Wybór należy do Ciebie.

Co do kłusowników to cóż... może i nie każdy ich lubił, ale na pewno przeważająca większość miała po prostu w poważaniu co robili. Zwłaszcza niestety jej pobratymcy przez co za nimi nie przepadała. Mieć tyle możliwości, siły i władzy i nic z nią nie robić. Zajmować się tylko własnym nosem. To ją bolało. Dlatego też Noriko niczym ten szalony Don Kichot, miała własną walkę. Myślała, że udało jej się od niej choć na chwilę uciec, widać jednak się myliła. Przeszłość tak łatwo z niej nie rezygnowała.
Trafiła! Wspaniale, chociaż jeden przeciwnik będzie nieco mniej szkodliwy z rozwalonym barkiem. Szkoda tylko, że ją usłyszeli zanim jeszcze wystrzeliła... cóż, uroki sporej broni która nie była od cichego zabijania (i tym samym faktycznie odbezpieczanie jej było dosyć charakterystycznie słyszalne). Nie ważyła się jednak wychylić by dojrzeć w jakim stanie był wysoki facet i co szykował niski. Jeszcze oberwałaby w głowę przez te krzewy.
Zacisnęła kły słysząc głos grubego. I nadal o tym biednym stworzeniu śmią gadać? Nawet kiedy ktoś im bezpośrednio grozi? Już miała coś zrobić ale spostrzegła granat lecący mniej więcej w jej kierunku no i wypuszczający po drodze mnóstwo dymu. Nie czekała na skutki tylko od razu nasunęła na nos szalik znajdujący się pod płaszczem. Możliwe, że to najzwyklejszy dym na świecie ale wolała nie ryzykować. Warunki się nieznacznie pogorszyły dlatego musiała zmienić miejsce w którym stała. Spojrzała do góry w którą stronę wiał wiatr i zdmuchiwał dym. Trzeba było przenieść się tam gdzie było go mniej, ale nie bezpośrednio pod podmuchy. Nie wiedziała czy to wampiry, bo jeśli tak... wiatr mógł całkiem ładnie zanieść im jej zapach. Trzeba podejść od boku...
Miała doświadczenie które zdobyła w wojsku więc cicho najpierw w kuckach przemieściła się tak by stać do domniemanego miejsca pobytu przeciwników pod kątem, ale nie centralnie z wiatrem. Wiatr oczyści nieco pole widzenia, ona za to nasłuchiwała uważnie czy nie zbliżają się przypadkiem w jej kierunku. Jeśli tak przypadła by do ziemi pomiędzy krzewami. Jeśli udało jej się przemieścić i tak w sumie położyła się na ziemi by podczołgać się bliżej. Szlag trafi jej płaszcz ale trudno... znów stała się żołnierzem który była kiedyś. Ciche podchodzenie, profesjonalizm w działaniu. Musiała sprawdzić na czym teraz stoi zanim podejmie dalszą próbę ostrzału. Podczołgując się bliżej, oczywiście wśród krzewów (nie wyszłaby na jakąś polanę bez osłony) miała też nadzieję że poczuje od mężczyzn czy żyli, czy też należeli do jej podobnych. Wystarczy bicie serca, puls, zapach krwi, cokolwiek. Wtedy będzie łatwiej. Skupiona czołgała się powoli zatrzymując się co jakiś czas by nie robić hałasu.

Rozejrzała się po okolicy i uznała jeden fakt... ten dym musiał być jakimś magicznym gównem bo mimo silnego wiatru jakoś wcale nie chciał się rozwiać co było mało logiczne. Zacisnęła zęby niezadowolona, że jej plan na przeczekanie dymu od strony gdzie wiało się nie powiódł. Skoro nie chciał się rozwiać nie było sensu by leżeć plackiem na ziemi w nieskończoność. Starała się złapać zapach rannego gościa, akurat krew była dla wampirów wabikiem równym kropli krwi w oceanie dla rekina. Może uda jej się po tym znaleźć obydwu gości. Czołgając się i węsząc (co było trudne przez szalik na twarzy) nagle zaczęła czuć ową senność. Otwarła szczerzej oczy rozumiejąc co się dzieje. O nie! Ze wszystkich rzeczy nie potrzebowała teraz właśnie snu! Uniosła głowę lecz zobaczyła tylko dym, no i jak miałaby się niby teleportować skoro nie widziała konara na którym chciała być? Pies im mordy lizał, nie było czasu. Musiała z leżenia zmienić pozycję na kucki i wydostać się z mgły. Jeśli zwieją by oblizać rany to tym lepiej dla tego stworzenia prawda? A ona co najważniejsze nie mogła pozwolić by ten narkotyk czy co to tam było ją uśpił. Na ugiętych nogach z szybkością i zwinnością godną wampira szła pod wiatr mając nadzieję zobaczyć koniec dymu. Najwyżej się z nimi skonfrontuje ale nie zaśnie. Szła więc szybko uważając jednak na korzenie by o jakiś się nie potknąć i nie zaryć twarzą w ziemi. Nasłuchiwała też czy przypadkiem nie usłyszy podejrzanych dźwięków.

Magiczny czy nie zdenerwowało ją to, że zaczęła czuć senność. Czemu zawsze ktoś musiał odurzać wampiry?! Ok, to było dosyć oczywiste czemu... skoro gryzie, a podczas sny można z tym zrobić wszystko to chyba logiczne. W każdym razie zwiewała w kuckach w miarę możliwości szybko i ostrożnie. Byle tylko wyjść poza dym i... i padła jak śledź. Kurwa! Jednak się nie udało.
Kiedy się obudziła zamrugała szybko oczyma by przepędzić senność i otrzeźwić umysł. Co to było? Ach, tak wpadła do jakiejś nory, walnęła ramieniem o ziemię i zasnęła. Tylko gdzie była teraz? Chciała się poruszyć ale czując więzy zaklęła jednie szpetnie pod nosem. Naprężyła więc wszystkie mięśnie by za pomocą siły jaka płynęła w wampirzej krwi rozluźnić stal. Czy jej się to uda? Cóż... spróbować chyba mogła, prawda? Była wkurwiona, więc dodatkowo napędzało to jej frustrację z położenia w jakim się znalazła. Naparła ramionami na linę...
Czuła, że miała pustkę w głowie jeśli chodziło o używanie mocy. Oczywiście, że chciała się wyteleportować z lin, ale pusta zamieniła się w lekki ból w skroniach i na nadgarstkach. Blokada? Zacisnęła zęby i znów zawarczała.
Niezależnie od wyniku siłowania się z liną musiała się też rozejrzeć. Pochodnia, jakieś dziwne podziemie... zapach gliny. Dziwna ta nora. Postanowiła też powęszyć. Czy poczuje zapach jakiegoś stworzenia lub krwi tamtego rannego gościa? Nie mogła przecież tu tkwić związana jak jakaś szynka gotowa do pieczenia. Spróbuje też usiąść jeśli to możliwe.

--

Wybieram 1 ~

Spokojnie... nie może przecież zachowywać się jak jakieś ranne, dzikie zwierzę. To znaczy mogłaby bo to lubi, ale bez przesady. Przymknęła oczy szukając w pamięci przypadku kiedy wpadłaby w podobne tarapaty i wiecie co znalazła? Nic. Jedno wielkie nic. Nigdy nie dopuściła do przypadku gdzie ktoś ją związał stalą i porzucił w jakiejś ciemni. Zacisnęła zęby naprawdę mocno by nie zawyć ze wściekłości. I licho trafiło jej spokojny spacer i podróż do bezpiecznej chatki.
Abstrahując od bardzo złego samopoczucia uwięzionej zaczęła się w końcu uspokajać. Choć zaznaczyć trzeba, że odgłosy zamkniętego zwierzęcia wcale jej w tym nie pomagały. Niebijące serce wampira było wyjątkowo odsłonięte na cierpienie innych niż ludzi stworzeń.
Spokojnie... powtarzała sobie jak mantrę. Szkoda, że miała na sobie kajdanki. Czy na pewno? Spróbowała użyć teleportacji, chciała znaleźć się obok tylko bez sznurów. Przecież warto było spróbować! A nóż kajdanki mogły mieć jakiś defekt? Mogło ich w ogóle nie być? Ochłapy nadziei umierały przecież ostatnie.
Po próbach z użyciem mocy postanowiła nie szarpać się dłużej. Jeśli teleportacja nie zadziałała musiała użyć w takim razie siły na górne sploty stalowej liny. Może ich nie rozwali ale dzięki temu że się rozluźniały mogła za pomocą wiercenia się osuwać je w dół tak by w końcu wyswobodzić ramiona i ręce. Dobrze, że była wampirem... wyginanie dłoni czy celowe skręcenie sobie nadgarstka z pewnością pomoże. Dzięki temu zsunie z siebie linę bądź kajdanki i po uczynieniu tego nastawi nadgarstek z powrotem. Najważniejsze to uwolnić jakoś dłonie z kajdanek bądź ręce z liny. Jeśli uda się uczyć to... potem pójdzie już jak z górki. Była cierpliwa i wytrwała. Nacisk i usunięcie na linach bądź wysunięcie chociaż jednej dłoni z kajdanek, potem następnej. Czy się uda? To się okaże.

Ciche jęknięcie wydarło jej się przez zęby kiedy w końcu udało jej się uwolnić dłonie. Zanim ściągnęła z siebie całą stalową linę spojrzała na wybite kciuki. Poruszyła skrzydełkami nosa wiedząc, że teraz trzeba im przywrócić poprzednią sprawność. Naparła i po chrupnięciu oba kciuki były na swoim miejscu. Dłonie nadal faktycznie ją bolały, ale trzeba było po prostu dać nieco czasu regeneracji i wszystko wróci do normy. Kiedy na nogach nie było już lin faktycznie wyszła cichutko jedynymi drzwiami i jedynym dostępnym jej korytarzem. Hala była całkiem spora, przynajmniej jak okiem sięgnąć a ilość zwierząt.
Ślepia Noriko rozbłysnęły palącą czerwienią na widok wszystkich tych klatek.
Nie... spokojnie nie może dać się ponieść zwłaszcza, że dłonie jeszcze ją bolą... walić to kurwa. Sama siebie nie przekona to nikt tego nie zrobi. Zdjęła swój czarny płaszcz i rzuciła go za klatki. Miała ochotę na polowanie i aktualnie po hali łaziło 4 strażników. Mnóstwo bijących serc zwierzaków nie pozwalały jej chyba za bardzo wyczuć wszystkich złoczyńców. Jednak zapachy mieli chyba inne... Potrzebowała też kluczy do klatek. Ale najpierw strażnicy. Nie miała broni ale miała swoją moc oraz kły. Pochyliła się i w skupieniu zaczęła po cichu przemierzać utworzone przez klatki korytarze. Chyba, że takowych nie było to przemieszczała się z cienia do cienia, zza klatki do klatki czy kontenera. Nie ważne. Ważnym było, że pilnowała by nikt jej nie zobaczył i by była cicho. Kiedy znajdzie się blisko pierwszego strażnika upewni się najpierw, że nikt go nie widzi. Ani z góry, ani od boków. Po upewnieniu się na razie musiała zadziałać roślinami dopóki dłonie nie będą sprawne. Dotknęła ziemi spod której miało wystrzelić pnącze i owinąć się przed wszystkim wokół ust gościa by nie zaczął wrzeszczeć oraz wokół broni by nie wystrzelił. Potem to już tylko kwestia czasu by nie owinąć go rośliną jak burito na obiad. Tylko czy taki zamach jej wyszedł?

Poprzez ból do wolności, niczym jak za dawnych lat co? Nie ważne jakby miało boleć, najważniejsza była wolność. Wampirzyca wiedziała i zapewne nie raz miała do czynienia z podobnymi przeszkodami, w postaci kajdanek na rękach. Wiedziała że trochę poboli i przestanie, a jej wolność była warta tego. Uwolniona, nastawiła swoje kości tak jak być powinny, po czym postanowiła działać, nim ktoś faktycznie przybędzie sprawdzić co się dzieje z więźniem. Szła, krok za krokiem, aż doszła do miejsca które niemal od razu ją zagotowało w środku. Bolały ja dłonie, lecz dla niej nie to sie liczyło. Musiała coś działać, bo widok tych zwierząt nie był pokrzepiający... Chciała im pomóc... Zdjęła powoli płaszcz, po czym go gdzieś wyrzuciła, co teraz nie było istotne. Głęboki wdech, chwila rozeznania w terenie, po czym ruszyła, bowiem walić to kurwa!
Choć było tutaj pełno zapachów, to jednak wampirzyca nim natknie się na zapachy, każdego z osobna, to jej nos będzie miał w czym szukać tych zapachów, które niemalże się mieszały. Nie dość że odór każdego ze zwierząt, to jeszcze smród związany z ich odchodami, jak i smród związany ze zdechłymi zwierzętami. Zaczęła się skradać, między klatkami z nadzieją że nikt jej nie zobaczy, w chwili gdy dotarła do korytarza z psami, te zaczęły dojadać. Były to klatkami z rasowymi psami myśliwskimi, które na widok kobiety stały się o wiele głośniejsze. Gdyby nie te kraty... kobieta już dawno by miała je na sobie.
Oczywiście mogła zaatakować mężczyznę który był nieopodal niej, lecz reakcja zwierząt na jej przybycie, zdradziła niebawem jej położenie i zaalarmowała resztę, która widząc jak roślina owija ich kompana, wyjęli swoje bronie, po czym je odbezpieczyli, kierują je w kierunku skąd dochodziły hałasy.
-Sprawdzić to! Ty idź pierwszy...
Warknął gardłowo mężczyzna, przez co jeden z pozostałej 3 zaczął iść korytarzem w kierunku psów.

Oczywiście, że to musiało się tak skończyć. Skradała się uważała na siebie, ale przecież nie ukryje się przed wieloma zwierzętami pozamykanymi w klatkach. Wiedziała o tym jak tylko ruszyła tą niebezpieczną ścieżką. To zawsze był jej osobisty ból... kochała zwierzęta, ale one czując że ona jest wampirem (czyli nie czując jej bicia serca) od razu się wycofywały. Jedne były agresywne inne po prostu znikały. I tym razem nie mogło być inaczej? Zmarszczyła brwi słysząc ujadanie psów i to jak walą pyskami o kraty. Odwróciła się w ich kierunku i syknęła pokazując swoje wampirze kły.
Udało się! Chociaż to jedno... szkoda, że reszta też usłyszała gdzie jest, ale było chociaż o jednego mniej. Zdzieliła oplątanego roślinami mocno w tył głowy tak, że powinien stracić przytomność wyrwała mu również broń z ręki by być gotową na zbliżające się niebezpieczeństwo.
Musiała działać szybko. Kiedy już zdobyła broń palną skoczyła w tył z chęcią schowania się za dalszymi klatkami. Musiała zaczekać aż ten pierwszy zbliży się nieco bardziej. Wtedy strzeli mu w udo. Tak to było ważne... schować się za klatką, a jeśli nie to chociaż stanąć dalej i oddać strzał drugiemu facetowi w udo. Nie wiedziała czy to się uda, ale jeśli wyeliminuje i tego faceta to wtedy zostanie jej dwóch. No i może nadgarstki przestaną ją boleć... wtedy z chęcią się na nich rzuci.
Strzelec wyborowy oddał strzał zanim gość by ją zauważył.

Kobieta chowała się przed uzbrojonymi mężczyznami, zapominając o zwierzakach, które głodne zdziczałe inne, zaczęły dojadać, zdradzając ją tym samym skutecznie. Kochała zwierzaki lecz teraz nie mogła o nich myśleć jeśli chciała im pomóc, a musiała się skupić na zagrożeniu, w końcu prawie wlazła w paszcze lwa. Największy problem miały psy które na jej widok zachowywały się jakby wpadły w szał, jakby jeszcze bardziej czuły się zagrożone, przez co stały się agresywniejsze. To nie zostało niezauważone, na nieszczęście kobiety, której syki, ukazywanie kłów nie pomoże.
Kobiecie jednak nie wszystko szło nie po jej myśli... Udało jej się schwytać jednego z ludzi, tym samym też zdołała zdobyć broń, którą mogła się bronic, ale nie tylko siebie. Pech chciał że zdradziła się tym samym jeszcze raz, no ale nie można mieć wszystkiego czyż nie? Tak czy inaczej, kolejny ze strażników poinstruowany przez "szefa" skierował się nieco do przodu. Norce udało się wykorzystać chwile nieuwagi, może miała szczęście. Mężczyzna został trafiony przez co warknął cicho, kierując swoją broń w jej kierunku. sam nie miał wyboru, jak kucnąć sobie warcząc pod nosem, jak i jego skuteczność była tym samym zaniżona.
Szefuńcio całej grupy uniósł rękę lekko dając towarzyszowi znak, lecz Norka niedostrzeżenie tego znaku. W końcu kryła się za klatką czyż nie? Sam sięgnął do swojej kamizelki wyjmując granat, dziwnie znajomy już Norce, lecz ta jeszcze o tym nie wie, a każde wychylenie się za klatki równa się z jej odstrzałem. Oczywiście mogła obejść klatkę z drugiej strony, lecz czy jej się opłacało? Nieważne.
-Wstań i opuść broń, w innym wypadku zdechniesz ty jak i wszystko co cię otacza- Odparł do niej mężczyzna gardłowym głosem, jak i charakterystyczny dla starszych już osób. Warto dodać iż mężczyzna był gotowy do odbezpieczenia granatu, jak i pozostali łącznie z nim mieli na twarz następczynię dziwne maski, które do niedawna wisiały an ich szyjach.

Przymknęła oczy siedząc za klatkami usatysfakcjonowana, że udało jej się przy okazji trafić drugiego mężczyznę. Co prawda on nadal mógł się bronić ale był ranny, a co ważniejsze... zaczął śmierdzieć krwią. Ten fakt nawet wśród zapachów innych stworzeń chyba aż tak łatwo jej nie umknie. Zmarszczyła lekko nos i uśmiechnęła się pod nosem chociaż to co usłyszała potem spodobało jej się nieco mniej. Nie ryzykowała już tylko swoim ciałem ale i życiami tych zwierzaków wokół. Niestety nie miała pojęcia o granacie więc nie brała go pod uwagę.
-Nawet nie wiesz z jaką siłą zadarłeś.- odwarknęła mu dość lodowato i na tyle głośno by usłyszał. Poruszyła swoim nadgarstkiem i ulgą stwierdziła, że ręka ma się już dobrze. Regeneracja pomogła czas więc na następny ruch. Na razie roślin nie mogła użyć ponownie, czuła to w swoich żyłach jak i osłabieniu wywołanym użyciem mocy. Co jej pozostawało? Wilk i teleportacja albo ostrzał. Z tym, że jeśli się wychyli to i oni zaczną strzelać nie patrząc w co. Zacisnęła zęby i postawiła na swoją szybkość. W końcu była wampirem do jasnej cholery. Kucała za klatkami, przewiesiła sobie karabin przez plecy i oparła dłoń o ziemię. Będzie musiała wybić się na prawdę wysoko, a potem użyć mocy. Ranny mężczyzna nadal stanowił zagrożenie ale to jego szef będzie jej celem. Nie minęła chwila, a Noriko wybiła się wysoko ponad poziom klatek o ile to było możliwe. Czy spodziewali się, że pojawi się u góry nie z boku? W każdym razie kiedy tylko jej szkarłatny wzrok padłby na szefa bandy bądź jednego z jego przybocznych użyłaby mocy teleportacji. Celem tego zabiegu było pojawienie się za plecami człowieka i wbicie mu kłów w szyję. Rozerwanie tętnicy nie było czymś mega skomplikowanym dla wampira. W końcu była cholernym dzieckiem nocy które było czymś ponad ludźmi i to przed łowcami na prawdę trzęsła tak zwanymi portkami, nie przed uzbrojonymi ludźmi.
Tak więc wybicie się do góry, zlokalizowanie szefa bądź jego człowieka, teleportacja za plecy i rozerwanie tętnicy. Co potem? To się chyba okażę. Noriko była zdeterminowana i zła... oj była bardzo zła, że ktoś zasłaniał się innymi żywymi stworzeniami zamiast stawić jej czoła jak mężczyzna.

Jedne rzeczy się udają, a drugie komplikują. Tak właśnie miałaś Noriko. Czy w ogolę się zastanawiałaś, co tu się dzieje? Dlaczego są tutaj zwierzaki i to w klatkach, dlatego w takim zadupiu? Choć czy tak na prawdę wiedziałaś gdzie jesteś? Co jeśli Ci tutaj to tylko początek. Miałaś tą świadomość? Niezależnie od tego wiedziałaś że czeka Cię ciężki chleb do zjedzenia, lecz czy dasz rade go zjeść? Czas pokaże, póki co mogłaś się cieszyć ze zranionego strażnika, lecz to pogorszyło sprawę, bowiem co? Bowiem reszta była w stanie gotowości, a co gorsza, wiedziała, gdzie jesteś. Sytuacja nabierała tempa, zwłaszcza gdy zorientowałaś się iż Twoje poczynania mogą się odbić nie tylko na tobie, a na reszcie zwierzaków. Musiałaś działać i doskonale o tym wiedziałaś, dlatego po krótkim namyśle, już obrałaś swój plan, po czym podjęłaś się jego realizacją. Chwila odpoczynku, spokoju, głęboki wdech. Do dzieła!
Wyskoczyłaś tak jak planowałaś, twoim oczom ukażą się ludzie, którzy już mieli do ciebie mierzyć bronią, gdy ty jednak nagle zniknęłaś. Za kim się pojawiłaś. Za szefem, za jego pachołkiem, Mogłaś tylko przypuszczać, lecz teraz to nie było ważne. Miałaś go, mogłaś atakować, to też zrobiłaś, a mężczyzna czując cię na plecach warknie gardłowo. Mogłaś się mu wgryźć w szyje, skutecznie ją raniąc, lecz... Po chwili już nie było tak fajnie, gdy pierwsza fala krwi zerknęła się z twoją skórą, gardłem przełykiem, zdałaś sobie sprawę, że mężczyźni byli o wiele bardziej przygotowani na konfrontacje z wampirem, niż można było by się wydawać. Krew która ulała się z mężczyzny zaczęła zżerać twoją skórę, dziąsła, także język i przełyk doskonale odczują działanie ów cieczy. Czym była... Pomyślmy co szkodzi wampirom po zetknięciu z ich skórą. Nieważne, nie było czasu an namysł, bowiem w chwili, gdy chciałaś się oderwać, odsunąć, mężczyzna sięgną wielką łapią do twojej głowy, łapiąc cię za włosy, po czym bezceremonialnie cię przerzuci przez plecy, w impetem uderzając tobą o metalową klatkę, przed którą stał. Uderzenie odczujesz, możliwe że nawet nieco ci stłukło to żebra, póki co czułaś ból, który zwiastował z czasem potężniejszy.
Mężczyzna którego udało Ci się jednak ugryźć postanowił się nieco wycofać, wyjmując chustę by przyłożyć do swojej rany.
-Zabijcie...
Więcej nie trza było mówić, gdy tylko ranny wypowiedział ów słowo, zostanie w kierunku Noriko wzniesiony ogień.
Ponadto warto dodać iż oczom kobiety, ukażą się drzwi pod koniec pomieszczenia, tam też stały dwie wysokie, wyższe od niej klatki, może kontenery, które miały pełne ściany metalowe i nie były one zapewne puste. Sięgały one prawie po sam sufit.


3 strażników pokiereszowanych,
- Jeden nieprzytomny
- postrzelony w udo
- pogryziony

Jeden w pełni sprawny

Wyglądało to całkiem nieźle, wszystko według planu. Wyskoczyła dzięki czemu zwierzęta były bezpieczne, nikt nie celował w nie tylko w nią... potem zniknęła tworząc niemałe zamieszanie, to także był spory plus. Znalazł się za stojącym, całym jeszcze mężczyzną... rozwarła szczęki i już miała ukrócić jego żywot wyrywając część szyi. Wszakże nie miała aktualnie czasu sobie postać i popić, czyż nie? Plan był idealny jakby na niego nie patrzeć! Jednak to co poczuła w ustach... Wyjący upiór, to chyba było wystarczająco dosadne określenie dźwięku jaki wydobył się spomiędzy warg kobiety. Próbowaliście sobie kiedykolwiek wyobrazić jak to jest napić się kwasu? Wampir też stworzenie mimo iż nie żywe to potrafiące odczuwać ból. Tak więc Noriko miała tę cudowną możliwość pierwszy raz w życiu poczuć w ustach coś podobnego do wody święconej... i chyba powinna być wdzięczna losowi za to, że był oto jedynie coś podobnego. Bo jak niby człowiek mógłby przemycić w swojej krwi czystą wodę? W każdym razie zawyła z bólu czując jak jej uzębienie niebezpiecznie się odkrywa... czuła jak pieką ją wargi od wewnątrz, gdyby dawka była większa pewnie całkowicie by je straciła pozostawiając upiorny uśmiech na wierzchu. Gardło, język... wyła z bólu wypełniając swoim głosem cały magazyn. Chciała się cofnąć, nieomal upadła do tyłu na ziemię zakrywając dłonią krwawiące usta, gdy nagle poczuła szarpnięcie. To ten którego ugryzła złapał ją za włosy i rzucił jakby była jakąś lalką. Dławiła się unosząc wściekły wzrok na tych którzy podnieśli broń mierząc w nią bez mrugnięcia okiem. Tak oto miała skończyć się historia ducha z dżungli? Teraz gdy w końcu poznała prawdziwe uczucie miała tak po prostu zniknąć? Nie miała już w tej chwili pojęcia czy kule były zwykłe czy może antywampirze i nie miała zamiaru się przekonywać. W momencie gdy mężczyzna wypowiedział pierwszą sylabę, ona skoczyła do przodu pomiędzy wrogów celem przewrócenia ich. Prawda, mierzyli do niej z broni ale nadal była wampirem. Rannym... ale wciąż wampirem i do tego bardzo wkurwionym. Dwie dłonie to dwie łyski za które złapała i pchnęła przewracając oprawców. Czy chciała dopaść tego którego ugryzła? A może tych leżących? Nic z tych rzeczy, niezależnie od tego czy atak by się powiódł czy nie jej celem były wielkie kontenery na końcu magazynu. Jeśli nadal miała energię pewnie użyłaby teleportacji do nich, jeśli nie po prostu biegłaby slalomem z wampirzą szybkością. Nie chciała stawiać na szali istnień innych sworzeń, ale w tej chwili nie miała sama szans... kto by pomyślał... łowcy tak dobrze zaczęli wyposażać ludzi, że nawet wampiry B nie znaczyły nic w konfrontacji z nimi. Farsa! Łzy lecące z jej oczu przez ból spowodowany wypaloną jamą ustną nie powstrzymały jej przed złapaniem za kłódkę czy zasuwę na drzwiach wielkich kontenerów. Musiała je otworzyć i tylko to się liczyło. Cokolwiek było w środku mogło być jej ostatnią deską ratunku.

Gęba piekła ją niemiłosiernie o czym mogły chyba świadczyć łzy w oczach. Te wszystkie twarde wampiry były śmieszne... z tego co zdążyła już zauważyć to łowcy wytrzymywali o wiele większe katusze niż krwiopijcy bez zająknięcia. Jej bracia i siostry dorastali spokojnie, uczyli się jak efektywnie zabić człowieka i tyle w temacie. Ciężkie dzieciństwa trafiały się rzadko, a łowcy? Zwykli ludzie którzy od maleńkości dostawali w dupę tak jak nie jeden wampir nigdy w życiu. Odeszła troszkę od tematu? Ano ból potrafił sprowadzać myśli na inne tory... z automatu pomyślała o łowcy który doznałby poparzenia podobnego co ona. Czy też miałby łzy w oczach? Jęknęła czując rosnące na dziąsłach i języku purchle zapewne z żółcią w środku. Zabije ich... zabije ich wszystkich.
Po skoku faktycznie nie miała czasu zerknąć w co trafili mężczyźni i chyba też nie chciała. Starała się jak mogła by żywe stworzenia nie ucierpiały... po cóż tu była skoro pozwoliłaby je wszystkie zabić. Nie. To kłusownicy mieli umrzeć, zwierzęta pewnie wypuści do puszczy. Oprócz psów... do nich niestety będzie trzeba wezwać służby ze schroniska.
Tak więc dopadła jakimś cudem bo jak się okazuje bez dodatkowych dziur w plecach do kontenerów. Na szczęście otwarł się dosyć szybko, a to co znajdowało się w środku. Przez jedno uderzenie serca (jeśli tylko takowe by jej biło) wpatrywała się w ulatujące ku górze stworzenia. Były majestatyczne i piękne jakby ktoś zmieszał feniksa z orłem? Ciężko rzec. W każdym razie czas jakby spowolnił na tą chwilę gdy ją mijały. To co usłyszała potem tylko ją utwierdziło w przekonaniu, że to nie są zwykłe ptaki. Zyskała dystans, stworzyła odrobinę chaosu no i nadal miała karabin przewieszony przez ramię. Zmarszczyła brwi nic już nie mówiąc. Oddychać w sumie nie musiała, przecież była wampirem.
Pokaże im teraz jak to jest zadrzeć z weteranem wojny w Wietnamie. W oka mgnieniu karabin znalazł się w jej dłoniach. Upewniła się, że magazynek jest na miejscu. W razie potrzeby przestawiła też tryb ognia na pojedynczy strzał. Przyłożyła przyjemnie chłodną kolbę do policzka i zmrużyła oka. Cele było przed nią... zaczęła więc precyzyjnie strzelać tak by każdego bliższego przeciwnika trafić w tors lub głowę. Dzięki temu, że otwarła kontener mogła wykorzystać jedno skrzydło jako osłonę. Oby udało jej się powalić... nie! Nie będzie myśleć w ten sposób. Była mistrzem jeśli chodziło o strzelectwo. Musiała zabić co najmniej dwóch jak nie więcej. W zależności od tego co robili i od ilości naboi w magazynku.
Ból w ustach i zbite plecy bolały, ale o wiele bardziej zaboli ją jeśli spudłuje. Ciężko było być perfekcjonistką...

Zacisnęła zęby co spowodowało jedynie, że kolejna fala bólu zalała jej usta i podniebienie. Nie to jednak było najważniejsze, mimo niedogodnych okoliczności udało jej się powalić dwóch mężczyzn. Czy jednak mogła długo cieszyć się widokiem krztuszącego się własną krwią kłusownika? Kilka zwierząt oberwało i dało chyba o tym znać piskiem, inne zginęły w ciszy. Noriko zmarszczyła brwi obserwując to z głębokim niezadowoleniem malującym się na twarzy. Nawet ból gęby nie mógł równać się z tym co czuła, że jednak nie uratowała wszystkich... no i ten nieszczęśnik leżący na ziemi. Podeszła powoli do ptaka który próbował się podnieść, czuła jednak jak życie szybko z niego uchodzi. Walczyć z ludźmi to co innego niż stawić czoła śmierci. Pochyliła się nad stworzeniem i jednym szybkim ruchem skręciła mu kark. Zanim dopadnie ptaka latającego u góry pozostał jeszcze jeden mężczyzna, ten nieprzytomny. Musiała go odnaleźć i jego też zaaplikować to samo lekarstwo co pomarańczowemu ptakowi. Jeśli go znalazła po prostu skręciła mu kark, nie chciała już próbować jego krwi. Kto tam wiedział czy ten też nie był jakiś dziwny. Odrzuciła broń na bok i uniosła głowę obserwując zwierzę któremu ewidentnie nie podobała się zaistniała sytuacja.
Musiała dostać się wyżej... przykucnęła po czym wybiła się do góry by przysiąść na którejś z wyższych klatek. Najpierw ptak, potem zajmie się resztą zwierząt.
-Hej ty przestać się tak szamotać bo skończysz jak twój przyjaciel.- westchnęła spokojnie. Okazuje się, że mówienie sprawiało całkiem sporo bólu... no ładnie.
-Jeśli tu podlecisz będziesz wolny.- dodała sama nie wiedząc czy takie gadanie do niespotykanego ptaka odniesie jakiś skutek. Cóż... mówienie wampirzym tonem do ludzi działało hipnotyzująco, warto było więc spróbować. Jeśli to się nie powiedzie poszuka szybko jakiejś karmy, może u nich w kontenerze by skusić ptaka do podlecenia bliżej.
-Proszę nie utrudniaj sprawy, niedługo znów mogą przyjść kłusownicy, a mnie kończy się siła.- rzuciła bądź co bądź zmęczonym głosem. Starała się brzmieć spokojnie, w końcu miała już styczność niejednokrotnie z dzikimi zwierzakami.

Norika miała przed oczami przykry obraz bowiem to co kochała widziała jak zostaje ranione. Zwierzęta były bezbronne wobec broni, ponadto były w klatkach. lecz nawet jednemu z wolnych zwierząt się oberwało. Wampirzyca starała się zachować spokój, lecz świadomość iż przez jej zły ruch zginęło kilka istot, niewinnych istot, nieco ją zasmuciła. Była silną, zdecydowaną wampirzycą, która zabijała bez mrugnięcia okiem, lecz miała wielkie serce do zwierząt. Wilka pisków, szczeknięć, jak i skomlenia. To były ostatnie odgłosy zwierząt, które chwile później zamarły. Mogła czuć chwile zawodu, jak i fale smutku, zwłaszcza gdy ujrzała że jeden z ptaków leży na ziemi, usiłując się wstać. Podpierał się żałośnie skrzydłami, jak i popiskiwał. Wampirzyca wiedziała że jedyna pomoc jaką teraz może mu ofiarować to ta którą chwile później mu ofiarowała. Zwierze nie miało najmniejszych szans, przez co już po chwili było martwe i już się nie męczyło. Noriko nie chciała czasem ryzykować kolejnych żyć zwierząt, przez co wstała i skierowała się do człowieka. Jej spojrzenie było pełne chłodu i nienawiści. To przez nich te zwierzęta były martwe, przez co nie interesowało ją to że ci mogli mieć rodziny. Należało im się, przez co bez skrupułów dopadła mężczyznę, po czym zadbała by już nigdy się nie obudził. Dopiero wtedy mogła się zając łapaniem ptaka, który bez wątpienia był przerażony, i gdyby nie pozostałe życia będące jeszcze w klatkach, to słyszała by jego chaotyczne bicia serca. Wspięła się na wyższą z klatek, po czym zaczęła przemawiać do zwierzaka. Ten nie reagował na jej słowa i uciekał od niej przy każdej próbie łapanki. Gdy jednak przystanie na chwile, zobaczy jak ptak zleciał do swojego pobratymca chodząc przy nim chwile. Pacnął go łapą... To był ten moment. Kobieta doskoczyła do ptaków, po czym położyła łapy na żywym. Ten zaczął piszczeć i się szarpać. Nie puszczała go, ani nie krzyczała, a przycisnęła go z wyczuciem do korpusu, dopiero wtedy czekając spokojnie aż zwierze się uspokoi, co niebawem się stanie. Aby jednak nie uciekł jej zaś, wsadzi go po chwili do małej podręcznej klatki, po czym zajęła się uwalnianiem jeszcze żywych zwierząt, które w popłochu uciekły w stronę wyjścia. Gdy miała pewność że wszystkie są wolne, złapała za klatkę z ptakiem po czym skierowała się do wyjścia.

Noriko: Even dobiega dla Ciebie końca, zdobyłaś upragnionego zwierzaka, który przez kilka kolejnych dni będzie jeszcze nieufny, jednak gdy obdarzysz go odpowiednią opieką zaufa ci w pełni i będzie ci posłuszny. Ponadto jest w pełni zdrowy i sprawny. Jest to samiec młody jeszcze, a z czasem jego odcienie nabiorą bardziej płomiennej barwy, co będzie dowodem jego dorosłości.
Plus zwierzaka otrzymujesz 10 punktów za odgrywanie postaci.


Dziękuje że dotrwałaś do końca, mimo problemów.