Pokój Sarah i Kotori

Ten pokój bynajmniej nie był wypełniony radosnymi wspomnieniami przez Kotori. Zdecydowanie więcej panowało tu negatywnych emocji, strachu, bólu i złości, które nie dawały nic innego po za rozpaczą i odbierały chęci do dalszego działa.
Dlatego też Kotori naprawdę się ucieszyła, że wreszcie ktoś został jej przydzielony. Miała już dosyć snucia się po kąta i rozpamiętywanie tego i owego. Nie dało się pozbyć tych wspomnień, które zapadły w pamięć. Istniała jednak możliwość dodania to tych złych nowych - kolorowych, radosnych - które stanowiły by kontrast dla tego, co już się wydarzyło.
- Urodziłam się w Tokio - powiedziała Kotori uśmiechając się lekko widząc, jak Sarah nie może naleźć sobie miejsca. - Jedna mama jest Europejką, a taty mama pochodzi z Rosji. Więc nie mogę powiedzieć, że jestem rodowitą Japonką, chociaż tak się czuje. Tu się wychowałam i spędziłam całe swoje obecne życie. Nie wykluczam, że chciałabym kiedyś trochę podróżować, więc może jednak zahaczę kiedyś o Londyn.
Na razie było jeszcze za wcześnie na planowanie swojego życia, bowiem Kotori nie posiadała sprecyzowanych planów na przyszłość. Miała może mgliste pojęcie, co chciałaby robić, ale jak na razie daleko było do realizacji, czy podjęcia konkretnych kroków.
- Można wiedzieć, co przywiało cię aż z Europy do Azji?

Co do kolorów, barwna osobowość Sary bez wątpienia wprowadzi ich dużo. Z radością też nie będzie kłopotów, jeśli Kotori nie będzie się śmiała razem z nią, to z niej na pewno.
Do dziewczyny dotarła informacja o urodzeniu się w Tokio, lecz pozostała część była zbyt skomplikowana, pokiwała głową próbując zrozumieć zawiłości pochodzenia Kotori, lecz ni w ząb ich nie rozumiała. By zrekompensować braki uśmiechnęła się szeroko i znowu poprawiła na łóżku... Co do podróży Sarah zwiedziła wiele, szybko się nudziła i rozpraszała, a wycieczki po Europie i Azji zajmowały ją na dłuższą chwilę, nie sprawiała również kłopotu rodzicom i rodzeństwu.
-Przywiało?-uniosła brwi i ułożyła usta w literkę "o". Na jej twarzy pojawił się skutek skomplikowanego procesu myślowego.-Aaaaa! Chodzi dlaczego tu przyjechałam! Jeszcze nie pamiętam dobrze wszystkich słówek, zwłaszcza tych potocznych-uśmiechnęła się i jeszcze raz zmieniła pozycje stóp- A przywiało mnie z ciekawości nudy. Japonia to taki piękny kraj, tradycja plus nowoczesność, no i moda!-krzyknęła radośnie i klasnęła w dłonie.

- Rzeczywiście Japonia jest pięknym krajem - zgodziła się Kotori. - Byłam parę razy na Słowenii, ale zdecydowanie bardziej odpowiada mi moja ojczyzna.
Cóż, może faktycznie dla Sarah ciężko było przyswoić potok słów Kotori, skoro jeszcze nie do końca opanowała idealne posługiwanie się japońskim. Nie ma więc nie powinna tak wyskakiwać na raz z dosyć długą wypowiedzią.
Teraz już to wiedziała i nie miała zamiaru zasypywać nowej koleżanki nadmiarem słów. Dlatego też postara się mówić mniej i nieco wolniej. Dla niej mówienie po japońsku było czymś naturalnym, ale było to oczywiste, bo spędziła tu całe swoje życie.
- W każdym razie, gdybyś miała jakieś problemy ze zrozumieniem czegoś na lekcjach możesz z tym przyjść do mnie. Chętnie pomogę. Japoński może wydawać się trudny.

-Japoński jest trudny.- poprawiła grzecznie koleżankę i wykrzywiła lekko usta na samo wspomnienie początków nauki tego języka. To, że mogła rozmawiać i zrozumieć Kotori było dla wielkim sukcesem.- Chętnie zgłoszę się po pomoc.-uśmiechnęła się i podniosła z łóżka- a teraz muszę się rozpakować, trochę tego jest...-podrapała się po głowie i rozejrzała wokół- pokażesz mi gdzie mogę kłaść rzeczy i które półki mogę zająć?

- Jasne, że tak
Kotori wstała z łóżka i pokazała Sarah, gdzie może położyć swoje rzeczy. Naprawdę się cieszyła, że te cztery ściany wreszcie nabiorą nieco życia.
Gdy wreszcie skończyły rozpakowywanie, Kotori czuła się nico zmęczona, lecz było to przyjemnie zmęczenie. Już dawno nie spędziła dłuższego czasu, z inną osobą nie martwiąc się bezustannie, czy owa osoba za chwilę nie rzuci się jej do szyi.
W każdym razie pogawędziły trochę, a Ko-chan starała się nieco wspomóc koleżankę w wymowie poprawnej japońskiego.
Czas minął szybko, a Akiyama musiała jeszcze iść pobiegać, żeby rozruszać ciało. Szybko się przebrała i rzuciła Sarah pożegnanie i wyszła.

z/t