Sekrety lasów deszczowych.

Leoś nie raz miał różne zlecenia wyjazdowe. Lubiłby je nawet, gdyby nie to że w Yokohamie przesiadywały dwa z trzech jego głównych celów i nawet, gdy zdecydował się na unikanie wszystkich i tak kłopoty go odnajdywały.
Tak jak teraz, przyszedł po pensję i pomierzenie miejsca, w którym chciał schować w przyszłości przemycony do oświaty czołg, w zamian za to dostał list który posyłał go wprost do kraju leni, którzy kradną pracę porządnym murricanom. Jego wewnętrzny narodowościowiec odezwał się mówiąc, że to idealne miejsce by zabrać swój strój KKK i zaprowadzić tam demokrację jakiej nawet Irak nie widział.
Sprawa śmierdziała od początku, ale przynajmniej widział poczucie humoru ludzi na górze wystawiając samotnego kowboja przeciw bandzie gangsterów-dzikusów z faweli.
Nie wiedząc czy ma przeklinać czy śpiewać radośnie – śpiewał radośnie gorszące piosenki w drodze do meliny heroinowej, a potem swojej chatki w górach.
Na szczęście bycie łowcą sprawiało, że miał wizę do wielu krajów i mógł wjechać tam legalnie (nie to co ci cholerni nielegalsi przeskakujący do Teksasu), a nawet (prawie)legalnie wwieźć tam wszystko to co chciał wwieźć.
Przed wyjazdem wyguglował sobie całe miasto i informacje na temat barów, kościołów i próbował znaleźć cokolwiek w lokalnych gazetach o mieście oraz jego mieszkańcach, a raczej zlecił to Młodemu, który zna hiszpański. (Jak duże miasto, czy ma katedrę czy tylko kościółek, jakie gangi są dobrze znane).
Skoro łobuzy tłuką wszystkich muszą być albo bandą dzikich wampirzątek, albo chroni ich ktoś wyżej skoro jeszcze nikt nie próbował ich zgarnąć.

Leon zapakował więc tyle ile mógł na swój bilet, przygotowując trochę funduszy na swoją podróż w bardziej nieznane niż znane. Kiedyś zapuścił się w tamte tereny, na urlop ale był on równie intensywny co niejedna z łowczych nocy.
Torby załadował wszystkim co mogło się przydać, co wcale nie było proste, bo wiedział że łapówki łapówkami, ale nie dałby rady spakować swojego całego arsenału, bo po prostu zgarnęli by go jako terrorystę.
Dodatkowo zaszczepił się na różne paskudne choroby. Tak przygotowany wsiadł w samolot i zaczął czytać swoją książkę dokształcającą na temat przeżycia w tym dzikim i obcym miejscu, znanym też jako ziemia tortilli i tacos.

EQ (Aby uprościć część kupiona na miejscu część przed lotem)::

Oczywiście, że te kolorowe ludziksy były miłe, cały ich dochód sprowadzał się do przelewów od rodziny ze stanów (nielegalnie pracującej rodziny ze stanów) i turystyki właśnie, no chyba że przemyt i handel narkotykami liczymy jako zawód, jednak Leon nigdy nie był na tyle szczodry aby określać to porządną pracą. Dlatego właśnie nazywał się szeryfem i zarabiał wyuczonym zawodem.
To co widział z okna zdziwiło go. Globalna iluzja? Jakiś dziwny spisek? Szkoda, że jego najlepszy kolega od teorii spiskowych gdzieś znikł, bo miałby na pewno sporo do powiedzenia w tej materii.
Po wyjściu z bagażami, za które w ich więzieniach można byłoby dostać kulę w łeb na miejscu poprawił swoją koszulkę, która miała sprawić że zupełnie zapadnie się w tłum turystów ze stanów i spojrzał na swojego zapewne wąsistego rozmówcę z sombrero i kastanietami (bo tak też Kowboj widział swoich południowych przyjaciół).
- Witam Juan, jestem Leon. – Zaczął będąc przekonanym że to, Jesus i Diego to jedyne imiona jakie posiadają. – Potrzebuję i obu. Powiedz tylko jak drogo się cenisz i dineros będą w los dolaros, możemy ominąć fiskalną. - Kowboj puścił mu oko i podrapał się palcem po włosach przez dziurę w kapeluszu, a potem podał mu rękę. Solidna graba na dzień dobry, zwłaszcza że znalazł już kolegę (w myślach przeklinał tylko, że nie gorącą latinę chętną na małe rodeo).
- Jeśli tylko nie będziesz mnie oszukiwał ja będę dodatkowo miły. – Wetknął mu torbę z ciuchami, alkoholem i tym bardziej legalną kontrabandą, która wcale nie była dużo lżejsza od tego co niósł sam, więc przynajmniej nie ucieknie mu za szybko z całym zapasem łychy.
Jeśli dane mu będzie wejść do samochodu poda adres i nazwę hotelu, a potem łamaną angielsko-portugalszczyzno-hiszpańszczyzną zacznie zagajać, ot by zdobyć sympatię swojego nowego przewodnika i szofera.
- Przyleciałem na wakacje i do pracy, jestem fotoreporterro i chciałem zrobić reportaż. – Zaczął bardzo swobodnie pokazując swój aparat.
Zdecydowanie jeśli gdzieś miał szukać informacji w mieście to były to trzy miejsca. Jakiś bar, kościół albo okoliczni łowcy, których szukać raczej nie było sensu skoro został wysłany tu w pojedynkę. O ile bary były puste, a on musiał udawać turystę, pstrykacza zdjęć od razu zagaił do swojego prywatnego Sancho Pansę.
- Wiesz może gdzie tutaj są jakieś  albo templos Katolickos? Teraz będzie idealne światło. – Uśmiechnął się odpalając cygaro. – No i na noc, jakieś miejsce gdzie poznam jakieś panny albo napiję czegoś znośnego?
Mnóstwo czasu, który trzeba wykorzystać. Jak najszybciej dostać się do hotelu, a potem zajechać do kościoła i zagadać pastora, a potem pójść do baru i znaleźć kogoś na tyle napranego aby gadał dużo, ale nie chciał sam za dużo wiedzieć. Ot, na dobry początek rozeznanie terenu.

[Leon obecnie nosi hawajską koszulę, taką koszulkę, długie spodnie moro i sandały, na oczach raybeny a na głowie kapelusz kowbojski i zawiązana na szyi bandana z flagą USA
generalnie to full murica mode on]

Pablito to ładne imię. Kiedyś jeden Pablito był pracownikiem u Leona i ukradł chyba najmniej rzeczy z domu ze wszystkich agentów tego typu i gdy już go dopadł z kolegami nawet się nie opierał tylko oddał wszystko i zaczął pakować siebie i żonę - słowem, uczciwy człowiek.
Ten jednak widać by nie tylko uczciwy, ale i przedsiębiorczy. 350 dolków to kwota niebagatelna i solidna jak na mezoamerykę, ale jeśli miała gwarantować mu kolegę i to, że mu nic nie ukradną to może warto spróbować.
- Pablito, właśnie zyskałeś nowego kolegę. – Leon zręcznie wyjął kilka banknotów z portfela i wsadził je sobie w dłoń, tak aby przybijając z nim „pionę” po prostu znikły w ręce latynosa. – Jak zaczarujesz tak, że nikt nie będzie próbował mnie okraść ani zabić w ciemnej uliczce to dostaniesz drugie tyle.
Kowboj rozchylił trochę portfel pokazując, że ma trochę gotówki.
Czy były to fałszywe pieniądze? Tak. Czy naprawdę mógł spełnić swoją obietnicę? Owszem, chociaż wątpił.

- Raportuję do czasopisma „Palec Boży” i chcę zrobić wywiady z tutejszym kościołem, no i problemami z jakimi borykają się pasterze. Pewnie jak wszędzie, pełno tu lobos w owsczej skórze.
Mała kapliczka i plebania to i tak dużo. Jacyś misjonarze póki co nie byli pomocą ani przestrogą, ale warto będzie poczekać aż okradną jednego albo dwóch i zaraz znajdą się poszlaki.
Póki co wziął swoje graty i kiwnął głową na Pablito aby ten pomógł mu wtargać je na górę. Nie miał zamiaru tak łatwo dać się sfrajerzyć i pozostawić go z większością dobytku samego. Znalezienie go tu później i szukanie wśród jakich gangów i paserów zdecydował się to porozdawać było zdecydowanie nie na jego nerwy.

Szybko podszedł do lady, aby załatwić głupie formalności, wrzucić rzeczy tam gdzie powinny być, przebrać się w coś wygodniejszego i zabrać to co najcenniejsze, a na koniec wrócić. W hotelu dowie się czegoś prędzej wieczorem, a najwięcej to w barach.