Polowanie

Wampirzyca może i zaatakowała Charlesa, może i uważała to za dobry pomysł, może i udałoby się jej uciec, gdyby nie fakt, że moc Charliego działała na kontakcie wzrokowym, a między nimi było spokojnie 6 m jak nie mniej, mogła go nawet zranić, ale to był koniec tych podchodów, nie chciał tak naprawdę jej robić krzywdy, chciał ją wywieźć z kraju za pewne profity, ale popełniła błąd ataku. Charlie upadł na kolana, lekko otumaniony, z myślą że mu popękały wszystkie możliwe bębenki w uszach, a w jego dyni szalała nicość przez chwilę. Z kolan spojrzał na wampirzyce i zrzucił karabin z pleców, udając że się rozbraja, że daje jej przejść, że jest całkowicie powalony i bezbronny, następnie sięgnął po nóż, który uważał za część swojego uzbrojenia (Jeśli go miał, bo nie pamiętam ) Jeśli posiadał nóż to rozetnie sobie dłoń, a następnie jego oczyska błysną szkarłatem, a jego ręka zostanie uniesiona w stronę wampirzycy, powodując, że niewidzialna siła zaciśnie się na jej nogach od ud do kolan, całkowicie miażdżąc jej kończyny. Jeśli nie miał przy sobie noża to po prostu przy unoszeniu rąk do góry, rozgryzie się łapę, powodując krwawienie z dłoni. Moc jest dewastująca i jak wspomniałem, jej kończyny będą zwyczajną papką, a wtedy tatuś Charlie podniesie się na nogi, sięgając po karabin i zacznie celować w wampirzyce, ale tym razem nie będzie głupi i schowa się za skrzynią, przynajmniej częściową, by w razie jakiegoś głupiego ataku mieć chociaż przewagę swojej pozycji, ona i tak się nigdzie nie ruszy, będzie musiała się czołgać.

Murlok… pamiętał, że Laczka i Jack kiedyś mu o nich mówili i nawet pokazywali. Pele wkurzył się tylko bardziej. Wyglądał wspaniale! Mama zawsze mu mówiła, że jest jej małą perełką i wygląda jak prawdziwy książę, a w przyszłości będzie przystojniejszy od największych imperatorów!
Toż ta plugawa obelga i to od uciekającego szczura była gorzej niż zła.
Niestety nie dane mu było dogonić gnidę. Gdyż ta jak każdy szczur produkowała obrzydliwą maź.
O nie! Wszystko tylko nie jego największa słabość! Facet był toporny i odporny na wszystko. Mógł walczyć jak prawdziwa Bestia połączona z Wolverinem, ale jak to mówił mu ciągle Jack „twarde CC cię zjadą.” Teraz rozumiał co ten miał na myśli i żałował, że nie ma tu nikogo, kto wejdzie na jego miejsce ani Akihito, który by to wszystko zjadł.
Próbował się wyrywać, ale maź oplatała go zupełnie. Pele szarpiąc się patrzył jeszcze na faceta i wziął ostatni mocny sztach zapachem przerażonego władcy śluzu (czyli bodaj najgłupszej klasy prestiżowej w D&D dla druida XD) aby go nie zgubić, gdy już stąd wyjdzie.
Szamotał się trochę, ale niewiele to dało. Nie mógł stąd wyjść, a wręcz musiał ruszyć głową. Co dla niego nie było proste, bo nie da rady rozbić żelka czaszką, jak ściany. Czasem zdarzało mu się tylko pomyśleć gdzie wbić maczetę i to tyle. Hejże hej! Wbijanie maczety!
Piasek miękki, śluz chyba nie kroczy nigdzie, więc może uda się z niej wyciągnąć? Jedyny Najgenialniejszy superbohater XXI wieku wbił swoje ostrze w ziemię i zaczął się do niego przyciągać zapierając z całej siły. Nie mógł zrobić nic innego jak właśnie po kolei i powoli się podciągać. Nadal z cichą nadzieją, że nie zgubi tego dziwaka od żelków.
Chciał go dopaść i poskładać na cacy! Ot rozgnieść śmieciucha i przyprowadzić kupę zarażonej masy bez kości.

Nie ma chyba nic groźniejszego niż bardzo zdeterminowana kobieta, która zawzięcie dąży do celu. Spróbuj takiej wyrwać sukienkę, którą upolowała na promocji, a uwierz, że nie wyjdziesz z tej potyczki bez szwanku. Tu może nie było mowy o żadnych przecenach czy wyprzedażach ale stawka była porządna, a najwyraźniej Nadia należała do tej grupy bab, które jak już coś sobie postanowią, to uparcie do tego dążą choćby się paliło i waliło. Determinacja, upór i świadomość fizycznej przewagi nad przeciwnikiem kierowały ruchami jasnowłosej, sprawiając, że nie zawahała się ani razu. Każdy krok i gest był pewny. Zupełnie jakby przemyślała go o wiele wcześniej, choć wszystko działo się bardzo szybko i spontanicznie.
Atak rurką był skuteczny w 100 procentach. Doskonałym dowodem na to był nie tylko widok krwi, ale przede wszystkim jej wyraźny zapach, który pomimo dużej przestrzeni, był intensywnie wyczuwalny. W normalnych warunkach, w przeciętnym wampirzysku odezwałby się standardowy głód i chęć zaspokojenia go. Tkwiący z tyłu głowy obraz gęstej, skażonej posoki wydobywającej się z nosa ofiary kilka chwil temu, skutecznie studził wszelkie krwiożercze zapędy. Zatopienie kłów w tym mężczyźnie było ostatnią rzeczą, jakiej pragnęła.
Jego zryw ku przodowi w żaden sposób nie krzyżował planów wysłannika rady, bo jak już wspominałam, wcale ich nie było. Jeden, mocny impuls zmusił ją do działania i ryzyka, które chętnie podjęła. Ucieczka? Wręcz przeciwnie. Nadia wybiegła na wprost oszołomionemu mężczyźnie chcąc prześliznąć się pod ręką, z której uczynił pułapkę. Najpierw, podobnie jak w skoku w dal, prym wiodły nogi, które jako pierwsze powinny minąć wroga, następnie tułów i ręce. Wszystko niemal w pozycji leżącej ale przy takim ubraniu, nie powinna się nawet zadrapać. W chwili gdy uda jej się obejść zasadzkę w postaci ramienia napastnika, chwyci za jako kostki. Na ostatnim etapie prześlizgu pociągnie jego nogi za sobą co powinno skutkować dość spektakularną wywrotką ku przodowi ze strony chorego. A dalej? To już zależy od samego przeciwnika. Jeśli nie będzie używał blokady mocy psychicznych, wówczas przez kontakt fizyczny, zaprzestanie wszelkich ruchów i prób obrony. Nadia zmusi go do bycia posłusznym*. W innym wypadku użyje broni, którą postrzeli najpewniej uzbrojoną w katanę, górną kończynę wampira.

*  Moc pan i sługa.
(Jeśli przedmiot jest ciężki to użycie telekinezy wymaga przerwy)

Jak to powiedział kiedyś pewien mądry człowiek, jeśli przed tobą znajduje się ściana to wal w nią głową póki się nie rozbije. Pele siedząc w pierdlu przez tyle czasu bardzo wziął sobie tą uwagę do serca. Jeśli ktoś przez ponad sto lat nie robił nic prócz gadania do siebie, walenia dłońmi w kamień i podnoszenie tego co się odłupało aby tym rzucić, to chcąc nie chcąc nabierze krzepy. Teraz nie musiał się martwić o to że jakakolwiek ściana go powstrzyma, nawet ta z brzuszka gumisia.
No ale i tak wyszło niezręcznie. Osikany przez dzieci i psy piach wpadł mu w usta, kiedy wychodził z żelka. Wstając i rozpoczynając znowu bieg wyciągnął muszelkę, która go irytowała i wsadził ją sobie w kieszeń spodni. To chyba jedyny wynalazek, który potrafił rozgryźć i korzystać z niego. A po co to zrobił? Bo może Laczka się ucieszy, o. Kiedyś też biegał za muszelkami i dawał je mamie i najwidoczniej nigdy z tego nie wyrósł.
No, ale pościg! Pele nie mógł znowu zaszarżować, po tym wszystkim jego mięśnie musiały jednak odpocząć i bardzo go to irytowało, no ale co zrobić z naturą?
Biegnąć szybko (jak na siebie) kombinował jak inaczej zrobić mu krzywdę (a akurat w wymyślaniu tego był dobry). Skoro nie mógł go dopaść to musiał sprawić, że facet się zatrzyma.
Miał przecież właz od studzienki i wiedział jak rzucać rzeczami. Biegnąc rozkręcił grubą stal na łańcuchu i rzucił nim w przeciwnika. Ot, celując gdziekolwiek w tułów albo nogi, byle tylko go powalić, a potem dopaść i ukarać za to, że okrył go tym obrzydliwym śluzem! Nie takie numery z SuperPele (tajemnicą pozostanie czemu śluz uważał za fu, a szlam z kanałów za zupełnie normalną rzecz).

Normalnie to nie mógł się spodziewać sztyletu w swojej szyi, dlatego nim zdążył się schować widocznie musiał się jeszcze napatrzeć na swoją zajebistą moc, jak to połamało się nogi jakiejś kobiecie, miał zamiar ją zajść od tyłu między kontenerami i skrzyniami i obezwładnić całkowicie, ale pokrzyżowała mu lekko plany tym nożykiem, cholera co teraz? Wampir przeklnął cicho pod nosem i położył karabin na ziemi, sciągając z siebie całą górną część garderoby, by następnie zrobić z niej prowizoryczną szmatę i drzącą ręką ruszył po sztylet, łapiąc go za rękojeść. Teraz albo nigdy! Wampir wyciągnął nóż ze swojej szyi, przykładając szmatę i uciskał ranę, by stracić jak najmniej krwi, wiadomo, dobrze że minęło tętnice, bo byłoby nieprzyjemnie. No dobra, to mamy z głowy, więc zaczął przemieszczać się za kontenerami, najbardziej cicho jak potrafił by w końcu znaleźć się bliżej wampirzycy i na nią wyskoczyć od tyłu, atakując tył jej głowy, jednym obezwładniający ciosem tuż pod potylicą. Jej zmysły na pewno były zmylone przez jej własną krew, więc ciężko było wyczuć gdzieś tam pana C, czy się uda czy nie, to już zależało tylko od tamtej wampirzycy, na razie planował zakończyć tą walkę w tym właśnie jednym uderzeniu.

W końcu wszystko nabrało należytego tempa i rozwoju. Tak to powinno wyglądać od początku ale najwyraźniej każda akcja jak dobre wypracowanie, ma wstęp, rozwinięcie i zakończenie. Do końca tej misji zostało niewiele. A Nadia przekonała się o tym najlepiej w momencie, w którym tuż przed jej oczami błysnęła stal długiego ostrza. To zaś przy wielkim farcie zdołało zatrzymać się o włos od jej szyi. Wampir bez głowy był wart tyle co zawartość kociej kuwety. Lepiej nie przekombinować i nie zepsuć to co udało jej się wypracować.
Nawet nie drgnij męska szmato.
Wyszeptała nie wykonując żadnych ruchów głową. Dopiero gdy ostrożnie, dwoma palcami odsunęła od siebie katanę, mogła wstać na równe nogi przesuwając dłoń z kostki na ramię. Mając do dyspozycji taką marionetkę, wolała nie ryzykować spaceru do vana z przytomnym obiektem. Jeszcze zdoła uaktywnić moc, która pokrzyżuje jej plany i cały wysiłek pójdzie na marne. Zamiast tego, korzystając z pistoletu, który nosiła przy tyłku zadała jeden ale bardzo konkretny i mocny cios w łeb. Dokładnie taki, po którym traci się przytomność na jakiś czas. Tak przygotowanego do podróży mężczyznę, rozbroi z wszelkich ostrzy, broni palnych i innych groźnych przedmiotów. Następnie nie wkładając w transport dużo wysiłku, przeciągnie go za nogę aż do samochodu, który miał stać w wyznaczonym miejscu. Do zakończenia tej monotonnej wycieczki lekkie rozcięcie na gardle powinno całkowicie się zagoić i zniknąć.
Ktoś tu pewnie jeszcze będzie czekał. Ktoś kto przejmie te zwłoki i ozdobi nadgarstki kajdankami blokującymi moce. To będzie moment, w którym wampirzyca będzie mogła odetchnąć z ulgą...

Pele też by się nie zgodził gdyby wiedział co tu się rozpisuje, a już na pewno by nie zrozumiał nawet połowy rzeczy w swoim stanie. Czas jaki przeznaczał na skupienie się na jakiejś rzeczy był mniej więcej taki jak u szczeniaka – „jestem superbohaterem. Mam nie zabijać, ale dziwne że potrafią zamrozić ludzi w papierku, jak wyglądał ten facet? Jestem głodny. O, jaka fajna tarcza. Śmierdzę : /. O, żelek, ciekawe czy można zjeść. Aua, moja twarz. Jaka fajna muszelka, dam Laczce. Strasznie mokry ten piasek. Rrzucę w niego czymś ciężkim. Ciężko się biega. Miało być cicho, ciekawe czy ktoś mnie usłyszał. W sumie to chciałbym aby ktoś mi opowiedział komiks. Głupie japończyki nie potrafią pisać.”
Jednak udało mu się walnąć kolesia w nogi. Połamany i jęczący z bólu leżał, a Pele wyrywał za sobą masy piachu, by go dopaść zanim ten zdąży znowu coś wywinąć.
- Milcz, bo za takie brudne słowa należy się odcięcie języka! – Wrzasnął łapiąc za płytę i zaraz ładując mu ją w rękę w łokciu.
- To za stawianie oporu, niecny Szlamie! – Warczał i walnął drugą rękę stając mu na nogach i waląc piętą w jego rzepki. – Młody złoczyńco! Wyciągamy do cię dłoń pomocną, z choroby w sukurs idziem i tak się odwdzięczać zamierzasz?!
To nie tak, że wyładowywał gniew, on po prostu lubił sobie kogoś podręczyć. Sprawić ból i zaprezentować popis niepotrzebnej acz widowiskowej zabawy.
Ciężko jednak było walczyć z naturą. Pele podniósł go (wyłamując przy okazji barki, jakby chciał się odwinąć przypadkiem łokciami) i złapał go za oba krańce szczęki wyciągając ją i luzując.
- Brzydzę się tobą. Pożarłbym cię, ale to co ja robię tobie to nic w porównaniu z tym co zrobi ci teraz medyk. – Spróbuj mnie zranić, spróbuj zarazić, a skończysz w moim supertajnym więzieniu! – Przekonywujący SuperPele obwiązał go łańcuchem i zarzucił go sobie na plecy jak tornister. Teraz musiał tylko iść po kanałach.
- Obywatele, nie lękajcie się! Jakem ja wasz superbohater! – Podniósł triumfalnie dłoń do góry i tak też zeskoczył do kanałów, sprawiając że klapa z trzaskiem walnęła odgradzając jego tajemne ścieżki od reszty świata.

No cóż, jak widać było już po walce, wszystko skończyło się dużo szybciej niż się w ogóle zaczęło, Charlie miał to do siebie, że był efektywny w takich zadaniach, jak widać lata na dosyć wysokim stołku nie zmieniły jego podejścia, dalej potrafił być tym wampirem, który na to wszystko zapracował, może Katarania uniknie kary, za męczenie mu buły. Jego cudowne podchody do wampirzycy udały się bez problemu, więc ogłuszył ją co było w sumie tylko formalnością, a następnie podszedł do jej prawie, że trupa i spojrzał na nią lekko zdegustowany, gdyby nie fakt, że go zaatakowała, może by jej nawet pomógł, lubił niebezpieczne gry i sprzeciwienie się gościowi, który czekał na te wampiry byłoby całkiem zabawne, ale działał już w obronie własnej i prawie wykończył wampirzycę bez problemu, no.. może z lekkim problemem, ta cholerna rana była irytująca, ale była uciskana, więc nie groziło mu wykrwawienie się przynajmniej nie teraz. Wampir westchnął jakoś przeciągle a następnie załadował wampirzyce jedną ręką, przerzucając przez ramię, to że już świecił torsem było plusem, bo przynajmniej nie pobrudzi sobie dodatkowych ubrań, a i jeszcze pomaca sobie zgrabny tyłeczek, gdy ją będzie niósł. Jako jedyny z grupki nie miał nic do powiedzenia swojej ofierze, nie będzie się chełpił zwycięstwem, ani zgrywał kozaka, jak niektórzy i tu patrzę na Ciebie, Nadia. Z wampirzycą na swoich plecach po prostu wyszedł do portu, kierując się w miejsce zrzutu, jedyne na co liczył, to że nie zdąży mu zdechnąć na ramieniu, nim tam dojdzie. Drugą ręką przytrzymywał sobie ranę, widok przepiękny dla wszsytkich portowych panien, przystojniacha z nagim torsem, oblany krwią, fajt klub af.