Dla Shira

Wiadomość od ojca była ostatnią rzeczą, którą się spodziewał. Ba, nawet jak pomyślał teraz, to aż wydawało mu się być to nieprawdopodobne - dlaczego zdecydował się akurat do niego napisać? I to jeszcze w takiej sprawie. Aż dziwne. Niespodziewane. Mógł przecież powierzyć to swojemu podwładnemu, a nie dzieciakowi, którego nie chce widzieć na oczy.
Rudowłosy podrapał się po łebku, jednocześnie wzdychając cicho. Nie rozumiem tego - przyznał w końcu w myślach, wzdychając głęboko. Prawdę mówiąc, nie kusiło go ani trochę, by udać się w tamto miejsce. Wolałby zignorować i usunąć wiadomość, wywalić list, wyrzucając ją jednocześnie ze swojej głowy.
Mimo to, zdecydował się przystać na prośbę i pojawić. Postanowił, że dowie się ciut czegoś więcej, by po prostu odmówić... I może zerwać kontakty? Nie bardzo uśmiechało mu się zadawanie z tym osobnikiem... Którego i tak ledwo co pamiętał.
Tydzień później pojawił się pod wskazanym adresem.
Rudowłosy zdecydował się na ukrycie swoich kocich aspektów - dlatego też na głowie miał kaptur od kurtki w niebieskim odcieniu, jak również i ona zakrywała jego koci ogon. Do tego też miał na sobie spodnie z kieszeniami (6) w moro i czarne glany. Pod tym miał zieloną bluzę. Cóż, do tego dochodzi bielizna i skarpetki, ale o tym nie będę się rozpisywać.
Shiro zdecydował się wziąć ze sobą komórkę, trochę pieniędzy, tabletki krwi (jedną paczkę, zawierającą w sobie 6 takich tabletek), list od ojca, legitymację szkolną... Oraz półlitrową butelkę wody.
I mniej więcej tak przygotowany pojawił się przed owym klubem.

W klubie jak to w klubie. Łatwe i te trudniejsze do zdobycia laseczki kręciły tyłkami, faceci szukający tych pierwszych stawiali im driny albo obczajali tyłeczki co lepszych nie mając odwagi aby podejść . Wszędzie panował półmrok, jednak przy ścianach mogłeś spokojnie dojrzeć facetów, którzy tak bardzo starali się udawać bywalców klubu, że aż zbyt oczywistym było, że są ochroniarzami.
Z resztą, gdy tylko chwilę się pokręciłeś jeden z nich przywitał cię jak starego kolegę i powiedział żebyś przestał się opierdzielać i szedł do loży na wudziutsu. Wszyscy zachowywali się trochę dziwnie, a facet mimo, że starał się być miły i przyjazny sprawiał wrażenie jakby założył buty do którychś ktoś nasrał, a on nie mógł ich zdjąć.
W loży obok didżejki siedział twój staruszek. Ot robiąc to samo co zwykle czyli siedząc w kocyku zrobionym z kobiecych rąk i nóg, które służyły mu za kieliszki do drinków i generalny czasoumilacz .
- Jesteś wreszcie, - Mruknął sprzedając swoim koleżanką protekcjonalne policzki. – Siadaj Shiro, skoro tu jesteś to czytałeś list i jesteś przynajmniej zainteresowany.
Ojciec wskazał na jedną z dziewczyn, która szybko pochyliła się pokazując swój dekolt i polewając kieliszek z uśmiechem w stylu „normalnie biorę 100, ale dla ciebie to darmo” i podstawiając go po drugiej stronie stołu.
- Zaniedbywałem cię i żałuję, ale nie chcę aby ktoś obcy brał nasz rodzinny biznes w swoje łapy. Kiedyś odejdę i chcę abyś ty był odpowiedzialny za to co stworzyłem .
Ojciec wydawał ci się przynajmniej dziwny. Wyglądało jakby był taki sam, ale coś w jego spojrzeniu, zachowaniu było inne. Zdawał się obcy.
- Więc jak będzie? Zgadzasz się?

Lekko mówiąc, to wszystko sprawiało, że Shiro wręcz zapragnął opuścić owe miejsce. Im prędzej, tym lepiej. No i na dodatek zaczęło ogarniać go nieprzyjemne przeczucie, że coś tutaj nie grało. Nie potrafił jednak za dobrze sprecyzować co. Po prostu... Może to kwestia uprzedzenia. Albo intuicji.
W końcu jednak trafił do swojego ojca. I właściwie... Prawdę mówiąc nie wiedział, co powinien o tym myśleć.
Siedział naprzeciw mężczyźnie, którego prawie w ogóle nie pamiętał. Atmosfera wokół irytowała kotowatego i podrażniała jego zmysły. Ale dobra. Rudowłosy zdecydował sie chociaż spróbować skupić na tym, co tutaj się właściwie działo.
- Mylisz się. Przybyłem tutaj by ci powiedzieć, że nie chcę niczego od ciebie - odpowiedział mu chłopak.
Dziwnie się zachowuje. Nie podoba mi się to. Nie. Nie chodzi o zachowanie. To te oczy. Kwestia dalekiego i długiego rozstania? Tego, że tak naprawdę mnie nie znosi? Czy czegoś więcej?
- Dlatego też nie zgadzam się. To tyle z mojej strony - dodał od siebie jeszcze. - Więc, jeśli nic nie chcesz więcej ode mnie, to stąd idę - naprawdę chciał iść stąd. Uważał, że to miejsce nie dla niego... I prawdę mówiąc, aż niedobrze mu się tu robiło. To miejsce... Było zdecydowanie dziwne.

Świetnie, tego to kompletnie się nie spodziewał... I pewnie to sprawiło, że nie zdołał zareagować odpowiednio. Podany narkotyk, iluzja... Tyle zapamiętał, zanim stracił przytomność. A, i dziwaczna masa, która miała na celu uwięzienie go. Co to właściwie było? I sam osobnik... Przewidziało mu się?
Zdecydowanie nie. I miał tego świadomość.
Gdy zaczynał odzyskiwać ponownie kontakt z rzeczywistością, próbował zapoznać się z okolicą... Która zdecydowanie nie wyglądała na wnętrze baru. Z tego wszystkiego stracił poczucie czasu i miejsca... Co do tego drugiego to naprawdę - kompletnie nie wiedział, gdzie jest.
Ittaj... Cholera, coś nadal szumi mi w głowie - pomyślał niechętnie, podnosząc się do pozycji siedzącej. Wtedy jego wzrok skupił się na jego ręce... I aż zbladł.
C-co oni m-mi zrobili?! - wiedział, że to poznika, ale widok śladów po igłach i szyciu spowodował w nim spore zaniepokojenie. Grzebali we mnie? Nie odczuwał, by mu zabrano kości czy coś... Może pobierali szpik? Krew? Nie, krew to te ukucia... Aaa! Cholera jasna, co się tutaj dzieje? Kim lub czym był tamten gość? Co chce ode mnie? - mógł jedynie w myślach się zastanawiać... Ponieważ i tak nie miał nic więcej do roboty. Pozostał tutaj kompletnie sam...
Owszem, raz ktoś się pojawił, ale co dalej?
Nic. Kompletnie. Więc postanowił poczekać, aż odzyska sprawność... Nie pokazując oczywiście tego po sobie. A co do tabletek krwi - nie ruszył tego. O ile jeszcze było coś takiego tu.

Siedział tak godzinami a może dniami zamknięty w dziwnych kazamatach miejsca, którego nawet nie znał. Mógł liczyć tylko na cud i ten zdarzył.
Pewnego razu Shiro zaczął słyszeć nerwowe bieganie i krzyki zniekształcone przez drzwi. Chwilę potem strzały z broni automatycznej i wrzaski przerażenia i cierpienia. Nie widział nic, ale kilka scen obok jego drzwi, które wygięły się aż od jednego z ciosów albo uderzeń broniły go jednak przed tym co działo się w tym miejscu.
Po dwóch drzemkach zaczął odczuwać głód i znużenie, a słaba żarówka która oświetlała wszystko słabym zimnym światłem padła okrywając wszystko w niemal całkowitej ciemności. Tylko słabe czerwone światło wydobywało się ze szczelin w drzwiach. W mroku zmysły kota wyostrzyły się. Dziecie nocy słyszało pomrukiwania, dźwięk mlaśnięć i odrywanego mięsa od kości. Mocny zapach krwi, a nawet drobna kałuża, która przelewała się leniwie pod drzwiami. Jak długo był w stanie walczyć z instynktami? Głodny człowiek zje surowe zwierzę, a co z wampirem który samoczynnie odrzucał darowane posiłki?
W końcu jednak jego zapach dotarł do nozdrzy czegokolwiek co stało na zewnątrz. Przeraźliwy ryk i pisk, drzwi ze stopu srebra, które powoli uginały się pod naporem siły. Bestia zdawała się cierpieć katusze dotykając ich i łamiąc sobie pazury, ale nie mogła przestać. W końcu drzwi wpadły do środka. Stał w nich niziutki pokrak. Był zupełnie łysy i zdawał się nie mieć dolnej szczęki, powieki zawisły mu tak jakby skóra nie chciała trzymać się mięsa, a oczy były niemal ślepe z białkami oczu brązowymi od brudu i zaschnięcia. Postać z pękatym brzuchem miała tylko jedną rękę, druga zdawała się być ucięta w połowie przedramienia, a kość zaostrzona na kamieniach.
istota wyła przeraźliwie z bólu i głodu patrząc na niego z nienawiścią. Próbował na niego zaszarżować, ale pokracznie stawiane stopy sprawiały, że zdawał się ciągle potykać. Zamachiwał się swoim mieczem z kości byle machać i może trafić kociarza. Widać było, że przed chwilą jadł, kawałek mięsa ciągle wisiał mu z gardzieli, która po każdym kroku bulgotała bąbelkami krwi. Co ma zamiar robić Shiruś?

https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/6c/e4/f5/6ce4f58cfa7f0c28603dc4c8d0cf1fb4.jpg

Czas tutaj dłużył mu się niemiłosiernie. Nie mając co robić w nieznanym miejscu, mógł jedynie liczyć na cud... A najlepiej na mnóstwo cudów i jeszcze więcej farta. To wszystko było męczące. Ta sytuacja... Ta niepewność... I ten głód. Nie chciał ruszać podawanych mu posiłków w obawie o to, że znajdowały się tam niechciane substancje.
Jedynie sen zdołał przynosić krótką ulgę.
Ale czy jednak kiedyś ten koszmar się zakończy? Słabł z głodu. Wiedział, że to go nie zabije, ale... Był młody. Nie zdołałby zachować się dobrze, jeśli przyszłoby co do czego.
W którymś momencie, do jego uszów dobiegł hałas. Nie wiedział co myśleć o tym. Takie... Takie to dziwne. Mlaskanie. Zmarszczył nieco brwi. Na dodatek... Krew. Tak intensywna, tak dobrze wyczuwalna... Jego oczy momentalnie zalśniły szkarłatem, a kły wydłużyły się. Z samych ust wyrwało się warknięcie, a on momentalne zasłonił dłońmi usta i nos, starając się przestać wydychiwać ów zapach.
Na dodatek nie zapowiadało się na to, że to koniec. Dodatkowe dźwięki, niezapowiadające nic miłego... Przygryzł dolną wargę, wbijając wzrok w wyjście z tego miejsca. Co jest do cholery? Co próbuje się tutaj dostać?
Niedługo potem sam mógł ujrzeć prawdę.
Na widok osobnika, jego ogon najeżył się, a uszy przyległy do głowy. Sam odsunął dłonie od ust i skoro został zaatakowany, zamierzał odskoczyć, by nie oberwać, a potem "szkodnika" potraktować ogniem... O ile właściwie było to możliwe. Jeśli zaś by to nie pomogło, podszedłby bliżej i podciął mu nogi, wywalając na ziemię...
A jeśli byłby blisko i zaatakowałby, spróbowałby złamać mu którąś z kończyn. Rudowłosy, jak widać na "załączonym obrazku" nie wyglądał na takiego, który z radością i miłym podejściem potraktowałby ową kreaturę. Głodny, znużony i zezłoszczony kotołak... Cóż, nie zawsze jest tym samym dzieciakiem.

Ponuro patrzył, jak szafirowy ogień trawił ciało tego osobnika. Nie bardzo wyglądał na skorego do współczucia czy też nagłego przepraszania go za swoje zachowanie. Ba... Było ciężko stwierdzić czy właściwie coś Shiro rejestrował, czy bardziej zachowywał się automatycznie, by móc po prostu przetrwać i opuścić w jednym kawałku to miejsce.
Jego intensywnie żółte oczy skupiły się na wyrwanej części ciała stwora. Przełknął ślinę, by potem wolną dłonią nieco dotknąć wypływającej z tego krwi i skosztować. Jeśli smakowałaby dobrze i nie sprawiałaby, że nagle chciałoby mu się zwymiotować, wypiłby jej jeszcze więcej - próbując chociaż na trochę złagodzić głód i odzyskać siły. A właściciela tego o... Zamierzał spalić. I tyle.
Po tym wszystkim wyrzuciłby to... I co? Przeciągnął się nieco, by potem próbować wyjść z tego miejsca...
A dalej?
A dalej rozejrzałby się i udał w swoją lewą - ostrożnie, powoli, nie zamierzając dać się zaskoczyć...

Nie zamierzał teraz wydziwiać i narzekać na to, co się stało. Obrzydzenie? Odrzucenie? Potrzebował się czegoś napić, czegoś, co ugasi przeklęte pragnienie i doda mu sił. Wedle wampirzego spostrzegania czasu, był zaledwie dzieciakiem... Więc nikt nie powiedział, że musi posiadać w sobie samokontrolę.
Może to też właśnie sprawiło, że potrafił się zmusić do takiego działania?
Nieważne. Rudowłosy wampir zdecydował się obrać jakiś kierunek, wszystko by tylko nie stać bezczynnie i nie zastanawiać się nad tym, co powinno być dalej. Wiedział, że musiał uciekać z tego miejsca, lecz gdzie? Jak? I czy właściwie się dawało to zrobić?
Cóż, wychodziło na to jednak, że wędrówka będzie zawierała w sobie różnorakie atrakcje. W tym przypadku - dość nietypowa sterta... Co to jest? Mógł jedynie wewnątrz siebie się nad tym zastanawiać, ale czy coś właściwie więcej? Raczej nie.
Ciekawe, co ich wystraszyło. To samo co wpadło do mnie? - zmarszczył nieco nos, czując paskudny zapach bijący od martwych ciał.
Na dodatek ten płacz...
Serio nie wiem co mam robić!
Postanowił sprawdzić co kryje się za otwartymi drzwiami, a potem? Skąd właściwie brał się ten płacz. Żadnych planów...
Chociaż jeśli okaże się to być coś nieistotnego, zawróciłby, próbując szukać jakiegoś wyjścia z drugiej strony.

Jasne. Fascynujące. No, ciekawe co dalej można było się spodziewać po młodym, niedoświadczonym i na dodatek zagłodzonym wampirku? Że nagle zacznie myśleć racjonalnie i zachowywać się jak jakiś agent z filmu? Co to, to nie. Nie był również jakimś pro wędrownikiem, czy innym odkrywcą, by zastanawiać się nad czymś więcej niż wydostaniem się stąd...
A to... To doprowadziło do tego, że teraz jego żółte oczy były wlepione w jakąś dziewczynkę. Dziwne. Zamrugał oczami i wciągnął nieco powietrze, mając lekkie wrażenie, ze w jego głowie zaczynał pojawiać się mętlik. Tak jakby nic do siebie nie pasowało. Efekt operacji? - tak mu się wydawało, gdy widział jak wyglądało jej ciało.
Wampir? Dziecko, które nie do końca jest dzieckiem? Co jest do jasnej cholery...?
- Nie ruszaj się, widzę, że sprawia ci to ból - odezwał się kotowaty, zerkając na chwilkę za siebie, po czym ponownie na nią. - Kto ci to zrobił? - było widać, że rany nie wpływały za dobrze na nią. Jednakże, czy chłopak potrafił jej pomóc?
Póki co jednak nie ruszał się z miejsca, próbując ją nie spłoszyć.
- Skoro tak chcesz, to cię nie ruszę... Więc to nie ty zabiłaś strażników? - Tamten stwór? Nie wydaje mi się. No i ten kaftan bezpieczeństwa... Czy nie będzie lepiej się wycofać? Czy może ją zabrać ze sobą?
- Chcesz poszukać ze mną wyjścia z tego miejsca? - zdecydował się jednak spytać, chociażby dla uspokojenia własnego sumienia...

Nie, nie patrzył na nią niestosownie, więc można schować gdzieś na bok wszelakie obawy tego oto typu.
Rudowłosy jednak zdecydowanie nie wiedział co dalej. Nie mając żadnych potrzebnych informacji, mógł jedynie snuć różne rozważania, tak samo, jak i próbować wymyślić coś sensownego do działania... Ale co? Jak? Kiedy? Nie wiedział nawet tego.
Nie ruszał się z miejsca, a jego żółte oczy były nadal skupione na nieznajomej dziewczynce.
- Huh? Rozumiem - odpowiedział. Dobra. Właściwie to nic nie rozumiał. Ani tego, kim byli "tata i wujek", ani niczego więcej. Mógł za to się domyślać, chociaż patrząc po tym jakże niesympatycznym miejscu, jego myśli były bardzo ponure. Aż potarł ramię, które jeszcze nie tak dawno temu było przez nich kłute.
Nadal nie ruszał się z tej pozycji, lecz zachowywał ostrożność. Po spotkaniu tamtego czegoś, nie wiadomo było, co mógłby się spodziewać... Ale no. Całkiem urocza. Biedna mała. I wychodziło na to, że nigdy wcześniej nie widziała kogoś takiego jak on. W sumie... Byłoby dziwniej, gdyby jednak miała już okazję poznać kogoś kotowatego.
- Taki duży, z wielkim ostrzem? - spytał się jej natomiast, jednocześnie się zastanawiając, czy to ten sam, który nawiedził go wcześniej.
Wtedy właśnie mała podeszła do niego i wtuliła się. Ten gest spowodował, że uśmiechnął się lagodnie. Nie reagował negatywnie, widząc i zarazem nie wyczuwając, że miała jakieś złe intencje. Jednocześnie mógł ujrzeć z bliska, jak mniej więcej prezentowała się ta mała. Ou... I jednak nie wiedział, jak właściwie powinien na to zareagować. Zrobiło mu się jej żal.
- Spokojnie. Możemy iść razem stąd - powiedział cicho, unosząc dłoń i bardzo delikatnie głaszcząc ją po główce. Międzyczasie, gdy tak patrzył na nią, w którymś momencie dojrzał obróżkę z dzwoneczkiem. NIby nic istotnego, ale... Huh. Dziwne. Zepsuty? Nie przypominam sobie, bym słyszał wcześniej jego dźwięk.
- Co to za obróżka? - spytał się jej szeptem, międzyczasie dyskretnie się rozglądając, by sprawdzić, czy nie ma tutaj czegoś ciekawego do zabrania. Niezależnie od wyniku tego działania, zamierzał wyciągnąć ku niej ręce i po zapytaniu się, czy może, wziąłby ją na ręce i wyszedłby z tego miejsca.

Zamrugał ślepiami, widząc i słysząc opis dziewczynki. Z tego co wychodziło, stwór, na którego napotkał się Shiro, nie był jedynym tutaj. Przez co zaczęło mu chodzić po głowie takie pytanie... Ile właściwie tutaj takich istot było? I dlaczego... Dlaczego coś takiego się stało? Jak na to spojrzeć?
Nie wiedział totalnie.
- Rozumiem... To aż dziwne - odpowiedział natomiast rudowłosy. Jej moc? Nie, jednak zdecydował się o to nie pytać. Przynajmniej nie teraz.
I wychodziło na to, że czekała ich wspólna podróż! Fajnie się zapowiadało! Szkoda tylko, że nie można było tego uznać z żadnej strony za miłą, szkolną wycieczkę. Nadal nie wiem co to za miejsce... I właściwie, dlaczego mnie dorwali? - wina tych uszów? Możliwe. Ale teraz się nie dowie...
Ale właściwie też, kim był ten dziwny osobnik, który udawał jego ojca?
- Huh? Miły prezent... - potarł jedno z uszków. Chyba zdecydowanie jest zepsute. W ogóle nie słyszę jego dźwięku - pomyślał jeszcze, zanim wraz z nią wyszedł z tego miejsca. A raczej dał się pociągnąć jej tam, zarazem bardzo łagodnie uśmiechając się do niej.
I oczywiście musieli natrafić na kłopoty.
Dźwięk sprawił, że jego uszy od razu stały w gotowości. Jego żółte oczy powędrowały w stronę miejsca, gdzie usłyszał... Po czym... Ujrzał TO. Dziwne stworzenia. Bestie. Potwory... Aż przypomniał sobie tamtego. Co to do jasnej cholery jest? - nie stał jednak w miejscu i nie dał się sparaliżować strachowi. Jedno spojrzenie na małą uświadomiło mu, że nie zdoła się sama stąd ruszyć. Dlatego też złapał ją i podniósł, tak, by trzymać ją w swoich rękach.
- Jak się boisz, to zamknij oczy. I uważaj, będziemy biec - nie zamierzał jej tutaj zostawiać. Zdecydował się wykorzystać to, że walczą, by potem puścić się biegiem w zupełnie przeciwną stronę. Cóż. Wampir krwi B nie należał do najwolniejszych istot, prawda? Jeśli jednak tamci jakimś cudem mu dorównaliby prędkością, stworzyłby za sobą ścianę szafirowego ognia.
Po pewnym czasie zatrzymałby się, by móc się rozejrzeć i zaznajomić z miejscem ponownie.
- Masz pomysł, gdzie moglibyśmy znaleźć wyjście? - spytał się jej natomiast.

W końcu się zatrzymał.
Shiro postawił ostrożnie małą na ziemię i przyjrzał się własnym dłonią, po czym wytarł je o swoje spodnie. Cholera. Otworzyła się jej jakaś rana?
- Boli cię gdzieś? - spytał się jej, jednocześnie podchodząc do wcześniej otworzonych drzwi, by próbować je zamknąć w jakikolwiek sposób... Może to odcięcie drogi ucieczki, ale może i one wytrzymają napór tego czegoś, co właśnie się do nich zbliżało?
Jego wzrok powędrował ku monitorom.
- To pokój kontrolny? - zmrużył ślepia, po czym rozejrzał się uważnie, szukajac czegoś... Odpowiedniego? Coś, co pomoże? Podszedł bliżej, próbując znaleźć coś... Chociaż nawet nie wiedział co...
Co dalej?
Ah! Drzwi! Cóż, zdecydowanie będzie próbował je otworzyć, a jeśli nie puszczą od razu, to zasadzić w nie parę mocnych kopniaków.

Uśmiechnął się łagodnie, czując, jak dotykała jego uszków.
- Rozumiem. Jeśli nie boli, to dobrze - mimo wszystko, odczuwał zaniepokojenie. Był pewny, że gdzieś powstała rana... A może jakiś szew puścił? Jeśli tak, to dlaczego mówiła, że ją nie boli? Chciała udawać silną czy... Czy może wcale nie odczuwała tego? Jeśli tak, to by wskazywało na to, że wpływali na zmysł dotyku...
- Lecz jednak pokaż mi, gdzie pojawiła się rana. Spróbuję coś na to poradzić - cóż, za wiele jednak nie mógł zaoferować. Niestety, lecz uroki takiej oto sytuacji.
Skinął lekko głową, słysząc jej imię.
- A ja Shiro - przedstawił się również, mówiąc bardzo cicho... może to będzie ich wspólna, mała tajemnica? Brzmiało całkiem miło.
Widział dobrze, jak wyglądała i prawdę mówiąc, ciut go to zaskoczyło. Cóż... Może bardziej spodziewał się jakiegoś zwykłego dzieciaka z ulicy? Ona na taką niespecjalnie wyglądała. Na dodatek życie tutaj nie wyprało z niej całej niewinności i radości... To dobrze. Jest silna.
Międzyczasie wyłapywał dźwięki dotyczące tamtych stworów. Nie potrafił jednak dobrze zlokalizować, gdzie dokładnie się znajdowały, lecz postanowił założyć, że wystarczająco daleko, jak również i bardzo są zajęte sobą. A może się wybiją?
Dobra. Co dalej? Ah, oprócz tego, że wyczuł i odkrył obecność człowieka? Nic... Nic oprócz tego, że tamten zamiast dziękować za pojawienie się kogoś, kto wygląda o wiele bardziej normalniej niż tamte stwory, to zdecydował się strzelać. Niedobry. Shiro odczuł, że jak kula mija go minimalnie... Sprawiło to, że lekko uniósł brwi, zastanawiając się, co z nim jest nie tak.
No... Do czasu, gdy dotarło do niego, że kula nie trafiła w ścianę...
Odwrócił się szybko, wbijając żółte oczy w małą... Wyraźnie zbladł, widząc, co się z nią stało, po czym spojrzał na człowieka. Jego oczy momentalnie zmieniły barwę na szkarłatną, a on wymierzył kopniaka - tak, że wytrącił mu tym z dłoni i tak bezużyteczną broń. Zapewne również połamie mu palce, bo nie szczędził sił. Chyba... Chyba wyprowadziło go to z równowagi.
Z wampirzą prędkością znalazł się przy małej i przykucnął. Przegryzł kłami lewy nadgarstek, który przysunął do jej ust, delikatnie chwytając ją z tyłu dłonią, by nie upadła nagle.
- Pij. Pozwoli ci się to szybko zregenerować. Nie odmawiaj mi. Proszę - jego oczy znów były żółte i wyrażały łagodność. Jednakże raz odwrócił się w stronę mężczyzny, który zranił małą.
- Dam ci trzy wyjścia. Albo powiesz wszystko co wiesz, albo cię zabiję... Albo rzucę cię na pożarcie tamtym cholernym potworom. Liczę do trzech. Jeśli nie uzyskam odpowiedzi, pożałujesz tego błyskawicznie - uprzedził go z miejsca. - Jeden... Dwa... - w umyśle Shira teraz wahały się dwa zupełnie różne charaktery... Dwa różne oblicza, skierowane ku Alice i człowiekowi.

Mógłby spróbować wypalić owe rany, jednakże zadawał sobie sprawę, że to nie był najlepszy pomysł. Do tego dochodził jeszcze fakt dotyczący tego, jak właściwie młoda zniosłaby coś takiego? Rudowłosy nie był pewny, czy właściwie mógłby cokolwiek dla niej coś zrobić w danym momencie. Również nie zapowiadało się na to, że miałby gdzieś w najbliższym czasie napotkać się na profesjonalną apteczkę. Pozostawało jedynie liczenie na to, że wytrzyma, aż do opuszczenia tego miejsca i odnalezieniu jakiegoś szpitala.
Rudowłosy wampirek uśmiechnął się do niej łagodnie, słysząc owe określenie. Nie przeszkadzało mu to, ba, sprawiło, że po części odczuwał radość. Wychodziło na to, że pomimo widzianych tutaj rzeczy, nadal nie wypaczyła się... Więc była spora szansa, że mogłaby powrócić do normalnego życia... Raczej.
Mimo wszystko, sama sytuacja nie prezentowała się najlepiej...
Może i mężczyzna był niewinny... Ale to również nie oznaczało, że i Shiro był. Aktualna sprawa była taka, jaka była, co powodowało, że i on sam zareagował negatywnie... Zupełnie jak tamten człowiek. Głodny, zmęczony, zestresowany wampirek, który trafił tutaj nie wiadomo po co i dlaczego... Hola, hola, na dodatek tak młody wiek! Zdecydowanie nie będzie umiał do końca zachować samokontrolę.
Pozwolił jej na wypicie swojej krwi, jednocześnie patrząc na człowieka. Złapał w powietrzu tą kartę i przyjrzał się jej.
- Co to za miejsce? - spytał się go. Cóż, lepsze to niż nic. - I nie wykręcaj się z niczym, bo kiepsko się to skończy dla ciebie. Muszę wiedzieć, na czym właściwie stoimy. Gadaj wszystko, co wiesz - nie zabierał się jeszcze za jego krew. Miał... Miał po prostu wrażenie, że źle by się to skończyło. Za to, skoro mała skończyła pić, wstałby, pocierając delikatnie powstałe ranki, które pewnie szybko się zagoiły i sprawdziłby najpierw windę... A potem, czy były tutaj schody. W końcu, nie warto ryzykować, że nagle elektronika by padła, albo co.
- Możesz iść z nami, ale nie ręczę za to, że wyjdziesz stąd cały. Nie wiem czego się tutaj spodziewać - spojrzał na Alice. - Idziemy? - zwrócił się do niej łagodnie.

Na pewno z pomocą wsparcia emocjonalnego, leków i psychiatry pewnie da radę jej wyjaśnić co tu zaszło. Chociaż na razie po prostu próbowała przeżyć wchodząc w jakiś dziwny stan podobny do katatonii. Zamknęła oczy, ale ciągle żyła skupiając się pewnie na tym by szybko się ogarnąć.
Nie można mówić o winie w takiej sytuacji, gdy obydwaj znaleźliście się w złym miejscu w złym czasie. Każde z was było teraz winne najgorzej ze zbrodni – kapryśnemu losowi. Paskudna sprawa i dziwny związek przyczynowo skutkowy, dzięki któremu wpakowaliście się w to dziwne gówno. Facet strzelił próbując się bronić, a potem popełnić samobójstwo. Dobrze, że Shiro zrozumiał jak bardzo ich sytuacja była do siebie zbliżona.
Na karcie napisane było imię i nazwisko i małe zdjęcie „Hiro Akari”. Informacji o miejscu stąd nie był w stanie wyciągnąć. Prawdopodobnie wszystko siedziało w chipie, który znajdował się w plastikowej obudowie.
- To specjalny szpital pana doktora. Widziałem go tylko dwa razy, tu na dole. Zabroniono mi zadawać pytania i się wtrącać. – Jęczał facet próbując łapać oddech. Kolejny przywilej wampira, nie miałeś nigdy tego problemu. – Na tym piętrze trzyma się pacjentów, piętro wyżej widziałem facetów w białych kitlach, ale nie wiem! Nie zabijaj błagam, ja miałem przepuszczać ludzi z odpowiednim pozwoleniem i wypuszczać.
Gadał jak najęty by uratować swoje rzycie tuląc się i siadając w pozycji płodu. Przez tą szybę musiał widzieć i słyszeć wiele dziwnego gówna. Pewnie nie był tu wcześniej sam, bo szafek było przynajmniej na 4 chłopa. Reszta pewnie była akurat na patrolu i może nawet już kiedyś potknąłeś się o ich zwłoki.
Tak czy inaczej patrzył ciągle na ciebie a to na dziewczynkę, której zdawał się bać niemniej niż faceta, który właśnie wyrwał mu kopem palce ze stawów.
- Nie idę z wami, z nią. Zostawcie mnie, ktoś przyjdzie i was zabije i mnie uratuje. Rozumiecie potwory! Zrobią wam czystkę! – Widać, że cieć tracił powoli rozsądek i poczytalność. Światło w jego oczach zgasło prawie kompletnie, a jego krzyki niosły się głośno i donośnie. Powoli tracąc na sensowności i wartościach jakie przypisuje się rozumianej powszechnie mowie.
Schodów nie zauważyłeś, jeśli nie było jakiejś ukrytej klatki to zostawał tylko kibelek i winda, która zatrzymała się na waszym piętrze. Jeśli Shiruś nie ma do niej zaufania to zawsze może wyjść górą i jeśli nie po linach to można liczyć na jakąś drabinkę albo coś podobnego. W sumie lepiej może nie hałasować bardzie j niż ten wariat, bo zaraz cholera wie ile tego się zleci i co zrobi.
Dziewczynka zaskakująco szybko wyleczyła się ze swoich ran. Dzięki krwi i temu, że kulka po prostu przeszła nie miała większego problemu, ot blizna po srebrze, która w końcu zniknie. W jej oczach widać było głód i złość. Małymi i rozchybotanymi krokami zaczęła iść w stronę człowieka z podniesioną ręką jakby chciała mu wyrządzić cios lub mocne zadrapanie, chociaż patrząc na różnicę gabarytów ciężko uznać, które z nich ma większą na zrobienie krzywdy temu drugiemu. Zwłaszcza, że wariat ślizgał się i wierzgał trochę kończynami w tej obrzydliwej kałuży ekskrementów.