Yokohamski Żar

Wszystko imało swoje plusy i minusy. Riecon jako głowa rodziny decydował niemal o wszystkim, a przede wszystkim,  musiał wiedzieć o wielu sprawach. Nie tylko te które dotyczyły jego rodziny, ale i innych rodów. Ogarnięcie tego niekiedy wydawało się istną męczarnia dla Riecona, ale szlachetny nie był sam. W jego rodzie   miał osoby z którymi mógł omówić wiele spraw. Wysłuchać ich próśb, rad co niekiedy było niezwykle pomocne, przy podejmowaniu ważnych decyzji. Mało kiedy miał czas dla siebie. Czas w którym nikt mu dupy nie zawracał. Czas w którym mógł usiąść w fotelu, bądź się przejść nie musząc myśleć o swoich obowiązkach. Szlachetny mimo wielu spraw nie narzekał jednak. Umiał się motywować do dalszego działania, zwłaszcza jeśli zamierzenia ich miały przyjeść coś wyjątkowego.
Nawet jeśli Riecon zajmował tak ważne stanowisku w swojej rodzinie, to wiele osób z niej, a tym badziej z poza rodziny, nie wiedziało za wiele o szlachetnym. Nie ukrywał informacji na swój temat, jednak nigdy nie mówił za dużo o sobie. Nie czuł potrzeby, przez co nic dziwnego że bywał postrzegany jako osoba tajemnicza skryta.
No ale wracając
Wybrał się na Rade bez żadnego w sumie ale. Uczęszczał na wiele podobnych, by dowiedzieć cię wiele ciekawych, jak i mniej ciekawych informacji. Potem oczywiście były na nie prowadzone wiele dyskusji a nawet został podczas rad stworzony jakiś plan działania. Czyli ogólnie, to standard. Na Radzie ubrany był tak Po całym spotkaniu, przyszedł czas na powrót do domu. Tak wiec poprawił swój płaszcz, nakładając swoje czarne okulary i skierował się z towarzyszami na parking. Poprawił swoje włosy zaczesując je do tyłu.
Pokonując kolejne metry z dwoma wampirami usłyszał pytanie skierowane do jego osoby dlatego też jego spojrzenie już po chwili skierowane zostało na Marco. Z grzeczności sięgnął po okulary zdejmując je z nosa i zgiął jedno ramie oprawki, by drugie przewiesić, przez swoją kieszeń w pałaszu. Nawet jeśli nie było słońca by nosić takie okulary, to szlachetny robił to między innymi po to by ukryć swoje czarne ślepia.
-A dobrze Przyjacielu. Lubią psocić, jak i niekiedy zachowują się dziecinnie, ale nie mam na co narzekać. Są grzeczni, w każdym bądź razie przy mnie. Kto wie co robią za moimi plecami...
Odparł nawet z lekkim uśmiechem bo wiedział, że większość wampirów to aniołki przy nim a diabły, kiedy Riecon znika poza horyzontem. Wiedział o tym, ale byli już na tyle duzi by radzić sobie sami, bez niepotrzebne interwencji ojca.
-A jak Twoje sobie radzą?
Zapytał do rozmówcy, by nie być dłużnym w rozmowie. Oczywiście zerknął na wampira, który był razem z nimi. Rozejrzał się na chwile po parkingu zaglądając za swoim pojazdem

Nie zmuszał nikogo do rozmowy i nie był tego o to oburzony. Wręcz przeciwnie, akceptował to, że ktoś może nie chcieć rozmawiać zwłaszcza o rodzinie, więc nie wypytywał się. Oczywiście miło wiedzieć jak się innym wiedzie, jednak nachalność to wada coraz większej ilości osób. No, ale co zrobisz? No nic...
-Masz racje przyjacielu, dlatego nie zostaje nam nic, jak czekać na to jak ukierunkuje się szlak naszych pociech.
Najważniejsze wartości... Każdy je ma, jednak mogą się one różnić od siebie, dlatego wypytywanie się jakich wartościach myślał rozmówca, jest niezbyt konieczne. Coś co może być najważniejszą wartością dla Marco, może nie być dla Riecona. To pojęcia względne, dlatego warto je przemilczeć... Dochodząc do parkingu, spojrzał na drugiego z towarzyszów, który stwierdził, ze coś nie gra. Nic dziwnego, że sam instynktownie rozejrzał się. Nim zdołał zareagować, jego rozmówca, dostał...
Od razu kucnął koło niego, przyglądając się mu. Również zaklną
-Nie stój w miejscu.
Polecił poważnie Griefowi, bo to utrudni postrzelenie go. Jednak co ten zrobił to jego decyzja. Jego uwaga została skupiona na głosie. Zmrużył oczy rozglądając się, za nikim innym jak za bliźniakiem. Nic nie mówił jednak. Widząc mgłę, która ma na celu usypania wampirów, to spróbuje przejąć nad nią kontrole, skoro sam włada ów mocą.
Mało tego postara się nie wdychać tej mgły, w końcu zaczął czuć, że coś jest nie tak. Aby nie stać bezczynnie rozejrzy się za miejscem gdzie nie będzie mgły. Bezpiecznie może być tam, dlatego łapiąc przytomnego za rękę, gdzie nie miał bron, pociągnie go w miejsce, gdzie mgła jest mniej widoczna, ba nawet spróbuję nim nieco mocniej pchnąć, by "wyrzucić" go z pola gdzie mgła rozpylona była najbardziej.
-Ukaż się...
Odparł ze spokojem, choć czuł nie pokój mimo to, próbował zlokalizować delikwenta odpowiedzialnego za zamieszanie...

Cóż.. Nikt nie mówił że plan Riecona zadziała, ale zawsze trzeba próbować. Na obmyślanie innego planu nie było zwyczajnie czasu, który w obecnej chwili był cenniejszy niż nie jedna rzecz na świecie. Wynikało to z tego, że tajemnicza mgła była zagrożeniem nie tylko dla szlachetnego, ale i jego towarzyszy, a do tego osłabiała. Im dłużej przebywał w niej, tym czuł coraz gorsze tego skutki. Niby nic mu nie było, jednak zaczynał powoli być nie zdolny do walki, a tego szlachetny miał uniknąć!
Plan A - Porażka...
Riecon stracił cenny czas próbując przechwycić otaczającą go mgłę. Nawet jeśli się dość szybko zorientował, ze jego plan, nie działa, to i tak nie zmieni to faktu, że stracił te kilka sekund. Trza było jednak szybko obmyślać kolejne posunięcie.
Darując sobie głęboki wdech, zaczął się rozglądać. Pozbycie się towarzysza z mgły może i było trafnym wyborem, ale Riecon niezbyt chyba pomyślał o sobie. No ale co tam. Ważne, ze inni zostaną mniej podatni na mgłę.
Chyba...
Kiedy zaczął się rozglądać udało mu się dostrzec kogoś, lub coś za samochodu. Zmrużył oczy, chcąc wyostrzyć wzrok i się przyjrzeć obserwatorowi. Widząc bandaże, których nie był pewny sięgnął do swojej marynarki wyjmując Sztylet. Miał zamiar nim cisnąć w nieznajomego, jednak nim się zorientował on nagle znikł.
To jakiś żart...
Pokręci głową czując jak zaczyna go ta boleć. Postanowił się wycofać z mgły. Nogi niczym z waty... Mimo to spróbuje podejść do swojego auta i jeśli będzie ono skażone mgłą, to skieruje się dalej, by o coś oprzeć.
-Co tu jest grane...
Warknął zamykając oczy, a raczej zaciskając, by po chwili je otworzyć. Nienawidził tego uczucia, choć pewnie dlatego że było nie tyle co nie przyjemne, ale zwiastowało kłopoty. Zaczął się powoli rozglądać, patrząc co się dzieje z jego towarzyszem, trzymając swoje ostrze jak by w gotowości.
Jednak też w tym samym czasie próbował odpowiedzieć na jedno pytanie. Dlaczego ktoś ich zaatakował, bo tak Riecon odebrał tą mgłę. Riecon nie wdawał się w żadne konflikty, raczej próbował dlatego znalezienie odpowiedzi było trudne.
-Pokaż się tchórzu. Powtarzam pierwszy i ostatni raz...
Warknął już nie tak spokojnie, ale panował nad swoim gniewem. Nie zamierzał czekać na to aż padnie tutaj wymęczony przez mgłę.

Zaczynało się robić coraz nie ciekawie zwłaszcza kiedy ujawniła się druga umiejętność wampira, przeciwnika Riecona. Może to był człowiek, łowca? Był zbyt zamroczony by się skupiać na zapachu. Druga moc... No bez jaj... Co jeszcze się dowie. Kolejna moc która była niemal łudząco podobna do Riecona, a może nawet taka sama. Chwilowe zamknięcie oczy, nic nie dało... Jednak nie ma co się załamywać... Trza się wziąć w garść, by nie dać dupy...
Czyli to ten za samochodu...
Szlachetny niezbyt wiele myśląc zechce jak najszybciej wyjść z pola krwi, bo tak nazywał to zjawisko w swojej mocy, nim ta uformuje pełne ściany krwi, blokując drogę ucieczki. Skieruje się w stronę mężczyzny, by być bliżej niego i mieć łatwiejszy, szybszy do niego dostęp. Oczywiście na początku mu się przyjrzał, kręcąc głową, jak by to miało mu pomóc w ogarnięciu. Zechce rzucić w niego sztyletem. Celował w niego, jednak był zbyt zamroczony by pewnie trafić, no ale może odwróci uwagę? Zdekoncentruje? Dobrze by było... Do tego Riecon spojrzy na przeciwnika sięgając po swoja jedną z umiejętności, a mianowicie: oślepiające spojrzenie. Efekt nie będzie tak silny, jak przy czystym umyśle, jednak powinien on dotknąć wroga...
Sytuacja wydawała się dla niego dziwna patrząc na to, że jego rywal miał łudząco podobne umiejętności do niego... Ciekawe czym go jeszcze zaskoczy. Bo jak na razie liczyło się by dostać z tajfunu który dopiero nabierał na sile, po czym dotarcie do mężczyzny, jednak co wejdzie w plan rzeczywisty?

Szlachetny w chwili kiedy zdawał sobie sprawy, ze osoba, która stała się jego zagrożeniem, posiada umiejętności podobne do jego osoby. Lecz nie to było najgorsze, a sam fakt iż on Wampir krwi A, szlachetny, dał się podejść i w szybki sposób osłabić. Nawet jeśli był razem z Towarzyszami, to właśnie co się z nimi teraz działo? Nie miał tego jak sprawdzić. Nie było czasu, gdyż pole krwi mu zabraniało o myśleniu o innych. Liczyła się  na razie ucieczka z centrum tajfunu, który miał się niebawem pojawić. Wiedział, a raczej domyślał się, jak to by się dla niego skończyło, gdyby nie uciekł. Nie chciał się poddawać bez walki, dlatego nic dziwnego, że próbował jak koń pod górkę. Mimo swojego stanu, gdzie doskonale czuł, jak jego ciało zaczyna mu się sprzeciwiać, lecz i tak próbował wykrzesać jeszcze z siebie jakieś siły, by zwyczajnie nie paść. Oddech... Pozornie niepotrzebny wampirom do życia, to w tym przypadku szlachetny czerpał go, jak by przebiegł maraton. Powietrze jakie dostarczał jednak do organizmu w niczym u nie pomogły. Rzucanie ostrzem nie przyniosło żadnego rezultatu... Tylko stracił broń... Trza było jednak ostatecznie sięgnąć po cięższą artylerie, jaką były umiejętności wampira. moce.
Przy próbie jednak oślepienia przeciwnika, ku zdziwieniu Riecona, sam został oślepiony. Ktoś odbił jego moc, może miał taką samą?  niech to szlag. Wampir kiedy doznał kolejnego ataku na sobie, warknął pod nosem, próbując jakoś pomóc wyostrzyć swój zmysł wzroku. Zatoczył się kilka kroków do tyłu, kręcąc głową, jak by to miało w czymś pomóc. Do tego ten szept. Podobny do swojego. Po nim kolejny, który doskonale dotarł do uszu wampira. jego zmysł zarejestrował kroki, bieg? Jednak im zorientował się ile osób przechodzi, został najzwyczajniej pozbawiony świadomości, przez co lęgnął tuż po chwili, zapewne na ziemie.

Nie miał jednak bladego pojęcia po jakim czasie, jego umysł zmusił go do wybudzenia. Uchylił jedno ze swoich oczy, próbując jakoś zapoznać się z otoczeniem. Zamknął je po chwili jednak biorąc głębszy oddech. Nie podnosił się gwałtownie, niczym opętany. Zrobił to powoli, jak by w obawie że rozboli go łeb, tak jak wtedy, kiedy budzisz się po ostrym melanżu następnego dnia rano. Wtedy już normalnie otworzył swoje oczy, nadal nieco zaspane, ale widok klatki w której się znalazł, chyba pomógł mu się szybciej rozbudzić. Zmrużył oczy niezadowolony i chciał wstać, podpierając się jedną z rąk. Wtedy poczuł jeszcze większy ucisk niż przedtem. Wzrok powędrował na jego nadgarstek by móc ujrzeć źródło sprawiające uwieranie. Bransoleta... Ku jego zdziwieniu i na drugiej. Zacisnął dłonie, będąc wściekłym, po czym uderzył ręką w ścianę klatki, tak by bransoleta zadzwoniła. Warknął w myślach ponownie i zmrużył oczy.
-Zabije...
Syknął pod swoim nosem, przez zaciśnięte zęby które wyrażały nic innego jak gniew wampira. Oparł się po chwili o ścianę którą uderzył, po czym zaczął się przypatrywać bransolecie, a dokładnie zamkowi. Uniósł głowę rozglądając się teraz za tym, gdzie jest. Wielkie pomieszczenie, zapewne i wiele hałasu, skoro zwierzaki. STOP! On jest w klatce niczym jakiś zwierzak... Do tego jak można go ulokować w tak brudnym miejscu. Nie żaby się brzydził, ale on elegancik, zadbany został położony na brudnym śmierdzącym śpiworze. Co za chamstwo!
Będąc oparty jednak o klatkę starał się uspokoić nieco, by po chwili móc zacząć myśleć co zrobić teraz, jak i zbierał na to siły.

Był rozdrażniony, co w pierwszych chwilach po przebudzeniu, było doskonale zauważalne. Nic dziwnego. Kajdany. Klatka. Zwierzęta. Numer. Czekaj co... Czyżby Riecon był weryfikowany jako numer? Mogło tak być, ale i nie musiało. Nie zmienia, jednak to faktu iż szlachetny był poddenerwowany, co odczuła klatka, kiedy wampir w nią uderzył. Hałas spłoszył zarówno wampira, który był w sąsiedniej klatce, ale i przyciągnął uwagę ochroniarzy. Przyjrzał się im, nie okazując żadnych emocji, choć jeszcze niedawno było widać na twarzy jego gniew. Uspokoił się jednak. Nie komentował słów jednego z mężczyzn, skupiając swoją uwagę na początku na nim, przyglądając się budowie, wyglądzie jego ciała.
Niezły klocek...
Mruknął w swoich myślach patrząc dalej na nich niezbyt namiętnie, jak by znudzony. Kolejno spojrzał na następnego który się odezwał w jego kierunku. Zadał pytanie. Riecon nie musiał na nie opowiedzieć, tak też zrobił. NA jego uderzenie tylko uniósł brew niewzruszony. Co on chciał pokazać tym uderzeniem? i tak był pewnie słabszy od Riecona, który dalej siedział patrząc na nich. Miał już tyle lat, że takie porwania można powiedzieć, że nie były jego pierwszym, jak i pewnie nie ostatnim. Ba! Jedyne co zrobił po usłyszeniu słów kolesia, to ziewnął bezczelnie przysłaniając jednak swoje usta. Może nie wyspany, a może nudziła go sytuacja... Kto wie.
-Nie interesują mnie wasze małpy, jak i wasz cyrk. Gdzie są pozostałe dwa wampiry?
Zapytał zlewając słowa mężczyzny na temat karmienia. Bardziej od tego interesowała go wieść, czy jego towarzysze Marco i Griefel, są tutaj razem z nim. Jeśli tak, będzie trza było próbować i im pomóc, bowiem nie był aż takim egoistą.
Niezależnie od odpowiedzi, próbował użyć swojej mocy usypiania, by wznieść mgłę jak najszybciej skupiając ją głównie na tych trzech facetach. Pewnie mają klucze... Istoty w klatkach nie interesowały go wcale. Chciałby wrócić do swojego domu i iść do swojego gabinetu. Spocząć na nim i odpocząć. Musiał jednak utkwić tutaj w tej hali...
No ale czy będzie mógł użyć mocy? Przekona się niebawem.

-Zatem oglądaj się uważnie... Bo za chwile nieuwagi zapłacisz głową...
Czy groził? Nie... Skąd ze... On po prosu chciał być miły, ostrzegając go przed czymś co mogło się stać, niczym drugi wróżbita Maciej! A jak wiadomo on ma zawsze racje i trzeba go słuchać, bo jak nie, to biada Wam!
Nawet to że nie mógł użyć mocy, nie zdziwiło go to. Teraz chociaż miał pewność, ze ma kajdany pewnie blokujące moc, albo... To klatka blokowała moc... Nie okazywał strachu czy też niepokoju, choć nie był zadowolony z sytuacji jakiej się znalazł. Nie mógł jednak panikować i szaleć. Musiał przemyśleć całą sytuacje, by kiedy znajdzie słaby punkt w niej, to zaatakuje w niego odpowiednim momencie. Na razie musiał być spokoju i grzeczny, by dawać pozory łatwego do okiełznania, zniewolenia.
Spojrzał na mężczyzn, patrząc na każdego z osobna psychopatycznym spojrzeniem, nic nie mówiąc a ziewnął ponownie, bezczelnie pokazując swoje lekki znudzenie do typków.
Patrząc tak na obecnych, można było wrażenie, że rodzą się w umyśle szlachetnego szalone myśli i tak dalej, ale tak nie było. Riecon myślał o tym, kto był na tylko sprytny by go wykiwać na parkingu. Ciekawiła go ta osoba, a jednocześnie wprowadzała w irytacje. Mimo to na razie nie miał wielkiego pola manewru, wiec nadal siedział i patrzył na mężczyzn. Ach ciekawe co będą robić dalej!

Nie odpowiedział już nic, był w pełni opanowany i na pewno myśli iż są w niewoli nie złamią go. Był zbyt stary by się przejmować na poważnie takimi zagrywkami. Oczywiście nie było za ciekawie, jednak jak na razie nie mógł wiele zdziała, dlatego nie zostało mu nic innego, jak spokojne siedzenie i myślenie spokojnie nad planem, no i oczywiście nad tym jak zdjąć te bransolety.
Siedząc zatem w klatce spokojnie myślał nadal. Czas spokojnie mijał, a szlachetny nie zmienił miejsca nawet o centymetr, nawet nie odważył się próbować rozmawiać z innym więźniem. Nie widział problemu widząc że z niego niezła galareta jest, wypełniona strachem. Nie wiedział ile czasu spędził nim coś usłyszał, a co to było. Wózek widłowy, który kierował się ku jemu klatce. Nie zareagował, siedział nadal spokojnie, opierając się o jedną ze ścian. Miał zamknięte oczy przez co mogło się wydawać iż ten śpi, lecz nie spał. Był w pełni świadomi. Uchylił oczy dopiero wtedy, kiedy poczuł jak klatka, zostaje uniesiona, spojrzał spokojnym, jednakże specjalnie osłabionym wzrokiem na kobietę, jak i na opaskę, próbując przypomnieć sobie symbol ska go zna. Nic nie mówił, pozwolił się zabrać, jednak jak na złość można było zobaczyć iż wampir jest spłoszony, jak i nieco przestraszony. Oczywiście i to nie było prawdą, bowiem Riecon postanowił nieco poudawać by dać pozór słabego, łatwego do manipulacji. Przesunął się w kąt klatki i patrzył na to co się dzieje, gdzie go zabierają. Nie musiał wiele czekać bowiem po chwili zauważył, ze dojechali do ogromnego pomieszczenia. Nie zareagował jakoś szczególnie, nadal był w swoim kąciku, oparty plecami do ściany klatki. Już po chwili zostanie osadzony na ziemi w jeszcze większej jednak klatce. Zaczął powoli się rozglądać po trybunach, jednak nie perfidnie. Czuł wyraźny zapach krwi, nie reagował jednak na niego. Nie był na tyle spragniony by tracić panowanie, wiec to go nie martwiło. Usłyszał nagle jednak głos, wysłuchał go co nie robiąc nadal nic. Tak jak by się wyłączył, jak by udawany strach sparaliżował go do szpiku kości. Oczywiście nie można zapomnieć o pieskach które były naprzeciwko. Riecon doskonale je widział, jednak nie bał się psów. Nie były wstanie zabić wampira. Były przestraszone i rozjuszone. Nic dziwnego skoro były w klatkach...
Spokojnie Rieconie... Bywało gorzej.
Kojące słowa w umyśle wampira pomagały zachować spokój ducha, który na pewno nie zostanie szybko wytrącony. Był oazą spokoju. Prowadzący całe przedstawienie wspomniał o wampirze, który nawet nie podniósł głowy na głos, a patrzył spokojnie na psy, prostując nogi na ziemi, by były w lekkim rozkroku. Spojrzał po chwili na stalowe liny, przypuszczając jakie mają zadanie, jednak czy był przestraszony tym, że najprawdopodobniej zaraz ruszą na niego psy? Nie. Nawet jeśli ściany się podniosą, to Riecon nadal będzie siedział, opierając się o pozostałe ściany klatki. jeśli zostaną uniesione i one, szlachetny tylko wstanie, zdejmując z siebie marynarkę, by po chwili jak na szlachtę wypadało przewiesił przez przed ramie, nie robiąc, jak na razie nic.

Cóż Zwierzęta to zwierzęta. Miały dość prosty proces działania, postępowania. Riecon nie reagował jak zwierze. Był osobą spokojną i opanowaną, jak widać w nawet w takich dziwnych sytuacjach. Musiał nieco się zastanowić co robić, niż bezmyślnie zacząć biegać, niczym zagubione dziecko.
Klatki się uniosły, a Riecon stanął sobie pewniej, patrząc już po chwili jak ku niemu pędzą zwierzaki. Westchnął jak na razie czekając w miejscu. Ino nieco marynarkę złapał w obie ręce, niczym płachtę na byka.
-Żałosne...
Oba psy biegły z przodu, dlatego widział co każdy z nich mógł robić. Pierwszy dotarł pewnie nieco szybciej do niego, dlatego też pozwolił złapać się za nogę, lecz tylko na chwile, bo druga noga pojawi się po chwili na łbie psa, dociskając siłą do ziemi, z taką siłą, by ta łepek zwierzęcia został zgnieciony, doprowadzając do zgonu.
No a co z drugim... Mógł skakać, jednak Riecon nie bez powodu złapał oburącz swoje odzienie. Przy naskoku psa, szlachetny zechce mu narzucić na łeb materiał, lecz nie puszczał. No nie można zapomnieć o sile parcia przy skoku psa, dlatego też bardzo prawdopodobne jest, ze zatoczy się do tyłu, kilka kroków. No ale jeśli uda mu się zarzucić marynarkę na łeb psa, to zaciśnie ją na jego głowie i zechce  kucnąć, przytrzymując istotę, jak i przyduszając, by zemdlał. A jeśli pies zacznie się wierzgać, a na pewno zacznie, to dostanie strzała od szlachetnego, tak by oberwał bransoletą w łeb.

Szkoda zwierząt, które nic nie zrobiły, ale nie mógł pozwolić się pogryźć. Nie były dla niego żadnymi rywalami, dlatego też nic dziwnego iż to właśnie one przegrały ta całą zabawę, ze skutkiem nie innym jak śmiertelnym. Eh... no trudno.
Riiecon niszcząc czaszkę pierwszego z psów, przetarł nogą na stojącej ziemi, czy też podłogi, jakby chciał wytrzeć w ten sposób but. Nie miał czasu jednak na skupianie się na martwym zwierzęciu, krótko mówiąc dostał strzała od drugiego zwierzaka. Ten też nie miał tyle szczęścia, niemal samemu doprowadzając do zgonu. Szlachetny już po chwili miał przed sobą martwe zwierze, kolejne. Odkrył je spod marynarki, spoglądając na ostatnie drżenie zwierzaka. Pokręcił głową ignorując człowieka, który zaczął swoją mowę. Położył dłoń na łbie zwierzaczka i pogłaskał go, jakby w geście przeprosin, jednak już życia mu nie zwróci.
Nie wstawał, a prowadzący nadal mówił. Westchnął ponownie ciężko słysząc jak jest nazywany numerem. Nie okazywał złości, ale był niezadowolony. Nie lubił jednak hałasu, jaki tutaj panował, jednak nie kontrolował go. Musiał znieść go. Słysząc jednak iż to nie koniec, co też przypuszczał, zmrużył oczy.
Zerkał na martwe zwierzęta przed nim i nadal nie wstawał, nie miał zamiaru. Zerknął na zwierze, które zostało tutaj dostarczone jakby nie wzruszony, choć musiał przyznać, to było bydle.
Zerknął na widownie która już po chwili rozpoczęła zakładać się o to kto wygra. Szlachetny przewiesił marynarkę spokojnie przez swój bark. Zwierzęta choć były martwe, to szlachetnego dziwnie zainteresowały skoro nadal był tuż koło nich. Jeśli pies z całą głową, miał obroże, Riecon głodził go po szyi, jednocześnie mając blisko wspominaną obroże. Jeśli jej jednak nie było, to też bawił się futerkiem psa.
Zapomnij że to wygram...
Uśmiechnął się do siebie w myślach, wiedząc że prowadzący sporo zarobi skoro jest obstawiane że Riecon to wygra. Ten miał nieco inne zamiary...

Nie wiedział ile to jeszcze potrwa, a jednak kiedy myślał o przegranej, to mimo wszystko nie chciał zostać poturbowany przez zwierze. Co to, to nie. Zwierze było pokaźne i jak na tygrysa przystało, dysponował sporym zapasem siły. Zderzenie z takim zwierzęciem, samemu stojąc, nic nie robiąc, było by czystą śmiercią. Tygrys nie wyglądał na typowego, a skoro był karmiony wampirami, to pewnie zyskał na tym innych właściwości.
-Debilizm...
Nie skomentował tego więcej a przyglądał się Tygrysowi uważnie, który już po chwili został wypuszczony z klatki, a Riecon co? Wciął głęboki oddech, patrząc jak masywne bydle wyskoczyło z klatki. Zmrużył oczy zaciskając dłoń na futrze martwego zwierzaka.
Tygrys ruszył w stronę wampira, który nie zamierzał jednak przegrać tej walki, bo pewnie nie wyszedłby z niej zaciekawię... Nie mógł już czekać, a na obmyślanie nowego plany było za późno.
Zaparł się dobrze nogami po chwili i nieco odchylił się od tyłu, jednocześnie unosząc martwego psa za furo. Po co? PO to by wykonując zamach cisnąć zwłokami z całej siły w pędzące w niego zwierze, by te zmieniło chociażby na chwile swój cel.
Czy miał coś lepszego do wyboru? Póki co nie, więc korzystał z czego mógł. Rozejrzał się krótko za tym, czy mógł sobie następnie pomóc, bo nie wierzył w to, że pies wyeliminuje tygrysa...

Riecon potrafił zauważyć różnice w Tygrysie, który został mu tu wprowadzony, od typowego. Ten był zmutowany, jego atuty były jeszcze bardziej sprecyzowane, podniesione, co czyniło ów zwierze jeszcze mocniejszą maszyną do zabijania. Oczywiście to niezbyt cieszyło szlachetnego, nawet jak był wampirem, to jednak musiał robię radzić rękami, bowiem moce zostały mu brutalnie zablokowane.
Jego atak obronny doszedł do skutku, powodując iż wampira zdobył cenny czas, by móc myśleć co robić dalej. Spojrzał na swoją marynarkę i złapał za nią ponownie. Póki co nie wiedział co z nią jeszcze zrobi, no ale wziął ja tak na wszelki wypadek, gdyby jednak na coś wpadł.
Oddalił się wystarczająco na tyle, by moc wykonać ewentualny unik od skoku, jednak warto tutaj dodać iż nie podszedł do samego końca areny, by nie dać się wgonić do koźlego kata.  
Zaś rozszedł się głos, na co wampir pokręcił głową. Musiał zacząć powoli myśleć nad ucieczką, bowiem nie chciał się być z tygrysem, lecz wiedział że ten działał instynktami, co niestety było niezbyt ciekawym faktem, zwłąszcza dla kogoś kto w codziennym życiu, nie swata się z dzikimi kotami...
Spoglądał jednak uważnie na zwierze. Ten wyczekiwał na jakiś konkretny ruch? Możliwe, lecz sam Riecon nie stał w miejscu, wręcz przeciwnie, krok po kroku, przemierzał kolejny skrawek areny, jednocześnie starając się zobaczyć za jakąś próbą ucieczki z tego pierdolnika...