Śpiąca (Wampirza) Królewna

Gdy zasypiam, wypowiadam cichą modlitwę, prosząc o zachowanie mojej duszy w tym, nieruchomym jak posąg ciele. "Chroń mnie nocą, i zbudź gdy nadejdzie świt" - jakże naiwna to modlitwa, kierowana do kogoś kto nie istnieje...do jakiejś wszechobecnej, wyższej energii, która przez ludzi nazywana jest Bogiem. Tak przynajmniej sądzę. To okropnie głupia myśl, bo przecież ani ona ani inni jej podobni nie są ludźmi, dlaczego więc składać prośby do czegoś co wykreował i czcił człowiek? - te myśli kołatały jej w głowie za każdym razem gdy wizje jej wiekowej hibernacji zaczynały rozmazywać rzeczywistość.
Nie powinna mieć do tego prawa, albo raczej nie powinna myśleć jak małe dziecko, wyczekując cudu, który nigdy nie nadejdzie. A jednak ludzkie wyobrażenia życia i śmierci, i tego co potem od zawsze ją intrygowały. Szczególnie gdy tkwi w stanie tego "zawieszenia", jej myśli krążą wokół kwestii egzystencjalnych, błądząc i dumając, dumając i błądząc...krążąc po ciemnym, zimnym pustkowiu wieczności w jakim przez sto lat zapieczętowana jest jej świadomość.
- Mówią, że każdy na ziemi ma takie niebo, czyściec i piekło, na jakie zasługuje - ciemność pochłaniała każdą myśl ciemnowłosej, nie dopuszczając do tego by została usłyszana poza granicami jej umysłu. Czym więc ona sobie zasłużyła na taki nie inny żywot? Nie mogła być nawet nazwana wampirem...wampiry nie wiodły tak niepewnej, niestałej egzystencji - cieszyły się nieśmiertelnością, młodością, siłą...nie musiały wyczekiwać dnia kiedy ich powieki stają się tak ciężkie, a ciało tak wiotkie, że nagle czujesz jakby ktoś wyssał z ciebie całą energię, a kontrola nad własnym ciałem ulatuje gdzieś w eter.
Tak jest z nią...co kilka lat zasypia i budzi się kilkadziesiąt, a nawet sto lat w przyszłości...i nic już nie jest takie jak było, gdy zamykała oczy, świat, miejsca, ludzie, rzeczywistość - wszystko jest inne.

Dlatego jedynym, nikłym światełkiem w tunelu od zawsze były jej moce - dzięki połączeniu ze snem żywej, myślącej istoty mogła od czasu do czasu mieć wgląd w to, jak świat wokół się zmienia, gdzie wędruje jej ciało, przez kogo jest strzeżone. Oczywiście w stanie hibernacji jest zwykle zbyt słaba by kontrolować czyjś umysł, czyjś sen, więc bycie pobocznym obserwatorem w czyjejś świadomości musiało wystarczyć...i zwykle wystarczało, choć naturalnie wolałaby czasem zostać przynajmniej zauważona. Na sekundę, na minutę, na to jednak szanse były nikłe, zerowe.
To był jej trzeci cykl hibernacji, i tym razem jej cielesna powłoka została przetransportowana daleko od jej ojczyzny. Rozumiała dlaczego, ród Hiou chciał zatrzeć wszelkie ślady swoich szemranych, zdradzieckich interesów, a łowcy tylko czekali by ją odbić i ujawnić wszystkie brudy.
Tym razem trafiła do miejsca położonego gdzieś w Chinach, a przynajmniej tak mogła wywnioskować, widząc sny i myśli mnicha, który strzegł jej ciała skrytego w katakumbach świętego miejsca.
Nie rozmawiała z nim w snach...patrzyła jedynie na jego upływające życie, marzenia, obawy, zmartwienia.

Jednak nagle coś się zmieniło. Mnich ucichł. W tej ciemności nie była już w stanie odnaleźć niewielkiego światełka nadziei jakim był jego umysł. Cisza,  mrok...nic. Trwało to jakiś czas, czekała cierpliwie, lecz z każdym kolejnym dniem miała coraz mniej wiary, czuła, że coraz mniej jest w niej z żywej istoty, bez tego połączenia.
Niespodziewanie w otchłani mignął jakiś blask, który czym prędzej postanowiła przechwycić i wchłonąć, by móc jeszcze raz spojrzeć na świat czyimiś oczami. Gdy jednak weszła do obcego jak dotąd umysłu, oczekując kolejnego mnicha, może zwykłego, przypadkowego gościa świątyni, którego jaźń nie będzie rejestrować jej obecności, nie oczekiwała takiego obrotu spraw...oh jakże się pomyliła.

Ujrzała przed sobą znajomy ze snów mnicha obraz przyświątynnego ogrodu, z fontanną w samym jego centrum. Jednakże postać, która jak się okazało była autorem tejże sennej wizji, nie wyglądała zupełnie jak mnich...ani nawet jak człowiek...czy też wampir. Choć ciało było całkiem ludzkie, to jednak elementy wilczej natury z nim połączone, czyniły z ów nieznajomego wyjątkowo osobliwą figurę. Pierwszy jej wniosek był taki, że mnich po prostu tym razem śnił o bardzo dziwnych rzeczach...
- Czyżby przemęczenie? A może wpływ jakiegoś świętego rytuału...O bardzo dziwnych rzeczach dziś śnisz przyjacielu - mruknęła podchodząc kilka kroków w kierunku niespotykanej istoty.

Wygląd nieznajomego był zdecydowanie niecodzienny. Nawet ona, wampirzyca zapadający w stuletni sen, mogła odróżnić zwykłą aparycję od czegoś unikalnego, osobliwego, a ten przypadek zdecydowanie należał do osobliwości.
Sama była dosyć intrygująco wyglądającym tworem - ubrana w śnieżnobiałe kimono, krocząca bez butów z długimi włosami o barwie ciemnej czekolady, spływającymi po nieskazitelnym materiale delikatnymi falami. Nie pamiętała czy w takim stroju zapieczętowano ją w katakumbach świątyni, lecz po prostu to odzienie było najprostsze do wyobrażenia, nie wymagało zbyt wielkiego wkładu, toteż mogła skierować pozostałą energię swej świadomości na połączenie z czyimś umysłem od czasu do czasu. Poza tym zwykle nie musiała się martwić o czyjąś reakcję, ze względu na fakt, że sny osoby trzeciej zwiedzała jako obserwator, niewidzialny dla właściciela owego snu. Dlatego też reakcja i przede wszystkim odpowiedź nieznajomego na jej komentarz wysoce ją zaskoczyła.
- Ty mnie widzisz... - wyszeptała. Nie było to bynajmniej pytanie, po prostu ciche relacjonowanie tego co właśnie ów czarna postać jej uświadomiła swym, niezbyt uprzejmym tonem. Mogłaby się oburzyć ze względu na ten zjadliwy ton, lecz czarnowłosy miał rację...w końcu wtargnęła do jego snu nieproszona. Niemniej, zrozumiała coś bardzo ważnego w tym momencie.
- To znaczy, że on...odszedł - referowała tu do mnicha - jej strażnika z którym mentalnie łączyła się dziesiątki razy. Był to człowiek o wyjątkowej naturze umysłu, bo choć jej nie widział i nie słyszał to z jakiegoś powodu zawsze wyczuwał jej obecność w swej świadomości. Zawsze gdy widziała do we śnie, wypowiadał jedno zdanie, tonem przepełnionym troską "Mam nadzieję, że zaznasz tu odrobiny odpoczynku, nim wrócisz na pustkowie wieczności, przyjacielu".
Mnich nie wiedział, czy gość w jego śnie to kobieta czy mężczyzna, lecz Renie to nie przeszkadzało, bo choć słowa mężczyzny były niby rzucane w eter, to wiedziała, iż zaadresowane są do niej.

Co do czarnowłosego jegomościa, dziewczyna natychmiast zauważyła jego wilcze uszy, ogon i wszelkie inne zwierzęce cechy no i...była wręcz zafascynowana owym widokiem! Głównie dlatego, że kochała zwierzęta, lecz była to miłość nieodwzajemniona. Jej zmienione DNA było nawet jak na wampira dość dziwne, a żywe istoty to odczuwały, więc trzymały się od niej z daleka. Nie było więc mowy o posiadaniu jakiegokolwiek zwierzęcego pupila.
Zachowała jednak stoicki spokój, bo nie to było tematem całej konwersacji.
- Nie rozumiem...skoro jego już nie ma...czemu znalazłam się w twoim umyśle - znów wypowiedziała swoje dumania na głos.

Gdy nieznajomy odezwał się, kierując swe słowa bezpośrednio do niej, oczy Rei nieznacznie się rozszerzyły na znak wyraźnego zaskoczenia całą sytuacją. Więc to nie był jedynie psikus jej świadomości, to nie fatamorgana wytworzona przez jej śpiącego umysłu, on na prawdę ją widział! Kolejna hibernacja, tyle długich lat przespała, obserwując w ciszy i zapomnieniu sny innych, a teraz nareszcie spotkała kogoś takiego, niezwykłą istotę na którą mogła patrzeć, rozmawiać i otrzymywać w zamian to samo.
Nagle chciała wiedzieć więcej o stojącym przed nią, czarnowłosym jegomościu o wilczych cechach. Wszak nie była pewna czy taka sytuacja zdarzy się jeszcze kiedykolwiek! Być może to jednorazowy "błąd", który przeistoczył nikłe połączenie w prawdziwe przenosiny do czyjejś świadomości, może taka okazja już się nie nadarzy? Może to jedna szansa na Bóg wie ile stuleci?
Nie czekała na znak zesłany z nieba, postawiła kilka pospiesznych kroków w kierunku tajemniczego właściciela snu a jej dłonie czym prędzej chwyciły jego dłoń, przyciągając nieznacznie do siebie. Nawet ten wirtualny "kontakt fizyczny", choć tak na prawdę jej ciało nie rejestrowało dotyku, to jednak samo wyobrażenie było wyjątkowo realne.
- To niesamowite! Dekady przemijały, a ja mogłam jedynie zerkać w czyjeś sny jak duch, niezauważona. Wybacz moje podekscytowanie, ale to pierwszy raz kiedy właściciel snu mnie widzi. - jej burgundowe oczy nawet na chwilę nie opuściły jego złocistych tęczówek - Nie mam pojęcia jak to się stało, może to jedynie chwilowa anomalia...to nie ważne! Powiedz, czy jesteś następnym strażnikiem? Czy to ta sama świątynia co przed laty? Wyglądasz bardzo osobliwie, nie pojawiałeś się w snach poprzedniego strażnika, długo tu jesteś? Nie, zaraz, na pewno bym Cię widziała, nie ma mowy żeby on nie myślał o kimś tak unikalnym...uszy, ogon, niemożliwe żeby nie śnić o kimś tak oryginalnym... - no co? Pierwszy raz od dziesiątek lat mogła na prawdę do kogoś coś powiedzieć...nic dziwnego że potok słów od tak popłynął. Dziw, że jeszcze nie zabrakło jej pomysłów i oddechu, choć z drugiej strony to tylko wytwór ich psychik, więc technicznie nie potrzebują tu tlenu.[/b]

//a, wybacz za oczka, pomyliły mi się kolory ^^''//

Czarnowłosy najwyraźniej nie spodziewał się takiej reakcji ze strony dziewczyny, więc przestawił się na stan gotowości na wszelką ewentualność. Choć jego obawy zdradzały uszy i ogon to jednak Rei w tym momencie nie zwracała na to dużej uwagi, będąc zbyt zaabsorbowaną samą jego obecnością i ich rozmową. W końcu jej towarzysz się odezwał, pragnąc zatrzymać pęd jej słów. Wtedy dopiero zdała sobie sprawę, że to faktycznie mogło być za dużo pytań na raz, no i przede wszystkim nie miał obowiązku odpowiadać na żadne z nich osobie, a raczej wątpliwemu istnieniu które ujrzał we śnie.
Puściła jego dłoń odstępując krok w tył, by dać mu więcej przestrzeni.
- Ah, wybacz - posłała mu delikatny, przepraszający uśmiech, jak najbardziej szczery - Chciałam po prostu wiedzieć co się teraz dzieje tam...w realnym świecie - jej słowa brzmiały do prawdy dziwnie. Senna iluzja, która jest tak ciekawska? A to dziwaczne rzeczy się dzieją.
Gdy usłyszała od niego, że odpowie tylko gdy spotkają się twarzą w twarz, jej wyraz twarzy, choć na pierwszy rzut oka niewiele się zmienił, nadal się lekko uśmiechała, to jednak wzrokiem powędrowała gdzieś w przestrzeń.
- To będzie raczej trudne do wykonania... - zaczęła - ...bo widzisz, w prawdziwym świecie nie mam kontroli nad swoim ciałem. Więc prawdopodobnie nigdy się tam nie spotkamy - wyciągnęła ręce w górę przeciągając się i wypuszczając z płuc powietrze - Aaahhh to chyba pierwszy raz kiedy czuję się we śnie tak żywa...tak prawdziwa! - odetchnęła znów z wyraźną ulgą. W porządku, nie musiał odpowiadać na pytania...cieszyła się samą obecnością, rozmową.
Nagle niebo zmieniło kolor, zaczęło przybierać barwy delikatnego różu, pomarańczu, czerwieni...a w oddali, słońce zaczęło skrywać się za horyzontem. Reina z jakiegoś powodu czuła, że to ona spowodowała nagłą zmianę pory dnia...w każdym razie odczuwała niejakie połączenie własnego nastroju z przepięknym, kojącym zachodem słońca, który właśnie czarował swym subtelnym urokiem. A może jednak to właściciel ów sennej jawy zmieniał rzeczywistość?
Dotychczas ciemnowłosa mogła coś takiego uczynić jedynie gdy korzystała mocy w stanie swojej świadomości, nie podczas hibernacji. Dziwne...przedziwne. Nie zamierzała w żadnym razie wykorzystywać swojej mocy przeciwko swojemu towarzyszowi, nie miała powodu by nastawiać się bojowo. Rzecz jasna warunkując, że nie zostanie przez niego zaatakowana...jednak tak czy inaczej nie mogliby sobie zrobić prawdziwej krzywdy, wszak był to tylko sen.
- Z jakiegoś powodu...pierwszy raz od długiego czasu... - nie dokończyła, ale czuła się tu zrelaksowana, spokojna...po prostu czuła. Dotychczas, podczas wiekowego snu jej emocje były wyciszone, była jak zjawa bez uczuć, obserwująca żywych z daleka.
- Wybacz mi, nie zamierzałam wtargnąć do twojego snu, czy do umysłu...sama nie jestem pewna jak to się stało, że tak łatwo i szybko zyskaliśmy połączenie. Zakładam, że nie jesteś kolejnym strażnikiem. - miała nadzieję, że uchyli choć trochę rąbka swojej tajemnicy. Chciała po prostu znaleźc jakiekolwiek wyjaśnienie dla tego co się działo między ich, tak różnymi, jaźniami.

Jej towarzysz w końcu podjął rozmowę i zaczął odpowiadać nieco dłuższym monologiem. Miał prawo być podejrzliwy w stosunku do niej, jednak i ona mogła mieć co do niego pewne podejrzenia. Przecież równie dobrze mógł być szpiegiem Hiou, wysłanym w te tereny by odnaleźć jej ciało i zwrócić w ręce znienawidzonego przez nią, zdradzieckiego rodu. Ta rodzinka miała swoje wtyki wszędzie, nie zdziwiłby jej taki obrót spraw, bądź co bądź uciekała już przed nimi drugie stulecie...cóż w każdym razie dobijała do dwusetki...chyba, właściwie trochę straciła rachubę.
- To nieco bardziej zawiła historia. Bo widzisz, mój stan jest nieco...hmm specyficzny - zaczęła, przyciągając nogi pod brodę i oplatając je ramionami - Ciało w stanie zawieszenia, pozbawione energii, pozbawione tego co daje takim jak ja życie - miała na myśli krew - cykl trwający stulecie...przerywany jedynie na kilka lat. Gdybym mogła śnić, może ten stan zawieszenia nie byłby taki zły... - uśmiechnęła się pod nosem, a uśmiech ten mówił "Głupia, o czym ty w ogóle mówisz?" - Z jakiegoś powodu moja świadomość też jest zawieszona...resztki energii pozwalają mi jedynie wykorzystać moją moc, więc mam wybór: dryfowanie w bezkresnej ciemności albo przeglądanie od czasu do czasu czyjegoś snu...cudzego umysłu - wstała i odruchowo otrzepała ubranie - To jest jakiś wybór na zabicie czasu, nie sądzisz? Chyba nie znajdę nic lepszego do roboty - posłała mu lekki uśmiech i podeszła do niego dość blisko, nie bojąc się patrzeć mu prosto w oczy. Była wręcz zafascynowana jego uszami i ogonem, to było tak niespotykane! Wyciągnęła dłoń i mimowolnie musnęła jedno z jego wilczych uszu, no nie mogła się powstrzymać... - Masz doprawdy osobliwe fizyczne cechy, ale zdecydowanie w sensie pozytywnym. Nigdy nie spotkałam kogoś takiego jak ty...no, nie spotykam zbyt wielu osób tak czy inaczej, lecz mimo to... - może zareagował, może odepchnął jej rękę, zrozumiałe.
Gdy jednak zapytał o lokalizację jej ciała, spoważniała trochę. Wszak nie wiedziała o nim za wiele, więc także musiała bronić swoich tajemnic...a przynajmniej upewnić się że nie pracuje dla jej zwyrodniałej rodzinki. Wzięła krok wstecz i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej - A skąd mam wiedzieć, że mogę ufać tobie? Zdaje się, że działa to w obie strony...Może jesteś szpiegiem moich wrogów? Nigdy nie wiadomo - rzekła wzruszając ramionami - Nawet gdybym wiedziała gdzie w tym momencie dokładnie jest moje ciało to trochę nierozważne wyjawiać... - przerwała, jakby poczuła coś dziwnego. Rzeczywiście po ułamku sekundy dało się zauważyć, że jej postać w świecie jego umysłu blednie, staję się bardziej przezroczysta i niewyraźna...jakby jakieś zakłócenia w przepływie energii.
- To chyba mój limit...szkoda - szepnęła rozczarowana, nim zniknęła całkowicie z jego snu. Nawet nie wyjawili sobie swych imion...Czy jeszcze będzie mogła tu wrócić? Czy jednak była to jedna szansa na milion, by doświadczyć czegoś podobnego?

//przenieśmy się do następnego spotkania, po jakimś czasie...tygodnie? miesiące? Możesz coś zaproponować w poście ^^//

(Jak to pięknie przyśpieszyłaś)

Tym więcej mówiła, tym więcej byłem pewien, że wiem jeszcze mniej. Nie dość, że odpowiedzi były kompletnie nie wystarczające i jawiły tylko jeszcze bardziej niepełne wrażenie podawania tego co trzeba, to jeszcze trwoniły się kolejne pytania. Jak tu niby sobie z kimś takim radzić? Mnisi co prawda lubią odpowiadać dziwnymi sposobami, ale po przeczytaniu wiele z ich literatury, oraz przebywaniu dużo w ich towarzystwie, nauczyłem się w pełni odbierać wszystko co mówią, tak jak trzeba. Byłem pewien jednego, jeśli mówiła przynajmniej coś z tego z prawdy, to mogłem być pewien, że jej życie to niemal wieczna wegetacja. Czy Ja poważnie chciałbym zadawać się z taką osobą? Po co w ogóle byłoby takie życie? Wydaje się to tak kompletnie bezsensu, to jak niemal ciągle być martwym, tylko po prostu dostawać kolejne życie, warte ledwie kilku lat. Nie, jednak tego nie pojmuje, a ta istota najpewniej niewiele z tego prawdy oddaje. Potakiwałem na jej wyjaśnienia, chyba póki co nie chciałem zadawać pytań, bo chyba i tak bym niewiele się dowiedziałem, prócz tego jak biedna jest jej wspomniana wegetacja. Może jest jakąś rośliną? W sumie nie wpadłem wcześniej na taką opcje. Jest bezsensowna, ale coś może mieć z siebie.
- Taka moc w takim przypadku i tak jest beznadziejna. Lepiej by po prostu czas przepłynął, oddać się temu w pełni, nie przedłużać.
Oczywiście gdy próbowała się zbliżyć, spojrzałem na nią w pełni krzywo, nie wystarczyło już jej dość naruszania prywatności mojego awatara? Oczywiście odskoczyłem gdy tylko zobaczyłem jak podnosi rękę, nie zamierzałem w żadnym wypadku pozwolić jej na dotykanie siebie, nawet jeśli wszystko to, jest tylko snem a jakimś cudem nie może wiele więcej zrobić. Ostrożności nigdy za wiele, a dawać się obłapywać też nie ma co. Gdy wspomniała o moim osobliwych zaletach, wyszczerzyłem tylko kiełki.
- To tylko sen, to tylko mój awatar.
To co, że w dużej mierze idealnie przedstawia moją osobę, zwykle jak ktoś ma władze, to staje się tym czym chce. Więc albo chwali dogłębnie mój gust w doborze, albo doskonale wie czym jestem w rzeczywistym świecie. Powinienem to poruszyć? Tak, wkrótce mógłbym coś napomnieć, ciekawe jakby wyglądało tłumaczenie się z tego? Pewnie jak zwykle... Wymijająco.
Westchnąłem słysząc wszelkie wątpliwości i nieufności, wzruszyłem ramionami, okazywałem w tej kwestii kompletną neutralność. No bo niby po co mam wymuszać jakieś wzajemne zrozumienie? Co mi to niby da? Ona uznała, że nie musi, to niby czemu miałbym też inaczej? Bez żadnych propozycji z perspektywami, to najlepiej już to utopić w fontannie, no bo co się będziemy.
- Dlatego zaleciłem podanie strażników, oni by swoje uznali. Ale co mnie to, może jak będę się nudził to Ciebie odnajdę, ale szczerze mówiąc, nie chce mi się. Jeśli większość to prawda, żyj sobie i dryfuj w bezkresnej ciemności.
Tak, celowo zamierzałem trochę Ją drażnić. Może zrobi się urażona, lub coś takiego i nagle poruszy coś niesamowitego? Albo... Czekaj? Limit? Podniosłem rękę by coś powiedzieć, jednak chyba właśnie utraciłem z nią kontakt. Sprawdziłem dla pewności czy gdzieś jej jeszcze w mojej jaźni nie ma, wzruszyłem ramionami i jakąś przetrwałem dalszy sen.


Mijały tygodnie, w sumie to ostatecznie niemal miesiąc. Przez pierwszy tydzień zignorowałem to co napotkałem, przynajmniej na taki moment. Dlaczego? Miałem pewność, że w końcu moją bierność w jakimś stopniu znuży i ruszy na mój sen na powrót, dlatego specjalnie wracałem, oraz najczęściej drzemałem w tym samym miejscu. Dało to coś? Nie. Dlatego zacząłem się interesować, nie szukałem jej specjalnie, ale dopytałem się mnichów o pewnych ewentualnościach. Albo nie chcieli zdradzać i mnie zbywali, albo rzeczywiście tych co pytałem, nie mieli pojęcia. Nie miałem nawet pewności czy znajduje się w głównej świątyni. Może mógłbym wytropić po zapachu? Nie, to raczej niemożliwe, nawet nie mam czym się kierować. Ale w sumie po co się męczyć? Ostatecznie gdy już ten owy niemal miesiąc przeminął, już zdążyłem dawno sobie darować tajemniczą osobę. Wróciłem z niedługiej pielgrzymki z mnichami, miałem nawet ich szaty, no bo co się będę? Tym razem usiadłem na pochyłym fragmencie dachu jednego z murów, czas się polenić i udać w sen.
Sen, tak. Obudziłem się na bardzo płytkiej wodzie wewnątrz jaskini. Można powiedzieć, że głębokością co najwyżej dosięga mi do kostek, problem tylko, że w tym śnie nie ma nigdzie końca jaskini. Skąd więc mogę cokolwiek widzieć? Moja urojona jaźń ubzdurała sobie, że woda może świecić tak, że bezproblemowo wszystko tutaj widać, tylko samo miejsce może sprawić o nieprzyjemne dreszcze, bo jest puste.

Ta ciemność...zimne skały...wilgoć...dlaczego wszystko jest tu tak znajome? Widziałam to już kiedyś? Sen? To nie mój sen, nie może być... - wszystko było jeszcze rozmyte, czuła wilgoć wody otaczającej jej ciało, przylegającej do skóry. Nie tonęła, po prostu leżała zanurzona w płytkiej tafli, wyczuwając pod sobą twardość i chłód skał. Gdy jej oczy otworzyły się szerzej, widziała nad sobą sklepienie jaskini, usłane gęsto stalaktytami. Dzięki tajemniczemu zjawisku podświetlonej wody, można było tu i ówdzie zauważyć piętrzące się na ścianach kryształy. Czyżby jakieś kamienie szlachetne? Kto wie...w każdym razie miały w sobie podejrzany blask...nienaturalny zdawałoby się. Zresztą co w tym miejscu mogło być normalne?
Kiedy jej wizja w końcu się wyostrzyła, ostrożnie podniosła się do pozycji siedzącej, jednak końce jej długich, czekoladowych włosów nadal pozostawały zanurzone w wodzie, tak samo jak jej białe, lekkie kimono. Rozejrzała się wokół bardzo spokojnie, powoli, choć cała atmosfera tego miejsca była zupełnie inna niż ostatni sen w który udało jej się wejść...tu czuła pewien niepokój.
A no właśnie, ostatni sen - należał do bardzo osobliwej postaci z wilczymi cechami. Nie wiedziała ile czasu minęło od tamtego niespodziewanego spotkania, nie sądziła że uda jej się jeszcze połączyć z jego umysłem. Jednak w jego śnie czuła się wyjątkowo spokojnie.

Wstała do pionu i znów zlustrowała swoje najbliższe otoczenie. Miała wrażenie że na prawdę już tu była...że ta wizja do czegoś prowadzi. Każda komórka jej wirtualnego ciała czuła, że coś ją tu przywołało...i że coś woła ją dalej, każe iść w wyznaczonym kierunku. Nie miała nic do stracenia, postanowiła podążać za przeczuciem. Kroczyła ostrożnie, chcąc odnaleźć w jaskini właściwą ścieżkę, jednak końca tego labiryntu nie było widać.
Nagle usłyszała jakiś dźwięk, plusk, ruch...czyżby to był czyjś sen? Czyżby jednak nie była tu sama? Po chwili, w oddali ujrzała jakąś postać. Ponieważ nie wiedziała czy to wytwór jej własnej świadomości, czy też właściciel wizji, odruchowo ukryła się za większą skałą, postanowiwszy jeszcze przez chwilę poobserwować, przekonać się kto to taki...i czego może się spodziewać.

Stała nieruchomo za głazem, opierając się o niego plecami. Nasłuchiwała odgłosów dochodzących z drugiej strony, wyraźnie wskazujących na czyjąś obecność w tej dziwnej wizji. Właściwie, jeśli wziąć pod uwagę, że dziewczyna nie jest tu obecna ciałem, leczy tylko swoją jaźnią, to ukrywanie się nie miało sensu...przecież nic nie może jej tu zranić, czy zabić, prawda? Z reguły nawet właściciel snu, w który akurat wepchnęła ją jej moc, nie był w stanie jej zobaczyć.
Przynajmniej tak sądziła, do momentu w którym poczuła ukłucie w okolicy ramienia. Ten ból, choć nieduży, znośny, odczuła w bardzo realny sposób. Jej mentalne ciało momentalnie zareagowało, odskakując lekko od źródła nieprzyjemnego uczucia, a gdy szkarłatnymi oczętami zlustrowała swoją dotychczasową "zasłonę", dostrzegła kolczaste pnącze, które momentalnie obrosło głaz i nie zamierzało tak łatwo odpuścić, wyciągając swe ciernie coraz dalej i dalej w jej kierunku. Cofnęła się kilka kroków wstecz, a gdy rzuciła okiem na rękaw jej białego kimona, zobaczyła na nim niewielką, karmazynową plamkę z krwi.
Niemożliwe! Czyżby została faktycznie zraniona? Co się tutaj działo...ta wizja od początku wydawała jej się niepokojąca.
Wtedy dopiero zobaczyła postać wyłaniającą się zza skały. Nigdy nie sądziła, że to powie, ale już spotkała tą osobę, rozmawiała z nim kilka miesięcy temu...w innym jego śnie.

- To ty... - szepnęła wyprostowawszy się, zachowując dystans. Nie bała się znajomego mężczyzny, ale niepokojem napawało ją to miejsce...i fakt, że jej mentalne ciało mogła zostać uszkodzone właśnie przez niego.
- A więc wróciłam do Twojego snu... - przerwała, rozglądając się powoli - ...chociaż, nie jestem do końca pewna czy to do końca wytwór wyłącznie twojego umysłu... - ta jaskinia, te kryształy, to dziwne światło i wewnętrzne uczucie przyciągania, nawoływania jakiego w tym momencie doświadczała...wszystko budziło wiele wątpliwości odnośnie tego, czy tym razem jej moc weszła jedynie do czyichś sennych wizji.
- Ile czasu minęło w prawdziwym świecie? - postanowiła zapytać, by odwrócić jego i przede wszystkim swoją uwagę od tych przedziwnych dreszczy, aczkolwiek trudno było je ignorować.