Ryba i sok

Słońce chowało się za horyzontem by ustąpić miejsca księżycowej poświacie. Kolejna noc bez celu, przeplatana problemami własnej natury i karmą, nieubłaganie wiszącą nad głową biednego Rybsona.
Jak zwykle nabuzowany Fergal znajdował się w swoim pokoju, kiedy to do drzwi rozległo się ciche pukanie. Czyżby znowu jakiś frajer przyszedł ze skargą? A może chciał obrzucić biednego rekina błotem i ponownie nazwać mordercą? Jego kariera w akademii Cross niejednokrotnie wisiała na włosku, a wszystko przez podłych i mściwych uczniów klasy dziennej. Już od czasu balu nie dawano mu spokoju, posyłając na korytarzach wrogie spojrzenia albo wykonując za plecami wrogie gesty. Głód dawał o sobie znać, co tylko potęgowało poczucie zdenerwowania.

Fergal, znajdujesz się w swoim pokoju. Lekko podirytowany i głodny. Za drzwiami nie ma już gościa, a delikatna woń kwiatów i krwi sugeruje, że liścik mogła podrzucić kobieta. Może cicha wielbicielka, ale jeśli tak… to co na to Mei?

Treść listu:

Kod:

Wiem co zrobiłeś. Spotkajmy się nad jeziorem. Tam gdzie krzyżują się dwa drzewa.
S.

Do listu dołączona jest dokładnie rozrysowana mapa z zaznaczeniem miejsca.

Opisz swój strój i ekwipunek który ze sobą zabierzesz.
Kierunek jezioro czy… może najpierw spróbujemy coś zjeść?

Nadchodząca powoli noc już podpowiadała Rekinowi, że pora zebrać się z łóżka i ogarnąć, aby ponownie wejść w życie prefekta, no i przede wszystkim udać się na zajęcia. Lecz im więcej rozczarowań otrzymywał od strony dziennej, tym gorzej było opuścić ochronne cztery ściany. Tylko bycie służbistą ratowało Niemca przed pragnieniem ukrycia się od reszty świata. Poza zdenerwowaniem, dołączył  głód. Co jeszcze bardziej nakręcało wampira do nerwowych zachowań względem innych. I pomyśleć, że Cross takiemu jak on ufał, ba, sam sobie czasami nie ufał, jak tylko znajdował się wśród ludzi, a nawet i wampirów. Ale jak mus to mus. Nie ma wyboru.
Już nakładał na siebie marynarkę od nocnego mundurku, kiedy rozległo się ciche pukanie do drzwi. Niemiec od razu zaklął pod nosem, prawie że rzucając ubraniem na łóżko. Skierował się do drzwi, otwierając je. Już miał wydrzeć się na odważnego ucznia, kiedy zauważył że nikogo nie ma poza leżącym samotnie liścikiem.
- Co to za chore podchody?
Warknął pod nosem, sięgając po list. Nim go otworzył, wrócił do pokoju.
Treść listu nie tylko wzbudzała niepokój, ale też zdenerwowanie. Czyżby kolejna osoba chciała się zabawić rekinim kosztem? I jeszcze ten zapach... Najwidoczniej odważną istotą mogła okazać się dziewczyna. Też coś.
Szybko przejrzał mapkę i zmienił szkolne ubrania na wygodniejsze dresy. Wszak nigdy nie wiadomo kto jest nadawcą listu. Złożona mapka wylądowała w lewej kieszeni spodni. Właściwie nie chciało się mu wychodzić poza tereny szkoły, w końcu dość często unikał zajęć po zawsze coś wychodziło i jak widać dzisiaj miało nie być inaczej. Opuścił pokój, zamykając go. Skierował się do wyjścia akademika, a później z samego jego terenu. Pora udać się na sprawdzenie chojraka i ewentualnie przetrzepać skórę, jeśli za bardzo ten ktoś będzie się rzucać.
Tylko pytanie. Co z głodem? Udać się na spotkanie z pustym żołądkiem, może należeć do mniej bezpiecznych. Ale jeśli pozwoli sobie na zapolowanie? Ta osoba, która wysłała list, równie dobrze może go śledzić. Chociaż z drugiej strony, wyczuje jeśli coś będzie nie tak. Rekini nos rzadko zawodzi.
Dlatego po opuszczeniu szkoły wybrał nieco dłuższą drogę, a dokładniej przez biedniejsze dzielnice miasta. Dorwanie jakiegoś dilera czy rabusia nie okaże się wielkim złem, wszak pomoże lokalnej policji. Więc nim wyruszy na spotkanie z Adresatem, dorwie jedną lub dwie ofiary i załatwi swoje potrzeby. W slamsach takich osób kręci się sporo, a im głębsze lub mroczniejsze zakamarki, tym lepiej. Stare, zaniedbane ulice, biedne bloki i ubogie sklepy. Cała atmosfera biedoty właśnie zaczęła się malować przed czerwonymi ślepiami wampira.

Ekwipunek + ubiór:

Wolał nie ryzykować i nie brać worków z krwią z gabinetu medycznego. Zaraz skończyłoby się na pytaniach odnośnie samopoczucia i tak dalej, a Rekinowi było nie w smak rozpowiadać o swoim nowym problemie. Wolał sprawę załatwić sam. Jak zwykle zresztą. Mei oraz Cross nie muszą o tym wiedzieć, chociaż czuł się źle na myśl, że łamie ustalone zasady oraz oszukuje. Cóż, jak widać Los oczekuje czegoś innego od Rekina.
Opuszczenie terenów placówki okazało się całkiem proste, nie napotkały go żadne przeszkody i w spokoju udał się do slamsów.
Grupy roześmianych ludzi nie działały rozpraszająco na wampira. Wepchnął głębiej łapy do kieszeni, bardziej się zgarbił i szedł przed siebie. Celu zmieniać nie zamierzał, a napadanie ludzi znaczących coś dla miasta mijało się z celem. A biedaków mało kto szuka.
I już wyczuł smród tutejszej społeczności. Ubodzy, bez własnych mieszkań. Gdzieniegdzie już stały dziwki szukające okazję aby zgarnąć kasę od kręcących się tutaj gangsterów czy innych zwyrodnialców. Niemiec łypał wzrokiem po brudnych twarzach żebraków, wyłapywał dziwki starające się jak najbardziej efektownie prezentować swoje "atuty". Ba, nawet jedna miała odwagę zaczepić Fergala.
Wampirzy wzrok od razu wbił się w jej wymalowaną twarz. Nieco później zjechał po podniszczonym ubraniu, aż wreszcie skupił się na szyi.
Coś smutnego było w tej kobiecie. Pragnienie zarobienia paru groszy tylko po to, aby miała coś wsadzić do garnka. Mogła mieć też bachora na utrzymaniu albo została ofiarą jakiś szemranych typów.
Chwilę po do kobiety doszedł kolejny głos i tym razem należący do ćpuna. Wampir mimowolnie skrzywił się, chociaż z pod chusty nie było nic widać. Nie żeby Fergal kręcił nosem, ale myśl że ma ugryźć zatrutą narkotykami krew brudnego człowieka wzbudzała odrazę. Więc ostatecznie wybrał dziwkę.
- Chodź ze mną.
Wypali, łapiąc młódkę za rękę. Pociągnie ją w stronę najmniej zaludnionego miejsca. Zwyczajny, śmierdzący kocim moczem zakamarek znajdujący się między budynkami. Pchnie ladacznicę na ścianę, a sam wepchnie kolano między jej nogi. Jedną ręką oprze się tuż obok głowy kobiety, a drugą zsunie z twarzy chustę. Właściwie podejrzewał, ze może zareagować szokiem na widok ostrych, rekinich zębisk. Acz mogłoby być też tak, że może już mieć doświadczenie z wampirami. Niemniej jak zechce zacząć krzyczeć, Fergal chwyci jej rozdziawione usta łapą, zaciskając mocno palce. Zamierzał doprowadzić do pęknięcia żuchwy samym uściskiem.
- Tylko w jeden sposób możesz mnie rozgrzać - Ginąc.
Syknie do ucha ofiary, mrużąc szkarłatne ślepia. Jeżeli nie zjawi się żaden rycerz na metalowym koniu, zębiska Niemca wgryzą się brutalnie w ciało kobiety. To nie było zwykłe wampirze nakłucie, tylko rozerwanie dosłowne. Rekin przeważnie rozszarpywał ofiary aby dobrać się do krwi. Więc dlatego nie mogło być inaczej i w tym przypadku.

Krew ćpuna raczej nie będzie dobrze wpływała na samopoczucie Rekina, wszak jest zanieczyszczona chemicznymi substancjami. A przecież Niemiec unika tego typu rzeczy. Ba, są wampiry które chętnie sięgają po krew ludzi pod wpływem narkotyków, czerpiąc z tego nieopisaną frajdę. To samo działo się z upojonymi alkoholem. Każda obca substancja zjawia się we krwi ofiary, więc wampir również ją przyjmuje. Ale właśnie to kolejne rzeczy nie rajcujące Rekina. On chciał szybko zaspokoić głód, po czym udać się na miejsce spotkania. Nie ma co ukrywać, zdenerwował się faktem że ktoś może coś wiedzieć o występkach, a nie chciał żeby osoby niepowiązane z nim miały w tym interes.
Zatem dziwka miała być dobrym wyborem. Sama udała się za klientem, nie kręciła nosem dopóki nie zorientowała się o co chodzi. Czyli wiedziała czym są wampiry. Bardzo dobrze, w końcu uniknie wielkiego szoku oraz hałaśliwego zachowania.
- W porządku. Tylko sama się okaleczysz.
Wiedział, że w słowa prostytutki raczej nikt nie uwierzy. Poza tym zawsze może skasować jej wspomnienia o swojej osobie.
- Moją zapłatą będzie oszczędzenie twojego życia. To chyba bardziej warte, niż parę banknotów.
Nie ma co ukrywać, Rekin miał zamiar ją zabić, a nie płacić. Więc powinna naprawdę być wdzięczna, że stwór przystał na ugodę.
Czekał niecierpliwie, aż wybranka skaleczy szyję chociażby paznokciami i odsłoni krwawiącą ranę. Tylko czemu właśnie akurat teraz Niemiec dostrzegł oraz wyczuł, że pojawił się ktoś nowy? Niemieckie przekleństwo wyszło z ust wampira, a jego łeb skierował się w stronę podglądacza.
- Wyłaź bo inaczej sam cię stamtąd wyciągnę!
Warknął w stronę niechcianego osobnika. Jedną ręką przytrzymał dziwkę, pilnując też aby nie zrobiła czegoś głupiego. Obronny kopniak, czy coś w tym stylu. Nie skończył z nią jeszcze, wszak nadal miał zamiar odebrać jej krew. A tego typa co się ukrywa, po prostu przegonić lub ewentualnie zostawić sobie na dokładkę.
- Cholerni ludzie. Tylko problemy z wami.
Karcąco spojrzy na kobietę, jakby to była jej wina. A przecież nie zapraszała nikogo dodatkowego, to tylko jakiś marginesowy śmieć zechciał samodzielnie do nich dołączyć. Pomyśleć, że kiedyś szybko rozprawiłby się z biedotą i to bez spoglądania na nich błagalne twarze.

Ludzka kobieta wykazywała się niebywałym rozsądkiem według Rekina. Dobrowolnie, bez walki chciała oddać krew i wybrała swoje życie niż marne grosze. Chociaż nie ma co ukrywać, Rekin przy sobie żadnych pieniędzy nie miał. Nie potrzebował, a jeśli coś jednak wyniknie, przeważnie stosował wymuszenie oraz przemoc aby uzyskać to, co chciał. Teraz było podobnie.
Kobieta nawet chciała oddać się do roli niewolnicy, na co jednak Niemiec pokręcił głową. Chciał tylko jej krwi, nie całej osoby.
- Nie szukam służącej, chcę tylko twojej krwi.
Stanowczo odmówi, patrząc teraz na szyję i na to, jak prostytutka dobierała się do niej. Zaczęła drapać się po skórze, przez co pod paznokciami pojawiły się pierwsze ślady krwi. Wampir zmrużył ślepia, będąc już gotowym na przyssanie się do rany. Nawet chwyci dłoń kobiety, aby odsunąć od powstałej rany. Już prawie znalazł się ustami przy ranie, wystawił jęzor aby zasmakować w pierwszych kroplach krwi. Z początku czynił to ostrożnie, nie chcąc czasami instynktownie wbić zębisk. Nie byłoby to przyjemne dla kobiety, zważywszy że uzębienie Rekina pozostaje wiele do życzenia. I posiliłby się w spokoju, gdyby właśnie nie przybłęda na którą zareagował nerwami.
Kto by pomyślał, że odważnym intruzem okaże się zwykły dzieciak, zgrywający bohatera. Wolne żarty. Fergal ze złości popchnął kobietę na bok, podchodząc do rudego gówniarza.
- Ty mały rudy kurwiu! Wypieprzaj stąd bo inaczej ukręcę ci ten mały zawszony łeb! I masz na to trzy sekundy! JEDEN!
Nawet i dla dziecka Niemiec nie okazywał litości. Obnażał zębiska, warczał i podchodził.
- DWA!
Jeśli gówniarz nadal był, wampirze łapska nakierują się na jego wiotką osobę i pochwycą go za fraki.
- TRZY!
Wtedy Fergal podniesie dzieciaka ponad swoją głowę, zakręci nim i rzuci w stronę ulic. Niech stąd jak najszybciej zmiata. Lecz jeśli jednak Gówniak okaże się na tyle bystry aby nie prowokować wampira, powróci do dziwki. Jednak już nie będzie na tyle miły, bowiem już odruchowo wgryzie się zębiskami w jej chudą szyję. Zamierzał zabić? Ciężko stwierdzić. Zwierzęcy umysł potwora pozostawał czasami i dla niego samego wielką zagadką. Poza tym spieszył się, chciał zdążyć na spotkanie z tajemniczą personą nazwaną literą S.

Świat jest strasznie niesprawiedliwy. Wielu ludzi, a nawet i wampiry dopuszczały się haniebnych czynów lub naruszających godność prac. Wystarczyło aby raz noga się podwinęła i marne życie ląduje na bruku w przerażającym tempie. Wtedy każdy stara się przetrwać czy to w sposób nie łamiący prawo albo odwrotnie - poprzez naruszenie zasad. Wiadomo, duży pieniądz bywa łatwy lecz niesie za sobą wielkie ryzyko. Tak jak było i w tym przypadku. Kobieta starająca się zapracować na odrobinę pieniędzy żeby przetrwać do końca miesiąca, narażała życie oddając się w łaski klientów. Wszak nigdy nie wiadomo kto za kilkoma banknotami się kryje, kto je trzyma i czego zacznie żądać. Wielu takich czubków zabawia się kosztem biedoty. Dziwka miała o tyle dobrze, że Rekin chciał tylko krwi, nic więcej. Jedynie co, to kobieta nie otrzyma zapłaty. Ale uzyska coś znacznie cenniejszego, mianowicie życie. Przystanął na oddanie krwi bez pozbawienia jej życia, w sumie nie chciał czynić zła. Odebranie krwi dla wzmocnienia ciała, żeby móc uporać się z nieznanym a ono było tuż, tuż. Jednak jak na niekorzyść Ryby, szykowały się kolejne kłopoty. Znacznie większe niż zasmarkany dzieciak.
Prostytutka mogła na chwilę odetchnąć, będąc świadkiem jak Niemiec załatwia gówniaka. Szkoda tylko, że nie był on tak całkiem bezbronny: uderzył wampira w nos kijem, doprowadzając przez to do krwawienia. Nie trzeba wspominać o nagłej wściekłości. Chwycił dosłownie rudego bohatera i cisnął nim na ulicę, sprowadzając w ten sposób na siebie gapiów. Niedobrze, bardzo niedobrze, zważywszy że chciał wrócić do dziewczyny i odebrać należne. Już prawie trzymał zębiska nad raną, miał się przyssać jak pijawka i zaspokoić głód, kiedy do jego uszu dotarł ten krzyk. Milicja? Aż zadarł łeb, kierując ślepia w stronę wyjścia z zaułka. Nieźle. Nieco rozdziawił paszczę, widząc zbierających się bezdomnych. Właśnie zmierzali w jego stronę, blokując jedyne wyjście. Nijak się wycofać, skoro druga strona była ślepym zaułkiem. Rekin w pułapce?
Skrzywił się w złości, ściskając jednym ramieniem ciało przyszłej, niedoszłej ofiary. Jak niby ma zaspokoić pragnienie, skoro ciągle COŚ?
- Jeśli stąd nie pójdziecie, urządzę wam drugie Nagasaki!
Wrzaśnie, prostując się w grzbiecie. Ta znowu wylądowała na chodniku, ale nie osamotniona. Na jej głowie znalazła się ciężka noga wampira.
Brudny tłum bezdomnych pragnących spokoju oraz wygnania potwora z ulic. Przecież nie pierwszy i nie ostatni raz widzieli wampira, który korzystał na ich miernym istnieniu. Właściwie byli niczym mięso armatnie, wystawieni na rzecz prawidłowego funkcjonowania silniejszych, bogatszych. I teraz że niby mieliby się buntować? Gdzieś już podobny tłum widział. Tych ludzi przesiąkniętych strachem, nienawiścią a jednocześnie poczuciem wolności. Takie tłumy szybko ogarniano przez wzbudzanie strachu czy wymuszanie szacunku. A przede wszystkim poprzez zaprezentowanie panującej siły z jaką chcieli się samodzielnie zmierzyć.
Fergal wpadał już w białą furię, a jeśli padnie pierwszy "strzał" w postaci kamyka, sięgnie po dziwkę. Jej ręka znajdzie się w żelaznym uścisku. Z łatwością uniesiona, może próbować walczyć, wierzgać, błagać. Ale bestii tego nie ruszy.
- Mówiłem wyraźnie, że nie chcę PIERDOLONYCH ŚWIADKÓW!
Po ryku, wampir weźmie rozmach z obrotu. Darmowa karuzela dla kobiety i ciśnięcie jej w tłum ludzi. Mogło zaboleć, wszak potraktowana z siłą. Nie chciał tego czynić, ale sytuacja nie dawała wyboru. Rekin pójdzie w ślad za rzuconą dziwką, tylko po to, żeby dopaść śmierdzących ludzi tych z przodu. Pochwycenie za czaszki dwie losowe persony, aby zderzyć ich ze sobą czołami. Później dochodziło wywrócenie, szarża. Byleby przedostać się przez nich i iść na to cholerne spotkanie. Jego celem było znalezienie wyjścia oraz ucieczka ze slamsów. Cóż, nie będzie mu dane zasmakować krwi. Znajdzie się inny na to sposób.

Bezdomni zachowywali się gorzej niż wygłodzone zwierzęta. Rzucali się na pierwszego lepszego, który nie śmierdział ubóstwem i rzekomo stał na wyższym szczeblu społecznym niż oni. Dla Rekina obecna zebrana hołota kiedyś byłaby źródłem dobrej zabawy, wszak on sam uzbrojony nie tylko w broń, ale również w świadomą wyższość. Teraz kiedy wypiera się swoich dawnych poglądów, cała sytuacja nabierała innego znaczenia. Teraz była to jawna walka o przetrwanie i chęć wydostania się ze śmierdzącego ludzkiego muru. Ale czy wystarczy nadnaturalna siła oraz rosłe gabaryty? Jak widać nie. Skoro byli oni i tak na marginesie społecznym żyjącym w Południowej dzielnicy, wiedzieli o przemocy i innych niewyjaśnionych zjawiskach które zapewne nie raz miały tutaj miejsce, nie musiał się z niczym ukrywać.
Brud, smród i odpady skierowane ku jego osobie, jeszcze bardziej doprowadzały do wściekłości. Rekin za wszelką cenę musiał się stąd wydostać, aby zostawić za sobą ludzkie towarzystwo. Żałował teraz, że nie miał przy sobie nic cennego, co mogłoby odwrócić uwagę ludzkich sępów, ale za to jest jeszcze w posiadaniu noża. Po tym jak rozbił głowy dwojga bezdomnych, wydobędzie nóż z kieszeni bluzy. Szybkie rozłożenie, skupienie się mimo smrodu czy wszelkiego ruchu. Weźmie zamach aby okaleczyć parę twarzy należących do osób które najbardziej go blokowały. To powinno zmusić ludzi do wycofania się. Kolejnym ruchem była próba użycia mocy wody. Nakierowanie drugiej ręki na bok i wystrzelenie potężnego strumienia wody niczym hydrant. Jeśli to zadziała, postara się zadziałać tak samo, byleby utorować sobie drogę. Szedłby nawet po trupach, byleby uciec. Oczywiście w posiadaniu noża, nadal będzie starać się okaleczać ciała wrogów, tak żeby nikt już więcej go nie próbował pochwycić.

Użycie mocy: Władza nad żywiołem wody - 1/4

Walka z bezdomnymi zaliczała się do trudnych. W tłumie siła, a Rekin był sam. Chociaż przewagę w sile czy mocy ma, to jednak im więcej ich się pojawiało, szarpiąc niczym piranie ciało, męczył się. Dobrze, że uzbroił się w sprężynowy nóż i nie bał się użyć mocy, przez co zdradził swoją wampirzą tożsamość, inaczej mógłby zostać rozszarpany. Lekceważenie dzikiego stada ludzi leżało do lekkomyślnej zagrywki, więc trzeba zrobić wszystko, aby się z niego wyrwać. Ruchy wampira okazały się trafne. Ludzie ustępowali, uciekali albo rezygnowali z dalszej szarpaniny, pozostawiając kolegów oraz koleżanki na dalszą pastwę. Rozsądnie, dla Rekina również oznaczało wygraną. Wydostał się z tłumu, dysząc. Ubranie nadawało się tylko do wyrzucenia, bo nie dość że postrzępione, to jeszcze śmierdziało bezdomnymi. Czuły nos wyłapywał smród, że aż na mdłości brało. Przetarł ręką twarz, starając się uspokoić. No cóż, nie spodziewał się jeszcze jednego gościa, ale już nie bezdomnego. Niemiec utkwił ślepia w nieznajomym, chociaż on wydawał się że zna Niemca. Podejrzana sprawa.
Zapewne opierałby się, gdyby nie padło znajome nazwisko. Cross? Dowiedział się o zajściu? Ktoś musiał śledzić Rekina, albo ktoś się dowiedział o spotkaniu. Przełknął ślinę której smak okazał się okropny. Gorycz. Paskudna sprawa.
Nie odzywał się póki co. Wsiadł jedynie do samochodu, kiedy wielkolud otworzył drzwi. Skoro zna Crossa, musi być jego wysłannikiem. Chociaż z drugiej strony Niemiec czuł, że sprawa jest znacznie głębsza niż może się wydawać.
- Kim w ogóle jesteś?
Spyta, jeśli nadąży się okazja. Gorzej jednaj, jeśli typ okaże się nierozmowny i nie zdradzi swojego imienia Fergalowi. No i czy da szansę na ogarnięcie się?
- Zanim dotrzemy do dyrektora, będę mógł zmienić ubranie? W końcu nie wypada.
Dorzuci kolejne pytanie, licząc na pozytywną odpowiedź. Naprawdę nie chciał spotkać się z Kaienem, będąc w tak kiepskim stanie.

Co było lepsze? Zginąć w tłumie bezdomnych czy trafić w miejsce którego nawet nie znał? Ciężki wybór, zważywszy na to, że o drugim jeszcze nie wiedział. Poza tym skoro ten dziwny mężczyzna podobno zna Crossa, musi być coś na rzeczy. Ewentualnie wykorzystał wiedzę, że wampir podlega dyrektorowi. Można snuć wiele teorii na ten temat, ale jaka jest prawdziwa? To się dopiero okaże.
Wszedł do samochodu, rozsiadając się. Wnętrze dość ciekawe. Może tak właśnie Kaien się zbroił przeciwko niepokornym uczniom? W sumie ta krata kojarzyła się bardziej z wozem policyjnym. Coś Rekinowi zaczynało świtać.
- Ej, koleś, to nie jest śmieszne.
Warknie Rekin, zbliżając się do krat. Przecież nie może wpaść w jeszcze gorsze bagno niż bezdomni. I kto wie, może to oni właśnie byliny lepszym wyborem? Wszak przemiana w rekina powinna by załatwić sprawę. A tu proszę. Pancerne wnętrze, oddzielająca krata i nieprzyjemny gruby kark.
- Powiedz gdzie jedziemy!
Zażądał, kiedy mężczyzna wspomniał o braku ubrań. Już Niemiec zaczynał mieć znacznie więcej podejrzeń, wszak droga wcale nie wyglądała na tą, która prowadziła do szkoły.
Jeszcze gorzej zaczęło się dziać po tym jak klapa opadła, oddzielając go od kierowcy. Cofnął się gwałtownie, szukając od razu możliwości wyjścia. Nic z tego. Czarno, duszno i ciasno. Wpadł już we wściekłość, więc pierwsze co, to zaczął uderzać nogami o drzwi. Oczywiście w miarę możliwości, lecz kiedy zaczął się ulatniać gaz, irytacja się wzmocniła.
- Ty skurwielu! Wypuść mnie stąd!
Wrzasnął, uderzając o klapę. Nawet chciał rozszarpać siedzenia, wyrwać te rury wypuszczające trujące opary. Zaczął się krztusić, dławić i odczuwać mrowienie, aż wreszcie odrętwienie całego ciała. Nieźle porysował siedzenia, poniszczył wnętrze. Uczucie duszenia nie malało, wręcz się pogarszało. Nawet rekinie skrzela nie pomagały, tylko więcej wchłaniały. Pieczenie skóry, odcinanie się od świata. Zaczynał omdlewać. Co raz słabiej uderzał pięścią o klapę, o siedzenie. Opadał bez sił, dławił się, czując przy tym metaliczny posmak krwi.
Dziwna sprawa, Niemiec pokonany gazem. Kierowca musiał mieć niezły ubaw, jeśli miał w zestawie informacji o Rekinie jego pochodzenie oraz dawny zawód.

Próba wydostania się z samochodu była niczym walka z wiatrakami. Niemożliwa. Rekin mimo próby sił, nie zdołał się wykaraskać z problemów, w które tak szybko się wpakował. Nie sądził, że kiedykolwiek pokonają go trujące opary. Padł jak zabity, wpadając w długi sen. Już nawet powstałe rany nie przeszkodziły, za dużo trucizny w jego ciele zagościło.

Nie przebudził w żadnym dobrym momencie. Przespał wszystko; od wywleczenia go z samochodu po pozbyciu się ubrań oraz umiejscowieniu w dziwnych pomieszczeniu. O ile można je tak nazwać. Nagłe światło zmusiło wampira do przebudzenia się, jego twarz wyrażała niezadowolenie, wszak oślepienie nie było przyjemne. Nim ślepia się przyzwyczają, musiał minąć ten piekący ból. Słyszał głosy, jednak nie był w stanie ich rozszyfrować. Wszystko za sprawą tego, że głos ginął irytując jeszcze bardziej i tak już mocno zestresowanego wampira.
Otwarte rany, ropiejące bąble również odbierały komfort nie tylko fizyczny, lecz też umysłowy. Niemiec nie wiedział co się dzieje, czemu znalazł się w takim miejscu i czemu u licha, to na czym leży, się rusza. Kiedy zdołał się podnieść (co było trudne) wyczuł, że w jego ciele porusza się "coś", a pod ręką którą opierał się o miękkie posłanie, wyczuł ruch. Mięsista, biała larwa wypełzała z pomiędzy palców, na co Rekin wzdrygnął się. Ból ponownie się pojawił. Dopiero teraz przyjrzał się swojemu ciało. No tak, nagie. Ale też mające gości w postaci ohydnych robali. Wrzasnął nieludzko, próbując wyciągać wijące się larwy. Zjadały go żywcem, zaraz dotrą do wnętrzności, do serca, umrze. Cóż, woda. Wszak było jej tutaj sporo, ale czy w ogóle może władać mocami? Czuł ucisk w lewej nodze; pieprzona bransoletka która mogła być urządzeniem blokującym magie, czymkolwiek. Rekin wpakował się do wody od razu. A nuż okaże się, że cała ta obleśna otoczka robali okaże się iluzją? Niemiec mimo wszystko w głębi duszy liczył, że po wejściu do wody robactwo sobie pójdzie oraz to, że nie zaatakuje go nic innego. Może i czuł się jak ryba w wodzie, to jednak samo miejsce było dziwne. Ciężko było walczyć, kiedy ciało pozostawało mocno osłabione, głodne i okaleczone. Próbował nawet uderzać bokiem ciała o szklane ściany. Byleby pierw się pozbyć pożeraczy mięsa. Nie chciał tak ginąć, nie kiedy był goły. W sumie to gdzie się znajdował? Ciężko było cokolwiek zobaczyć czy wywnioskować, kiedy woda nie była krystaliczna, a otoczenie zupełnie obce. Wpadnięcie w panikę ryzykowne, lecz Rekin wciąż starał się utrzymać zimną krew, pomimo braku wiedzy.

W tym wypadku poprzednie kłopoty miały się nijak do tego, co się wydarzyło. Rekin został porwany, wrzucony do jakiegoś zbiornika i potraktowany robactwem. Czuł jak te małe skurwiele wiją się w jego ciele, powodując ogromny ból, jak i ubytek. Więc wybrał ucieczkę do wody, niż pozostanie na wysepce. Wolał już spotkać się z kwasem, niż zostać pożartym przez robale. Jak widać musiały mocno zasmakować w wampirzym mięsie.
Uderzenie niestety ani na chwilę nie spłoszyło robactwa, nie zdołał ich wytrząsnąć z siebie. Wlazły głębiej, przez co było tylko gorzej. Rekin oczywiście zachował zimną krew, nie panikował. Panika była tutaj zbędna, mogłaby wprowadzić go w gorsze tarapaty. Woda przyniosła odrobinę ulgi, lecz nadal odczuwał dyskomfort. Wciąż czuł głód. Było kiepsko, naprawdę kiepsko i źle, lecz nie wiedział, że najgorsze miało dopiero nadejść. Wszak zauważył to; świat poza szkłem akwarium było jednym wielkim laboratorium. Ktoś kogoś operował, a przynajmniej tak to wyglądało, w końcu pacjent nie wyglądał aby był leczony. Wręcz przeciwnie; torturowany. Rekinem przeszedł nie przyjemny dreszcz, jak tylko ujrzał co takiego wyczynia "doktor". Jak wycina organy, pozbywa się tkanek i dostrzegł jeszcze te rybie cechy. Czyli o to właśnie chodziło? O to, że łapali nietypowe wampiry tylko po to, aby przeprowadzać na nich eksperymenty. Niemiec uderzył pięścią w szybę. Był wściekły. Co gorsza, ofiara zdołała go zauważyć i coś krzyknąć. Nie za bardzo zrozumiał, lecz jedno wiedział na pewno; wcale nie były to pozdrowienia. Przecież chwilę po został odebrany mu język i rzucony na pożarcie tym czymś. Ferg otrząsnął się i musiał pozostawić całą tą scenę za sobą. Wolał się skupić na tym, co znajdowało się dookoła niego. Larwy utrudniały myślenie, co jakiś czas musiał drapać rany, bo mimo bycia pod wodą, okropnie swędziały, bolały. Niekiedy naszła go ochota odgryzienia sobie najbardziej obolałych miejsc. Szybko jednak pozbył się myśli, kiedy podpłynął do dna. Przecież woda musiała mieć gdzieś ujście, musieli ją wymieniać, inaczej byłoby  w niej pełno glonów, robactwa. Wampir ostrożnie zaczął grzebać w mule. W razie jakiś innych wybryków natury w postaci larw mięsnych lub innych stworów, będzie gotowy szybko się wycofać. I te kości. Czyli on nie był jedyny? Tak czy siak, starał się też wyciągać kości. Może coś znajdzie? Ktoś może coś przeoczył? Zgubił? W razie czego był nawet gotowy zrobić z gęstego mułu, wodną zasłonę. Żeby nie było go widać, żeby w razie czego mógł zaatakować. Chociaż wątpił aby cokolwiek atak dał, wszak mogli zaatakować go z każdej strony. Więc jeśli to nie pomoże, Niemiec skieruje się ku górze. Może tam coś było poza morderczą wysepką? Jakoś przecież go tutaj wrzucili. Musiało być jakieś wyjście. Dlatego w ramach możliwości, starał się wyłapać jak najwięcej szczegółów przy dnie oraz przy powierzchni. Gorzej jednak kiedy braknie czasu.

Kompletnie nie znalazł nic, co można byłoby uznać za wyjście z dziwacznego zbiornika ani też czegokolwiek, co można zniszczyć. Zaklął w myślach, starając się skupić. Ciężko kiedy w ranach wciąż wiją się robaki, a swędzenie chociaż mniejsze, to i tak drażniło. Poza tym odczuwał już solidniejsze zmęczenie, jak i zdenerwowanie bo przecież nawet nie wiedział ile już spędził w tym pieprzonym miejscu bez wyjścia. W dodatku to, co działo się poza szybą, wciąż pozostawało zagadkowe. Wszystko ucichło, lecz ludzie w kitlach z całą pewnością jeszcze tam byli. Czego chcieli od wampira? Może to z winy przeszłości? Albo ktoś wydał że Schlecht to rekin? Tak czy siak podczas przeszukiwania dna, natknął się na obrączkę. Sięgnął po nią, uzmysławiając sobie że  już ktoś wcześniej tutaj musiał być. Może należała do tego, który własnie miał zginąć na stole? Postanowił ją zachować. Skoro nie została wyciągnięta a jeszcze wcześniej zignorowana przez porywaczy, z całą pewnością nie mieli oni parcia na biżuterię. Co do kości... No cóż, musiał spróbować. Sięgnie po jedną najbardziej ostrą, lecz jeśli się na taką nie natknie, to po prostu wyłamie i wygryzie zębiskami. Ulokuje się ostrożnie przy dnie, chcąc spróbować ściągnąć bransoletę umiejscowioną na kostce. Oczywiście starał się też czuwać, jak tylko okaże się dla wampira krzywdzące, zaniecha pomysłu ściągnięcia ustrojstwa. Czym do licha to było?
Jeśli chodzi o obrączkę... Nałoży ją na małego palca u ręki. Jednak jeżeli będzie musiał, połknie przedmiot. Wyrzygać będzie łatwo, a stracić nie chciał. Może okaże się naprawdę czymś ważnym?
Z mocy korzystać jeszcze nie chciał.

Coś na zewnątrz zaczynało się dziać. Rekin zaczynał czuć co raz większy niepokój, dostrzegając sylwetki wysokich osób. Ludzie? Wampiry? Kim oni do licha byli? Niemiec mimo wszystko nie miał jak uciec, a kombinował jak mało kto. Chciał przekopać dno, żeby odszukać jakiś odpływ. Przecież gdzieś musieli zmieniać wodę albo chociaż ją dolewać. Aczkolwiek dolewanie... Od góry. Wampir zaklął w myślach, unosząc łeb. Czemu do Diabła musiał się w takie coś wpakować?
Obrączka wylądowała na małym palcu u ręki. Nigdy nie wiesz kiedy mały przedmiot może ocalić życie.
Chciał też uwolnić się od bransolety, która też powodowała ból. Aczkolwiek kiedy dostrzegł kątem oka co działo się poza zbiornikiem, jak tego biedaka ściągnęli... Osoba zajmując się "operacją" wskazała w jego stronę. Pięknie. Po prostu cudownie. I nim cokolwiek zrobił pokrywa otworzyła się, Fergal mimowolnie chciał odpłynąć na samo dno, lecz przed siatką i prętami nie dało się uciec. Wampir oczywiście starał się wyrwać, tylko żelazna przeszkoda uniemożliwiała jakikolwiek ruch. Nie ma sensu się więc szarpać, nie może tracić sił na bezsensowną walkę z wiatrakami.
Wylądował poza wodą. Na zimnej posadzce, obolały i umęczony. Z wściekłością rozglądał się po otoczeniu, smród krwi niezmiernie go drażnił. A to co stało nieopodal, to co również brało udział w mordowaniu poprzednika. W jakim on piekle się znalazł?
- Kim ty do licha jesteś?!
Warknie, jak tylko osoba odezwała się. Kobiecy głos, nieco szalony. Nie miał do czynienia z kimś kto jest normalny, z całą pewnością musiała być szalonym naukowcem, bawiącym się z wampirami. Mało to takich czubków chodzi po ziemi?
- Może najpierw ty się przedstaw? I czemu tutaj jestem?!
Nie przestawał też podnosić głosu. Mimo wyczerpania, wygłodzenia, Fergal nie chciał podkulić ogona, aczkolwiek na ten moment nie był w najlepszej oraz wysokiej pozycji. Wylądował na stole, bez siatki i przykuty do niego. Nie było też przyjemnie leżeć na stole, na którym niedawno ktoś mógł stracić życie. I znowu mocniejszy, metaliczny zapach krwi.
Na moment oniemiał, kiedy poczuł na skórze chłodny metal. Skalpel. Czyli teraz jego kolej rozcinania na żywca i wyciągania organów? Niemiec zaczął się miotać, jeśli mógł podniósł głowę, aby spojrzeć na diaboliczną lekarską broń. Chociaż rany znowu bolały, larwy zapewne wżerały się głębiej i tak nie tracił na zmysłach.
- Po co to wszystko? Masz jakieś chore wizje? Odpowiadaj! Na jaką cholerę mnie tutaj ściągnęłaś!
Nie chciał współpracować, jeśli ta kobieta nie zacznie też mówić. Jednak z drugiej strony zacząć z bezwzględnym naukowcem... Jeśli się wkurzy. Szkoda, że Fergal miał tak wybuchowy charakter. Starał się trzymać nerwy na wodzy, oddychać szybciej.