Ryba i sok

Przez moment nawet sam pomyślał, że kobieta może okazać się dawną ofiarą bestialskiego dawnego obozowego kata. Nigdy przecież nie wiadomo kto przeżył i teraz pragnie dokonać zemsty. A takich osób powinno być sporo... Już nie chodziło o starszych ludzi, ale o przemienionych w wampiry lub obozowiczów, którzy po incydencie z wampirzymi agresorami, postanowili zostać łowcami. Więc być może i ta kobieta była w coś zamieszana? Niemiec póki co mógł jedynie snuć teorie, odpowiedzi i tak nie dostanie. Chociaż nie ona powinna być problemem.
- Może i nie, ale wypadałoby cokolwiek powiedzieć. Żądam wyjaśnień.
Współpracować z dziwną kobietą będzie naprawdę trudne, zważywszy na jej podejście. Bo nie tylko nie chciała odpowiedzieć, lecz też skaleczyła Rekinie udo. Ten syknął, od razu przyjmując do wiadomości, że należy wręcz zachować granicę względem pytań. Oby tylko skalpel nie szedł dalej, nie chciał być pocięty. Może uda się jakoś dogadać?
Naukowiec? Czyli popieprzony szarlatan bawiący się wampirzymi ciałami? Do licha, gorzej trafić nie mógł. Czemu akurat on? Przecież po świecie biegają też i inne wampiry.
Tak czy siak musi myśleć, innego wyjścia nie widział. Co niby miał jej odpowiedzieć? Żeby w ogóle go nie ruszała?
- Może bardziej bym ci się przydał w całości, niż w kawałkach?
Bo co niby powiedzieć? Kobieta i tak zrobi to, co zechce. Niemniej trzeba próbować.
- Naprawdę nie ma sensu. Nie jestem żadnym wyjątkiem. Jest więcej ciekawszych wampirów, chociażby szlachetne. Na pewno o nich słyszałaś.
Trzeba grać na czas. Schlecht z niepokojem wpatrywał się w skalpel. Nawet nie chciał myśleć, do czego zdolna jest ów pani doktor. Poza tym samo miejsce... Wszystkie narzędzia wyglądające jak wyciągnięte z horroru, mające leczyć, pomagać a tak naprawdę zadawać ból. Aż nerwowo ślinę przełknął. A te baniaki? Krew... I coś czego wampir nawet ustalić nie mógł.
- Gdzie tak dokładnie się znajduję?
Może teraz uzyska odpowiedź? Mimo wszystko spróbuje użyć mocy. Chociaż na chwilę, na sekundę tak by w razie czego go nie przyłapała; jeśli będzie mu dane, zechce użyć Przemiany w minimalnym stopniu; chodziło dokładniej o skrzela. Gdyby się pojawiły, widziałby cień szansy na przetrwanie. Ale to wszystko zależy od tego czy jest w stanie użyć mocy oraz czy Pani Doktor go nie przyłapie.

Próba użycia mocy; Przemiana.

Ciężko rozmawiać z tak pokręconą osobą. Zdany na całkowitą łaskę szalonej kobiety, brak możliwości znalezienia chociaż cienkiej nici porozumienia. Była zbyt zapatrzona we własne pragnienia, zatem nie było nawet szansy na jakąkolwiek próbę załagodzenia. Przynajmniej nie w tej chwili.
Skupił się póki co na otoczeniu, licząc że znajdzie coś, co może się w minimalnym stopniu przydać. Na ten moment wyczuł tylko mocniejszy zapach; krew, zgnilizna, wnętrzności. Aż mu w głowie zawirowało, czując dodatkowo stres. Oczywiście zachowanie zimnej krwi w tej sytuacji było wskazane. Tylko niby jak? Rekinia złość w każdej chwili zerwie więzy i koniec.
Tylko w pewnym momencie przygasł, a dokładniej przez słowa, które wypowiadała kobieta. Skąd wiedziała? Niemiec na twarzy miał wypisane jakie brzemię nosił na swoich barkach? Niemniej nie dał się.
- Do cholery, przestań...
Przerwał, bowiem pochwycony kieł został wyrwany, przez co aż się wzdrygnął. Znowu czuł krew w ustach, ba, nawet rany już tak nie pulsowały jak naruszone dziąsło.
Wolał ją więc wysłuchać, starając się też w jakiś sposób myśleć. Znowu dotarło do niego w jak wielkim bagnie się znalazł, a te poczwary w kącie mogły zakończyć jego żywot. Tylko co zrobić aby nie wyprowadzić szaloną kobietę z równowagi? Właściwie kim ona była? Przez woń krwi oraz mięsa, nie był w stanie nic wyłapać.
- Miły i pomocny? Do końca? Przecież ty mi nie dajesz nawet ani odrobiny gwarancji że przeżyję!
Starał się szarpnąć, ale żelazna blokada nie pozwalała. W dodatku poczuł poprzednie rany.
- Co mnie obchodzą inni! Rób sobie z nimi co chcesz!
Warknął znowu, zaczynając dyszeć. No tak, impulsywność robiła swoje. Nie tylko szkodziła innym, ale jemu samemu. Opadł zaś na stół, wpatrując się w zamaskowaną postać. Poza tym denerwował go brak zęba.
- Ty... TY! Jesteś wampirzycą! Do Diabła! Sama sobie powyrywaj bebechy, a mnie zostaw!
Rzucił, nawet nie słuchając odpowiedzi odnośnie miejsca. Nie powiedziała gdzie dokładnie są, a Niemiec tracił na cierpliwości. Próbował być spokojny, usiłował, lecz agresywna natura nie pomaga. Dopiero ochłonął i to z dość głośnym, nieludzkim wrzaskiem podczas próby użycia mocy. Znowu ciałem aż rzuciło. Oddech stał się głośniejszy, wolniejszy. Wyrwanie kolejnego zęba było niczym w porównaniu tego, co nie dawno przeszedł. Najgorsze jeszcze nadchodziło; naruszenie skrzeli. Warknął kiedy wbito w niego dren, jednak co miał powiedzieć podczas momentu pobierania jego krwi oraz innych wydzielin? Co takiego tracił? Zacisnął szczęki, próbując nie wydawać z siebie żadnych odgłosów świadczących o bólu. Jednak kiedy wystąpił pot na czole, żyły zaczęły aż pulsować, łatwo można było się domyślić jak cierpi.
Myśl... Myśl... Co do cholery niby Schlecht miał zrobić? Kobieta ewidentnie odczuwała frajdę, widząc cierpienie swojego pacjenta. Nawet jakby próbował się szarpać, sprowadziłby na siebie gniew. Ale czekać też nie mógł.
- Czemu robisz to swoim...
Wymusił na sobie z trudem te kilka słów. Licząc, że jednak mu odpowie, że nie skończy się to kolejną utratą zęba.
- Masz do wampirów jakiś uraz?
Doda, wlepiając zmrużone ślepia. Może byłoby dobrze udać, że traci przytomność albo zaczyna umierać?