Eksperyment - Levy

Dziewczynka wpadła jak śliwka w kompot. Akurat musiała stać na drodze szalonego naukowca, który bez wahania ją zaatakował! Nie bawił się w żadne rozmowy poznawcze. Obowiązek nakarmienia nauki wzywał głośniej, niż chęci na poznanie nowej ofiary. Poza tym dziewczynka okazała się zbyt urocza aby pozostawić ją bez żadnej krzywdy, a Hiro już miał w głowie obraz jej jako słodkiego zwierzaczka z ogonkiem i dwoma odstającymi uszkami. Może stanie się szopem? Kto wie?
Po zabraniu z środka ulicy, dotarł do ponurego Zamczyska znajdującego się za cmentarzem. Tam miał swój mały raj - Laboratorium i tam właśnie Finny się znalazła. Na stole operacyjnym! Rozebrana do gołego, odwrócona na brzuch i przypięta pasami. Oczywiście kajdanki na blokadę mocy także zostały użyte. Przezorny zawsze ubezpieczony. Kilka kroplówek, worek z krwią i sprzęt odpowiedzialny za większość zabiegu. Teraz tylko czekać aż jego piękna wampirzyca się ocknie, a on może rzec je, że musi poddać się woli nauki. Chwilowo tyle.

Jednak urządzanie sobie spacerów o późnej porze nie był najlepszym pomysłem. Niby wampir jest zapewniony, że nie jest zwykłym człowiekiem, ma swoją siłę i da sobie radę, kiedy nagle ktoś zaatakuje z zaskoczenia. Niestety kiedy stanęła na drodze Hiro, Levy nawet nie zdążyła zareagować na to co się stało. Była tak przerażona, że nie pomyślała nawet o użyciu teleportacji jako drogi ucieczki.  W końcu utraciła przytomność a wtedy została przewieziona do laboratorium Hiro. Trochę czasu minęło nim się ocknęła. Kiedy otworzyła oczy wszystko było niewyraźne. Rozejrzała się powoli mrugając kilka razy, żeby odzyskać ostrość. Po chwili widziała wszystko dobrze, wyraźnie. Pomieszczenie przypominało wielką piwnicę, czyli jedną z tych rzeczy, których Levy boi się najbardziej. Chciała się poruszyć, podeprzeć jakoś ale bez skutku. Jej ręce, nogi jak i całe ciało było wręcz skrępowane paskami. Czuła się bezsilna, no i było jej okropnie zimno. Oddech Leander znacznie przyśpieszył, kiedy zauważyła Hiro. Zaczęła się panicznie wyszarpywać. - Wypuść mnie. -powiedziała stanowczo, a jednak jej głos odrobinę się łamał ze strachu. Prawdę mówiąc, to nawet nie miała nadziei na to, że osobnik jej posłucha.

Wypuścić? Hiro nie po to się trudził, żeby teraz biedną wampirzycę wypuścić wolno. Poza tym prośba aż nadto zbędna. Ale co się dziwić? Szlachetny rozumie. On zresztą zawsze rozumiał swoje ofiary, którym od zawsze zamierzał pomagać poprzez wykorzystanie nauki. Ta dziewczyna według niego była za słaba na brutalny świat otaczający ją i jej zapewne najbliższych. Chciał pomóc! I tak też się stanie, nie ma odwrotu. Szlachetny już tak postanowił, a danego słowa nie zamierza łamać. Przynajmniej w kwestii nauki. Ona jest ponad wszystko.
- Rozluźnij się złociuchna. - raczej wątpliwie, że uspokoił wampirzycę. Nie ingerował oczywiście w jej emocje. Zaślepiony własnymi naukowymi, chorymi wizjami zapomniał, że ludzie oraz niektóre wampiry strasznie odczuwają przeróżne bodźce. Wreszcie podszedł do stolika. Warto zapamiętać, że już był przyodziany w kitel oraz maskę i rękawiczki ochronne. Takie jak mają lekarze przy operacjach.
- Staniesz się prześlicznym szopem, moja miła. Nie bój się. - mówiąc jakże ciepłe słowa, począł ją głaskać po włosach. Wreszcie sięgnął po skalpel, jaki leżał na stoliku obok na odkażonej tacce. Drugą ręką nałożył maskę na jej twarz, taka jak stosuję się do narkozy.
- Do zobaczenia. - Ostatnie słowa Levy przed przemianą? Masz teraz szansę.

Nie do wiary, że akurat tak trafiła. Miała spędzić miło czas, odetchnąć z ulgą, ewentualnie pójść poimprezować.. a wylądowała w piwnicy. Już sam fakt, że miejsce w którym teraz przebywała całkowicie skrępowana należało do miejsc których się najbardziej boi. Nawet nie wie co jest powodem tej fobii. Wiele rzeczy dla Levy było niezrozumiałych, na które chciała znaleźć jak najszybciej odpowiedź.. teraz jednak nie miała takiej szansy. Kto wie, może po tej całej przemianie zapomni o wszystkim co przeżyła dotychczas. Zapomni o ludziach, których spotkała, zapomni też kim jest? Możliwości jest sporo no i prawdopodobieństwo jest spore.
- Rozluźnij? Niby jak. - zapytała, sycząc wręcz przez zęby. Miała ogromne pretensje o to, że znalazła się akurat w konkretnym momencie na celowniku Hiro. Gdyby zjawiła się odrobinę wcześniej, lub później... nie leżałaby teraz na tym stole. - Jestem zamknięta w cholernej piwnicy i przywiązana do cholernego stołu operacyjnego. - odparła półgłosem, marszcząc czoło ze złości.. - Jak mogłabym się rozluźnić... - dodała jeszcze ciszej, nieco drżącym głosem.  Słysząc jednak jego dalsze słowa.. po prostu przeraziła się bardziej. Otworzyła szeroko, nieco zaszklone oczy i powoli odwróciła głowę w jego stronę. Znowu próbowała uwolnić skrępowane ciało wierzgając, bez skutku. Po dłuższej chwili tylko znieruchomiała, bez żadnej nadziei. Spoglądała tylko pusto w jeden punkt. Nawet na jego ostatnie słowa nic nie powiedziała. Nim tylko zamknęła oczy to na niego spojrzała ostatni raz i uroniła jedną łzę. Obraz stawał się coraz bardziej niewyraźny, aż po prostu zamknęła oczy, uśpiona narkozą.

Życie nie jest bajką. Napotykają nas różne nieszczęścia i nie mamy na nich żadnego wpływu. Levy los spotkał okrutny ale nie do przesady. Hiro przecież nie chciał jej skrzywdzić. Chciał dać lepsze, wygodniejsze życie i przede wszystkim sprawdzić czy coś polepszył w swoich eksperymentach. Chociażby dokładniejsze cechy wyglądu! Zachowania! Cokolwiek!
Uśpiona wampirzyca została całkowicie poddana na łaskę szlachetnego, który już zabrał się za operację. Pierw uruchomienie sprzętów odpowiedzialnych przy zabiegu - miały one skuteczniej zaaplikować potrzebne chip'y. Precyzyjna, komputerowa jakość. A dzięki sterowaniu tak genialnego umysłu jak Hiro, uczynił to bez problemu. Oczywiście pierw naciął plecy wzdłuż kręgosłupa pacjentki, a później na karku. Każde zmiany w organizmie miał wypisane w specjalnym do tego programie (sam go stworzył). Przy okazji przyglądał się jak ciało Levy ulega zmianie. Wyrastają uszy, powoli ogon... Zapewne też nieco sierści i pazury. Czy zmieni się także myślenie? W każdym razie zabieg trwał kilka godzin. Pozszywał dokładnie ofiarę, wysmarował ją maściami nieregenerującymi, tak aby nie była w stanie połapać się, że grzebano w jej kręgosłupie. Tam właśnie zostały umieszczone wspomniane powyżej chipy, mające na celu zmienić kot genetyczny, a gwoli ścisłości wampirzy kod zmiesza się ze zwierzęcym. Nie wypuszczał jeszcze swojego dzieła. Musiał przeprowadzić jeszcze kilka badań i dopiero zwróci jej wolność.

Twoja postać wybudziła się już z narkozy. Możesz uznać, że już ma cechy szopa.

Trudno powiedzieć jak długo działała narkoza. Nie czuła niczego co się z nią działo, prawdę mówiąc przez krótką chwilę była jak warzywko. Jednak po chwili, kiedy narkoza całkowicie przestała działać, Levy gwałtownie się przebudziła. Ze strachem nieco bardziej wymalowanym na twarzy niż wcześniej. Zaczęła się wiercić i wyszarpywać, kuląc nieświadomie ogon. Nic dziwnego, nie miała pojęcia gdzie się znajduje, co się z nią stało, dlaczego została przywiązana do tego stołu.. przez chwile nawet utraciła świadomość kim jest. Po krótkim czasie ciągłej paniki i niepokoju, po prostu się uspokoiła, czujnie rozglądając się po pomieszczeniu. Leander im dłużej wpatrywała się w piwnicę, tym bardziej ona zaczynała coś przypominać. Im bardziej jednak nad tym myślała, powoli, stopniowo zaczął się ból głowy, który stawał się coraz większy i bardziej upierdliwy. Syknęła z bólu i spojrzała na Hiro. - Ty.. Kim jesteś? - mruknęła już spokojniej. Ta cała przemiana prawdopodobnie w jakiś sposób wpłynęła na jej pamięć. Czyżby powodem tego był strach, który ją objął przez przemianą? To bardzo możliwe. - C-co to za miejsce?..

- Hiro, Twój stwórca. Musisz zapamiętać, że od teraz wiem gdzie będziesz i w każdej chwili mogę Cię wezwać. Ale na tą chwilę jesteś wolna! - Tyle z wyjaśnień. Levy na nowo została uśpiona, po czym odblokowana z pasów zabezpieczających. Zbadał. Przyodział ją z powrotem po czym ściągnął ze stołu operacyjnego. Za użyciem samochodu odwiózł ją z miejsca z którego została uprowadzona. Lecz zanim została wypuszczona, Hiro usunął jej wspomnienia z miejsca pobytu w laboratorium, zostawiając pamięć jedynie o sobie. Niech myśli, że uszy i ogon same wyrosły.

Jesteś wolna. Miłej gry jako Szop. : )