Whispers in the dark

Oboje wiedzieli czego chcą i dopóki budynek nie zacznie się walić to nikt im nie przerwie.
Teraz sytuacja wampirów, łowców i ludzi zwęziła się do jednej konkretnej osoby- do niej. Teraz nie ważne było to kim jest, co kiedyś zrobiła i co zamierza dalej. Teraz widział ją nie oczami, a rękami, po raz kolejny badając jej ciało rękami, ponieważ ślepia miał zamknięte przy nieustannym całowaniu jej chłodnych ust.
Z każdą chwilą jego serce, chociaż kamienne, biło coraz szybciej, a krew przepływająca przez żyły sprawiała, iż jego ręce jak i tors robiły się coraz cieplejsze.
Tym razem się nie odrywał w ogóle od pocałunku, po prostu miarowo, ale coraz szybciej oddychał przez nos...
Pasek to chyba niezbyt wielka przeszkoda. Każdy wiedział jak go odpinać, chociaż musiał nieco odsunąć od niej biodra, aby powoli go odpięła. Pozwolił na to i zaraz cały spadł wraz z całym jego łowczym ekwipunkiem. Teraz został w spodniach wiązanych na rzemień. To cud, że czerwona płachta spadła w taki sposób, że zamortyzowała uderzenie menzurek z wodą święconą.
Półmetek za nami- jeśli chodzi o rozbieranie się.
Dżinsy dziewczyny stanowiłyby niemały problem do rozerwania w taki sposób, ażeby od razu ją rozebrać. Musiał więc wymyślić coś innego.
To nie było takie trudne. Na prawdę wystarczyło po prostu ją unieść za tyłek i przenieść sprzed okna bardziej w stronę saloniku, a jeszcze dokładniej- na sofę.
To tu się wszystko zaczęło... i być może nawet nie dotrą tym razem do łóżka. Ba! To całkiem możliwe!
Opuścił ją na ziemię przed samym siedziskiem i całym ciałem na nią naparł, aby usiadła... a potem się położyła. Ręce instynktownie oparł wtedy na jej biodrach, a potem zaczął majstrować przy guziku spodni. Wielkie łapy musiały się niemało napracować, aby podczas ciągłego pocałunku rozpiąć jej spodnie. Chwilę potem wystarczyło rozpiąć rozporek i gotowe!
Musiał się od niej oderwać, aby ściągnąć niepotrzebne ubranie. Długo to nie rwało, bo wcale się z nim nie cackał. Sam zaraz potem pociągnął za rzemienie spodni. Buty ściągnął nadepnięciem na pięty... i w chwilę kopnął je w bok.
Spodnie się nieco zsunęły, ale już odsłoniły jego owłosione podbrzusze. Zaraz spadną...
Ale zanim to się stało, znów do niej dopadł, położył się obok i zaczął całować. Prawa ręka nie czekała i już ruszyła na spotkanie jej krocza...

Ileż wampirów mówiło jej o tym kim powinni być dla niej ludzie, kim łowcy... jak ich traktować, omijać, ignorować. Nie uprzedzali jej jednak przed istnieniem kogoś jego pokroju. Nie do końca człowieka, który teraz znów porwał ją za sobą w wir tańca. Tym razem to nie ona zaczęła, Gabriel pierwszy wykonał ruch. Czuła ciepło, które zaczęła w nim wzbierać. Leniwe serce w końcu się ruszyło. Wcześniej myślała też o jego krwi... była głodna, tym razem mogła w pełni skupić się na jego ustach. Szerokim torsie który łaskotał jej nagie piersi.
Nawet nie pomyślała o tych przeklętych butelkach... a mogło zrobić się nie ciekawie jeśli woda chlapnęłaby na jej łydki. Na szczęście nie musiała w tej chwili nad tym dumać. Broń leżała sobie teraz na płaszczu i tylko sznurek ją od niego dzielił (no i jej jeansy).
Nie drgnęła nawet gdy uniósł ją do góry, za bardzo skupiona była na jego języku. Czuła jak jej policzki owiewa powietrze z nosa... jednak coś się zmieniło. Ostatnio nieco za długo go trzymała i musiał wziąć porządny haust powietrza. Teraz mogła w pełni oddawać się tęsknym, namiętnym pocałunkom. Tęskniła za jego ciepłymi wargami i szorstkim pyskiem. Na moment gdy była wyżej oparła dłonie na jego ramionach, a gdy znów stanęła na ziemi... cóż nawet zrobić nic nie zdążyła z jego spodniami bo już pchnął ją na sofę.
Pocałunkom nie było końca i nie mało się zdziwiła, gdy jednak jej spodniom nie stała się większa krzywda. Mimo wielkich łap poradził sobie i w końcu leżała przed nim naga. Obserwowała jak szybko pozbywa się butów, sięga po sznurek i... nie dane jej było zobaczyć nic ponad ciemne włosy bo chwilę później znów znalazł się przy niej. Powitała jego usta przywierając bliżej jego ciepłego ciała, lecz nie na tyle by mu przeszkodzić. Poczuła gdzie też zawędrowała jego dłoń i drgnęła mimowolnie.
Czy leżała i totalnie nic nie robiła wystawiona na jego pieszczoty? I jeszcze czego...
Poruszyła delikatnie palcami... jeśli myślał, że zostanie w tych portkach. Z jednej z większych donic przy jej sofie wynurzył się korzeń który zaplótł się przy kancie jednej nogawki, podobnie stało się z drugą i wkrótce mężczyzna mógł poczuć jak coś zsuwa z niego spodnie. Leżał więc nie było łatwo ale jej rośliny sobie z tym poradziły. Szarpnęły by spodnie przeszły chociaż przez uda, potem poszło bez problemu. Kiedy proces się zakończył, z jej nosa spłynęła krew. Nie było tego dużo bo coraz lepiej radziła sobie z kontrolą własnej mocy ale jednak. A co Gabriel poczuł niżej?

Little Liars:

Od zawsze Gabriel był bardzo skomplikowanym człowiekiem. Jego zachowanie, jego styl był z pewnością wyjątkowy. Nie dziwota, że nie ostrzegano kobiety przed takimi jak on- większość ludzi nie potrafiła tak bardzo upodobnić się do zwierzyny z którą się walczyło przez całe życie... A jednak w tym polowaniu nie zgubił samego siebie. Nie był bezmyślną bestią i posiadał uczucia. Całe w tej chwili były skierowane na tą tutaj, nagą kobietę- wampirzycę! Hipokryzja sięgała na prawdę wysokiego poziomu, ale czy to miało jakiekolwiek znacznie?
No właśnie nie.

We can dance... if we wanna...:

Wiedziała o tym bo widziała to w nim. Choć za wszelką cenę starał się zgrywać lodowatego łowcę... to odkrył przed nią tą część swojej ludzkiej natury którą ją porwał. Chociaż nie, to było źle powiedziane. Porwał ją całym sobą. Sam człowiek były dla niej zbyt słaby, kruchy i byle jaki... on natomiast łączył w sobie jakimś cudem oba gatunki i nie chodziło o jakąś cholerną genetykę. Okazywał to swoim działaniem, umysłem, sercem. Dwojakość jego natury przyciągnęła ją tak skutecznie... możliwe, że kiedyś przez to spłonie. Czy jednak teraz to było najważniejsze?
Płonęła ale wewnętrznie...

The Sinners:

Przez 300 lat żyjący człowiek mógł zrobić więcej, niż wampir, którego uświadamiano od samego początku, że ma przed sobą wieczność. Garruch akurat nie miał tej pewności ile tak na prawdę czasu będzie miał. Pozyskał chociaż cząstkę nieśmiertelności po pięćdziesiątce i początkowo odmładzającą się skórę uznał za chwilowy stan. Stało się jednak zupełnie inaczej.
Był świadom swojej śmiertelności i dlatego działał. Ciągle ćwiczył, ciągle walczył...
To go właśnie identyfikowało jako niezłomnego. Nigdy w sumie nie był kruchy, ale po tak wielu latach można by go porównać do ściany, która opiera się kaprysom innych istot i siłą przyrody...
Seks? Pomimo tego, że ostatni raz odbywał się po pijaku... Czy będzie wart zapamiętania? Dla niego z pewnością. Może jeszcze tego nie dostrzegał, ale uciechy cielesne równie dobrze oddziaływały na jego uczucia jak zwykłe słowa Noriko, że chce go...
To nie skończy się dla nich zbyt dobrze...

Take me!:

Wpadła jak przysłowiowa śliwka w kompot, ale jeszcze dokładnie nie zdawała sobie z tego sprawy. Po prostu była zawieszona gdzieś pomiędzy światem wampirów, a rzeczywistością. Nadal potrafiła odebrać życie by żyć... a jednocześnie pragnęła być ważnym elementem w życiu pewnego łowcy. Pomylona sytuacja. Nikt kogo znała nie byłby z tego zadowolony, ale to było coś czego pragnęła. Ponad dwieście lat poszukiwań by w końcu w jego ramionach znaleźć sens. Beznadzieja. Zniewolił ją tym uczuciem czy tego chciał czy nie...

Breathe Me:

A tym czasem Dory próbowała się dodzwonić na wyłączoną komórkę. Po trzech próbach raz za razem zaczynała wyklinać 'jego sprawy' i po prostu wróciła do piwnicy w której robiła kawał dobrej roboty. Później na pewno będzie musiał jej wytłumaczyć jak bardzo zimno było i stare auto miało problemy z odpalaniem... Mimo wszystko ona i jej siostra zasługiwały na przynajmniej kłamstwo w sprawie nieobecności głównodowodzącego.

There still a me inside of you...:

Fakt, w sumie zamknęła okno bo myślała, że łowca zamierza już opuścić jej mieszkanie. Po co miała przemarzać swoje rośliny. Na powtórne otwarcie jakoś nie było już okazji, więc Gabriel musiał się pogodzić z duchotą chyba, że sam okno sobie uchyli. Noriko nie odczuwała tego tak jak on, a i nie zwróciła w sumie uwagi iż coś mu przeszkadza.
Zerknęła na niego kątem oka gdy się wyprostował. Dwa metry i dziesięć centymetrów chłopa, który sprawiał cuda, i to wobec niej tylko dla niej. Odwróciła wzrok przygryzając lekko dolną wargę. Poza tym inne było coś jeszcze... pamiętała gdy pierwszy raz chciała go podrażnić zapachem swojej krwi. Skrzywił nos ewidentnie mając z tym problem, a dzisiejszej nocy? Czyżby dostarczyli sobie aż tyle przyjemności, że nie zwrócił na to uwagi? W sumie i ona nie czuła niepowstrzymanej chęci by się w niego wgryźć, mimo iż jego serce łomotało przecież jak na niego bardzo szybko. Za bardzo skupiła się na czym innym...
Czując jego ciepłą dłoń w swojej przymknęła oczy. Tak drobny gest, niby tylko przeprowadziła go z saloniku do sypialni, a jednak wywołał uśmiech na jej twarzy skryty za nieładem jej jasnych włosów.

It's the little things in life:

Really?:

Musiał w końcu coś powiedzieć, aby odsunąć swoje myśli od jej ciała. Tylko to mogło go uratować w tej sytuacji. Odpoczynek to odpoczynek...
-Powiem po prostu, że auto utknęło w zaspie... Pogoda ostatnio jest paskudna...
Na prawdę tylko tyle mu przyszło do głowy w tej chwili? Tak to jest jak krew odpływa tam gdzie nie powinna.
-I chyba ogółem zamarzł mi silnik i będę musiał poczekać do rana, aż jakoś go odpalę...-To się nazywa wybrnięcie z sytuacji. Sam sobie nie wierzył jak bardzo dwuznacznie to powiedział, obiecując jej zarazem, że znów zostanie do samego rana. I taka prawda. Nie zamierzał jej zostawić przez całą noc, a co najmniej jeszcze przez pół nocy nawet jej spokoju nie da.
Postanowił już zamilknąć i nieco ukryć wciąż podnoszące się przyrodzenie pod nogą, kiedy delikatnie obrócił się na bok, aby objąć dziewczynę i zarazem poczuć jej chłód ciała. Trzysta lat minęło, a on nigdy nie był z wampirzycą w łóżku (nie licząc wcześniejszego wybryku po alkoholu, ponieważ wtedy nie przejmował się takimi bzdetami, albo przynajmniej nie pamiętał). Jej chłód był przyjemny i zauważył, że pomimo braku większej ilości krwi ludzkiej, ona i tak przechwytywała chociaż na chwilę jego ciepło... Dlatego i chętnie się nim dzielił. On potrzebował teraz nieco chłodu, a ona z pewnością lubiła to, iż on jest ciepły... No przynajmniej na to wyglądało.

Yes, really!:

Zaskoczyło ją z lekka, że to on jednak pierwszy zabrał głos, a musiała przyznać, że był wyjątkowo... ciekawy. Jakby zachrypnięty? Ciężko stwierdzić, na pewno jednak brzmiał inaczej. Milczała wsłuchując się w niego i patrząc na jego unoszącą się i opadającą powoli pierś i swoją dłoń na niej. Uśmiechnęła się delikatnie w odpowiedzi.
-Nawet mi podobni czują to zimno...- zgodziła się z nim. Poparła to co powiedział. Pewnie nawet tego nie potrzebował usłyszeć ale nie chciała tylko kiwać głową. Poza tym, jego tłumaczenie się na głos zabrzmiało zabawnie. Jakby sam siebie próbował przekonać czemu tu został. Z pewnością za wiele krwi udzielił pewnej części ciała, do której Noriko z chęcią za moment wróci...
To co jednak powiedział później sprawiło, że musiała już przekręcić twarz tak by móc na niego spojrzeć. Jednak nie zniknie? Mógł... był panem samego siebie. Dać jej rozkosz jeszcze raz, a potem ubrać się i wyjść. Wiedziała, że często walczył sam ze sobą, nie był prostym człowiekiem. Powiedział jednak coś innego za co poczuła niewypowiedzianą wręcz wdzięczność. Nie chodziło jedynie o ten seks (chociaż ten otwierał wiele ich drzwi)... ale w ciszy tych czterech ścian mógł być w końcu ludzki, nie musiał choć przez chwilę myśleć o swej misji. Odetchnąć przy niej (czy raczej z nią). Na moment poczuła jak jej oczy robią się wilgotne, co szybko zbyła mruganiem i odwróceniem twarzy znów w kierunku jego torsu. Głupia dziewucha... czy tak smakuje szczęście? Oparła swoje udo o jego udo i wtuliła się w niego mocniej.
-Masz dobre, ale stare auto... zrozumieją.- szepnęła uśmiechając się.
Kiedy Gabriel się poruszył zsunęła nogę z jego uda by było mu wygodniej i w sumie dobrze bo obrócił się na bok by móc mocniej ją przytulić. Leżała twarzą do niego, tak więc jej głowa wylądowała pod jego podbródkiem. Złożyła ręce przed sobą i przytuliła czoło do jego torsu.  Wystarczy, że "nakrył" ją swoim sporym ramieniem. Było jej ciepło, cieplej niż zazwyczaj. Nie była pewna jak to możliwe, ale faktycznie przejmowała chyba nieco temperatury od niego. Niezbyt jednak podobał jej się fakt, że oziębiała jego ciało. Zimno zawsze jej towarzyszyło, ale tu przy nim... Chwila odpoczynku okazała się nie mniej intymna niż samo zbliżenie. Schroniła się w jego nagich ramionach i ogrzewała jego ciepłem...

You know what...:

Czy właśnie Gabriel nie był takim pasmem zaskoczeń? Przy niej często sam potrafił siebie zaskakiwać. To jego podświadomość nakazała mu jej nie zostawiać skoro była gotowa zaryzykować ten ból, którego będzie powodem- każdego w związku powinno stać na odrobinę tego poświęcenia, aby obojgu żyło się lepiej. W tym przypadku ustępstwo skutkowało wybuchem uczuć, które pomimo długiej godziny, nie uleciały z nich.
Noriko podjęła jego chwilowy temat. Z ulgą się krótko uśmiechnął i przymknął oczy, zginając wolną rękę tak, aby zanurzyć rękę w jej włosach i lekko je rozczesywać. Teoretycznie nie będzie jej to w niczym przeszkadzać, ponieważ i tak wiedział, że leży zwrócona w stronę jego członka, który nie bardzo mógł się zdecydować nad położeniem...ksaaa.
Tak. Dokładnie tak smakuje smak szczęścia. Bliskość innej osoby była zupełnie inną radością niż przykładowo bardzo spokojny poranek w dżungli, albo widok szczęśliwych zabaw dzieci. Garruch znał już to uczucie, ale wspomnienia o tym zostały przetarte z biegiem lat. Może i Noriko nie potrafiła sobie wyobrazić go jako męża jakiejś kobiety, jednak ponad dwieście lat temu skusił się chociaż na odrobinę miłości. Był w końcu człowiekiem i niegdyś bał się, że wszystko co posiada, przepadnie w zapomnienie. Wyszło jednak, iż jego żona zmarła bezdzietnie, a Gabriel uzyskał wtedy pewność, iż Stwórca miał wobec niego inne plany. Może kiedyś jej o tym wspomni? Może odsłoni tą dość nieistotną sprawę...? Kto wie. Nie myślał z utęsknieniem już o zmarłej kobiecie. Był po prostu świadom tego, że i tej tutaj może kiedyś zabraknąć. Był chyba zbyt dużym pesymistą jeśli o to chodziło.
A jednak się uśmiechnął. Przyszły czas pokaże, a na razie cieszył się z tego co miał.
-To prawie jak ja. Też jestem stary, ale dość dobrze jeszcze działam...
Postanowił rzucić krótkim żartem na rozluźnienie nie tylko swojego ponurego myślenia, ale i poprawienia humoru jej... Chociaż nie miał zielonego pojęcia, iż ta teraz zapłakała ze szczęścia. Znaczy chyba... W końcu tylko przez chwilę spojrzała do niego 'na górę'.
Na jej zimno się jeszcze zaradzi i to dość szybko... A czy jemu będzie nieprzyjemnie zimno? Pot, który powoli wysychał był nie mniej studzący niż kobieta. Zresztą oboje wiedzieli, że przecież to nie koniec ich miłosnej zabawy- nie było co się martwić, że ten zacznie trząść się z zimna... Poza tym warto zauważyć, że sam chodził w swoim płaszczu i skórzanych spodniach po takim zimnie. Jakoś da sobie radę z niezbyt wysokiej temperaturze w pokoju... Rośliny jednak przecież też potrzebowały ciepła, a więc nie było tu mniej niż 20 stopni w powietrzu.
Dłuższą chwilę leżeli po prostu odpoczywając... Minęło co najwyżej piętnaście minut gładzenia jej włosów i delikatnych muśnięć opuszkami palców jej szyi. Jego ciśnienie w żyłach uspokoiło się całkowicie, a pot już praktycznie w całości wyparował.
-Masz ochotę na powtórkę...?
Rzekł cicho jakby na prawdę potrzebował pozwolenia na to. Oboje jednak byli świadomi tego, iż noc się nie skończyła.

Odrobinę... nie byłaby taka pewna czy to będzie tak niewiele, ale starała się teraz o tym nie myśleć. Była dorosła i podjęła decyzję, a czy starczy jej sił to się okaże w przyszłości. W tej konkretnej chwili widząc i czując jego uczucia czuła siłę i radość. Samemu trzeba było sobie radzić z życiem, ale czy druga osoba nie pomagała nieznacznie nieść tego przysłowiowego krzyża?
Czując jego sporą dłoń i mimo wszystko delikatny dotyk zamruczała cicho. Gest był czuły i nie potrzebowała słyszeć słów czy jakichś zapewnień. Po prostu leżała napawając się jego ciepłem i bądź co bądź twardym torsem. Sięgnęła również dłonią do linii jego żuchwy gładząc szorstką skórę. Nadal pachniał garbowaną skórą i olejkiem wtartym we włosy, ale również potem co nie odstręczyło jej nawet na cal. Ta mieszanka która unosiła się z jego skóry była częścią jego i automatycznie skojarzyła jej się z ciepłem i przyjemnością. Uśmiech znów wykwitł na jej ustach, gdy palce powiodły z policzka zsunęły się po szyi znów na jego nagi tors.
Czy chciałaby usłyszeć o jego żonie, pierwszej która zamieszkała w jego sercu? Szczerze mówiąc tak, nawet jeśli ta historia była stara i mało dla niego istotna w tej chwili. Czemu niby chciałaby? Gabriel był dość oszczędny w rozdawaniu na lewo i prawo informacji ze swojego prywatnego życia. Jeśli poruszyłby ten temat Noriko wysłuchałaby go w spokoju i z wdzięcznością, że właśnie ona zasłużyła na wysłuchanie opowieści. Jej nigdy nie dane było poczuć tego co on. Tyle lat na ziemi, a ona zbyt zajęta poszukiwaniami samej siebie by zwracać uwagę na ludzi... bo to głównie wokół nich mieszkała, przynajmniej przez większą część życia. Jeśli nie ludzie to samotność... Nie wiedziała czym jest to uczucie, aż do teraz. Leżała obok tego mężczyzny i czuła się bezpiecznie. Och ironio losu, czuć się bezpiecznie w ramionach łowcy. Co do dzieci... nad tym chyba nawet nigdy się nie zastanowiła. Nie było takiego tematu, nawet w tej chwili gdy czuła zaschnięte nasienie na udach niezbyt się tym przejmowała.
Nie mogła się nie zaśmiać słysząc taką odpowiedź, bo faktycznie choć był stary to ciągle jary! W dodatku znał kilka trików o które go nie podejrzewała. Ba! Przecież jeszcze w pubie specjalnie nachylała się nad stołem ukazując swój dekolt by sprawdzić jak zareaguje. Stary facet z inkwizycji, lodowaty i przez tyle lat pijący krew wampirów... nie spodziewała się, że w łóżku potrafił wyczyniać takie rzeczy. Jak to jednak mówią... miło było się zaskoczyć.
-Nie będę się temu sprzeciwiać.- rzuciła ciepłym głosem bez grama smutku. Tak... nie mógł wiedzieć, że łzę wywołała radość. Wdzięczność z tego, że tu był.
Czuła, że odpoczynek trwał już na tyle długo, iż jego ciepłota wróciła powoli do swojego normalnego stadu. Leniwie bijące serce chyba było mu wdzięczne za spokój, ale nie na długo. Przecież nie leżeli tu po to by zasnąć... Noriko lubiła to kiedy jego zaczynał pracować jak miech hutniczy. Sama wtedy stawała się ciepła pod wpływem jego dotyku, dosyć skutecznie się o to starał. Powiodła zimną dłonią po jego torsie aż do pępka, a potem do podbrzusza gdzie zaczynały się włosy. Chyba zregenerował się już na tyle, prawda? Poza tym zawsze mogła udostępnić mu kilka łyków swojej krwi... z tym, że jej nie lubił. Może powinna zainwestować w jakiś dobry alkohol? Czy aby nie zaczynała go nieco za bardzo rozpieszczać w myślach? Prawie parsknęła śmiechem...
Czując przez kilkanaście minut minut jego delikatny dotyk na swojej szyi zaczynała dostawać gęsiej skórki. Co jakiś czas pojawiało się też drżenie, a na dole... cóż ten czuły dotyk na prawdę był bardzo przyjemny.
Uniosła nieznacznie brew ku górze i rozchyliła usta słysząc podobne pytanie. Uniosła się też na tyle (ostrożnie by nie trzasnąć go głową w podbródek) by spojrzeć mu w oczy i posłała mu uśmiech. Przymknęła też powieki i zbliżyła swoją twarz do jego by znów mógł poczuć jej stęsknione wargi na swoich. Chyba nie musiała na głos wyrażać odpowiedzi?

Może i jej niegdyś opowie dość o jego życiu za czasów kiedy starzał się jak normalny człowiek. Zasługiwała na to, a zresztą stare dzieje nie miały większego znaczenia pod względem jego słabości... Nie lubił się dzielić takimi opowiastkami- szczególnie teraz, kiedy niedawno został zdradzony.
Uznał jednak, iż skoro może dzielić z Noriko łoże to i tyle może jej ujawnić. Uczucie do jej siostry bladło z każdym dniem, a za to ta tutaj mogła się wygodnie 'rozepchnąć' w jego sercu.
Ale dość o bzdetach.
Na głos nic nie musiała powiedzieć, on doskonale zdawał sobie sprawę, że mu wcale nie zamierza odmówić. Tak to już jest, kiedy nagle ujawnione uczucia mogą znaleźć upust w jedną, długą noc...

Here we go again...: