Sala 1 dla wampirów

Mochi wylądował w szpitalu, a dokładniej w sali żeby sobie odpocząć i dojść do siebie. Stracił wiele krwi, więc koniecznie trzeba było go podpiąć pod worek z krwią. A rany postrzałowe oczyszczono i opatrzono raz jeszcze. Fabio trochę z nim posiedział, rozmawiając z lekarzem. Środki paraliżującące mogły działać, lecz już jego życiu nic nie zagraża. Chłopak musi dużo odpoczywać. Dlatego też opuścili wampira, zostawiając go w spokoju i ciszy. Zapewne ktoś go może niedługo odwiedzić.

zt npc bez Mochi'ego.

O nie, nie, nie. Z dupy! Czy oni wszyscy myślą, że Nene zostawi tak biedaka samego w obcym miejscu? Nigdy, grubo się mylą, jeśli ktoś powiedział, że panna nie na wydaniu nie przybędzie. W dodatku ktoś ją poinformował o stanie Mochi'ego, więc tym bardziej ogarnęła paszczaka i pędem rzuciła się na taksówkę. Zamówiła sobie dojazd do szpitala i to na pełnym gazie, przecież każda sekunda się liczy. Nie no, musiała jeszcze zrobić zakupy, aby wampirowi niczego nie zabrakło. Ba nawet wzięła namiot, który rozbije w pobliżu szpitala, jeżeli ją wygonią. Lelek musi być przy fioletowo włosy wampirze. Czuła tak zajebistą potrzebę opieki nad słabszym.
Wreszcie znalazła się w szpitalu, gdzie przesympatyczny lekarz poinformował o sali w której znajdował się ranny. Oczywiście pierw musiała wysłuchać o ostrożności, wszak idzie do wampira! Ale czy po niej nie było tego widać, że sama nim jest? Mniejsza o to. Nene skierowała się do odpowiedniej sali. Czy szła spokojnie? Skąd! Biegła jak opętana schodami! Po drodze wywróciła jakąś babcie o kulach i wcale nie zwróciła, aby pomóc. Mochi to priorytet! I jak tylko znalazła się blisko, w odpowiednim pomieszczeniu, jej miodowym oczom ukazał się biedny wampir, leżący na łóżku. Lelek o mało nie pisęła z przerażenia i rzuciła się na swojego lubego. Objęła jego szyję, siadając tyłkiem na jego ciele. Czy coś go bolało? To pewnie miłość.
- O mój Boże, Mochi. Co się stało?! Jesteś ranny? Cały? Gdzie Cię boli? Daj, Nene pocałuje i podmucha! - pisków nie było końca. Chwyciła zaraz za torbę z zakupami i wyjęła z niej soczek w kartoniku. Zakupiła ich mnóstwo, tak na wszelki wypadek. Otworzyła go i słomkę wcisnęła na siłę do ust wampira.
- Pij, orzeszku. Soki to same witaminki! - Co za troska, serio. Nene zaraz przytuli twarz pijawki do cyca i ulula do snu. On naprawdę jej potrzebuje.

Spokojnie, nie potrzebuje rodziców, kiedy ma Nene. Dziewczyna nie pozwoli aby wampir był sam i czuł się porzucony, zwłaszcza teraz kiedy jest w szpitalu. Po prostu potrzebował kogoś i tym ktosiem była Lelek. Niezastąpiona i niepowtarzalna. Innej lepszej nie znajdzie, serio. Wiem co piszę.
Nene aniołem? O tak, takim aniołem z rogami i ogonkiem diabełka. Ale powaga, Mochi na szczęście nie umarł... Dziewczyna na pewno by się załamała, jakby zabrakło tego Lenia. I nawet Kyubi nie pomoże, oj nie. Lecz zostawmy smutne tematy. W końcu Mochi jest wśród żywych nadal i to jest najważniejsze.
- Nie bądź głupi. Jesteś w szpitalu. - zaśmiała się wesoło, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. Cieszyła się, że nic mu nie jest. Normalnie kamień z serca i wiedziała, że już nigdy, nigdy go nie porzuci. Sama nawet nie pamiętała o ich bzdurnej kłótni. Chociaż na pewno nie jedyna przed nimi kłótnia o pierdołę, wszak to Nene. Ona jest inna.
Ach, jak ona znała jego potrzeby! Wampirzyca pogłaskała go delikatnie po głowie, a kiedy skończył, szybko odłożyła pusty kartonik na bok. Ma go pocałować? Nene posłuchała od razu. Chwyciła jego dłoni, skoro on nie mógł jej sięgnąć. I wtopiła swoje usta w jego wargi.
- Pocałunki Nene mają właściwości lecznicze i posiadają super moc! - W przerwie, szepnęła mu do ucha i... Normalnie przydusiła go rękoma, tak się do niego mocno tulała i wytulić nie mogła!
- Jaki drań zrobił Ci kuku?! Nene go zabije! - Zaś zaczęła swoją piskliwą przemowę, głaszcząc przy okazji po głowie swojego wampira.
- Nikt już nic Mochiemu nie zrobi, nie pozwolę na to. - zarzekła się, siadając sobie prosto. Oczywiście na potwierdzenie uderzyła się pięścią w pierś. Przysięga pierwsza klasa. A później co? Kolejny soczek. Otworzyła go szybko i podała pod nosek. Niech pije.

Jeśli tak, to musi mieć rodziców. I ktoś tu pisze o oświadczynach?! Nene byłaby w siódmym niebie i nie ważne, iż miała jeszcze tak niski wiek. Młodsze koleżanki z krajów indyjskich etc wychodziły za mąż. Więc czemu ona nie mogła? Choć zostaje jeszcze jedna, najgroźniejsza przeszkoda. Kyubi. Lecz Nene wiedziała w głębi siebie, że ten wampir, nawet by nie zwrócił uwagi na jej zaręczyny, skoro nie dba o miejsce przebywania adoptowanej córki. Dlatego wszystkie jego Ale przynajmie ze wzruszeniem ramion. Ot co, cała słodycz Nene uleciała.
Zawsze jest sobą, Lelek nie ma powodu ani chęci, żeby udawać kogoś, kim nie jest. W tym Mochi ma naprawdę szczęście, Leleka do ukochanych osób nie bywa fałszywa. To nie zgodne z jej przesłodką naturą, noo chyba, że coś uknuła dla zabawy, wtedy może brać podstępem.
- Nie możesz umrzeć. - Oznajmiła poważnie, jakby ten żart ją poważnie zasmucił. Utrata Mochi'ego... Nawet nie chciało przejść przez głowę młodej dziewczyny. On ma żyć, bo inaczej dorwie jego duszę (nie ważne gdzie będzie) i skopie!
Zrozumiana jego tęsknota. Chyba tylko pedał nie tęsknił za tak zajebistą wampirzycą, jaką jest Nene. Zresztą, walić takie gadanie. Mogli w końcu sobą się nacieszyć. Nie mogła przez chwilę przestać go głaskać, a że wzbudzało to w nim uczucie przyjemności, robiła to chętnie i nieustannie. Wszak musi szybko dojść do zdrowia.
- W porządku. Ja nadrabiam za nas dwoje. - Rzekła z kocią mordką, wiedząc iż nikt jej stąd nie zabierze. Może uda się jej dogadać z lekarzem, że chciałaby tutaj zostać jak najdłużej.
Zmarszczyła brwi w poważnej minie, kiedy usłyszała jego odpowiedź. Więc ktoś go po strzelił. Jebany psychopata. Nene z zemsty normalnie zabije!
- Jak wpadnie w moje łapę, przetrące mu kark. - O tak, morderczy ton i zapewne nie zawacha się dopaść łowcy. Zatlucze gada za Mochi'ego. I o jakim znajomym mówił? Poznał kogoś nowego? Ciekawe czy Lelek go zna.
Uśmiechnęła się zaś na jego słowa. Skinęła delikatnie głową, zabierając opóźniony kartonik. Nie potrafiła oderwać od niego oczu.
- Nene już Cię nigdy nie zostawi i nie porzuci. - Ponownie pogłaskała go po głowie i odgarnęła włosy z czoła. Tak mizernie wyglądał. Musiał naprawdę ucierpieć
- A kim był ten znajomy? - zapytała z czystej ciekawości, nie z zazdrości czy podejrzeń. Po prostu lubi wiedzieć.

Nie ma opcji, aby go zostawiła. Mochi to jej lovelas na całe życie! Czy on o tym nie wie? Jeśli nie, to się dowie i to niebawem, wszak Nene darzy go ogromną miłością i uwaga... przerosła ona nawet Kyubiego. Leser numer jeden, muzyk numer dwa. I ba pewno ten drugi nie odbierze dziewictwa dziewczyny, oj nie. Nigdy, nigdy... Chyba, że by ją zgwałcił... a wtedy mógłby zapomnieć o Lelku, ot co. I pomyśleć, straci takiego kociaka. Małego tego, ona nawet nie da mu się dotknąć. Cała Mochi'ego, inni mogą się wypchać.
O tak, delikatna nadal pozostanie. W dodatku zawsze będzie wyglądać, jak czternastolatka. Spotkała ją okrutna przypadłość, o której nawet nie ma pojęcia. I pomyśleć, że nigdy przenigdy nie dostanie dowodu! Ach, co za strata. Skazana na dorosłego.
- Nie rozmawiajmy już o tym.
- Burknęła mu zmartwiona do uszka, łapiąc jego kosmyk włosów i robiąc z nich loczek. Ciekawe jakby wygląd cały w lokach i takich słodkich, fioletowych kokardach. Aż zachichotała, kryjąc puszczek w jego klatce piersiowej. Była twarda jak skała.... za twarda. Popukała w nią, by następnie rzucić mu zaczepy usmieszek. Nie przeszkadzała jej nawet ta ręką wampira, która ją przygniotła i na skutek czego, zaś uderzyła nosem o jego klatę. Oczywiście została tak przez chwilę, rechocząc jak jakaś żaba.
- Jesteś twardy jak beton. Złamałam chyba nos. - Rzekł przygłuszonym głosem, bo przecież nie podniosła jeszcze twarzy. Po prostu nie mogła, bliskość tego wampira nie była do odrzucenia.
- Wytrzymaj jeszcze trochę, Nene będzie tu z Tobą. A Ty masz odpoczywać.
- Co za stanowczość. Aż uniosła swoją głowę, by spojrzeć na twarz wampira. Co mógł dostrzec? Czerwony nos! Na opowieść o znajomym, otworzyła szerzej oczy.
- Znasz tego mordercę?! Jak fajnie. Nene zawsze chciała go poznać, jeśli taki... taki potrzebujący opieki. Wiesz... akwarium, miski, smycz. W końcu się zerwał, widziałeś że ma obroże. Założę się że jakiś brutal przywiązał go do drzewa w lesie. - zaczęła swoją przemowę, tuląc się mocniej do Mochi'ego. Oczywiście że żaden Kanibal nie pokona Fioletowego. On zawsze będzie u niej na pierwszym miejscu w serduszku.

Nie da się zrozumieć kobiet, a tym bardziej Nene. Ona to już w ogóle poziom Hard i tylko weteranii mogą coś zdziałać, chociaż... to też leży pod wielkim znakiem zapytania. Dlatego niech Mochi się już tym tak nie martwił, Lelek mimo wszystko nie porzuci go, no chyba że jak jej Eks Idol, dopuścić się zdrady. Wtedy nie będzie miał co szukać u młodej wampirzycy.
Ależ oczywiście. Nene woli być taka jaka jest teraz, niż stara i pomarszczona. Zresztą, jest wampirem. I takie rzeczy jak dowody osobiste etc, nie powinny ją zanadto interesować. Poza tym Mochi jest zadowolony z jej wyglądu, tym bardziej nie chciałaby się zmieniać.
Porównała go do betonu ze względu na twardość. Nie przeszkadzał jej ten fant, wręcz przeciwnie, czuła się bardzo bezpieczna i podniecona tak wielką męskością wampira. Na odpowiedź, aż uniosła łebek.
- Jesteś gdzieś jeszcze twardy?! Powodz gdzie! Nene sprawdzi! - spodziewał się takiej reakcji? Jeśli tak, to zna tą małą, zboczoną dziewczynkę.
Nie miała nic przeciwko, kiedy tak chował twarz w jej miękkich włosach. Gdyby mogła, sama by tak robiła, o. Bo włosy ma naprawdę śliczne i wiele panien może jej pozazdrościć. Co do zabrania...
- W domu jest Kyubi z jakąś dziewczyną. Zakładam, że nie chciałby nas widzieć. To taki zapatrzony w siebie i w swoje kochanki dupek. Dlatego musisz zostać tu jak najdłużej, chyba że mi uda się załatwić jakieś lokum dla Ciebie i Lelka. - Powiedziała prawdę, nie ma sensu wracać do kancelarii. Mieć burdy o Mochi'ego w domu tego Bufona? Może sama zakręci się w okół pana i poprosi o jakiś chwilowy dom, póki Nene nie stanie na nogi. I właśnie, skąd wiedziała o kancelarii? Zakręciła się w okół jej terenu, wyczuwając zapach przybranego ojca i kogoś jeszcze. Damski zapach.... Ciekawe czy w ogóle martwił się o przemienioną w wampira córkę. Kazał jej wracać, a jego nie było. Miała naprawdę dosyć gada. I to było po niej widać.
Chwila. Zazdrosny o Kanibala? Nene aż się roześmiała cicho, głaszcząc po policzku wampira. Niech nie smuta, nigdy w końcu go nie porzuci ani nie zmieni. Jest jeden jedyny.
- Nie spotkam się z nim, jeśli sprawi Ci to radość. - Rzekła nieco smutnie, wszak ona mogła by mieć mnóstwo pupili. Ale Mochi'ego w żadnym wypadku nie odstawi na drugi plan. Jego pierwszorzędna pozycja jest nie do pobicia.
Ach... No i masz, Mochi udał się w krainę snu, na co Lelek potraktowała go całusem w czoło. Postanowiła go nie męczyć, chyba że przez przypadek ugryzie go lekko w nos.... I tak oczywiście się stało. Ma czas na sen! Ale spokojnie, Nene się podniosła, aby przycisnąć wampira twarz do swoich piersi.
- To komar Cię ugryzł, lecz spokojnie. Nene już go zabiła. - Głupia ściema, co poradzić. Nene już tak ma! Inna i tyle.

Ma jeszcze jakieś twarde miejsca na ciele? Nene chciała je poznać! Porozmawiać z nimi, dotknąć, pogłaskać i zrobić sobie zdjęcie. I kiedy Mochi zgodził się na pokazanie tych Miejsc, ta niemal pisnęła. Pozwoliła aby złapał jej rączkę, ciągnąc ją pod pościel. Dziewczyna zagryzła wargę, jak tylko jej łapka znalazła się na jego kroczu, późniejsze słowa wzbudziły w niej rumieńce... Nie, Nene zrobiła się cała czerwona jak burak. Szybko zabrała swoją łapkę, przykłądając do swojego małego, wampirzego serduszka. Mimo bycia wampirem, jej serce jeszcze oddawało jakiś puls kiedy była czymś podniecona i tak było właśnie teraz.
- Mogłeś mnie uprzedzić, gdzie chciałeś wcisnąć moją łapkę. - Pisnęła, patrząc karcąco na mężczyznę, choć za chwilę uśmiechnęła się szeroko. Zamieszkać u niego w domu? Aż jej oczy się powiększyły, a usta szybko zakryła łapkami, aby nie krzyknąć z radości. Chociaż potwierdziła mu szybkim skinięciem głowy. Chce z nim mieszkać, o rany. I tylko byłby jej.
- To po szpitalu tam pojedziemy! - zadecydowała z poważną miną. Mochi na pewno się z nią zgodzi, wszak jemu też zależało na obecności Lelka, prawda?
Ależ zły o Kanibala! Lelek cmoknęła go w czoło, ujmując jego twarz w swoje drobne dłonie. Kciukami głaskała policzki. Nie musiała go poznawać, naprawdę jej nie zależało, najważniejszy jest Mochi, nikt więcej. A dostanie później...
Po ugryzieniu w nos, wampir ocknął się choć jeszcze nie za bardzo. Mochi zajął się swoją dziewczyną odpowiednio, no ale później się jakoś to rozkreciło. Nie bardzo miała jak uciec z pod jego ciała, był za ciężki, a ona za drobna i za słaba. Miała już powiedzieć swoje trzy grosze, lecz wampir szybko zatkał ją swoimi ustami, na co ona odwzajemniła pocałunek. I zakładam, że Mochi złapał lenia... a to równa się końcem pieszczot.
Mijały dni, noce...które oczywiście wypełniała swoją osobą Nene. Na dzień wyjścia przyniosła wampirowi ubrania, po czym ten został wypisany ze szpitala. I mogli wreszcie nacieszyć się sobą w pełni.

zt Nene i Mochi

Walka była męcząca, jak i ugodzenie w słabości Trevora dało tu spory efekt. Nie uważał jednak całą potyczkę za przegraną. Co prawda padł, będąc skazany na Fergala, jednak obrażenia jakie zadał rekinowi zmusiły go do do porzucenia swoich ofiar. Zresztą nikt nie wiedział co ten zrobiłby z dziewuchami, gdyby faktycznie je zdołał zabrać z kawiarni. A tak wydobrzeją w szpitalu. Trevor także, więc jego duma i ego w żadnym stopniu nie zostało zaniżone. Osiągnął swój cel, kosztem swoim, ale jednak.
Zaczął się budzić, zapewne przyodziany w te śmieszne śpioszki. Zaczął się rozglądać i badać otoczenie. Badał an tyle ile mógł, bo jednak pulsujący łeb, niczym po ostrym chlaniu, dawał sobie znać. Nie podnosił się, a rozglądał się za medykiem, kimkolwiek, kto mógłby mu dostarczyć informacji. Dodatkowo rękami zaczął badać swoje ciało, chcąc się dowiedzieć co mu jest.
- Kurwa!
Warknął niebawem, mimo wszystko chcąc się podnieść, przynajmniej do siadu. Potrzebował krwi by wyleczyć się, a nie leżeć w łózko.

W chwili gdy przybył lekarz Trevor zawiesił na nim spojrzenie. Nadal siebie obmacywał badawczo, próbując sobie przypomnieć, jakie rany i gdzie otrzymał. Lecz jedna widocznie musiała się pojawić tuz po tym jak odcięło mu świadomość. Ignorując pierwsze i kolejne słowa medyka, mrużył ślepia, gdy napotkał bandaże w miejscach gdzie tez promieniował ból.
- Alucard Sepúlveda
Odparł ino tyle, lecz po chwili i dorzucił nazwisko. Wieku jednak nie zdradził, a zapytany o niego ponownie powie mu że nie pamięta, jak to w przypadku wampirów bardzo często i gęsto się zdarza.
- Przeżyje, to nic czemu nie dałby razy porządny posiłek.
Odparł do niego spokojnie choć z chłodem, leżąc jeszcze chwile, zmuszony do tego. Doktorek chciał wiedzieć co się wydarzyło nim przyjechała pomoc medyczna. Wampir jednak wydał się być głuchy na jego zachciankę, bowiem odpowiedział mu pytaniem.
- Właśnie, co z dziewczynkami? Zabrał je ten skurwiel?
Choć nie był agresorem, to jednak patrząc na jego wygląd w dodatku strój, mógł zostać za niego wzięty. Fergal je zabrał? Zabił, nie wiedział.

Numer kontaktowy? Musiał się chwile zastanowić jak on leciał. Kompletnie go nie pamiętał. Telefon był czymś co mało kiedy używał, przez co też nie studiował swojego numery na pamięć. Rozejrzał się za swoimi rzeczami.
Czy ja miałem telefon...
Chwila zastanowienia, po czym zerknie na szafkę pacjenta, by się jej przyjrzeć. Już po chwili zgarnie z niego telefon, który o dziwo dzielnie przetrwał starcie z rekinem, dzięki wbudowanej ochronie. Urządzenie nie miało żadnych bajerów. Klasyczny, po to by dzwonić i ewentualnie pisać wiadomości. Zapoznawszy z komórką, poda medykowi numer, odkładając przedmiot na miejsce. Świadkiem żadnym nie zamierzał być jednak.
- Starcie samców.
Co tu więcej opowiadać. To że działał pozornie po stronie ludzi, nie oznaczało że miał być prostolinijny. Zresztą czemu miałby mówić to wszystko właśnie medykowi? Zerknął na krew którą mężczyzna położył na nim.
-Mogły skończyć znacznie gorzej.
Może dziewczyny nie miały za dobrze, lecz Fergal mógł je znacznie gorzej urządzić. Młode są wyliżą się z ran. Wysłuchał mężczyzny po czym wziął w dłoń woreczek z krwią by z po chwili zabrać się za jego konsumpcje, skoro tak miał być. Nie trwało to długo, a gdy skończy odetchnął z ulgą, przecierając swoje usta.
- Gdzie moje pozostałe rzeczy?
Nie zamierzał tutaj długo leżeć i choć nie wyglądał za ciekawie, to jednak zagrożenie życia mu nie groziło chyba, zresztą nie czuł się jak wrak wampira, a to był dobry znak. Do dziś pamiętał jak Noriko urządziła go o wiele gorzej, co w późniejszym czasie oddał jej podwójnie.

W trybie ekspresowym zabrano Arashiego z karetki na prześwietlenie, pobranie krwi, aż w końcu zostawili go w sali pod kroplówką. Nie miał póki co żadnego lokatora, a nawet jeśli, nie odzyskiwał przytomności to tego nie wiedział. Mei zdecydowała się pojechać do szpitala, ale póki co nie składała wyjaśnień. To pewnie z uwagi na to, że jej ramię budziło wiele pytań, na które niekoniecznie mogli znać odpowiedzi. Udzielono jej wsparcia, oczyszczono i opatrzono ramię, ale nie wypisano do domu. Chuderlak miał więc towarzystwo, ale póki co nie zapowiadało się, by odwiedził go brat, który przepadł jak kamień w wodę.
Nic mu się nie śniło, spał w bezruchu, a właściwie jak kamień. Co jakiś czas przychodziły pielęgniarki, by sprawdzać stan pacjenta, aż jedna z nich zauważyła pogorszenie się stanu. Po dotychczasowej kartotece dało się wyczytać, że Arashi cierpiał na nerwicę najwyższego stopnia, a lek dostosowany do złagodzenia objaw będzie dostępny dopiero jutro. Trzeba było więc wprowadzić do organizmu rozcieńczoną krew, na co wampir nie zareagował poprawnie. Domieszka wody nie mogła zostać przyswojona przez organizm, co utrudniało rehabilitację.

Niespecjalnie chciała dać się zabrać. No bo... po co? Przecież nic jej nie jest! Kij z tym, że zastali ją w takim, a nie w innym stanie. Nic jej nie było. Zdecydowanie. Ta rana to nic...
... koniec końców, i tak dała się zabrać.
Pozwoliła im opatrzyć siebie, ale nie powiedziała, co się stało naprawdę. Mimo wszystko, trochę czasu upłynęło, więc nawet rany nie wyglądały tak żeby robić niewiadomy jaki szum. Do tego dochodził fakt, że mieli kogoś z bardziej poważniejszym stanem.
No dobra... niby jest ok... ale czemu jednak tutaj jestem?!
Westchnęła cicho. Mimo tego pytania, wiedziała, dlaczego skończyła zaledwie łóżko dalej od znajomego wampira. Nie miała serca, by zostawić go całkowicie samego. W dodatku, gdyby odeszła, bez utwierdzenia się co do tego, że się ocknął, zapewne dodatkowo gryzłoby ją sumienie.
Ostrożnie dotknęła palcami bandaż i skrzywiła się zarazem. Usiadła sobie wygodnie na łóżku i wyciągnęła telefon, grając jedynie w wybraną gierkę. Wcześniej wysłała jeszcze wiadomość... może parę... tak czy siak, czarnowłosa nie bardzo co miała zrobić teraz ze sobą. A potrzebowała jakiegoś zajęcia, które pozwoliłoby się jej skupić, by przestała się tyle zastanawiać nad tym, co będzie mieć miejsce.
W końcu nadzieja umiera ostatnia, nie?

Od przywiezienia powyższej dwójki do szpitala minął jeden dzień. Mei była już wypisana tego samego dnia, a Arashiego podtrzymywano przy życiu dodatkowym respiratorem do czasu podania właściwego leku. Oprócz Prefekt nikt nie odwiedził w tym czasie Białowłosego, a po jego braciach ślad zaginął.
Akurat odwiedziny dziewczyny przypadły na moment wybudzenia się młodzika po zaaplikowaniu pierwszej dawki w kroplówce. Dookoła bladobłękitnych oczu jawiły się głębokie sińce wpadające w czerń, sam wzrok wydawał się być nieobecny. Kiedy jednak tuż obok zbliżyła się przyjaciółka, źrenice ewidentnie tkwiły w jej postaci. Wyglądał tak, jakby ktoś wyssał z niego mnóstwo krwi, kto wie czy aby personel medyczny nie połakomił się na darmowego dawcę szlachetnej posoki. Wyraźniejsze niż przedtem kości policzkowe współgrały z głęboko zarysowanym obojczykiem wystającym z dekoltu piżamy. Według statystyk ubyło go dziesięć kilo podczas jednej doby.
Ale to nie aparycja a psychika była najważniejsza. Jakoś udało mu się przetrwać ten atak, a niewątpliwie gdyby nie wsparcie i pomoc Czarnulki, mógłby wcale nie pozbierać się. A tak mógł w długim milczeniu spoglądać na jedyną dziewczynę, która znaczyła bardzo wiele w jego życiu.
- Jak... jak się czujesz? -wyszeptał cicho pamiętając o tym, co spotkało Mei w mieszkaniu braci Schlecht- Wiesz coś... o Fergalu?
Dodał z gulą w gardle, której nie mógł przełknąć. Chciałby pozbierać się jak najszybciej z tego stanu beznadziejności i coś zdziałać. W tej formie skazany jednak będzie na pobyt w szpitalu, którego coraz bardziej nie mógł ścierpieć przez wszędobylskie odgłosy. I nie tylko dlatego. Patykowate ręce pochwyciły się poręczy po obu stronach łóżka i powoli dźwignął się do siadu. Przy najmniejszym wysiłku widoczne były czarne jak smoła żyły wystające z delikatnej, pergaminowej i bladej skórki Otiego. Już cały organizm został "zarażony" najwyższą krwią. Starał się o tym nie myśleć, by nie bać się samego siebie.
- Muszę stąd wyjść... z lekami... najlepiej nie w piżamie...
Mówił to bardziej do siebie, choć dalej nie odrywał lekko przyćpanego wzroku od Długowłosej. Czuł podskórnie, że nie mógł tu zostać za długo.

Było dobrze i niedobrze. Dobrze, bo nie dała się zmusić na pozostanie tutaj, ale niedobrze... bo... bo właściwie nic nie szło tak, jak powinno. Przez ten czas Fergal nie dał znaku życia. Nie chciał się na razie z nią komunikować? Można było jedynie próbować się domyślać. Do tego dochodził stan Arashi'ego... Czarnowłosa nie umiała oszukać samej siebie i wmówić sobie, że wszystko jest w porządku. Nie było. Zdecydowanie nie. A ona nie umiała mu jakkolwiek pomóc.
Pokręciła powoli głową.
- Jest ze mną dobrze - wyszeptała. - Tamte rany to nic. Wiele hałasu o małe zadrapanie - uśmiech zagościł na jej twarzy. - To za mało, by się martwić, nie jestem taka krucha - dorzuciła, chcąc spróbować pocieszyć go chociaż w minimalnym stopniu. No bo... Brakowało informacji o jego bracie. Gdzie go wywiało?
Zmrużyła ślepia, odkładając na moment telefon, gdy dotarło do niej, co próbował zrobić jasnowłosy.
- W takim stanie to prędzej cię przywiążą, byś dał się spokojnie wyleczyć - burknęła, zeskakując z łóżka. - Jeśli chcesz się wydostać stąd jak najszybciej, musisz wyzdrowieć. Przynajmniej zewnętrznie. Tak, byś nie wyglądał na półtora nieszczęścia - dodała do siebie. Uniosła prawą rękę i kciukiem wskazała na siebie. - Nie chcę, byś narażał się jeszcze bardziej. Jeśli stąd spróbujesz uciec, nie dojdziesz daleko. Wykończysz się - fuknęła i posmutniała. Odwróciła wzrok, biorąc w dwa palce kosmyk czarnych włosów. - Proszę, Arashi. Nie każ mi martwić się jeszcze bardziej - szepnęła.
Wtedy usłyszała dźwięk wiadomości.
- Wybacz na moment - momentalnie złapała go do ręki, sprawdzając zawartość. Ta cicha nadzieja, że to pewien, uparty Rekin... nie. Jednak nie. Wiadomość od dyrektora. Delikatnie zadrżała jej ręka, a ona przez sekundę czuła chęć rzucenia sprzętem. Najlepiej o pobliską ścianę. Głównie świadomość, że potrzebowała jeszcze tego przedmiotu sprawiła, że nie przyczyniła się do rzutu. - To dyrektor. Jestem potrzebna - Mam robić za przewodnika? No świetnie... jakbym nie miała co teraz robić. Spojrzała na szlachetnego, wypuszczając powietrze.
- Poproś, by dali ci krew. To może sprawi, że szybciej poczujesz się lepiej i opuścisz szpital - podpowiedziała mu. Nie chciała jednak, by opuszczał to miejsce. Wyglądał bardzo źle teraz. A jej nawet nie było przypilnować, by nie zrobił głupot. W końcu, może dyrektor by zrozumiał sprawę, ale pewnie zacząłby zadawać niezbyt fajne pytania, na które nie mogłaby i tak odpowiedzieć.

Świadomość, że chociaż u jednej bliskiej mu osoby sprawy rozjaśniały się na jej korzyść było rzeczywiście ulgą. Mei miała się dobrze, aczkolwiek ciągły stres, na który była narażana czy to przez braci czy przez obowiązki musiały już wpłynąć na jej psychikę. Potrzebowała oddechu, odpoczynku, a tu nic nie zapowiadało się na wolne. Była silną wampirzycą, co chwaliło się. Już niejedną potyczkę słowną i fizyczną odbyła z Fergalem, z namolnymi uczniami, we własnym prywatnym życiu. Przed nią jeszcze wiele, lecz satysfakcja z dobrze wypełnionych zadań motywowała do działań. Albo po prostu nie miała większego wyboru.
- Od razu martwić się... nie chcę, żebyś i Ty wpadła w tarapaty i tyle.
Mruknął nie chcąc przyznać się, że roszyfrowała jego pytanie z taką łatwością.
Tak czy siak mogła zostawić Otiego, a trwała przy nim aż do momentu pobudki. Nie dziwił się, że nie popierała jego pomysłu o ucieczce ze szpitala, do którego de facto zmusił dziewczynę, by zaprowadziła go. Jednocześnie był wściekły, że jak ta kula u nogi tylko ciążył na sprawie i pogarszał skuteczność odnalezienia upartego Rekina. Mei miała rację, nie wyjdzie stąd, nie wyjdzie z tego pokoju, a co dopiero z budynku. Nie wiedział, gdzie jest zlokalizowane ich mieszkanie. Gdyby tak często nie tracił przytomności albo nie byłby przewożony środkami transportu po Yokohamie, miałby lepszą orientację w terenie.
Ale tak naprawdę to postawa dziewczyny przemówiła do niego najbardziej. Mówiła mądrze, nie przez pryzmat gniewu, że Fergal ją skrzywdził. Musiało jej zależeć na Niemcu, skoro otaczała opieką nawet jego brata. Poradziła, jak mógłby przetrzymać pobyt w szpitalu, że to jedyne rozsądne wyjście. Ponadto jej szept wbił ostatnią szpilę w mur oporu i rozsypał go na pył. Wyczuł w jej słowach szczerość, gdy poprosiła go ostatecznie o pohamowanie się z wędrówkami za Zaginionym.
Uchwyt na poręczach zelżał. Opadł lekko plecami na poduszkę. Wciągnął przez obolałe płuca dużo powietrza, by wyrzucić je przy świszczącym wydechu wyrażającym rezygnację z wariackiego pomysłu, który motywowany był desperacką potrzebą dowiedzenia się, co u Rekina. Kiedy Mei wyjawiła, co zwiastował telefon i dopowiedziała o krwi, Białowłosy już nie cofnął się przed decyzją, jaką podjął. Była trudna, ale jednocześnie logiczna zważywszy na okoliczności.
- Dobra, zrobię to dla Ciebie. Zostanę tu, ale góra dwa dni... dłużej nie wytrzymam.
Uciekł wzrokiem z Czarnulki, po czym wpatrywał się tępo przed siebie ze skrzywionymi ustami, które nijak przypominały uśmiech. Cienie wokół oczu na bladej cerze zdominowały oblicze wampira, gdy ten przymknął powieki. Bardzo szybko opuściły go siły, musiał na nowo zebrać je i trzymać przy sobie. Wydawał się być kruchy i łamliwy jak suche patyki, lecz jego umysł ku uciesze przyjaciółki pracował dość dobrze. Na tyle, by nie upierać się przy niemożliwych do wykonania pomysłach.
Wampirzyca miała też drogę wolną, by iść wypełniać swoje obowiązki jako Prefekt. Arashi nie zatrzymał jej swym buntem, ale zanim rozstali się, odezwał się jeszcze w stronę Czarnowłosej:
- Mei? -otworzył niemrawo jedną powiekę, a przekrwione oko skierował na jej sylwetkę- Jak to wszystko się skończy... zapraszam na karaoke do mojego pokoju.
Było to bardziej stwierdzenie niż prośba, ale po spokojnym obliczu Otiego dało się wyznać, że nie gniewałby się, gdyby dziewczyna przez jakiś czas ograniczyła wizyty u Schlechtów. W każdym razie mimo wszystko była mile widziana przez Białowłosego, a czy Fergal nie będzie mieć nic przeciwko... to już sprawa między braćmi.
Wreszcie zmrużył oczy i ponownie oddał się w objęcia Morfeusza. Tym razem spokojniejszy niż jeszcze sprzed kilku minut temu, gdy marzył o jak najszybszej ucieczce.