Yokohamski Żar

Był w ciemnej dupie, o czym doskonale wiedział, przez co klną ino w myślach za swoją głupotę. Jak mógł dać się tak łatwo podejść i wylądować w klatce. Kurwa! Nie brakowało mu wychowania, kultury i etyki, lecz w takich chwilach, powiedzenie sobie głośno, czy też w myślach "kurwa" może być jedną z najłagodniejszych czynności, jakie można uczynić. Trza było jednak myśleć nad ucieczką, jak i być ostrożnym, bo jednak był nieopodal zwierzęcia, które pragnęło coś przekąsić, w tym przypadku właśnie wampira. Wiedział że próba wspinaczki była by stratą czasu, jak i przyniosła by krytyczne możliwe że konsekwencje.
Nie mógł jednak za dużo myśleć, bowiem kot który był obok łaził, próbował a raczej wyczekiwał odpowiedniego momentu do ataku. Riecon nie miał za dużego pola do manewru a każdy pomysł, nawet głupi mógłby być na miejscu.
Kot ruszył co wampirze oko wyłapało, lecz co robić gdy nie ma się nic, puste ręce... Chwila... Nie do końca puste. Miał na nich bransolety. Dziwne że Riecon w obecnej chwili mógł brać je za jakąś broń. Tak czy inaczej nie miał czasu, liczyła się każda sekunda, a nawet jej części. Przyglądał się kotu zaciskając ręce w pięść, jakby szykując się na ostateczność, stając sobie jednak w pozycji obronnej. Pół oddechu? Oddech zdołał wykonać, po czym Lewą rękę zaczął dziwnie ruchy, jakby wręczał żarówkę, chcąc tym samym by zwierze się na niej skupiło.
Wykona też ewentualny krok w tył, by zwierze nie naskoczyło go, a doskoczyło do niego. Tak miał nadzieje, że kot zainteresuje się  lewą ręką wampira, by w chwili gdy ten ewentualnie się na niej zagryzie, wykonać zamach prawą ręką, tak by bransoleta uderzyć w łeb kota. Starał się to zrobić jak najszybciej, a jeśli to nie zadziała, będzie musiał myśleć nadal nad atakiem, którym był wykop z kolanka w szyje, krtań kota. Plan niezbyt przemyślany, lecz w sytuacji gdzie zaraz możesz zginąć łapiesz się każdej deski, doskownie każdej.

Szkoda kota i szkoda, tych wszystkich obecnych tu, choć chętnie by ich wyrżnął w pień. Kot mimo swojej dzikości nie został obdarzony nienawiścią, a bezsilnością wampira, który zwyczajnie bronił się. Niestety był wampirem, dysponującym siłą, która pozwalała mu na obronienie się przed kotem. Nie obeszło się bez bólu, lecz był on niczym w porównaniu z tym co mógł odczuć. Prawa ręka poszła w ruch. Atak się powiódł, lecz Riecon nie był zadowolony z tego, bowiem wiedział do czego to prowadzi. Kolejny był kopniak. Z syknięciami spowodowane przez ból, przyglądał się jak zwierze wycofało się, a chwile później padło. Rozniósł się hałas, na który szlachetny przymknął oko, z niezadowoleniem, patrząc na gapiów niezadowolony, a widząc kobiety, niemal zamordował je wzrokiem, tracąc po chwili nimi zainteresowanie, a podszedł powoli do kota, przy którym kucnie, przyglądając się. Gotowy by w każdej chwili móc odskoczyć gdyby chciał zaatakować. Chciał posprawdzać jak się sprawy z nim mają, czy jest szansa na przeżyje, czy już kaput. Nawet zechce go pogłaskać prawą ręką, bowiem lewą, podkulał pod siebie, najwidoczniej go bolała, co nie powinno być dziwne.
-Zamknijcie te ryje! Nim mi łeb pęknie...
Warknął rozwścieczony i spojrzał na kobiety, które skoro wtargnęły to Riiecon wstał, patrząc w ich kierunku. Jeśli mógł poruszać się wampirzą szybkością, to pojawi się przy nich, chcąc je zabić, a jeśli nie, to musiał podejść.

Gdy tylko podszedł do zwierzęcia, sprawdzając jego stan. Nawet pogłaskał kota, widząc dokładnie czego dokonał, przez co nieco zacisnął lewą rękę, mimo bólu.
-Spij...- Mruknie jedynie po czym sięgnie do łba kota, by mu przetrącić kark, skutecznie zabijając. Wiedział że zwierze już Cierpiało, nie mógł mu bardziej pomóc, jak ukrócić jego cierpienie, co też uczynił.
Dopiero wtedy wstał skupiając się na kobietach, które odważyły się podejść do klatki. Wykorzystał to by pojawić się przy kratach, patrząc na nie z chęcią mordu. Nic nie powiedział, ani też na nic nie czekał, jak jedynie stanął tak by mieć przed sobą obie kobiety, jedną po prawej, drugą po lewej stronie. Zamierzał wyciągnąć ręce do ich włosów by za nie złapać, nawet tą lewą, co bolała nadal. Gdy tylko to zrobi, pociągnie je z impetem do siebie, jakby chciał je przecisnąć przez te klatkę, chcąc tym samym wciągnąć ich do siebie. Prawa ręka była mocniejsza dlatego też, obstawiał, że jedno porządne uderzenie, wystarczy by pozbawić kobietę przytomności. Co do drugiej, nawet jeśli zechce się opierać, zechce powtórzyć uderzenie, nawet jeśli miałby im roztrzaskać te miski. Nie patrzył na to. Tygrys nic mu nie uczynił, w sumie kobiety też nie, ale sam fakt stania i patrzenia na to wszystko wystarczył by chcieć je zabić. Gdyby to jednak nie wystarczyło złapie prawą ręką, za rękę jednej z kobiet i wciągnie ją do klatki, by po chwili z bólem ją wyłamać. Chciał ich śmierci i widzieć ich ból, taki ból, jak i przerażenie, jakie widział w oczach kota tuż przed zejściem... Jeśli jednak kraty były wystarczająco szerokie by przecisnąć łeb, to wykaże się taką brutalności wobec jednej z ich głów, a nie reki.

Był zły, wręcz wściekły, co tylko potęgowało jego agresje, która tłumiona przez samodyscyplin szlachetnego przez tyle czasu, zaczęła w dość szybkim tempie podnosić się do poziomu kulminacyjnego. Był stary, przez co śmiało można powiedzieć iż wyzwolenie negatywnych emocji z osoby tak spokojnej, jaką bywał Riecon było niczym przebudzenie demona, który z każdą sekundą był coraz bardziej świadomy i mniej zaspany. Niczym wygłodniałe zwierze trzymane w klatce, która w magiczny sposób zostaje otwarta, przez co można zacząć szarżować! Riecon będąc coraz bardziej rozdrażniony, posuwał się do coraz bardziej drastycznych czynności. I choć nie lubił hałasu, to na obecną chwile pragnął krzyku wypełnionego bólem, pragnął zapachu i wyglądu krwi. Zaatakował kobiety, jedną z nich skutecznie pozbawiając świadomości, zaś gdy druga nie poszła w ślady pierwszej, Riecon zaatakował z większą brutalnością. Wciągnął jej łeb między pręty, rozkoszując swoje pragnienie jej krzykami, które teraz jedynie bardziej go nakręcały. Nie był spokojny, a próba uspokojenia go w tym momencie, było wręcz niemożliwe. Biedna kobitka... Gdy wciągnął jej część do klatki, zbezcześcił jej głowę z zimną krwią, lecz koniec końców, zechce ją oderwać od reszty ciała, by rzucić w ziemie i bezceremonialnie rozdeptać. Nie był potworem, jednak teraz ci ludzie zasłużyli na taki a nie inny los. Z umyśle, mężczyzny pojawiła się chęć wyrznięcia ich wszystkich w pień. Zmrużył ślepia groźnie, po czym spojrzy na swoją rękę, łapiąc za kajdan, który zechce zdjąć siłą, wykorzystując fakt iż dłonie są z krwi. Nawet gdyby miał uszkodzić sobie kciuki, to wiedział iż było to warte by się stad wydostać. Nie miał wiele czasu, dlatego też musiał się pospieszyć, by zdążyć zdjąć obie nim strażnicy ze swoimi prętami, dojdą do niego. Przez cały czas będzie mu towarzyszył ciężki oddech który podchodził pod warkot, wywołany wściekłością.

Poziom gniewu budził w nim demona, którego sam Riecon wolałby nie widzieć. Nie lubił przemocy, ale sięgał po nią w wyjątkach. Nienawidził także tego stanu, bowiem zawsze w takich chwilach był cień szansy, że gniew może przejąć nad nim kontrole, przez co zrobi coś, co będzie później żałował. Był już wiekowy, co czyniło go bliższym krewnym Kaina, tym samym w jego żyłach płynęła wampirza krew owszem, lecz nie tak wypłowiała, jak wampirów tych czasów. Starsze daty choć słyną ze swojego nienagannego spokoju, to w chwili rozwścieczenia, wychodzą z nich demony. Nie można wtedy mówić o żadnym człowieczeństwie, bo wtedy jest one całkowicie wyłączone, co daje żądzy pole do popisu. Poziom adrenaliny wzrastał w takim samym tempie, jak gniew. Chciał już nie tylko uciec z tego miejsca, ale chciał by na do widzenie spłynęło ono krwią, tych wszystkich ścierw. Musiał myśleć szybko nad kolejnym krokiem. Przygotowany na łomot, skupił się na zdjęciu barier które go trzymały w ryzach. Nawet jeśli groziło to bólem, to był gotów go ponieść. Wydał z siebie ryk, gdy uszkodził swoje ręce, po czym zsunął kajdany. Gdy te uderzyły metalicznym odgłosem o ziemie, z ust wampira wyrwał się kolejny ryk triumfalny. Ręce bolały, jednak nie one były największym zmartwieniem, mógł ponastawiać kciuki co też zrobił, jednak jeszcze nie był takim kozakiem, by być gotowym na złapanie czegokolwiek. Po chwili jednak oberwał czymś, co tylko rozdrażniło go.
Zerknął na gbura, po czym zamierzał go oślepić i nie tylko go, aktywując tym samym swoją moc oślepiania. Czyli każdy kto spojrzy na szlachetnego dozna oślepiania. Rąk na razie nie chciał używać, by dać im czas do regeneracji. Nie zabrakło jednak warkotu wampira, który ewidentnie był obietnicą.
-Wyżne was w pień!
Ryknął na nich, by po tych słowach móc działać. Niezależnie od tego czy zostaną oślepieni czy nie, mężczyzna chcąc wykorzystać swój wampirzy spryt, zadecyduje zaatakować jednego z oślepionych, przypierając go do stalowej ściany, by następnie  wsuwając mu pod szczękę przedramię, zechce go zmusić do odchylenia głowy. Obnaży swoje zęby w pełnej okazałości, po czym bezceremonialnie zechce się wgryźć w jego szyje, chcąc tym samym nie tylko zdobyć energie do regeneracji, ale i także chciał zobaczyć jak ucieka z niego życie, za tym wszystkim też szedł ból. Puści go dopiero gdy ten zwiotczeje na metalowej ścianie i postępując jak z kobietą, również postanowi go zdeptać, jednak tym razem stanie na jego korpusie, by go zwyczajnie załamać, by móc ujrzeć jak pozostała krew wydostaje się z niego.


Użycie oślepiającego spojrzenia.

Było za późno, a sam Riecon zachowywał się raczej, jak dzikie zwierze niżeli osoba z rozumem. Niestety każdy miewa wybuchy agresji. Choć Riecona ciężko było zdenerwować, to jednak wszystko miało swój kres. Strata opanowania dla szlachetnego to nie lada wyzwanie, ale jeśli do niego dochodzi, to ciężko uspokoić ów agrestowa. W przypadku Kenero, uspokojenie go było nie możliwe z prostej racji.  Jeśli już wybucha agresją, to nie dość, ze raz na ruski rok, to jeszcze dopuszcza do siebie instynkty wampirze, które zaczynają swoją szarże, a że bywają niejednokrotnie głodzone, to wychodzi z niego istny demon. Był wampirem starej daty, dlatego też jego brak opanowania, często wiąże się z pozbawieniem świadomości umysłowej, która powracała, rozjaśniała umysł wampira gdy ten się wyładuje. Nie był jednak niezniszczalny, ale bez wątpienia agresywny i śmiertelnie niebezpieczny.
Tak było w tym przypadku. Wybuchł nie dla tego iż został złapany, a dlatego iż został zhańbiony jego honor i duma, a także zostało naplute na jego klasę i morały. Potraktowany jak śmieć, zwierze które grzecznie ma wykonywać polecenia i walczyć o życie. Cenił każde życie, nawet zwierzęce. W chwili gdy musiał je odebrać, ktoś musiał za to zapłacić. Gdyby nie złość Riecona, może nie byłby tak brutalny dla Ludzi, jednak nie robili tego pierwszy raz, a to przesądziło o ocenie.
Chęć uwolnienia się i ucieczki była priorytetem. Towarzyszący ból tylko bardziej nakręcał wampira, a jeśli był tak zdesperowany ucieczką, by krzywdzić siebie, to co dopiero innych. Kajdany pękły i te fizyczne i te umysłowe, a Riecon rozpoczął swoją szarże. Dopadł pierwszego lepszego, uzupełniając swój głód, a zarazem dolał oliwy do ognia. Zbezcześcił ciało, nie martwiąc się krwią na jego nogach. W sumie była wszędzie.
Nie był głodny, a mimo to chciał atakować, chciał się wyżyć i zniszczyć, w tym celu zechce zbliżyć się do gburów by jednemu z nich brutalnie wyrwać stalowy pręt, którym następnie zechce mu przywalić. W zależności od ostrości krawędzi rurki zechce bić tak by zabić. Nie ważne czy miałby rozciąć szyje, czy złamać kark. Uchwyt nadal był niepewny, ale szlachetny za wszelką cele próbował utrzymać pręt, nawet jeśli miało by to boleć. Łaknął tego uczucia, jak i tego smrodu, krzyków.
Nie wiedział ile osób musiał uderzyć, nie liczył ilu było w klatce, ale Ci co w niej byli zapewne zostaną brutalnie napadnięci przez Riecona który będzie uderzał metalowym prętem. Po nogach po rękach, tak by słyszeć odgłosy łamanych kości, a gdyby pręt mu wypadł, to będzie atakował rękami, bądź nogami.
Gdy w klatce zrobi się "cisza", a sam wampir będzie mógł skierować się do wyjścia z niej, to też to uczyni, idąc w kierunku gdzie zapewne było wyjście z tego miejsca. Ci co będą leżeć zdeptani przez tłum, uciekający do wyjścia, zostaną zdeptani i przez szlachetnego.