, nie zaciśnie jej do końca, więc i nie zaboli, a złapie wampira za ramie, zerkając na niego.
-Kim jesteś? Mam dobrą pamięć...
Zapytała bo to ją najbardziej interesowało. Miała dobrą pamięć, niemal doskonałą, no chyba, ze zdarzyło się, że ją okradli ze wspomnień, no to tego nie pamiętała no i nie wiedziała o tym w ogóle. Stała już spokojniej, nadal patrząc na mężczyznę, jak by chcąc ujrzeć jego twarz, bo może po tym jakoś go pozna, ale wątpiła w to.
-Przestań ze mną się bawić, tylko powiedz prawdę, to się wtedy uspokoję.
Dodała nieco chwile później, nadal patrząc na nieznajomego. Nie podobało jej się to wszystko, a koleś chciał jej coś wcisnąć... Niech się lepiej spowiada...

A może właśnie o to chodziło, by jej się podobało? Nawet jeśli wieszanie na krzyżu to dość nietypowy sposób... Na co? Zwrócenie uwagi? Pochwałę? Nie... Może chodziło o coś więcej, co miało w sobie odpowiedź tak prostą, że aż niewidoczną na pierwszy rzut oka? Tyle pytań, a tak mało odpowiedzi...
- Uspokój się - powtórzył mężczyzna, patrząc na nią uważnie. - Proszę, bądź spokojna. Złość jest zła. Bardzo zła - logiczne, prawda? I to bardzo. Ale nikt nie powiedział, że będzie łatwo nawet z dogadaniem się. A może na dodatek coś więcej kryło się w jego słowach?! Przecież tak dużo niewiadomych się tutaj pojawiało!
- Nie... Nie możesz wiedzieć. Źle będzie - mruknął cicho. Nie dał się złapać w jej "działanie", uprzedzając ją i chwytając za obie ręce, by nie mogła się wyrwać. - Wybacz, nie chcę, byś zrobiła mi przez przypadek krzywdę. To będzie niekorzystne dla naszej dwójki.
Nie odpowiedział jej nadal na pytania. Za to po krótkiej chwili ją puścił i cofnął się o krok. Jego wzrok zrobił się uważniejszy, dokładnie obserwując jej każdy ruch. Anna, o ile to zauważyła, mogła wywnioskować, że żaden podejrzany ruch nie umknąłby mu. Czy potrafiła z tego wywnioskować, co zrobić dalej?
- Jak to kim jestem? Naprawdę nie pamiętasz? Zapomniałaś? Obiecałaś, że nie zapomnisz - wyszeptał jeszcze. Jak widać - nie mówił tego, co ona chciała usłyszeć i prędko się na to nie zapowiadało. - Jeśli mnie nie pamiętasz, to co mi da mówienie? Pewnie tylko uznasz, że to jedynie kłamstwo...
W głosie nieznajomego było słychać nutkę żalu. Ale co właściwie teraz zrobi kobieta?

Jeśli to miało się jej podobać, to autor pomysłu chyba niezbyt znał dobrze Anne. Nie miała takich fetyszy, by wisieć na krzyżach dlatego nic dziwnego, że to, ze obudziła się na świętym symbolu spowodowało iż jej wrogie nastawienie podniosło swój poziom jeszcze bardziej.
-Nie uspokoję się!
Odparła donoście jak rozwścieczona kobieta co się drze na swojego partnera który schlany przyszedł do domu po trzeciej w nocy. -Złość jest bardzo zła, jednak jest tylko emocją ale czyny złe to dopiero inna Historia. Jeśli ktoś tu robi coś złe, ty ten kto wiesza innych na krzyżu i usypia.
Oj miała do tego uraz jak mało do czego. Ten cały akt spowodował iż czuła, jak by ktoś zbezcześcił jej ciało. To było nie do wybaczenia, poza tym, mogli ja powiesić wszędzie, ale dlaczego wybrali krzyż? święty symbol? To upokorzyło ją jeszcze bardziej!
-Nie denerwuj mnie, ja Cię proszę... Pytam ostatni raz. Co tu jest kurwa grane? Im więcej każesz mi czekać, tym bardziej się nie uspokoję.
Zażądała z chłodem, przyglądając się, jak jej próby uwolnienia spełzają na niczym. Jak kurwa można być takim słabym. Szarpnęła się, chcąc się wyswobodzić. Mężczyzna jednak niebawem ja puścił. Mimo to nie odpowiadał na jej pytania, przez co ta czuła się olewana, a kobiet się nie olewa!
Stanęła na przeciwko mężczyzny, również na niego patrząc, by nic jej nie umknęło, jednak ten zaczął zadawać swoje pytania, na co zmrużyła oczy. Na jej twarzy pojawił się grymas zakłopotania, kiedy ten zaczął się dopytywać czy go nie pamięta.
Nie daj się omamić...
Pokręciła jednak poi chwili głową, by odgonić wszystkie myśli które nakłaniają do uspokojenia się. Spoglądając na mężczyznę spróbuje złapać go w swoje sidła, przez manipulacje poprzez kontakt wzrokowy. Obserwował ją non stop, przenie obserwował jej reakcje, dlatego wątpiła by jej się nie udało. Po chwili zada proste pytanie.
-Powiedz mi o co tu chodzi?
Zażądała ponownie patrząc uważnie na mężczyzn, ciekawa czy w końcu jej się coś powiedzie.

Może ją znał, może ją nie znał... Może wolał postawić na improwizację? A może to wszystko było jednym wielkim planem, który obejmował o wiele więcej niż ta kobieta mogłaby się spodziewać? Wszystko wydawało się być tak niewiadome, że pozostawało jedynie zastanawiać się nad tym "co autor miał na myśli". Można tą sytuację uznać za chaotyczną i nietypową... Ale cóż, trzeba dać sobie z nią radę!
Mężczyzna popatrzył na nią ze smutkiem w oczach.
- Naprawdę nie masz o niczym pojęcia - odezwał się. - Nie rozumiem dlaczego. Ale dobrze, spróbuję ci wyjaśnić tyle, ile wiem sam.
Uniósł dłoń i potarł policzek, po czym spojrzał w bok. Manipulacja kobiety zadziałała na jego osobę.
- Zostałaś wybrana na żonę. Wiele lat temu była ustalona pewna umowa pomiędzy naszą dwójką. Było to tak dawno, że nie pamiętam dokładnej daty. Jednakże... Pewien mężczyzna postanowił przeprowadzić "wybory" na kobietę własnego życia. Nie wiem po co mu ona i co chciałby z nią zrobić, ale... Wybór padł na ciebie. Teraz przygotowuje odpowiedni rytuał - powiedział do niej, po czym zamilkł.
Międzyczasie coś zaczęło się dziać. Do ich uszów mogła dobiec słyszalna wrzawa, jak i nasilające się hałasy, wskazujące na tłum ludzi.
- Oho... Właśnie idą - wymamrotał jeszcze tamten.

Kobieta nie wiedziała co ma o tym wszystkim myśleć, jednak wiedziała że to wszystko to jest jeden popierdolony cyrk i trza z niego uciec, nie zamierzała bawić się w ich gierki. Ich cyrk ich małpy, a od Anny proszę się odpierdolić, ona nie będzie jedną z tych małp.
-Wkręcacie mi coś i myślicie, że będę wszystko łykać, jak pelikan? No chyba was do reszty pojebało. I nie, twoja spokojna, prosząca mina nie zmieni mojego nastawienia, do tego całego gówna.
Odparła zirytowała co dało się doskonale zauważyć. Nawet jeśli jeszcze przed chwilą, udało jej się nieco ochłonąć, to myśli ponownie uderzyły powodując u Anny gniew i jeszcze kilka oczywiście negatywnych emocji. Ten jednak postanowił jej coś wytłumaczyć. TA oczywiście widząc że moc działa, wysłucha go uważnie, jednak nie weźmie jego słów od razu za prawdziwe, bowiem są równie umiejętności i na pewno jest taka co zmienia wspomnienia. Na razie słuchała go i nic nie mówiła, jednak głusząc co pierdoli chłopak na jej twarzy pojawiło się zdziwienie.
Pojebani...
Nic innego jej nie przeszło przez myśl, jak to jedno słowo, jednak mimo to musiała to jakoś skomentować, skoro jest okazja trza korzystać z niej jak się da, dlatego spojrzała na mężczyznę uważnie.
-Pomożesz mi stad wyjść, a teraz wyjdź do tłumu i przekonaj ich o tym że zwiałam, bym mogła uciec stąd.
Tak... Jej moc nie służyła ino za pobieranie informacje od ofiary, ale i mogła jej rozkazywać, dlatego mężczyzna najprawdopodobniej zechce pomóc kobiecie, która w między czasie zacznie się zastanawiać co dalej będzie chciała robić.

Osoby pod wpływem strachu, jak i wysokim wzroście adrenaliny robią chaotyczne rzeczy. Anna w tym przypadku chciała uciec, nawet jeśli nie było po niej widać, to bała się że jej się coś znowu stanie. Porwania nie były jej mocną stroną, nawet jeśli wydawała się być zimną nieustraszoną, to mimo wszystko wolała by siedzieć w swoim doku, przy kominku z kubkiem herbaty, by odpocząć. Była chłodna uczuciowo, dlatego urocza minka i słówka mężczyzny, nie były wystarczające by uspokoić wampirzyce, która nadal nie wiedziała jak to się wszystko zakończy. Korzystała jak mogła, by się stad wyrwać, dlatego też nie ma co się jej dziwić, ze tuż po wyjściu mężczyzny chciała chwile odczekać, by dopiero wyjść. W tym czasie do pokoju wbiegł dobrze jej znana twarzyczka.
Dlaczego ona?
Zawahała się chwile, jednak skinęła głową i ruszyła za dziewczynką, zdejmując szpile, by nie hałasować obcasami, jednak nie zostawiła ich w pomieszczeniu. Trzymała w rękach.
-Chce wrócić do domu, po to to wszystko. Nie zamierzam być niczyja żoną...
Odparła spokojnie na pytanie dziewczynki i zgodnie z prawdą. Nie zamierzała się z nikim wiązać. Jej serce JAK uważała Anna, było niezdolne do miłości. Rozbite przez wiele wydarzeń, które podłamały jej emocje na tyle by ta zaczęła odrzucać od siebie człowieczeństwo.
-Wyprowadź mnie stąd. Proszę cię
Poprosiła dziewczynkę wierząc w to, ze ta zna na tyle budynek, by umiała ją wyprowadzić, by pozwoliła jej wyjść stąd. Miała już dość tego dnia, bądź nocy. Westchnęła ciężko, będąc już zmęczoną, chcąc odpocząć. Lecz to zapewne nie było takie proste, jakby się teraz wydawało...

Dziewczynka była jeszcze dzieckiem, miała więc prawo nie rozumieć. Anna dostała konkretne dowody na to, co potwierdzało by, że coś złego się będzie działo w tym domu. Naturalne wiec, ze chciała uciec. Chciała wrócić do domu. Tyle razy spotkała ją krzywda, dlatego Anna niemal we wszystkim niebawem będzie widziała zło.
-Kiedyś może mnie zrozumiesz...
mruknęła tylko tyle, bo nie zamierzała się jakoś jej tłumaczyć. Chciała stąd wyjść i tyle. Ta słusznie zaczęła jej wypominać o odtrąceniu, ale poza tym Anna robiła to dla jej dobra. Wtedy chciała by wyszła, bo się obawiała, ze jej krzywdę zrobi ten co przybędzie.
Dziewczyna nie rozumiała wampirzycy, coś tam mruczała pod nosem, a Anna co? Nie odpowiedziała na to nic, kompletnie nic. Miała swoje zdanie i nie zamierzała kłócić się z dziewczyną. Pozwoliła się prowadzić i doszła gdzie? Do miejsca gdzie musiała podjąć wybór.
Wysłuchała dziewczyny i skinęła głową, pozwalając jej odejść. Choć była nieco niezadowolona jej zachowaniem. Przyszła zgrała bohaterkę, coś pomruczała i sobie poszła. Miała wybór, co oznaczało ze i aż 50 % pewności ze może się w pakować w większe gówno.
Musiała więc nieco pomyśleć. Ale czy na pewno? Myślenie to strata czasu, patrząc że nie zna pomieszczenia i tak na prawdę tylko fart ją wyprowadzi stad.
Podeszła do czarnych drzwi i westchnęła ciężko. Słyszała kroki, dlatego nie mogła czekać. Zechce je otworzyć by po chwili wejść do pomieszczenia za nimi, łaknąć jednocześnie ucieczki. Jednak czy to dobre drzwi?
-Obym się nie wjebała jeszcze w gorsze bagno...
Jeśli zostanie złapana, to pewnie niezbyt się ciekawie to dla niej skończy patrząc na, to że no próbowała uciec nie?

W sumie racja. Wampirzy wiek to niezły kłamca. Ale i tak Anna uważała iż dziewczynka była dzieckiem. Nie mogła jej nazwać kobietą, bo jak młodą dziewczynkę można nazywać tak? No jak? Nie da się. poza tym mała widziała, ze Anna traktuje ją jak dziecka. Gdyby nim nie była, to by pewnie zwróciła uwagę wampirzycy, a tego nie zrobiła.
Mniejsza o to, teraz liczyła się ucieczka, dlatego też Anna się skupiła na niej. Miała dokonać wyboru. Zrobiła to. Nie było czasu na przemyślenia, dlatego też decyzja była podjęta szybko. Podeszła do drzwi i je otworzyła. Te jej z łatwością ustąpiły, co nieco zdziwiło wampirzyce, ale nie było czasu na wybieranie drugich drzwi. Wybrała i tyle.
Weszła do środka. Ciemność nieco ją przeraziła. Nie widziała za wiele, praktycznie wcale, ale może te drzwi prowadzą do ucieczki. Ciemność utrudnia widzenie, czyby to miało ja zniechęcić do zawrócenia? Może ten co skonstruował to tak, właśnie tak myślał, a może wiedział że Anna właśnie tak pomyśli?
Co miała zatem robić?
Zdecydowała iść dalej, powoli, krok po kroku, pokonując kolejne metry. Szła na czuja, by czasem nie zajebać w coś, ale... Skoro może przeskakiwać z cienia, ciemności do innych miejsc, to Anna zechce spróbować to wykorzystać, by przenieść się do pokoju akademickiego, czy to jej się jednak uda?
Nie miała i tak innego pomysłu. Albo spróbować tak uciec, albo iść dalej. Zawracać nie miała zamiaru wiedząc, że tam jeśli zostanie złapana, to może wpaść już w mega kłopoty, dlatego też nie było mowy by nie udało jej się uciec.

Cóż była tak zdesperowana, ze próbowała wszystkiego. Nie zastanawiała się czy jej się uda, po prostu to robiła. Oczywiście się nie powiodło, ale teraz miała pewność, że jej moc nie pomoże jej teraz. Nie zostało nic innego jak uciekać biorąc nogi za pas. Było jednak ciemno, co to utrudniało, dlatego starała się poruszać na szybkiego, jak i na czuja, by się nie wywalić o coś. W końcu droga przez ciemności zakończyła się, a ona sama wylądowała na sali gdzie się wszystko zaczęło.
Rozejrzała się po nim uważnie, lecz nie wyczuwała nikogo. Jej oczy powędrowały na scenę po czym w stronę wyjścia.
Tam!
Mruknęła w swoich myślach, słysząc iż ktoś depcze jej po piętach. Zaś niemal bez namysłu, jak i biegiem ruszyła w strunę drzwi, którymi tutaj przybyła. Choć w głębi też ciekawiło ja to dlaczego ktoś jej robi taki cyrk, to nie chciała tego sprawdzać. Doznała już tyle krzywdy w ostatnim czasie, ze pragnęła i teraz uciec, nie wiedzieć co się kryje za tym wszystkim.
Zechce dopaść drzwi i sprawdzić czy są otwarte, jeśli nie zechce użyć wampirzej siły by szarpnąć na nie, aby je wyważyć. Nie mogła się teraz wycofać skoro była tak blisko wyjścia!

Udało się! Mogła się przebić bez problemu przez drzwi, nie interesując się kompletnie stanem w jakim je zostawiła. Ucieczka, poczucie bezpieczeństwa było o wiele ważniejsze dla wampirzycy, niż jakieś drzwi. Drzwi dało się naprawić, wymienić, a jeśli by ja złapali, to nie wiadomo czy uszła by z życiem. Nie chciała ryzykować i rozwiązywać tej całej historii. Chciała mieć to za sobą...
Wybiegła z budynku i bez zastanowienia skierowała się biegiem do akademika. Na bosakach, bo w szpilkach nie mogła by się tak szybko poruszać. Nie zatrzymywała się, biegła cały czas. Będąc już blisko szkoły odetchnęła z ulgą. Mało kiedy tak się cieszyła na jej widok.
Ignorując swoje obowiązki prefekta wbiegła do akademika i jeśli widziała jakiegoś wampira, ucznia an korytarzy, to z chłodem przekazała mu iż ma eksportować się do pokoju w trybie natychmiastowym. Sama poszła do siebie i weszła do pokoju powoli, patrząc za Yyuu. Pewnie go nie zastała, skoro nastawał świt, a ten szykował się powoli na zajęcia. Mniejsza! Nie było go w pokoju.
Kiedy tylko zdała sobie sprawę, że jest sama zdarła z siebie sukienkę, chcąc się jej pozbyć, ba buty odrzuciła pod ścianę. A sama podeszła do szafy nakładając czarnego topa i spodnie też tego koloru na siebie.
Odetchnęła powoli kierując się do łóżka i wtedy ujrzała koperty. Aż się zlękła z pierwszej chwili. rozejrzała się myśląc sobie iż to żart jakiś, a jeśli tak to za ni cholerę nie śmieszny!
Widząc napis zmrużyła oczy, patrząc ponownie na koperty.
Co robić?
Zapytała sama siebie i zacisnęła dłonie. Była w Akademii wiec miała nadzieje że jest bezpieczna! Dlatego też po chwili sięgnęła po czarną kopertę, by zobaczyć co ta kryje.